Dag 6: Naar Aruba

Om drie uur komt Saskia onze kamer binnen, ze heeft naar gedroomd en gaat bij Rick in bed slapen (door mijn enorme kussen is er bij mij nooit plaats). Hierna kom ik niet meer in slaap en lig echt op de wekker te wachten, die om half zes ongenadig afgaat. Ietwat geradbraakt staan we op, want niemand heeft lekker geslapen.

Gelukkig zijn we al vrijwel helemaal klaar met pakken. Alle bagage past niet in een keer in de auto, maar het vliegveld ligt recht tegenover ons resort, dus Rick rijdt mij erheen met de eerste lading tassen. Dan gaat hij terug voor de tweede lading en de kinderen. Alle duik- en snorkelspullen nemen enorm veel plaats in, waardoor we twee enorme tassen meer hebben, dan gewoonlijk.

Het inchecken en door de veiligheidscontrole gaan stelt op dit superkleine vliegveldje niets voor. In de wachtruimte is een klein restaurantje, waar we broodjes en echte Chocomel (waar we allemaal dol op zijn!) kunnen kopen. We zien ons propellervliegtuigje van DAE voorrijden en al gauw mogen we aan boord.

Dat verloopt nogal chaotisch, want er zit al iemand in onze stoel (die op de laatste rij is). De flight attendant zegt, dat we maar door naar voren moeten lopen. Ze vertelt er om te beginnen niet bij, dat die persoon in de laatste rij moet zitten, omdat ze een rolstoel nodig heeft. Zonder op onze vragen te antwoorden gebaart ze ongeduldig, dat we maar ergens vooraan plaats moeten nemen.

Dit doen we maar gedwee, al betekent het wel, dat Rick alweer zijn begeerde raamplaats moet opgeven (ik bied hem de mijne aan, maar daar wil hij niets van horen). De kinderen zitten wel helemaal achterin. Als we haar dat vertellen legt ze eindelijk uit, dat de laatste rij voor gehandicapten is. Had dat dan meteen gezegd!

De vlucht naar Curacao duurt een heel kwartier. Alweer doet de flight attendant net of ik achterlijk ben, als ik zeg, dat we geen immigratie formulier voor Curacao nodig hebben, want we gaan naar Aruba. Staat er dan Aruba op onze instapkaarten? Ze vraagt dit alsof ze het tegen een vijfjarig kind heeft. Ik erger me inmiddels flink en Rick ook. Natuurlijk staat er Aruba op de kaarten! Ok, dan is het goed. Nou, gelukkig maar, grrrr!

Na een half uur wachten in een heet en vochtig vliegtuigje gaan we op weg naar Aruba. Die vlucht zal ongeveer 25 minuten duren. We vullen de immigratiepapieren in en doen dan onze ogen even dicht, want we zijn doodmoe. Om vijf voor half tien landen we op Aruba.

Het voelt toch een beetje als thuiskomen. Dit zal het vijfde achtereenvolgende jaar zijn, dat we hier verblijven. Dit is hoogst ongewoon voor ons, want we zijn meer verkenners, maar we hebben iets met dit eiland.

Met een busje worden we naar de terminal gebracht. De kinderen en ik gaan door de lokale en Nederlandse ingezetenen balie en moeten even op Rick wachten, die zich netjes bij de Amerikanen aansluit.

Als we naar buiten komen is al onze bagage er al en lopen we naar de overkant om onze Jeep op te halen. We huren die van American, maar als we bij het kantoortje komen zijn alle deuren op slot. Het bordje zegt, dat ze om tien uur open zullen gaan en het is kwart voor tien. Toch bel ik een van de nummers op het raam om te zeggen, dat we er zijn. Tijden worden op dit eiland niet altijd even nauw genomen, behalve als men weet, dat er op ze gewacht wordt.

We krijgen een nogal oude Jeep Grand Cherokee mee, maar dat is maar goed ook, zo voelen we ons niet bezwaard, als we de ruwe wegen van het Nationale Park gaan berijden. Zowaar past alle bagage achterin en door Oranjestad rijden we naar ons hotel, de Radisson. Hier hebben we drie jaar geleden ook gelogeerd en wij vinden dit het mooiste hotel op het eiland.

Bij het inchecken krijgen we te horen, dat onze kamers al klaar zijn! Super! Check in is eigenlijk 16 uur en ik had al visioenen van uren in gewone kleding rond het zwembad hangen. We krijgen dezelfde kamers als drie jaar geleden, maar dan een verdieping lager.

De kamer van Rick en mij heeft een king size bed met Select Comfort. Je kunt hiermee zelf bepalen hoe hard of zacht je matras moet zijn, aan iedere kant van het bed. Dit is iets, wat Rick en ik al lang voor ons eigen bed willen, dus dit wordt een goede oefening.

