Onze webcam

Cul-de-sac Cam

dinsdag, februari 28, 2006

The Phillips Collection



Behalve de bekende Smithsonian musea op de Mall zijn er in Washington nog een heel stel musea met prive collecties. Een van de bekendste daarvan is de Phillips Collection. Al jaren wil ik er eens heen, want er zijn heel wat schilderijen van bekende impressionisten gehuisd.

En vorige week zag ik, dat er op het moment een speciale tentoonstelling over Degas, Toulouse Lautrec en Sickert te zien is. De eerste twee maken deel van mijn favoriete impressionisten! Karin en Christine hadden ook wel zin om mee te gaan, dus bestelde ik tickets (de gewone collectie in het museum is gratis, maar de speciale tentoonstellingen niet) via Ticketmaster voor toegang om 10 uur vanochtend.

Even na negenen rijden we weg door het spitsuur naar Washington. Ondanks het zware verkeer en een keer misrijden (dit keer niet de fout van de GPS dame) stallen we de van bij het Hilton Embassy Row hotel en lopen het kleine stukje naar het museum.


Een Alexander Calder werk staat voor het museum

Dit gedeelte van Washington vind ik erg mooi. Overal zijn ambassades en de architectuur van de woonhuizen vind ik ook prachtig, overal zijn kleine torentjes te zien. Dat mensen hier trots zijn op hun huizen (mag ook wel, het kleinste apartement kost al een miljoen dollar!) kun je zien aan de keurig onderhouden stadstuintjes, waarin de viooltjes en narcissen al bloeien.


De Marokkaanse ambassade



Een van de straatjes

Het Phillips museum is gehuisd in zo'n oud pand, wat vroeger aan staalmagnaat Duncan Phillips behoorde. Hij begon als herinnering aan zijn te vroeg overleden vader en broer dit museum. Artiesten als El Greco, Monet, Renoir, Whistler en nog veel meer zijn ruim vertegenwoordigd.

Op deze grauwe, koude ochtend lopen we rillend het huis binnen. Onze tickets liggen al op ons te wachten en we krijgen een groen plastic clipje om aan onze kleding te bevestigen. We geven onze jassen toch maar af, want binnen is het lekker warm.

Boven begint de tentoonstelling en ik geniet van al het moois! Er hangen werken van schilders, die ik niet ken, zoals Sir George Clausen en James Tissot. Maar hun schilderijen spreken me juist erg aan, vooral eentje van Clausen, die "Lente ochtend" heet.


Er staat een heel mooi beeldje van een moeder met haar baby, waarvan ik het plaatje helaas niet online kan vinden. Ook het schilderij "Master baby" van Sir Orchardson treft me. Ik heb iets met babies en moeders.


Al deze schilders waren tijdgenoten van Edgar Degas in een tijd, dat Parijs het kunstcentrum en Londen het financieel centrum van Europa was. Het was de tijd van koningin Victoria en van Dandyisme in Engeland. In Frankrijk waren de tijden moeilijker met de Pruissische oorlog. De artiesten in deze tentoonstelling gingen regelmatig bij elkaar op bezoek en vooral Sickert werd sterk beinvloed door Degas.

De schilderijen van de balletdanseressen van Degas en het ene beeldje van een veertienjarig balletdanseresje fascineren ons. Je kunt er lang naar kijken en met een bepaalde kleur, een rood strikje hier, geel licht daar, trekt hij je zijn schilderij in.




Ook zijn "Absinthe" schilderij trekt de aandacht. Op de muur staan de kritieken, die dat schilderij destijds in de kranten kreeg. Inderdaad spreekt het boekdelen over de verlopenheid en wanhoop van het leven van de karakters.


Van de schilderijen van Sickert zijn we alle drie minder gecharmeerd. Hij schildert erg grof en donker. Een interessante bijkomstigheid, bij het schrijven van dit blog ontdekt, is dat er een theorie bestaat, dat Sickert Jack the Ripper was!

Vrolijk gekleurde schilderijen van Pierre Bonnard en Edouard Vuillard herken ik van onze Artsmart lessen over deze schilders in Saskia's klas vorig jaar.

Na anderhalf uur hebben we de speciale tentoonstelling gezien en lopen we door de vaste collectie. Deze kunstwerken hangen in de kamertjes van het huis en de laatste zaal is de muziekkamer en danszaal. Het plafond hier is prachtig bewerkt en de muren zijn een gebeeldhouwd donker hout. Prachtig! Ik zie hier zo een 19e eeuws bal plaatsvinden!

Nog even kijken we in de heel leuke winkel. De mooiste boeken over impressionistische werken worden er verkocht, maar ik weet, dat ik ze thuis toch nooit inkijk. Inhouden dus maar! Wel koop ik een leuke kaart van Washington DC, een Mapeasy, waarop ook restaurants en winkels te zien zijn. Niet alleen is die handig om nu een lunchplek te zoeken, maar als Petra hier is zullen we hem ook kunnen gebruiken (als ik die kaart thuis wat beter bestudeer realiseer ik me, hoeveel er nog te doen en zien is in de stad, dat ik nog nooit heb gedaan!!!).

We halen onze jassen weer op en als we buiten komen is het helemaal opgeklaard. Zon en staalblauwe lucht stralen ons toe, hoewel het met de wind nog flink koud voelt.

Met behulp van de nieuwe kaart lopen we naar Connecticut Avenue, dit is de Dupont Circle buurt, waar een grote keuze aan restaurantjes te vinden is. Dan wordt het moeilijk om te kiezen. Gelukkig herinnert Christine zich van jaren geleden "La Tomate" en we nemen daar plaats.

Het is een heel gezellig restaurantje gevestigd in een van de oude huizen (je merkt, dat ze oud zijn, omdat de vloeren oneven zijn). Het menu ziet er heerlijk uit! Karin en Christine bestellen twee verschillende soorten pasta en delen die, ik hou het bij soep (Passato di Verdure, een puree van spinazie, prei en zucchini) en een voorgerecht van gegrilde baby octopus met spinazie. Het smaakt allemaal heel goed.

Zoals altijd krijg ik het gevoel op vakantie te zijn, hier. Er zijn zoveel verschillende facetten aan de stad Washington. Dit gedeelte oogt weer zo heel anders, dan wat de meeste toeristen te zien krijgen.

Om een uur halen we de auto weer op en ik rijd terug via Georgetown, de mooie weg, dus. Eerst komen we over de historische Dumbarton brug. Dit is de eerste keer ooit, dat ik over deze brug rijd, er staan vier grote bronzen bizons langs de kanten.

Aan de overkant rijden we Georgetown binnen en langs het Dumbarton House en Cooke's Row, een rij pittoreske rijtjeshuizen. Georgetown is het oudste gedeelte van Washington en dat is te merken aan de nauwe straatjes. Zo af en toe is het even heel voorzichtig rijden. Maar al gauw rijden we via de Key Bridge de stad weer uit en twintig minuten later zijn we thuis.

Karin en Christine gaan weer naar huis en al gauw komen de kinderen uit school. Saskia nodigt twee vriendinnetjes uit en de hele middag is er grote pret met kleien aan onze knutseltafel. Ik geniet nog even na van alles, wat ik vandaag geleerd heb, door de biografieen van de artiesten na te lezen.



Onze eigen artiestjes bezig

maandag, februari 27, 2006

Fijn weer thuis!

Het is heerlijk zonnig vanochtend, maar het waait en vriest zes graden. Toch heb ik er zin in vandaag! Als Saskia naar school vertrekt, neem ik mijn MP3 speler, zet hem op WTOP news en begin aan mijn jog.

Rick begrijpt niet, dat ik tijdens het lopen naar het nieuws wil luisteren, maar op die manier is zowel mijn brein als mijn lichaam hard aan het werk en het voelt goed! Ik vind muziek op zijn tijd erg leuk, maar het verveelt me gauw en ik heb nog niet genoeg varieteit opgeladen om er niet gauw genoeg van te krijgen.

Onderweg zie ik, dat de eerste krokusjes bloeien! Hoera! De lente nadert en kleur is nabij. Een paar dagen van warm weer en dan zal het allemaal uitkomen. Heerlijk!!




De vogels voelen het ook en ik zie allerlei nestjes in aanbouw. Op de terugweg van West Virginia zagen we allemaal pasgeboren lammetjes in het veld, de lente komt! Na zes en een kwart mijl (iets meer dan 10 kilometer) ben ik een uur en een kwartier verder en na wat rekoefeningen ben ik om half elf klaar. De was is inmiddels droog en ik vouw en leg weg. Na zo'n weekend van plezier moet er altijd even schoongemaakt worden.

