USO Stuffing Party

Voor al het Sint gevier hier losbarst rijden Rick en ik om half tien vanochtend naar de legerbasis Fort Belvoir. Hier gaan we, samen met een heel stel van Ricks collega's en hun familie, pakketten maken voor de soldaten, die op het moment in buitenland dienst doen. Oorspronkelijk zou Katja ook meegaan en Kai zou op Saskia passen, die nog te jong is. Maar Katja voelt zich niet lekker en dus zijn Rick en ik samen.

Als we bij het enorme pakhuis komen, waar de USO "party" wordt gehouden, is het al een drukte van jewelste. Langs drie ellenlange tafels staan honderden mensen toilettasjes en pakketten met allerlei lekkers en tijdschriften samen te stellen als een lopende band.




Na even gedag gezegd te hebben tegen mensen, die Rick kent, vragen we of er iemand in de rij een pauze wil. Dat willen twee jongens en zo staan Rick en ik naast elkaar. Hij doet pakjes met natte doekjes in de zak en geeft die dan aan mij door. Ik moet wel honderd Reader's Digests in het tasje gepropt hebben, alvorens het door te geven aan degene naast me, die er een pak speelkaarten in doet.


Rick aan de lopende band

Na een tijdje heb ik een hele methode ontwikkeld en de zakjes vliegen van de een naar de ander. Er wordt leuke muziek gespeeld en er hangt een heel gezellige sfeer. Even wordt de muziek onderbroken, want Daniel Rodriguez is gearriveerd en gaat ons ook meehelpen. Een van de dingen, die in het zakje met cadeautjes zit, is zijn CD.

Gelukkig komt er na een uur iemand langs, die vraagt of we pauze willen, want door het telkens dezelfde beweging maken voel ik, dat mijn schouder en nek pijn gaan doen. Inmiddels heb ik al een paar mensen de dozen met spullen bij zien vullen en ga dus daar meehelpen.


De bakken, die we moesten dragen om bij te vullen

Ook Rick komt daar even later bij en samen dragen we doos na doos vol repen, cd's, kaarten, balletjes, beef jerky en meer, zodat de mensen langs de tafels tasjes kunnen blijven vullen.

Als dat klaar is gaan we nog even bij een van de tafels, waar kleine toilettasjes worden samengesteld, helpen. Dit is heel oncomfortabel, want je moet de hele tijd gebogen staan (ben ik even blij, dat ik geen fabriekswerker ben!). Maar we vinden er wat op, we gaan gewoon op onze knieen zitten!

Voor we het weten ruiken we pizza en wordt het signaal gegeven te stoppen voor lunch. Voordat we gaan eten worden we bedankt voor onze hulp. We hebben maar liefst 9000 toilettasjes en 5000 cadeautasjes gemaakt in die paar uur! Wat een voldaan gevoel!


Daniel Rodriguez

Dan wordt het geheel nogal emotioneel, want degene, die ons leidt, is zelf een veteraan uit Irak. Hij vertelt over zijn belevenissen en een van zijn medewerkers leest voor, hoe moeilijk hij het heeft gehad in Irak (zie video). Slik, slik! Ik zie veel tranen in de ogen van de mensen om me heen. Dan zegt hij: "Je kunt niet achter deze oorlog staan, ik weet zelf niet of ik er achter sta, maar sta wel achter degenen, die het vuile werk opknappen."


Een van de USO medewerksters leest voor, wat voor vreselijke dingen Chad (achter haar) heeft moeten meemaken

Vervolgens roept hij een meisje uit de omstanders naar voren. Zij heeft vier maanden geleden haar verloofde verloren in Irak. Ze vertelt er heel kalm over, maar na haar toespraakje krijgt ze het te kwaad. Ik vond het al zo knap, dat ze zo snel na zo'n verlies al zo rustig erover kon praten.


Allison vertelt over haar verloofde

Inmiddels ben ik blij, dat ik kauwgom in mijn mond heb, ik kauw me te pletter! Anderen zien huilen laat de tranen bij mij ook altijd dicht aan de oppervlakte komen.

Als laatste zingt Daniel Rodriguez voor ons. Zo prachtig! Het lied, dat hij, vlak na 11 september 2001 zong: "God bless America". Hij zingt het zo vol overgave, dat ik er van moet rillen, zo mooi!


Daniel Rodriguez zingt "God bless America", dat begon als een gebed geschreven door Irving Berlin

Rick gaat in de rij staan om een stuk pizza te halen, maar ik heb er niet zo'n zin in. Ik ga even met Daniel Rodriguez praten, het is tenslotte niet vaak, dat ik dat met een bekende Amerikaan kan doen. Het is een ontzettend aardige man, die na 11 september 2001 veel van zijn opbrengsten geeft aan de USO.

Om een uur of een, als Ricks pizza op is, stappen we weer in de auto naar huis, waar we beginnen aan de voorbereidingen voor Sinterklaas. Ik vond het heel indrukwekkend om mee te maken! (De filmpjes zijn lang, maar hopelijk de moeite waard)