Dag 3: Washington Slagbaai Nationaal Park

Helaas herhaalt de lekkere ononderbroken nacht zich niet. Onze bovenburen moesten kennelijk een vroege vlucht halen en al om vijf uur is het een gestamp en gebonk van jewelste! Zowel Rick als ik liggen in ons bed mee te "genieten".

Om half acht sta ik op, we zijn van plan vroeg op weg te gaan en ik mis mijn dagelijkse sporten. Natuurlijk is snorkelen ook beweging, maar ik wil ook even een stuk snelwandelen. Er zijn nog weinig mensen op en ik ben alleen met de leguanen en mooie turquoise hagedissen, die links en rechts langs me heen schieten.

In het haventje hier ligt een heuse Friese skutsje (spelling?), zo'n wijde donkerhouten zeilboot. Die maakt iedere middag snorkel excursies. Het is grappig zo'n ding hier in de tropen te zien liggen, op de een of andere manier moet die hierheen gevaren zijn!

Na een wandeling(etje) van twintig minuten loop ik de kamer weer binnen, waar Rick al hard bezig is de kinderen in het land der levenden te krijgen. We willen voor negenen op weg, want de duiksite, waar we heen willen, is volgens Karin het best 's ochtends vroeg. Het lukt voorwaar, om om vijf voor negen weg te rijden!

In Kralendijk stoppen we bij de Cultimara supermarkt, waar ze een Nederlandse broodbakker hebben. Hier gaan we ontbijt uitkiezen. We willen niet iedere keer het ontbijt buffet bij het hotel eten, want dat loopt aardig in de papieren met zijn vijven. Bovendien eet ik bij zo'n buffet, puur omdat het veel kost, altijd veel meer, dan gewoonlijk als ontbijt (wat thuis slechts een kom met cereal bevat). Alles is supervers zo vroeg in de ochtend en we smullen van de kaas- en vleesbroodjes en nemen een paar pakken verse bolletjes en krentebolletjes mee voor onderweg.

Rick en Katja gaan vandaag voor het eerst helemaal zonder instructeur duiken en ook nog eens van de kant, iets wat ze slechts een keer met Karin hebben gedaan. We halen hiervoor twee tanks bij Captain Don's, waar je gewoon per persoon per dag betaalt en zelf bepaalt hoeveel tanks, een heel relaxte methode. Gelukkig is onze huurauto groot genoeg om de tanks te herbergen. De meeste duikers huren hier een pick up truck, zodat de tanks gewoon achterin kunnen worden gezet. Iets om voor volgende keer te onthouden, want er zal zeker wel een volgende keer komen.

Met volle buiken en volle tanks en vijf flessen water rijden we naar het noorden. Het is een mooie weg, vlak langs het water, en we komen langs allerlei duiksites, aangegeven met gele stenen en de naam erop. Ons doel vandaag is Karpata, de meest noordelijke plek buiten het nationale park. Ook hier is het weer fijn om een duikinstructrice te kennen, want als je de beschrijvingen leest klinkt alles prachtig. Maar Karpata is een van Karins favorieten. We vinden het tegenover het vervallen Landhuis Karpata.

Kennelijk is hij ook bij anderen favoriet, want er staat een kleurrijke (maar helaas dichte) snackshack en wij zijn dan wel de eersten, maar na ons komen nog een stel duikers. De zee ziet er wel wild uit en het vergt even over ruwe stenen lopen, voor we erin kunnen springen. Ik ga als eerste en een blik onderwater heeft me al helemaal enthousiast, want er zwemt een prachtige stoplicht papegaaienvis vlak langs me.

Terwijl Rick en Katja zich klaarmaken zijn Kai, Saskia en ik al aan het snorkelen. Helaas is er veel golfslag en al heb ik van alles geprobeerd, Saskia blijft veel water in haar snorkel krijgen. Na een half uurtje wil ze er dan ook al uit. Gelukkig heeft Rick net een hoed voor haar gekocht, want haar gezichtje was gisteren al flink verbrand. Het is, ondanks flink smeren met 50 spf, met haar huid erg uitkijken geblazen!

