Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zondag, april 30, 2006

Verjaardag bij Six Flags en zondag in IKEA

Zaterdag

Al vroeg staan we naast ons bed, want Kai heeft als verjaarsfeestje een bezoek aan Six Flags America gekozen. Hij krijgt alvast zijn grote cadeaus van ons, een skateboard "heuveltje" en een snowboard en hij maakt (op eigen verzoek) zijn verjaarsontbijt zelf klaar: French toast. Hij heeft op school het recept daarvoor geleerd en het smaakt prima!

Kai heeft drie vrienden uitgenodigd. Saskia blijft vandaag bij haar vriendinnetje Abby en Katja voelt zich nog niet erg lekker, dus die gaan niet mee. Zo vertrekken Rick en ik om half tien met vier tienerjongens naar Largo, Maryland.

Veertig minuten later parkeren we de auto en lopen het park binnen. Rick heeft online seizoenspassen voor ons drieen gekocht en van de moeder van Abby kregen we coupons voor een gratis gast met seizoenspas. Zo kostte de toegang ons maar $25 per persoon, een groot verschil met de bijna $50 gewone toegangsprijs!

Six Flags America is een vrij nieuw park voor mij. Althans, ik heb er de roller coasters nog nooit gedaan, want in vorige jaren offerde ik mij altijd op om met Saskia te blijven wachten. Nu die niet mee is ben ik vast van plan ze allemaal uit te proberen!

We besluiten tot de lunch met zijn allen er op uit te trekken en dan de jongens na de lunch een paar uur alleen te geven. Het is stralend weer, zo'n 17 graden met staalblauwe lucht. En toch is het niet druk in het park.

We beginnen achterin met de Batwing coaster. Hier word je helemaal ingesnoerd en dan wordt je stoel achterover gekanteld, zodat je liggend de coaster meemaakt. Dat is weer eens wat anders! Vooral op mijn buik vind ik het heel leuk, net of je vliegt! Dit is Rick's favoriete coaster, maar ik vind hem een beetje eng, want soms heb je het gevoel, dat je eruit valt, ondanks alle riemen en balken.


De hoogste coaster in het park is Superman, Ride of Steel. Hiervoor moeten we het langst wachten, iets meer dan een half uur. Er gaat ook maar een karretje, waar ongeveer dertig mensen in kunnen en de rit duurt ook een paar minuten. Dat schiet dus niet erg op.


Maar als we er dan inzitten genieten we ervan! Vooral het heel hard in een cirkel rond gaan vind ik leuk! Charlie, John1 en John2 (zoals we ze de hele dag maar noemen om ze uit elkaar te houden) vertellen, dat hun moeders er niet over peinzen in een coaster te gaan en zeggen tegen Kai, dat hij een "cool mom" heeft.

Voor we lunch gaan eten gaan we nog in de Jokers Jinx. Dit is een heel compacte coaster met allerlei cirkels en bochten. Rick zegt, dat hij hem vorige keer maar schokkerig vond, maar ik vind hem prachtig! Al die bochten en vier keer over de kop!


Na al dat draaien en vallen hebben we honger gekregen. De jongens gaan nog even in een soort centrifuge, die ze heel hard ronddraait. Rick wordt daar misselijk van, dus ik houd hem gezelschap. Naderhand blijkt John1 zich er ook niet lekker van te voelen en hij eet nauwelijks wat voor lunch daardoor.

Bij Papa John's bestellen de jongens een grote 12 inch pepperoni pizza, die schoon op gaat, ondanks dat een van hen geen honger heeft! Wat die tieners al niet op kunnen! Rick en ik nemen een grilled chicken breast sandwich van Subway, voor ons meer dan voldoende!

Rick gaat toch zijn trui uit de auto halen, want hij heeft het koud in zijn korte mouwen. Ik blijf lekker in het zonnetje zitten wachten, onderwijl mensen kijkend. Het valt me op, dat er ontzettend veel tieners zijn in dit park! Ik zie nauwelijks mensen van onze leeftijd of gezinnen met kleine kinderen. De grote attractie hier zijn de vele achtbanen, waar tieners natuurlijk dol op zijn.
De jongens gaan er met zijn vieren op uit, we spreken om kwart voor vier bij de ingang af. Als Rick terugkomt met de trui, die hij uiteindelijk toch niet aandoet, want het is voldoende opgewarmd, gaan wij de rest van de coasters uitproberen.

Als eerste lopen we naar Mind Eraser. Dit is een coaster, waarbij je met je voeten los hangt, net als mijn favoriet Alpengeist bij Busch Gardens. De Mind Eraser is echter veel minder fijn dan Alpengeist. Ons hoofd wordt heen en weer geslingerd en onze oren geboxt. We grappen, dat hij zo'n zijn naam wel eer aan doet, hij "eraset" onze "mind" op die manier!

Als volgende stop willen we Two Face: The Flip Side doen, maar die heeft "technical difficulties".

Dan maar door naar de eerste houten achtbaan, die ik in jaren zal doen, The Wild One. Dit is een historische achtbaan, het origineel stammend uit 1917 en hij ziet er formidabel uit! De jongens staan voor ons in de rij en ik krijg eindelijk de kans ze te fotograferen. Dan schieten ze weg. Rick en ik volgen al gauw en worden flink door elkaar gehutseld. Oef, houten achtbanen zijn eigenlijk funest voor mijn nek, maar ik heb me nu eenmaal vandaag voorgenomen alle coasters van het park een keer te doen, er moet dus nog een volgen.



Als we de Two Face nog eens proberen is hij weer werkzaam en we komen zelfs voorin (of achterin, afhankelijk van welke kant hij op gaat) te zitten. In deze achtbaan zit iedereen twee aan twee met de ruggen naar elkaar, zodat het ene paar naar voren gaat en het andere paar naar achteren. Dan gaat de coaster achteruit (of vooruit, afhankelijk welke kant je op kijkt) weer terug. Wij beginnen achteruit en op de terugweg zitten we dus vooraan vooruit. Wat een ervaring! Deze achtbaan is het helemaal voor mij! Ik zou zo weer gaan!

Maar de tijd dringt en we hebben nog een achtbaan te gaan: The Roar. Daar aangekomen zien we alweer de jongens voor ons in de rij. Net als zij plaatsnemen wordt aangekondigd, dat er problemen zijn (de voorgaande kar staat bovenaan de heuvel vast) en de jongens kiezen eieren voor hun geld en gaan verder.

Rick en ik hebben verder geen plannen en blijven dus vooraan wachten. Het euvel is al snel verholpen (onvoorstelbaar hoe gauw die dingen gemaakt kunnen worden!) en tien minuten later gaan wij zonder problemen omhoog. The Roar is minder hoog en snel dan de Wild One, maar net zo schokkerig (wat houten achtbanen gewoon eigen is). Ik verklaar bij het uitstappen, dat dit weer genoeg houten geweld is voor mij voor het jaar! Mijn nek kan daar gewoon niet meer tegen, ik kan de hoogste stalen achtbanen aan, maar de houten laat ik van nu af voor gezien!

Rick en ik lopen naar de ingang, Rick poseert met zijn favoriete speelgoedbeest aller tijden, Bugs Bunny (helaas is de foto overbelicht) en we kijken wat rond in de winkels. Dan komen de jongens ook en rijden we gauw naar huis.




Video (lang!) van vandaag

Daar eten we een heerlijk stuk cake van de Amphora bakkerij met de foto van een snowboarder erop. Dit is een Griekse bakkerij en de cake smaakt erg lekker. Gewoonlijk ben ik niet zo'n cake liefhebster, maar hun cakes zijn zo luchtig en niet overdreven zoet.


Charlie en John1 blijven logeren en de feestvierders vertrekken naar de basement. We zien ze daarna nog even om wat pepperoni pizza naar binnen te werken, verder kijken ze films en spelen ze X-Box.

Als we Saskia ophalen blijkt die hoofdpijn te hebben. Ze heeft vanavond ook nog een verjaarspartijtje/logeerpartij, waar we nu vraagtekens bij zetten. Maar zelf wil ze erg graag en probeert wat op te kalifateren met een Advil en een zakje met ijs op haar voorhoofd. Om half zeven brengt Rick haar weg, maar om elf uur gaat de telefoon weer, of we haar op kunnen halen. Ze heeft dan zulke hoofdpijn, dat het niet meer gaat, het arme kind! Met Mineral Ice doen we het iets beter voelen. Ze valt gauw in slaap en hopelijk helpt een goede nachtrust.

De rust heeft Katja intussen goed gedaan en zij studeert alweer hard voor haar AP examen woensdag. Rick en ik kijken wat tv, maar ik ga vroeg naar bed, lees nog wat in mijn "Sarah" boek, wat steeds beter wordt. Maar het einde is in zicht, dus ik ben alweer op zoek naar het volgende boek!

