Weer hysterie

Als Rick weg is, slaapt Saskia naast mij in bed. Zij wil dat graag, maar ik geniet ook nog even heel erg van haar kind zijn. Er is niets aandoenlijkers, vind ik, dan het onschuldige en kwetsbare van een slapend kindergezichtje. Het hare heeft nog dat heel kinderlijke, al groeit ze de laatste tijd hard, zowel fysiek als mentaal.


Naast mij in bed

De kinderen gaan allemaal op tijd naar school, hoewel Saskia het nauwelijks haalt. Ze had haar huiswerk niet helemaal af en er bleek heel wat over te zijn! We horen de bel als we bij de school aankomen. Saskia rent naar haar "trailer", een voordeel van een buitenklas.

Als ik wegloop, hoor ik het begin van de Pledge of Allegiance. Iedere dag zeggen de kinderen die en zingen of het volkslied of America, the Beautiful. Verder worden de verjaardagen aangekondigd en ander nieuws van de dag. De "baan" van aankondiger is zeer begeerd en ons buurjongetje Cameron heeft hem dit jaar.

Cosmo is meegekomen naar school en loopt al erg goed aan de lijn. We lopen samen terug en nog wat verder. Hij vindt het heerlijk, rent een stuk en snuffelt zich te pletter. In de achtertuin spelen we nog even met de bal, tot hij niet meer wil.

Dan gaat hij in de bench en ik op weg naar Katja B. Zij is net terug uit Nederland, waar ze twee weken zonder man en kinderen is geweest, heel bevrijdend, vond ze. We lopen door het waterkoude weer voor anderhalf uur. Ik ben Garmin vergeten, maar ik schat meer dan vijf mijl, want zo af en toe ben ik buiten adem, ongewoon voor mij met "gewoon" lopen! Maar Katja is langer dan ik en heeft ook lange benen, dus we houden de pas er goed in.

Er is van alles te bekletsen en we drinken nog een Senseo koffie bij Katja thuis. Dan moet ik er vandoor, want ik moet nog douchen, lunchen en Cosmo uitlaten, voor ik naar de kapper ga. Ja, ja, een druk leven heb ik, ha ha!

Cosmo is natuurlijk superblij me weer te zien. Ik maak zijn lunch klaar en dan de mijne (overgebleven Thai's eten van gisteravond). Dan doe ik hem onder protest weer in zijn bench.

Als ik Mona vertel, dat we een puppy hebben, vraagt ze, waarom ik hem niet mee heb genomen. Nu zijn honden in de meeste zaken in de VS allerminst welkom, dus dat durfde ik echt niet. Ik heb moeten beloven, dat ik hem, als ik Saskia volgende week voor een kapbeurt breng, meeneem.

Weer helemaal blond en mooi geknipt verlaat ik de salon. Volgende stop is het postkantoor. Daarvoor fotografeer ik even een telefooncel voor een opdracht van een van mijn fotografielijsten. Hier geen besloten cels met omringend glas, maar een hokje.


Pakjes zijn onderweg naar Nederland en ik heb eindelijk de formulieren om de Amerikaanse paspoorten van de kinderen te verlengen. Die verlopen eind februari, namelijk. Voor Saskia, die onder de veertien is, moeten zowel Rick als ik verschijnen om het aan te vragen, voor Kai en Katja hoeft er maar een ouder aanwezig te zijn. Het zal dus allemaal tot na volgende week moeten wachten, als Rick weer thuis is van zijn reizen.

De rest van de middag besteed ik met het afmaken van mijn foto lessen. Ik leg verschillend gekleurde glitterlijm staafjes op een rij en experimenteer met mijn macrolens en verschillende diafragma's. Hoewel ik niet superblij ben met de foto's, krijg ik wel het gewenste effect: de foto's zijn zeer verschillend, naarmate de scherptediepte groter of kleiner is. De kinderen vinden het maar raar, Mammie op haar buik gekleurde lijm fotograferend. Tja, je moet toch wat om bezig te blijven!

Katja vertelt over een bezoek van een motiverende spreker (letterlijk vertaald) op hun school. Ze is er helemaal van onder de indruk. Om te beginnen dachten ze weer een saaie toespraak over rijden onder de invloed en de gevaren vandien te krijgen. Maar deze spreker, Chris Skinner, was iets heel anders. Hij maakte ze aan het lachen, maar ook aan het huilen. Zijn speech zal langer blijven hangen, dan een bangmakende dia show, die ze vorig jaar zagen, vertelt ze.

Vanavond is "Curriculum Night" bij de high school van de kinderen. Uiteindelijk willen geen van beide kinderen erheen (egoistisch ben ik er blij om, want ik ben 's avonds niets waard, maar aan de andere kant is het ook belangrijk, dat ze weten, welke vakken er te kiezen zijn). Op zo'n avond worden alle beschikbare vakken besproken en kunnen de kinderen met counselors praten over hun beste pakketten.

We zijn echter allemaal moe en het is koud. Er wordt al de hele dag opgewonden sneeuw en ijzel voorspeld en de kinderen vragen constant, wanneer het nou gaat beginnen. Geergerd antwoord ik, dat ik God niet ben! Geen idee, dus!

Zij willen morgen een sneeuwdag, maar vergeet het maar. Naarmate de dag vordert lijkt de weersvoorspelling wel een leeglopende ballon. Van "moderate snow totals" gaan we naar "1 to 3 inches", dan "minimal accumulation" en nu is het niet eens zeker of er ueberhaupt wat gaat vallen. We zitten altijd zo op de rand van het "weer", het is moeilijk te voorspellen. De "Winter Weather Advisory" is in ieder geval afgelast, dus we zullen morgen weer om kwart voor zes op moeten. Helaas!