Waterford

Jeetje Mina, zes uur is wel heel erg vroeg om een wekker te horen afgaan, hoor! Ik ben vreselijk trots op mijn doodmoeie kinderen, die toch op tijd de deur uitgaan naar school. Kai als eerste naar de schoolbus en Katja's afscheid woorden voor hem zijn: "See you in school hell in a bit!". Ze hebben geen zin! De vakantie was te kort en we zijn allemaal nog doodmoe van Oud en Nieuw.

Maar ja, het is niet anders, hoewel ik zoveel klachten van andere ouders heb gehoord, dat ik erover denk een petitie aan het schoolboard te beginnen. Tenminste 2 januari ook vrij is toch wel het minste!

Gelukkig heeft Rick vandaag nog wel vrij en hebben we gezellige plannen samen. Maar eerst moet er natuurlijk bewogen worden, zeker na alle lekkernijen van de afgelopen dagen en mijn spieren roepen er ook om.

Christine belt en stelt voor om een mobiele wandeling samen te doen. Wat is een mobiele wandeling? We gaan allebei voor een powerwalk in onze respectievelijke buurten, bellen elkaar op onze mobieltjes en kletsen onszelf door de workout. Rick moet hier enorm om lachen, onze moderne manier om toch samen te zijn tijdens het lopen.

Maar zo zijn we al gauw een uur en een kwartier en vijf mijl verder! Het weer is stralend, maar er staat een koude wind, het voelt waarempel wat winterachtig (nou ja, met heel veel verbeeldingsvermogen).

Als ik thuis kom zijn de schoonmaaksters er. Sinds onze Kerstkaart met wat erin zijn ze een en al smiles. Het is wel opvallend, maar ik gun het ze ook zo. Zouden anderen dan niet zoveel geven?

Nadat we gedoucht hebben gaan Rick en ik op weg naar Leesburg. Rick vond het restaurant, dat we met Thanksgiving met zijn vader en Carol hebben bezocht, heel erg leuk. We besluiten daar vandaag te gaan lunchen.

Iedere keer als ik Leesburg zie, vind ik het weer zo'n leuk plaatsje en neem me voor er eens langer door te brengen. Ik heb nog lang niet alle winkeltjes en oude huisjes gezien hier.

Het eten en de service bij Tuscarora Mill zijn zoals altijd voortreffelijk. We bestellen beiden een kip champignon soep, die niet te beschrijven zo lekker en licht is! Ik heb daar nog dumplings bij en Rick de French dip (stokbrood met prime rib en een bouillon achtige jus om in te dopen).

Dit jaar (in februari) kennen Rick en ik elkaar 20 jaar, dus we hebben besloten dat het hele jaar te vieren, door veel tijd met elkaar door te brengen (doen we altijd al, maar dit is een jubileum jaar. Als er iets te vieren valt, grijpen wij het met beide handen aan!).

Zoals lezers van dit blog wel gemerkt zullen hebben, voel ik me inmiddels helemaal een Virginian. Ik ben gek op deze staat, omdat hij (of zij) zoveel te bieden heeft. Vooral de geschiedenis vind ik hoogst interessant.

Dus haal ik Rick over om naar het op een kwartier afstand van Leesburg gelegen Coloniale plaatsje Waterford te rijden. Dit hele Quaker dorpje is een National Historic Landmark daterend uit 1733 en ik ben er nog nooit geweest.

Grappig is, dat de pragmatische Rick wordt aangestoken door mijn liefde voor het mooie landschap en alle historische schatten hier. Natuurlijk zijn hier geen gebouwen uit 1200, zoals in Europa, maar de geschiedenis is er niet minder interessant om en soms, vind ik, interessanter.

Onderweg genieten we van het boerderijen landschap, de schapen, geiten en Angus koeien en stieren en vooral de typisch rode schuren. Er is zoveel open land en bos, we denken in een dichtbevolkt gebied te wonen, maar voor je het weet zit je in de "country"! We zijn nu in Loudoun County en hier is het gewoon heel erg leuk (vind ik)!


Als we Waterford binnenrijden is het of we meteen twee eeuwen terug worden geplaatst. Alles ziet er dromerig uit, als de moderne auto's er niet hadden gestaan, had ik me zo koetsen en vrouwen met lange rokken voorgesteld!



Het is allemaal rond de Catoctin Creek gebouwd. Dat kreekje ziet er vandaag maar magertjes uit, maar een van de plakkaten in het stadje vertelt, dat hij regelmatig overstroomde en eens een Postdame en de post meesleurde!


Het merendeel van het plaatsje is op een steile heuvel gebouwd, het bovenste huisje, uit begin 1800, heet terecht "Hilltop House".

We bekijken het allemaal en dan vinden we de village store, waar twee oude soda machines uit de jaren 50 staan. Rick herinnert ze uit zijn jeugd. Op de deur hangt een briefje, dat er verse Loudoun lam worstjes voorradig zijn.




Rick is dol op lam, dus ik vraag hem, of hij ze wil kopen. Daar heeft hij wel oren naar, dus we stappen binnen. Alweer waan ik me vele jaren terug, een kachelpijp verwarmt het zaakje. De oudere dame legt Rick uitgebreid uit hoe de worstjes bereid moeten worden en binnenkort hebben we dus een lamsworstjes avondeten.


Bij dit huis hangt een vlag, die 48 sterren heeft (de vlag van vandaag heeft er 50)



Zou dit echt de gevangenis geweest zijn?



Een paar aantrekkelijke mini huisjes





Natuurlijk zijn de belangrijkste gebouwen in het dorpje de kerk en de molen. Die molen is tot 1939 in gebruik geweest! De kerk is natuurlijk nog steeds in gebruik.




Dit huis ligt naast de kerk en de weg is niet verhard op deze straat, het is echt een worp terug in de tijd hier



De molen ziet er niet uit als een Nederlandse molen




Vele foto's en een uur later zijn we terug bij de auto. Rick vraagt of het alles was, wat ik me ervan had voorgesteld. En het antwoord is "Ja". Dit plaatsje is absoluut niet toeristisch (zoals Williamsburg, Virginia) en dat is wat het aantrekkelijk maakt. Het is een heel goed bewaard blijven van meer dan 200 jaar geschiedenis, fantastisch!

Als we thuiskomen zijn de twee oudsten er ook weer. Katja brengt Snrp terug naar school met Kerstsok, lekkernijen en foto's, haar lerares moet toch wel onder de indruk van zijn Kerstvakantie hier zijn!

Voor het eerst in zeven maanden krijg ik mijn broer in Nederland aan de telefoon! Grappig, hoe het toch niet uitmaakt, hoe lang je niet met elkaar praat. We hopen elkaar deze zomer te zien, maar met alles wat er altijd in onze zomer gaande is, is dat niet zeker. Het is wel fijn om te weten, dat mijn broers en zus toch heel goede vrienden zijn.

Als avondeten eten we groentesoep en voor de laatste keer overblijfselen van het buffet van zondagavond. Meer nog dan gisteravond zijn de kinderen doodmoe (en ik ook!). Katja slaapt bijna de hele middag en wordt alleen voor het avondeten wakker. Kai en Saskia gaan om acht uur naar bed. Ik blijf niet ver achter, maar heb wel een heel voldaan gevoel over vandaag. We hebben weer een heel mooi plekje ontdekt in mijn favoriete staat.