Saskia komt uit school en Karin en Maaike komen om onze Volendamse klederdracht kostuums aan te proberen. Zij hebben hun internationale avond op school vrijdag en doen mee aan de modeshow. Ik was vergeten hoeveel Volendamse kostuums we hebben! Ik heb een authentiek vrouwenkostuum compleet met "bloedkoralen" ketting (dat wist ik natuurlijk nog). We hebben ook twee meisjesjurken, waarvan alles aan een stuk is, niet authentiek dus, maar wel zo makkelijk. En dan (en dit was ik vergeten) hebben we ook een authentiek meisjeskostuum, precies Maaike en Saskia's maat.

Het is zo in den vreemde leuk om iets "authentieks" te hebben, al komen wij niet uit Volendam. Het zou nog origineler en specialer zijn als ik in Spakenburgs kostuum rondliep, maar ja, die zijn niet zo een twee drie te verkrijgen en voor Amerikaanse begrippen is Volendam in onze vroegere achtertuin.


Katja (5) en Kai (3) in Volendamse kostuums (Kai wilde hem daarna nooit meer aan!)

Intussen is Katja heel druk met haar Relay for Life. Voor degenen in de VS, die dit blog lezen, ze is ontzettend blij met elke contributie! Ze doet dit in ter ere van haar grootmoeder, die aan longkanker stierf. Zij heeft dat heel bewust meegemaakt en sindsdien is ze erg begaan met alle goede doelen, die met kanker bestrijding te maken hebben.

Karin en ik drinken gezellig thee, terwijl Maaike en Saskia allerlei creaties maken met Sculpey klei. Ik klaag als Rick iedere week een paar dagen weg moet, maar Karin moet het telkens een heel stel weken zonder haar Frank doen (over kou gesproken, hij is in Kazachstan, waar het -40 is overdag)! Ze slaat zich er bijzonder goed doorheen!

Kirsten komt om Madison te brengen om mee te spelen en we kletsen met zijn drieen even. Kirsten kon toch vrijdag niet naar de demonstratie bij de Deense ambassade, want ze moest naar de dokter. Komende vrijdag wordt ze aan haar voet geopereerd.

Kirsten brengt ook een pakketje mee naar binnen, het komt uit Nederland. Terwijl Karin en Kirsten toekijken maak ik het open. Het is van Petra en er zitten een stel heerlijke zakken Shanghai noten in en tijdschriften en een Telegraaf over de Olympische Spelen! Dank je heel hartelijk, Petra!! Karin en Kirsten weten niet wat ze missen met Shanghai noten, dus ik geef ze er een (meer kan ik niet missen, ha ha) om te proeven. Beiden snappen, dat ik die wel heel erg lekker vind!

Al met al een gezellige maandag, nog een dag en februari is voorbij. Deze maand is voorbij gevlogen en dat bevestigt mijn theorie, dat om de een of andere reden januari voortkruipt en dan vliegt het jaar opeens voorbij!

En dit is mijn uitzicht de hele avond, want er wordt wat afgedraaid en geturnd voor de tv, onze gymnaste in spe:
Image hosting by Photobucket

Image hosting by Photobucket

Image hosting by Photobucket

Image hosting by Photobucket

zondag, februari 26, 2006

Canaan Valley, West Virginia

Vrijdag

Rick heeft vandaag vrij genomen, dus hebben we alle tijd om in te pakken. Toen we naar Camelback gingen hebben we gewoon van alles in de auto gegooid en dat bleek nogal chaotisch te zijn. Dit keer komen de goede ski broeken, handschoenen, oorwarmers etc. mee, plus extra kou protectie, want de voorspellingen zijn ijzig!

Eindelijk is Ricks auto klaar, hij haalt hem op bij de garage en zet onderwijl Brynna af bij de kennel. Ik zorg, dat de katten goed verzorgd achter zullen blijven.

Als mijn vader om drie uur komt, zijn wij bepakt en bezakt en zodra Saskia uit school komt rijden we de cul de sac uit. Mijn vader rijdt in zijn eigen auto achter ons aan. Het spitsuur is begonnen en het is vrijdag, maar toch zijn we al snel buiten Manassas en buiten het stedelijk gebied rond Washington.

Via de interstates 66 en 81 rijden we het Appalachen gebergte van "Wild and Wonderful West Virginia" in. Niet voor niets heeft West-Virginia de bijnaam "Mountain State", het is er adembenemend mooi.

Het eerste plaatsje in West-Virginia, waar we doorheen rijden, is het pittoreske Wardensville met zijn bijna 250 inwoners. Het heeft een Pizza Den, een videotheek en een spelletjeshal, waar wekelijks Bingo wordt gespeeld en steak wordt gegeten. Zoals zo vaak vragen Rick en ik ons af, hoe het moet zijn om hier te wonen. Men leeft van de houtindustrie en de jacht, forel wordt in de bergstoompjes gevist en onderweg zien we veel kippenboerderijen.

Langs de weg zien we mooie kabbelende beekjes en rivieren en intussen gaat de zon achter de bergen onder. De bergen zien er paars uit, volgens de meisjes, wat Rick "for purple mountains majesty" doet zingen. We genieten allemaal van deze schoonheid.

Om naar Canaan Valley te komen gebruiken we dit keer onze GPS systemen. Mijn vader heeft een Garmin en wij hebben een Mio. Het schiet goed op, we rijden door allerlei plaatsjes en omdat we zo weinig oponthoud hebben en denken voor achten in Canaan Valley te zijn, besluiten we daar avondeten te eten.

Het is zo donker buiten, dat ik het sterrenbeeld Orion duidelijk vanuit de auto zie. Verder is er niets, behalve verlaten vakantie log cabins en net voorbij de Smoke Hole Caverns zegt de vriendelijke dame van de GPS opeens "Turn right".

Rick rijdt er om te beginnen straal voorbij en mijn vader ook. De GPS slaat op tilt, we moeten omdraaien zegt ze om de haverklap! Rick stopt de auto op een ontzettend donker plekje en overlegt met mijn vader. Ja, zijn GPS geeft dezelfde rooksignalen af, omdraaien dus maar.

Met veel moeite vinden we de afslag en voor we het weten rijden we alweer fout. We moesten afslaan bij "Dolly Sods" en wij waren dat voorbij gereden. Eindelijk vinden we de juiste afslag en bevinden ons op een onverharde weg! Er staan borden, dat er geen sneeuw wordt geruimd de komende twintig mijl. Rick vraagt, of we dit wel zullen doen en ik had natuurlijk "nee" moeten zeggen. Maar er is geen sneeuw te bekennen en die GPS weet heus wel de kortste weg.

Hobbelend begeven we ons letterlijk de wildernis in. Er is bos en niets anders aan beide kanten en de weg is niet onderhouden. Mijn vader volgt voorzichtig. Het lijkt allemaal prima te gaan, tot we de berg op moeten. Daar ligt opeens flink wat sneeuw! Eerst zijn er nog sporen van andere auto's, die de weg vrij hebben gemaakt, maar dan wordt het ijs!

Onze minivan trekt het met zijn "Advancetrac" wel, maar opeens zien we lichten van mijn vaders auto niet meer achter ons. Rick gaat polshoogte nemen en het blijkt, dat hij zijn auto met geen mogelijkheid de berg op krijgt.

Rick gaat helpen en ik blijf bij de kinderen. Binnen de kortste keren zien we helemaal geen lichten meer en ik moet een gevoel van paniek onderdrukken. Ik probeer de kinderen bezig te houden door buiten de van naar de sterrenhemel te kijken. Die is onbeschrijflijk mooi! Het is eigenlijk zonde, hoe veel sterren wij allemaal door de stedelijke verlichting niet te zien krijgen. Op dit landweggetje in West-Virginia voelen wij ons even echt een heel nietig deeltje van dit heelal.

Intussen lukt het Rick om mijn vader te laten omkeren, want de berg op bleek compleet onmogelijk. Buiten adem komt hij bij de van terug, hij heeft de berg terug opgerend bang voor wilde dieren, het is ook ontzettend uitgestorven hier! We zijn beiden bezorgd, dat mijn 71-jarige vader nu alleen zijn weg naar het resort moet vinden. Ik troost me met de gedachte, dat hij in allerlei Afrikaanse landen alleen reist, dus dan moet dit toch niet zo moeilijk zijn. Maar de mogelijkheid van zijn auto in een greppel blijft in mijn achterhoofd hangen.

Wij ploegen verder op het landweggetje. We dachten, dat we bijna op het einde waren, maar het blijkt nog 10 mijl langer niet geasfalteerd te zijn en op sommige plekken gevaarlijk glad. Mijn vader had het met zijn auto nooit gehaald.

