Dag 10: Orkaan Dean

We volgen al een paar dagen met argusogen het pad van Orkaan Dean. Deze monsterstorm gaat gelukkig ver ten noorden aan Aruba voorbij. Bij het opstaan zie ik echter iets, dat ik nog nooit heb gezien op Palm Beach: hoge golven!

Rick en ik gaan wandelen en kijken, wat die zware zee heeft aangericht. De golven beuken op het strand en zo af en toe zijn er palapa's omgevallen. Het hotelpersoneel is druk bezig het strand schoon te maken en een paar mannen zijn kokosnoten uit een boom aan het snijden. Die snijden ze meteen open en geven ze aan voorbijgangers. Ik krijg er ook een van ze en haal een rietje bij Dunkin Donuts.

Het vlees, dat aan de bovenkant nog zit, smaakt heel zacht en smeuig, heel anders, dan de kokosnoten, die ik weleens geproefd heb. Hij zit vol met vocht en ik vind het lekker. Rick neemt een slokje, maar het kan hem niet bekoren. De smaak van kokoswater vind ik moeilijk te beschrijven, maar ik denk inderdaad, dat je het of lekker vindt of niet. Voor mij zit er ook een kinderherinnering aan, want vroeger kregen we die verse kokosnoten als we naar het strand in Senegal gingen.

Al wandelend zien we, dat een categorie 4 orkaan ver om zich heen grijpt. Palmbomen zijn omgevallen voor het Holiday Inn hotel, een stuk van de Pelican Pier is eraf geslagen en de pier lijkt geen stroom te hebben.

Verderop zien we iemand water uit zijn vissersbootje scheppen en helaas is een van de vissersbootjes kapot geslagen. Anderen waren zo slim om ze of het land op te trekken, of verder op zee voor anker te gaan.

Ook zien we nog iets, wat je hier aan het altijd rustige Palm Beach strand vrijwel nooit tegenkomt: een surfer! Ook proberen een paar kayakkers, geen toeristen, maar medewerkers van het bedrijf, hun kunsten. Een ervan slaat meteen in een flinke golf om. Mij niet gezien! Ik heb twee jaar geleden een spaander op mijn neus gekregen, toen Kai en ik omsloegen.

Na een lekkere wandeling, het zand voelt super lekker, al moet je wel door allerlei zeewier e.d. waden, gaan we samen ontbijten bij de Laguna Fish Market van het hotel. Ze hebben een buffet, maar gelukkig ook a la carte. We krijgen een tafeltje aan de vijver en daaromheen liggen wel tien leguanen te zonnen. Die weten, waar het leven goed is, want ze krijgen overgebleven vruchten toegeworpen, ondanks het bordje "Please don't feed the wildlife".

Rick bestelt de Arubaanse French Toast en ik een paar gepocheerde eieren, twee pancakes en een bowl met vruchten. Alles smaakt super lekker en de koffie is goed sterk (eigenlijk een beetje te sterk, maar beter, dan omgekeerd). Na de nodige leguanen foto's lopen we terug naar de kamer.



Daar treffen we tot onze verbazing alle drie de kinderen ontbijtend aan! Ze hebben zin om te gaan shoppen, duidelijk! En niet veel later gaan we dus op weg naar Oranjestad. Het is inmiddels bewolkt en de ruwe zee lokt niet om te gaan zwemmen of snorkelen, dus het is de perfecte winkeldag.

Nadat we een heel fortuinlijke parkeerplaats hebben gevonden (door de orkaan lijkt het cruise schema van slag, meestal ligt er op zaterdag een Carnival schip in de haven, vandaag niet), lopen we Little Switzerland binnen. Katja is dol op haar zilverkleurige kralenketting van Ralph Lauren, maar die verliest zijn glans, letterlijk, binnen drie maanden. Tiffany heeft een keurzilveren ketting, die er zo uitziet en Katja wil die graag hebben.

Probleempje: hij kost $200 en dat gaan wij niet zomaar betalen! En dan is het goed, dat ze een baan heeft en haar geld niet links en rechts uitgeeft. Ze heeft nog wat geld over van haar verjaardag (in maart!) en de rest kan ze zelf bijleggen. Helemaal gelukkig loopt ze zo'n kwartier later uit de juwelierszaak met haar eerste helemaal zelf bekostigde sieraad.

Bijna ieder jaar de afgelopen vijf jaren (vorig jaar was een uitzondering) bevinden we ons tijdens onze huwelijksverjaardag in Aruba. En het is een beetje Ricks traditie geworden om mij een sieraad cadeau te doen, dan. We hebben zelfs onze favoriete juwelier, Gemani, en worden ieder jaar door dezelfde persoon geholpen. Ook nu staat Peter weer in de winkel en herinnert ons nog goed.

Deze juwelier heeft zeer unieke juwelen en bijzonder goede prijzen. Daar werden we op gewezen, toen ik vorig jaar mijn roze saffieren armband verloor en de verzekeringsmaatschappij met geen mogelijkheid voor die prijs een nieuwe kon maken. Daardoor kregen we het gehele bedrag vergoed.

Juwelen vind ik een goede investering. Het maakt niet uit, wat de aandelenmarkten doen of wat ook, goud en edelstenen houden hun waarde of worden zelfs waardevoller. Bovendien ben ik best wel een ekster, alles dat blinkt vind ik leuk!