Over boeken gesproken, ik las een interessant artikel in het Washingtonian tijdschrift over het volgende boek van Dan Brown (van de Da Vinci Code). Dat schijnt over de orde van de Masons te gaan, waar een heel aantal prominente mensen toe behoorden, waaronder Oscar Wilde en George Washington. Ik ben benieuwd (en met mij velen!!).

Zondag

Vol energie stap ik om kwart voor negen mijn bed uit. Lekker geslapen, zon buiten en de belofte om alweer een heerlijke lentedag mee te mogen maken geven me vleugels. Hetzelfde is niet het geval voor mijn mede-huisbewoners, want het duurt een goed uur voor ik daarvan de eerste zie!

Op mijn gemak lees ik mijn email en eet mijn Special K met aardbeien cereal (helaas te vroeg om Ricks Dunkin Donuts gang mee te mogen maken).

Sinds de brand van een week geleden kijk ik telkens op de site van Fairfax County of de oorzaak al bekend is. Vandaag lees ik, dat het een twee alarm brand was en de schade wordt geschat op $400.000 (heel veel in vergelijking met andere branden op die site!). De oorzaak was kortsluiting tussen de tweede en derde verdieping.

De brand werd pas ontdekt, toen de vlammen al uit het dak kwamen. De schade was waarschijnlijk zeer beperkt geweest, als er iemand thuis was geweest, of een buur het eerder was opgevallen. Een heel enge gedachte, allemaal!

De afgelopen week heb ik geprobeerd mijn hamstring spier een beetje te ontzien, maar vandaag wil ik gewoon hardlopen. Ik besluit een snelle 5 km te gaan en dat gaat prima. Ik kom niet dicht bij mijn persoonlijk record, maar haal het onder het half uur. Mijn rechterbeen doet pijn, maar het wordt tijdens het lopen niet erger, dus ik ga door. Volgende week ga ik nieuwe schoenen kopen, ik denk, dat mijn schoenen veel met die problemen te maken hebben. Ik heb meer steun nodig, denk ik.

Rick gaat met Katja naar Staples en vindt daar een bureau voor haar kamer. Nu moet er nog geschilderd worden en Rick gaat bij Duron kleur voorbeelden halen.

Katja's bijles leraar voor scheikunde komt om 11 uur en daarna hadden we het plan met zijn allen te lunchen bij IKEA en daar te winkelen (de kinderen hebben allemaal nieuwe spulletjes nodig).

De bijlesleraar blijft echter twee en een half uur (arme Katja kan er nauwelijks haar aandacht bij houden) en wij eten maar gauw even thuis. Dan vertrekken we met zijn vijven naar IKEA in College Park, Maryland.

Dit is een nieuwe winkel, die het dichtst bij ons is. De kinderen eten er toch nog lunch en dan vinden we er van alles en nog wat: bureaustoelen, een kruk voor Saskia's piano, lampen voor bureaus en nieuwe matrassen voor de slaapsofa boven. Het telt natuurlijk weer heel erg op, we verlaten IKEA nooit zonder enorme rekening!

Er staat een enorme file op de Beltway, dus nemen we binnendoor weggetjes terug. Het is mooi! De huizen zien er hier in Maryland weer anders uit, dan bij ons en het is groen, groen, groen overal! Je zou niet denken, dat je net buiten een grote stad rijdt. We rijden door leuke stadjes, zoals Takoma Park en Bethesda.

Voor Kai's verjaardagsmaal met zijn vijven gaan we bij Gordon Biersch eten. Het smaakt allemaal prima. Helaas doen ze niets speciaals voor verjaardagen, gek, hoe je daar met de jaren erg aan went. De meeste restaurants geven een gratis dessert met of zonder zingende serveerders. Mijn eerste serenade kreeg ik tijdens een verjaardagslunch (22) met vrienden bij TGIFriday's. Ik kende deze gewoonte helemaal niet en voelde me flink opgelaten. Maar met de tijd raak je eraan gewend en is het een teleurstelling, als een verjaardag niet speciaal wordt behandeld in een restaurant. Kai bestelde desondanks een heel lekker dessert met peanut brittle en pinda ijs, waar we allemaal van genoten.

Vanavond worden stoelen, planken en meer in elkaar gezet en Desperate Housewives gekeken. En zo is er weer een druk weekend voorbij!

vrijdag, april 28, 2006

Good Morning Sunshine!

Ja, ik weet het, ik kan niet genoeg schrijven over hoe het weer hier is! Maar als vrijwel iedere ochtend de zon stralend je kamer binnen schijnt, dan kan het toch ook niet anders? Lyrisch word ik ervan!

Katja wordt met keelpijn en heel erg moe wakker en blijft dus tenminste even in bed. Na een paar uur blijkt het toch erger dan gedacht en moet ze thuisblijven van school. Dit is een dag, die ze maar heel moeilijk kan missen, want volgende week zijn er zware examens, waarvoor ze deze week eigenlijk iedere dag meerdere uren na school moest blijven.

Als Saskia naar school is stap ik op de fiets. Ik heb al dagen ontzettende spierpijn, vooral in mijn rechterbeen (niet de "goede" pijn, maar de zeer vermoeiende pijnen) en ik wil even niet hardlopen om te zien of dat helpt. Met fietsen gebruik je de spieren anders, maar bent toch goed in beweging.


Zo groen is het W&OD pad nu al

Het is heerlijk fietsweer, niet te koud, niet te warm. Er zijn weinig mensen op het pad en dus hoop ik herten te zien, maar die houden zich helaas schuil. Langs de kanten bloeien allerlei wilde bloemen en de vogels vliegen af en aan, het is, ook zonder herten, een heel mooi ritje.

Als ik bijna terug ben in Vienna zie ik opeens een groundhog oversteken. Hij blijft aan de overkant staan en begint rustig te eten. Ik kan tot vrij dichtbij komen en neem een aantal foto's. Maar dan, net als ik denk de schattigste close up foto te kunnen nemen, krijgt hij mij in de gaten en gaat er als een haas (oh, nee, groundhog!) vandoor.




Het is een lekkere dikkerd!

Na 12,5 mijl ben ik weer thuis en tref Katja nog in haar bed aan. Ze komt er met moeite uit, voelt zich echt als een vaatdoek. Heel vervelend! Ze moet haar babysit baantje voor vanavond aan Leah overdragen en morgen zou ze meedoen met een rommelmarktje ten bate van de Relay for Life en ook dat zegt ze af. Hopelijk doet een weekend rust haar een wereld van goed, want dit kan ze nu even helemaal niet hebben!

Op een van mijn fotografie email lijsten is het weekthema "Lammetjes". Nu hebben wij hier helemaal geen boerderijen in de buurt en de boerderijen, die verderop zijn, zijn stierenboerderijen (Black Angus, heel goede steak!). Maar ik weet, dat er een ambachtelijke boerderij is, waar ik misschien een lammetje kan fotograferen. Online zie ik, dat er heel wat klein grut is geboren daar, dus ik waag het erop.

Bij Frying Pan Park is het een drukte van jewelste. Allerlei kleine kinderen komen om de dieren te zien. Dit is een combinatie kinderboerderij/werkende boerderij. De meeste echte boerderijen hier zijn zo enorm, die kun je niet even gezellig bezoeken.

Als eerste zie ik een kalfje, dat nog maar een paar weken oud is. Het ligt tegen het hek aan, dus ik kan het aaien, schattig! De oogjes gaan even open, maar daarna slaapt het verder. Moederlief probeert er ook wat leven in te brengen, maar ook dat lukt niet.


Verderop vind ik de varkens, die allerlei (stinkende) biggetjes hebben. De aanwezige kinderen zijn er weg van, ik loop zo gauw mogelijk door, wat een stank! De kalkoenen kunnen me ook niet bekoren, maar dan zie ik eindelijk de schapen en hun lammetjes.

Het enige actieve lammetje is pikzwart en staat in de schaduw van een hek. Mijn hoop op het winnen van de wedstrijd vervliegt meteen, maar het is toch wel schattig, zo! En jee, die worden meteen met het hele klok- en klepelwerk geboren, zeg! Het is duidelijk een mannetje!


Als ik mijn foto's heb genomen rijd ik terug naar Vienna. Bij Party Mania koop ik ballonnen voor Kai's verjaardag morgen en bij Whole Foods gauw een sushi lunch.

Thuis is Katja wel op, maar van harte gaat het niet. Ik heb zo met haar te doen! Zij gaat wat tv liggen kijken en ik installeer me op het stoepje voor het huis met de nieuwste Washingtonian.

Hierin lees ik een super interessant artikel over de Masons in Washington en volgens dit tijdschrift zullen zij het onderwerp van het volgende boek van Dan Brown zijn. Nou, ik kan dan werkelijk niet wachten! Een thriller als de Da Vinci Code in mijn favoriete stad!