Met een grote zucht van opluchting komen we eindelijk weer op een verharde weg en blijken precies bij Canaan Valley uit te zijn gekomen. We rijden naar de lodge, checken in en ik overtuig Rick ervan, dat we moeten gaan eten. Hij wil op mijn vader wachten, maar het is half negen en het restaurant sluit om negen uur. We besluiten een maaltijd voor mijn vader te bestellen.

Tijdens het eten bellen we telkens mijn vaders mobiele telefoon, maar krijgen alleen zijn voicemail. Rick wil er op uit gaan om hem te zoeken, maar daar steek ik een stokje voor. Het is als een naald in een hooiberg en ook helemaal niet veilig voor Rick.

Gelukkig blijkt na het eten, dat mijn vader heeft ingecheckt en we vinden hem in de snackbar. Dankbaar laat hij zijn pizza (hij houdt niet van kaas!) staan en we rijden naar onze kamer. Daar worden we door vijf herten begroet, die allemaal hongerig achter ons aan lopen, mijn vaders maaltijd ongetwijfeld ruikend. De kinderen vinden het prachtig (ik ook!). Een ree denkt, dat ik iets te eten heb en likt mijn hand. Ze moeten echt honger hebben, want meestal zijn ze toch nog schuw.
Image hosting by Photobucket

Wachtend op een hapje bij onze kamer

Mijn vader geniet van zijn filet mignon en een glaasje meegebrachte rode wijn. We zijn allemaal moe van dit avontuur en besluiten morgenochtend om acht uur op te staan. Voor het inslapen geniet ik (nu alles goed is gegaan) toch nog even na van de herinneringen aan de adembenemende natuur, die we hebben gezien vandaag!

Zaterdag

Mijn ouders waren altijd al (veel te) vroeg op en mijn vader belt dan ook om tien voor acht al of we wakker zijn. Nee, Pa, maar ik ben het wel en trommel de rest ook maar meteen uit bed. Het sneeuwt buiten licht en waait hard. Om half negen zitten we in het restaurant aan het ontbijtbuffet. Natuurlijk vergelijken we met onze ervaring van een paar weken geleden bij Camelback. Het eten en de atmosfeer hier is vele malen beter!

Om negen uur zijn we klaar voor de pistes en de lift tickets zijn al gauw gekocht (Saskia en mijn vader skien gratis). Maar een van de lessen, die we vandaag leren, is dat we voortaan elders onze ski's moeten huren. De rij voor huurski's en snowboards is ellenlang en het is allemaal zo slecht georganiseerd (hier wint Camelback weer glansrijk), dat het meer dan een uur duurt, voor we met ski's en snowboards buiten staan!
Image hosting by Photobucket

Canaan Ski Resort

Snowboards, want alle drie de kinderen hebben besloten, dat ze een snowboard les willen nemen. Ze willen eigenlijk een prive les, maar die is $30 per persoon duurder, dan een groepsles ($25 versus $55)! Jammer, dus, het wordt de groep, om twaalf uur (uiteindelijk krijgen ze toch met zijn drieen een prive les, want de vierde kandidaat komt niet opdagen, $90 bespaard!).

Rick oefent intussen het snowboard aan en uit doen met ze, terwijl mijn vader en ik lekker op de heel makkelijke beginnerspiste skien. Ik heb dit keer 130 lengte ski's gekregen, die me vele malen stabieler doen voelen, dan 150's, die ik bij Camelback kreeg. Ik schrijf de lengte expres hier op, zodat ik het volgend jaar kan nazoeken. Mijn vader heeft 150 gekregen en valt meerdere malen. Hij gaat ze ook inwisselen voor 130 en doet het daarna ook veel beter. Er staat een straffe wind, maar verder is het wel lekker weer en de sneeuw is goed. We genieten.

De snowboarding les begint en Kai vindt het prachtig en doet het goed. Iedere keer als we de meisjes zien liggen ze op hun achterwerk en vooral Saskia vindt het duidelijk maar niets. Naderhand besluit Kai te blijven snowboarden, maar de meisjes ruilen hun board in voor ski's.

Makkelijk is het helemaal niet, maar ze staan (zo af en toe):
Image hosting by Photobucket

Image hosting by Photobucket

Image hosting by Photobucket

Image hosting by Photobucket

Met zijn allen gaan we helemaal naar boven en de lange groene piste aan de zijkant van de berg af. Dit is wel heel wat voor Kai, die het snowboarden toch nog erg moeilijk vindt. We besluiten hem morgen voor een prive les in te schrijven.
Image hosting by Photobucket

Met Opa bovenop de berg

Het is inmiddels al half vijf en moe en rozig van de wind gaan we terug naar het hotel. Op de parkeerplaats komen we onze hertjes weer tegen en Katja en ik nemen foto's. Daarna douchen we allemaal en om half zeven rijden we naar het Deerfield Resort restaurant.

Dit is ons derde bezoek aan Canaan Valley en we weten, dat dit het lekkerste restaurant in de buurt is. Als we aankomen wordt ons verteld, dat we een kwartier moeten wachten, alsof dat iets heel ergs is. In ons gebied zijn wachttijden van meer dan een uur voor een tafeltje niet ongewoon. We krijgen een drankje van de bar aangeboden en als onze tafel klaar is, is het net zo lekker en gezellig als de vorige keren, dat we hier waren.

In de hotelkamer kijken we naar de laatste officiele avond Olympische Spelen, wat gaan die twee weken toch snel!

Zondag

De voorspelling was, dat het vandaag scherp kouder zou zijn en bij het openen van de gordijnen lijkt dat bewaarheid geworden: sneeuwjachten blazen voorbij en de wereld is wit. Brrr!!

Dit keer belt mijn vader al om kwart voor acht en ik ben trots op ons vijven, dat we, alles ingepakt en klaar, vijfenveertig minuten later al aan het ontbijt zitten!

Kai moet om half tien aanwezig zijn voor zijn les. We kleden ons allemaal heel dik aan en lijken wel Mars mannetjes met onze ski brillen en gezichten helemaal beschermd door fleece. Het waait venijnig en dat gaat overal doorheen. De conditie van de pistes is heel anders dan gisteren. Rick vraagt waarom er geen sneeuw is gemaakt en krijgt als antwoord, dat ze geen water meer hebben daarvoor en het het einde van het seizoen is (ze zullen nog drie weken open zijn). Jammer, want nu is het wel heel erg ijzig overal.
Image hosting by Photobucket

Het is koud! Katja (lichtblauw) en ik (rood) zijn helemaal bedekt.

De beginnerspistes gaan nog wel, hoewel mijn vader een aantal keren flink valt, volgens de meisjes (ik ben met Kai meegegaan en vindt iedereen pas veel later). De meisjes wachtten op mijn vader bovenaan een van de steilere heuvels en toen hij eindelijk kwam racete hij zo hard naar beneden, dat zij hem niet bij konden houden! Giechelend vertellen ze hoe hij als een kogel omlaag gleed, niet kon stoppen en uiteindelijk onderaan onderuit ging. Oef, gelukkig heeft hij er niets aan overgehouden, ik vind het maar eng, hij is tenslotte niet bepaald jong meer!

Uiteindelijk vinden wij elkaar weer en als we in de rij voor de lift staan merkt een ski instructeur op, dat mijn vaders ski niet goed vast zit. "You could have hurt yourself badly, sir!" zegt hij. Ik moet er niet aan denken!! Maar mijn vader gaat rustig door en geniet. Hij is mijn voorbeeld: als hij op 71-jarige leeftijd dit gladde spul aan kan (hij heeft het twee jaar geleden voor het eerst gedaan), dan kan ik ook van alles!!

Voor we gaan lunchen wil Rick nog een keer van de hele lange groene piste af. Gisteren vond ik die heerlijk, maar vandaag glijden zowel Saskia als ik voornamelijk in de sneeuwploeg rem naar beneden! Het is een grote ijsbaan op de steilere stukken! Het is bovendien zo koud, dat ik mijn handen niet meer voel, ik heb het syndroom van Raynaud en moet dus zo gauw mogelijk naar binnen. Ik huil bijna van de pijn aan mijn vingers en twee ervan zijn al wit (gebeurt bij te veel kou).
Image hosting by Photobucket

"Smile!" zegt Rick in de lift, maar veel maakt dat niet uit!

Saskia gaat met me mee, terwijl de rest nog even door skiet. Heel langzaam warmen we in het cafetaria met een koffie en hete chocolade op. Al gauw komt de rest om lunch te eten en na de lunch besluiten alleen Rick, Katja en ik er nog even op uit te gaan. De rest vindt de warmte binnen te aanlokkelijk en Kai heeft zoveel blauwe plekken, dat hij het lichamelijk niet aankan weer op zijn snowboard te gaan, hoe prachtig hij het ook vindt.

