Onze webcam

Cul-de-sac Cam

dinsdag, januari 31, 2006

State of the Union

Katja staat vanochtend al om kwart voor zes op en ik hoor de regen op het dak plenzen. Wel een heel gezellig geluid, vind ik altijd, en ik trek het dekbed nog eens wat strakker om me heen. Maar om half acht is het niet meer zo gezellig, als ik mijn warme nestje uitmoet.

Ondanks de regen en harde wind gaan Saskia en ik toch naar school lopen. Het neemt meer tijd in beslag om door de ellenlange "Kiss and Ride" rij te komen, dan om de elementen voor die halve kilometer te trotseren. We zijn de enige lopers, buren rijden af en aan langs ons heen.

Christine en ik hebben bij de sportschool afgesproken voor een goede cardio workout. We gaan vier keer twintig minuten op verschillende toestellen, waarbij je zowel armen als benen gebruikt. We kiezen de "cross train aerobics" optie, een programma, waarbij de machine je opdraagt wat te doen: "duw/trek zo hard mogelijk met armen", "trap achteruit", "ga zo snel je kunt zonder armen" etc. De tijd vliegt, nog even stretchen en klaar!

Op de terugweg stop ik bij de Giant om avondeten te kopen. Het is inmiddels alweer zonnig buiten! Weliswaar is het 20 graden Fahrenheit kouder dan gisteren en het waait keihard (zo hard, dat er in Vienna een boom omwaait boven op een electriciteits- en telefoondraad, waardoor de scholen van Katja en Kai de hele middag zonder stroom en telefoon zitten), maar die zon, heerlijk!

Thuis doe ik de ingredienten voor beef stew in de crockpot en daarna doe ik de hele middag de was en ruim op na de reis. Lekker lange telefoongesprekken met Karin en Christine maken, dat dat allemaal veel minder saai is, dan gewoonlijk.

Daarna MSN ik met Petra, die mij vertelt, dat Erik en zij hebben bepraat, dat zij in de lente hierheen kan komen!! Jippie!!! Natuurlijk moet ze eerst nog een betaalbaar ticket vinden, maar ik ben al helemaal enthousiast!! Er zijn zoveel dingen, die ik haar wil laten zien!! Zo leuk, ik wou, dat het al mei was!

De kinderen komen thuis. Saskia krijgt haar vriendinnetje Rachel te spelen en Katja heeft bijles voor geometrie. Ze wil eigenlijk ook bijles voor scheikunde, maar het kost $65 per uur, dus we wachten even het rapportcijfer af voor we daartoe besluiten. Wel een omgekeerde wereld, een kind, dat bijles wil en ouders, die nog even willen afwachten! Hoogstwaarschijnlijk zullen we het ook wel doen, maar $130 per week is even slikken en dan is het nog maar de vraag, of het ook helpt.

Voor degenen, die mij op de foto's misten gisteren, heb ik Rick's foto's online gezet. Ik ben in al mijn klunzigheid hier te bewonderen.

Na het eten ga ik naar de maandelijkse Bunco avond. Ik heb er zin in! Het thema van vanavond is "Caribbean Vacation. Let's be jammin'", dus dat belooft leuk te worden. Zoals gewoonlijk moeten we iets van onder de $5 met dat thema meenemen, bij Giant vind ik alleen een wegwerpcamera, dus die wordt het. Tenslotte neem je op vakantie allerlei foto's, toch?

Door Bunco "mis" ik de jaarlijkse "State of the Union" van president Bush, het "Prinsjesdag" van de VS. Het gaat niet goed met de president kwa populariteit en vanavond zal hij wel van alles heel goed laten klinken. Zelfs veel partij genoten keren zich van hem af en het zal nog moeilijk worden voor de Republikeinen om de meerderheid in het Congres te behouden in november. Er zijn te veel schandalen en een president, die nu niet bepaald een flitsend jaar achter de rug heeft.

Aan de andere kant is er vandaag wel een heel conservatieve rechter goedgekeurd voor het Supreme Court. Hopelijk betekent dat niet, dat dingen zoals abortus hier binnenkort illegaal worden bevonden!

Onze nieuwe goeverneur van Virginia, Tim Kaine, zal het antwoord op de State of the Union van de Democraten verzorgen. Daar ben ik eigenlijk veel meer in geinteresseerd.

maandag, januari 30, 2006

Zelfvertrouwen

Voorzichtig open ik om kwart voor acht een ooglid, wat zou het weer vandaag zijn? We hebben gisteren al veel opgeruimd, zodat we bij mooi weer nog ruimschoots tijd zouden hebben om te skien. Bij slecht weer hadden we besloten een lekker ontbijtje ergens te gaan zoeken en dan langzaam terug te rijden. Wat zou het worden?

Stralend blauwe lucht lacht me tegemoet en ook Rick heeft dat kennelijk al gezien, want die staat al onder de douche! De kinderen hebben vandaag ook zin en helpen goed mee alles in te pakken. Online staat er, dat de pistes "spring conditions" hebben, niet verwonderlijk, want om acht uur is het al 7 graden!

We besluiten om in de ski lodge ontbijt te gaan eten, we willen gewoon niet weer die $40 aan dat vreselijke buffet beneden uitgeven! We checken uit het hotel en rijden naar Camelback. Daar is het heel rustig, we kunnen op de dichtstbijzijnde parkeerplaats parkeren! Het eten in de lodge is lekker, bacon ei en kaas sandwiches en cereal en heel wat minder duur (en ze hebben Starbucks koffie, echte koffie, niet van dat slootwater!). Het is toch ook altijd zo, dat je op de laatste dag van alles uitvindt! Dit weten we dan voor de volgende keer.

De zon schijnt warm als we de ski's onderbinden en de sneeuw voelt erg "slushy" aan. Er is vrijwel niemand op de pistes! Ik zeg de anderen te gaan doen, waar zij zin in hebben, ik blijf op de groene heuvel recht voor het hoofdgebouw.

Rick, Kai en Katja gaan een aantal zwarte pistes doen en Saskia houdt mij gezelschap. En dan gebeurt het: het gaat opeens heel lekker! Ik ga niet meer in die rare V vorm naar beneden, maar maak nette bochten met beide ski's parallel. Wat een heerlijk gevoel! Het rulle van de smeltende sneeuw vind ik eigenlijk wel fijn, het geeft me het gevoel meer grip te hebben.

Keer op keer gaan we van dezelfde heuvel af en ik geniet! Werkelijk, met mijn jarenlange angst voor alles wat glad is (na een gecompliceerde enkelbreuk op het ijs) is dit zo'n overwinning!

Rick en de kinderen gaan met dezelfde lift naar boven en doen de half pipe en andere acrobatische stunten op de piste naast de mijne.

Uiteindelijk denkt Rick, dat ik wel klaar ben voor een van de langste pistes, die dubbel groen (iets moeilijker) is. Met de lift gaan we helemaal naar de top van de berg en dalen dan langzaam af. Waarempel! Het paniek gevoel van gisteren is er niet, de bochten lukken, het gaat! Jippie!! Zo vind ik skien leuk!

Bovenaan de heuvel ligt een restaurant en nu durft Rick wel voor te stellen daar lunch te eten. Nu weten we, dat ik ook heelhuids de berg weer af kan komen. Vanuit het restaurant hebben we een prachtig uitzicht over de omgeving. Het is inmiddels 10 graden buiten en we skien zonder jas. Heerlijk!

Helaas is de rit naar beneden het einde van deze ski dag. Gelukkig willen we eind februari nog een keer gaan skien in West Virginia, want nu heb ik de smaak te pakken (dit gebeurde dus ook op de laatste dag in Breckenridge vorig jaar, ik heb gewoon even tijd nodig om op te warmen).

Voor de terugweg besluiten we wel naar onze Mio dame te luisteren en inderdaad loodst zij ons in net 4 uur naar huis. Onze weg baant zich door het Pennsylvania platteland, met zijn kleine schuren met kleurige Pennsylvania Dutch hex signs, minuscule witte houten kerkjes en geiten in de tuinen. Bergbeekjes kabbelen langs de weg.

Verder naar het zuiden zijn er hypermoderne woonwijken, huizen als uit de grond gestampt en geen boom in zicht. De stadjes, waar we doorheen rijden, zijn of door kool- of door staalindustrie (Bethlehem) ontstaan en liggen er wat mistroostig bij. Dit deel van Zuid-Oost Pennsylvania tussen Billy Joel's Allentown en Philadelphia is het minst aantrekkelijke van de staat.

Al gauw rijden we de Pennsylvania Turnpike op. Onze auto heeft een Smart Tag (de geautomatiseerde tol in ons gebied) doosje op de voorruit, waardoor we zo door de EZ-Pass kunnen rijden! Wat een gemak en wat een uitvinding om EZ-Pass en Smart Tag samen te voegen!

Langs de Turnpike staan wat wij in ons gebied helemaal niet hebben: billboards. Overal advertenties van allerlei dingen, van ziekenhuizen tot vliegmaatschappijen. Het maakt de weg wat minder saai, want verder is er weinig te zien en hele einden rijden we tussen twee betonnen muren in. Saai!

We rijden door Delaware (en over de Delaware rivier) Maryland binnen en in Baltimore zien we een schip van Dole in de haven, ananas wordt afgeladen. We bedenken hoe ver dit schip gereisd moet hebben! Waarschijnlijk van Hawaii naar hier.

Ook zien we overal politie! Het is het einde van de maand en kennelijk heeft de Maryland police deze maand nog niet genoeg verdiend!

Zonder kleerscheuren (Rick reed niet bepaald langzaam) rijden we een uurtje later Virginia binnen. Altijd een gevoel van "thuiskomst" is dat bord "Welcome to Virginia" met de cardinaal en de dogwood erop. Het verkeer werkt mee, het spitsuur is lang niet zo erg als anders en om kwart over zes zijn we thuis na een, ondanks wat regen, zeer geslaagd ski weekend!

Foto's van de reis zijn hier te bekijken, filmpjes hier, hier, hier en hier.

zondag, januari 29, 2006

En toen...regen!

Zo stralend als het gisteren was, zo dreigend ziet het er vandaag uit. Bij gebrek aan alternatief eten we toch maar weer ontbijt in het hotel. Dit keer krijgen we een chique tafel met kleed en alles, maar het voedsel is hetzelfde als gisteren. Oh nee, wacht, er is vandaag ook Chipped Beef (verschrikkelijk!) met biscuits. Ik hou het maar bij Cheerios en roerei!

Gauw rijden we naar de pistes en gaan op de lange latten. Eerst ruil ik mijn laarzen in, want om de een of andere reden deden die van gisteren ontzettende pijn aan de binnenkant van mijn linker enkel. Het nieuwe paar doet dat weer en dan vraag ik om een ander model en dat voelt veel beter. Ik kan er weer tegenaan!

