Dag 7: De vlindertuin

Om kwart over acht heb ik met Mary Ellen in de lobby afgesproken. We gaan naar Eagle Beach wandelen. Na een paar flesjes water te hebben gekocht gaan we op weg. Het is zoveel leuker om met een vriendin de wandeling, die ik al vele malen heb gemaakt, te doen!

Eagle Beach ligt op ongeveer twee kilometer lopen, we moeten eerst een ruw rotsachtig stuk over. Dan zien we de beroemde Divi Divi boom, die in alle toeristische blaadjes over Aruba staat. Gelukkig ziet hij er weer gezond uit, nadat hij een paar jaar geleden door vandalen kapot was gemaakt. Hij zal zijn carriere als fotomodel, zij het wat dunner (maar welk model wil dat nu niet?) dus voort kunnen zetten. Mary Ellen en ik poseren althans om de beurt met hem.


We doen onze sandalen uit en genieten van het superzachte zand hier. Ik blijf erbij, dat het zand hier zachter is, dan op Palm Beach, waaraan wij logeren. Na een paar kilometer zien we de rood-witte hekken, die een schildpaddennest aanduiden. Ik blijf het bijzonder vinden en zoals ieder jaar hoop ik, dat we er toevallig eentje uit zullen zien komen, 's avonds.

Na een wandeling van viereneenhalve mijl zijn we terug in het hotel. Rick, Kai en Saskia zijn net op weg naar het ontbijt. Gelukkig zie ik ze, want ze dachten, dat Mary Ellen en ik al zelf hadden ontbeten. De kinderen willen dolgraag de vogels bij het Westin hotel gaan begroeten, dus we besluiten daarheen te lopen. In het restaurant aan het strand bestellen Rick en ik een fruit bowl (vol!) en ik neem er nog een paar gepocheerde eieren bij voor de proteine.

Nadat de kinderen alle kakatoes en papegaaien van vorig jaar weer begroet hebben ontmoeten we de Mottola familie weer in de lobby van ons hotel. Katherine voelt zich gelukkig wat beter en we hebben besloten met zijn allen naar de vlindertuin te gaan. Die is niet groot, maar er vliegen allerlei prachtige vlinders rond en de rondleiding is interessant. Het is ook leuk voor alle leeftijden, wat alles met kinderen van 6 tot 17 jaar vergemakkelijkt.



En eerlijk gezegd vind ik het zelf ook ieder jaar weer heel mooi. Het is een uitdaging om goede foto's te maken van al die fladderende diertjes! We lopen er een goed uur rond en dan wordt het te warm. Phil en David zijn nog niet uitgekeken, maar de rest wel. Na de nodige souvenir vlinder oorbellen te hebben gekocht gaat Mary Ellen met Katherine en Lindsay in de airconditioning van de auto wachten.

Wij gaan terug naar onze kamer en verkleden ons in record tempo in zwemkleding! Mijn hemel, wat kan het hier toch warm zijn! Na een snelle duik in het zwembad lopen we naar de De Palm Pier. Hier is een leuk restaurantje, Bugaloe, waar ze lekkere broodjes verkopen. We nemen plaats aan een van de tafeltjes en krijgen een leuke Nederlandse serveerder. Hij is helemaal onder de indruk van Rick, de Amerikaan, die Nederlands spreekt!

Terwijl we onze keuze maken komt het liedje van Doe Maar over de luidspreker: "Je loopt je lul achterna". Grote hilariteit onder de aanwezige Nederlanders natuurlijk en onze serveerder neemt vol krediet voor deze toevoeging aan hun muziekselectie. Natuurlijk willen Rick en de kinderen nu ook weten, wat het betekent. Het wordt een heel leuke lunch en het broodje gezond smaakt prima!

Op de terugweg naar het zwembad bespreekt Rick de duiken, die Katja en hij hier willen doen. In Bonaire hebben ze vijf keer gedoken en dat willen ze hier weer doen. Een verschil met Bonaire hier is, dat er duiken met twee tanks worden gedaan. Vooral, omdat alle duiken hier bootduiken zijn. Ze gaan dus naar een locatie, duiken, varen naar de volgende locatie en duiken dan, na een rusttijd, weer.

Morgen zullen ze drie duiken maken, waarvan Saskia de eerste ook zal doen. Zij gaat namelijk een zogenaamde "resort" duik doen, om te kijken of ze het leuk vindt. Kai en ik zullen 's ochtends mee snorkelen en voor 's middags zetten we Kai, Saskia en mij op de snorkellijst. Ik huur gelijk ook een "shorty", een wetsuit met korte mouwen en broek. Ik krijg het al heel gauw koud in het water en met snorkelen wil ik er toch een tijdje in kunnen blijven.

Omdat we morgen vroeg op zullen moeten voor de duiken, willen we naar de Superfood om o.a. ontbijtspullen te kopen. Kai en Katja blijven in het zwembad, maar Saskia wil mee om haar favoriete liflafjes te kiezen. De Superfood is nogal uitverkocht, kennelijk zitten we aan het einde van de week voor de nieuwe voorraden aankomen. Saskia en ik willen ook heel graag haar elastiekjes, de wind hier maakt ons gek met ons haar in de mond de hele tijd. Maar de Superfood heeft dat dus helemaal niet.

Gelukkig is er een DA drogist vlakbij en Rick zet ons daar af. Zelf gaat hij even de Bonaire guldens wisselen voor Aruba guldens bij de bank. Hij had er in Bonaire niet bij stilgestaan, dat de Antilliaanse gulden anders is per eiland.

