Zakenkleding nodig!

Om half acht schrik ik wakker. Ik heb Kirsten beloofd haar om kwart over acht bij hun zwemclub (ook hier in Vienna, slechts vijf minuten rijden hiervandaan) te ontmoeten. Madison heeft dan een uur lang training voor het zwemteam.

Het is al 29 graden, als ik erheen rijd! Er is de afgelopen dagen hier al sprake van een hittegolf, maar het voelt vandaag nog drukkender en warmer, dan gisteren.

Kirsten en ik lopen vijf kilometer door de stad en komen heel wat andere (hard)lopers tegen. Iedereen probeert voor de grote hitte zijn beweging te krijgen.

Op de radio wordt telkens gewaarschuwd niet buiten te sporten. Toch zie ik op deze dagen zonder uitzondering mensen rond het middaguur joggen. Pfff!

Op de terugweg ga ik nog even snel langs het postkantoor om een pakketje op de post te doen. Kennelijk vind iedereen dit een ochtendtaak, want er staat een flinke rij. Maar ik word binnen vijf minuten geholpen, het gaat er allemaal heel efficient aan toe.

Thuis ligt Cosmo wel bij de deur, maar de rest ligt nog in diepe rust. Gauw drink ik een paar flinke glazen water, want dat is met deze warmte wel nodig. Ik laat Cosmo snel uit en loop dan naar het zwembad (dit keer het onze), waar ik Mary Ellen ontmoet.

Het plan is om vijf kilometer te gaan hardlopen en dat gaat, ondanks de erge warmte, goed. Tot Mary Ellen na anderhalve mijl een spier in haar kuit verrekt. Hardlopen lukt even niet en eigenlijk vind ik dat wel prima! Bij elkaar loop ik vanochtend bijna tien kilometer en daar ben ik met dit weer tevreden mee.

Saskia en Kai zijn inmiddels op, Katja moet ik wekken, want ik wil rond half twaalf naar de mall. Cosmo heeft echter ook nog wat aandacht nodig en het is te warm om een lange wandeling met hem te maken.

Al verwacht ik niet, dat er iemand zal zijn, ik probeer toch het hondenpark maar. Er staan geen auto's, maar een anderhalf jarige boxer en zijn vrouwtje spelen met een bal.

Cosmo en de boxer, wiens naam ik niet verstond, spelen schattig! Na wat rennen gaan ze gewoon naast elkaar liggen, als in een soort omhelzing. Zo lief!

Geleidelijk komen er meer honden, tot mijn verbazing, want het is toch heel warm voor ze. Kennelijk hebben meer eigenaren dezelfde gedachte als ik: de honden kunnen hier zelf aangeven, wanneer ze genoeg hebben gehad.

Ook de eigenaar van Max, de airdale terrier, komt weer. Een heel vriendelijke oudere heer, altijd keurig gekleed met een Franse pet op, is zijn baas. Ik heb al vaker met hem gesproken, hij neemt golf lessen bij Oak Marr, weet ik.

Vanochtend zegt hij opeens: "I just love retirement!" Ik luister, want hij vindt het duidelijk leuk om te vertellen. En dan komt het: "I worked for the CIA for 50 years." Ok, nu heeft hij echt mijn aandacht, vooral, omdat Ricks vader daar in de koude oorlog ook voor heeft gewerkt.

Mr. Hanson, zoals deze meneer heet (niet Hansen, zoals de spion, zegt hij er gauw bij), heeft vooral in Indochina gewerkt. Daardoor spreekt hij vloeiend Frans (misschien komt daar het petje ook van?). Ik geniet van zijn verhalen!

Hij vertelt, dat hij die vijftig jaren aan ervaringen heeft opgeschreven voor zijn nageslacht. Als Ricks vader dat zou doen, zou dat fantastisch zijn, we kregen al een voorproefje van diens ervaringen, toen we met hem het Spy Museum bezochten.

Ricks vader kende een aantal spionnen vaag, maar deze man heeft nauw samen gewerkt met Ana Montes, de Cubaanse spionne, die in 2001 werd gesnapt.

Hij vertelt van alles over haar, vooral, dat ze nooit sociaal was, terwijl alle anderen dat wel waren. Fascinerend is deze wereld van valse identiteiten, codes en intelligentie vergaring, ook wel een beetje griezelig, vind ik altijd.

Met een moeie Cosmo en een hoofd vol CIA informatie ga ik weer huiswaarts. Katja staat eindelijk onder de douche en ik spring er ook onder, net voor de schoonmaaksters komen.

Kai en Saskia thuis achterlatend (de eerste gaat met een vriend gamen, Saskia krijgt Laura te spelen), gaan Katja en ik naar Fair Oaks Mall.

Voor haar medische kamp, dat op 22 juli begint, moet ze maar liefst zes keer in "professional attire" (officiele zakenkleding) en vier keer in "semi professional attire" verschijnen. De omschrijving van die kledij is strikt: een blouse met een rok, een blazer met rok of een jurk voor het eerste, en semi-professioneel mag ook een broek zijn. Natuurlijk bevat de kledingkast van mijn tiener slechts bij mondjesmaat zulk soort kleding.

Na een gezellige lunch samen bij de Cheesecake Factory beginnen we aan onze kruistocht. Het valt absoluut niet mee om een beetje vlotte (en betaalbare!) zakenkleding te vinden!


We beginnen bij J.C. Penney, maar lopen daar even snel weer uit. Het is allemaal oude(re) vrouwenspul, waar ik zelfs niet in zou willen lopen!