Het blijft nog droog, gelukkig! We doen weer een van de pistes van gisteren, maar het is wel erg slechte sneeuw vandaag. De kinderen overtuigen Rick en mij ervan, dat de langste piste van de heuvel, die een dubbele groen is (ervaren beginner), makkelijk te doen is. Ik laat me met veel moeite overhalen, want ik raak echt in paniek als de helling te steil is.

De lift alleen al is een uitdaging na wat ik gewend ben. We gaan er met zijn vieren op en achteraf had ik beter samen met Rick kunnen gaan die eerste keer. Bij het afglijden raakt mijn ski met die van Kai verward en ik val keihard. De lift blijft nota bene doorgaan en ik ben een bal zenuwen! Gelukkig heeft Katja me een prima manier van opstaan geleerd, dus ik sta vrijwel meteen weer rechtop.

Maar nu die heuvel! Die valt erg tegen en heel onelegant ga ik voornamelijk in de V vorm naar beneden. Ik haal het heelhuids, maar het leert me weer, dat ik nog heel erg beginner ben. Mijn angsten voor snel gaan nog lang niet overwonnen!

De kinderen gaan er weer samen vandoor en Rick en ik werken op de beginnerspiste aan mijn techniek. Ik kan toch niet eeuwig in V vorm de bergen afglijden!

Inmiddels is de regen begonnen en we trotseren het voor een tijdje. Drijfnat verzamelen we om een uur in het West Cafeteria. Het menu daar is iets beter, dan in het East Cafeteria. De chili is erg lekker en een Coors biertje erbij smaakt goed.

Het weer buiten lokt niet meer en we besluiten, dat Rick nog even alleen een zwarte diamant piste gaat doen, terwijl de kinderen en ik zoeken naar skibroeken voor Kai en Katja. Kai vindt er een, maar Katja heeft geen geluk.

Het plenst inmiddels buiten en er hangt een dichte mist. We besluiten terug te gaan naar het hotel en daar droge kleding aan te trekken. De kamer is nog niet schoongemaakt en we doen gauw wat droogs aan en gaan dan richting tube park.

Er hangt een dichte mist, maar het regent even niet. Vanwege het weer gaat het tube park om 17 uur dicht, we hebben dus nog iets meer dan een uur om de heuvel af te suizen. Er is bijna niemand en eerst gaan we in de familie tube met zijn vijven naar beneden. Erg leuk, maar het duurt eeuwen voor we er weer in kunnen. De Camelback medewerkers hebben er duidelijk geen zin in.

Dan besluiten we maar de een persoons banden te gaan gebruiken. We gaan een aantal keren op en neer (ondanks de dooi is het nog een erg snelle baan), maar dan begint het hard te regenen en binnen de kortste keren zijn we doornat. Dit is niet leuk en we geven het op.

In Tannersville vinden we een gezellig restaurant, The Smuggler's Cove. Ze hebben een lekkere salad bar en ook het eten is prima. Na het eten kijken we nog even rond voor een ontbijt restaurant, zonder geluk. Morgen willen we echt niet weer beneden eten! Maar alternatieven lijken er niet te zijn, misschien moeten we ons nog een ochtend aan dit vreselijke buffet overleveren!

zaterdag, januari 28, 2006

Een perfecte ski dag!

Tja, vroeg op, wat heet? Om tien voor half negen word ik als eerste wakker en de rest volgt (heel erg) langzaam. Rick, de echte skier onder ons, wordt er ongeduldig van.

Snel, snel eten we het ontbijt buffet in het restaurant beneden. Het is werkelijk vreselijk en we moeten er nog voor betalen ook! Ik heb betere ontbijten gehad in hotels, waar het inbegrepen was! Rick heeft er echt zin in en maant ons tot opschieten!

Het is stralend weer, hoewel te warm voor goede sneeuw, maar dat mag de pret niet drukken. We kopen lift tickets voor twee dagen (die zijn hier trouwens best duur met $50 per dag!). Rick heeft zijn eigen ski's en laarzen, maar de kinderen en ik moeten ze huren. Gelukkig gaat dit allemaal heel snel en om elf uur staan we op de lange latten.

Nu ben ik absoluut geen ski heldin (ik heb het vorig jaar pas geleerd) en ik had eigenlijk gehoopt om een tijdje op de "bunny slope" te oefenen. Maar de anderen willen daar niets van weten, veel te makkelijk, dus hop, de lift op en de groene piste af. Die is toch echt wat steiler, dan ik had gehoopt! Maar ik kom heelhuids beneden en we proberen een stel andere beginners routes. Het gaat vrij goed, ik val maar twee keer. Toch ben ik niet tevreden met mezelf, ik hou me veel te stijf uit angst om te vallen.

De kinderen zijn beginnerspistes al ontgroeid (Rick natuurlijk ook, die is een ervaren skier, maar blijft bij mij, de lieverd) en gaan er alleen op uit. Ze doen een stel blauwe pistes, vooral voor Katja is dit heel wat.

Om half twee hebben we bij het East Cafeteria afgesproken voor de lunch. Het voedsel aanbod is zeer matig, maar de garnalen groentensoep smaakt lekker.

Na de lunch skien we verder en uiteindelijk wil Rick ook wel eens iets meer uitdagends (ik kan het hem niet kwalijk nemen, maar ik hou me bij de beginners pistes). Hij gaat met Kai en een nerveuze Katja een dubbele blauwe run doen, terwijl Saskia en ik een andere groene piste gaan uitproberen. Het is echt een leuke berg, veel mooie natuur en wijde pistes.

Om vier uur houden we het voor gezien. Katja is, zoals vaker, haar contactlens spullen vergeten, dus we rijden naar een CVS in Tannersville.

Op weg daarheen zien we een hele kudde herten en we stoppen. De kinderen proberen ze te benaderen. De herten zijn vrij tam, maar aanraken lukt toch niet.

Na de shopping trip besluiten we te gaan eten. We hebben een leuke microbrewery gezien onderweg, Barley Creek en krijgen er al snel een tafel. We zijn nog gekleed in onze ski kleding, maar dat maakt niet uit, de helft van de clientele draagt hetzelfde.

Rick en ik proberen een "sample" van hun bieren, maar ik vind er niets aan en bestel een rood wijntje. Het eten is heerlijk! Hun zalm smelt op de tong.

Na het eten willen de anderen nog gaan tuben, maar ik heb de kou en nattigheid wel gezien. Terwijl zij op een band de heuvel af suizen neem ik een douche en heb een lekkere rustige paar uur voor mezelf.

vrijdag, januari 27, 2006

Camelback Ski Resort

Ergens in het midden van de nacht is Rick thuis gekomen. Voor het eerst in jaren (ooit?) hoor of merk ik niets en pas om zes uur word ik wakker en hee, daar is ie dan!

We slapen lekker uit en nemen onze tijd om in te pakken en op te ruimen. Ons streven is om twaalf uur weg te rijden. Dankzij onze vrouwelijke tiener moeten we dat streven een half uur uitstellen, maar om half een is alles ingepakt en we brengen Brynna naar de kennel.

Probleempje: ik heb een eigenwijze man. We hebben onze trouwe Mio mee en die zegt, dat we een oostelijke route moeten nemen. Manlief is het daar niet mee eens en neemt de westelijke route, waarschijnlijk zeker 100 mijl langer!!

We rijden naar het westen, ondanks mijn protesten en die van onze GPS Mio, en komen in Leesburg aan. Daar eten we lunch bij Panera, heel lekkere sandwiches, vooral hun multi grain brood is geweldig!

Al gauw rijden we via de mooie blauw geverfde ijzeren brug bij Point of Rocks over de Potomac Maryland binnen. Overal zien we boerderijen met koeien. De velden zijn kaal, dus we kunnen einden ver kijken.

We rijden door prachtige heuvellandschappen, roofvogels cirkelen boven ons. Zo af en toe zie ik een prachtige havik vlak langs de weg zitten. Sommige mensen vinden deze vogels niets, maar ik ben er altijd helemaal van onder de indruk!

Op een gegeven moment rijden we onder het Appalachian Trail door, het pad, dat van Georgia tot Maine loopt. In de verte zien we ski pistes in de bergen en we passeren een ellenlange trein, zeker twintig wagonnen en twee locomotieven!

Met volle teugen genieten we van het mooie landschap, het ongewone, en, al zijn ze vaak vervelend, de gigantische "trucks" op de weg. Deze achttienwielers denderen langs ons heen, soms met de mooiste advertenties op hun kant. Zo af en toe zien we er een zonder lading, dus alleen de voorkant, de cabine. Dat is echt een raar gezicht!

Bij Harrisburg gaan we de Susquehanna rivier over en daar zien we aan de overkant van de weg een enorme file. Honderden trucks staan daarin en het is onvoorstelbaar hoeveel ruimte ze innemen! Zonder die vrachtwagens zou er geen file zijn, daarvan zijn wij overtuigd.

Verder naar het noorden ligt er opeens sneeuw langs de weg. Langs de bergwanden hangen ijspegels. We krijgen echt het gevoel de winter in te rijden. Na de I-81 slaan we af op de I-80. Dit is een hele nieuwe weg voor ons, door het Pocono gebergte. Camelback is meteen te zien, er is avondskien en alle lichten tekenen de berg goed.

We checken in bij het Chateau Resort en krijgen een lekker ruime kamer waar het extra bed al aanwezig is. We hebben ook een luchtmatras bij ons, dus alleen Rick hoeft een kind in zijn bed te hebben.

Bij het restaurant eten we een salad bar, die de slechtste, die we ooit gehad hebben, is. Maar de steaks van het hoofdgerecht zijn voortreffelijk! Ik bestel er een met blauwe kaas erop en die gaat schoon op! Onderwijl zien we buiten allerlei mensen skien. We besluiten morgenochtend vroeg op te staan en een volle ski dag te hebben. Zou het lukken, met deze luie tieners?

donderdag, januari 26, 2006

Pocono's, here we come!

Stiekem vind ik het wel lekker, dat Saskia niet naar school gaat, want ik kan zo tot na achten blijven liggen. Lui!! De wind raast door de bomen als ik opsta en het doet me denken aan vroeger. De dakpannen vielen dan van ons huis in Nederland bij zware wind zoals vandaag. Windkracht 9, ik weet het nog goed, dan werd mijn vader zenuwachtig.

Hier horen we niets over windkracht, de schaal van Beaufort wordt niet gebruikt. Zoals zoveel Europese maten niet of nauwelijks worden gebruikt. Ik bedenk me, hoe anders wij "Amerikanen" wat dat betreft denken. Voor dit blog gebruik ik convert-me.com om de Europese maten en Celsius temperaturen aan te geven, maar ik denk al lang niet meer in Celsius, kilometers of kilogrammen.

Het is bij het opstaan 26 graden buiten en binnen een koele 64 graden, dus ik doe de verwarming aan. De wind waait tussen de 25 en 40 mijl per uur en dat maakt de windchill zo'n 10 graden. Dit alles is natuurlijk Fahrenheit (grappig te lezen, dat hij een groot deel van zijn leven in Amsterdam heeft doorgebracht!) en voor mij is 32 graden al heel lang het vriespunt. In het begin werden het ingewikkelde calculaties: -32 X 5 / 9.

