Dag 1: Duiken en snorkelen bij Captain Don's HabitatDagt

Als enige van het gezin ben ik een echt ochtendmens en vooral op vakantie lukt het me niet om echt uit te slapen. Ik rek het nog tot half negen, maar dan neemt mijn nieuwsgierigheid over. Na mijn ochtendoefeningen kleed ik me in mijn sportkleding en ga eens kijken, wat voor wandel- en fotografie mogelijkheden dit resort biedt.

Onmiddelijk valt me de dreigende lucht op, die aanvankelijk niet dichterbij lijkt te komen. Ik loop naar het strand en zie daar een aardige Nederlander, die hier werkt. Hij vraagt, welk EOS fototoestel ik heb (net als met honden merk ik, dat een fototoestel ook altijd wel een praatje ontlokt). Hij is ook hobby fotograaf en laat mij het plekje zien, waar je het beste een foto van de zonsondergang kan maken. Hij heeft met een van zijn foto's het RTL nieuws gehaald, deze winter.

Maar als ik mijn eerste foto wil maken doet de camera niets! Even paniek, want ik heb er voor we weggingen een net opgeladen batterij in gedaan. Toch bedenk ik me, dat het niet anders kan zijn, dan een lege batterij. Ik loop terug naar de kamer, waar iedereen nog steeds compleet voor Pampus ligt, en verwissel de batterij. Gelukkig blijkt dat het inderdaad te zijn, kennelijk is die andere tijdens de vliegtocht leeggelopen.

Ik loop langs het strand van het resort, maar dat pad houdt na een paar honderd meter op. De andere kant op kan ik het resort uitlopen en langs de weg richting Kralendijk gaan. De mensen zijn hier allemaal bijzonder vriendelijk en als ik langs een paar wegwerkers loop, vragen ze me een foto van ze te maken. Natuurlijk doe ik dat! Ik vertel ze, dat ik mijn foto's online zet en dat straks de hele wereld hen kan bewonderen. Dat vinden ze wel wat!

Na een paar kilometer vind ik de lucht er toch wel erg dreigend uit gaan zien. Bang om nat te worden ben ik niet, maar ik vrees voor mijn fototoestel. Gauw loop ik dus terug en niets te vroeg, want net bij de deur van de kamer begint het te regenen.

Zoals altijd kost het nog enige moeite om iedereen te wekken en klaar te maken. Maar om net na tienen zitten we aan het ontbijt. Het is een lekker buffet met allerlei verschillende soorten brood, vooral over de krentenbolletjes ben ik heel enthousiast. Die doen me altijd aan fijne tijden bij mijn oma en opa denken, waar ik van de plaatselijke bakker als kind altijd een warm bolletje kreeg.

Verder kun een omelet laten maken, zijn er verschillende vleeswaren en kaas, tomaten en komkommer, ei, bacon en cereals e.d. En dan natuurlijk verschillende soorten fruit, waaronder de lekkerste rijpe meloenstukken!

Omdat het al half elf is, besluiten we van dit maal brunch te maken. Bij het activity center bespreken we een kayaktour in de mangroven voor maandag. Dan mogen Katja en Rick niet meer duiken, omdat we dinsdagochtend vroeg naar Aruba vliegen. Dan maken we ons klaar om Karin te gaan ontmoeten.

We hebben om een uur met haar afgesproken bij Captain Don's Habitat en het neemt nog heel wat tijd om voor alle vijf de duik- en snorkelspullen op orde te brengen. We rijden Kralendijk in op zoek naar Captain Don's, wat we vrij snel vinden.

We zijn een half uurtje te vroeg, dus rijden nog even wat verder. Grappig zijn de "Pas op voor overstekende ezels" bordjes en niet veel later zien we een paar ezels. Kralendijk en omgeving lijkt op Willemstad en Oranjestad, kwa gekleurde gebouwtjes e.d., maar die andere twee steden zijn een stuk groter en toeristischer. Kralendijk voelt authentiek en onpretentieus aan, erg leuk en anders.

Om kwart voor een arriveren we bij Captain Don's Habitat. Dit resort is het eerste duik resort op Bonaire. Captain Don kwam hier zo'n 45 jaar geleden en zette de meeste duiksites hier op de kaart. Hij heeft een houten been en is nu een (levende) lokale legende. Later horen we van Karin, dat hij nog iedere maandagavond bij het Happy Hour komt, hij is nu 83!

Het vergt nog even zoeken, voor we de duikschool hebben gevonden en Rick ziet Karin het eerst. Ze zat in het restaurant iets te eten en zag ons al aankomen. Zo leuk om alweer kennis te maken met iemand, waarmee ik regelmatig geemaild heb! En wat zijn we haar dankbaar, dat ze onze orientatie om een uur wil doen! Ik denk waarachtig, dat we anders deze periode in Bonaire niet gedoken of gesnorkeld zouden hebben, zo moeilijk is het om de kinderen zo vroeg op en klaar te krijgen!

De orientatie is interessant. Karin vertelt ons, waar de best duik plaatsen zijn en Rick en Katja besluiten ter plekke, dat dat ook een prima manier is om van dit eiland te genieten. Des te beter, omdat zij dan kunnen gaan duiken, terwijl Kai, Saskia en ik snorkelen. Natuurlijk mogen we niets aanraken of meenemen, maar dat weten we van andere eilanden al, al zijn die minder streng dan hier (waren ze maar strenger, want niets ergert me meer, dan mensen, die lak hebben aan deze regels!).

