Op weg naar Massachusetts

Al heel vroeg word ik wakker en bedenk me, dat ik echt enorm opzie tegen de lange rit met veel files vanmiddag. De gewoonlijke weg, die we rijden, leidt langs de grote steden Baltimore, Philadelphia en New York. Mede door de toll plaza's en het vakantieweekend verkeer vrees ik lange files.

Rick moet eerst nog werken en Saskia naar het open house van haar school, dus eerder dan een uur of drie zie ik ons niet vertrekken. Beneden surf ik naar Mapquest.com, dat nu ook toelaat meerdere stoppunten in te voeren. Ik probeer uit te zoeken, hoeveel langer in mijlen een route over het westen zou zijn.

Dat blijkt zo'n 75 mijl te zijn, iets meer dan een uur, dus. Volgens mij hebben we dat uur er zo uit met gemist oponthoud, dus ik bel Rick met het nieuws. Die is aanvankelijk niet overtuigd, maar als hij later de verkeersinformatie luistert wel.

Gisteravond kwam Katja thuis met een lekke band aan haar auto. Zij blijft dit weekend alleen thuis om te werken en haar schoolprojekten af te maken. Ze heeft haar auto dus hard nodig.

Tot mijn schaamte moet ik bekennen nog nooit een band verwisseld te hebben! En Rick moet naar zijn werk. Eindelijk kan ik dus mijn AAA lidmaatschap eens gebruiken. Ik bel ze, geef de nodige informatie en de zeer vriendelijke dame aan de andere kant van de lijn belooft voor half elf iemand hier te hebben.

Dat is nog een uur weg en AAA kennende komen ze aan het einde van de uiterste gegeven tijd. Zo heb ik dan nog tijd om met Mary Ellen te gaan hardlopen. Even die nerveuze energie, die ik voel, wegpuffen!

Gelukkig neem ik mijn mobieltje wel mee, want je zult altijd zien, na twee mijl gaat die af. De AAA meneer staat in onze oprit. Ik zeg hem aan te bellen, want Katja is er om hem de auto te wijzen.

Gauw lopen Mary Ellen en ik terug, maar bij aankomst is het hele karwei(tje) al gepiept en had ik er eigenlijk helemaal niet bij hoeven zijn. Vorige keren moest ik altijd nog mijn kaart laten zien en iets ondertekenen. Maar dit keer word ik op mijn woord vertrouwd. Prima!

Katja volgt mij met haar kevertje naar Merchant Tire in Vienna. Gelukkig kunnen ze hier de band vanochtend nog maken. Eerst zal geprobeerd worden hem te repareren, maar daar heb ik een hard hoofd in.

Inderdaad gaat, zodra we het huis binnenlopen, de telefoon met de mededeling, dat er een nieuwe band op zal moeten. Niet goedkoop: $160, maar ja, er is niets aan te doen. Katja moet er wel, per afspraak bij aanschaf van de auto, de helft van meebetalen. Iets, waar ze natuurlijk niet blij mee is, maar het is niet anders.

Het is inmiddels al bij elven en Saskia's open huis van school nadert. Het duizelt me even en ik moet keuzes maken. Cosmo heeft ook nog geen goede wandeling gemaakt en ik heb gisteren iets gegeten, waar mijn ingewanden het niet mee eens zijn. Ik geef Saskia dus een paar cheques mee om te betalen voor de lunches en haar agenda en zeg haar, dat ik haar lerares dinsdag wel zal ontmoeten. Ze gaat toch samen met Tabatha, dus ze vindt dat prima.

Na Cosmo's wandeling ga ik verder met inpakken, helaas onderbroken door meerdere gangen naar de plaats, waar de keizer ook te voet heen gaat. Het is weer leuk, natuurlijk gebeurt dit op de dag, dat we een lange autorit gaan maken, mopper de mopper! Maar gelukkig hebben we het paardenmiddel Immodium nog in huis en ik hoop van harte, dat die twee minuscule pilletjes het ongemak zullen wegnemen!

