Onze webcam

Cul-de-sac Cam

maandag, mei 14, 2007

Mijn "Tussen Kunst en Kitsch" verhaal

Voor Ingrid en andere nieuwsgierigen is dit misschien wel een leuk verhaal om te vertellen:

Mijn oma van vaders kant was dol op "juwelen", voornamelijk kralen kettingen en grote "stenen". Ze had een goede smaak, was een flinke vrouw en de juwelen stonden haar prachtig, maar over het algemeen waren het geen edelstenen.

Mijn nichtje en ik vonden niets leuker, dan alles aanproberen, als we bij opa en oma logeerden. Ze werden ook in zo'n heel mooi antiek kastje bewaard. Ik heb er heel leuke herinneringen aan.

Toen ik een jaar of 16 was, gaf mijn oma mij een goudkleurige ring met een blauwe steen. Hij zag eruit als zo'n ring, die je uit een automaat krijgt als kind. Ik nam hem aan en deed hem bij mijn (niets waard zijnde)juwelen collectie. Verder stond ik er niet bij stil en het is een wonder, dat ik hem met de verhuizingen, die volgden, niet ben kwijt geraakt.

Jaren later, in 1994, overleed mijn oma en omdat ik dol was op haar, begon ik de ring te dragen. Hij was wat groot en ik vond hem niet mooi, maar hij deed me aan haar denken en ze voelde om de een of andere reden dichter bij, zo.

Dag en nacht droeg ik de ring, dus ik deed er ook van alles mee: gewichtheffen, tuinieren, noem maar op. Tot ik bij een juwelier kwam om een andere ring te laten schoonmaken. Het meisje, dat me hielp, vroeg of ze die blauwe ring ook schoon kon maken. Als die echt was, zei ze, zou die wel een paar duizend dollar waard kunnen zijn.

Schoongemaakt zag hij er inderdaad heel wat beter uit en ze drukte me op het hart hem te laten taxeren. Maar ja, ik zag er nog steeds niets in. Het was Rick, die zei, dat als hij veel waard zou zijn, we er extra verzekering op zouden moeten nemen.

Mijn oma was al jaren geleden overleden en het enige, wat wij uit het huis van mijn opa en oma hadden, was hun Jugendstil klok (die ik ook nog steeds moet laten taxeren, want daar heb ik ook al opmerkingen over gekregen). Die klok was me dierbaar en niemand wilde hem, dus hij staat al jaren tegenover mij in de kast.

Enfin, taxatie kostte $65 en ik had echt het gevoel, dat het weggegooid geld zou zijn. De taxeur keek en keek en zei, dat ze moest uitvinden of het een natuurlijke saffier was. Wij wachtten geduldig en ik verwachtte helemaal te horen, dat het om een stuk glas ging.

Zonder iets te zeggen printte ze het formulier uit. Ik denk, dat ze wel doorhad, dat wij geen idee hadden, wat we in onze handen hadden. Ik las de gegevens en viel zo ongeveer van mijn stoel!

Wat ik al die tijd zo nonchalant had gedragen was een hoge kwaliteit vier karaats saffier gezet in 18 karaats goud! De waarde? Bijna $12.000!! Daar kun je hier een auto van kopen! Beschamend was wel, dat de taxeur zei, dat het jammer was, dat de steen wat beschadigd was. Door al dat gewichtheffen, natuurlijk!

Vanzelfsprekend ligt de ring sindsdien in de safe, met extra verzekering. Maar bij speciale gelegenheden draag ik hem graag, altijd weer denkend aan mijn fantastische grootmoeder (ik denk niet, dat zij wist, hoeveel die ring waard was, denkelijk heeft mijn opa die op een van zijn reizen voor bijna niets in Thailand of zo gekocht).

15 reacties:

Anoniem zei

Dat was toen even schrikken, maar wel een "leuke schrik".
Ik hoop dat je je vandaag weer wat beter voelt, sterkte!

Anoniem zei

Kijk, dit vehaal is inderdaad een 'tussen kunst en kitsch' verhaal. Denken dat het niets voorstelt en dan blijkt het een fortuin te zijn. Een nadeel is wel dat je nu minder geniet van de mooie ring. Bedankt voor dit leuke verhaal.

Anoniem zei

Wat een leuk verhaal over je oma.
Ik werk bij de archieven van de publieke omroepen en daar worden afleveringen vaak nabesteld op DVD omdat mensen zulke verhalen hebben.

kastelke zei

Goh, Petra, wat moet je hier op zeggen?!
Fijn dat je al die jaren zo onbezorgd hebt kunnen genieten van je oma's ring. Maar als je de echte financiƫle waarde kent... daar zou ik ook niet zomaar mee over straat durven lopen!

Anoniem zei

Wat een geweldig verhaal. Ik zie het weleens op tv, mensen die nietsvermoedend een dierbaar iets laten taxeren en dan ook bijna van hun stoel vallen als de waarde bekend gemaakt wordt. En dat heb jij ook! Leuk hoor.
Wilma

Annemiek zei

Wauw dat is een leuk verhaal. Ik kan me voorstellen dat je bijna uit je stoel viel!

Anoniem zei

Geweldig verhaal. Mooie herinneringen. Ook ik heb een gouden ring van mijn oma en een ketting. Allebei hopeloos ouderwets met een granaat steen, maar door de herinneringen voor mij zo veel waard. Draag ze ook dag en nacht.
Ze zullen wel niet zoveel waard zij als die van jou though ;-)

Anoniem zei

Wat een mooi verhaal, maar zoals Ingrid al schreef: je geniet er nu niet meer van. Gelukkig heb je jouw herinneringen aan je oma nog!

Anoniem zei

Het enige nadeel is dan inderdaad dat je de ring bijna nooit meer om doet. Ik vond het in het begin zelf eng om mijn trouwring om te doen, die toch een stuk duurder was dan alle andere sieraden die ik ooit had gedragen.
Nog een fijne dag!

Anoniem zei

Ik hou van die verhalen! Maar helaas overkomt mij zoiets nooit...

Hopelijk voel je je vandaag wat beter.

Groetjes,

Anoniem zei

Geweldig dit soort verhalen. En verstandig dat de ring in een kluis ligt. Het gebeurd ook nog weleens andersom dat mensen denken iets heel kostbaars in huis te hebben en het valt heel erg tegen. Dan is dit wel heel erg leuk !

Anoniem zei

Dat zal zeker schrikken geweest zijn, maar wel een leuke schok. ook ik heb sieraden (en een heel oud stoeltje) van mijn grootouders, maar weet zeker dat ze niets waard zijn. Maar ik draag ze met plezier.

Anoniem zei

Ja zo iets zou ik ook wel willen meemaken...hihi.
Zo vergeet je oma nooit meer:)

Larissa zei

Waaauw he 12.000 dollar! Goed bewaren die ring!

Anoniem zei

Dat is nog eens leuk Petra, zo heeft de ring niet alleen [wel belangrijk] emotionele waarde, maar ook nog eens een financiƫle waarde.
Doet me denken aan ons klokje, wat Paul 45 jaar geleden kreeg van een klant.
Je brengt me op een idee; ik ga daar eens een logje over maken!!!
Groetjes, An