Negentiende trouwdag!

Rick en Katja zijn al vroeg op voor hun laatste duiken van deze vakantie. Ondanks de nog steeds ruwe zee gaan ze wel. Ze worden alleen met een busje naar het zuiden gereden, in plaats van met de duikboot gevaren. Waar de duiken gepland zijn, bij het havenrif en een gezonken sleepboot, is het lang niet zo ruw. Gelukkig, want het zou sneu geweest zijn, als deze duiken niet door waren gegaan.

Om de een of andere reden ben ik erg moe en sta voor de verandering eens niet om acht uur op, maar pas om kwart over negen! Vandaag wordt denkelijk een heel rustige dag, want de watersporten, die we nog willen doen, zijn alweer niet mogelijk. De golven zijn een stuk minder, maar nog te groot.

Met Kai en Saskia ga ik bij de Laguna Fish Market eten. Daarna popelen zij om weer naar de vogels bij het Westin hotel te gaan. Eigenlijk "moet" ik van mezelf gewichten gaan heffen in het fitness centrum van het hotel. Maar ik heb helemaal geen energie en ga dus mee naar de vogels.

Inderdaad zijn die veel leuker, dan bij het Radisson hotel, waar je ze alleen voor een snelle foto vast mag houden. Carlos, de Colombiaanse jongen, die de verantwoordelijkheid over de vogels heeft, laat zijn gasten de dieren lekker kroelen. Dat doen Kai en Saskia dan ook grif, vooral met een kleine witte kakatoe met een gele kuif.

Lisa, zo heet die vogel, is ook werkelijk schattig. Als een vreemdeling haar van Kai probeert weg te pakken pikt ze naar hun hand en duwt haar kopje in Kai's schouders. Ook op Saskia is ze duidelijk dol. Volgens Carlos herkennen de vogels mensen, die in vorige jaren met ze hebben gespeeld. En dat hebben onze kinderen al drie jaar achter elkaar gedaan! Ik kan me goed voorstellen, dat ze het hartstikke leuk vinden, maar als Saskia voor de zoveelste keer begint te vragen om een eigen vogel kap ik dat met een resoluut "Nee!" af.

Hoe leuk ook, ik weet gewoon, dat de kinderen het te druk zullen hebben en Rick en ik voor het schoonmaken en trainen zouden opdraaien. En daar hebben wij geen tijd voor, want we hebben ook nog een hond op te voeden (om van de kinderen zelf niet eens te spreken).

Terwijl de kinderen met de vogels knuffelen heb ik een interessante conversatie met een New Yorkse en Carlos over het onderwijs in New York, Virginia en Colombia. Het verbaast me toch telkens weer, dat er zulke verschillen tussen de high schools in de VS kunnen zijn. De New Yorkse heeft ook een zeventienjarige dochter, maar haar high school biedt nauwelijks Advance Placement cursussen. Ze is helemaal verbaasd, als ze hoort, waaruit onze kinderen allemaal kunnen kiezen. Toch fijn, dat we destijds in een gebied met heel goede scholen zijn gaan wonen.

Na met moeite afscheid te hebben genomen van hun gevederde vriendjes zeggen de kinderen en ik Carlos gedag. Ik heb het superwarm en kan niet wachten tot ik het zwembad en de zee in kan duiken! Het is inmiddels al bij enen en als ik het strand oploop, zie ik net de duikboot met Katja en Rick erop aankomen. De zee is dus kennelijk weer kalm genoeg om te varen.

Ze hebben een prachtduik gemaakt en een schildpad gezien. Een beetje jaloers ben ik wel, want ik vind het snorkelen hier zo leuk en door de wilde zee is dit al de derde dag, dat het niet mogelijk is. Rick belooft om vanmiddag te gaan kijken, hoe de omstandigheden bij onze favoriete snorkelplaatsen zijn.

Het strand bij ons hotel is weer half open, de rest is nog afgezet en er wordt hard aan het opruimen gewerkt. De pierbars en -restaurants zijn helaas nog wel dicht. Ons oorspronkelijke plan om bij Bugaloe te gaan lunchen (waar de bediening heel leuk is en de prijzen beduidend lager, dan de hotelrestaurants) gaat dus niet door.

