Naar Bonaire

Om kwart voor vijf begint deze ellenlange reisdag naar Bonaire! Katja en Rick hebben me bezworen, dat drie kwartier voor hen genoeg tijd zou zijn om zich klaar te maken. Onze vlucht gaat om tien over acht en twee uur van tevoren op het vliegveld zijn is echt het uiterste. Natuurlijk vertrekken we bijna een kwartier te laat met veel stress (vooral van mijn kant, want ik heb een hekel aan haasten op luchthavens).

Als ik op het laatst nog even gauw Katja's auto in de garage wil zetten, vergeet ik, dat de deur van de van open is. Krrrr, hoor ik, te laat! Baal, baal, baal! Er zit een kleine blauwe deuk in Katja's gele wagentje (ze kon er niet veel op zeggen, gezien zij de hele rechterbumper van de van in de prak reed, zonder het zelfs te merken). In het schemerlicht leek het niet zo erg, hopelijk zien we over twee weken niet, dat het toch dieper ging dan gedacht!

Maar om dertien over half zes (ja, ik heb de minuten geteld) vertrekken we dan eindelijk. De reis naar het vliegveld verloopt voorspoedig, tot ik me herinner, dat Katja zei, dat ze Snickers zo lang in de wc had opgesloten. Ik vraag Katja en Rick of ze hem vrij hebben gelaten. Geen van beiden heeft daaraan gedacht. En die badkamer heeft geen kattenbak, eten of drinken! Wanneer Laura voor het eerst zal komen, weet ik niet, dus het is zaak Snickers te bevrijden.

Wij hebben geen tijd om terug te keren, dus eerst maar inchecken, wat heel vlot gaat (al heeft de tas van de kinderen overgewicht, waar we $25 voor moeten betalen). De rij voor de veiligheidscontrole is echter flink lang, dus Katja belt Leah's vader om te vragen, of hij Snickers uit de badkamer wil verlossen. Gelukkig gaat alles goed, want de verbinding wordt net voor Katja hem de alarm code kan geven, verbroken. Net op tijd lukt het weer en we kunnen gerust zijn, dat Snickers happy rondloopt door het huis.

Als we eenmaal met de "people mover" bij de D gates zijn afgezet, gaan we in de rij staan voor Starbucks. Ik bestel een latte en gok op het vliegtuig eten. Rick neemt er twee brownies bij (bah, als ontbijt!) en Katja een chocolate chip scone. Bij de gate zijn ze al aan het boarden en precies op tijd om tien over acht vertrekken we! Gelukkig gaan we naar het zuiden, want op CNN zagen we, dat Philadelphia en New York ernstige vertragingen hebben vanwege noodweer.

De vlucht verloopt heel rustig. We lezen wat en de kinderen kijken naar de film "The Last Mimsy". Ik kan het scherm niet goed zien. We bestellen een ijskoude bagel met kaas en gerookte kalkoen als ontbijt. Lekker is anders, maar we hebben nog niets op, dus moeten het er maar mee doen.

Tien minuten te vroeg landen we in San Juan, Puerto Rico. Hier is het nota bene met 30 graden een stuk koeler, dan bij ons! Hier hebben we een overstaptijd van zeven uur en die willen we natuurlijk niet op het vliegveld doorbrengen!

We lopen naar buiten en zien meteen een taxi busje langsrijden. Met ons vijven en alle tassen hebben we die wel nodig. Ik vraag, hoeveel het kost om ons naar de oude stad (ciudad vieja) te brengen. $5 per persoon is het antwoord, niet goedkoop, maar we doen het toch. Ook vragen we hem om kwart over vier terug te komen om ons weer naar het vliegveld te brengen, dat is in het verleden met andere taxi's goed van pas gekomen. Zo hoef je je niet rot te zoeken naar een taxi terug.

We worden op een pleintje naast het oude fort afgezet en gaan op zoek naar een restaurantje. Ons oorspronkelijke plan was om de oude stad te gaan verkennen en misschien zelfs het fort te bezoeken (hebben we zo'n zeven jaar geleden ook gedaan, toen we hier met een cruise waren). Dat blijkt uiteindelijk veel te ambitieus.