Rick en Katja gaan een zwarte piste doen en ik ga nog twee keer op en neer op de beginnerspiste. Er zijn nu te veel mensen en het is te ijzig, dus ik houd het al gauw voor gezien. Net als ik mijn ski's uitdoe zie ik de anderen ook terugkomen. Het is leuk geweest.

We brengen onze ski's en snowboard terug en om twee uur vangen we de terugweg naar huis aan. We tanken nog even benzine en kopen drankjes in de General Store (waar je alles van sterke drank tot jachtmateriaal tot visspullen tot skispullen kunt kopen) in het rustieke minieme dorpje Canaan Village en rijden dan route 32 op. Dit keer luisteren we niet naar de GPS en rijden de onverharde weg gauw voorbij.
Image hosting by Photobucket

Seneca Rocks onderweg in West Virginia

Image hosting by Photobucket

West-Virginia landschap

Wat is West-Virginia prachtig! Ik kan er niet over uit! Het ijs als watervallen van de rotsen, de besneeuwde bergen, de ijzige en sneeuwerige beekjes, het is allemaal even idyllisch. En nu is het nog de kale winter, in de lente, zomer en herfst moet het nog mooier zijn. Maar de mensen zijn er duidelijk arm, overal zijn sta caravans en zodra we Virginia binnen rijden valt het ons op, dat het er rijker uitziet. "Appalachia", zowel in Virginia als West-Virginia staat bekend als een heel arm gedeelte van de VS. En hoe mooi de natuur ook, ik zou in die afgelegen gebieden beslist niet willen wonen!

Na iets meer dan drie uur rijden we onze oprit weer op. We nemen afscheid van mijn vader en hebben het gevoel veel langer dan 48 uur weg te zijn geweest!

Canaan Valley is voor mij heel speciaal. Het is een plek met dierbare herinneringen: de kinderen leerden er skien en snowboarden (dit keer), we zijn hier met Christine en Chuck en Mallory de eerste keer geweest, vorige keer was het met Katja's verjaardag en waren Leah en mijn vader mee, de altijd aanwezige hertjes, en dit keer weer gezellig met mijn vader. Het is een vriendelijk ski resort, klein maar fijn, zoals we in het Nederlands zeggen.

Meer foto's hier en twee grappige filmpjes hier en hier.

donderdag, februari 23, 2006

Moe

Katja moest gisteravond babysitten en dom genoeg had ik niet gevraagd tot hoe laat. Toen ze om elf uur nog niet thuis was, heb ik opgebeld en vertelde ze, dat de ouders pas rond half twaalf thuis zouden komen!!! Wat was ik boos!! Niet alleen zou Katja nu veel te laat naar bed gaan en om kwart voor zes weer op moeten, maar ook zelf functioneer ik heel slecht met zo weinig slaap!

En inderdaad sta ik vanochtend doodmoe en met veel pijn op. De babysit ouders hebben heel wat inwendige vervloekingen naar hun hoofd gekregen. Misschien dat die boze gedachten op de een of andere manier doordrongen, want vanmiddag belde de moeder om haar excuses te maken. Ze had zich niet gerealiseerd, dat Katja een curfew (ik kan niet op het Nederlandse woord komen) had en zo vroeg op moest. Nou ja, het was in ieder geval iets, dat ze zich verontschuldigde. Ik heb haar bedankt voor haar telefoontje en met Katja afgesproken, dat ze van nu af aan op schoolavonden niet tot later dan tien uur gaat babysitten.

Eindelijk lukt het vanochtend om Kirsten zo ver te krijgen te gaan hardlopen. Als ze rond tien uur aankomt breekt net de zon door en het loopt erg lekker. Gek hoe ik me tijdens het lopen zoveel beter en veel minder moe voel, ik zou eigenlijk gewoon de hele dag door moeten blijven lopen. Na een uur hebben we meer dan vijf mijl gelopen, niet gek op minder dan zes uur slaap.

Kirsten vertelt, dat ze morgen naar de Deense ambassade gaat. Daar wordt om twaalf uur een stil protest gehouden tegen het vele geweld en de pogingen tot censuur naar aanleiding van de cartoons van de profeet Mohammed. Kirsten is razend op de Imams in Denemarken, die een ding in het Deens zeggen en het omgekeerd op Al Jazeera in het Arabisch. Het is ook allemaal te gek voor woorden!


Thuis zet ik eindelijk een groot gedeelte van mijn Aruba foto's online. De familie foto's en de zonsondergang foto's, de "algemene" en onderwater foto's zullen nog volgen.

Laura komt om me een broodnodige massage te geven en daarna ben ik zo doodop, dat ik het nog net naar Katja's tandarts afspraak haal, maar Saskia's pianoles afzeg. Ik hang de rest van de middag voor de tv en hoor alle verslaggeving over het laatste Bush schandaal. Het plan is om de operations van zes grote havens hier in de VS over te geven aan een bedrijf in de Verenigde Arabische Emiraten. Natuurlijk zijn de goeverneurs en veel Congresleden daar bezorgd over. Hopelijk wordt de druk zo groot, dat het geheel niet door gaat!


Als een struisvogel steek ik mijn kop in het zand en probeer verder te gaan met de goede en mooie kanten van het leven te zien. Rick is net veilig thuisgekomen van zijn reis naar Atlanta en er is kunstschaatsen op tv. Ik ga zo naar bed en morgen gaan we de sneeuw opzoeken in West-Virginia! Welterusten!

woensdag, februari 22, 2006

Witte vlokken



"Mammie, is dat sneeuw of regen?", roept Saskia vanuit haar warme bed. Sneeuw? Het zal toch niet? Maar inderdaad, dikke witte vlokken vallen uit de hemel en binnen de kortste keren zijn de daken en het gras wit. Het blijft zelfs even op de straten liggen en maakt een mooi plaatje zo vroeg in de ochtend.


Saskia loopt door de sneeuw naar school

Omdat het echt wel hard sneeuwt en ik de koude vlokken al in mijn nek denk te voelen, stellen Kirsten en ik onze loop nog maar een dagje uit. In plaats daarvan ga ik met Christine naar Tysons II om bij Sur La Table naar een gourmet stel te kijken. Dit is een heel leuke winkel met allerlei kook- en baksnufjes. We kiezen allebei hetzelfde gourmet stel, een ovaal met acht pannetjes. Als de kinderen het zien willen ze meteen vanavond gaan gourmetten, maar daar heb ik de ingredienten niet voor. Volgend weekend, beloof ik ze.



Nadat we onze gourmetstellen in de auto hebben gelegd, installeren Christine en ik ons aan een tafeltje in de Lebanese Taverna. We delen een drietal van hun overheerlijke Mezza en een glaasje witte wijn. Ik heb echt een spijbelgevoel, ik had eigenlijk moeten hardlopen en de was moeten doen en nu zit ik hier een paar uur lang aan een gezellige lunch!

Van drie tot vijf vanmiddag is er op Kai's school gelegenheid met de leerkrachten te praten. Ze zitten allemaal in een cirkel in het gymlokaal en het duurt de hele twee uur voor ik met alle zeven van zijn leraressen heb gepraat. Gelukkig hoor ik niets dan goeds over hem en de meesten staan versteld, dat hij alweer helemaal bij is na die hele week ziek zijn.

Het worden een paar gezellige uurtjes, want een heel stel andere moeders, die ik ken, zijn er ook. Op de middle school worden de kinderen in teams ingedeeld en Kai maakt deel van het Tigers team. Zijn vriendje John ook en zijn moeder Mary en ik zijn goede vriendinnen. Zij werkt full time, dus we gebruiken deze ongewone gelegenheid om eens even goed bij te kletsen.

Door alle drukte is het opeens etenstijd en Katja heeft bijles en moet gaan babysitten (waarvan ze pas om kwart voor twaalf thuis is, veel te laat voor een schoolnacht!). We bestellen dus maar gauw Mexicaans, wat al na vijftien minuten wordt bezorgd!!

Kai heeft Home Ec huiswerk: hij moet de was doen voor mij en zijn kast opruimen en daar een verslag over schrijven. Van mij mogen ze ieder jaar zo'n vak hebben! Om een goed cijfer te halen moet hij bovendien iedere dag zijn bed opmaken en zijn kamer netjes houden (ik moet daar wekelijks voor tekenen).