Zij gaat zich vermaken met het kleine vijvertje, dat zich in de rotsen heeft gevormd en Kai en ik gaan verder. Al vrijwel meteen zien we een enorme, vervaarlijk uitziende barracuda voorbij zwemmen. Verder is er een enorm aantal verschillende vissoorten aanwezig. Kai vindt een gestippelde paling, die iets aan het eten is en we zien enorme conch schelpen op de bodem liggen. Een enorme Queen Angelfish zwemt rustig onder ons, dit vind ik toch wel de mooiste vis hier in het Caribisch gebied, dat electrische blauw met geel, super!

We genieten voor zeker een uur, maar eigenlijk hopen we een schildpad te zien. Net begin ik te denken, dat iedereen in Bonaire schildpadden ziet, behalve wij, als ik Kai onderwater enthousiast hoor roepen. Hij heeft een schildpad gevonden! Hij (of zij) zwemt zo'n vijf meter onder ons en heel rustig. We kunnen dus een eind mee snorkelen. Wat een bijzondere en elegante dieren zijn dit toch! Dan zwemt hij weg om naar adem te happen en even later uit het zicht.

Net als we terug willen zwemmen naar het rif zie ik een tweede schildpad aankomen. Dit is vrijwel zeker een "green turtle" (de Nederlandse namen weet ik niet), terwijl de ander een Hawksbill was, die ook een zilverkleurig merkje aan zijn poot had. Na een poosje verdwijnt deze verder de diepte in. Onze vakantie kan nu echt niet meer stuk, voor mij gaat er niets boven het zien van een schildpad (met uitzondering misschien van dolfijnen of walvissen) onder water!

Al gauw zien we Katja en Rick weer onder ons, de laatste neemt allemaal foto's van ons al snorkelend. Stiekem ben ik heel opgelucht, want ik vind het toch een eng idee, twee van mijn schatten zonder begeleiding in het diepe. Volgens Karin zijn het goede duikers, dus ik heb er maar vertrouwen in, maar ik ben wel zo'n "worry wart", dat ik me met gemak allerlei doemscenarios voor de geest kan halen.

Met veel moeite, want inmiddels is de zee nog wilder geworden en ik vrees vooral voor Katja, die met haar zware tank bijna tegen het betonnen platform wordt geslagen, gaan we het water weer uit. Dit was tot nu toe mijn favoriete snorkel op Bonaire en niet alleen om de schildpadden. Ook de koralen en fans zijn er prachtig! Het blijkt trouwens, dat de duikers geen schildpad hebben gezien, wij als snorkelers hadden dus een voordeel!

Het is inmiddels lunchtijd en terug gaan naar Kralendijk zit er niet in, want de weg is een richting. Het oudste dorpje op Bonaire, Rincon, ligt echter vlakbij en in een brochure heb ik een advertentie voor de Rose Inn gezien. Die bestaat al sinds 1945, dus dat moet wel goed zijn!

We vinden het al gauw en nemen plaats aan een van de tafeltjes. Dit voelt heel authentiek aan, er ligt een kind te slapen in een ligstoel en een jochie roept telkens om "Oma", die in krulspelden trots rondloopt. Echt een familie gebeuren hier en er is geen menu om te lezen. Nadat we onze Amstel Brightjes (die tegenwoordig in Nederland worden gebrouwen en niet meer in Curacao) hebben besteld, vertelt de serveerster, wat onze keuze is: gestoofd rundvlees, gestoofde kip of gestoofde geit, gebakken vis of gezouten vis en daarbij rijst of frietjes.

Saskia houdt het veilig en bestelt alleen frietjes, Kai de gebakken vis, Rick het gestoofde rundvlees, Katja de kip en ik probeer de gezouten vis, want dat is duidelijk een lokale specialiteit. Stuk voor stuk smullen we van onze gerechten! Ik vind de gezouten vis heerlijk en ook Rick en Katja, die een hapje proberen, zijn het daarmee eens. Ik neem een hapje van Ricks rundvlees en ook dat smaakt erg lekker. Bij ons eten krijgen we een plakje polenta, gebakken banaan en iets wat "Tutu" heet. Het is gemaakt van zwarte bonen en past kwa smaak prima bij de rest van ons maal. Ik geniet echt helemaal hier, dit is echt Bonairiaans (als dat het woord is) eten!

