De terugreis en weer thuis!

Rick verrast me door ontbijt op bed te gaan halen. Beneden bij het koffie standje haalt hij Arubaanse pasteitjes en lattes met caramel siroop. Dan laten we de kinderen slapen en gaan snorkelen bij Arashi. Het water is koud! Maar het is alweer een stuk helderder, dan gisteren en we zien een grote varieteit aan onderwaterleven, waaronder een grote mureen.

Lang houden we het echter niet vol en gaan ons opwarmen aan het zwembad. Nog even genieten we van al het felle blauw, de mooie hagedissen en leguanen en de zwaaiende palmen. De kinderen gaan nog even afscheid nemen van hun geliefde gevederde vrienden en Carlos. Rick en ik maken een korte strandwandeling om wat t-shirts te kopen en dan is het tijd om te douchen en de laatste dingen in te pakken.

Onze vlucht zal om kwart over vier gaan en we verwachten op woensdagmiddag geen erge drukte op het vliegveld. We rekenen dus, dat we, als we er twee uur van tevoren zijn, voldoende tijd zullen hebben.

Gelukkig is Bugaloe vandaag wel weer open en is de leuke serveerder er ook. We vertellen hem, dat we maar een half uur om te eten hebben en dat is geen probleem. In sneltreinvaart staan de lekkere pistoletjes en frietjes voor onze neus met nog een laatste Amstel Bright voor Rick, Katja en mij erbij. Ik ben helemaal geen bierdrinkster, maar die vind ik heel lekker!

Achteraf ben ik heel blij, dat ik iedereen toch gedwongen heb vroeger naar het vliegveld te gaan, dan Rick wilde. Als we aan komen rijden zien we een enorme rij wachtenden staan bij de American Airlines balie! Het is kwart over twee, dus we hebben twee uur de tijd, maar er is maar een persoon, die mensen incheckt!

Tergend langzaam schuifelen we vooruit! Later horen we van twee Nederlanders, die toevallig ook naar Washington gingen, dat zij keurig drie uur van tevoren aanwezig waren en twee uur moesten wachten in die rij! Wij hebben "geluk", want tegen de tijd, dat wij aankwamen, waren de hulptroepen eindelijk ingeroepen. Na een uur zijn we eindelijk aan de beurt en blijkt dat een van onze tassen een overgewicht van 4 pond heeft. Dat moeten we er dus even uithalen en ergens anders bij proppen. Als we de twee Harry Potter boeken eruit halen, zitten we goed.

Eindelijk krijgen we onze instapkaarten aangereikt met de mededeling, dat het instappen om half vier begint. Met een blik op mijn horloge zeg ik: "Dat is dus nu". Beamend knikt de check in agent, totaal niet aangedaan. Er staan nog zeker veertig mensen achter ons te wachten.

Gauw gaan we richting de Arubaanse paspoortcontrole. Hier wordt ons immigratie kaartje teruggenomen en ook dit gaat tergend langzaam. We maken ons zorgen, want we moeten hier in Aruba door de Amerikaanse douane. Soms kan dat ook nog flink lang duren.

Maar het eerste veiligheidspoortje gaat snel en de bagage is zo van de band getrokken. Onze douanekaart wordt aangenomen en we mogen zo door. Hup, alle koffers weer op de band en door het tweede veiligheidspoortje. Schoenen uit, laptop uit de tas, zakje met vloeistoffen eruit en alles gaat goed. Eindelijk kunnen we ons naar de gate haasten.

We hebben nog twintig minuten voor het officiele vertrek van het vliegtuig en ik moet nog ontzettend naar de wc. De anderen hebben erge dorst en Rick gaat drankjes kopen. Net als ik de toiletten binnenloop hoor ik "Last call for boarding American Airlines 1780". Maar ja, nature calls, dus hopelijk mis ik de vlucht nu niet. Opeens schiet het door mijn hoofd, wat ik dan zou doen, want het enige, dat ik bij me heb zijn onze paspoorten!

