Roosters ophalen

Op de radio hoor ik, dat het in deze tijd van het jaar gemiddeld 84 graden (bijna 29 graden C) Fahrenheit is in ons gebied. Er wordt bij gezegd, dat we zo, op onze weg naar de herfst, telkens een aantal graden verliezen.

De herfst??? Daar ben ik absoluut niet klaar voor! Ik wil zomer en als de temperaturen onder de dertig graden duiken, voel ik die onderliggende koelte al, dat afscheid van lange zwoele zomeravonden.

Maar gelukkig zijn de weergoden nog niet zo ver en zal het kwik ook vandaag weer boven de dertig graden uitstijgen. Mary Ellen en ik voelen het al, als we om half tien vertrekken voor onze interval workout. Het is warmer en iets vochtiger, dan gisterochtend.

Cosmo wil graag mee, maar ik had gisteren toch het gevoel, dat het te lang en te warm voor hem was. Hij dronk in een keer zoveel, dat hij wat overgaf. Ik beloof hem (alsof hij het verstaat), dat ik na mijn loopje er ook met hem op uit zal gaan.

De Garmin wordt ingesteld op twee minuten hardlopen, twee minuten rust en dat gaat heel goed! Tot onze ergernis vallen de twee minuten hardlopen natuurlijk wel juist als we de heuvel op moeten... Maar ach, dat is goed voor het "tushie" (Amerikaans equivalent van "bips").

Kennelijk lopen we die twee minuten veel sneller, dan gewoonlijk, want onze vijf kilometer tijd wijkt niet eens zoveel af van de "gewone". En toch heb ik hier een veel fijner gevoel bij: hard gewerkt en de tijd ging snel. Voor herhaling vatbaar, vinden we allebei.

Cosmo wacht thuis ongeduldig op zijn wandeling, dus ik lijn hem meteen aan. Ook met hem jog ik, want zo loopt hij beter, maar op een sukkeldrafje. Het lijkt alsof hij zijn passen naar mijn ritme regelt en hij loopt zo veel netter aan mijn linkerkant, dan als ik gewoon loop. En hij is na de anderhalve mijl, die we lopen, veel moeier, dan als we gewoon wandelen.

Als we thuis komen zie ik de auto van de schoonmaaksters op de oprit staan. Hoera, ze zijn eindelijk een keer op tijd! Dat "hoera" wordt niet geechoed door Kai en Katja, die als zombies op de bank hangen, uit hun bed gebonjourd door vrolijke Latina's.

Cosmo wordt in ieder geval als een langverloren pup ontvangen. Deze "perro" wordt van alle kanten geknuffeld! Maar hij rent ook graag weg met hun schoonmaakmiddelen, dus na een hartelijke begroeting haal ik hem weg.

Na Kai en Katja op hun hart gedrukt te hebben deze hondenbaby geen moment uit hun oog te verliezen, vertrek ik met een "to do" lijst richting Fairfax. Deze week voor de scholen weer beginnen zit propvol! Eigenlijk voelt dit meer als het begin van een nieuw jaar, dan Nieuwjaarsdag!

Als eerste ga ik naar Petsmart, waar ik Cosmo inschrijf voor zijn volgende training, de "intermediate" (volgens mij is hij nog echt een beginner, maar goed). Die begint precies op mijn verjaardag, 10 september.

Nu ik toch in Fair Lakes ben, rijd ik meteen naar Target.

Dit weekend hebben we een mini familie reunie met mijn (oudste) broer en zus en daar wil ik cadeautjes voor meebrengen. Mijn broer en mijn 11-jarige neefje zijn pas jarig geweest. Voor mijn broer kies ik de dvd van "300", die film vond ik zelf erg goed en hij vast ook. Mijn neefje krijgt het bordspel "Clue" (bij jullie bekend als "Cluedo") van ons, een grote favoriet van onze kinderen.

Voor de anderen koop ik kleinigheidje: boetseerzand, Playdoh en Aquadots voor de kleintjes. Het verbaast me hoeveel keus er is in kleine dingetjes onder de $10!

Het is moeilijker kiezen voor mijn zus en schoonzus en zwager. Uiteindelijk worden het lekkere lotionnetjes van Burt's Bees voor de dames en een wijn"gadget" voor David, die dol is op wijn. Een lekkere doos Godiva chocolaatjes als dank voor de gastvrijheid en ik ben klaar!

Op weg naar huis tank ik ook nog even gauw benzine bij de Exxon. Hier kan ik gewoon mijn Speedpass staafje naar de pomp zwaaien en beginnen. Een gallon 87 regular unleaded kost hier $2,59, minder dan een maand geleden, dus.

Na de lunch begin ik aan de tweede ronde "to do"'s, dit keer met Katja mee. Als eerste rijden we door de drive thru bij de bank. Katja heeft nog twee salaris cheques, die op haar rekening gezet moeten worden.

Het neemt nog wat voeten in de aarde, want Katja weet haar rekeningnummer niet en dat is natuurlijk wel nodig. Gelukkig kan het ook met Ricks social security nummer, wat ik al jaren uit mijn hoofd ken. Dat is de sleutel tot van alles. Je wilt dan ook niet, dat je social security nummer overal bekend wordt, de kans op identiteitsdiefstal wordt dan steeds groter.