Net krijgen we een hele reportage over de Nederlandse fans bij het schaatsen op NBC Primetime te zien tijdens de hoogtij uren over de Olympische Spelen!! Trompetten, stijve oranje vlechtjes, kostelijk! Willem Alexander was er zelfs te zien en Bob Costas, de presentator, heeft een oranje kroon op! Officieel commentaar: jullie denken, dat de football fans fanatiek zijn, dan heb je de Nederlandse schaatsfans nog niet gezien. Ha ha ha!!! Toch wel mooi, want de fans van andere landen worden niet zo speciaal genoemd!

Happy Birthday, Petra!!!

Lang zal ze leven, lang zal ze leven, lang zal ze leven in de Gloria!!!
We hopen, dat je een heel fijne dag hebt, Petra!!
Veel liefs vanuit een sneeuwerig Virginia.

dinsdag, februari 21, 2006

Toren van Babel?

Regelmatig krijg ik de vraag, hoe het nu met de talen binnen ons gezin is gesteld. Voeden wij onze kinderen tweetalig op? Het antwoord daarop is "Ja", maar dat is misschien ook te simpel gesteld.

Zowel Rick als ik spreken zoveel we kunnen Nederlands met de kinderen. En de kinderen verstaan vrijwel alles en kunnen zich in het Nederlands goed verstaanbaar maken. Maar ze horen de taal voornamelijk van mij, die al meer dan 20 jaar uit Nederland is vertrokken en Rick, die het niet veel langer spreekt, dan zij.

Het gevolg is, dat we binnenshuis ons eigen "Dunglish" spreken, soms moeilijk te volgen voor buitenstaanders. Maar als het moet komt er heel redelijk Nederlands uit, gelukkig.

Alle drie de kinderen kunnen goed Nederlands lezen, maar schrijven is te moeilijk en als ze het proberen levert het hele leuke spellingen op. Dat hun vocabulaire beperkt is, wordt soms op grappige manieren duidelijk.

Zo vraag ik Saskia vanochtend, waarom ze zo'n boze blik heeft. Niet begrijpend kijkt ze me aan. Blik? Dat is toch iets waar soep of erwten in zitten? Als ik uitleg, dat het ook "look" kan betekenen, ligt ze dubbel en blijft maar "boze blik" zeggen. Het klinkt ook, als je erbij stil staat, grappig en haar boze bui (nog zo'n woord!) is in ieder geval over.

Toen Katja een baby was, kreeg ik veel twijfelende meningen. Wacht maar tot ze naar school gaat, kreeg ik te horen van andere Nederlanders, dan zal ze niet anders willen zijn en zal het over zijn met het Nederlands spreken. Niets was minder waar en nu met bijna 16 wordt Katja boos als Rick of ik een keer Engels met haar praten.

Omdat we in zo'n internationaal gebied wonen vindt niemand het ook raar, dat we thuis een andere taal spreken. Niemand kijkt vreemd op, als we bij het winkelen in het Nederlands converseren, er wordt zelfs niet vaak gevraagd, welke taal we spreken.

De varieteit aan culturen en talen in dit gebied maken het voor mij extra interessant. Taal heeft altijd mijn grote interesse gehad. En dat iedereen zijn of haar taal blijft spreken, vind ik fantastisch.

En toch vraag ik me vanochtend af, als ik met deels het Italiaans, dat ik ken en de enkele Spaanse woordjes in mijn vocabulaire probeer wat met onze Latijns Amerikaanse schoonmaaksters te communiceren, of we niet in een soort Toren van Babel terecht zijn gekomen.

Steeds meer immigranten leren geen Engels, waardoor er hele buurten in de omgeving vrijwel geheel Koreaans, Vietnamees of Spaans sprekend zijn. Dit beperkt de kansen voor de toekomst van deze mensen, aangezien ze daardoor alleen in aanmerking komen voor lager betaalde banen. Gelukkig blijkt uit onderzoek, dat de tweede generatie immigranten net zo goed Engels spreekt, als mensen, die vanaf hun geboorte in de VS hebben gewoond.

In ieder geval maakt deze diversiteit van talen en culturen het leven in dit gebied des te interessanter. Als ik in Falls Church ben, waan ik me in een mini Vietnam, met zijn Pho restaurantjes en Vietnamese letters op alle winkelpuien. In Fairfax kun je alle Koreaanse produkten krijgen, die je maar wil.

Door met onze kinderen Nederlands te blijven spreken merk ik ook, hoezeer de taal bij de cultuur hoort. De kinderen voelen zich gedeeltelijk Nederlands, mede omdat ze de taal verstaan en het geschreven woord kunnen lezen.

Wij komen weinig kinderen tegen, die ook tweetalig Engels-Nederlands worden opgevoed. Afgelopen donderdag tijdens de Nederlandse damesavond was dat wel het geval en het viel me op, hoe dezelfde logische foutjes werden gemaakt: "Die hond is dit groot" (this big), "Ik praat naar jou" (to you) enz.

Toch vind ik het fantastisch, hoe al die kinderen zonder enige moeite van de ene op de andere taal overstappen. Tweetaligheid is een grote gift, zeker in dit land, waar ondanks het grote aantal immigranten, de overgrote meerderheid maar een taal spreekt.

Verwonderlijk is dat niet, als je nagaat, dat bijvoorbeeld hier in Fairfax County je eerste kans om een vreemde taal te leren in de tweede klas middelbare school is (tenzij je het geluk hebt ingeloot te worden in een van de "immersion" lagere scholen, waar Frans, Spaans of Japans wordt onderwezen). Ieder kind moet tenminste twee jaar een vreemde taal in het pakket hebben op de middelbare school, maar dat is natuurlijk lang niet genoeg om een taal te beheersen!

Enfin, al deze overpeinzingen heb ik dus, terwijl ik in de tandarts stoel lig, je moet toch wat doen als afleiding? Gelukkig valt het opnieuw vastzetten van de kroon erg mee en hopelijk gaat het vanaf nu de beloofde 40 jaar goed!

Rick is met me mee gegaan, zodat we naderhand nog wat boodschappen kunnen doen en samen een latte bij Starbucks kunnen drinken. Als we thuis zijn pak hij in en vertrekt richting vliegveld, ditmaal voor een driedaagse reis naar Atlanta.

Van Saskia's vriendinnetje Laura halen we de tas vol Girl Scout Cookies, die we een maand geleden besteld hebben, op: Tagalongs, Samoa's en Thin Mints. Ze zullen niet lang in de kast liggen, denk ik!

Mijn vriendin Mary belt, ze hebben te weinig mensen voor Bunco vanavond, kan ik alsjeblieft invallen? Nou, daar heb ik wel zin in! Het thema is "Alles chocolade" en ik heb nog een doos After Eight liggen, die voldoet.


De Bunco ladies aan tafel nummer een (van 3 tafels), het is dolgezellig!

Het wordt een hartstikke gezellige avond en ik win een grote tas met Godiva koffie en chocola, jammie! Door Bunco mis ik de Olympische Spelen, maar ik lees hoe Chad Hedrick niet tegen zijn verlies kan. Zielig, hoor! Geef mij maar Joey Cheek!

maandag, februari 20, 2006

Presidents Day



Valentijnsdag rozen bijna een week later!

De kinderen hebben vandaag geen school ter ere van Presidents Day. Dit is een Federale feestdag bedoeld om de presidenten Washington en Lincoln te herdenken. Maar in werkelijkheid is het een van de grootste "sales" dagen van het jaar, waarop vooral winterkleding sterk in de uitverkoop gaat.

Eigenlijk heb ik een hekel aan de mall tijdens zulke sales dagen, maar al Saskia's broeken hebben gaten, dus ze heeft echt een aantal nieuwe jeans nodig. We besluiten naar Fair Oaks Mall te gaan, want daar is een J.C. Penney, waar ze meestal leuke en goedkope jeans hebben.

Voor we gaan shoppen gaat Saskia met Mallory spelen, terwijl Christine en ik anderhalf uur door hun buurt lopen. Het is koud, maar stralend weer en we raken zoals gewoonlijk niet uitgepraat.

Rond twaalf uur parkeren Saskia en ik bij Fair Oaks Mall. Het is zo druk als ik had gevreesd, maar we vinden inderdaad drie paar leuke spijkerbroeken bij J.C. Penney, eentje voor $14,50, de andere twee "buy one get one for $1", wat iedere broek slechts $10,50 doet kosten! Daarbij vindt Saskia nog wat leuke t-shirts en we zijn zo al goed op weg.

Het is lunchtijd en we hebben honger. We kiezen tussen Vie De France en Corner Bakery. Het wordt Corner Bakery, want ik heb zin in soep en daar hebben ze een smakelijke tomaten-basil soep. Saskia doet zich te goed aan een cheddar bacon panini en mijn sandwich is mozzarella-tomaat.