Rick komt thuis en Saskia vraagt weer om een logeerpartij bij haar vriendinnetje Abby. We gaan naar Abby's huis en ontmoeten haar ouders. Zij zijn zes weken geleden hierheen verhuisd vanuit Californie en Saskia voelt zich daar kind aan huis.

Rick en ik raken in gesprek met Laura en Jim en wat een leuke mensen zijn het! Hij werkt voor de FBI en zij is een technisch schrijfster. Ze hebben vier kinderen en het zijn gewoon leuke mensen. We praten een hele tijd en dan gaan Saskia en Abby mee terug om de logeerspullen te pakken.

Kai heeft intussen besloten, dat het niet alleen morgen zijn verjaardag is, maar ook zijn verjaardagsweekend. Hij wil graag uit eten. We kiezen P.F. Chang's en hoeven niet lang te wachten op een tafeltje. Het wordt een lekker maaltje en morgen de grote dag voor onze dan veertienjarige!

donderdag, april 27, 2006

Take Our Daughters and Sons to Work Day



Het begon vele jaren geleden als "Take Your Daughters to Work Day" en is inmiddels uitgebreid naar "Take Your Daughters and Sons to Work Day" en wordt heel serieus genomen. Zo serieus, dat Kai vandaag met Rick mee naar zijn werk moet (niet dat hij het erg vindt) en dan een project moet volbrengen.

Katja is jaren achtereen ook meegeweest, maar heeft het op het moment te druk met examens en bijlessen, dus zij gaat op tijd naar school. Ook Saskia wil liever naar school, wat heel wat betekent, want vorig jaar greep ze iedere gelegenheid aan om niet naar school te hoeven.

Kai en Rick vertrekken dus richting Washington. Bij Microsoft hebben ze ieder jaar een heel programma voor de kinderen, waarbij ze van alles over het bedrijf leren. Daarna interviewt Kai Rick terwijl ze bij Cosi lunch eten.

Zelf ga ik naar Christine en we lopen bijna zes mijl, genietend van de zonnende schildpadden in de vijver en (ok, minder van) de blazende Canadese ganzen, die hun nest beschermen. Wat wel weer schattig is, is het gezinnetje Gans, dat we voor ons langs zien waggelen.

Rick heeft om een uur een afspraak bij de Secret Service vlakbij Chinatown. Ik zal dan Kai van hem overnemen om de middag met zoonlief in de stad door te brengen.

Na een snelle douche parkeer ik de van bij Claudia, die tegenover de Metro woont, en de trein staat al te wachten. Ik heb mijn boek mee en voor ik het weet zijn we bij Metro Center, waar ik uitstap.

De Secret Service is een paar blokken lopen. Om me heen zie ik allerlei ouders met hun kinderen naar buiten komen om te gaan lunchen. De leeftijden van de kinderen varieren van lagere school tot oudere tiener. De meesten hebben plastic zakken met opdruk bij zich, waaruit blijkt, dat het bedrijf speciaal voor deze dag van alles heeft gedaan. Heel interessant, dat deze dag zo belangrijk is geworden met de jaren. Het is natuurlijk ook heel goed voor kinderen om te zien, waar hun ouders hun dagen doorbrengen en wat ze doen.

Om kwart over twaalf sta ik voor het gebouw van de Secret Service op H Street. Aan niets is te zien, dat hier de Secret Service zit. Het is een mooi, oranje bakstenen gebouw met zware deuren. Het is lunchtijd en ik zie ook hier kinderen met hun ouders naar buiten komen, ook hier met bedrukte plastic tassen met allerlei spulletjes. Er worden taxi's geroepen, want de groepjes gaan lunchen.

Rick is laat en ik bel hem toch maar eens. En dan zie ik ze in de verte aankomen. De verkopers van Microsoft zijn ook mee, strenge zakenmannen in hun pakken, Rick ook. Kai in zijn shorts en sweatshirt is nog niet helemaal de zakenman, maar hij heeft wel genoten (vooral van de sandwich voor lunch!).

Het oorspronkelijke plan was, dat Kai en ik bij het American Indian Museum zouden gaan lunchen, maar hij heeft dus al gegeten. Gelukkig is hij een groeiende jongenstiener en er kan nog wel iets bij. We nemen een taxi naar het museum, Kai's eerste taxi ooit in Washington. Zoals gewoonlijk (dit is het lekkerste gerecht) geniet ik van de zalm, fiddlehead varen sla en wilde rijst sla. Kai eet een overheerlijk (ik moet natuurlijk een hapje proberen) bosbessen vlaaitje.


Het Natural History Museum, Kai's absolute favoriet, staat als volgende op de agenda. Het Smithsonian Instituut is het grootste museum complex ter wereld (en het is gratis!) en dat merk je wel, als je van het ene naar het andere museum loopt. Het is een goed kwartier lopen tussen de twee musea en toch liggen ze allebei aan de National Mall.


Natural History Museum

Het is net voor tweeen als we aankomen en we kopen meteen kaartjes voor de IMAX voorstelling van vijf voor half drie. Er zijn op het moment twee IMAX's hier, die we nog niet gezien hebben: Wild Safari 3D en Aliens of the Deep. Die laatste moeten we op een andere dag, waarschijnlijk deze zomer, maar gaan zien.

Het halve uur voor de film brengen we door in het mooie zoogdieren gedeelte van het museum. Ik leer van alles, bijvoorbeeld, dat onze eekhoorntjes wel degelijk een winterslaap hebben. De dieren daar zijn zo echt, we vragen ons af of ze allemaal opgezet zijn of nagemaakt (hopelijk het laatste). Dit is ongeveer een tiende van het hele museum, het valt niet te beschrijven hoe groot de musea hier zijn!


Een luipaard met zijn prooi

De IMAX is, zoals altijd, prachtig! Je krijgt helemaal het gevoel mee te rijden in de jeep en de dieren van heel dichtbij te zien. Het maakt, dat ik een safari in Zuid-Afrika wil gaan doen. Maar die zijn zo duur! Mijn vader heeft geen idee hoeveel geluk hij heeft, dat hij dat zomaar wel kan doen!

Als de film klaar is moeten we rennen naar de Metro. Mijn spieren werken helemaal niet mee op het moment en dus heb ik de wekelijkse massage hard nodig. Laura is zo lief om haar andere klanten te zeggen, dat ze een kwartier later zal zijn. Om vier uur rol ik zo uit de Metro op de massage tafel (bij wijze van spreken dan).

De rest van de avond is een wir war van heen en weer rijden met Katja, Kai en Saskia en hun honderd verschillende verplichtingen.

We kijken nu naar American Inventor en iemand zegt tegen zijn moeder "You're the best mom ever". Kai zegt spontaan: "Zij is niet de beste moeder, Mammie, dat ben jij!". Om dat uit de mond van mijn bijna 14-jarige tiener te horen doet me heel veel!

En, hoera, de FBI heeft onze vingerafdrukken terug gestuurd, we zijn nooit gearresteerd (alsof we dat niet wisten, maar goed).

En met die heerlijke gedachte ga ik naar bed!

woensdag, april 26, 2006

Volle dag



Dit huis heeft gewoonlijk een saaie groene tuin, maar in de lente is hij prachtig!

Het is vandaag beduidend koeler dan gisteren, hoewel het zonnetje weer heerlijk schijnt. Ik heb zin om een stuk te gaan fietsen en trek een lange broek aan en besluit zelfs mijn handschoenen aan te doen. Maar het gaat fantastisch! Het W&OD pad is al helemaal groen, de dogwoods bloeien langs de kant en het is mooi! Zo leuk, hoe het iedere keer weer anders is. De herten laten zich niet zien vandaag, misschien nog te koud voor ze? Maar de kardinaaltjes vliegen druk af en aan. Na 11,5 mijl ben ik weer thuis.

Om half elf heb ik bij de Starbucks in Tysons Corner met Katja afgesproken. Zij is op zoek naar een zonnehoed met grote flappen. We kijken eerst bij Hecht's maar daar kost zo'n ding maar liefst meer dan $20! De volgende stop is de Gap, waar een vriendin had aangeraden te kijken. En inderdaad vinden we daar een hele stapel zonnehoeden voor slechts $7.

Als we daar dan toch zijn proberen we gelijk een aantal dingen aan en ik slaag goed met een lichtblauwe driekwart broek, twee bloezen en zelfs een wit corduroy jasje. Gek, hoe ik gewoonlijk nooit iets bij de Gap vindt en dan opeens van alles!

Omdat Katja al om een uur weer op de school van haar jongste moet zijn eten we een vroege lunch bij Gordon Biersch. De peer met gorgonzola salade smaakt voortreffelijk!

Op de terugweg stop ik bij Giant en koop de ingredienten voor de salade van vanavond. Het is een recept van Allrecipes.com en eentje, die ik zeker vaker ga maken. Baby spinazie, feta kaas, kersentomaatjes, bramen en stukjes walnoot zitten erin.

