Dag 4: De zuidkant van Bonaire

Alweer vroeg word ik wakker, ik verga van de kriebel van wat ons dan ook onder water heeft gestoken. Karin en Roger denken, dat het baby kwalletjes waren, maar het is in ieder geval een gemeen iets, dat niet gauw wegtrekt!

Om de anderen ook wat sneller op te krijgen, maak ik ze allemaal een kopje thee op bed. Dat wordt inderdaad wonderbaarlijk enthousiast ontvangen en in record tijd is iedereen paraat, zelfs Katja!

We halen net als gisteren een ontbijtje bij de supermarkt. Vandaag zijn heel veel warme broodjes, zoals het kroketbroodje en het frikandelbroodje (Katja neemt de laatste) al bijna op. Kennelijk eet men plaatselijk dit soort broodjes als zondags ontbijt. Na bij het benzinestation wat koude drankjes te hebben ingeslagen, gaan we aan onze avonturen van vandaag beginnen.

Gisteren verkenden we de noordkant van het eiland, vandaag is het zuiden aan de beurt. Al gauw loopt de weg vlak langs het water en opeens zien we aan de linkerkant roze "meren" liggen. Het blijken zoutpannen te zijn en er middenin liggen enorme witte zout heuvels. Het ziet er bijna buitenaards uit, aan de ene kant van de weg de turquoise Caribische zee en aan de andere kant de dieproze pannen. Het roze schijnt van een organisme, dat erin woont te komen. Dat is ook de reden, dat de flamingo's het eiland zo massaal bezoeken.

Op de achtergrond zien we een diepgrijze donkere lucht aankomen. Een regenbui, die ons nooit zal bereiken, maar die de lichtval op de zoutpannen nog intensiever maakt. Ik kan er geen genoeg van krijgen!

Al gauw bereiken we de duik- en snorkelplek van vandaag: Invisibles. We parkeren de auto langs de weg en Rick en Katja worden duidelijk bekwamer in het aantrekken van alle duikpakken e.d. Kai, Saskia en ik zwemmen naar het rif, dat hier best ver van de kant ligt. Het is ook erg diep en voor snorkelers minder mooi, dan Karpata van gisteren.

Bovendien neemt de stroom ons weg van het eiland en dat vind ik met een minder ervaren zwemster als Saskia een beetje eng. Die is dan ook gauw moe en gaat in de auto op ons wachten. Kai en ik blijven wel snorkelen, maar hij wil ook niet meer helemaal naar het rif. Het ondiepe snorkelen langs de kant is eigenlijk ook veel leuker. Zo zien we een heel stel (kleine) murenen van heel dichtbij.

Als Katja en Rick weer (letterlijk) boven water komen is het lunchtijd. We rijden terug naar Kralendijk, want dat is maar een paar kilometer weg. We nemen plaats bij een leuk tentje, Papagayo, waar ze lekkere stokbroodjes blijken te hebben. Over het eten hier op Bonaire hebben we in ieder geval helemaal niets te klagen!

Als we na het eten weer langs de roze zoutpannen komen, kunnen we het niet laten er nog meer foto's van te maken! Dan zetten we onze rit naar de zuidpunt verder en komen langs een stel witte slavenhutten. Deze werden gebruikt door de slaven, die in de zoutpannen werkten. Er kan precies een lichaam in en er is wat plaats voor persoonlijke bezittingen, maar daar blijft het ook bij. Wel hadden deze slaven een prachtig uitzicht. Maar ja, of dat hen wat kon schelen?

Een paar kilometer na de witte hutten komen we langs een stel gele hutten. Allemaal prima fotografie materiaal, dat is zeker! In het meer aan de linkerkant zien we weer allerlei flamingo's staan. De Willemstoren vuurtoren staat aan de zuidpunt van het eiland en hier wordt de zee flink ruw.

Metershoge golven beuken tegen de rotsen. Hier wil je er niet per ongeluk in vallen! Langs de kant staan allerlei "kunstwerken" uit takken en vuilnis gemaakt. Ze zien er vreemd, maar toch ook leuk uit. We denken nog, dat er een betekenis achter zit, maar later horen we, dat ze door toeristen zijn gemaakt. En als er een begint moeten anderen het natuurlijk nadoen.

Bij Lac Bay, een prachtig kalme baai met fel turquoise water, rijden we eerst langs een nudisten strand (alleen het bordje is daarvan te zien) en daarna komen we bij een strand met allemaal windsurfers. Hier stoppen we om naar de surfers te kijken en iets kouds te gaan drinken. Het is alweer jaren geleden, dat ik voor het laatst op een windsurf board stond. Als ik dit zo zie, krijg ik toch weer zin het weer eens te doen.

Om een uur of drie zijn we terug bij ons resort en gaan Rick en Katja bij het rif daar, 18th Palm, duiken. Kai en Saskia houden het snorkelen voor gezien vandaag en gaan in het zwembad zwemmen. Dus ga ik er in mijn eentje op uit.

Al meteen zie ik een aantal prachtige Peacock flounders en later een barracuda. Na een tijdje genieten van de onderwater wereld een aantal meters onder me, zie ik Katja en Rick opeens weer. Ze zijn veel sneller terug, dan ik had gedacht, maar dan zie ik waarom: heel langzaam en elegant zwemt er een hawksbill schildpad voor ze uit.

Steeds ondieper komen ze, zodat ik mooie foto's kan maken van hen duikend met de schildpad. Ook van de schildpad lukt het mooie close ups te maken. Het blijft zo speciaal om met zo'n dier te zwemmen, het lijkt ook wel of ze het gezelschap best leuk vinden. Deze heeft althans helemaal geen haast en gaat rustig een aantal malen luchthappen met ons vlakbij. Pas na een kwartier heeft hij er genoeg van en zwemt hard weg.

Voor ik uit het water ga kom ik nog een heel nieuwsgierig paar French angelfishes tegen. Ze willen wel weten, wat dat gekke dingen in mijn hand is en komen telkens precies in de lens van de camera kijken. Kostelijk!

We hebben nog even tijd voor een lekkere cocktail in het zwembad en Rick leert Saskia haar masker onder water te legen. Dit was het enige, wat haar vorig jaar van een duik weerhield en ze ziet er nu helemaal naar uit om in Aruba een zogenaamde "resort" duik te doen. Die zie ik binnen een paar jaar haar duikbrevet wel halen.

Om half acht hebben we met Karin en Roger afgesproken bij Salsa. Dit is wel een interessant restaurant, want het is helemaal door Venezuelaanse Indianen gebouwd.

Het wordt hartstikke gezellig en het eten is voortreffelijk. Ik bestel o.a. de barracuda "en papillotte", die verrukkelijk is. Pas om half elf nemen we afscheid en zelfs de kinderen (die zich meestal tijdens zulk soort etentjes met onbekenden vervelen) zeggen zich prima vermaakt te hebben. Erg leuk om deze mensen ontmoet te hebben!

Als we bij het resort aankomen is de veiligheidspersoon, die het hek open en dicht moet doen, er niet. En natuurlijk heeft Rick de sleutel ervoor niet meegenomen. Gelukkig komen er ook net een aantal andere gasten aan, die hem wel mee hebben. Moe van alweer een prachtige dag duiken we ons bed in!