Bij The Limited ziet het er allemaal wel erg leuk uit, maar een truitje kost $50. En de blazer, die Katja wel leuk staat, maar niet super, is $158. Als je dan zes combinaties moet kopen telt dat wel heel erg aan!

Volgende stop is H&M. De moed begint me al wat in de schoenen te zinken, want Katja lijkt alles af te keuren! En aan het einde van de dag moeten we toch echt genoeg professionele kleding hebben gevonden!

Maar dan opeens keert het tij. Katja vindt zomaar zestien kledingstukken om aan te proberen! En de prijzen, die eraan hangen, zijn zeer redelijk! Met twee rokken, een blazer met korte mouwen, drie bloesjes en drie shirtjes met spaghetti bandjes slagen we goed!

Natuurlijk horen bij die nette kleren ook nette schoenen, dus we kijken vervolgens bij Payless Shoesource. Maar hun schoenen passen Katja niet (mij ook niet, ze zijn gemaakt voor bredere voeten), helaas, want sommige modellen zijn wel erg leuk.

Express is eigenlijk net zo duur als The Limited, maar er is een uitverkoop gaande. Katja vindt een mooie lange broek voor $30 en een fel blauw bloesje, dat haar prachtig staat met haar felblauwe ogen.

Wat nu nog ontbreekt, vind ik, is een klassiek zwart of grijs rokje. Daar kan van alles op. Maar Katja probeert er een heel aantal aan en ze staan haar niet. Ook bij New York & Co, mijn laatste hoop, lukt dat niet. Wel vindt ze daar een leuk roze topje.

Nu is het nog zaak om schoenen te vinden. Gelukkig slagen we meteen bij Journey's met heel eenvoudige zwarte ballerina's. Katja zal per dag een paar mijl moeten lopen, dus het is zaak comfortabele schoenen te vinden, die ook netjes zijn. Deze zitten als gegoten.

Het is inmiddels na vieren en we zijn nog niet helemaal klaar! Wat is winkelen toch vermoeiend! Maar ondanks de vermoeidheid vinden we, dat we goed succes hebben. Bij American Eagle kopen we nog een vestje voor over Katja's eerder gekochte jurk. Ze mag in dit kamp namelijk niet met spaghetti bandjes of strapless lopen, maar die jurk is wel erg leuk.

En dan kunnen we eindelijk na vijf uur lopen de mall verlaten! Buiten regent het een beetje, het is super vochtig en warm. Katja wil als laatste nog langs Old Navy, dat hier ook vlakbij de mall ligt (zij werkt in Tysons Corner, de andere mall hier in de buurt).

Op haar werk heeft ze al een aantal nette rokken hiervan geprobeerd. En inderdaad zitten die goed en ze zijn kwa prijs ook goed te doen (de zwarte kost uiteindelijk $8,50!). Ze vindt ook een paar leuke sandalen voor de semi-professionele dagen.

We hebben geluk, want haar oude supervisor van Tysons Corner blijkt nu hier te werken en is bereid Katja haar werknemerskorting te geven. Dat scheelt weer twintig procent.


De "buit"

Met een heel blije dochter rijd ik weer huiswaarts. Ik moet zeggen, het viel mij ook alles mee. Ik was bang tegen de duizend dollar te moeten uitgeven, maar dankzij winkels als H&M en Old Navy is het minder dan de helft daarvan geworden en alles is nog leuk ook!

Doodop zijgen we in de stoelen thuis neer. Iedereen vindt Chinees eten lekker, dus dat bestellen we. Kai en ik eten buiten, maar het is wel erg klam en vochtig, dus lang blijven we er niet.

Met zijn viertjes kijken we naar America's Got Talent. Dit is zeer vermakelijk, maar ik heb gezien, wie de Britse versie van de show wonnen en ik zie hier in de VS althans deze ronde niemand, die zoveel talent heeft.

En hier dan het filmpje van Cosmo's rol:



Naar aanleiding van veel vragen over wat Katja's kamp inhoudt hier een korte uitleg:
Het "kamp", waar Katja naartoe gaat, is een academisch forum, waarvoor ze is uitgekozen door de National Young Leaders Conference (zoals haar materiaal zegt:"The fact that you were chosen for the Forum on Medicine implies an academic preparedness and leadership potential consistently found in the best students worldwide". Het is dus een flinke eer voor haar.)

Alleen kinderen met bepaalde kwaliteiten (in Katja's geval hoge cijfers en een grote inzet voor goede doelen) komen ervoor in aanmerking.

Minderbedeelde kinderen, die zich kwalificeren, komen in aanmerking voor een scholarship en krijgen assistentie met het aanschaffen van benodigdheden, zoals dat hier in de VS gewoon is. Onze vrij hoge inschrijfkosten dragen hiertoe vast ook bij.

Wat er tijdens dit forum zoals wordt behandeld neem ik ook even in het Engels over:
-The Match: Students participate in a mock residency program selection process

-Lessons in Leadership: Students examine leadership by analyzing historical and contemporary leaders in medicine

-Problem-Based Learning Case: Students are given information about a patient's condition and must collaborate to reach a diagnosis and plan of care.

-Medical Ethics Scenarios: Students discuss possible action steps to ethical scenarios they may encounter as a physician

-Medical Ethics Caucus: Students research and debate current issues in medicine

-Principles in Practice: Students participate in workshops on triage, taking a patient's blood pressure and suturing

-Public Health Symposium: Students work in teams to develop a project addressing community health needs.

Dit alles duurt 9 dagen en ik ben heel benieuwd hoe ze het vindt! Maar eerst gaat ze nog naar Jaarboek kamp.