De aangrenzende kamer van de kinderen heeft twee dubbele bedden en er wordt nog een bed bij gezet. We hebben een prachtig uitzicht op de zee vanuit ons bed, fantastisch!

Nadat we hebben uitgepakt gaan we eten bij Gilligan's, het restaurant aan het strand van het hotel. Ik bestel hier, zoals altijd, een kip sate, die met heerlijke sauzen komt.

Terwijl we zitten te eten en weer genieten van het hier zijn, komen Phil, Lindsay en David het restaurant in lopen. De Mottola's zijn hier al vanaf vorige donderdag en onze reizen overlappen elkaar twee dagen. Het is zo grappig ze hier te zien! Vanavond hebben we afgesproken met zijn allen te gaan eten.

Na de lunch ben ik zo moe, dat ik naar boven ga om te slapen. Twintig minuten later komen Rick en de kinderen ook. Rick, Saskia en ik blijven een "siesta" doen, maar Kai en Katja vertrekken naar het zwembad. Na een verfrissende rust schrijf ik nog even een blog en verkleed me dan om te gaan zwemmen.

Eerst ga ik de zee in, het turquoise water lokt enorm en voelt lekker koel aan. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken, dat het water hier koeler is, dan in Bonaire. Volgens Ricks duikhorloge is het maar een graad Fahrenheit verschil, dus ik verbeeld het me. Misschien is het de harde wind, die, als je boven water komt, ondanks de 32 graden temperatuur heel verkoelend werkt. Die wind leek veel minder aanwezig in Bonaire.

De rest van de middag besteed ik lekker lui lezend aan het zwembad. Kai is druk bezig met hagedissen vangen, wat hem nog vrij goed lukt ook. Alleen bijt een ervan echt erg, hij laat die maar gaan. Saskia en Rick zien we niet meer, die slapen de hele middag!

Uitgerust ontmoeten we de familie Mottola (Phil, Mary Ellen, Lindsay (14), David (12), Katherine (6)) in de lobby. Zij wonen thuis zo'n 300 meter bij ons vandaan en het is heel grappig ze hier te treffen. We rijden achter elkaar aan naar de Flying Fishbone, een van onze favoriete restaurants op Aruba. Dit restaurant ligt op het strand, de tafeltjes in het zand. Je wordt geacht je schoenen uit te trekken, hoe netjes je ook gekleed bent.

Al ver voordat we hierheen kwamen heb ik een reservering gemaakt voor tien personen en het liefst aan de rechterkant (zonsondergangskant) van het restaurant. We krijgen een perfekte tafel en de bediening is ook erg vriendelijk.

Mary Ellen en ik bestellen precies hetzelfde (het overkomt me wel meer, dat vriendinnen precies mijn keuzes nadoen, maar dat getuigt natuurlijk alleen maar van mijn exquisiete smaak, ha ha). We beginnen met gazpacho, daarna een tweede "voorgerecht", een vissalade, die met gemak voor een hoofdgerecht kan doorgaan. Het is werkelijk super lekker en ook de anderen smullen van hun gerechten.

Met zonsondergang nemen we familiefoto's en de serveerder neemt een foto van ons allemaal aan tafel. Maar de snelheid van het serveren laat te wensen over. Natuurlijk wil je in zo'n omgeving geen haast hebben, maar meer dan een half uur tussen de gerechten is toch echt wel heel lang. Vooral als er een zes-jarige mee is, die zich al niet daverend voelt.

Iedereen heeft wel zin in een dessert, maar we hebben al snel spijt, dat we dat besteld hebben. Katherine ligt in haar stoel te slapen en Saskia klaagt over hoofdpijn. Het dessert, waarvan je zou denken, dat het toch zo op tafel kan staan, duurt ook meer dan een half uur! Het is allemaal heel erg lekker, maar aan de kinderen niet meer besteed. Weggegooid (veel!) geld, dus.

De desserts zijn hier duur, zelfs in vergelijking met ons gebied, maar je krijgt ook veel! Een enorme bak chocolade mousse krijg ik voor me. Fantastisch kwa smaak, maar wie kan dat nu nog op na een hele maaltijd? Ik niet!

Dit restaurant wordt door Nederlanders gerund en ik krijg toch erg het gevoel, dat ze de Amerikaanse klanten proberen te vangen met zulke porties. Die zie je in Nederland toch echt niet! Enfin, niets slechts over het restaurant, het blijft hoge klasse voedsel en leuke bediening, maar iets kleiner mogen de porties wel! Zonde van al die weggegooide desserts!

Terug bij het hotel is Katherine in slaap en ook wij zijn, ondanks de rust van vanmiddag, flink moe. We maken afspraken voor morgen en gaan dan gauw terug naar de kamers. Geen van ons blijft lang op, de wind, zon en het lekkere eten zorgen voor een vroege nachtrust!