Voldaan gaan we verder. Saskia is helemaal opgewonden, want we gaan op zoek naar de "in" schoenen: Etnies. Bij PacSun vinden we het perfecte paar voor haar, zwart met haar lievelingskleur turquoise. Mijn kleintje wordt echt al groot, want dit is een echte tienerwinkel.

Bij Limited Too vinden we nog een trui en t-shirt afgeprijsd en dan verklaart Saskia, dat ze er genoeg van heeft. Zo verschillend zijn de meisjes, Katja kan eindeloos winkelen, Saskia wordt moe en houdt het na zo'n drietal winkels wel voor gezien. Met een heel happy meisje, zingend achterin, rijd ik naar huis.

Rick komt vroeg thuis en we gaan dit keer naar een comedie film: "The Pink Panther" met Steve Martin als inspecteur Clouseau. Ik ben dol op Steve Martin en heb de hele film een lach op mijn gezicht. Iedereen lacht zich te pletter in het theater en sommigen hebben zo'n aanstekelijke lach, dat dat je weer aan het lachen brengt. Heerlijk!! Deze film zal nooit een Oscar winnen, maar de slapstick is kostelijk! Steve Martin is geen Peter Sellers, maar wij vonden deze moderne versie van de Pink Panther zeker de moeite waard, ondanks alle negatieve recensies.

zondag, februari 19, 2006

Winter weekend

Zaterdag

Brrr!! Het is opeens heel erg koud buiten!! Gelukkig komen Ann, mijn vriendin uit Philadelphia, en haar drie kinderen logeren. Om twaalf uur komen ze aan. We hebben elkaar bijna anderhalf jaar niet gezien, maar het lijkt wel gisteren! Grappig, hoe het met sommige mensen gewoon lijkt of je ze dagelijks ziet, al heb je tussendoor weinig contact.

Drie jaar geleden zijn Ann en Kevin met hun gezin, vanwege zijn werk, naar net ten noorden van Philadelphia verhuisd. Vooral voor Katja en mij was dat moeilijk, want Katja was heel goed bevriend met Meghan en ik met Ann. Gelukkig zien we elkaar dus nog zo af en toe, want het is een goede drie uur rijden hiervandaan.

Natuurlijk kunnen Meghan en Katja het meteen weer met elkaar vinden, die "kletsen" ook wat af op het internet. De reden voor hun bezoek dit keer is de High School dance van Madison High School vanavond. Het is een "Sadie Hawkins" dance, waarbij de meisjes de jongens vragen (Katja heeft Andrew gevraagd, die haar erg leuk vindt, maar zij is maar lauw onder zijn attenties (zie doos chocola met Valentijnsdag)).

De hele middag zijn Katja, Leah en Meghan bezig met voorbereidingen. Eerst gaan ze naar de nagelsalon en daarna maakt Leah's moeder ze op.

Intussen hebben Ann en ik natuurlijk ook van alles bij te kletsen. Saskia en Kathleen (die bijna een jaar ouder is) verdwijnen naar de basement en we horen tot etenstijd niets meer van ze! Anns jongste, Sean, is zo oud als Saskia en Kai laat hem de X-Box beneden zien, waarmee hij in de zevende hemel is. Het is de hele middag alsof er geen kinderen in huis zijn!

Om vijf uur besluiten we de Fitzpatricks het nieuwe gedeelte van Tysons Corner (dat is gebouwd na hun vertrek) te laten zien en ze mee uit eten te nemen bij Gordon Biersch daar. Het is druk bij de mall en we moeten zo vroeg al een half uur wachten op een tafeltje. Geen probleem, we duiken gewoon Barnes and Noble in. Ik koop het boek "The Time Traveler's Wife" voor Katja, ze gaat het voor een project voor Engels lezen. Geen makkelijke keuze!

Ann en ik delen de overheerlijke gefrituurde artichokharten en iedereen geniet van het samenzijn. Jammer, dat we elkaar zo heel weinig zien! Zij kunnen zelfs maar een nachtje blijven, want zij hebben maandag niet vrij, zoals wij. In oktober hebben de leerkrachten in hun district een maand gestaakt. Hierdoor zijn alle vakanties van de kinderen ingetrokken. Met Kerst hadden ze drie dagen vrij, geen vrij tot Pasen en dan weer alleen Goede Vrijdag. Moeilijk, hoor, zo'n lange periode zonder vakantie!

De tienermeisjes komen nog even hun "outfits" laten zien en gaan dan uit eten bij Ruby Tuesday. Welwillende vaders (waaronder Rick) shuttelen ze van het ene naar het andere gebeuren. Uiteindelijk zijn Katja en Meghan pas om twee uur thuis (met toestemming van wederzijdse ouders hebben ze bij een andere vriendin thuis nog een film gekeken).


V.l.n.r. Leah, Katja, Meghan in vol ornaat

Ann en ik kijken naar de Olympische Spelen. We zoeken het gewicht van sommige skiers op online, want we vinden het allebei fijn om te zien, dat niet iedereen een super slanke den is!

Rond middernacht gaan wij naar bed en Rick houdt de wacht tot de meisjes thuiskomen. Gelukkig hebben we meer dan genoeg ruimte voor vier logees en iedereen slaapt uiteindelijk lekker lang uit.

Zondag

Als ontbijt voor de hele goegemeente maak ik cinnamon rolls in de oven. De lucht daarvan maakt iedereen wakker en als de warme broodjes uit de oven komen verdwijnen ze ook als sneeuw voor de zon!

We laten de tieners nog tot elf uur slapen, maar Ann wil echt om twaalf uur weer op weg zijn. We nemen met moeite afscheid en beloven elkaar en de kinderen, dat het niet weer anderhalf jaar zal duren, voor we elkaar weerzien.

Rick brengt Saskia naar het verjaarspartijtje van haar vriendinnetje Madison (Kirstens dochter) en Katja gaat terug naar bed na al het gefeest. Rick, Kai en ik besluiten de kou te ontlopen (het kwik komt vandaag niet boven het vriespunt en er waait een harde wind) en naar de film te gaan.

Eerst stoppen we bij Penn Camera om mijn kleine Canon weg te brengen. Die is vrijdag kapot gegaan en ik mis hem vreselijk, want nu kan ik alleen nog maar mini-filmpjes maken. Hopelijk wordt hij snel gemaakt, want ik wil hem terug voor Petra hier komt!

Tysons Corner is alweer heel druk en we vinden ternauwernood een parkeerplaats. Rick en Kai kopen kaartjes voor "Eight Below", terwijl ik gauw naar Na Hoku ren om mijn stukke armbandje te laten maken. Rick heeft me dat een paar jaar geleden gegeven en na veel dragen zijn er een paar pareltjes uit gevallen. Ze zullen me laten weten hoeveel het gaat kosten.

Net als de film begint neem ik plaats tussen "mijn" mannen in. Het theater zit helemaal vol, mensen zoeken naar de enkele plaats die nog over is. Rick en ik delen zoals altijd een popcorn.

Heel ongewoon huil ik tranen met tuiten tijdens de film. In het begin van ons huwelijk hadden wij een husky, Apollo. Door allerlei omstandigheden konden wij hem na de geboorte van Katja niet meer in huis hebben en uiteindelijk hebben we hem moeten laten euthaniseren, want hij had een ongeneeslijke ziekte. Het was zo'n schat van een dier en een heel mooie husky.

"Max" in de film deed me helemaal aan hem denken en bracht al het verdriet om zijn verlies weer terug. De film is een typische, klassieke Disney film, de moeite van een bioscoop bezoek waard.

Vanavond is Kai aan de beurt en heeft een vriendje te logeren. De meisjes zijn doodop en de Olympische Spelen gaan door. Natuurlijk weet ik de uitslag van het dames schaatsen al, jammer genoeg. Ik snap heel goed, dat iedereen heel enthousiast is over het schaatsen, maar ik vind het jammer de uitslag voor ik de uitzending zie al te weten. Ik zou dus iedereen willen verzoeken het niet te verklappen in de commentaren op mijn blog tot de dag na de wedstrijd. Wij krijgen hier het schaatsen pas 's avonds te zien en ik probeer overdag de uitslagen te vermijden, zodat het nog spannend blijft. Er is natuurlijk geen man over boord, hoor, ik begrijp alle enthousiasme over Nederlandse overwinningen heel goed. Maar de spanning is net iets hoger als ik nog niet weet wie er wint :).