Gallons, quarts, pints en ounces zijn al meer dan 20 jaar deel van mijn dagelijks leven. En nu weet ik niet beter, ik reken allang niet meer om. Het systeem is nog makkelijk ook, want alles is op de factor 4 gebaseerd: 4 quarts in een gallon, 8 pints in een gallon, 16 ounces in een quart, 8 ounces in een cup enz. Het wordt na een tijdje tweede natuur.

Tijdens de cursus gisteren werd ons aangeraden om te kijken of er sex offenders in onze buurt wonen. Gelukkig woont er niemand in onze buurt, maar ik verbaas me er weer over, hoe die mensen met naam en adres te vinden zijn! Ik vind het wel een goed streven, maar zoiets zou in Nederland absoluut niet mogelijk zijn!

Kirsten en ik hebben om kwart over tien bij Whole Foods afgesproken om op het W&OD pad te gaan lopen. Het waait keihard en het vriest. Ik heb mijn skijack, oorwarmers en handschoenen aan en nog heb ik het zo koud, dat ik klappertand. Kirsten heeft nog minder aan, brrr!


Spiegeling in een plas

Het pad is uitgestorven, we komen letterlijk twee mensen tegen en zijn verder alleen met de vogels, eekhoorns en in de verte een kudde herten (te ver om te fotograferen). Het gaat lekker, ik merk, dat mijn uithoudingsvermogen verbetert. We hebben naar het westen wind tegen en nog lopen we de 5km in minder dan een half uur! Terug worden we vooruit geblazen en zo lopen we 10 kilometer in net een uur. Niet gek. Hopelijk lukt het volgende week wel om twee keer met Kirsten te gaan lopen, anders neem ik me heilig voor er zelf ook op uit te gaan.


Oversteken in Vienna bij de "Caboose"

Bij Whole Foods haal ik wat crackers, die Saskia lekker vindt en een bakje met Kumquats. Dit is een vrucht, die ik nog nooit heb geprobeerd. Ze zien eruit als mini sinaasappeltjes en op het doosje staat uitnodigend: sweet skin and tart middle. En ze zijn lekker! De kinderen vinden het niets, maar ik wel!

Thuis lees ik de Washington Post maar weer eens, iets waar ik niet toe kom als ik geen ziek kind thuis heb. Ik lees, hoe er een heel gedoe is over het staatslied van Virginia. Het oude lied "Carry Me Back to Old Virginia" is te racistisch getint om te behouden.

Het nieuwe lied "Shenandoah" heeft eigenlijk weinig met Virginia te maken, maar dat mag de pret niet drukken. Spoedig zullen we het allemaal enthousiast aanvaarden als ons "volkslied".

Het volgende artikel is minder vrolijk. Een paar dagen geleden heeft een acht jarig jongetje in Maryland bij de kinderopvang een zeven jarig meisje beschoten. Nu blijkt, dat zijn vader hem de dag tevoren het gebruik van een pistool had uitgelegd. Zo triest!

Met Paint Shop Pro experimenteer ik met filters om abstracten te maken van sommigen van mijn foto's. Altijd een leuke creatieve bezigheid.


Voorheen Saskia als zonnebloem

Naarmate de middag vordert zie ik Saskia letterlijk beter worden. Vanavond is ze zo druk, dat ik haar tot rust moet manen. Dat zit dus wel goed voor morgen!

Rick komt vanavond na middernacht thuis en morgen zullen we rustig op weg gaan naar het Chateau Resort in het Pocono gebergte in Pennsylvania. De kinderen hebben dankzij het einde van het kwartaal en werkdagen voor de leerkrachten een weekend van vier dagen en daar gaan we gebruik van maken. Maandagavond zijn we weer terug.

woensdag, januari 25, 2006

Thuisdagje

Arme Saskia was vannacht flink ziek en we hebben beiden nauwelijks geslapen. Ze moest vreselijk huilen, want ze miste haar Daddy ook zo. Kai zei dat gisteren ook al, gelukkig blijft Rick na deze reis even thuis.

Saskia wordt met een flinke koorts en hoofdpijn wakker, niet naar school dus! Ik installeer haar op de bank met Pepsi zonder prik, want ze heeft ook buikklachten.

Het weer is opeens weer erg winters: sneeuwbuien en keiharde wind. Het is ontzettend guur, maar toch besluiten Christine en ik te gaan lopen. Ik neem dit keer geen gewichten mee, want ik moet vanavond weer stompen en trappen bij de R.A.D. zelfverdedigingsles. Het lijkt me beter mijn nek en schouders even wat rust te gunnen.

Als Christine weer naar huis is ga ik met een lijstje verzoeken van Saskia naar Safeway. Bij ziekte vragen de kinderen altijd om hetzelfde "comfort food": Alfabet kippesoep, Gatorade, Saltines en Goldfish. Ik koop ook een potje acedophilus en bifidus tabletten, die helpen goed bij problemen met de ingewanden. Zogenaamde probiotics worden die hier genoemd.

Heel handig is het dat er in iedere Safeway een branche van onze bank, Suntrust, is gevestigd. Dit geeft me mooi de gelegenheid de vele rebate checks, die Rick verzameld heeft, in te wisselen.

Bij de eveneens in de Safeway gevestigde Starbucks tracteer ik mezelf op een lekkere latte, die gaat er goed in met dit gure weer!

Op de terugweg een half uurtje later hoor ik op de radio, dat er een stof in drop zit, die caries tegen gaat. Gauw eet ik nog een Italiano, dat is dus goed voor de tanden, jammie! Nu kan ik toch al bijna geen gaatjes meer krijgen met een mond vol kronen, maar je weet natuurlijk nooit!

De hele middag speel ik voor verpleegster en ik bel Janet, mijn buurvrouw, met wie we vanavond meerijden naar R.A.D. om te overleggen wat te doen. Ik kan Saskia best een paar uur bij Kai laten, maar drie uur vind ik weer wat lang. We besluiten, dat ik na twee uur naar huis zal gaan en dat Katja met Janet om tien uur terug rijd.

Het blijkt een goed besluit te zijn, want ik ben na twee uur helemaal op! Wat een rigoureuze fysieke training is het! Ik baal dan wel, dat ik het 's avonds niet op kan brengen ('s ochtends vreemd genoeg wel), maar ja, zoals de instructrice zei, kijken helpt ook.

Saskia heeft vanavond weer 39 graden koorts en voelt zich vreselijk! Kan iedereen duimen, dat ze er als door een wonder vrijdag bovenop is? We moeten hoe dan ook al de hotel nacht betalen, want we zitten al binnen de annuleringstijd. Duim, duim, duim! En ook dat er verder niemand ziek wordt!

dinsdag, januari 24, 2006

Klantenservice

De zon is terug! Dat vind ik zo heerlijk hier, een grauwe dag en de volgende dag schijnt de zon weer. Hoera!

Saskia lijkt wat hangerig vanochtend, maar zegt er niets over en gaat gewoon naar school. Ik zie uit naar het hardlopen met Kirsten, dat we voor vanochtend hebben afgesproken en loop gauw terug naar huis.

Helaas gaat om kwart voor negen de telefoon en zie ik "Phillips, Douglas" op de caller ID. Oh jee, het zal toch niet? Maar inderdaad belt Kirsten om af te zeggen, ze werd onderweg naar school duizelig. Gauw probeer ik Christine nog te bereiken, want ik wil zo graag een loop maatje.

Maar Christine is niet te bereiken, dus ik besluit met Nordic Walking stokken en fototoestel naar Community Center te rijden. Daar parkeer ik en stap het W&OD pad op. Ik loop bij elkaar 7 mijl en probeer intussen ook een stel vogelfoto's te maken.
Image hosting by Photobucket

Het is heel stil op het pad vanochtend, mijlen lang zie ik niemand en dan opeens in de verte een man. Na de les van gisteren moet ik toegeven dat ik toch wel wat ongemakkelijk loop zo helemaal alleen. Raar eigenlijk, anders vind ik dat juist heerlijk, dat alleen zijn met de natuur. De mannen, die ik tegenkom, zijn stuk voor stuk oud, dus daar heb ik niets van te vrezen.
Image hosting by Photobucket

Het rood van de cardinaal valt meteen op

Image hosting by Photobucket

Een simpele mus

Image hosting by Photobucket

Dit kleine vogeltje zingt het mooist!

Image hosting by Photobucket

Een deel van de muurschildering langs het pad in Vienna

Image hosting by Photobucket

Ik denk, dat dit een "cat bird" is, maar zeker weet ik het niet

Juist terug bij het Community Center zie ik prachtige vogeltjes: een paar Cardinals, een Blue Jay en een spechtje. Heb ik daar nu 7 mijl voor gelopen?
Image hosting by Photobucket

Een paar cardinalen, het vrouwtje is een stuk minder indrukwekkend dan het mannetje!

Image hosting by Photobucket

Dit spechtje is echt heel dichtbij!

Op de terugweg stop ik bij CVS voor een kaart voor Antoinnette in Canada. Het is nog moeilijk kiezen, want je wilt toch wel de goede tekst vinden. Uiteindelijk kies ik een kaart met een berichtje uit name van een groep geschreven en stuur dat met een check naar Canada. Eerlijk gezegd voel ik me opgelucht, dat alles nu is afgehandeld, ik vond het een hele verantwoording om allemaal te regelen!

Bij Whole Foods haal ik lunch voor Rick en mij. We lunchen samen en dan gaat hij op weg naar het vliegveld. Zijn bestemming is voor de tweede keer deze maand Seattle, hij komt donderdag na middernacht weer thuis.

Kai en Saskia komen thuis (Katja werkt aan een filosofie project met seniors (laatste jaar high schoolers), die haar later thuisbrengen). Laura komt met Saskia mee, maar de hangerigheid van vanochtend is inmiddels overgegaan in koorts en hoofdpijn voor Sas.

Helaas zijn Laura's ouders niet thuis, die zijn een auto aan het kopen en pas rond vijf uur wordt er bij haar thuis eindelijk opgenomen. Intussen hangen de meisjes maar verveeld rond, want Saskia voelt zich niet lekker genoeg om te spelen en Laura wil geen tv kijken (zucht!).

Met Kerstmis hebben we Saskia een American Girl uitklapbed gegeven en meestal zijn hun spullen heel duurzaam. Gisteren viel het bed er echter uit, alle schroefjes los en onbruikbaar. Voor een produkt van $160 vind ik dat onacceptabel, dus ik schrijf een email naar American Girl met foto's.