Gelukkig loopt het zo'n vaart niet, als ik terugren naar de gate stelt Rick me gerust. De deuren zullen nog even open blijven, want ze wachten nog op 36 passagiers! Wat een slechte organisatie bij die check in balie, dat heb ik nog nooit meegemaakt! Voor een vlucht zou dat toch van een leien dakje moeten gaan.


Dag Aruba!

De vlucht van Aruba naar Miami duurt maar tweeeneenhalf uur en het is maar goed, dat we ons eigen vertier mee hebben. Het entertainment systeem aan boord werkt niet, dus er is geen muziek of tv. Ik vermaak me met het schrijven van mijn blog en het spelen van Sudoku's met Rick, die eindelijk eens naast mij zit.

Ondanks het late vertrek uit Aruba komen we op tijd in Miami aan. Al bij het omroepen van de gates gaat er een lampje bij me branden. We komen aan in de D corridor, maar moeten naar C. Ik meen me te herinneren, dat dat een paar jaar geleden ook zo was en dat we ons toen zo ergerden aan het gebrek aan eetgelegenheden in die terminal.

Rick wuift echter mijn voorstel iets in de D terminal te eten af en we lopen, en lopen, en lopen nog meer naar de C terminal. Al jaren zijn ze dit vliegveld aan het "verbeteren" en nu hebben ze er "grappige" borden met de hoeveelheid tijd, die het zou moeten nemen om naar de verschillende terminals te lopen. Op het laatste bord staat "10 seconds to C terminal". He, he, eindelijk!



Een blik om de hoek bevestigt mijn herinneringen en nu verwijt Rick me, dat ik er niet toch op gestaan heb iets in de D terminal te eten. Tja, hij leek zo overtuigd, dat ik geen gelijk zou hebben. Voor teruglopen hebben we geen tijd, dus we nemen maar genoegen met de smakeloze broodjes, die hier te koop zijn. Katja heeft geen leesvoer meer, dus ik blijf bij de tassen en mijn laptop, waar ik gelukkig een stopcontact voor heb gevonden, want de batterij was helemaal leeg.

Als ze net weg zijn, zie ik opeens iedereen bij onze gate gehaast opstaan. Wat er precies is omgeroepen kon ik niet verstaan, maar goed lijkt het me niet. Gauw vraag ik aan wat weglopende mensen, wat er aan de hand is. Het blijkt, dat de gate is veranderd en we zullen nu vanaf gate A7 vertrekken! Dat is dus de verste terminal bij ons vandaan, volgens de "grappige" bordjes twintig minuten lopen!

Snel bel ik Rick op zijn mobieltje en we rennen met de meute mee naar de A terminal. Er zitten een aantal mensen tussen, die minder goed ter been zijn, echt heel erg, dat die dat hele end moeten lopen! Wat een rotvliegveld is dit toch!!

De A terminal blijkt veel mooier, dan de C terminal, wel met leuke eetstandjes. Maar ja, we hebben nu al gegeten. De vlucht blijkt ook nog eens een half uur vertraagd. Wat er nu precies aan de hand was is ons nooit uitgelegd. Ik weet wel, dat de crew er ook niet blij mee was.

Enfin, eindelijk om kwart over negen stijgen we op en de vlucht zelf is prima. Het vliegtuig, een 737, oogt nieuw, heel ongewoon in deze tijd. Eindelijk landen we met een half uur vertraging op Dulles. Daar staat de "people mover" al klaar en ook onze bagage komt vrijwel meteen.

De oude, trouwe Smurf wacht geduldig en Rick rijdt ons bekwaam naar huis. Na alles naar binnen gesjouwd te hebben ontspannen we nog even en ploffen daarna uitgeput om half twee ons bed in! Help me onthouden volgend jaar Miami op alle manieren te vermijden! Maar wat hebben we genoten en lekker ontspannen en wat is het ook weer heerlijk om onder onze eigen fan in ons eigen bed te slapen!