PS: We hebben net alle wedstrijden gezien en wat ontzettend leuk voor Marianne Timmer om te winnen, de commentatoren hier in de VS (waaronder Dan Jansen, zelf winnaar van de 1000 m) waren net zo enthousiast over haar winst. Ze krijgt zelfs een interview met NBC, wat ongewoon is. Yay, Marianne!

vrijdag, februari 17, 2006

Gourmet nummer twee

Bij het opstaan is het al 13 graden en alweer kiezen Christine en ik voor de buitenlucht over de sportschool. Dit keer lopen we 5,5 mijl, het gaat lekker en sneller, nu alle sneeuw vrijwel weg is gesmolten. De wereld is weer grijs (op de kleurige vogeltjes na), hoewel ik vrees voor de narcissen, nu het weer heel erg koud gaat worden, want de knoppen daarvan zijn al te zien!

Omdat ik toch een gevoel heb van iemand leren zwemmen, terwijl ik het zelf niet zo goed kan, zoek ik op het internet naar informatie over het leren rijden van tieners. Tot mijn verbazing en geluk vind ik een hele gids met allerlei lessen en tips, speciaal voor ouders in Virginia, nota bene. Ik print hem gauw uit, hij heeft 44 pagina's, dus weer even wat leesvoer.

Deze maand is Vincent van Gogh de Artsmart artiest, die wij in Saskia's klas moeten onderwijzen. Om half een zijn Pamela en ik present en ik doe het praatje dit keer, omdat hij een Nederlandse artiest was. De kinderen hebben grote lol zijn naam op de Nederlandse manier proberen uit te spreken. Het project, dat we even later laten doen, wordt een lekkere kliederboel. De kinderen moeten hun eigen versie van het schilderij "De Sterrennacht" met sterk aangedikte verf (d.m.v. cornstarch, die natuurlijk overal heenstuift!) en een ijslollie stokje maken. Na een uur zit iedereen, kleren en al, onder de verf! Hopelijk krijgen we geen klachten van ouders over verf, die er niet meer uit gaat! Maar de kinderen genieten, lekker kladderen en kwakken met verf, met hun tien jaren lijken het opeens weer kleutertjes.


Na een lange schoonmaakbeurt van kinderen, klaslokaal en eigen handen en kleren rijd ik naar Sylvia's huis. Ze hebben gisteren hun meubels gekregen, dus ik ben wel benieuwd. Het is een leuk, licht townhouse, erg gunstig gelegen t.o.v. de hoofdstraat van Vienna.

Op de terugweg naar huis haal ik ingredienten voor de lunch voor morgen. Mijn vriendin Ann uit Philadelphia komt met haar drie kinderen een nachtje logeren.

Rick komt vroeg thuis en neemt voor het eerst Katja weer eens mee om te rijden. Gelukkig komen ze dit keer zonder kleerscheuren terug! Saskia gaat trampoline springen bij haar vriendinnetje Rachel in de tuin. Susan, haar moeder, en ik hebben van alles te bespreken, want haar oudste dochter is een jaar ouder dan Katja en is flink aan het rebelleren.

Mijn vader heeft ons vanavond uitgenodigd voor het avondeten en we gaan gourmetten! Zo doe ik dat nooit en dan opeens twee avonden achter elkaar. Het smaakt allemaal prima en is erg gezellig. De kinderen vinden het zo leuk, dat we zelf ook een gourmet stel gaan aanschaffen (nu zijn die hier ook te krijgen onder de benaming "raclette grill"). Het is gezond, leuk en lekker.

Toe eten we een pannenkoekje met Grand Marnier (voor de volwassenen dan), maple syrup en slagroom. Alsof er een engeltje op je tong pist, zegt mijn vader altijd! Dan is het tijd voor de Olympische Spelen en zien we een prima letterlijk voorbeeld van hoogmoed komt voor de val. Lindsay Jacobellis denkt, dat ze het goud in handen heeft en pakt overmoedig haar snowboard vast. Daardoor komt ze te vallen en verliest het goud aan haar Zwitserse tegenstandster Tanja Frieden. Ik weet zeker, dat haar deze Olympische Spelen nog lang zullen heugen!

donderdag, februari 16, 2006

Van hot naar haar

Stralende zon en een temperatuursvoorspelling van 18 graden maken, dat Christine en ik ons voornemen om gewichten te gaan heffen bij de sportschool laten varen. Buiten zijn is nu zoveel mooier en lekkerder! Dus ik pak mijn acht ponders, zodat ik toch wat extra gewicht mee heb, en we lopen anderhalf uur op een flink tempo door Vienna.

De sneeuw smelt nu letterlijk voor de zon weg en de kinderen spelen er vanmiddag voor het laatst in. De sneeuwpoppen zien er droevig uit, ogen en neuzen en gekke hoeden liggen voor de grote ballen op de grond. Maar wij vinden het wel best. Vers gevallen sneeuw is leuk, maar na een paar dagen wordt het vies en ijzig en dan moet het ook maar meteen weg zijn!

De schoolkinderen mogen met sneeuw op de grond ook niet buiten spelen tijdens het speelkwartier, stel je voor, dat ze vies worden! Met dit lekkere weer is dat zo zonde! Hopelijk is het vandaag genoeg gesmolten om lekker buiten te ravotten.

Om half een komt Laura voor mijn massage. Ik heb het telkens heel hard nodig deze winter, geen idee waarom, want zo koud is het niet, misschien de enorme temperatuurschommelingen? Wie zal het zeggen. Na de massage ben ik uitgeput, dus gauw even een uurtje liggen, want vanavond ga ik uit en dat zal wel laat worden.

Om drie uur komt Kai thuis en dan begint mijn voorzichtig uitgeplande baantje als chauffeuse. Eerst haal ik Katja op van school. Die bleef langer, omdat ze captain wordt van een Relay for Life team. Ik vind het wel bijzonder, dat ze zich zo, zonder enige invloed van buitenaf, inzet voor dit soort goede doelen.


Net op tijd ben ik thuis om Kai mee te nemen naar de tandarts. Zijn gebit ziet er goed uit, gelukkig, dus dat hebben we ook weer gehad voor een half jaar.

Als we klaar zijn is Saskia ook klaar met haar Junior Great Books op school, dus we halen haar op. Zij heeft nog net tijd om haar piano boeken te pakken en precies om vijf uur zet Katja haar af bij de pianoleraar.

Dit halve uurtje terwijl Saskia pianoles heeft is ideaal voor een rijles met Katja. Ik waag een poging haar parkeren te leren, maar dat gaat nog te moeizaam en er staan te veel andere auto's. Ze schat vooral het achteruit rijden nog niet goed in, dus daar moeten we verder mee oefenen.

Het rijden door de rustige straatjes heeft ze nu wel door, dus ik besluit haar naar een iets drukkere straat te nemen, waar ze vooral moet leren om de beurt door het stopteken te rijden. Helaas vindt een of andere idioot achter haar kennelijk, dat ze te langzaam rijdt en haalt haar rechts in, terwijl zij net naar rechts stuurt. Gelukkig ziet ze het op tijd en het lukt haar net de andere auto niet aan te rijden (die fout was geweest, want het is geen tweebaans weg daar, maar toch!). Met het hart in onze keel halen we Saskia weer op. Dat was weer genoeg avontuur voor vandaag!


Het kan altijd nog erger!

Thuis bestel ik via het internet meteen een magnetisch bordje met "Caution: Student Driver" erop. Hopelijk voorkomt dat tenminste een paar geergerde mede-weggebruikers! Terwijl ik online zoek, vind ik nog een heel goede site met tips over hoe je je tiener kunt leren rijden. Het is me nogal een uitdaging!!

Om kwart voor zeven komt Karin me ophalen. We gaan met de zes Nederlandse dames bij Marie Jose gourmetten. Ik breng het voorafje mee, twee verschillende zalmsalades: roze zalm met ui en appel en rode zalm met ketjap en ananas. Het wordt dolgezellig en er is zoveel en lekker eten, dat we pas om kwart voor twaalf de agenda's trekken om voor de volgende keer af te spreken!

woensdag, februari 15, 2006

Lente-winter-lente-...

Dan weer zitten we met 17 graden buiten en het volgende weekend ligt er een pak sneeuw van meer dan dertig centimeter. En terwijl er op veel plaatsen nog een flink pak van het witte spul ligt, wordt het vandaag alweer 16 graden! Wip-wap! Wat een vreemd weer is het deze winter (kijk maar naar de voorspellingen voor het weekeinde, brrr!)!

Nog 14 dagen en dan begint de meteorologische lente. Van mij mag het en de natuur is er ook klaar voor. De narcissen steken al een aantal centimeters boven de grond uit en de bomen beginnen uit te lopen.

