National Portrait Gallery and American Art Museum

De verwachte sneeuw is begonnen als we opstaan. Heel jammer, want Karin, Christine en ik zouden naar Washington gaan om daar een tentoonstelling van Rembrandts werken te gaan bekijken. Maar Christine is bang, dat de scholen door de sneeuw eerder uit zullen gaan en dan moet ze Mallory ophalen. Karin moet voorzichtig zijn op gladde oppervlakken. We besluiten dus ons uitje een week uit te stellen.

Als mijn spieren een indicatie zijn komt er inderdaad flink wat sneeuw. Alles zit muurvast! Misschien helpt gewichtheffen wat, bedenk ik me, dus ik doe een kwartiertje oefeningen, die de meeste spieren gebruiken.

Inmiddels is de sneeuw vrijwel weer afgelopen, dus ik ga met Cosmo een eindje lopen. Zo lopend bedenk ik me, dat het minder koud aanvoelt (doordat de wind weg is) dan gisteren. En eigenlijk heb ik wel ontzettend veel zin er weer eens op uit te trekken.

Mijn geluk is, dat ik op loopafstand van de Metro woon, dus zelfs al zou het hard gaan sneeuwen, dan zou ik nog met gemak thuis kunnen komen. Ik besluit toch naar Washington te gaan.

Gauw douche ik, fototoestel gaat mee en warm ingepakt loop ik naar de Metro. Het valt me altijd weer op, hoeveel mensen daarheen lopen of fietsen, ondanks de kou en sneeuw.

De trein komt er net aanrijden en acht minuten later zijn we op weg. Het is na al die jaren waarschijnlijk heel raar, maar iedere keer, als ik in de Metro naar Washington zit, overvalt me een soort vakantiegevoel.

Voor het eerst heb ik weer een spannend boek, een historisch mysterie van Sharon Kay Penman, dus voor ik het weet zijn we bij Federal Center SW. Het is inmiddels bijna twaalf uur, dus ik heb besloten eerst te gaan lunchen.

Als ik de lange roltrap oploop (het Metro systeem heeft ellenlange roltrappen, deze bij Federal Center is nog maar klein vergeleken bij Rosslyn en Bethesda) zie ik, dat het weer aan het sneeuwen is.

Het lijkt ook meteen flink kouder en ik ben blij, dat van alles mee heb om warm te blijven! Bij het American Indian Museum staan een heel stel bussen, dus ik vrees, dat het druk zal zijn. Gelukkig valt dat erg mee!

Mitsitam is mijn favoriete plekje om te lunchen, als ik alleen in Washington ben. Het is een cafetaria, dus er zitten heel wat mensen in hun eentje, dus ik val helemaal niet op. En het eten is er zo bijzonder en lekker, het verveelt nooit.

Vandaag kies ik voor een ceviche met scallops en een warme tomaten-quinoa salade.

Met mijn Smithsonian lidmaatschap blijk ik een 10% korting te krijgen. Ik vergeet altijd, dat ik dat lidmaatschap heb, het verloopt volgende maand alweer. Zo heb ik er tenminste een keer van geprofiteerd. Maar ik heb het voornamelijk om dit gratis museumsysteem te ondersteunen, want het is toch wel heel speciaal, dat je overal zomaar binnen kunt lopen!

Vanaf mijn tafeltje bij het raam heb ik uitzicht op de fonteinen, waar door de kou stoom vanaf komt. Het sneeuwt inmiddels een stuk harder en blijft wat liggen op de Mall. Niemand lijkt er door aangedaan, er wordt nog volop gejogd en gefietst, soms zelfs in korte broek.




Tijdens het eten zit ik me te bedenken, wat ik nu eigenlijk wil gaan doen. Mijn oorspronkelijke plan, om de monumenten af te lopen om sneeuwfoto's te maken, lijkt opeens niet meer zo aantrekkelijk. Er ligt nog niet zoveel sneeuw en het is toch wel bitterkoud.

In 2006 is na een lange renovatie de National Portrait Gallery (and American Art Museum) open gegaan. Hier ben ik dus nog nooit geweest en dat lijkt me wel wat.

Over de Mall en door de straten loop ik de blokken naar het museum. Het sneeuwt nu zo hard, dat het Washington Monument en het Capitool maar vage contouren hebben van deze afstand.


Weg van het toeristische gedeelte is het een drukte van jewelste. Dik aangeklede mensen rennen om de bus te halen, zakenmannen in slechts een pak rennen naar hun volgende afspraak en die hard rokers staan te rillen voor hun gebouw om de nodige nicotine binnen te krijgen.