De oude straatjes zijn schattig met mooi gekleurde huisjes, maar het duurt even, voor we een restaurant vinden, waar we allemaal iets lekkers op het menu zien. Het wordt de Tamarind, waar ze ook gratis wi-fi hebben. Hier eten we heerlijke kabeljauw kroketjes en ik bestel een baby octopus, garnalen en tonijn cocktail.

Nu we eenmaal zitten slaat de moeheid toe en vooral de kinderen hebben helemaal geen zin om nog ergens heen te gaan. We vertellen de manager, dat we zo lang moeten wachten op onze aansluiting. Hij is bijzonder aardig, we kunnen gewoon blijven en worden van lekkers en drankjes voorzien. Helaas gaat San Juan zo wel aan ons voorbij, maar de energie ontbreekt gewoon.

Als we rond vier uur weer op de plek, waar we met de taxi chauffeur hadden afgesproken, aankomen, staat hij er al! Rick en ik wilden eigenlijk de kinderen hier op een bankje installeren en dan zelf nog wat rondwandelen, maar besluiten dan toch maar meteen weer richting vliegveld te gaan.

Bij de veiligheidscontrole staat, dat het terreur alert op oranje staat (ik dacht, dat het geel was, maar wie ben ik?) en onze tassen worden grondig onderzocht. Prima, hoe veiliger, hoe beter. Rick had er nog een vergeten fles Mountain Dew in, die meteen wordt weggegooid.

In de Duty Free winkel kopen Katja en ik samen een lekker appelluchtje van DKNY en Rick tracteert zichzelf op een fles in Puerto Rico gedistilleerde rum. We hangen wat (letterlijk, want we zijn allemaal goed moe) in de stoelen tot het bijna instaptijd is. Om later op de avond geen trek te krijgen eten we nog een verschrikkelijk vette empanadilla, die me als een steen op de maag ligt.

Dan worden we met een busje naar ons heel kleine propeller vliegtuigje gereden. Toch zit het niet vol. Precies op tijd vertrekken we richting Bonaire. Eigenlijk vind ik het een beetje eng vliegen zo in het donker met enkel zee onder ons. Er is ook nog flink wat turbulentie, maar natuurlijk gaat het uiteindelijk allemaal goed.

Katja krijgt een briefje toegestopt van de flight attendant. Er zit een jongen in 4a, die het leuk zou vinden kennis met haar te maken, maar daar is hij (volgens de schrijver van het briefje, denkelijk zijn vader) te verlegen voor. Katja glundert helemaal, nu al sjans, dat wordt nog leuk! Het blijkt nog een leuke jongen te zijn ook, Jeremiah, 18 jaar oud. Hij komt naast Katja zitten en zo gaat de vlucht voor haar lekker snel.

Eenmaal op Bonaire zijn we zo door de douane, wij met onze Nederlandse paspoorten. Nu we die nationaliteit weer hebben, vinden de kinderen en ik het ook leuk hem te gebruiken. Ook de bagage is er zo en buiten staat de vertegenwoordiger van AB Carrental met een bordje met onze naam erop. We krijgen een Hyundai Tucson. Een leuke auto, maar veel te klein voor al onze bagage!

Gelukkig helpt de AB Carrental vertegenwoordiger (een Nederlander, die helemaal verbaasd is ons Nederlands te horen spreken) door met een andere auto de rest van de bagage naar ons resort te brengen. We logeren bij het Plaza Resort en dat is vlak naast het vliegveld. Ver hoeven we dus gelukkig niet te gaan!

Bij het inchecken worden we opgegeten door de muggen! Daar hebben we op Aruba nooit last van gehad, dus ik heb geen Off! meegenomen. Dom, blijkt hier wel! Morgen staat dat bovenaan de lijst van benodigdheden!

Na wat zoeken, want we moeten eerst het resort gedeelte weer uit en naar het vliegveld terug rijden, vinden we de villa, die we hebben gehuurd. Er zijn twee verdiepingen en wij krijgen de begane grond. Er is een enorme woon-eetkamer, een vol uitgeruste keuken en twee slaapkamers met ieder een badkamer! Wat een luxe en ruimte! Wel hebben we er morgen nog een bed bijgevraagd, zodat Rick en Saskia niet samen hoeven te slapen.

Doodmoe van de lange reisdag drinken we nog even wat en gaan dan slapen, benieuwd, wat we morgen bij daglicht allemaal zullen zien!