Saskia en ik vinden in ieder geval eindelijk de elastiekjes en we kopen ook een tandenborstel en tandpasta voor haar, want ze vertelt me nu, na een week vakantie, dat ze haar toiletspullen niet kan vinden. Dat terwijl ik zou kunnen zweren ze ingepakt te hebben! Maar dit betekent dus, dat ze al een week lang haar tanden niet gepoetst heeft! En ik maar denken, dat we de tijden van iedere keer eraan herinneren nu wel ontgroeid zijn! In ieder geval is ze heel blij met haar Spongebob Prodent!

De rest van de middag genieten we van het dobberen in het zwembad en de zee. We zien Lindsay en David ook en de kinderen spelen allemaal leuk met elkaar. Om half vijf hebben Mary Ellen en ik afgesproken om de andere kant van het strand af te lopen. Maar eerst neemt Rick nog een foto van ons beiden op het strand om vooral de Bunco groep, waar we toe behoren, te laten zien, waarom we vandaag niet op de Bunco avond waren. Het is toch best bijzonder elkaar zo op een Caribisch eiland te treffen.

In alle vijf jaren, dat we op Aruba komen heb ik nooit een middag strandwandeling gemaakt. En nu weet ik, dat het in de ochtend vele malen leuker is! Het strand voor alle resorts is bomvol! Kennelijk is het vloed, want het strand is veel nauwer, dan gewoonlijk. Als de mensenmassa minder wordt, zien we een gigantische kwal op het strand liggen! Die zie ik nu nooit als we snorkelen, dus waar die vandaan komt? We lopen tot na de hutten van de vissers, waar het water, in tegenstelling tot 's morgens tot aan de deuren komt.

Verder kunnen we niet, want het strand is afgesperd met hekken om een schildpaddennest aan te duiden. Wel genieten we van de kunsten van de kite surfers en de windsurfers, die hier een paradijs hebben gevonden. Ook mijn favoriete felgekleurde vissersbootjes liggen er weer. Leuk om allemaal aan Mary Ellen te laten zien.

We lopen een uur en dan is het tijd om afscheid te nemen. Zij moeten morgen om half zes alweer op het vliegveld zijn voor hun vlucht naar Miami en gaan vroeg eten. Wel jammer, dat we maar zo kort op dezelfde plek zijn, maar zo hebben we toch leuke gedeelde herinneringen.

Met zijn vijven gaan we naar Piet's Bar. Ook dit is een soort traditie geworden op het eiland. Dit jaar hoeven we niet zo ver te lopen, want de Radisson ligt een stuk centraler, dan de Westin. Zoals ieder jaar worden we enthousiast begroet door Luz (een heel vriendelijke Colombiaanse). We bestellen onze favoriete drankjes en frietjes met al hun sauzen: pinda, kerry, mayo en ketchup. Hier hebben ze de lekkerste en verste frietjes op het eiland!

We nemen foto's van elkaar met zonsondergang en gaan dan terug om te douchen en klaar te maken voor het avondeten. Rick wil graag eens naar Oranjestad en dus valt de keuze op "Le Petit Cafe". We vinden met gemak een parkeerplaats, tegenover Carlos and Charlie's, befaamd (of berucht) door het Natalie Holloway geval.

Langs een kotsende vent lopen we de straat over en ik vind het al meteen minder om in de stad te gaan eten. De eetlust van de kinderen is ook beduidend verminderd, ik word zelfs bij het typen hiervan weer even misselijk. Gats!

Le Petit Cafe ligt leuk met uitzicht over de hoofdstraat van Oranjestad. Maar er is geen kip! We krijgen een tafeltje buiten en een blik op het menu zegt me, dat we hier geen hoofdgerecht willen eten! Alles is $30 of meer en de atmosfeer is er gewoon niet om zulk geld neer te tellen. Rick voelt zich beschaamd en wil niet zomaar opstaan na enkel een drankje. We komen overeen, dat we dan een voorafje bestellen, waar Rick de smoes, dat we iemand gaan bezoeken aan vast plakt.

Mijn Arubaanse garnalencocktail smaakt best lekker, maar ik ben blij, dat we niet langer blijven. We bespreken de mogelijkheden en eventjes komt toch naar Bingo's gaan ter sprake. Dit was de eerste keuze vanavond, maar iets nieuws proberen leek ook weleens leuk. Echter, iedereen is moe en niet zo hongerig, dus we besluiten bij de Sunset Grille in het hotel een dessert te gaan eten.

Dit blijkt een prima keuze. De bediening is uiterst vriendelijk. Katja bestelt een espresso, maar wist niet, dat het zo'n klein kopje zou zijn en zonder melk, dus steelt ze de slagroom van Ricks dessert. Zonder verder vragen brengt de serveerder haar een grotere kop met een hele klodder slagroom erop! De anderen genieten ook van hun dessert, maar ik ben niet zo'n zoetekauw. Ik bestel dus wat sushi van het appetizer menu, die ook erg lekker smaakt.

Na afloop gaan de kinderen naar boven om zich klaar te maken voor bed. Rick en ik lopen even het casino binnen, wat echt erg mooi is. Bovendien zijn de minimum bedragen, die ingezet moeten worden laag. Ik geef $20 aan de dealer voor Let It Ride en speel een paar rondes. Maar ik verlies de $10, die ik in heb gezet. Nou ja, het was leuk. Grote gokkers zullen we nooit worden.