Dag 2: Klein Bonaire

Als ik mijn ogen open doe, zie ik al licht buiten! Iets wat me in heel lange tijd niet is overkomen is vannacht gebeurd: ik heb, zonder wakker te worden, tot half zeven doorgeslapen! En hierdoor voel ik me heerlijk uitgerust. Ik zou wel willen weten, wat de magische toverformule daarvoor is, want dat zou vast erg met mijn pijnniveaus helpen.

Ook Rick heeft als een blok geslapen en om acht uur staan we verfrist op. Als ik de gordijnen open straalt me een prachtige dag tegemoet! Weg zijn de wolken van gisteren (hoewel die wel een prachtige zonsondergang gaven) en felblauwe lucht met witte wolkjes lacht ons toe. Meteen zijn alle kleuren ook veel intensiever, prachtig!

We wekken de kinderen en zijn een uurtje later klaar om te gaan ontbijten. Eigenlijk heb ik wel wat sporten nodig met al dit lekkere eten, maar de tijd ontbreekt. Ik besluit, dat al het snorkelen maar genoeg moet zijn. Er is hier ook niet een heel goede gelegenheid om te gaan lopen, maar dat komt straks in Aruba wel weer.

Voor de tweede keer genieten we van het buffet van het resort. Gek, hoe ik thuis nooit beschuit eet en hier smaakt het dan opeens extra lekker. Vandaag ligt er ook super rijpe papaya en daar ben ik gek op! Met wat limoensap erop smaakt dat echt superlekker! Een ding kunnen ze hier niet en dat is eieren koken! Gisteren was de dooier blauw en vandaag worstelen we (Katja, Rick en ik) met het pellen ervan. Als Katja na allerlei verzuchtingen eindelijk haar ei "vrij" heeft, zegt ze, dat we haar wel hadden kunnen vertellen, dat het als rubber smaakte. Tja...

Intussen worden Kai en ik opgegeten door een of ander vlo-achtig insekt. Als enigen van het gezin hebben we tientallen beten! Zijn armen zitten onder en mijn benen, heel vreemd! Hopelijk laten ze ons verder met rust!

Met volle magen en alle duik- en snorkelspullen rijden we weer naar Captain Don's Habitat. Eigenlijk hadden we hier best kunnen logeren, want het lijkt er niet op, dat we veel van het strand van het Plaza Resort gebruik zullen maken. Dat weten we dan voor de volgende keer.

Karin en haar man, Roger, zijn al aanwezig en het grootste deel van de rest van de duikers ook. Om elf uur zitten we allemaal op de boot en Saskia, Kai en ik zijn de enige snorkelers. Er is een Nederlander aanwezig, de rest van de gasten zijn Amerikaans. Karin vertelt, dat tachtig procent van hun klanten Amerikaans zijn. De Nederlanders en andere Europeanen gaan liever zelf vanaf de kant duiken.

Gisteren mochten we vertellen, waar we heen wilden, zeker een voordeel van het kennen van een van de divemasters! Omdat we er anders waarschijnlijk niet zouden komen, koos ik Klein Bonaire en liet het aan Karin over om te kiezen, welke plekken daar het mooist zijn. Zij bepaalde Bonaventura voor de ochtendduik en Knife voor de middagduik.

Die termen zeggen ons natuurlijk niets, maar ze moeten de mooiste plekjes bij Klein Bonaire zijn. Nog geen kwartier na vertrek van de Captain Don's pier gaan we voor anker aan de oostkant van Klein Bonaire. Op dit eilandje vlak voor Bonaire is helemaal niets te vinden, enkel een paar strandjes en er omheen een prachtig rif.

Rick en Katja gaan met Karin mee duiken en ik neem Kai en Saskia mee snorkelen. Er is een flinke golfslag, dus ik hou de hand van Saskia de hele tijd vast. Zo'n sterke zwemster is ze niet. Ze vindt het zelf ook een beetje eng en helaas werkt haar nieuwe snorkel niet goed, ze krijgt telkens water binnen. We zien een aantal mooie vissen, maar al gauw wil Saskia weer naar de boot. Ik zet haar daar af en ga dan met Kai samen verder.

Hij is een fantastische snorkelpartner, want hij vindt van alles. Zo roept hij me, als hij een prachtige peacock flounder ziet. Een schol met felblauwe kleuren, die zijn naam eer aan doet. We zien nog een aantal andere schollen, maar die zijn "gewoon" wit en je kunt ze nauwelijks van het zand onderscheiden.

De wereld onder water is net als de natuur thuis op het land. We zien mooi gekleurde vissen, maar veel ervan zijn ruimschoots aanwezig en je wordt al gauw verwend. Dit is op het land zo met bijvoorbeeld de eekhoorns en chipmunks, leuk, dat er zoveel zijn, maar op een gegeven moment zie je ze niet meer. En dan staat er opeens een hert! In het water geeft voor mij het zien van een Queen Angelfish bijvoorbeeld zo'n opwindend schokgevoel. Die vis met zijn electrisch blauw en gele kleur is zo ontzettend mooi! En degene, die wij zien, is niet bang, dus we kunnen er lang van genieten.

Al te gauw is het tijd om terug te gaan op de boot. Tot de laatste duiker boven is blijf ik in het water, want de deining is me veel te erg. Op de boot ben ik daar zo misselijk van! Op de weg terug kletsen Karin en ik gezellig en zij wijst mij hun huis aan. Het is een leuke oranje geverfd huis recht aan het water! Ik kan me helemaal voorstellen, dat ze genieten van hun leven hier!