De twee jongsten moeten naar de orthodontist en ik laat Katja erheen rijden. Het is de eerste keer, dat ze buiten de buurt op een meerbaans weg rijdt. Het gaat redelijk goed, behalve als ze van baan moet veranderen, dan houd ik mijn hart vast. Maar ja, al doende leert men zullen we maar zeggen!

Kai's beugel mag er over twee weken uit! Helaas voor Saskia moet die van haar nog een tijdje zitten, want een van haar tanden bedreigt de wortel van een andere tand. Helaas voor haar heeft zij het "probleem" gebit van de drie gekregen.

De Nederlandse damesavond is deze maand bij Karin. Het wordt zoals altijd weer dolgezellig. Zo gezellig, dat ik geen tijd heb een blog te schrijven en dat nu een beetje gehaast op donderdagochtend doe. Ook vandaag wordt het een drukke dag, de weken vliegen werkelijk voorbij!


Ons maandelijks groepje, vlnr Sylvia, Katja, Martine, Lilian, Marie Jose en Karin

dinsdag, april 25, 2006

Geranium Mania



Als ik wakker word vermeldt Rick meteen een belangrijk feit: wij horen niet bij de 500 duurste zip codes in het land! Wij zijn 22180 en die is niet te vinden. Nou, fijn om te weten, 22182 wel, die staat op nummer 327. Als de huizenprijzen hier zo door stijgen zijn wij er zeker volgend jaar bij!

De zon schijnt weer en op Saskia's vraag "Wordt het warm of koud?" kan ik volmondig "Warm!" antwoorden, zo kun je 25 graden toch wel noemen.

Vanochtend heb ik met Kirsten afgesproken om te gaan lopen. Gewoon lopen, want ze is net aan beide voeten geopereerd en het nieuws was niet goed. Of ze ooit weer zal hardlopen weet ze niet. Erg naar voor iemand, die er al een aantal marathons op heeft zitten!

Voor Kirsten komt werk ik maar weer eens aan een vereiste voor mijn Nederlanderschap. Ik moet drie zegels op mijn trouwcertificaat verkrijgen en daarvoor heb ik een money order van $5 nodig. Ik besluit naar 7 Eleven te joggen om die te verkrijgen. 7 Eleven is ongeveer anderhalve mijl hiervandaan, dus bij elkaar bijna 5 kilometer.

Een vriendelijke Indiaase meneer, die ik bijna niet versta, verschaft mij de money order en blij jog ik weer terug. Ik doe mijn brief naar Fairfax County op de bus en als het goed is heb ik over een paar dagen dat trouwcertificaat hier. Het moet dan nog naar Richmond gestuurd voor een heel officiele zegel en dan is het eindelijk goed genoeg voor de Nederlandse regering. Men hoeft bij mij nooit meer te komen klagen over de benodigdheden voor het Amerikaanse staatsburgerschap! Vervelend is wel, dat ik nog niets van de FBI heb vernomen en er al meer dan 10 weken (maximum op de website) voorbij zijn sinds ik onze vingerafdrukken heb ingestuurd.

Kirsten komt en we lopen meer dan vijf mijl door het uitbundig bloeiende Vienna. Zoals altijd vind ik het onmogelijk om de kleurenpracht op film weer te geven. Iedere tuin heeft azalea's in volle bloei en de struiken zijn vaak meer bomen dan struiken zo hoog. Mijn favoriet is de zalmroze kleur, maar sommige struiken zijn gemengd en dat is ook prachtig. Jammer, dat er zoveel gaande is en ik niet kan gaan, want nu is het National Arboretum in Washington op zijn mooist, alleen maar azalea's (foto's van drie jaar geleden)!

Na een snelle lunch en douche ben ik weer op weg. Eerst naar Cox Farms, want ik heb genoeg van de zijden narcissen voor ons huis. Tijd voor het echte spul: twee grote bakken geraniums. En Cox doet dat niet eventjes, nee, het is er "Geranium Mania", er staan tientallen, zo niet meer dan honderd enorme geranium planten, klein, groter, grootst.





Behalve de twee enorme bakken voor voor het huis koop ik ook acht kleintjes voor aan het deck. Bij Eckerd's koop ik Katja contactlens spul en bij Whole Foods een lekker avondmaal. De geraniums voegen thuis meteen heel wat kleur toe.

Als Kai uit school komt springen we gelijk weer in de auto. Het is zijn beurt voor een tweejaarlijkse controleerbeurt bij de dokter. Voor hem heb ik een afspraak gemaakt met een van de mannelijke kinderartsen in de praktijk. Dr. Puppo (een zeer goed uitziende man van mijn leeftijd, dus niet erg voor mij om hem te zien, ha ha) heeft Kai al van baby af gezien. Hij bevindt Kai compleet gezond en geeft wat mee voor zijn acne. Hij vindt het ook duidelijk leuk, dat we hem hebben uitgekozen, want zo ziet hij zijn vroegere baby patientjes toch steeds groter worden. Kai is 1,70 meter lang nu en nog (lang?) niet klaar met groeien.

Op de terugweg halen we Katja op van school en zij rijdt naar huis. Ze doet het goed, tot ze door een rood licht linksaf wil slaan. We moeten nog veel leren!

Thuis vlei ik me voor het huis neer met een boek, "Sarah" van Marek Halter. Het duurde even voor ik erin was, maar nu leest het supermakkelijk. Het leven in die tijd fascineert me.

Het is deze week "National Turn the TV off" week. De gedachte is, dat kinderen dan iets anders gaan doen, dan tv kijken. Maar onze kinderen doen dat al, dus ik hoef me er niet druk om te maken. Saskia is bezig met een puzzel, die licht geeft in het donker, hij heeft 500 stukjes, dus het zal wel meer dan een week duren voor ze hem afheeft (Kai en Katja zijn te druk met huiswerk voor tv). Zelf geniet ik stiekem erg van House...Schandalig!!!

maandag, april 24, 2006

Azalea's



Tabatha en Saskia


CNN's Headline News maakt me wakker. Rick vindt het fijn om daar in de badkamer naar te luisteren, terwijl hij doucht. Ik hoor, dat er een "ground stop" is bij Dulles Airport vanwege dichte mist.

Echt? Ik kijk naar buiten en zie prachtige zonneschijn. Maar een half uur later belt Rick uit zijn auto, dat hij tegen de mistmuur is aangereden en nu in de dichte soep zit. Gek, hoe plaatselijk het is!

Het belooft een heerlijke lente dag te worden. Saskia staat al om half acht buiten te basketballen. Ik kan niet wachten tot deze warme temperaturen blijvend zijn.

Als ik uit het raam kijk zie ik, dat de regen niet alleen het gras goed heeft doen groeien. Overal zie ik bindweed in de border! Dit wordt echt een gevecht tegen de bierkaai. Maar het is wel lekker om buiten te zijn, dus ik trek weer een hele zak wingerdranken uit de grond. Als het niet alles wat daar groeit zou verstikken, zou ik het laten staan, want het is geen lelijke plant.

Om tien uur komt Christine om door de buurt te gaan lopen. We lopen net iets meer dan vijf mijl en genieten van de dogwoods, maar vooral ook de azalea's. Die zijn nu bijna op hun hoogtepunt en vrijwel iedere tuin heeft grote struiken ervan. Rood, roze, paars en wit, het is zo kleurig! De rest van het jaar is het een saaie groene struik, maar in deze weken is het een en al kleur.

We lopen over de knisperende "helicopters" van de maples, die opeens in grote getale van de bomen waaien. Overal zien we kleine draaikolkjes. Ook de prachtige roze bloesems vallen uit en laten hele roze tapijten achter in de tuinen. In een tuin spelen kleine kinderen ermee, het lijkt ook wel of het sneeuwt!


Een "helicopter" van onze esdoorn, die aan een zijden draadje hangt

Er zijn wel ontzettend veel pollen, "DE SMURF" van is groen in plaats van blauw (en ik had Petra vanmiddag aan de telefoon, die suggereerde om het nummerbord tijdelijk in "DE HULK" te veranderen, goed idee, Petra!). We niezen er wat op los met al dat spul, dat door de lucht vliegt!
De middag gaat rustig voorbij. Ik wied meer onkruid, Saskia en Tabatha en Kai en John spelen om me heen. Mijn buurvrouw Alejandra komt even kletsen. Zij gaan eind juni terug naar Chili. Ze heeft geen zin, ze gaan namelijk weer terug naar de winter, de seizoenen zijn daar andersom. Hun huis (dat ze van een Argentijnse familie huren) wordt over twee weken voor 1,2 miljoen te koop gezet. Ik mag hopen, dat het niet voor die prijs verkoopt (of onze belastingen zullen weer flink omhoog gaan!).