Bij Target vond ik een paar heel leuke boekenkaften en kocht er een stel voor Katja en Kai. Het bijzondere hieraan is, dat ze van stof zijn, zoals alle boekenkaften hier. Om Petra tenminste wat werk te ontnemen is de volgende stop het postkantoor. Drie stoffen boekenkaften zijn op weg naar Nederland. Ik ben benieuwd, of ze zullen voldoen.

Nu ik Cosmo regelmatig meeneem naar het hondenpark, dat deel uitmaakt van de Town of Vienna, vind ik het nodig hem ook "legaal" te maken. Toen ik hem ophaalde uit de kennel heb ik om een copie van zijn hondsdolheidscertificaat gevraagd. Hierop staat ook, dat hij gecastreerd is.

Bij de Vienna Town Hall blijkt het heel makkelijk om een penning te krijgen. Het enige, wat nodig is, is dat hondsdolheidscertificaat. Omdat Cosmo gecastreerd is, kost hij $5 (niet gecastreerd is $10). En nu heeft hij een mooi sterretje aan zijn halsband hangen en hoef ik niet meer bang te zijn, als het Animal Control busje langs komt.

De laatste stop van de middag is Giant. Katja en ik willen beiden weer aan een gezonde eetroutine beginnen en daarvoor is vers fruit en ander gezond eten nodig.

Omdat we dit weekend niet thuis zullen zijn, slaan we alvast lunch voorraden in voor volgende week. Dat is een groot nadeel van reizen op het laatste "zomer"weekend, maar het is de enige manier om onze Canadese familie te zien.

Net op tijd komen we thuis en leggen alles weg, want Katja en Kai kunnen om vijf uur hun roosters op gaan halen. In voorgaande jaren moest ik dan mee om hen erheen te rijden, maar dit keer neemt Katja Kai ook mee. Heerlijk, lekker relaxen op het deck voor mij! Althans, dat denk ik...

Een half uurtje later gaat de telefoon (wat er in dat half uur is gebeurd, is me een raadsel). De kinderen kunnen hun roosters niet meenemen, als hun "Emergency Care" formulier niet door een volwassene is ingevuld. Die formulieren hebben wij nooit gekregen en dit is iets nieuws dit jaar en dus moet ik toch nog schoolwaarts gaan. Zucht!

Natuurlijk is het inmiddels spitsuur en duurt het drie rode lichten, voor ik erdoorheen ben. Katja belt nog om te zeggen, dat er nauwelijks parkeerplaatsen zijn en ik dus maar ver weg moet parkeren. Ook dat nog, ik heb geen zin!

Grommend en vloekend heb ik toch nog het geluk een plaatsje vlakbij de school te krijgen, iemand gaat net weg. Katja heeft door, dat ik hier niet blij mee ben, ze geeft me een grote knuffel, heel lief, mijn rothumeur is niet hun fout!

Als ik de rijen wachtenden zie, zakt me de moed helemaal in de schoenen! Honderden ouders en kinderen staan te wachten. Maar we komen kennissen tegen en Freya vertelt me, dat ik de formulieren binnen kan vinden en niet buiten hoef te wachten.

Katja, Leah, John (een van hun vrienden), Kai en ik wormen ons langs de rijen en inderdaad, daar vind ik de formulieren in de handen van een (bij gebrek aan beter woord) kenau! Duidelijk hebben ze de goede persoon gevonden om te zorgen, dat de studenten hun rooster NIET krijgen, als er geen DOOR EEN VOLWASSENE ingevuld formulier bij is.

Met een vastberaden gezicht stuurt ze kinderen zonder ouder terug, ik vraag me af, hoe werkende ouders zich hierover voelen! Waarom dit formulier niet gewoon op de eerste dag van school ingeleverd kan worden is me een raadsel.

Dat verklaart ook meteen de lange rijen, die wij op een vernuftige manier hebben omzeild. Ik voel me slechts vluchtig schuldig en vul dan als de wiedeweerga de formulieren in met Katja's hulp. Katja heeft daarna binnen de minuut haar rooster en Kai niet veel later. Gelukkig is alles chaotisch genoeg, dat niemand door heeft, hoe erg wij hebben voorgedrongen!

Maar goed ook, want ik moet inmiddels ernstig naar de wc. Ik laat Kai nog even zijn rooster vergelijken met zijn vrienden (ze hebben gezamenlijk lunch, wat zo ongeveer het beste rooster is, aan de reacties te zien) en race dan met hem terug naar huis.

Bij de school merkte Katja terloops op tegen Kai, dat hij een projekt zal moeten klaarmaken voor zijn AP World History vak. Daar wist hij niets van! Grote schrik, want online leert hij, dat hij een boek van 287 bladzijden moet lezen en van ieder hoofdstuk een samenvatting en vragen moet schrijven. Dit alles moet op de eerste schooldag ingeleverd worden. Gelukkig is er nog bijna een week om eraan te werken!

Zowel Rick als ik zijn uitgeteld na vandaag en we bestellen eenvoudig Pizza Hut pizza. Daarna gaan Rick en Kai naar de boekenwinkel en vinden gelukkig het benodigde boek. Hopelijk vindt Kai de discipline om er de komende dagen echt hard aan te gaan werken!

Feitelijk is de vakantie over, Katja en Kai hebben allerlei school projekten af te maken en Rick is volop terug aan het werk. Saskia leert morgen wie haar leerkracht wordt en wie er in haar klas zitten (ieder jaar verschillend). Nog een week en dan gaan de schoolbellen weer in deze county.