De volgende stop op onze route is het Goto Meer. Hier moeten volgens alle gidsen flamingo's te vinden zijn. Bonaire is een van de weinige locaties, waar flamingo's in het wild voorkomen. En inderdaad, zodra het meer in zicht komt, zien we een heel aantal roze vogels. Sommigen zijn vrij dicht bij de kant, dus we stoppen voor foto's.

Maar niet alleen de flamingo's zijn hier mooi, ook het landschap en uitzicht. We genieten echt. Aan het einde van de weg bij de Bopec (olie raffinaderij) zien we er nog een heel stel en ik loop het heel warme meer in om er dichterbij te komen. Geweldig mooi, zijn ze! Ik heb ze nog nooit in het wild gezien.

Via dezelfde weg rijden we weer terug naar Rincon en daarna door naar de ingang van het Washington Slagbaai Nationaal Park. Hier moeten we onze tickets van de orientatie laten zien om binnen te mogen. Het is half drie en Rick zegt, dat hij op zijn kop kreeg, dat we zo laat naar binnen willen, want het kantoor gaat om kwart voor drie dicht. Wisten wij veel!

Kennelijk moet er een tijdje iemand met je mee rijden, want een Bonairiaan wacht ongeduldig, tot Saskia uit de wc komt. Dan rijdt hij tot de splitsing met "lange route" en "korte route" achter ons aan. Dat voelt wel wat gejaagd, dus we zijn blij, als de andere weg inslaat (de "lange route", waar wij overigens niet in mogen, helaas, zo missen we onder anderen een vuurtoren, waar ik altijd iets mee heb).

De weg door het park is niet verhard, maar vergeleken bij Aruba bijzonder goed begaanbaar. We zien allerlei vogels onderweg, waaronder de groene parkiet, die hier rondvliegt. Ook zijn er heel wat geiten. We rijden tussen de cactusbomen door en onze indruk van dit eiland is groener, dan Aruba.

Bij het Slagbaai strand en zoutmeer stoppen we en stappen uit. Ook hier staan weer veel flamingo's en er is een mooi strandje. Als we dit eerder op de dag hadden gevonden, waren we gaan snorkelen, maar nu moeten we voor vijven het park uit. Er zijn vrij veel mensen (Nederlanders) aanwezig en een aantal jongens klimmen op de klif en springen naar beneden. Dat had Kai ook wel willen doen! Maar we hebben geen tijd.

Op de weg terug naar de uitgang zien we nog een heel mooie zoutpan en allerlei parkieten rondvliegen. Ook zien we een mooi oranje zwart en wit vogeltje. We hadden graag de langere route door het park willen rijden, maar wat we nu gezien hebben was ook erg mooi. Tevreden rijden we terug naar Kralendijk.

Daar parkeren we en halen iets te drinken bij Wattaburger, een snackbar, waar alle Nederlandse "vette happen" te krijgen zijn. Wij komen er enkel voor een drankje (voor mij een blikje Bitter Lemon, dat vind je in de VS niet), maar zullen waarschijnlijk maandag terugkeren voor de lunch.

Dan lopen we naar de apotheek. Hier moet je werkelijk alles, dat ook maar iets medisch is, van achter de balie vragen. Kai en ik voelen ons al dagen minder, we zijn onder water met iets in aanraking gekomen de eerste dag, waardoor we overal jeukende bultjes hebben. Ik heb nog geluk, want ik draag een wetsuit shorty (met lange mouwen en korte broek), maar hij draagt alleen zijn zwembroek, dus hij heeft ook bulten op zijn romp.

We vragen dus om een spulletje tegen de enorme jeuk. Natuurlijk krijgen we Benadryl, maar dat helpt mij vrijwel nooit. Ik koop dus ook een tube "Prikweg", een homeopathisch middeltje uit Nederland, vertelt de verkoopster. Prima, zolang het maar helpt tegen de constante jeuk! Het is bijna net als pijn, om gek van te worden!!!

