Onze webcam

Cul-de-sac Cam

maandag, april 09, 2007

Marteldagje

De marteling begint om kwart over zes vanochtend, als de wekker gaat. Voor mijn gevoel (en dat van Rick en de kinderen) is het nog maar kwart over drie 's nachts. Onze lichamen hebben zich nog niet aangepast aan de drie uur tijdsverschil.

Katja heeft slecht geslapen, ze hoest erg, maar gaat wel naar school, want ze moet haar Biologie project inleveren. Ik maak me gauw klaar, want ik heb om acht uur een afspraak bij mijn reumatologe. Wat ik dacht, toen ik die maakte, is me een raadsel, maar nu kan ik het niet meer veranderen.

Net na half acht rijd ik richting Fair Oaks Hospital, waar haar praktijk is gevestigd. Keurig om acht uur loop ik de wachtkamer binnen. Tot mijn verbazing komt de dokter vijf minuten later binnen!

Zij is een flamboyante Poolse van ongeveer mijn leeftijd (schat ik), met wild rood haar. Kennelijk is zij vorige week op een cruise geweest en ze vertelt daar uitgebreid over aan haar medewerksters.

Pas om kwart over acht, terwijl mijn afspraak voor acht uur was, word ik geroepen. Uit ervaring weet ik, dat deze dokter later op de dag letterlijk uren uitloopt, geen wonder, dus! Een vroege ochtend afspraak is essentieel, tenzij je werkelijk niets gaande hebt in je leven.

Dat heb ik wel, dus ik ben blij, als mijn bloeddruk goed blijkt te zijn en de dokter binnen komt zeilen. Van alle dokters, die ik ooit bezocht heb, is zij de meest opbouwende! Ze maakt me grote complimenten over mijn bewegingsregime en hoe ik eruit zie.

Ze voelt hoe strak mijn spieren staan, maar is vol lof over de wekelijkse massages en de manier, waarop ik met de chronische pijn omga. Vandaag is een pijndag, waarschijnlijk vanwege de kou en de spanningen over mijn tandartsafspraak, dus haar opbouwende woorden zijn als zalf op een wond.

Mijn recepten voor de medicijnen, die ik voor de fibromyalgie slik, worden verlengd en dr. Gradzka raadt een boekje aan om te helpen met mijn nekproblemen: "Treat your own neck". Het kost $21, maar heeft goede suggesties, dus ik heb het geld er voor over, al zie ik later, dat het bij Amazon.com de helft daarvan kost (ik had het kunnen weten)!

Hoe aardig deze dokter ook is, ik zie altijd weer tegen zo'n bezoek op, dus ik loop opgelucht terug naar de van. Daar bel ik Christine, want het ziekenhuis is dicht bij haar huis. We gaan samen lopen, dat zal goed zijn om mijn gedachten aan de tandarts te verzetten.

We lopen meer dan 5,5 mijl en hebben natuurlijk heel veel te bepraten. Christine en Mallory zijn vorige week naar Vancouver en Seattle geweest en hebben daar ook heel wat verkend.

Het doet de tijd snel verlopen en voor ik het weet ben ik op weg naar huis. Ik voel me doodmoe en heb nogal wat pijn, waar ik geen weg mee weet. Na een snelle douche en lunch ga ik met mijn staart tussen mijn benen richting tandarts.

Ergens ben ik razend, dat die tand gewoon brak, terwijl ik nergens op beet. Het kostte heel wat om mijn mond zo te krijgen en mij werd gegarandeerd, dat ik "gewoon" zou kunnen eten. Naar mijn mening heb ik dat tot nu toe altijd gedaan.

Bij aankomst (mijn portret hangt nog niet aan de muur, zie ik in de haast) word ik meteen in een stoel gezet. Rose vraagt hoe mijn tand brak en ik vertel het verhaal, volgens haar kan dat zo niet. Nou ja!! Ik verzeker haar er toch van, dat het zo is gegaan, want ik heb geen zin hiervoor te betalen!

Gelukkig vecht de tandarts het verder niet aan en ik word neergelegd met lachgas op mijn neus. En daar lig ik dan... en lig ik dan... en lig ik dan... Het duurt zeker een uur, voor er aan mij "gewerkt" gaat worden. Gelukkig heb ik nog jet lag en ben ik werkelijk uitgeput, dus ik doe mijn ogen dicht en doezel wat. Met een doek voor mijn ogen is er niet veel anders te doen.

En dan begint de echte marteling. De resten van de cap worden afgesleten met een apparaat, dat klinkt als de ergste boor uit mijn kindertijd. Vies smakende vloeistoffen worden zonder aankondiging in mijn mond gespoten en ik onderga het allemaal lijdzaam (heb toch geen andere keus).

Opeens zegt de tandarts "Ready!" en ben ik zomaar klaar! Ik moet nog even alle vieze witte dingen van mijn wangen schrapen en gelukkig mag ik de vieze smaken uitspoelen. Met een plastic tijdelijke hoektand sta ik na 2,5 uur weer buiten. En de receptioniste kan niet rekenen, want ik moet $2 bijbetalen bij de uitgang, omdat ik meer dan 2,5 uur ben gebleven. Alsof het voor mijn plezier was!