Na het praatje kopen we de verplichte pasjes om te gaan duiken en snorkelen, $25 voor de duikers en $10 voor de snorkelers. We doen ze aan onze snorkels en Katja en Rick aan hun duikvesten. Karin stelt ook voor om meteen een "check duik" te doen, waarbij wordt gekeken of alles goed zit en werkt. Maar goed ook, want Rick blijkt een tube aan zijn regulator te missen. Gelukkig heeft de duikwinkel er hier nog een en kunnen ze verder, maar dat wil je niet midden op het water ontdekken!

Karin gaat met Rick en Katja op weg en ik neem de snorkelers Kai en Saskia onder mijn hoede. Het is nog steeds geen perfect weer, erg bewolkt, maar het regent niet meer. Het water is ongelooflijk helder, ik denk, dat dat het grootste verschil is vandaag voor mij tussen Aruba en Bonaire. Ongetwijfeld zullen we de komende dagen heel spectaculaire dingen zien.

Vandaag zie ik geen vissen, die ik nog nooit heb gezien, maar het is wel heel mooi! We zien twee Peacock flounders, die heb ik slechts een keer eerder gezien. Verder zien we onder anderen (ik ken enkel de Engelse benamingen) reef squid, een French angelfish, een cowfish, een spotted drum, een trumpet fish, verscheidene parrot fishes en nog veel meer.

Saskia is al gauw moe, dus ik zwem haar terug naar het dock. Kai en ik gaan verder en zien al gauw de andere drie onder ons duiken. Het is weer zo heerlijk om je in een aquarium te wanen, maar dan in de echte zee! Als Karin vertelt, dat ze nooit genoeg krijgt van bijna dagelijks duiken en soms wel meerdere keren per dag, geloof ik haar meteen. Het is ongeveer hetzelfde gevoel, dat ik heb, als ik fiets en er ieder moment een bijzonder wild dier op mijn pad kan komen.

Na het snorkelen en duiken kletsen we nog wat na. Ik ontmoet Karins man, die nogal sceptisch was over deze internet ontmoeting. Maar ook nu was het weer, alsof je elkaar al lang kent. Alleen is het nu dan in persoon en niet virtueel. Toch altijd weer een leuke gewaarwording.

Met een tas vol Linda's voor mij om te lezen (als dit blog klaar is gaat de eerste eraan) en veel "tot morgens" (want dan gaan we weer op weg met Karin!) rijden we weer richting Kralendijk. Wat ik zo heerlijk vind aan het duikwereldje is het relaxte. Iedereen heeft plezier in wat hij of zij doet en dat is duidelijk. Ik zou er zo bij willen horen, ware het niet, dat het idee, dat meters water zich boven mijn hoofd sluiten me met een paniek gevoel overvangt. Sommige mensen hebben hoogtevrees, ik heb dieptevrees!

Onderweg naar het hotel stoppen we bij een van de grote supermarkten, Cultimara. Hier kopen we snacks en drankjes. Er zijn hier vooral AH produkten te krijgen. Ik wil nog niet zoveel kopen, want we gaan ook nog naar Aruba en we hebben zo al genoeg bagage. Maar de kinderen vinden heel wat van hun gading, waaronder kroepoek (een favoriet van Kai en Saskia!).

Met vier volle zakken gaan we richting onze villa. De kinderen gaan nog even zwemmen, terwijl Rick en ik douchen. Ik heb bijna alleen jurkjes mee, altijd goed en makkelijk om aan te trekken. Rick vraagt, waarom ik me zo netjes kleed, en ik vertel hem hoe makkelijk het zo is. Een broek en topje zijn tenslotten twee kledingstukken en een spijkerbroek bijvoorbeeld neemt best veel plaats in (zie ik aan Katja's bagage). Zo'n jurk is altijd goed.

De brunch is allang uitgewerkt en iedereen heeft flinke trek. We gaan dus richting Kralendijk met de gedachte bij Mona Lisa te gaan eten. Helaas staat daar een bord, dat ze wegens vakantie tot 13 augustus gesloten zijn. Zo zien we wel meer zaken dicht wegens vakantie, we zijn hier duidelijk in het laag seizoen.

Gelukkig vinden we dan een heel leuke weg vlak langs het water met allerlei restaurants en barretjes erlangs. We belanden uiteindelijk bij La Guernica, waar ze heerlijke tapas en voorafjes hebben. Precies, wat ik super vind. Iedereen geniet van de lekkernijen: meloen met prosciutto, fruitsalade, calamari, olijven, gazpacho, carpaccio, het is te veel om op te noemen! Maar het eten is super en de bediening ontzettend vriendelijk. Bovendien zien we, ondanks de overwegend bewolkte dag, een spectaculaire zonsondergang. Dit restaurant is een aanrader op Bonaire!

Terug in het hotel wordt er tv gekeken en werk ik mijn blog bij. Voor mij zal het licht vroeg uit gaan, ik stond ook anderhalf uur eerder dan de anderen op. Soms best moeilijk om ochtendmens in een groep van nachtuilen te zijn!

Hoe ik hier internet heb, ga ik niet uitleggen, het is via mijn mobieltje en gecompliceerd. Foto's, hoe mooi ook, zitten er dus niet in, maar moeten tot later wachten. Ik ben al blij, als ik "Published successfully" zie!