Homosassa Springs

Na heerlijk geslapen te hebben, met de fan draaiend boven mijn hoofd (wij hebben er thuis ook een boven ons bed, dus ik was erg blij er hier ook een aan te treffen), word ik rond zeven uur wakker.

Even later hoor ik Petra ook bezig in de keuken en sta op. We gaan als eerste lopen, eerst naar de Sheraton, waar de voorbereidingen voor de Ironman competitie op zaterdag al in volle gang zijn. We nemen foto's van de stoere Ford SUV's, die er staan.


Aan het einde van dit strand heeeel in de verte is de zee!

Dan lopen we verder de brug over naar Clearwater Beach, waar we een heel lekker ontbijt eten, buiten op het terras bij Britts. Ik kies voor een eggs benedict zonder de Hollandaise saus.


Op de terugweg nemen we een kijkje in de tenten bij het Ironman gebeuren, die vol staan met allerlei sportspullen. Terwijl we daar staan te kletsen en te keuren en onze ogen uitkijken, zegt een man opeens "Hee, ook Nederlands!".

Het blijkt een stel uit Curacao te zijn. Hij gaat meedoen aan de competitie (en ziet eruit alsof hij dat ook heel goed zal kunnen!) en vraagt of wij dat ook gaan doen (blijkbaar zien we eruit alsof we zoiets enorms aankunnen, hi hi).


Zelf portret!

We kletsen even, hij maakt zich zorgen, want hij heeft geen wetsuit en het water hier is toch even wat koeler, dan in Curacao. We wensen hem veel succes en gaan dan verder.

Na een snelle douche installeren we de MIO (GPS systeem) in de auto, programmeren het op Homosassa en gaan rijden. Petra chauffeurt ons bekwaam over de US 19 naar het noorden.

Iedere keten in de VS is langs deze weg vertegenwoordigd en tientallen autodealers laten zien hoe groot de vlag wel kan zijn. Het lijkt wel een competitie! Ieder stoplicht lijkt wel rood te zijn, dus het schiet niet erg op.

Om een uur of een rijden we eindelijk Homosassa binnen en gaan op zoek naar een restaurant. We vinden "Some Place Nice", van buiten ziet het er matig uit, maar binnen heerst een gezellige sfeer. We zijn absoluut de jongsten hier, wat misschien het enthousiasme van de serveerder verklaart.

Het eten is lekker, vooral de huisgemaakte chips en we vermaken ons met het kijken naar al de ouderen hier. Bovendien valt mij erg op, dat er hier echt veel super-dikke mensen rondlopen. In ons gebied zie je dat veel minder. Dit restaurant is echt wat ze hier een "Mom and Pop place" noemen, erg leuk.

Met volle magen vragen we MIO ons naar het Homosassa Springs Wildlife Park te dirigeren. Bij het Visitor Center vinden we uit, dat we een bootje kunnen nemen naar het park.

Bill, alweer een gepensioneerde vrijwilliger, vaart ons bekwaam door de Pepper Creek. We zien een paar schildpadjes zwemmen, maar van al het andere wild, dat we volgens hem zouden kunnen zien (alligators, cougars en andere exotische dieren) is geen spoor te bekennen.

Dan zijn we bij het Wildlife Park en betalen entree ($9 minus mijn AAA korting). We lopen meteen naar het stukje, waar je manatees zou kunnen zien. Net als we een gids vragen, waar ze zijn, ziet Petra er eentje zwemmen.


Deze is schattig, hij (of zij) heeft een wortel te pakken en ligt daar heerlijk op te kauwen. Zo af en toe komt de snuit naar boven. Echt bijzonder om ze zo in het wild te zien.

We lopen verder en zien Lu, het nijlpaard. Dit park was vroeger een soort dierentuin en alle andere exotische dieren zijn verkocht, maar niemand wilde Lu. Dus woont zij nu tussen alle inheemse Floridiaanse dieren. Het is een schat met een grote grassnor. Het is leuk eens een nijlpaard op het droge bezig te zien, want in de National Zoo liggen ze altijd onderwater.


We zien (gekooide) beren en cougars en panthers en daarna een heel bad met prachtige flamingos. Nu ken ik die ook alleen maar in ruststand, op een poot met de kop in de veren. Maar deze flamingos zijn wakker en niet zo'n beetje ook! Er wordt flink gewassen, geruzied en gelopen. Machtig om te zien!


Ook de roofvogels zijn interessant, hoewel ik de adelaar met een vleugel wel erg zielig vind. Eerder vandaag zagen Petra en ik een prachtige adelaar rondcirkelen. Zijn witte staart en kop glinsterden in de zon, dat is zo'n machtig gezicht! En dit arme dier kan dat nooit meer doen. Maar goed, dat er zulke reddingsprogramma's zijn.

Na genoten te hebben van alle mooie dieren lopen we het gebouwtje weer uit. Daar zien we, dat we het laatste bootje gemist hebben! Gelukkig is er ook nog een tram, want we hebben geen idee hoe anders terug naar de parkeerplaats te komen.

Dit keer kiezen we de Suncoast Parkway terug, zonder stoplichten, want die waren constant rood op de heenweg. Dit is wel een tolweg, maar het blijkt de $3 helemaal waard, ongestoord kunnen we met 70 mijl per uur doorrijden.

Om een uur of zes komen we in Tarpon Springs aan. Dit is een plaatsje, waar veel Grieken zich gevestigd hebben. Het blauw-witte is meteen te herkennen en er speelt Griekse muziek.


We parkeren de auto en nemen dan een kijkje in het (gratis) sponsmuseum. De industrie is hier namelijk sponsvissen. In alle winkeltjes kun je verschillende sponzen kopen.


Buiten vind ik het inmiddels koud, dus ik koop een jasje met "Tarpon Springs" erop geborduurd. Niet fantastisch leuk, maar het houdt me warm. Al lopend zien we een winkeltje met Griekse wijnen. Hier kunnen we ook proeven en alle wijnen smaken even lekker.

We kiezen een witte en een rode om de komende dagen te delen. Dan gaan we op zoek naar een restaurant. De keuze valt op Hellas, waar een zeer vlotte Griek, Taki, ons bedient. Petra kiest een echt Grieks gerecht, maar dat klinkt mij te zwaar, dus ik denk er goed aan te doen een "broiled seafood platter" te kiezen.

Helaas wordt dit als een zeer smakeloos, veel te ver doorgekookt, geheel geserveerd. Ik had me gewoon moeten houden bij wat ze goed doen: Griekse gerechten maken! Gelukkig heeft Petra te veel, dus ik proef toch nog wat ervan mee. Lesson learned, bestel de inheemse cuisine!

Om een uur of acht zijn we er weer en schrijven onze blogs, drinken een glaasje wijn en maken ons klaar om morgen naar Naples te rijden.