Na de nachtmerries met klantenservice van FedEx (hoewel we daar wel een heel nette brief van hebben gekregen, maar dat verhaal heeft nog een staartje) verwacht ik niets. Maar tien minuten (ja, echt waar!) nadat ik de email heb verzonden gaat de telefoon. Tot mijn grote verbazing is het Elaine van American Girl! Ze is vol verontschuldigingen en een nieuw bed is al onderweg naar ons. Het oude bed kunnen we in de doos van het nieuwe op hun kosten terugsturen. Indrukwekkend! Zo houd je klanten!

Katja wordt thuis gebracht door een van de seniors en we eten de barbecue kip, die ik in de crockpot heb gemaakt. Lekker en makkelijk, lang leve de kant en klare puree, die echt lekker is!

Met koortsige Saskia en moeie Kai kijk ik American Idol, het blijft een onderhoudende show, onvoorstelbaar hoeveel mensen denken, dat ze kunnen zingen en ronduit lachwekkend zijn! Aan de andere kant zijn er ook echte talenten bij. De Hollywood aflevering zal interessant worden. En toen begon het hard te onweren... (rare winter!).

Last but not least, Wendy heeft mij ge-"tagged" en hieronder mijn lijstje en de vier gelukkige (;)) Webloggers, die ik "tag":


Vier baantjes die je in je leven hebt gehad:
- enquetrice bij de Jaarbeurs
- secretaresse bij TNO (je wilt niet weten wat er in die Hema worsten zit!)
- reisagente in een "Sweatshop"
- hoofd training department American Express

Vier films die je niet vaak genoeg kunt zien:
- Raiders of the Lost Ark en de andere Indiana Jones films
- Verder kijk ik eigenlijk niet zo vaak films, behalve nieuwe in de bioscoop

Vier mensen waar je best naast zou willen wonen:
- Mijn zusje Ayesha (die staat eigenlijk op nummer 1, 2 en 3, we wonen veel te ver van elkaar vandaan!)
- Mijn beste vriendin Christine
- Mijn buurvrouw Lorraine
- Petra Schoon

Vier liedjes die je niet meer wilt horen:
- "Break Away" van Kelly Clarkson
- Al de zielige Country liedjes, die op het moment populair zijn hier
- "Boulevard of Broken Dreams" van Greenday (omdat Saskia dat eindeloos speelt!)
- Alle Heavy Metal


Vier plaatsen waar je op vakantie ging:
- Aruba
- Tunesie
- Trinidad and Tobago
- Turks and Caicos

Vier concerten die indruk maakten:
- Spandau Ballet
- REM
- Paul McCartney (recent)
- Billy Joel (recent)

Vier websites die je dagelijks bezoekt:
- the Hunger Site (staat als mijn startpagina)
- Alles Amerika forum
- Florida forum
- Google

En nog een heel aantal blogs en forums!

Vier dingen die je graag eet:
- Allerlei soorten (vooral rauwe!) vis
- Belgische bonbons
- Aziatisch eten (Thai, Japans, Chinees, Indiaas)
- Butterscotch of caramel wat dan ook!


Vier plaatsen waar je liever bent dan nu:
- in Seattle met Rick
- Ergens warm!!
- Met zijn allen op bezoek bij mijn zusje en zwager (ik mis ze duidelijk ;))
- Yellowstone NP


Vier loggers die je gaat taggen:
(En die dus nu aan de beurt zijn om een paar leuke antwoorden te verzinnen en vervolgens zelf het stokje door mogen geven).....
- Petra
- Ludy
- An
- Nel

maandag, januari 23, 2006

RAD

Op deze druilerige morgen lokt het niet om buiten te gaan sporten, dus ik rijd naar Lifetime Fitness in Centreville en Christine en ik bedenken onze eigen gewichten routine. We gebruiken een bal en de oefeningen zijn er vooral op gericht om zoveel mogelijk spieren tegelijk te trainen.

Om ons heen werken een heel stel personal trainers met hun klanten. Een uur met zo'n trainer kost tussen de $75 en $90, afhankelijk van hun expertise. En laten we nu even later de duurste personal trainer de oefening, die wij net deden, aan zijn klant zien tonen! Wij hebben die oefening uit het blad Fitness voor ongeveer $4 en zij moet er zoveel geld voor betalen om hem te leren. Christine en ik vinden het zeer vermakelijk!

Een paar jaar geleden heb ik de cursus voor personal trainer gevolgd. Het was erg interessant, maar ik heb het examen nooit gedaan. Uiteindelijk zag ik mezelf toch niet de hele tijd naar anderen kijken, terwijl ik de keren, dat ze hun gewichten heffen, tel. Maar de informatie van de cursus komt vaak van pas in mijn persoonlijke sport routines.

Na de sportschool rijden we naar Trader Joe's. Christine koopt ingredienten voor het avondeten voor een vriendin, die zowel haar pols als haar enkel gebroken heeft. Ik haal koekjes voor vanmiddag, want iedere keer als we gasten krijgen is mijn koekjes voorraad schoon op (niet verwonderlijk met twee tieners!). Trader Joe's heeft lekker Europese koekjes en ik koop Belgische wafeltjes.

Saskia komt om een uur thuis en om half twee haal ik Sylvia en haar vier jarige dochtertje, Teddy, op van de metro. Zij zijn net, met haar man, naar Washington verhuisd voor een periode van zeker een jaar. Via email en telefoon hebben we al contact gehad en nu ontmoeten we elkaar dus in persoon.

Teddy vindt Brynna en onze poezen prachtig en Saskia's speelgoed ook. Karin en Maaike komen ook theedrinken en de meisjes vermaken zich boven prima, terwijl de moeders gezellig kletsen. Ik bewonder vrouwen als Sylvia en Karin erg, het is toch niet zomaar wat, om naar een vrijwel volledig onbekend land te verhuizen! En dat met kinderen en met mannen, die hard en lang werken, zodat veel van de organisatie en het settlen op hun schouders terecht komt. Ik ben blij, dat ik een beetje kan helpen daarbij.

Rick komt vroeg thuis en neemt Katja mee naar het DMV om haar Learner's Permit te halen. Een uur later belt ze opgewonden op, dat ze nu mag gaan leren rijden, ze had maar vier fouten in haar test! Wauw, dat is wel even een grote stap!

Na gauw gegeten te hebben zet Rick Katja en mij om zeven uur af bij het Vienna Community Center. De komende twee maandagen en woensdagen gaan we daar de Rape Agression Defense (RAD) cursus volgen. Dit is een zelf verdedigingscursus, die over het hele land en in Canada wordt gegeven.

Vanavond bestaat voornamelijk uit theorie. We leren, dat 90% van zelf verdediging oplettendheid en vermijding is. Er is een driehoek: slachtoffer, aanvaller en gelegenheid. Als er geen gelegenheid is, is er ook geen slachtoffer.

Het laatste half uur leren we een paar fysieke verdedigingsbewegingen. De komende drie avonden zullen voornamelijk fysiek zijn. Best zwaar, vind ik, want mijn nek en schouders spelen me nog flink parten en 's avonds ben ik op. Maar ik vind deze cursus ook erg belangrijk voor Katja om te volgen. Zij gaat er steeds vaker alleen of met een groepje op uit en jaren geleden heb ik met mijn moeder in Nederland ook zo'n soort cursus gevolgd.

We leren vanavond een heel stel lokale politieagenten kennen, misschien ook weleens goed. Al met al is het zeer de moeite waard. Om tien uur staat Rick ons weer op te wachten en relaxen we even thuis met een glaasje wijn.



RAD

zondag, januari 22, 2006

Productief weekend

Zaterdag

Iedere keer als ik Saskia's kamer binnen loop bekruipt me een gevoel van claustrofobie. Hij staat gewoon te vol met pluche dieren, poppen, boeken enzovoorts. Ook haar kast is een puinhoop, als je de deur opendoet komt er van alles uit vallen.

Tijd dus, om hem op te ruimen. Rick en ik doen het samen, zodra we een beetje wakker zijn beginnen we. We halen maar liefst zes vuilniszakken vol speelgoed en boeken, die Saskia allang ontgroeid is, naar beneden. Het kamertje ziet er weer keurig uit en Saskia zal haar speelgoed weer kunnen vinden, dat moedigt ook tot meer spelen aan.

Na de lunch ga ik naar Claudia en we lopen drie kilometer. Het is ongekend warm voor de tijd van het jaar, we lopen zelfs in korte mouwen! Als ik thuiskom zie ik Saskia, Parker en Alejandra picknicken op Parkers oprit. Jammer, dat het niet zo warm zal blijven!


De rest van de middag werkt Rick aan het opruimen van het kantoortje, want ik kan al bijna niet meer bij mijn bureau, zoveel troep heeft hij liggen! Ik probeer maar weer eens wijs te worden uit de benodigde documenten voor het herkrijgen van mijn Nederlanderschap. Als het alleen voor mij zou zijn, zou ik het opgeven! Maar als ik het niet voor haar achttiende terug vraag verliest Katja de mogelijkheid die nationaliteit via mij te verkrijgen en dat is natuurlijk zonde.

Saskia gaat bij haar vriendinnetje Tabatha spelen en wordt meegevraagd naar de film "Hoodwinked"
(die mij ook ontzettend leuk lijkt). Katja heeft een Sweet Sixteen party van twee van haar vriendinnen en dus hebben wij alleen Kai thuis met etenstijd.


De prachtige zonsondergang vanavond

Kai is dol op uit eten gaan, dus we laten hem het restaurant kiezen. Het wordt Gordon Biersch in Tysons Corner, waar ik natuurlijk niet kan laten de gefrituurde artichokharten te bestellen. Die zijn zo ontzettend lekker!


Gezellige drukte bij de mall

Kai maakt van zijn enig kind status gebruik en vraagt of we bij een van de sportwinkels naar een echte football jersey voor hem kunnen gaan kijken. We lopen eerst Foot Locker in, maar daar zijn alleen maar Baltimore Ravens jerseys en die vindt Kai niet mooi. Bij Champs kiest hij een jersey van de Redskins met de naam van een van hun beste spelers, Portis, erop.

Die jerseys zijn niet bepaald goedkoop!! Er zijn er, die $99 kosten! Gelukkig is die van Kai on sale (misschien omdat het seizoen van de Redskins voorbij is?) voor de halve prijs.

Met een blije zoon gaan we huiswaarts (inmiddels weten we, dat Saskia bij Tabatha blijft logeren) en spelen de rest van de avond het Madagascar dierentrivia spel. We leren van alles over het dierenrijk!

Zondag

De dag begint koel (het wordt vandaag maar 6 graden, terwijl het kwik gisteren maar liefst de 20 graden haalde!), maar prachtig zonnig. Christine komt en we lopen een goed uur door de straten van Vienna. Er zijn ontzettend veel fietsers, joggers en wandelaars op straat.

Gisteren heb ik een berichtje op het antwoordapparaat van onze vroegere buren, Burma en Rick, achtergelaten om te vragen of zij interesse hebben in de zakken met speelgoed en boeken, die Saskia ontgroeid is. Zij zijn heel actief met het Hannah House in Washington. Hannah House huist dakloze vrouwen en kinderen en voorziet hen van cursussen en andere hulp om weer een eigen leven op te bouwen.