Dit keer zou ik graag een nieuwe ring willen voor mijn rechter ringvinger. Ik heb flinke last van arthrose in die hand en mijn knokkels zijn flink verdikt, waardoor oudere ringen niet meer passen. Mijn geboortesteen is saffier en de tijd, dat die blauw moest zijn is duidelijk voorbij! De keuze valt op een prachtige witgouden ring met een groene saffier. Peter geeft ons zo'n goede prijs in vergelijking met de kostprijs, dat zelfs Rick sprakeloos is.

Katja vindt er nog een leuke zilveren slipper ketting voor Leah en Peter wil, dat ik een paar oorbellen met roze, gele en groene saffieren probeer. Ook die staan super en we krijgen ze vrijwel gratis bij de ring. Wauw! Het is dus goed om connecties te hebben!

De ring moet kleiner gemaakt worden en dat zal anderhalf uur duren. Intussen gaan we bij Iguana Joe's lunchen. Hier is het flink druk, maar we hebben geluk, een tafeltje voor vijf opent net op. Omar wordt onze serveerder en is een grote grappenmaker. Ik bestel hun Keshi Yena, want dat mengsel van Goudse kaas, kip, olijven, rozijnen en meer is hier super lekker!

We eten allemaal met smaak, maar zoals telkens hier op het eiland duurt alles superlang. Hierdoor is het al half drie, als we klaar zijn en is de ring ook al klaar. Een geluk bij een ongeluk, zullen we maar zeggen!

Bij de apotheek kopen we een lading Saridon in, we zijn de komende jaren weer "veilig"! En Rick en Katja willen naar Boolchand's, de electronica winkel. Mijn kleine cameraatje is kapot en ik gebruik het vrijwel dagelijks. Maar de prijzen bij deze zaak zijn veel hoger, dan in de VS! Als ik vraag waarom, zeggen ze, dat ze het vanuit de VS moeten importeren. Daar zit wat in.

Er is vandaag dan geen cruise schip aangelegd, maar de marktjes bij de terminal zijn wel open. Ik wil graag een nieuw jurkje voor naar het zwembad of het strand. Die kosten $12, maar we hebben alleen Antilliaanse guldens. Aardig is de Arubaanse dame allerminst, als ze op mijn vraag over hoeveel guldens het kost, antwoordt. Volgens Rick ziet ze eruit als een vuurspuwend serpent als ze me "Eenentwintig gulden!" toebijt. Maar ik vind het jurkje met vlinders erg leuk en dus betalen we de 21 gulden, tot Ricks ergernis.

Kai heeft inmiddels gezien, dat er Arubaanse nummerborden van ieder jaar worden verkocht. Hij vat het plan op om voor ieder jaar, dat we hier geweest zijn, een nummerbord te vinden. De borden kosten $3 per stuk, dus vergeleken met de meisjes is hij goedkoop! Zonder problemen vinden we 2004-2006, maar 2003 is vreemd genoeg nergens te vinden (2002 en ouder weer wel). Daar gaan we dus meer naar op zoek!

Terug bij het hotel blijkt het strand helemaal afgezet. Het ligt dan ook vol met zeewier en andere troep. Katja, Kai en Rick gaan naar het zwembad en ik heb Saskia beloofd op zoek te gaan naar een nieuwe bikini voor haar. Ze heeft er maar een, die goed past en na bijna twee weken ziet die er geel in plaats van wit uit!

We beginnen bij de winkel vlakbij, waar Katja en ik een paar jaar geleden een leuk badpak vonden. Voor Saskia is er echter niets, of het moet $150 kosten, wat ik niet van plan ben te betalen! Verderop is nog een zaakje, de Juggling Fish. Hier lijkt het om te beginnen ook niet goed te gaan en ik moet flink mijn geduld bewaren als madam werkelijk alles afkeurt! Maar dan vind ik, net voor ik het in wanhoop wil opgeven, een leuk combinatie van turquoise met bruin topje en broekje, die zowaar prima passen! En de prijs is nog heel redelijk ook. Het heeft bijna twee uur geduurd, maar de missie is uiteindelijk geslaagd. Pffff!

Opgelucht duiken we even later het zwembad in en Kai, Rick en ik gaan ook nog even de golven aan het strand trotseren. Die zijn alweer hoger, dan vanochtend en hier bij ons hotel heel vies met veel zeewier en ander spul. Lang houden we het dan ook niet vol. Maar het is wel leuk voor de verandering, het water is hier anders altijd zo ontzettend kalm!

Na een lekkere Amstel Bright aan het zwembad te hebben gedronken gaan we ons klaarmaken voor het avondeten. De reservering voor vanavond is vroeg, want het restaurant, Moomba Beach, ligt op het strand. We parkeren bij het Holiday Inn en worstelen onze weg door de rotzooi van het strand daar!

Een heel formeel geklede en pratende Nederlandse ober wijst ons ons tafeltje. Volgens Rick zou hij niet misstaan in een van de meer sjieke restaurants hier. De zonsondergang stelt, waarschijnlijk dankzij de orkaan, niet veel voor. Het is erg bewolkt. Het ziet ernaar uit, dat ik deze vakantie de minste zonsondergang foto's zal hebben van alle keren, dat we hier in Aruba zijn geweest. Het is iedere keer weer bewolkt!

Het eten smaakt lekker. Ik houd het licht met een tomatensoep als voorgerecht en het carpaccio voorgerecht als hoofdgerecht. De Keshi Yena van vanmiddag was zwaar genoeg!

Al vroeg zijn we terug op de kamer, maar allemaal te moe om nog verder iets te ondernemen. In plaats daarvan kijken we, liggend op de enorme king size, televisie. Zon en water maken, dat we al vroeg weer liggen te snurken!