Nu ik al een aantal dagen niet flink gesport heb, heb ik zin in een lange jog. Het is heerlijk weer, dus gordel met waterflesjes om, MP3 speler in de oren en ervandoor. Het gaat heel lekker!! Ik loop 7 mijl in een uur en vijftien minuten en heb het gevoel nog wel veel verder te kunnen gaan.

Helaas heb ik daar de tijd niet voor, want om een uur moet ik bij de tandarts zijn. Ik wens vurig, dat ik een andere mondhygieniste zal krijgen, dan die me vorige keer zo pijnigde, maar die wens gaat niet in vervulling. Ik heb nauwelijks plaque, maar toch heb ik als ze klaar is weer pijn aan beide kaken. De handmassage, die ik ongevraagd krijg, helpt daar niet bepaald tegen.

Ze merkt, dat er een kroon los zit en de tandarts bevestigt dat. Die moet er volgende week afgewrikt en weer op gezet. Daar baal ik dus vreselijk van. Ik weet het, het kan veel erger, maar twee jaar geleden werd me beloofd, dat deze kronen veertig jaar goed zouden zitten. En nu is dit al de tweede, waar iets mee is. Ik "grap" er wel over met de tandarts, die maar wat mompelt. Hij heeft zo'n dure praktijk, hij kan slechte publiciteit natuurlijk helemaal niet gebruiken.

Omdat hij mijn mond helemaal heeft vernieuwd, durf ik ook niet naar een andere tandarts te gaan. Eigenlijk erger ik me namelijk vreselijk aan de onechte poeslievigheid van zijn medewerk(st)ers. Net of je een klein kind bent. Natuurlijk, ze richten hun praktijk op de extreem tandartsphoben, maar we zijn allemaal nog wel volwassen!

Enfin, na anderhalf uur sta ik met een afspraak voor dinsdag weer buiten. Ik besluit op de terugweg langs Giant te gaan om ingredienten voor de zalmsalade, die ik morgen ga maken, te halen.

Bij het afrekenen bij de Self Checkout helpt dezelfde manager als altijd me inpakken. Omdat ik een paar flessen wijn koop, moet hij intikken, dat ik ouder dan 21 ben. Hij grapt, dat ik niet oud genoeg ben en ik antwoord, dat ik dat wel zou willen. Dan zegt hij onzin, mooier dan nu kun je niet worden. Dat is nu al het tweede complimentje van een vreemde man in een week, ik word er nog ijdel van! Een andere medewerker grapt, dat hij niet goed oplet, want een klant is een zak met boodschappen vergeten. Hij zegt, dat hij toch veel te veel afgeleid wordt door zijn knappe klant. Ok, zo kan die wel weer, alle brownie points zijn gescored! Lachend ga ik terug naar de auto, dat was even leuk na die vervelende tandarts.

De rest van de middag genieten we van het mooie weer, door buiten wat te gaan schetsen. Kunstwerken komen er niet uit, maar het is heerlijk ontspannend om te doen. Even de warme zonnestralen binnenhalen voor het weer ijzig koud wordt!

dinsdag, februari 14, 2006

Happy Valentine's Day!



Opgewonden staat Saskia al om kwart voor zeven naast mijn bed. Het is Valentijnsdag en vandaag is het party op school. Ze kan niet wachten! Het wordt een dag van leuke kaartjes, hartjesspelletjes en veel snoep!

Vorig week had ik met Sylvia afgesproken om vandaag in het hotel, waar haar man werkt, te gaan lunchen. Maar zij heeft net woord gekregen, dat hun meubelen donderdag al bezorgd zullen worden en belt om de lunch uit te stellen, zodat ze kan gaan schoonmaken. Prima, lunch loopt niet weg!

Maar eigenlijk heb ik toch wel heel erge zin om naar de stad te gaan. Al een tijdje geleden zijn Christine en Chuck naar de Botanic Gardens geweest en volgens hen is dat de plaats voor mij en mijn fototoestel. Ik probeer nog of iemand anders zin heeft om mee te gaan, maar niemand kan, dus ik besluit er dan maar alleen op uit te trekken.

Gauw doe ik boven een gewichten routine en neem een douche en om tien uur stap ik de deur uit op weg naar de Metro. De meeste stoepen zijn netjes schoon, slechts kleine stukken zijn ijzig, maar dan kan ik op de straat lopen. In de Metro lees ik wat achterstallige tijdschriften en een uurtje, nadat ik de deur achter me dicht heb getrokken, sta ik midden in Washington DC. Het is daar altijd zo'n andere wereld, ik krijg meteen een vakantiegevoel over me.
Image hosting by Photobucket

De Botanic Gardens zijn gehuisd in een enorme kas net tegenover het Capitool. Bij binnenkomst moet natuurlijk eerst mijn tas gecheckt, maar dan loop ik een tropisch paradijs binnen!
Image hosting by Photobucket

Image hosting by Photobucket

Alle orchideeen soorten, die je je maar kunt bedenken zijn vertegenwoordigd, de een nog mooier, dan de ander. In het hoofdgebouw kabbelen rustgevende fonteinen en staan overal bankjes. Het ruikt er heerlijk!
Image hosting by Photobucket

Image hosting by Photobucket

Eromheen kun je verschillende delen in: de jungle, medicinale planten en nog een hele ruimte voor orchideeen. Voor kinderen en andere geinteresseerden zijn er interactieve tentoonstellingen, die alles over planten vertellen.
Image hosting by Photobucket

Overal zitten mensen de orchideeen te schetsen. Ik kan ze niet genoeg fotograferen! Prachtig, schitterend, ik heb er geen woorden voor, wat een kunst van de natuur! De buitentuinen zijn natuurlijk gesloten, maar ze zijn hard aan een prachttuin aan het werken, die deze zomer geopend moet worden.
Image hosting by Photobucket

Een uur (en heel wat foto's!) later heb ik honger. Ik besluit mezelf op lunch bij het naast de tuinen gelegen American Indian Museum te tracteren. Die sunchoke salade van vorige week was zo ontzettend lekker!

Er loopt een nieuwe tentoonstelling in dit museum over de North Pacific indianen stammen. Nog niet zo lang geleden heeft de Canadese regering in noord British Columbia een nieuw nationaal park geopend. De indianen stammen, die in het gebied van dat park wonen, hebben hun kunst tentoongesteld. De prachtigste kleden en houten maskers staan er, met allerlei interessante achtergronden en tradities. De rijke geschiedenis van de oorspronkelijke bewoners hier blijft me fascineren.

De zalm met sunchoke en tomatenprut smaakt weer geweldig en voldaan loop ik terug naar de Metro. Eenmaal thuis rijd ik naar Eckerd, om Valentijnskaarten en gekke dansende Valentijnsbeesten voor de kinderen te kopen. Die had ik gisteren al gezien, maar toen had ik Kai en Saskia bij me. Ze vallen bij alle drie erg in de smaak!

Saskia komt terug uit school met een zak vol kaartjes en snoepjes en Katja met een bak chocola van een "Valentijn" gekregen (ze weet niet wie, dat vind ik altijd zo leuk, die geheimzinnige Valentijnen, dat is wat de dag speciaal maakt).

Rick komt vroeg thuis met een mooie bos rozen, een leuke kaart en een schattig smaragden bedeltje. Al vanaf onze eerste Valentijnsdag 19 jaar geleden organiseert en doet hij de meest romantische dingen, hij is een geboren "Valentijn"! Wat dat betreft heb ik een hele goede in hem (eigenlijk wat alles betreft wel, natuurlijk).

Hij heeft een reservering gemaakt voor een diner bij Maestro, het voortreffelijke restaurant in de Ritz Carlton. We doffen ons dus lekker op en laten ons de hele avond flink verwennen.
Image hosting by Photobucket

He cleans up nicely, zoals we hier zeggen

Image hosting by Photobucket

In het rood met zwart, goede Valentijnskleuren

Dit restaurant heeft niet voor niets pas het predikaat "beste restaurant van Washington en omgeving" gekregen. De chef is Italiaans en vrij jong (we hebben de hele maaltijd zicht op de bedrijvigheid in de keuken en alles wordt met de grootste zorg bereid) en ieder gerecht is een kunstwerkje op zich.

Rick en ik bestellen verschillende gerechten, zodat we van elkaar kunnen proeven, en alles smaakt even fantastisch. Iedere keer heb ik weer spijt als de laatste hap door mijn keel is gegleden. Vooral de kreeftravioli met een groot stuk kreeft in een bisque vind ik heel bijzonder.

Al te gauw zitten we aan het heel mooi gepresenteerde dessert. Ik zou deze luxe zo graag nog veel langer laten duren! Door een heldere nacht met volle maan rijden we naar huis. Het was weer een perfecte Valentijnsdag!