De duikers zijn helemaal enthousiast, want die hebben een schildpad gezien. Rick heeft er gelukkig een aantal mooie foto's van. Helaas is die aan ons snorkelers voorbij gegaan. Ik hoop er hier rond Bonaire nog wel een te zien, vorig jaar in Aruba was het toppunt, toen we meer dan een half uur lang met een schildpad zwommen.

We hebben precies een uur om lunch te eten, voor we met de volgende boot meegaan. Dat doen we dus bij Rumrunners, het restaurant bij Captain Don's. Katja en ik bestellen "Wheat and Meat", een volkoren bolletje met gegrilde groentes, avocado, kaas en rauwe ham. Veel te lekker! De kinderen hebben alweer een poes om te kroelen! Bij ieder restaurant hier is er of een poes of een hond, tot groot genot van onze drie.

Precies op tijd zijn we klaar en dit keer gaan we met twee andere dive masters op pad. Karin en haar man hadden vanmiddag andere klanten. We gaan naar Knife, dit keer aan de westkust van Bonaire. Hier is het water een stuk rustiger. Weer ga ik er met Kai en Saskia op uit en weer heeft de laatste er al vrij gauw genoeg van. We moeten een nieuwe snorkel voor haar vinden, want met deze krijgt ze liters zout water binnen, ook niet lekker!

Kai en ik gaan weer op ontkenningstocht uit en weer is hij degene, die de interessante dieren vindt. We zwemmen een heel stuk bij de boot vandaan en hier is het lekker ondiep. Als snorkelers vinden we dat leuker, want dan zijn de vissen ook veel dichterbij. Bovendien kun je zien, wat er zich allemaal in de rotsen verstopt. Kai vindt zo twee kleine murenen. Ze zijn niet blij om gestoord te worden!

We zien verder van alles, engelvissen (heten die zo in het Nederlands?), een grote grouper en heel veel mooi koraal. Maar de klap op de vuurpijl komt net voor we terug naar de boot moeten: Kai vindt een barracuda! Dit vervaarlijk uitziende dier is toch altijd weer bijzonder en we volgen het een tijdje. Dan is het weer op voor vandaag, helaas!

Terug bij Captain Don's wacht Karin ons op. We zouden vanavond een nachtduik/snorkel gaan doen, maar alle lampen zijn al verhuurd. We besluiten die duik gewoon naar morgen uit te stellen, geen probleem. Voor Kai en mij zal het de eerste nachtsnorkel zijn, dus ik ben zeer benieuwd!

We zetten de kinderen af bij het resort, die willen gaan zwemmen in het zwembad. Rick en ik gaan naar het centrum van Kralendijk om daar eens rond te lopen. Het is veel kleiner, dan Willemstad of Oranjestad, maar erg leuk met allerlei winkeltjes en gekleurde gebouwtjes.

We kijken onder anderen bij Atlantis, een juwelier, en mogen aanhoren, hoe een Nederlandse klant het nodig vindt het hele Amerikaanse volk "domme boeren" te noemen, terwijl er allerlei Amerikanen aanwezig zijn. Hij denkt (natuurlijk), dat wij ook alleen Engels spreken, want dat is wat hij hoort. Ik wacht dus op een goed "schok"moment. Altijd leuk.

En het komt: een van de winkelmeisjes zegt, dat ze eerst nog een klant moet afmaken. De perfekte (want dat ben je natuurlijk, als je zo over anderen kunt oordelen) Nederlander grapt, dat dat wel erg cru is. Ik vat hem meteen, maar zijn reisgezelschap niet. Ik zeg dus in het Nederlands, dat het een dubbele betekenis heeft. "Ja", zegt hij en kijkt naar mij met een onbetaalbare blik. And for everything else, there is Mastercard! Ha ha ha, wat een hekel heb ik aan zulk soort figuren (en ze komen in alle nationaliteiten, hoor, ik heb er al heel wat gezien, maar ze zijn wel overwegend mannelijk, wij vrouwen zijn veeeeeel subtieler)!

Rick en ik lopen verder en gaan kijken, welk restaurant leuk is voor vanavond. De hele strip, waar we gisteravond waren, is een rij met restaurants. De keuze valt op "It Rains Fishes", een heel leuk uitziend tentje met een lekker menu.

Gauw rijden we terug naar het hotel. Het duurt toch weer meer dan een uur om iedereen klaar te krijgen en net op tijd voor de zonsondergang komen we in Kralendijk. Na de nodige foto's (het is niet zo spectaculair als gisteravond, maar nog wel prachtig) lopen we naar het restaurant. Hier krijgen we zo een tafeltje.

Het eten is super, de bediening ook, we genieten hier! Kijkend naar de porties van gisteravond bestel ik weer drie voorafjes: gazpacho, carpaccio en een tonijn salade. Katja en ik delen bovendien een gerookte zalm "bonbon" en olijven. Die "bonbon" is al enorm en ik begin nu te begrijpen, waarom dit restaurant populair is bij de Amerikanen, die grotere porties gewend zijn.

Mijn combinatie "hoofd"gerecht kan ik dus echt niet op! De carpaccio is zoveel, het lukt me maar net, maar de tonijn en gazpacho zijn gewoon te veel! Het is wel allemaal heel goed bereid en ook de anderen genieten van hun eten. "It rains fishes" is ook een aanrader voor Bonaire, maar realiseer je, dat de porties flink zijn! De bediening is echter heel goed en het eten prima voorbereid.

Iedereen is nu al flink moe, dus terug in het hotel is het "chillin'" geblazen. Twee (Rick en Katja) zijn diep in de Harry Potter "coma" en Kai en Saskia hebben de Pokemons hervonden op Saskia's Nintendo DS. We hebben morgen weer een drukke dag, dus nadat ik dit gepost heb, zullen de lichten uitgaan.