Het is een heel goede liefdadigheids instantie en eentje, die wij door de jaren heen zoveel mogelijk hebben gesteund. De kinderen en ik (Rick mag niet komen, vanwege de vaak slechte ervaringen met mannen, die de vrouwen en kinderen hebben gehad) zijn er een aantal keren op bezoek geweest met tekenmateriaal en dergelijke voor de kinderen in het huis.

Het was heel goed voor onze kinderen om te zien, hoe een simpel pakje viltstiften iets heel bijzonders is voor de kinderen daar. Het heeft zoveel indruk op Katja gemaakt, dat ze sindsdien heel veel vrijwilligerswerk is gaan doen. Het huis ligt in een nogal moeilijke buurt, dus ik durf er helaas niet zo vaak heen als vrouw alleen.

In ieder geval belde Burma op, dat ze met veel graagte de zakken overnemen. Rick en ik laden ze in de van en rijden naar onze oude buurt.

Burma is een gezellige klets en heel politiek actief. Ik zie een "Warner for president 2008" sticker op haar auto en vraag haar, of Mark Warner dus definitief besloten heeft mee te doen aan de presidentiele race. Volgens haar is dat zo en dat vind ik fantastisch nieuws! Ik bewonder Mark Warner enorm en hij heeft mijn stem als hij ervoor gaat.

Een lang politiek gesprek volgt en ik merk, dat Rick, die helemaal niet van politiek houdt, weg wil. Ik vind het wel interessant, wat Burma allemaal vertelt. Vooral als ze vertelt, dat Tom Davis en Jeanne Marie Devolites (Republikeinen, die ze duidelijk niet kan uitstaan) getrouwd zijn! Volgens haar hebben beiden hun respectievelijke vorige echtelieden al jaren bedrogen. Smeuiig!

Als Burma ons binnen vraagt, weigert Rick beleefd. Ik had nog wel meer smeuiige verhalen willen horen. Mijn politieke positie is absoluut in het midden, ik stem voor degene, die me het meest aanstaat, maar heb over het algemeen liever een Democraat.

Thuis gaat Rick verder met het kantoortje en ik begin aan de basement. Ook daar is al jaren niet opgeruimd en liggen de onthoofde Barbies voor het oprapen. Ik ruim de kast, waar we speelgoed voor kleinere kinderen bewaren op en organiseer Saskia's speelgoed zo, dat ze de dingen weer kan vinden. Snickers "helpt" me door overal in te kruipen en Sushi ligt er nieuwsgierig bij. Alleen ben ik nooit met de katten in huis en Snickers is het voorbeeld van "curiosity killed the cat"!


Een net opgeruimde basement en Snickers probeert het Madeline huis uit



Terwijl Rick opruimt springt Snickers op het richeltje boven de kantoordeuren

Als laatste taak heb ik mezelf de knutselkast opgelegd. We hebben een heerlijke dubbele ingebouwde kast voor knutselspullen en spelletjes. Als ik ermee klaar ben ziet het er weer overzichtelijk uit en kunnen de kinderen weer creatief bezig zijn.

Voldaan, omdat ik nu alle "hot spots" in huis netjes heb, zijg ik in mijn stoel neer, voeten omhoog (wij hebben "lazy boy" banken) om de footballwedstrijd tussen de Steelers en de Bronco's te gaan kijken.

Hoewel ik geen speciale gevoelens heb voor een van die teams heb ik de Bronco's op een forum als winnaars voorspeld. Maar Denver doet het niet goed en Pittsburgh wint. Oh well! Hopelijk doen de Seahawks het in de volgende wedstrijd beter!!

PS -- De Seahawks hebben gewonnen, ze zijn NFC kampioen, hun coach heeft een emmer met Gatorade over zich heen gekregen (traditie) en nu op naar de Superbowl. Go Seattle!

vrijdag, januari 20, 2006

Muffins for Moms

"Nee, Mammie, je hoeft niet mee, ik vind muffins toch niet lekker", begint Saskia, als ik me klaarmaak om met haar naar "Muffins for Moms" op school te gaan. Dit is een ontbijt met muffins, donuts, koffie en jus d'orange, dat door de PTA wordt opgezet. De bedoeling is voornamelijk om (werkende) moeders (de vaders waren een paar maanden geleden al aan de beurt in Donuts for Dads) even met hun kind naar school te krijgen. Sommige ouders komen er anders nooit, hoewel deze school wel een grote ouder participatie heeft.

Net als ik Kirsten opbel, ik zou haar op school ontmoeten, verandert Saskia toch van gedachten. Samen lopen we naar school en daar zit het cafetaria al propvol met moeders en kinderen. Mijn vriendin Mary, die dit jaar PTA president is, houdt een praatje en verder klets ik onder het genot van een kop koffie met Kirsten. De meeste aanwezige moeders ken ik, dus ik vraag me af, hoeveel moeders, die anders ook niet komen, nu wel present zijn.


Als Saskia haar corn muffin op heeft, gaat ze met Madison terug naar haar klas en Kirsten en ik beginnen aan onze loop. Het is heerlijk weer, zonnig en warm, we kunnen zonder jas lopen. Het wordt een heel heuvelachtig parcours van 6,35 mijl. Bij mij gaat het lekker, maar Kirsten trekt de laatste heuvels niet, volgende week moeten we echt twee keer gaan om het uithoudingsvermogen op te vijzelen!

Om een uur laat ik bij Mona mijn haar doen. Ze maakt het van achteren iets korter en ik krijg allerlei complimenten van zelfs wildvreemden bij de Giant, dus het moet er goed uitzien! We bedenken, dat zij al meer dan 7 jaar mijn haar doet!! Het is een ontzettend leuk mens, iets ouder dan ik en ze is Libanese. Ik bewonder haar, want ze is nu haar eigen salon begonnen en heeft daar allerlei grote plannen voor.

Bij de Giant haal ik wat spullen om hapjes te maken voor vanavond. Christine heeft een pot luck feestje voor haar verjaardag, iedereen moet een appetizer meebrengen. Ik maak, nu al voor de derde keer deze maand, dadels met cream cheese, tomaatjes met mozzarella en appel partjes met pate. Ook maak ik een slaatje van roze zalm (uit blik), gehakte ui, mayonnaise, dijon mosterd, Worcestershire saus, cayenne peper en knoflookpoeder. Die blijkt een groot succes en gaat schoon op.

Kai wil bij de Flint Hill lagere school football gaan spelen. Het is inmiddels 18 graden buiten! Ik rijd hem erheen, want ik vind het te ver voor hem om te fietsen. Niet zozeer omdat hij het niet kan, maar omdat automobilisten hier geen fietsers gewend zijn en hij dan over een heel drukke weg zou moeten.


De jongens spelen football zonder bescherming en ik waarschuw Kai wel. Het is een ruig spel, hij heeft een beugel en een trap tegen het hoofd kan ook flinke schade berokkenen. Inderdaad heeft hij, als ik hem weer ophaal, een klap tegen zijn mond gehad en is de binnenkant van zijn lip open door de beugel. Verbieden wil ik het niet, maar ik hoop, dat de nieuwigheid er gauw af is!

Iedereen is vanmiddag buiten, dus ik sluit me aan bij het groepje kletsende buren. Het blijkt, dat sommigen een dubbel zo hoge waterrekening hebben ontvangen deze maand en dat er ergens een lek zit. Toch maar eens onze rekening opgraven en kijken of het bij ons ook zo was.

Saskia komt thuis met de mededeling, dat ze een vos op het speelterrein bij de school hebben gezien. De kinderen zijn gewaarschuwd meteen naar binnen te gaan, als dat weer gebeurt en een leerkracht te waarschuwen, zodat Animal Control gebeld kan worden. Zou het hetzelfde vossenpaar als gisteren zijn geweest? Natuurlijk is het minder, als ze echt mensen gaan opzoeken!

Karin komt mij en Saskia om kwart voor zeven ophalen om naar Christine's feestje te gaan. Katja gaat naar Leah's basketbalwedstrijd en Kai blijft thuis, er zijn altijd alleen maar meisjes bij Christine, niets aan voor hem. Het wordt zoals altijd een gezellige boel en Rick komt rond kwart voor negen ook direct van het vliegveld feest vieren. Rond elf uur duiken we uitgeput ons bed in!

donderdag, januari 19, 2006

Happy Birthday, Christine!

Rick blijft vanochtend thuis werken, want hij moet vanmiddag weer op reis naar St. Louis. Hij krijgt dus de beroemde arch te zien, waar we een aantal jaren geleden in naar boven zijn gegaan, de Gateway to the West.


Samen lopen we Saskia naar school. Als ik naar achteren kijk zie ik een roodachtig dier hard door iemands tuin rennen. Zou het een vos zijn? Maar dan bedenk ik, dat het waarschijnlijk gewoon een poes was.

Rick heeft Brynna mee en loopt de korte weg terug, ik begin aan de gewoonlijke jog achter de school langs. Als ik even later de heuvel op loop rennen er opeens een paar vossen recht voor me langs iemands tuin uit. Het zijn (volgens mij) een mannetje en een vrouwtje, want de een is veel groter, dan de ander.

Er komt net een auto aan en het mannetje is de straat al over, maar het vrouwtje raakt in paniek en draait zich om. In haar paniek rent ze tegen mij aan. Oef, dat is even schrikken! Maar zij schrikt net zo hard en gaat er als een speer vandoor, haar man verdwaasd achterlatend.

Hij staat me van de overkant van de straat aan te kijken en ik baal, dat ik mijn fototoestel nu net niet bij me heb! Ik ben nog nooit zo dicht bij zo'n mooie vos geweest! Hij heeft een enorme staart en zwart met grijs in zijn gezicht, misschien is hij al wat ouder? Dan besluit hij achter zijn maatje aan te gaan en steekt de straat weer over. Hij rent me voorbij, stopt nog even bij het hek van de tuin en kijkt me weer aan, springt eroverheen en verdwijnt.


Toch hopend ze nog rond te zien lopen, ren ik naar huis, pak mijn fototoestel en de auto en rijd het blok rond. Natuurlijk is dit ijdele hoop, ze zijn nergens meer te bekennen, waarschijnlijk allang in het bos verdwenen. Na dit avontuur kan mijn dag niet meer stuk, wat een prachtige dieren! Voor wild hoeven we hier niet naar de nationale parken!

Kirsten belt, dat ze tot twee uur vannacht bezig was met een schoolproject van een van haar zonen, dus ze is te moe om te gaan hardlopen. Niet getreurd, ik heb toch zin om te gaan fietsen op mijn vers gemaakte fiets.

Net voor ik wegga krijg ik een telefoontje van Sylvia. Zij is net dit afgelopen weekend hierheen verhuisd en we hebben al regelmatig email contact gehad. We spreken af, dat ze maandagmiddag komt om thee te drinken. Leuk! Het wordt zo langzamerhand een hele Nederlandse enclave hier. Gek, dat ik een jaar geleden nog geen enkele Nederlandse in deze buurt kende!

Als ik even later wegfiets is het toch wel erg koud en ik ben niet warm genoeg gekleed. Ik besluit dan maar heel hard te fietsen, want ik heb geen zin om helemaal terug te gaan. Het lukt goed, ik heb weer energie, hoera! Omdat ik niet veel tijd heb beperk ik de tocht tot tien mijl. Heerlijk, die natuur! De Kardinaaltjes vliegen af en aan voor mijn fiets langs, de Blue Jays gillen hun schrille roep naar elkaar.

Thuis spring ik onder een hete douche en pak Christine's cadeautje in. Zij komt om kwart voor twaalf en samen halen we Karin op, want Karin en ik tracteren haar op een lunch. Christine heeft de Cheesecake Factory uitgekozen voor haar verjaardagslunch en we krijgen een leuke ronde tafel.

Karin bestelt een heerlijk uitziende pasta uit het menu boek, want zo moet het wel genoemd worden! Christine en ik delen Chinese potstickers en bestellen dan beiden Thai Lettuce Wraps, kip, komkommersalade en andere groentes, die je met een van drie sausjes in een slablad wikkelt en uit de hand eet. Het gaat schoon op!


Zingende serveersters

Bij het binnenkomen had ik de serveerster al laten weten, dat het Christine's verjaardag is. Als we klaar zijn komt een groepje serveersters "Happy Birthday" zingen en Christine krijgt een lekker ijsje met chocolade saus en slagroom en een kaarsje erop. Toch een grappige traditie, het zet de jarige voor het hele restaurant in het zonnetje.


Als ik thuis kom staat Rick op het punt te vertrekken. Ik neem afscheid van hem en ga voor op het stoepje zitten lezen. Het is heerlijk weer uit de wind, zo'n vijftien graden. Ik probeer in het nieuwste boek van Philippa Gregory over Katherine of Aragon ("The Constant Princess") te komen, maar het lukt nog niet erg.

Laura komt om me een heel erg nodige massage te geven. Even doorbijten, want ze moet heel wat pijnlijke knopen eruit werken, maar ze zegt, dat het goed los is gekomen. Morgen moet dus een betere dag zijn. Dat zal sowieso al zo zijn, want het wordt morgen heerlijk warm en zonnig.

Na haar pianoles speelt Saskia nog een uur in het donker buiten met alle buurkinderen. Ze hebben keihard de muziek aan en dansen. Heerlijk om kind te zijn! Ze heeft net uitgevonden, dat ze een complete split kan doen en dat moet ik natuurlijk eindeloos zien. Ze zit dit jaar zoveel beter in haar vel, dan vorig jaar, wat kan een leerkracht toch verschil maken in het leven van een kind!

Kai komt me net vertellen, dat hij morgen als soldaat verkleed moet voor Engels. Het is wat laat, 21:15 om daarmee te beginnen, vooral omdat we geen enkel militair kledingstuk bezitten! Maar Kai weet de oplossing al: khaki broek, wit t-shirt, Rick's werklaarzen en "dogtags" (die hij zelf maakt van aluminium folie). Prima, maar voortaan toch maar wat beter plannen!

woensdag, januari 18, 2006

Extreem weer

Om half zes word ik wakker, nog steeds in een grote knoop. Ik besluit maar op te staan, want liggen lukt niet meer. Rick is blij, dat hij mij hoort, want hij moet een vlucht van 8 uur halen en om de een of andere reden is zijn wekker niet op tijd afgegaan.

We drinken gauw even thee en koffie en dan vertrekt hij om zes uur richting Dulles Airport. Ik neem van alle extra tijd gebruik om online te lezen. Gisteravond was ik een beetje nerveus over hoe er op mijn "Fibromyalgie" blog gereageerd zou worden, maar dat was dus helemaal niet nodig. Ik ben ontzettend ontroerd en blij met alle lieve reacties!

Het is moeilijk om toe te geven, dat de pijn soms mijn leven overheerst. Ten eerste wil ik dat (natuurlijk!) helemaal niet en ten tweede wil ik voor niemand een "daar heb je dat mens met haar gezeur weer" zijn.

Voor vandaag neem ik me voor een "Pamper" (nee, niet de luiers!) dag te nemen. Het regent en stormt keihard als we opstaan (reden voor de pijn?) en buiten lopen of fietsen valt af. Christine en ik spreken bij Lifetime Fitness af.

Vanwege de pijn en omdat ik weet, dat de kou daar niet bij helpt, zet ik Saskia bij wijze van uitzondering met de auto bij school af. Terwijl we in de ellenlange rij van minivans en SUVs staan te wachten, verzucht ik toch maar weer, dat we volgende keer beter kunnen gaan lopen. Het is de moeite niet waard voor die halve kilometer! Maar in de rij zie ik twee van mijn buren, dus ik ben niet de enige "whimp"!

Direct na het afzetten rijd ik door naar Centreville en Christine en ik komen tegelijk aan. Ik ben mijn waterfles vergeten, dus koop er gauw een in het cafe. Deze sportschool is echt enorm en biedt van alles, van massages tot fitness klassen, van een enorm kinderopvangcentrum (voor ouders, die sporten) tot basketbal en racquetbal velden. Er is zelfs een klimmuur en een enorm zwembad met glijbaan en whirlpools. Je kunt er letterlijk een hele dag doorbrengen met verschillende activiteiten en nog niet alles geprobeerd hebben.

Wij gebruiken hun machines voor een cardio fitness. Twintig minuten op drie verschillende machines, het gaat gauw voorbij. Belangrijker is, dat het ook echt helpt, ik heb meer energie! Jippie!

Toen we aankwamen regende het pijpenstelen en als we klaar zijn is het droog en zien we een letterlijk rechte lijn tussen de bewolking en de blauwe lucht. Het weer is allervreemdst deze maand! Het was vanochtend bij het opstaan 13 graden, nu wijst de thermometer in de auto 7 graden aan! En het is zonnig! Raar!

Gelukkig zijn de files inmiddels opgelost, want ik heb haast. Ik heb om half twaalf in Reston afgesproken met mijn vriendin Katja voor lunch. Gauw neem ik een hete douche en geef Brynna eten. Ik maak me zorgen over haar, ze drinkt ontzettend veel, ademt snurkerig door haar neus of hijgt de hele tijd.

In Reston haal ik gauw geld uit de drive thru ATM en parkeer dan bij La Madeleine, waar ik Katja zal ontmoeten. Ik bekijk het menu en zie een lekkere salade, de rest is me te zwaar. Katja komt een paar minuten na mijn aankomst binnen en we bestellen. Ik die spinazie salade en een uiensoep (die verschrikkelijk zout blijkt te zijn, niet lekker!) en Katja bestelt een crepe met garnalen en spinazie. Die blijkt flink duur en groot! Zeker niet het crepe-je, dat je in Frankrijk zou krijgen. Katja krijgt hem dus ook niet op!

We kletsen gezellig en het onderwerp van gesprek worden onder anderen onze honden. Katja's oude hond, Pasja, is niet zo lang geleden overleden en nu hebben ze een poedel puppy. Ik vertel over Brynna's gebreken op het moment. Of Brynna nog lang van deze wereld zal zijn waag ik te betwijfelen. Als het dan het einde moet zijn hoop ik ook, dat het snel komt en niet na lang lijden!

Voor we het weten moet Katja ervandoor om haar zoontje van preschool te halen. Ik ga naar Barnes and Noble in hetzelfde shopping center om een verjaardagskaart voor Christine uit te kiezen. Eerst tracteer ik mezelf op een tall skim sugarfree Hazelnut latte van Starbucks en gebruik voor het eerst de gift card, die Rick me met Kerst gaf. Het smaakt heerlijk!

Met de kop koffie in mijn hand ga ik de boekenwinkel binnen. Oh, wat moet ik me inhouden! Er liggen allerlei boeken, die me interesseren, maar ik heb zo weinig leestijd! Mijn kast ligt al vol met ongelezen boeken, dus ik ben sterk en koop alleen de kaart, die heel leuk is, van Mary Engelbreit.

Op de terugweg besluit ik, dat mijn nagels er niet uitzien. Ik rij door naar mijn nagelsalon en daar zijn verder geen klanten, dus mijn nagels worden meteen mooi gemaakt. Intussen lees ik de nieuwste Margriet met een artikel over vrouwen, die na hun huwelijk verliefd werden op een vrouw. Interessant, want homoseksualiteit is hier in de Verenigde Staten nog erg taboe en zo'n artikel in een vrouwenblad zou heel wat stof doen opwaaien.

Net als ik klaar ben belt Katja (dochter) mij op mijn mobieltje. Of ik haar kan ophalen, ze is klaar met de Key Club. Thuis begint ze meteen in de keuken aan haar huiswerk, want vanavond komt er een nieuwe bijleslerares geometrie onderwijzen en ze heeft veel te doen.

Hoe ze zich op haar huiswerk heeft kunnen concentreren is me een raadsel. Inmiddels rennen er zes andere kinderen door het huis. Kai heeft drie vrienden op bezoek en Saskia en Laura lopen zich te vervelen. Ik neem me voor Saskia wat vaker naar haar vriendinnetjes te sturen, die hebben veel meer met haar gemeen. Laura heeft geen andere vriendinnen, maar Saskia wel.

Laura is een girl scout en verkoopt dus de jaarlijkste girl scout cookies. Liever zou ik ze niet kopen, want we hebben die extra calorieen niet nodig in dit gezin. Maar ja, beste vriendinnetjes en zo, dus toch maar zeven dozen (!) besteld. Ik moet toegeven, dat ik Samoas ook erg lekker vind. Verder heb ik, op aandringen van de kinderen, Tagalongs en Thin Mints besteld.

Een voor een worden de gasten opgehaald en Rick belt, dat hij een vroegere vlucht terug naar huis heeft kunnen nemen. Jippie! We bestellen pizza van Vocelli, mijn favoriet!

Voor Rick thuiskomt kijken we het plaatselijke nieuws. Veel toeristen vinden het Amerikaanse "nieuws" niets, omdat ze naar dit plaatselijke "nieuws" kijken. Iedere zender heeft wereldnieuws, ongeveer als het NOS Journaal, om zeven uur of half acht 's avonds. Daarvoor is het plaatselijk nieuws.

Vandaag wordt er vermeld hoe 1100 mensen in de afgelopen tien jaar de dood hebben gevonden door een auto ongeluk veroorzaakt door tieners. Het maakt mij niet bepaald enthousiast om Katja achter het stuur te plaatsen! Katja lijkt haar enthousiasme om te rijden ook verloren te hebben, ze vraagt tenminste helemaal niet om haar learner's permit te gaan halen. Leah (een maand jonger dan Katja) daarentegen heeft intussen al op de snelweg gereden!

On a lighter note, zoals we hier zeggen, een klas lagere school kinderen heeft vandaag besloten, wat de officiele vrucht van het District of Columbia moet zijn (staten hebben allerlei officieels, van vogels tot vruchten, van bloemen tot bomen): de kers! Niet omdat die vrucht hier groeit, maar omdat we hier iedere lente een Cherry Blossom Festival hebben. Logisch, toch?

dinsdag, januari 17, 2006

Fibromyalgie

Grijs en grauw weer grijnst me tegemoet als ik me met moeite om half acht uit bed sleep. Al meer dan vijf dagen slaap ik bijzonder slecht, omdat de nek- en schouderpijnen en de daaruit voortkomende hoofdpijn, die ten grondslag liggen aan mijn fibromyalgie (all over spierpijnen) maar niet minder worden.

Gisteravond heeft Rick mijn hele rug en nek ingesmeerd met mineral ice, een goedje, dat eerst koud en dan heel heet aanvoelt. Meestal helpt dat goed, maar vannacht niet. Moedeloos word ik ervan! Die constante pijn maakt me gek! Zolang ik beweeg gaat het redelijk, maar eigenlijk heb ik helemaal geen energie om te bewegen. Bah!

Dagen lang bijt ik me door de pijn heen en het helpt om veel afleiding te hebben, maar uiteindelijk loop ik tegen een spreekwoordelijke muur op. Vandaag staat hij er, hoog en niet te beklimmen. Rick noemt me de menselijke barometer, want ik voel haarfijn aan, wanneer het weer gaat veranderen.

Vluchtig vraag ik me af, of ik het allemaal toch maar niet (weer) zal voorleggen aan een dokter. Maar ik ben al vele malen door de medische mallemolen geweest, MRI's, CT Scans, van alles is er gedaan om een oorzaak te vinden. Arthrose in een nekwervel luidt de officiele diagnose, die pijn rolt als een sneeuwbal door mijn lichaam en "steekt" alle spieren aan.

De oplossing van de doktoren is altijd of spierontspannende medicijnen of fysiotherapie. Beiden heb ik geprobeerd, bij geen van beiden heb ik baat. Op 1 februari heb ik een afspraak met mijn rheumatologe, ik zal haar dan weer vragen of er iets nieuws is op dit gebied. Zelf volg ik de literatuur ook scherp, want ieder onderzoek brengt wel iets nieuws naar voren.

En ik ben blij met de vooruitgangen, die sinds 1984, toen ik voor het eerst de diagnose "fibromyalgia" kreeg, zijn gemaakt. Jarenlang luidde het advies "rust houden", wekenlang bleef ik thuis van mijn werk om maar te rusten. Beter werd het er niet op, eerder erger!

Alles heb ik geprobeerd: chiropractor, acupuncturist, allerlei alternatieve methodes, allerlei conservatieve methodes, niets hielp! Tot ik in 1993 een artikel las over lichamelijke beweging en de positieve effecten op patienten met fibromyalgie.

Wat een openbaring! In plaats van rusten zou juist veel bewegen helpen! Ik ben het meteen uit gaan proberen en inderdaad, ik voelde me al gauw beter. Nu ben ik zelfs zo ver, dat ik me het grootste deel van het jaar goed genoeg voel om "gewoon" te functioneren. Samen met deep tissue massages is lichamelijke oefening het beste medicijn.

Inmiddels ben ik zo "verwend", dat een pijn week zoals deze moeilijk te aanvaarden is. Het frustrerende is, dat niemand iets aan me ziet. Het is een controversiele ziekte, doktoren zijn het er niet over eens "wat" het is, behalve onverklaarbare pijn en vermoeidheid. Gelukkig wordt er steeds meer research gedaan en knikken steeds meer mensen begrijpend, als ik het woord "fibromyalgia" gebruik.

Hele dagen bijt ik door de pijn heen, want ik weiger om het de kwaliteit van mijn leven te laten beinvloeden. Dood zal ik er niet aan gaan, tenslotte (hopelijk).

En al probeer ik het nooit als excuus te gebruiken, soms wilde ik wel, dat er een rood licht zou branden op mijn voorhoofd, als ik een slechte dag heb. Ik schaam me altijd, als ik vanwege vermoeidheid of pijnen iets niet kan en maak me zorgen over hoe de kinderen zich dit later zullen herinneren.

Er zijn een heel aantal support groepen hier voor mensen met fibromyalgie, maar die verzanden al gauw in een competitie over wie de meeste pijn heeft. Daar pas ik voor!

De reden, dat ik vandaag mijn blog hieraan wijdt, is niet alleen om sympathieke reacties te krijgen (hoewel die natuurlijk zeer op prijs worden gesteld ;)), maar ook omdat veel mensen wel iemand, die aan ME (chronische vermoeidheid) of Fibromyalgie lijdt, kennen. Uiterlijk hebben deze aandoeningen geen kenmerken en het is heel moeilijk voor mij en waarschijnlijk ook andere lijders, om aan te geven hoe erg aanvallen ons beperken in ons dagelijks doen (hoewel ik dat eigenlijk gewoon niet toelaat!).

Iedereen, die hier regelmatig leest, weet, dat ik een actief persoon ben. Iedere ochtend bijt ik door pijn om mijn oefeningen te doen, want ik weet, dat die me de energie zullen geven om de dag aan te kunnen. Andere mensen, die fibromyalgie hebben, lijken misschien lui, omdat bewegen gewoon te veel pijn doet. Het is nog steeds een heel slecht begrepen aandoening en ik hoop van harte, dat er gauw meer over bekend wordt. Meer informatie kun je vinden op mijn website (Engelstalig) en op de website van de Fibromyalgie Patientenvereniging. En een treffend gedicht over fibromyalgie.

En nu twijfel ik, of ik dit als blog zal posten. Klinkt het niet zeurderig, vraag ik Rick, want ik schrijf meestal over de leuke dingen (eindeloos veel!) in ons leven. Absoluut niet, vindt hij, die al al die jaren met mijn pijnen leeft. So here it is!

maandag, januari 16, 2006

Martin Luther King's birthday

Vandaag is een vrije dag vanwege Martin Luther King's Birthday. Rick blijft thuis en we ruimen op van het weekend en maken samen een heel lange wandeling. Met Rick lopen is altijd erg leuk, want hij wil nooit hetzelfde doen. Zo bevinden we ons opeens op een drukke weg zonder stoepen, bijvoorbeeld, of in een soort doolhof van een buurt en kunnen de uitgang niet vinden. Never a dull moment!

Het grootste deel van mijn dag besteed ik (tot mijn schaamte) niet met denken aan de grote man, Dr. Martin Luther King Jr., die heel veel goeds heeft gedaan en daarvoor met zijn leven moest betalen.

In plaats daarvan probeer ik uit alle macht weer op Blogger.com te komen om mijn blog bij te werken. Gelukkig lukt dat halverwege de middag weer en de rest van de tijd schrijf ik over het afgelopen weekend en bewerk de foto's. Het was een groot avontuur! Het verslag staat hieronder.

Aan hoe ik me voelde, toen ik niet kon schrijven, kan ik concluderen, dat het schrijven van het blog een enorme hobby is geworden voor mij! Gelukkig hoefde ik niet helemaal opnieuw te beginnen, iets waar ik eerder vandaag wel bang voor was!

zondag, januari 15, 2006

Weekendje Oost-Virginia

In januari en februari overwinteren honderden walvissen voor de kust van Virginia Beach, Virginia. Hier, in vrij ondiepe wateren, vinden ze een rijke voedselvoorraad. Het Virginia Aquarium houdt in die maanden whale watches. Vorig jaar heb ik met de kinderen al geprobeerd te gaan, maar toen was het zo ijzig koud en winderig dat de tour werd gecanceled en wij maar in plaats daarvan de roggen zijn gaan aaien en een IMAX over haaien zijn gaan kijken bij het Virginia Aquarium zelf.

Dit weekend, dit keer met Rick erbij, wilden we het weer proberen. Ik had een reservering gemaakt voor de boottocht van 12 uur op zondag en hetzelfde Courtyard by Marriott als vorig jaar besproken.


Het hotel met ingepakte palmbomen

Het plan was om zaterdagochtend rustig aan te doen en dan zo rond lunchtijd aan de 330 kilometer rit naar Virginia Beach te beginnen.

Zo komt het, dat ik om kwart voor tien nog de enige wakkere in huis ben als mijn mobieltje gaat. Het is een van de Virginia Aquarium medewerkers, die me mededeelt, dat de tochten voor morgen geannuleerd zijn. Ik kan nu kiezen of we met de tocht van drie uur vanmiddag mee willen.

Hij maakt het nog wat interessanter, door te zeggen, dat de vroege ochtend tocht vier walvissen heeft gezien. Mijn brein werkt koortsachtig: 15 uur, het is nu bijna 10 uur, we moeten nog pakken, hond wegbrengen en 330 km afleggen, dat moet kunnen en ik maak de reservering!

Als een gek ren ik naar boven, trommel iedereen uit bed (en dat is niet makkelijk met twee tieners, maar ze willen allemaal graag walvissen zien), pak in, geef de katten extra eten en binnen het halve uur zitten we in de auto! Een record voor onze familie, dat is zeker!

De hond wordt afgezet bij de kennel en om kwart voor elf rijden we de Washington Beltway op. Na een week van temperaturen rond de 15 graden is het natuurlijk uitgerekend vandaag koud en guur weer. Bij Richmond begint het zelfs te plenzen, maar we houden de moed en het tempo erin.

Rick trapt het gaspedaal goed in en om vijf voor twee rijden we Virginia Beach binnen! Ruim op tijd dus om nog even lunch te halen bij de drive thru van McDonald's. Absoluut niet mijn favoriete eten, maar ik dwing mezelf toch een hamburger naar binnen te werken. Er zouden wel snacks zijn op de boot, maar van een zakje chips kun je niet leven.

Als we aankomen bij het Virginia Beach Fishing Center is het droog geworden en we kunnen zelfs de zon door de bewolking zien. Dat stemt weer wat optimistischer en bij het betalen van de kaartjes horen we, dat er de hele dag door allerlei walvissen van dichtbij gezien zijn.

Met nog zo'n vijftig anderen gaan we om vijf voor drie aan boord van een van de Virginia Aquarium boten. Het miezert, maar we besluiten toch buiten onder het afdakje te gaan zitten. Ik zie mensen met plastic zakjes om hun fototoestel en baal, dat ik daar niet aan heb gedacht!


Surfers wachten op de volgende golf



Net voor vertrek

Vrijwel zodra we het haventje uit zijn gevaren de zee op ziet de kapitein een walvis. Er zijn drie soorten walvissen waargenomen dit seizoen en dit is een humpback whale (bultrugwalvis).



De beste foto van de kop


We varen tot heel dichtbij, op een gegeven moment vrees ik, dat hij onder de boot boven zal komen en ons dan allemaal overboord zal gooien. Ik ben niet de enige, die dat denkt en iemand stelt de vraag aan de marine biologe aan boord. Zij zegt, dat dat bij haar weten nog nooit gebeurd is, maar dat de walvissen het bekijks vaak leuk lijken te vinden en zich soms echt gaan liggen uitsloven.