Rick komt blij thuis, hij had een goed half jaarlijks review, wat natuurlijk altijd iets om te vieren is. Samen halen we Katja's kever op, want die is bij een vriendinnetje, dat in het ziekenhuis ligt, op bezoek. Wat het meisje mankeert, weet men (nog) niet, maar kennelijk is ze niet besmettelijk.

Katja en haar vriendinnen moeten wel in "scrubs", denkelijk omdat het besmettingsgevaar voor Jackie groot is. Katja komt in ieder geval flink onder de indruk thuis. Hopelijk vinden ze gauw, wat het is, lijkt me ook zenuwslopend voor de ouders!

Om drie uur nemen we afscheid van onze oudste, natuurlijk met een waslijst aan instructies. Het is toch even vreemd, zij alleen thuis en wij met zijn vieren op reis. Maar het is iets, waar we toch aan zullen moeten wennen.

Zoals altijd op vrijdagmiddag en al helemaal op een "holiday weekend" duurt het eeuwig om ons gebied uit te komen! We staan in de file in Leesburg en later weer op de interstate 70. Al met al duurt het twee en een half uur, voor we Pennsylvania in rijden!

Toch denk ik nog steeds, dat we zo betere tijd maken, dan via de oostelijke route (en het is een veel mooiere route kwa natuur). Op de radio horen we van enorme opstoppingen tussen Washington en Baltimore en dan hebben we het nog niet over het gebied door New Jersey en New York City!

Eenmaal op interstate 81 is het "smooth sailing". Nu hebben we zin om te gaan eten en zijn verbaasd als er bij een grote stad als Harrisburg werkelijk niets te vinden is. We willen ergens aan tafel, waar Rick en ik ook een biertje en wijntje kunnen bestellen.

Rick mist de afslag naar een grote mall in Frackville, maar de volgende uitrit is mijlen verder, dus terugrijden is geen optie! Gelukkig vinden we veertien mijl later een Damon's Grill, waar we waarempel (hoe is een raadsel, want er zitten mensen te wachten en anderen krijgen een bieper) zo aan kunnen schuiven.

Voorzichtig met mijn maag bestel ik een prime rib sandwich. Die komt au jus (met bouillon) en ik eet alleen het broodje en de bouillon. Hopelijk is dit gedoe morgen over, want ik wil natuurlijk wel van het bezoek kunnen genieten!

Na het eten rijden we verder de interstate 80 op. Daar voelen we ons alleen op de wereld! Ver voor ons zien we de lichten van andere auto's, maar om ons heen is het pikdonker en overal staan waarschuwingen voor overstekende herten.

Uit bordjes blijkt, dat we door de Poconos rijden, een populair vakantiegebied (in de winter veel skigebied), vooral voor honeymooners. Sommige hotels hebben baden in de vorm van een hart hier in de bergen van Pennsylvania. Je zou het waar wij rijden niet zeggen, er is geen hotel te bekennen!

Er staan hier grote stippen op de snelweg om aan te duiden, hoe ver je afstand moet houden. Wel een goed veiligheidsinitiatief, dat zouden ze elders ook moeten doen. Al vind ik, dat Amerikanen over het algemeen goed afstand houden. Bij Stroudsburg stoppen we om wat te drinken te halen.

Intussen voel ik me steeds naarder en krijg koorts. Ik wil niets liever, dan een hotel vinden en slapen. Maar de MIO GPS heeft bepaald, dat de kortste route ons zeker 27 mijl over een tweebaansweggetje door niemandsland voert. We komen langs allerlei watervallen, zoals Bushkill Falls, waar we natuurlijk in dit pikkedonker niets van zien. Onvoorstelbaar, wat is dit land op veel plaatsen nog leeg!

Ongetwijfeld zal het hier overdag prachtig zijn, maar er is geen hotel of motel te bekennen! Pas als we de interstate 84 bereiken vinden we, bij de eerste afslag in New York State, een eenzame Comfort Inn op een heuvel. Gelukkig heeft die plaats en om kwart over elf gaan de lichten uit en hoop ik wat me parten speelt weg te slapen!