Sully Plantation

Het is mistig en bewolkt bij het opstaan, dus lijkt mijn voornemen om vandaag boven een gewichten routine te doen prima. Maar... Net als iedereen weg is en ik van plan ben naar boven te vertrekken, zie ik buiten staalblauwe lucht en zon! Het is binnen een paar minuten helemaal opgeklaard!

Dat kan ik niet voorbij laten gaan en ik pak mijn fototoestel en ga wandelen. Morgen kunnen de gewichten nog altijd. Er zijn zoveel dingen, die ik mezelf opleg, maar die eigenlijk geen verschil maken voor wie dan ook anders!

Snel loop ik niet, want ik zie allerlei moois onderweg. Vooral de drukke eekhoorntjes zijn zeer vermakelijk. Ze zijn duidelijk aan het hamsteren voor de winter en graven en plukken en rennen. Veelal gebruiken ze de telefoondraden als "snelweg" en boven mijn hoofd gebeurt dit:


Haast!



Ready! Set...



Go!!

Gauw neem ik thuis een douche en ga dan naar Karin. Het is alweer een tijdje geleden, dat wij samen iets ondernamen. Onze excursie van vandaag gaat naar Sully Plantation. Het is, denk ik, twintig jaar geleden, dat ik daar voor het laatst was en Karin is er nog nooit geweest.

Het is heerlijk weer en we parkeren onze auto op de vrijwel lege parkeerplaats. Nadat we kaartjes voor een rondleiding hebben gekocht, lopen we naar het huis. Deze plantage stamt uit 1794 en vandaag is er geen electriciteit, om de een of andere reden, wat alles helemaal authentiek maakt. De entree bedraagt $5 en we betalen het grif.

We moeten aan de voordeur van het huis aankloppen, maar dan worden we ontvangen als langverwachte gasten! We krijgen onze persoonlijke gids, die werkelijk alles weet over het leven van de mensen in dit mooie gebouw. Sully is heel interessant, want het laat van alles zien over het leven in de late 18e eeuw hier in Virginia.

Tegenwoordig is het slechts een (groot) huis, (de originele, wat bijzonder schijnt te zijn, volgens de gids) keuken en bijgebouwtjes, waaronder een slaven gebouwtje, waar we helaas niet in kunnen. Toen het vliegveld Dulles gebouwd zou worden heeft men moeten vechten om deze plantage te behouden en gelukkig voor ons is men daarin geslaagd.

Betty Holman leidt ons rond. Er zijn ook een aantal schoolgroepen in het gebouw, die onder anderen een spelletje uit die periode aan het maken zijn. Als eerste krijgen we, bij het licht van een zaklantaarn, een overzicht van de families, die dit landgoed als "thuis" beschouwden. Tot vlak na de Tweede Wereldoorlog was het bewoond.

Het huis is ingericht zoals het er ten tijde van de eerste familie, die van Richard Bland Lee en Elizabeth Lee, moet hebben uitgezien. Hij was Noord-Virginia's eerste congressman, zij een stadse dame uit Philadelphia, die het leven op het Virginiaanse platteland maar saai vond.



Sully Plantation



De eetkamer met het portret van "de" grootvader, Henry Lee



Onze gids demonstreert hoe men destijds suiker moest "knippen" van een kegel



De pianoforte van Elizabeth Lee'



Het theehoekje



De matrassen liggen op touwen, die 's avonds vaster aangetrokken kunnen worden. Volgens de gids komt hier de uitdrukking: "Sleep tight, don't let the bed bugs bite!" vandaan.



Op de bovenste verdieping onder het dak hebben de dames hun werkkamer. De kleding rechts zou zijn, wat een slavin, die in het huis werkte, droeg.



Op het bureau, links een weegschaaltje voor geld, dat overal mee ging, want er werd nog in goud en zilver betaald.



De Lee's hadden maar liefst 9 kinderen, waarvan er slechts 4 opgroeiden tot volwassenen



"Werken" in de keuken

We krijgen te zien, hoe een nichtje in 1803 haar naam in een van de raampjes kerfde en hoe de Lee's spullen uit China bestelden en hoe die dan in grote kisten arriveerden, ongeveer twee jaar later.

De rondleiding duurt meer dan een uur en we hebben weer heel wat geleerd. Deze plantage begon als een tabaksplantage, zoals vrijwel iedere plantage hier in Virginia. Maar uiteindelijk is tabak niet goed voor de grond en ging men over in het verbouwen van granen en het houden van dieren. Behalve suiker en specerijen, die van verre moesten komen, leefde de familie van de opbrengst van hun eigen land.

De Lee's hadden tussen de 29 en 39 slaven, waarvan ze verschillende vrij lieten.
Maar, zo vertelt de gids, "vrijheid" was een gemengde zegening voor de slaven, want tenzij ze een ambacht kenden, was het heel moeilijk voor ze om zonder eigenaar te overleven. Bovendien, zo vertelt ze, had iedere staat wetten omtrent het houden en het behandelen van slaven en hing het van de staat af of eigenaars slaven ueberhaupt vrij mochten laten.

In ieder geval staan Karin en ik net na twaalven weer met een hoofd vol nieuwe informatie buiten. We lopen nog wat rond op het landgoed en gaan dan op zoek naar een restaurant voor lunch.

Herndon is niet ver van Sully en heeft een leuk oud centrumpje. We besluiten daar eens te gaan kijken en vinden er inderdaad een heel gezellig restaurant, het Ice House Cafe. Ze hebben verse oesters en ik kan het niet laten er een half dozijn te bestellen. Verder nemen Karin en ik ieder een salade, die voortreffelijk smaakt.

Tijdens het eten kletsen we gezellig bij. Karin heeft een eindeloze stroom gasten, volgende week komt haar zusje met gezin, maar deze week heeft ze even "vrij". Om een uur of twee zet ik Karin weer thuis af en kunnen we weer terug kijken op een heel leuk "spijbel"dagje!

Katja is al thuis en wil naar haar stage bij de tandarts. Maar er is iets misgegaan in de communicatie en de tandarts blijkt gesloten te zijn. Onverrichterzake keren we huiswaarts.

Als ik Saskia even later naar pianoles rijd ziet de lucht er opeens spectaculair dreigend uit. Het waait ook opeens flink en in het halve uur, dat Saskia les heeft, valt de temperatuur met tien graden! Het koufront uit het noorden is duidelijk gearriveerd, in Ottawa sneeuwde het zelfs al, brrr! Morgen zal het minsten tien graden kouder zijn, dan vandaag, tijd voor de truien!

Kai speelt vanavond uit en Rick en ik maken er een "date night" van. De meisjes eten de rest van de stew van gisteravond. Saeed, de eigenaar van Cafe Renaissance, verwelkomt ons als lang verloren vrienden. Hij komt gezellig aan ons tafeltje bijkletsen.

Het is niet makkelijk om een restaurant goed lopend te houden, vertelt hij. Er is met de jaren zoveel competitie gekomen, dat enkel degenen, die letten op elke detail, overleven. Nou, de details in dit restaurant zijn inderdaad tot in de puntjes verzorgt: verse bloemen overal, smaakvolle inrichting en het belangrijkste, heerlijk eten en een "everything is possible" houding van de bediening.

Net als we klaar zijn met eten belt Kai, ze hebben alweer gewonnen! Als het zo doorgaat zijn ze zeker in de running voor het kampioenschap. Leuk, hoor!