De rugvin

Omdat het water hier zo ondiep is (6 meter en de walvissen zelf zijn vaak langer dan dat), hebben ze geen plaats om boven het water uit te springen, zoals ze in het open water soms doen. Ook krijgen we maar een keer de enorme staart te zien.

Het regent dat het giet en ik durf mijn fototoestel met zoemlens daar maar voor een paar foto's aan bloot te stellen. Gelukkig heb ik ook een mini-cameraatje mee, waarmee ik filmpjes kan maken. Maar fotograferen is moeilijk, net als ik de foto wil nemen is de vin of kop alweer verdwenen in het water. Tientallen vogels vliegen met de dieren mee.



De kop

Het is een machtig gezicht en ondanks de kou en nattigheid blijft vrijwel iedereen de volle twee uur buiten kijken. Ook de kinderen vinden het prachtig en we zijn teleurgesteld als het rond vijf uur donker wordt en we terug moeten. Uiteindelijk hebben we drie humpback whales gezien, waarvan eentje ons als het ware uitwuifde met zijn gigantische staart. Dit was een boottochtje, waar we het nog lang over zullen hebben!

Eenmaal weer aan wal merken we toch hoe koud we zijn geworden en besluiten in een cafeetje een warme chocolademelk te gaan drinken. De regen is inmiddels overgegaan in sneeuw en het waait keihard! Geen weer voor een strandwandeling, dus.

We checken in bij de Courtyard by Marriott North en krijgen een enorme suite met uitzicht op het strand. Wat zou dit prachtig zijn in de zomer! Maar dan zal de prijs ook zeker twee keer zoveel zijn, vrees ik.

Na wat uitgepakt te hebben en even naar de football wedstrijd tussen de Redskins en de Seahawks te hebben gekeken gaan we op zoek naar een restaurant.

Dit blijkt nog niet eenvoudig, want buiten het seizoen zijn heel veel restaurants gesloten. Als eerste stoppen we bij het Hilton hotel, waar twee heel goed uitziende restaurants naast elkaar liggen. Maar de wachttijd blijkt twee uur te zijn en daar hebben we geen zin in.

Toen we van de boot kwamen zagen we een leuk uitziend restaurant aan het water, toepasselijk Waterman's genoemd. We besluiten het daar te gaan proberen en krijgen een leuke tafel aan het raam. Bij de bar staan televisies aan en zo kunnen Kai en ik op de hoogte blijven van de score van de football wedstrijd, die de Redskins helaas verliezen.

We delen heerlijke appetizers, crab dip en calamari en ik neem een lekker warme kop Manhattan clam chowder. Het is lekker eten en een gezellige atmosfeer, een goede keuze, dus.

Voldaan rijden we door de sneeuw weer terug naar het hotel en kijken daar de rest van de avond football.

Op zondag morgen sta ik om half tien op, na een nogal onrustige nacht, want de luchtmatras van Katja bleef leeglopen en zij kwam uiteindelijk dus maar bij mij in bed liggen.

Buiten waait het, dat het een lieve lust is en er ligt een dun laagje sneeuw op het strand. Het zand wordt keihard opgewaaid en aangezien ik contact lenzen draag laat ik mijn oorspronkelijke plan, om nog gauw even een strandwandeling te maken voor het ontbijt, meteen varen!



Uitzicht vanuit het hotel

We ruimen alles op, wat gelukkig maar heel weinig is zo voor een nacht, laten de stukke luchtmatras liggen en laden de auto vast in. Daarna eten we ontbijt van het buffet, dat het hotel voor $9.95 per persoon aanbiedt. Rick en ik bestellen een op maat gemaakte omelet en de kinderen wafels. Het gaat er goed in, hoewel het buffet verder maar zeer matig is.

Voor we op weg gaan maak ik nog even een foto van de ijspegels, die van een strandstoel bij het zwembad hangen. Het is ook echt ijzig! Ik kan me nauwelijks staande houden in de hard wind! De palmbomen langs het strand zijn helemaal in plastic gewikkeld. Maar goed ook in zulke ijskou!


Voor we Virginia Beach uitrijden, moet er ook nog een foto van het "no cursing" bordje, dat overal hangt, gemaakt worden. Virginia Beach heeft een vrouwelijke burgemeester, die er alles aan doet "haar" stad zo familie vriendelijk mogelijk te maken. Zelfs de taal moet gekuist, kennelijk!



De route voor vandaag zal ons langs de Virginia Eastern Shore leiden.
Om hier te komen moeten we de Chesapeake Bay Bridge Tunnel over. Dit is een 32 kilometer lange tolweg ($12) over de Chesapeake Bay, die afwisselend bestaat uit tunnels en bruggen.


Tussen de twee rotspartijen loopt een tunnel, waar wij doorheen gaan rijden

Het is jammer, dat het zo vreselijk waait, want uit de auto gaan om van het prachtige uitzicht te genieten is er nu niet bij. Zelfs de meeuwen hebben er moeite mee, want we zien een aantal van hen doodgereden op de weg liggen. Van de kant zie je duidelijk, waar de bruggen ophouden en de tunnels beginnen en het is een heel avontuur om eroverheen te rijden.



Het laatste gedeelte van de brug

Aan de overkant van de Bay rijden we het Eastern Shore National Wildlife Refuge binnen. Bijna het hele gebied langs de kust is hier een wild reservaat en we zien dan ook herten langs de bosrand en prachtige witkoppige adelaars boven ons hoofd cirkelen.

Het landschap is ontzettend plat, je kunt mijlen ver zien. De behuizing bestaat grotendeels uit sta caravan parken, met de enkele typische boerderij met silo en rode schuur er tussendoor.
We rijden langs enorme kippenfokkerijen en de grote Tyson fabriek, waar allerlei kippenprodukten worden gemaakt. Die boerderijen moeten duizenden kippen hebben, want ze hebben zeker tien lange schuren naast elkaar staan met grote graansilo's ernaast.

Vrijwel alle plaatsjes hier hebben Indiaanse namen: Nassawadox, Acomac, Onancock. Overal worden Virginia ham en bacon, pinda's en vuurwerk verkocht en staan zogenaamde "crab shacks" langs de weg, hier worden de beroemde Chesapeake Bay crabben gestoomd en verkocht.



Na zo'n twee uur rijden bereiken we onze bestemming: de eilanden Chincoteague en Assateague.


In de vierde klas, waar Saskia inzit, wordt hier de Virginia geschiedenis onderwezen. In het kader daarvan leest Saskia's klas het boek "Misty of Chincoteague" van Marguerite Henry. Dit is het verhaal over een van de wilde ponies van het aangrenzende Assateague eiland, die door een familie op Chincoteague wordt getemd.


Een verhaal is, dat er een paar eeuwen geleden een hele groep ponies op Assateague is aangespoeld, waarschijnlijk van een vergaan Spaans fregat. Maar een meer aannemelijke uitleg is, dat de ponies afstammen van paarden, die door de vroege pioniers zijn los gelaten. De ponies hebben zich aangepast aan de barre omstandigheden (hete zomers, koude winters) op het eiland en leven tot de dag van vandaag in twee kuddes in het wild.

Iedere juli wordt er een groep paarden uitgezocht, die het kanaal tussen Assateague en Chincoteague over worden gezwommen en de volgende dag tijdens een veiling worden verkocht. Dit evenement heet "Pony Penning".

Als wij er aankomen is Chincoteague doods en stil. De Bed and Breakfasts zijn dicht en de meeste winkels en restaurants ook. Het is moeilijk voor te stellen, dat dit in de zomer zo'n druk bezocht oord is!

Misty, de pony, waar Saskia over leest, is na haar dood opgezet en is 's zomers te bezichtigen. Helaas voor Saskia niet in de winter, maar we vinden een bronzen beeld van haar, waar Saskia mee poseert.

Het is inmiddels lunch tijd en we strijken neer bij het enige restaurant, dat open lijkt, Steamers. Ook hier weer vele tafels, die 's zomers vast allemaal bezet zijn. Nu zijn wij de enige klanten. Ik bestel een sandwich met soft shell crab en de anderen allemaal een kop soep.

Met volle buiken rijden we vervolgens de Assateague National Seashore binnen. Dankzij onze National Parks pas hoeven we de $10 toegang niet te betalen.

We maken als eerste de korte wandeling naar de Assateague vuurtoren, die mooi rood met wit geschilderd boven op een duin staat. Toen Kai en Katja kleiner waren, kwamen we heel regelmatig op dit eiland en Katja noemde deze vuurtoren als twee-jarige "Heel hoog".


Nu we hem na al die jaren weer zien, is dat niet verwonderlijk. Je voelt je nietig aan de voet van de imposante toren. Hij is wel aan een schilderbeurt toe, want de verf bladdert er vanaf. We kunnen niet omhoog, in de winter is hij gesloten.


Rick is maar een vlootje tegen die enorme toren aan!

Boven ons zien we een familie adelaars vliegen en het lukt met de witte kop van een van hen goed op de foto te laten uitkomen.


We lopen terug naar de auto en rijden naar de uitkijk over de velden, waar meestal ponies te zien zijn. Ook vandaag is dat weer zo en Saskia ziet alles wat ze over de ponies geleerd heeft in het echt: ze staan in de moerassige velden en veel hebben er allerlei vlekken.


De wind lijkt alleen maar sterker te worden, dus we springen even voor een paar foto's uit de auto, maar rijden dan snel weer verder. De weg eindigt bij het strand, waar werkelijk helemaal geen beschutting is. Het zand stuift over de weg en Rick durft niet verder te gaan.


Het is een heel mooi gezicht, de door de wind opgezweepte golven en het golvende zand. We trotseren wind en kou even om het strand op te gaan, maar het zand voelt als naalden tegen onze huid, dus na een paar minuten duiken we de auto weer in!

Assateague eiland is een van mijn favoriete plekjes in de Verenigde Staten. De wilde natuur en de ponies maken het zo bijzonder!


Blij, dat we dit mooie plekje weer eens hebben gezien beginnen we aan de terugtocht naar huis. We rijden weer de lange toegangsweg af, over Wallops Island, waar NASA een grote basis heeft met een veld met enorme satellietschijven.

Aan het begin van de weg hebben Rick en de kinderen op de heenweg al een Sonic ontdekt, waar een late lunch wordt besteld. Ze zijn dol op deze drive in, waar het eten naar je auto wordt gebracht.



De drie uur durende terugrit over het Delmarva schiereiland, door Maryland (waar we een pracht zonsondergang boven de Nanticoke rivier zien), over de Chesapeake Bay Bridge en door de stad Washington verloopt voorspoedig en om half acht rijden we onze oprit weer op na een heel vol en mooi weekend! (Walvis filmpjes hier, hier en hier)