We vragen dus om een tafeltje bij Gilligan's, waar het, waarschijnlijk omdat veel andere strandrestaurants gesloten zijn, helemaal vol zit. Het duurt, waarschijnlijk daarom, heel lang voor we ons eten krijgen. Het smaakt wel weer erg lekker, ik kan het nooit laten hun kipsate te bestellen. Maar pas om half drie zijn we klaar! Anderhalf uur voor een lunch is toch wel heel lang.

Gauw halen Rick en ik onze snorkelspullen. De kinderen willen niet mee en blijven in het zwembad. Ze kunnen het met zijn drieen heel goed vinden deze vakantie, erg leuk om te zien! Dat is een van de dingen, waarvan ik zo geniet als we met zijn allen op reis zijn. Thuis heeft ieder zijn eigen besognes, maar hier zijn ze op elkaar aangewezen en dat schept een goede band.

Als Rick de parkeerplaats uitrijdt voelt het rijden vreemd aan. Het zal toch niet? Jawel, hoor, rechts achter een compleet lege band. Al was de weg naar de Natural Bridge lang niet zo erg als die naar de Natural Pool (zie verslagen afgelopen jaren), kennelijk wel slecht genoeg om een lekke band te krijgen. Rick haalt de krik en de reserveband uit de achterbak en met het gewicht van ons allebei lukt het vijf schroeven los te krijgen. De laatste blijkt echter lam te zijn en wat we ook proberen, hij geeft geen millimeter! Er zit niets anders op, dan het verhuurbedrijf te bellen.

De snorkeltrip gaat dus niet door, helaas. Maar ach, ik denk toch niet, dat we veel gezien zouden hebben, als ik naar het nog flink troebele water voor ons hotel kijk. Rick gaat American Car Rental bellen en ik ga de kinderen zoeken in het zwembad. Niet veel later komt hij terug met de mededeling, dat we zolang een nieuwe Mitsubishi tot onze beschikking hebben (we kunnen dus vanavond in stijl naar ons trouwdag maal rijden). De Jeep zal morgen teruggebracht worden.

Eigenlijk vind ik het onvoorstelbaar, dat er negentien jaren voorbij zijn, sinds Rick en ik in het huwelijksbootje stapten! Maar dat vieren we dus vandaag wel met een etentje met zijn tweeen bij Matilde (de kinderen eten met zijn drieen bij Gilligan's, omdat het oorspronkelijke restaurant van hun keus, Piet's Bar, nog dicht is). Matilde heette voorheen Chez Matilde en is het afgelopen jaar gerenoveerd.

Het restaurant is gevestigd in een oud Cunucu huisje, wat typisch is voor de eilanden. Vroeger vond ik het een beetje oubollig klassiek, maar nu adverteert het zichzelf met "Island Chic". De ingang is nog vrijwel hetzelfde, al is er een vijvertje voor gebouwd. Binnen is het echter smaakvol, maar hypermodern ingericht met aan de muren flatscreen tv's met telkens veranderende afbeeldingen.

We krijgen een heel vriendelijke en vrolijke dame uit Grenada als serveerster en het wordt echt een bijzondere maaltijd. We beginnen met een voorafje, voor mij de zalm bonbon, die super lekker smaakt. Rick kiest de garnalencocktail, waar hij dol op is. We krijgen eerst nog een amuse bouche van een gevulde champignon.

Als hoofdgerecht neemt Rick tournedos. Zodra ik dat op het menu zag staan, wist ik, dat dat zijn keuze zou worden. Zelf houd ik het bij een tweede voorgerecht, de Parma ham carpaccio, die ook met een smakelijke salade komt. We delen tenslotte het chocolade dessert. Gelukkig, want dat blijkt enorm te zijn! Mede door de superleuke serveerster wordt het een avond om te herinneren.

Helaas zijn we beiden te moe om nog in het casino te gaan spelen! We worden zeker oud, want andere jaren hadden we daar toch meer fut voor. Nu lonkt dat heerlijke Sleep Comfort bed te veel!