Met een verlamde bovenlip en linker neusvleugel rijd ik naar huis. Daar vind ik tot mijn verrassing Rick al thuis. Gauw neem ik medicijn tegen de gigantische hoofdpijn, die ik inmiddels heb opgebouwd.

Samen met Rick ga ik Cosmo ophalen bij Town and Country Kennel. Dit wordt mijn beloning voor de ondergane pijnen en hij voldoet helemaal.

Cosmo is zo superblij om ons weer te zien! Hij springt en likt en thuis eet en drinkt hij meteen (hij lijkt uitgehongerd, we vragen ons af, hoe vaak hij te eten kreeg!). Telkens als ik zit, komt hij met zijn kop knuffelen, schattig! Iedereen knuffelt hem om de beurt. Hij is al zo'n deel van het gezin!!

Eindelijk gaat de zon vandaag onder. Dit was niet mijn favoriete dag, maar de ene dokter hoef ik een jaar lang niet meer te zien (hoewel ze echt erg aardig is!) en de ander pas 2 mei weer (hij is geen man van veel woorden). De kinderen en Rick zijn superlief, want ze snappen allemaal hoe vervelend het is om 2,5 uur in een tandartsstoel te liggen.

Intussen blijft het buiten koud, maar al rijdend genoot ik van de bloeiende bomen en de bomen, die bijna uit zijn. Vienna is prachtig in de lente!!! Het hele gezin is weer bij elkaar, nu ons hondje er ook weer bij is en de nare doktersafspraken zijn voorbij (hoewel, niet voor de meisjes, Saskia heeft slapeloze nachten over haar tetanus injectie, die ze voor de zomer moet hebben). En zo is er altijd wat... Life is never dull, zoals we hier zeggen.

13 reacties:

@ndrea zei

Pfff, da's weer achter de rug. Gelukkig maar!

Anoniem zei

Allemensen, 2.5 uur bij de tandarts? Wat zal jij vandaag een spierpijn in je kaak hebben. Maar gelukkig heb je nu het ergste achter de rug.

Anoniem zei

Welkom thuis allemaal. Jullie hebben weer genoten, op je doktersbezoeken thuis na dan. Wat een ellende zeg, dat je tand zomaar afbrak. Hopelijk blijft nu alles wél zitten. Vandaag gaan we hier ook weer in het gewone ritme, ik ga over een half uurtje de deur weer uit naar mijn werk. Ik ben bijna een week thuis geweest, is ook weer wel lekker. Maar nu moeten we weer in het gareel. Fijne dag!!

Groetjes Ludy.

Anoniem zei

Gelukkig, dat heb je ook weer achter de rug. Maar waarom moest je nou $ 2 betalen? Was dat voor parkeren of zo.
Gezellig hè, als je huisdier weer thuis is.

Anoniem zei

Wat een gedoe zeg bij die tandartsen altijd. Ze zijn hier in Nederland niet zoveel anders. :P
Cosmo zal jullie wel hebben gemist en misschien daarom niet zoveel bij de kennel hebben gegeten.
Leuk reisverslag!

Anoniem zei

Helemaal bijgelezen! Wat een geweldige tijd hebben jullie in California gehad.
2,5 uur bij de tandarts....jeetje!Gelukkig konden jullie Cosmo weer in de armen sluiten...hij had jullie natuurlijk ook gemist!

Anoniem zei

Heftig hoor, 2 1/2 uur bij de tandarts. Ik ben er niet bang voor (ook niet dol op, maar wie wel?) maar dat zou ik ook geen pretje vinden! Je kunt er in elk geval weer even tegen aan.
En wat heerlijk dat Cosmo weer in jullie midden is. Zo is het gezin weer helemaal compleet!

Annemiek zei

Dat was me het dagje wel zeg!

Anoniem zei

Ik heb gewoon kippenvel van dat tandarts verhaal, 2,5 uur of er geen eind aan komt als je in de stoel ligt lijkt me.
Moet zelf gelukkig pas in september dus ga ik me nu nog niet druk maken, maar als september dichterbij komt krijg ik het al benauwd bij de gedachte.
Maar goed ik ga wel natuurlijk, het is toch voor je eigen bestwil.
Gelukkig was je doktersbezoek positiever.

ilse zei

Je zou voor minder hoofdpijn krijgen na zo'n dag. Hopelijk loopt vandaag alles alweer vlotjes.

Anoniem zei

Fijn dat jullie er weer zijn.
En gelukkig is deze dag ook weer voorbij.

blips zei

Life is never dull. Dat gaat zeker voor jullie op, jaloers ben ik er helemaal niet op. Niu scheelt het dat wij geen kinderen meer in huis hebben, wel een Pitbull natuurlijk en dat is ook net een kind. :)
Wat een opluchting is dat altijd als je die afspraken weer achter de rug hebt. pffff....

Anoniem zei

Je zou na 2,5 uur je mond toch bijna niet meer dicht krijgen.

Hopelijk ben je hier ook voorlopig van af..

gr Petra