Wat zijn wespen eigenlijk mooi, alleen maakte Snickers korte metten met deze

Buiten zijn, dat is hoofdzaak op dagen als vandaag en natuurlijk is mijn camera constant aanwezig. Azalea's zijn van prachtige bloemen! Hieronder foto's van de enorme struik in de tuin van de buren:







zondag, april 23, 2006

Onverwacht bezoek

Na een prachtige week begint het weekend druilerig. We hebben de regen hard nodig, maar waarom dat nou weer op het weekend moet? Maar ja, Moeder Natuur laat zich niet regelen, natuurlijk.

Op dinsdag emailde mijn vriendin Ann uit Philadelphia, dat haar dochter Meghan, Katja's vriendinnetje, zo graag naar de dans bij Madison High School (Katja's school) wilde gaan. Ze vroeg of ze hier welkom zouden zijn. Natuurlijk schreef ik meteen terug van wel, hoe meer zielen hoe meer vreugd!! Het is altijd gezellig om gasten te hebben.

Om wat lekkere dingetjes in huis te hebben voor het weekend ga ik gauw naar de Great Harvest bakkerij. Net als ik aankom, komt hun van met vers brood aan en ik koop een nog warm appelbrood en een pompoen brood met chocolate chips. Natuurlijk moeten daar thuis even van proeven, vers brood van de warme bakker krijg je niet iedere dag!

Net na twaalven arriveren Ann en Meghan na een lange rit door harde regen. Als het dan regent, doet het dat ook hard! We eten gauw lunch en dan beginnen de meisjes met bakken. Morgen doet Katja mee aan een "Bake Sale" om geld in te zamelen voor de Relay for Life. Voor we het weten is de keuken een grote troep, tijd dus voor Ann en mij om ons uit de voeten te maken!

Zij zijn in 2002 verhuisd naar Yardley, net ten noorden van Philadelphia, en dus heeft Ann een aantal nieuwe dingen in Washington nog niet gezien. We nemen de Metro naar het Smithsonian station en lopen dan naar het World War II Memorial, dat pas twee jaar open is.


Een man met een petje "Pearl Harbor Survivor" filmt het Memorial

Gelukkig houdt de regen even af, het drupt alleen af en toe een beetje. Ann is erg van het Memorial onder de indruk en ik blijf het ook indrukwekkend vinden, vooral de veteranen uit die oorlog, die er nu filmend rondlopen. Wat een ervaring moet dit voor hen zijn, eindelijk erkenning voor alles, wat zij zoveel jaren geleden hebben gedaan voor dit land. Het is ook weer heel anders om hier met een Amerikaanse toerist(e) rond te lopen, dan met een Nederlandse. De geschiedenis is hier hetzelfde en toch anders, een interessante gewaarwording.


Een eenzame krans voor de sterren, die ieder 100 gesneuvelden voorstellen



Na het Memorial uitgebreid bekeken te hebben lopen we naar het American Indian Museum, nog een nieuwe toevoeging aan de "Mall". We kijken naar de film over de moderne Native cultuur, die op een doek van gewoven kleed, een "rots" op de grond en het plafond wordt afgespeeld. Erg mooi gedaan.

Daarna lopen we door de uitgebreidde tentoonstellingen. Het is voor mij al de zoveelste keer in dit museum, maar het is zo groot en uitgebreid, ik zie iedere keer weer nieuwe dingen, je kunt het niet allemaal in een keer in je opnemen.

Om half zes gaat het museum dicht en zijn wij net klaar met rondkijken. We misten helaas de laatste voorstelling van de tweede film, die ik ook nog nooit gezien heb. De Metro terug zit aardig vol, tot mijn verbazing. Het moet echt al heel erg toeristen seizoen zijn, want meestal is het op de weekends veel rustiger. Als we in Vienna aankomen zien we alle baseball supporters door de poortjes gaan, vrijwel iedereen draagt een petje met een "W" erop. Helaas voor hen begint het keihard te regenen en wordt de wedstrijd wegens regen uitgesteld.

De meisjes zijn nog steeds aan het bakken als we thuiskomen en zullen pas om acht uur gaan eten. Saskia gaat logeren bij haar nieuwe vriendinnetje Abby en Kai wil thuisblijven. Dus gaan Rick, Ann en ik in de plenzende regen erop uit.

We vinden een tafeltje vrij bij de Lebanese Taverna. Het is er gezellig druk en het eten is, zoals altijd, erg lekker! Ik ben dol op hun Kibbeh Nayeh, rauw lamsgehakt met knoflooksaus.

We zijn net op tijd terug om de meisjes, alle drie (Nikki is hier ook) erg leuk gekleed, naar Amphora te brengen voor hun etentje voor de dans. Om half twaalf belt Katja weer, of Rick ze op kan komen halen. We kletsen nog even na en gaan om half een allemaal naar bed.


De dames (vlnr Meghan, Katja, Nikki) in vol ornaat

Vanochtend zijn Katja en Meghan alweer vroeg in de weer. De Bake Sale (waarbij ze allerlei koekjes, muffins en cupcakes voor $1 of meer verkopen) begint om 9 uur en ze moeten nog "reclameborden" maken.

Rick wordt uit zijn bed getrommeld en helpt mee met het ontwerpen van de borden. Het heeft nog wat voeten in de aarde, want ze doen het in combinatie met een ander Relay for Life team, dat een carwash (autowasbeurt) doet. Het weer werkt alleen niet mee en halverwege de ochtend plenst het opeens.

De mensen bij de Mobil, waar alles oorspronkelijk plaats zou vinden, doen erg vervelend en laten de kinderen niet schuilen. De Carwash mensen geven op, maar de bake sale wordt bij de dichtstbijzijnde CVS doorgezet. Erg aardig van CVS, want meestal moet je ver van tevoren toestemming vragen voor dit soort dingen.

Wij hebben geen idee van dit alles en als de regen ophoudt, besluit ik eens te gaan kijken bij de Mobil en mijn dochter aan te moedigen. Even een beetje hardlopen is wel lekker. Helaas doet de achterkant van mijn rechterbeen nog erge pijn, de hamstring en kuit zijn superstijf. Tot mijn verbazing zie ik niemand bij de Mobil, dus loop maar (gewone snelheid) weer naar huis.


De uitbundig bloeiende azalea's maken zelfs de saaiste huizen mooi



De dogwoods zijn op hun hoogtepunt nu

Het is inmiddels helemaal opgeklaard en Rick maakt de hot tub voor me klaar. Mijn spieren hebben dat kennelijk heel hard nodig. Gek, hoe het nu opeens warm genoeg is om gewoon in mijn badpak buiten te staan! Ik laat gedurende een paar uur de hot tub zijn werk doen, hopelijk helpt het met het ontspannen van die %$*($&# spieren (pardon my French). In ieder geval ben ik weer bij met mijn tijdschriften.

Katja belt intussen en legt uit, wat er gebeurt is. Kai en Rick gaan erheen om wat van hen te kopen en haar op te halen. Ze hebben maar liefst $300 aan gebakken spul verkocht! Al het werk was dus niet voor niets.

Leah is morgen jarig en tot onze verbazing staat er een nieuwe Jeep Wrangler in hun garage. Die krijgt zij voor haar 16e verjaardag! Gek, hoe je denkt mensen te kennen en het dan toch niet bij het rechte eind hebt. Het is al jaren Leah's droom er een te krijgen, maar ik zou nooit gedacht hebben, dat Paul en Janet daar al zo gauw aan zouden toegeven.

Vreemd genoeg voel ik een soort teleurstelling. Het is natuurlijk vreselijk leuk voor Leah, maar ik vind het onverantwoordelijk. Het kind heeft nog niet eens haar rijbewijs en een Jeep is nu niet bepaald het veiligste voertuig!

Katja is natuurlijk jaloers, maar helaas voor haar zijn wij absoluut niet van plan haar binnen afzienbare tijd haar eigen auto te geven. Op zijn hoogst kopen we eventueel een tweedehands auto voor haar en Kai om te delen. Ik vind het ook helemaal geen fijne gedachte, dat Katja straks in die Jeep meerijdt, hoezeer ik ook overtuigd ben van Leah's verantwoordelijke rijgedrag.

Kai en Saskia zijn voor het eerst samen Scrabble aan het spelen. Ze zijn aan elkaar gewaagd. Ik wou, dat het altijd zo onschuldig en makkelijk bleef!

vrijdag, april 21, 2006

Brand! (niet bij ons)

Een beetje een bewolkte dag vandaag en ik heb besloten mijn spieren eens rust te geven. Wel gewone wandelingen met vriendinnen maken, maar geen serieus gesport vandaag. Hopelijk krijgen de knopen zo de kans om te ontwarren.

