Moeizaam

Om half vier word ik wakker met nek- en hoofdpijn. Ik kan geen comfortabele positie vinden, bah! Toch maar weer over die nieuwe matras gaan nadenken. Natuurlijk val ik om zes uur als een blok in slaap en merk het niet eens, als Rick opstaat!

Deze dagen dagen koud en sneeuwerig. Maar de sneeuw blijft niet liggen, helaas, het zijn sneeuwbuien of ook wel "squalls" genoemd. Het is waterkoud en ik heb een hekel aan dit weer. Geef een lekker pak sneeuw of heb het warmer, maar dit weer is vreselijk!

Madison and John zijn hier natuurlijk voor het ontbijt en Rick vertrekt naar zijn werk. Ik neem Cosmo mee op een voor hem lange wandeling. Hij vindt het heerlijk, maar laat weten, als het te ver is. Hij gaat gewoon zitten! Ik krijg hem niet meer mee. Dus loop ik het laatste stukje met hem in mijn armen. Auto's, die langsrijden, houden in, ik zie de bestuurders naar ons kijken. Het is ook echt wel een heel mooi hondje en zo lief!


Soms lijkt hij onvermoeibaar!

Rond half elf komt Kirsten om te gaan lopen. Madison en Saskia passen op Cosmo in de tussentijd. We lopen iets meer dan vijf mijl en ik heb zo te doen met Kirsten. Haar huwelijk is echt niet goed, en met een man is het moeilijker breken, dan met ouders, merk ik in haar. Ik luister maar, concreet advies heb ik niet. Wij hebben zelf in persoon gezien, hoe moeilijk en vreemd Doug is. Maar het moet haar keuze zijn om uit dat huwelijk te stappen.

Als we terugkomen neemt Kirsten Madison mee en John is inmiddels al naar huis. Mijn handen zijn zo koud, ik kan ze niet meer bewegen! Maar gelukkig wordt dat naast de open haard (die bij ons gas is) al gauw beter.

Wij eten lunch en dan ga ik met Katja op weg. Zij moet haar cheque van Old Navy bij de bank brengen en gaat daarna een heel aantal uren aan haar stage bij Dr. Weil werken.


Ik krijg iedere keer weer "hulp" bij het bereiden van Cosmo's eten

Nadat ik haar heb afgezet rijd ik door naar de UPS Store. Hier kan ik een fax versturen. Katja's tijdelijke rijbewijs is namelijk gisteren verlopen. Ik dacht, dat ik vanuit ons huis op donderdag een fax had gestuurd, maar die bleek gisteren niet aangekomen.

Dan maar bij een professioneel bedrijf en morgen kunnen we het verlengde rijbewijs in Burke ophalen. Op 27 maart zal Katja voor een rechter moeten verschijnen en verklaren, dat ze tot nu toe zonder problemen heeft gereden en dan wordt haar rijbewijs permanent. Bijna twee weken na haar 17e verjaardag (die 14 maart is), dus.


Met gekruiste pootjes even rust

Terwijl ik toch in de kou onderweg ben haal ik ook maar melk bij CVS en een cadeautje voor Saskia's vriendinnetje, die morgen een partijtje heeft, bij de kunstwinkel ernaast.

Het vervelende van een verlopen rijbewijs is, dat Katja natuurlijk niet zelf kan rijden. En ik voel me helemaal ziek, grieperig met alle pijnen! Het lukt Rick niet om op tijd thuis te zijn om Saskia naar pianoles te brengen, dus ik begeef me weer in de kou om haar te brengen.

Eigenlijk valt de wanhoop en frustratie (want ik wil zoveel meer!) van de pijn niet te beschrijven. En ik wil ook niet constant klagen, soms voelt het alsof ik Rick alleen bel om te klagen. En dat is natuurlijk helemaal niet leuk voor hem!

Ik verbijt me dus en breng Saskia. Maar dan belt Rick en ik kan me niet goed houden, de tranen vloeien rijkelijk en hij wil vanavond uit eten en ik zie dat niet zo zitten. Maar zoals altijd helpt zijn positieve kijk op de zaken.

Hij haalt Katja op van haar stage en Saskia van haar pianoles. En dan moet ik van hem mee uit eten, ik voel me toch rot, of ik nu thuis ben of uit (gelijk heeft hij). Hij neemt me mee naar een nieuw restaurant: Chima.

Dit restaurant komt uit Brazilie en ziet er zeer modern uit. We mogen als eerste naar een uitgebreide "salad bar", met onder anderen artisjok harten, carpaccio en gerookte zalm. Heerlijk!

Daarna kunnen we ons kaartje op "Orange" (kom langs) of "Black" (even genoeg gehad) zetten. Er komt van alles langs, maar ik geniet van de zalm, een stukje zwaardvis en filet mignon. Het is allemaal even lekker.

Helaas is de service fantastisch, terwijl we eten en daarna zien we onze serveerder opeens niet meer. Iemand anders brengt op verzoek de dessert menu's, maar we moeten zo lang wachten, dat we geen zin meer hebben!

Uiteindelijk zie ik de manager langs lopen en zeg, dat we al heel lang wachten. Hij staat erop, dat we een gratis dessert krijgen, al willen we eigenlijk niet. Maar ja, als iemand het goed probeert te maken willen wij ook niet de vervelendste zijn. We krijgen allebei een volledig dessert! Ik een guave mousse met chocolade saus en Rick een cheesecake. We nemen er een paar happen van en het is natuurlijk erg lekker.

Al met al raad ik dit restaurant wel aan. Het is eten van heel erg goede kwaliteit en het is nieuw, dus de service zal vast verbeteren.



Als je honger hebt, ben je de beste vriendjes

Katja en Leah zijn intussen bij een concert van de Red Hot Chili Peppers bij het Verizon Center. Hun eerste serieuze concert! Rick is nu op weg om hen op te halen, ik ben benieuwd hoe het was.