De tijd begint te dringen, dus we rijden naar Captain Don's Habitat. Hier gaan we eerst eten bij het Rumrunners restaurant. We zijn de eerste klanten en de kinderen zien meteen de enorme tarpons zwemmen, die hopen op een hapje van de dinerenden. Deze zilveren vissen kunnen meters lang worden! Ook de leguanen zijn present en de duiven en meeuwen. De kinderen weten niet, wie het eerst te voeren!

Het eten is erg lekker en de bediening ronduit prima. Ik bestel, nadat Karin me erop attent heeft gemaakt, de zalm op drie manieren voorbereid (gegrild, met kruiden bestreken en pikant). Dat stelt niet teleur! Ik smul! Eigenlijk helemaal niet goed, want ik eet hier tot nu toe veel meer, dan ik verbrand! Maar het is allemaal ook zo ontzettend lekker!

Om half zeven gaan we naar het dock om ons klaar te maken. Rick en Katja gaan een nachtduik doen. Oorspronkelijk zou dat met Karin zijn, maar zij is te moe en Roger, haar man, komt in haar plaats. Hartstikke aardig van hem, want ook hij heeft een flink drukke dag achter de rug. Er is namelijk een enorme groep "Wounded Warriors" op Bonaire, die allemaal willen duiken.

We zien mannen met een kunstmatig been en ook een uit het water komen met twee kunstmatige benen. Onvoorstelbaar! Wat die (jonge, want het zijn Irak veteranen) mannen hebben moeten meemaken is al niet te bevatten. Maar ook de moderne technologie is fantastisch, deze mannen kunnen van alles, dankzij hun kunstbenen. Toch is het weer even rillen om te zien, wat voor narigheid die onzinnige oorlog veroorzaakt heeft. Moge er gauw een einde aan komen!

Katja en Rick gaan er met Roger vandoor en Kai en ik gaan voor het eerst in ons leven nachtsnorkelen. Voor we het water in gaan waarschuwt Roger nog voor een enge kwal, dus ik ben al minder enthousiast. Gelukkig zegt hij, dat ze zeer zeldzaam zijn, maar we moeten er toch op letten. Pff, ok, dat zullen we zeker doen (met alle jeuk hebben we geen zin om ook nog eens in het ziekenhuis te belanden door een kwallebeet!).

De nachtsnorkel is echt een avontuur. We zien slapende vissen en vissen, die we overdag nooit zien (de namen ken ik niet). Verder zwemmen we met een aantal supergrote tarpons! Wat een beesten, ze zijn langer, dan ik (althans zo lijkt het onder water). Kai en ik zien veel, maar na drie kwartier zijn we klaar. Een nachtsnorkel is leuk, maar een keer is belevenis genoeg. Met het licht lijken alle vissen wel zilver, dus dat wordt al gauw saai. Ik denk, dat duiken dan leuker is, omdat je dichterbij de koralen e.d. kan komen.

Als we weer boven water zijn, zien we de lichten van Katja, Rick en Roger deze kant op komen. Niet langs na ons zijn ook zij terug. Ze hebben een leuke duik gehad met vooral veel murenen. We bedanken Roger en dan begint het opruimen.

Kai, Saskia en ik zijn echt moe en gaan in een van de comfortabele Adirondack stoelen zitten. Als snorkelers zijn we al klaar, we hoeven alleen onze finnen en maskers in de auto te leggen.

De duikers moeten echter tanks terug brengen, BCD's afwassen, nieuwe tanks voor morgen inladen en nog veel meer! Het duurt wel een half uur, voor we eindelijk klaar zijn om weer richting ons resort te rijden! Morgen hopen ze dus twee duiken te doen, beiden van de kant, ik ben benieuwd!

Het was een heel volle dag met honderdduizend indrukken en (hopelijk) super mooie foto's. Tijd om er een einde aan te breien, morgen is alweer van begin tot einde vol gepland!