Rond tien uur heb ik met Annemarie afgesproken. Het verhaal over hoe ik haar heb leren kennen is erg grappig. Haar man werkt namelijk voor United Airlines en werkte dezelfde vlucht, die wij terugnamen uit Nederland in november! Hij liep langs Rick en vertelde, dat zijn vrouw mijn blog leest. Hoe klein kan de wereld zijn!

Door allerlei omstandigheden heeft het tot nu toe geduurd voor Annemarie en ik elkaar zouden ontmoeten, hoewel we al regelmatig aan de telefoon en via email gekletst hadden. Helemaal onbekend was ze dus niet.

Met behulp van mijn trouwe MIO GPS wordt ik naar Sterling geloodst. Helaas kom ik een paar mijl voor hun huis in een file terecht en denk ik, eigenwijs, dat ik ben, maar even een sluipweg te nemen.

Dat moest ik MIO niet aandoen, want ze raakt gelijk de kluts kwijt en blijft me maar een weg met "NO OUTLET" in sturen. Maar we komen er samen uit en net na tienen rijd ik bij Annemarie voor. Ik krijg nog bijna het piepkleine hondje van haar buren onder mijn wielen ook! Dat zou geen goed begin van een vriendschap geweest zijn! Gelukkig kan ik net op tijd stoppen!

Onder het genot van een bakje koffie kletsen we wat af, het is alsof we elkaar al jaren kennen! Dan gaan we in een mooi park met Dutch, de hond, wandelen, die werkelijk gigantische stokken (en dan bedoel ik hele boomstammen!) ronddraagt. Helaas heb ik mijn fototoestel niet mee, want zo'n sterke hond heb ik nog nooit gezien!

We raken niet uitgepraat en voor ik wegga drinken we nog een bakje. Wat leuk was het, zeg! Ik ben echt dolblij, dat ik dit blog begonnen ben, zoveel bijzondere contacten heb ik er al mee gekregen!

Rond half een neem ik afscheid, want ik heb met Claudia afgesproken met haar een stuk te gaan lopen. Ik bel Claudia, dat ik eraan kom, maar eerst even lunch wil eten thuis. Als ik de grote weg door Vienna, route 123, bereik, moet ik wel drie groene verkeerslichten laten gaan, omdat er telkens brandweerwagens met zwaailichten en sirene langs moeten. Zoiets heb ik nog nooit gezien en ik krijg er een onheilspellend gevoel bij. Zou er een vreselijk ongeluk op de interstate zijn gebeurd?

Als ik thuis een meergranen tortilla (die ontzettend lekker zijn!) met rosbief klaarmaak, gaat de telefoon. Een opgewonden Claudia vertelt me zo snel mogelijk te komen, want een rijtjeshuis bovenaan de heuvel in haar straat staat helemaal in brand.

Dit is onze vroegere buurt en het huis is hetzelfde model als dat waar Claudia in woont. Als ik aan kom rijden moet ik om de blokkerende Fairfax County brandweerwagens heen maneuvreren. Er staan er minstens tien! Een Fire Chief auto blokkeert mijn weg naar Claudia's oprit, dus ik ga even vragen, of ik er doorheen mag. Hij laat het toe, maar zegt, dat ik er misschien niet meer uit zal kunnen. Ik bedenk me, dat ik desnoods naar huis kan lopen, het is maar een mijl.

Het is allemaal heel indrukwekkend, al die gigantische rode wagens met zwaailichten. Ik loop de heuvel op en zie dan het rokende huis met wel dertig brandweerlieden in de straat. Ze lopen rond met bijlen en zuurstoftanks en ik moet even slikken, het zal je huis toch zijn!


Er staat een ambulance met stretcher, maar gelukkig was er niemand thuis, ook niet in de naburige huizen. Iemand van bovenaan de straat zag de vlammen en belde 911.


Als ik aankom zijn de ergste vlammen geblust, maar zo af en toe laaien er nog vlammetjes op en het rookt nog flink. De bloeddruk van de brandweermannen, die binnen zijn geweest wordt opgenomen en ze krijgen allemaal Gatorade te drinken. Het is niet niks, wat ze net hebben bevochten en het is gelukt het vuur tot een huis te beperken.


Het hoofd van de school van Saskia komt kijken, want ze moet weten, of de schoolbussen hier straks langs kunnen. Een brandweerman komt met ons praten en zegt, dat dat niet gaat lukken. Wat de reden van de brand is weet hij niet, maar de reden, dat er zoveel "units" zijn is dat zulke branden binnen een mum van tijd het hele blok in vlammen zetten, volgens hem. Nu heeft het buurhuis wat waterschade en ze hebben de voordeur moeten inslaan, omdat niemand thuis was. Het had veel erger kunnen zijn.


Maar de arme eigenaren! Ik moet er niet aan denken om mijn huis zo te zien! Ze woonden er pas een paar maanden en dus wist niemand eerst waar ze te bereiken. Uiteindelijk lukt dat toch. Het blijkt een ouder paar te zijn. Zo zielig! Ik ben blij, dat we hun reactie niet te zien krijgen.

Claudia en ik gaan een stuk lopen en als we terugkomen zijn de Fire Investigators aanwezig. Van alles wordt uit het huis naar buiten gegooid. Wat een troep! We vragen ons af, hoe dit allemaal weer zal worden opgeruimd.

Wat is vuur toch een alles vernielend iets! Ik moet er de hele rest van de middag aan denken, die arme mensen zijn werkelijk alles kwijt! Doodeng!


We zijn allemaal moe van de drukke week, dus we maken er een rustige vrijdagavond voor de tv van.

donderdag, april 20, 2006

Buiten computeren

Wat is wireless internet toch een prima uitvinding! Daar zit ik dan in het avondzonnetje lekker buiten te computeren. Het is 27 graden en er staat een lekker windje, om me heen staan alle bomen te bloeien en is het al zo groen, dat ik de achterdeuren van onze achterburen al niet meer kan zien (hoewel ik de arme eenzame beagle nog prima hoor, helaas). 's Zomers is het hier met alle bladeren en bomen zo heerlijk prive!

Al het gebloei maakt wel, dat er heel veel pollen zijn. Mijn neus en ogen kriebelen de hele dag en ik nies me te pletter! Voor ik hierheen verhuisde had ik nooit last van allergieen, maar hier heeft iedereen er wel in meer of mindere mate last van. Alles bloeit ook zo uitbundig en tegelijk! Gelukkig zijn de antihistamines vrij verkrijgbaar bij de drug stores.

Saskia wordt vanochtend helemaal opgewonden wakker, want vandaag is het "career day" bij haar op school en Rick gaat over zijn baan bij Microsoft vertellen. Het gebeurt zelden, dat Daddy iets op school doet, dus ze vindt het prachtig.

Na een gewichtenroutine loop ik ook naar de school en zie Rick in actie. Hij doet het erg leuk met de kinderen. Hij is gisteravond de hele avond bezig geweest met voorbereiden en heeft een heel stel van zijn "arsenaal" aan mobiele electronica, zoals tablet pc's, pda's en draagbare media centers mee. Daarop heeft hij verschillende spelletjes en muziek geinstalleerd, waarvan hij dacht, dat kinderen van Saskia's leeftijd het leuk zouden vinden. Nou, dat is zeker het geval! Ze willen niet meer weg! Volgens Saskia was Ricks tafel bij vrijwel iedereen favoriet.

Kirsten is er ook, want Doug, haar man, vertelt over zijn baan als advocaat. Ze is inmiddels aan allebei haar voeten geopereerd en volgende week wil ze weer gaan lopen, nog niet hard, maar dat vind ik prima. We spreken voor dinsdag af.

Nadat ik foto’s en filmpjes van Rick en zijn groepjes heb gemaak, ga ik op zoek naar Saskia. Er zijn heel wat ouders, die over hun carriere vertellen, in verschillende ruimtes in de school, dus het duurt even voor ik haar vind. Ze gaat luisteren naar het hoofd van de school, Dr. I. (Isaacson, maar iedereen noemt haar Dr. I.). Leuk, dat die ook vertelt, wat ze zoal doet op een dag, want ik wil wedden, dat de meeste kinderen daar geen idee van hebben!


Rick in actie





Dr. I. met Saskia en Brianna

En een filmpje:


Ook hier maak ik wat foto’s en filmpjes en dan neem ik de lange route terug naar huis, want het weer kan niet mooier en langs deze weg staan een prachtig bloeiende bomen, die natuurlijk op de foto moeten.

Roze dogwood:








Thuis vul ik gauw mijn water flesjes en ga dan op weg naar Christine. We lopen genietend van de zon en de inmiddels wel warm te noemen temperatuur. We zien onderweg allerlei dieren, waaronder een stel broedende Canadese ganzen en een prachtige schildpad (ik mag van Christine niet stoppen om een foto te nemen, die wil door bewegen). Van alles van wat ze hier zo mooi “eye candy” noemen.

Na al die inspanning hebben we honger gekregen en Christine maakt heerlijke wraps met barbecue kip en sla erin klaar. We gaan buiten op hun deck zitten met de parasol op, want in de volle zon is het te warm.

Gisteren heb ik definitief besloten mijn lidmaatschap bij de sportschool op te zeggen. Ik ben deze winter welgeteld vier keer geweest en nu alweer maanden niet. Zonde van het geld, dus! Als ik een keer met Christine mee wil, kan ik beter de $20 voor gasten betalen.

Als ik afscheid heb genomen van Christine rijd ik meteen door naar Centreville, want dat afzeggen moet natuurlijk in persoon. Het valt me mee, dat er niet wordt geprobeerd me van gedachten te veranderen, maar ze hebben wel een dertig dagen opzegtermijn, dus we zitten aan nog een keer $100 vast. Vooruit dan maar, misschien probeer ik er volgende maand dan toch nog een paar keer heen te gaan. Maar buiten sporten heeft compleet mijn voorkeur!

Bij Trader Joe’s haal ik multi-grain tortilla’s, met allerlei zaden erin, kalkoenborst, sla en geraspte kaas. Ik ga vanavond wraps maken, die we dan buiten kunnen opeten. Waarom is zomers eten toch zoveel gemakkelijker?

Of het nu door de lange rit vanuit Florida komt of door spanningen, maar mijn spieren staan zo gespannen, dat mijn hele rechterhelft van mijn lichaam in brand lijkt te staan van de pijn. Gelukkig komt Laura voor een massage en ik moet me echt verbijten om niet te gaan huilen van de pijn. Zij ziet dat ook wel en is erg lief, maar doorbijten moet! Wat haat ik die fibromyalgie toch! Er is nu helemaal geen reden voor zoveel pijn, mooi weer zou me juist erg goed moeten doen voelen. Het is niet eerlijk!

En iedereen, die hoort, dat ik een (bijna) wekelijkse massage krijg, zegt: “Oh, wat heerlijk, dat zou ik ook wel willen!” Nou, ik denk het niet!

Maar ja, niet alles kan fantastisch zijn, natuurlijk. Ik heb verder alles wat mijn hartje begeert. Maar wat ik zou doen om een dag van die verdomde pijn verlost te zijn! Dan denk ik terug naar voordat ik uitvond, dat sporten verlichting geeft en de weken, die ik toen met pijn in bed doorbracht en komt de spreuk “You’ve come a long way, Baby” naar boven. Nu duurt zoveel pijn op zijn hoogst een paar dagen en geen weken meer!

Rick, al sinds onze ontmoeting bekent met hoe vermoeiend pijn voor mij is, komt vroeg thuis en brengt Saskia naar pianoles. Katja krijgt ook meteen een half uur rijles van hem. Ik voel me een beetje schuldig wat dat betreft, we hebben deze week helemaal niet gereden. Maar ik ben erg gespannen als ik naast haar zit en mijn spieren kunnen dat nu helemaal niet hebben.

Nu ja, genoeg gezeurd. De natuur om mij heen is prachtig, mijn man en zoon zitten hier gezellig bij me, dus we gaan samen “happy hour” hebben. Morgen voel ik me weer een stuk beter dankzij Laura!

woensdag, april 19, 2006

Lange zonnige dagen

Op dagen zoals vandaag, wanneer de zon naar binnen schijnt en een stralend blauwe lucht me toelacht, als ik de lamellen open, wil ik eigenlijk alleen maar buiten zijn!

Gelukkig heb ik met Katja afgesproken om een flink stuk te gaan lopen. De Avon Walk komt al dichtbij en dan heeft zij zich voorgenomen het hele stuk te lopen (26 mijl de eerste dag, 13 mijl de tweede dag).

Om half tien gaan we op weg, eerst even met de witte poedel pup, Merlin, en als die moe wordt zetten we hem thuis af en lopen door. Reston heeft een heel stelsel van wandel/fietspaden door het bos met allemaal tunnels onder de grotere wegen door. We lopen langs meertjes, waar de boten klaarliggen om lekker rond te dobberen. Het is een prachtige omgeving!

Wel zien we overal poison ivy en op een gegeven moment is het zo dicht, dat we echt heel erg uit moeten kijken er niet mee in aanraking te komen. Katja vertelt, dat zij er erg allergisch voor is, want ze heeft het een aantal keren gehad in North Carolina en hoe meer je ermee in aanraking komt, hoe erger de reactie is. Gelukkig heb ik er nog nooit mee te maken gehad, want het schijnt vreselijk te zijn en, doordat de olie van de plant heel hardnekkig is, blijft het zich lang verspreiden. Ik krijg al jeuk bij het schrijven hiervan!

Een paar uur later hebben we bijna negen mijl gelopen, zo ongemerkt! We nemen afscheid en ik rijd naar Whole Foods om zalm, stokbrood en sla voor het avondeten te halen. Dat vind ik een heerlijk lente maaltje en de rest van het gezin is er ook dol op.

Aan het begin van de week vertelde Karin me, dat hun nieuwe zwembad inmiddels in de tuin staat en ik ben zo nieuwsgierig, hoe dat eruit ziet! Ik besluit even langs te rijden, want zelfs als Karin niet thuis is, kan ik het zwembad zien. Ze blijkt er wel te zijn en we kletsen even gezellig in de tuin. Het is een heel leuk zwembad (niet helemaal zoals op de foto, maar het lijkt er erg op), boven de grond met een dek eromheen, waar je kunt zitten.

Bij de Safeway ga ik daarna kijken voor een Bunco "cadeautje" voor vanavond. Een van de dames kan op het laatste moment niet en dus val ik in. Het moet iets zijn tussen de $3 en $5 met het thema "Healthyllarious". Wat ik me daar nou bij moet voorstellen? Iets grappigs, maar ook gezonds?

Karin suggereerde grappige pleisters, maar de keuze bij deze Safeway is maar erg beperkt en ik heb geen zin om stad en land af te gaan zoeken met dit weer. Ik kies uiteindelijk maar een gekke kindertandenborstel met bubble gum tandpasta, die in vormpjes eruit komt. Iedereen vanavond heeft wel kinderen, dus dat is nooit weggegooid.

Met dit mooie weer komt iedereen naar buiten. Met buurvrouwen Lorraine, Jeanne en Janet klets ik weer helemaal bij. Lorraine moet haar galblaas eruit hebben, maar haar man is telkens op reis, dus moet ze de operatie telkens uitstellen. Dat is balen! Ik zeg haar, dat wij altijd voor haar meisjes kunnen zorgen, als ze ons nodig heeft.

Net als ik daarna lekker rustig buiten wil gaan lezen komen de maaimannetjes van de buren. Wat een lawaai!! Maar het gras is inderdaad alweer flink aan het groeien, Rick heeft het gisteren ook gemaaid.

Bunco is zoals altijd dolgezellig. Ik win helaas niets, want alle prijzen zijn leuk: een pedometer, een dvd met Pilates oefeningen, gewichtjes met een waterfles en een boek met wandelroutes in Washington en omgeving. Het is heel leuk om te zien, hoe anderen dat Healthyllarious thema hebben ingevuld, varierend van een fles rode wijn tot een tongkrabber!! Veel te laat rol ik mijn bed in!

Intussen heb ik een paar van mijn Disney filmpjes online gezet. Dit keer heb ik Windows Moviemaker gebruikt en ze zo aan elkaar "geregen" en op mijn website gezet, hopelijk laadt dat wat sneller dan Streamload.com. De filmpjes zijn: Epcot en MGM Studios. De rest volgt nog.


buiten lezen, Bunco

dinsdag, april 18, 2006

Heerlijk!

Wat is fijner, dan wakker worden met stralend blauwe luchten en prachtig bloeiende bomen en struiken in de achtertuin? Ik doe mijn ochtend oefeningen genietend van dat tafereel en doe dan een French braid in Saskia's haar (hoe dat in het Nederlands heet, weet ik niet). Zij gaat om kwart over acht zingend naar school.




Onze bloeiende achtertuin

Rick blijft even langer thuis, zijn computer is nog steeds "ziek". Hierdoor begin ik later dan ik wilde aan mijn dagelijkse sporten. Ik besluit om te gaan hardlopen, ik zie wel hoe ver het gaat.


Een van de bloeiende straten, waar ik doorheen loop

En het gaat lekker! Het is zo mooi buiten, alles staat in bloei, roze, rood, wit, alle kleuren, prachtig!! Ik besluit eerst door Vienna te lopen en dan het W&OD pad op. Voor ik het weet ben ik vijf mijl onderweg. Hmm, nu moet ik ook vijf mijl weer terug! Maar het gaat goed en bij thuiskomst heb ik 10 mijl (16,1 km) gelopen in 1 uur 44 minuten met stoppen bij stoplichten en dergelijke. Ik ben er blij mee!


Als je onder dit soort bloesem loopt word je automatisch vrolijk!



Het W&OD pad

Voor ik mijn nagels laat doen trek ik nog een hele zak vol onkruid uit de achtertuin. Wat een ramp! Het is echt een onoverkomelijke taak, er is een enorme border en ik hou het niet bij. Balen! Maar helaas heb ik geen oplossing ervoor.

Na mijn nagelafspraak haal ik bij Starbucks een iced latte en haal dan Katja op van school. De meisjes moeten vanmiddag voor hun twee-jaarlijkse check up naar de kinderarts.

Katja doet thuis Emla op haar arm, want we verwachten, dat ze een injectie moet hebben voor meningitis. Intussen haal ik Saskia op van school en met zijn drieen gaan we naar de dokter.

Katja heeft een fantastisch gevoel voor humor en gebruikt elk beetje daarvan om haar nervositeit over de prik tegen te gaan. Ik lach me rot! Iedereen bij de dokter is helemaal in haar kamp en voelt met haar mee tegen de tijd dat we worden opgeroepen. De verpleegster grapt met haar, dat ze vijf prikken zal krijgen, maar dat wordt niet in dank afgenomen.

Uiteindelijk blijkt, dat ze op het moment geen meningitis vaccin hebben, dus wordt Katja's lijden uitgesteld. Alles is verder goed met de meiden en Katja krijgt nog een vingerprik om haar cholesterol te controleren (Saskia begint bij die gedachte al te huilen, dus ze mag nog twee jaar wachten voor die test).

Die tien mijl hebben me goed vermoeid, maar Rick wil toch graag het nieuwe restaurant, Bazin's, in Vienna proberen. Dat lukt me nog net, maar het lawaai binnen werkt enorm op mijn zenuwen, waarschijnlijk omdat ik zo moe ben, hoewel Rick er ook last van heeft. Het eten is erg lekker en bijzonder voorbereid. Het zit op dinsdagavond propvol, waaruit blijkt, dat er altijd plaats is voor nieuwe restaurants, hoeveel er ook al zijn!

Al met al een heel erg leuke en mooie dag. En veel prachtige dagen in het vooruitzicht, als ik het weerbericht mag geloven!

maandag, april 17, 2006

Groeizaam weertje



Na veel verkeer en gelukkig internet in de auto, waardoor ik me met MSN-en met Petra kon bezighouden, kwamen we net voor zessen gisteravond weer thuis aan.

Katja en Leah wachtten al in de oprit en het was een warm weerzien. Meteen moesten we hun foto's zien en de verhalen. Vandaag heb ik meerdere malen gehoord, dat Katja ons flink gemist heeft. Het was een goede ervaring voor haar om vakantie te vieren met een andere familie. Ze heeft genoten, maar weet nu ook, dat onze vakanties samen toch ook wel erg leuk zijn.

Hier in de VS kennen we maar een Paasdag, dus vandaag begint het gewone leven weer. Als ik de lamellen open, zie ik dat het regent. Nu is die regen hier hard nodig en de natuur geniet duidelijk, het is beduidend groener buiten. Maar ik vind het maar niets voor de eerste dag na de vakantie!


Christine belt en die heeft soortgelijke gevoelens, dus we besluiten, dat we niet zullen smelten en dat we later op de ochtend toch zullen gaan lopen. De dogwoods en veel azalea's en nog een stel heel mooie roze bloesembomen bloeien uitbundig, onze achtertuin is prachtig, ondanks de grauwe lucht.


Azalea in de knop



Dogwood



Behalve de dag na Pasen is het vandaag ook Tax Day, de Federale belastingen moeten uiterlijk vandaag ingeleverd worden. Nu moeten wij helaas flink betalen en omdat we vorige week weg waren, komt alles op vandaag neer. Ik rijd naar onze vroegere buurvrouw Sue, die ook onze accountant is, om de papieren op te halen. Rick tekent ze nog snel voor hij naar zijn werk gaat.

Voor Christine komt doe ik het nodige was- en opruimgedoe. Op het nieuws zie ik, dat de jaarlijkse "Easter egg roll" bij het Witte Huis ondanks de regen doorgaat. Dit jaar met een interessante twist, want een heel aantal homoseksuele ouders hebben tickets. Ze onderscheiden zichzelf met een plastic Hawaiiaanse lei om hun nek. Ben benieuwd wat de conservatieve Bushes daarvan dachten! Moeders in de rij, met Paashaasoren op, geven commentaar over het moeten opvallen met een lei, waarop iemand anders terecht opmerkt, dat je met Paashaasoren natuurlijk helemaal niet opvalt!

Vandaag is ook een feestdag in de stad Washington DC. Er is onder anderen een parade, het is Emancipation Day. Dit is een nieuwe feestdag (vorig jaar officieel geworden), die eigenlijk op 16 april valt, maar dat was dit jaar op zondag, waardoor het automatisch naar de volgende maandag verschuift. Op deze dag in 1862 verklaarde Abraham Lincoln de ongeveer 3100 slaven in het District of Columbia vrij, 9 maanden voor zijn officiele Emancipation Proclamation.

Om elf uur komt Christine en we lopen door de gestage regen. Het is ook fris, maar we lopen uiteindelijk iets meer dan 5 mijl, waarna we beiden doornat zijn. Maar alle bloeiende bomen en bloemen zorgen voor zoveel kleur, dat ik er weer van geniet buiten te zijn.


Iris



Azalea

Gauw douche ik en eet lunch en dan komt Saskia alweer thuis. Als ik denk, dat de lunchdrukte voorbij zal zijn, ga ik naar het Oakton postkantoor (daar is het meestal minder druk, dan in Vienna) om onze belastingpapieren op de post te doen. Omdat er een poststempel van vandaag op moet en we het Certified willen sturen, zodat we weten, dat het ook daadwerkelijk is aangekomen, moet ik in een lange rij aansluiten. Dit postkantoor is vandaag tot middernacht open om alle late belastingbetalers te helpen! Het schiet door mijn hoofd hoeveel extra uren veel mensen moeten werken tijdens het "tax season". Mijn moeder werkte vroeger voor een accountant hier en vanaf eind februari werden er lange uren gemaakt. De postbeambtes moeten er vandaag dus aan geloven.

Na een uur ben ik eindelijk aan de beurt. Gelukkig heb ik internet op mijn mobieltje, zodat ik intussen wat fora kon lezen. Maar verder vermaakte ik me met mensen kijken, een bezigheid, die nooit zal vervelen. Wat een diversiteit aan mensen woont hier toch. Spaans sprekenden, die nauwelijks een woord Engels kunnen worden geholpen door de Aziatische postmedewerkers (om de een of andere reden werken er heel veel Aziaten achter de loketten bij de postkantoren), die zelf ook vrijwel onverstaanbaar spreken. Oudere van dagen worden eerst geholpen, want lang staan lukt hen niet meer. Het is een komen en gaan van allerlei interessante individuen.

Als ik thuis kom is het eindelijk droog en meteen komt de zon door. De temperatuur gaat prompt omhoog en ik heb het warm in mijn jas. Gauw pak ik mijn fototoestel met macrolens, want nu met alle druppels is alles zo mooi! Terwijl ik in de achtertuin fotografeer zie ik, dat de Hedge Bindweed, die alles overwoekert, al in volle mate aanwezig is. Dat wordt flink onkruid wieden!! Het is geen lelijke plant, maar hij overwoekert en doodt alles in zijn weg, helaas.




Als Katja thuiskomt uit school gaan we samen naar Safeway. Ze wil weer op dieet, want ze heeft op vakantie naar haar gevoel alleen maar gegeten. Gelukkig zijn er nieuwe Lean Cuisine's (die echt erg lekker zijn) en we kopen veel verse groentes en fruit. In een week moet dat extra gewicht er alweer grotendeels af zijn, vooral als ze ook veel beweegt.

Het is leuk weer wat tijd met mijn oudste door te brengen, die steeds meer gewoon vriendin wordt, in plaats van dochter. We delen een Starbucks Double Shot en we vinden een nieuwe Coca Cola drank: Coca-Cola Blak. Het is een combinatie van Cola en koffie, een interessante smaak, ik ben er nog niet uit of ik het lekker vind.

Er is weer van alles gaande in het tienerleven, waar wij ook aan mee zullen helpen. Ingredienten voor een bake sale worden ingeslagen en er wordt hard aan de Relay for Life gewerkt.


Het is heerlijk weer thuis te zijn, nagenietend van alle leuke dingen, die we gedaan en gezien hebben. De katten hebben ons enorm gemist en volgen me de hele dag als een schaduw en inmiddels is Brynna ook weer thuis en kreeg ik een grote lik.

Alle Florida foto's zijn hier te zien, beginnend met het album "Epcot" naar boven.