Nog steeds geen wasmachine!

Vol verwachting word ik wakker, vandaag is de dag, dat de wasmachine gemaakt zal worden! Ik kan niet beschrijven hoeveel wij dat ding missen! Met drie kinderen, waaronder tieners, die drie keer per dag iets anders aantrekken, is er om de dag een flinke was weg te werken.

De monteur zal tussen 8 en 12 komen. Mijn hoop, dat hij om acht uur al voor de deur zal staan, vervliegt snel. Rick gaat naar zijn werk en ik probeer mezelf te motiveren een gewichten routine te doen. De kinderen liggen alle vier (we hebben Cody hier) nog op een oor.

Gelukkig lukt het me Petra even op de MSN te krijgen. We "kletsen" een half uurtje en gaan dan allebei aan de gewichten! Ik ga naar buiten, waar het wel warm is, maar niet zo vochtig.

Het voelt alsof ik heel hard werk en alle spieren komen aan bod. Meer dan een half uur lang zweet ik me te pletter en dan gaat de telefoon. Het is de monteur, hij is onderweg. Om elf uur staat hij voor de deur.

Om vijf over elf ben ik klaar om in tranen uit te barsten! Het stickertje op onze machines met "Priority One 24 hour service" is nu lachwekkend. Maytag heeft geen eigen service meer, Whirlpool heeft het bedrijf verkocht en nu komt de service van een derde bedrijf. Het heeft anderhalve week geduurd voor we deze (voorheen Maytag) monteur mochten zien.

Het zal nog eens drie weken duren, voor we hem weer zien om de machine te maken!!! De motor is stuk en moet opnieuw besteld worden. De monteur neemt de gelegenheid waar om flink te klagen over het bedrijf, waar hij nu voor werkt. Vervelend voor hem, maar hij hoeft de was van een gezin van vijf personen niet bij te houden! Lang leve Mary Ellens wasmachine!

Maar ja, er zit niets anders op, dan het te accepteren. Na een snelle lunch neem ik Cosmo mee naar het hondenpark. Daar is Sam, een zwarte labrador, kwispelend bij het hek.

Zijn vrouwtje heb ik al een keer eerder gezien. Het is een oudere dame met slecht gekleurd haar en gekleed in een t-shirt en onaantrekkelijke broek. Zij en ik zijn alleen in het park met onze honden en dus raken we aan de praat.

En dan geniet ik weer even, ik vind het toch zo interessant om over andermans leven te leren! Na de CIA agent een paar weken geleden heb ik hier de vrouw van een lasser. En niet zomaar een, maar een, die de speciale diploma's heeft voor hoe er gelast moet worden om tijdens een aardbeving goed te blijven.

Haar man werkt voor een bedrijf, dat lopende banden maakt. Ze doen dat voor onder anderen Target warenhuizen, UPS distribution centers en vliegvelden, de banden, waar onze bagage vanaf komt. Hierdoor wonen ze zes tot twaalf maanden ergens en verhuizen dan weer. Met haar hond logeert ze maandenlang in een hotel, hier in de Residence Inn. Maar ze zegt, dat ze er genoeg van heeft, ze wil nu eens op een plaats blijven!

Binnen het halve uur weet ik, dat zij de middelste van 13 kinderen is. Haar jongste dochter is een musikaal talent en ze heeft genoeg van het van de ene naar de andere plaats reizen. Je leert zo heel goed, waar je nooit zou willen wonen, zegt ze. Ik kan het me voorstellen.

Intussen luisteren we naar fel vechtende haviken in de bomen. Die gaan toch tekeer! Cosmo wordt er zelfs door afgeleid van zijn goal om een overgebleven stuk hamburger te eten. Mensen laten hier nogal eens wat te eten achter en de honden vinden het zonder moeite. Eng vind ik het wel, want als iemand kwaad wil is dat ook zo gebeurd.

Laura komt om een massage te geven. Het is weer even echt adem inhouden, want er zijn flinke knopen. En toch voel ik me over het algemeen stukken beter, dan als het kouder is. Voor nu komt Laura dinsdag nog een keer, voor wij op reis gaan, maar ik denk, dat ik die ga afzeggen (goedkoop zijn de massages niet en de verzekering betaalt er niet voor, dus als ik me goed genoeg voel heb ik het niet nodig).

Na alle warmte van vandaag lonkt het zwembad weer. Om half vijf duik ik het (nog enigszins) koele water in. Ik zwem 31 banen en heb er dan opeens genoeg van. Driekwart kilometer is toch ook best een end.

Als Rick thuiskomt stelt hij voor samen te gaan eten. Katja eet met een vriend bij de mall, Saskia is bij Cody en eet daar en Kai wil wel gewoon een pizza bestellen. Prima idee, dus!

We hebben allerlei coupons voor een halve prijs of gratis tweede hoofdgerecht bij een aantal nieuwe restaurants in de buurt. We gooien er kop of staart over en het landt op Mythos, een Grieks restaurant.

Daar aangekomen is het restaurant leeg, met uitzondering van een man, die van alles van het menu probeert. De eigenaar is een Cyprioot en op het menu is dat ook te zien. De bediening is in ieder geval heel erg aardig.

Als voorafje neemt Rick een tiramosalata (of zo), een Griekse caviaar. Ik neem de gegrilde calamari. Beiden zijn lekker, maar niet overweldigend.

Als hoofdgerecht kies ik de filet mignon kabob en Rick de lams kabob. Ook weer erg lekker, maar er zijn hier tientallen restaurantjes uit het Midden-Oosten, die hetzelfde zouden voorzetten.

Dit restaurant zal op zijn ambiance worden beoordeeld, want het is niet uniek genoeg kwa voedsel om het zo te "halen". En ik denk, dat het een eendagsvlieg is, helaas voor de sympathieke eigenaar. Tenzij hij iets spectaculairs zal doen. Dat is het harde van een metropool, er is nog zoveel concurrentie!