Dit alles valt me op, terwijl ik mijn camera droog probeer te houden en zelf niet verkleumd te raken. Eindelijk zie ik het neo-klassieke gebouw van de National Portrait Gallery en loop gauw naar binnen. Er wordt even gauw in mijn tas gekeken en dan mag ik door. Dit gebouw is het derde oudste publieke gebouw in Washington (na het Witte Huis en het Capitool) en heeft een rijke geschiedenis.


Er zijn drie verdiepingen en zoals altijd begin ik boven. Naar boven lopend sta ik versteld van de mooie glas in lood ramen en op de derde verdieping loop ik de "Great Hall" binnen. Hier heeft onder anderen de Declaration of Independence gelegen en er zijn alweer prachtige glas in lood ramen en een glas in lood koepel op het dak.




Mooie glas in lood ramen

Op deze verdieping is verder een interessant gedeelte met moderne kunst. Als ik er binnen loop, zie ik een dikke dame aan een tafeltje zitten. Een dame staat er naast en even denk ik, dat ze beiden echt zijn. Maar de dame aan het tafeltje blijkt kunst te zijn, heel erg echt!


Er is ook een "information highway", waarbij allerlei televisies in iedere staat te zien zijn. Niet veel bijzonders voor nu, maar dit kunstwerk is in de jaren zestig gemaakt. Daarentegen zijn er ook de typische moderne "kunstwerken", waar je naar kijkt en je afvraagt, wat dat in een museum doet.




Moderne kunst is niet mijn "ding", dus ik loop al gauw een verdieping omlaag. Hier vind ik een hele variatie aan Amerikaanse kunst. Sommige artiesten (Childe Hassam, Wyeth, Copley) herken ik wel, maar het gros is me onbekend.


Wat ik interessant vind zijn de verhalen bij sommige schilderijen. Zo lijkt er eentje een onschuldig schilderij van een moeder, die haar kind voorleest. Maar de artiest blijkt te laten zien, hoe het gezin door moeilijkheden gaat, want hij heeft intussen een affaire.


De piano van Theodore Roosevelt

Ook het schilderij van Wyeth met een kruis op een leeg bosbessen veld heeft een diepere betekenis. De vader van de artiest was namelijk net overreden door een trein. Tja. Zo is dus nooit iets wat het lijkt, ook niet in kunst!


Portretten van Indiaanse chiefs van George Catlin



Na genoten te hebben van de diversiteit aan Amerikaanse kunst in de vele galerijen (natuurlijk heb ik lang niet alles kunnen bekijken) loop ik door naar de portrettengalerij van Amerikaanse presidenten.


Alle presidenten, behalve George W. Bush, zijn vertegenwoordigd in geschilderde portretten. De tentoonstelling is heel ruim opgezet met veel ruimte rond ieder portret. De muren zijn leverkleurig geschilderd en de gordijnen voor de ramen wijnrood. Het is allemaal erg smaakvol gedaan.

Het valt me op, dat van de eerste presidenten de portretten gemaakt zijn, toen ze al flink oud waren. Naast elk portret hangt een korte opsomming van hun presidentschap. Grappig ook is, dat Carter, de oude Bush en Clinton staand en in vol pak zijn geschilderd. Dit museum wordt waarschijnlijk door veel toeristen overgeslagen, maar ik vind het zeer de moeite waard!

Op de begane grond bekijk ik een tentoonstelling van moderne portretten. Hier betreft het voornamelijk foto's. Als fotografe vind ik dit altijd zeer leerzaam. Als een fotograaf zo goed is, dat hij of zij in zo'n nationaal museum werk heeft hangen, valt er veel van te leren!

Inmiddels is helaas mijn hoofdpijn zo erg geworden, dat ik niets meer in me op kan nemen. Gauw loop ik, door de snijdende sneeuw, terug naar het dichtstbijzijnde Metro station. Gelukkig komt de trein al gauw en nog voor Saskia terugkomt uit school ben ik weer thuis.

Het sneeuwt hier in Virginia nog harder, dan in de stad, maar het blijft niet op de straten liggen. Gauw neem ik Excedrin, hopend dat de ergste pijn daarmee weg gaat. Saskia ziet, dat ik pijn heb en geeft me drinken en snacks, zo lief! Morgen ga ik toch die extra antibiotica maar halen, want de ontsteking is duidelijk niet weg.

We doen gezellig de open haard aan en met de vallende sneeuw voelt het behaaglijk en gezellig binnen. Kai en Katja hebben een vergadering van Relay for Life en daarna eten we met zijn allen lekker makkelijk maaltijd soep.

De dames doen het veel beter dan de heren bij American Idol, we zijn er allemaal van overtuigd, dat een van de zwarte dames gaat winnen. Daarna kijken we een hilarische dysfunctionele nieuwe serie "The Wedding Bells". Een grappig einde van een toch nog heerlijke dag!