Onze webcam

Cul-de-sac Cam

vrijdag, november 03, 2006

De open haard is aan!

Zat ik twee dagen geleden nog met temperaturen van 25 graden op het deck te computeren, nu zit ik met twee paar sokken en het haardvuur aan dit blog te schrijven! Het is maar liefst twintig graden kouder dan 48 uur geleden!

En onze lichamen zijn er (nog) niet aan gewend. Aoife is dit weekend naar Miami voor een bruiloft en dus mag ik Saskia naar school vergezellen. Voor het eerst dit seizoen gaan de winterjas en handschoenen aan! Zoals altijd loop ik de langere route terug en vergaap me weer aan de felgekleurde gigantische maples, waar ik onderdoor loop.

Thuis tintelen mijn vingertoppen en ik heb een heel koude neus. Brrr! Dit is even heel erg wennen! De warme herfstkleuren geven helaas kwa temperatuur geen hitte af.


Meer van ons uitzicht, dit op de achtertuin van de buren, vanuit onze eetkamer



Het schuurtje van de achterburen met de vlammend rode Japanse Maple

Christine komt en we gaan voor de 5,5 mijl route, waarbij we snelwandelen en iedere heuvel afrennen. Dat laatste is ook goed om warm te blijven, want er staat een snijdende wind. Ik bedenk me, dat ik de afgelopen vijf dagen bij elkaar meer dan een marathon heb gelopen! Rick grapt, dat ik nu dan maar moet gaan trainen om er een in drie uur te lopen, zoals de winnares van de Marine Corps Marathon zondag!

Als we bijna thuis zijn, merk ik, dat mijn mobieltje weg is! Oh jee, vast onderweg gevallen en op de bladeren heb ik het niet gehoord. Dat is balen, want ik wil hem natuurlijk niet kwijt.

Het beste lijkt me, om op de fiets het hele traject, dat we hebben gelopen (gelukkig herinner ik me de route, want soms slingeren we maar wat), te gaan afzoeken. Stom als ik ben, vergeet ik mijn handschoenen echter en mijn handen worden door en door koud! Ook had ik best een sjaal kunnen gebruiken.

Miserabel rijd ik dus langzaam door de straten van Vienna, speurend op de stoep en in het gras. Naarmate ik dichter bij huis kom, zakt de moed me steeds meer in de schoenen. Er valt geen telefoon te bespeuren!

Waarom zijn dit soort draagbare gemakken toch zo onmisbaar geworden, dat ik hem zelfs aan mijn riem met waterflesjes draag? Om de kleine mogelijkheid, dat een kind of Rick me zal bellen met een noodgeval, natuurlijk. Maar nog niet zo heel lang geleden, had dat toch moeten wachten, tot ik thuis kwam. En waarom heb ik het ding zo nonchalant aan die riem gehangen, natuurlijk schud hij er zo af! Ik ben heel kwaad op mezelf!

Thuis bel ik meteen Rick op, die me aanhoort en dan zegt, dat hij er best boos over is. Nou ja, zeg! Ik wil meteen in een tirade overgaan, meneer is zelf geen onbekende met electronica verliezen, als hij begint te lachen.

Hij blijkt al van het verlies af te weten, want een slimme buur heeft mijn telefoon gevonden en het laatst gebelde nummer gedraaid. Dat bleek gelukkig Ricks mobieltje te zijn. De telefoon is al in de eerste 500 meter van ons huis van mijn riem gevallen, blijkt! En dat terwijl ik dacht hem zo goed bevestigd te hebben.

Gauw loop ik naar het huis van Roger, die mij de telefoon meteen overhandigt. Hij claimt net als Colombo te hebben gedacht met het bellen van het laatste nummer. Nou dat is pas een oude show, die keken wij toen we nog in Nederland woonden!

Nadat ik hem uitvoerig heb bedankt, maken we nog een gezellig praatje. Hij is gepensioneerd en heeft achter zijn huis een houtbewerkplaats, waar hij meubelen repareert om aan minder bedeelden te geven.

Hij doet dit onder anderen voor de Committee for Helping Others hier in Vienna. Van deze organisatie had ik nog nooit gehoord, maar zal er nu spullen aan gaan geven.

Thuis probeer ik met alle macht warm te worden. Dat lukt even tijdens een hete douche, maar verder zit ik de hele middag te rillen, zelfs met het vuur aan! Nu kan ik al helemaal niet wachten op de warme Floridiaanse temperaturen!

Terwijl Saskia en ik van de warmte van de haard genieten gaat de telefoon. Zoals zo vaak tijdens het verkiezingsseizoen is het een politieke vrijwilligster. Ze klinkt als een oudere vrouw en wil weten of ik voor Jim Webb ga stemmen. Toevallig is dat het geval en we hebben een gezellig gesprek over de huidige politiek in Virginia. We zijn het erover eens, dat er verandering nodig is.

Dan pauseert ze even en zegt: "Ik zie net, dat jullie district een vlaggetje erbij heeft, dat jullie stemlocatie zou kunnen veranderen". Oh? Nu is dat wel vaker gebeurd, dus ik vraag hoe ik uit kan vinden, waar we dan heen zullen moeten. Ze geeft me een nummer: 1-866-MY VOTE1 (hier in de VS zijn ze erg van het letter gebruik in telefoonnummers, stomvervelend, vind ik, maar je onthoudt wel makkelijker, natuurlijk).

Als de vriendelijke dame van de lijn is, besluit ik dat nummer eens te bellen. In mijn gedachten draai ik een 800 nummer (meestal de code voor gratis nummers). Waarschijnlijk is het daarom, dat ik in plaats van 1-866 1-800 intoets.

Vol verwachting om te horen, waar ik moet gaan stemmen, heb ik niet eens meteen door, dat ik op een sekslijn beland ben! Pas als ik een nogal diepe hese stem iets hoor zeggen over "penis" valt het kwartje! Alsof ik me gebrand heb, gooi ik de hoorn erop. Hopelijk kostte dit niets, want soms zijn die lijnen flink duur! Maar meer dan een minuut kan het niet geweest zijn. Jeetje, nu heb ik ook ooit in mijn leven een sekslijn gebeld. Eens moet de eerste keer zijn, ha ha ha!

Een telefoontje naar het juiste telefoonnummer maakt me niets wijzer. Onze stemlocatie kan veranderd worden, zegt de geautomatiseerde stem. Nou ja, zo ver weg is het allemaal niet, dus we vinden het dinsdag wel uit. Toch vraag ik me af, of de 1-866-MY VOTE1 mensen weten, dat als je 1-800 intoetst politiek ver van je gedachten zal zijn.

Katja gaat op een date met Angelo, Kai logeren bij een vriendje en Saskia wil niet met ons mee uit eten. Rick en ik hebben dus een gezellige "date" bij de Lebanese Taverna. Niets haalt bij hun knoflooksaus!!!

0 reacties: