11 september

Onvermijdelijk is de dag na mijn verjaardag sinds 2001 "9/11", oftewel 11 september. Natuurlijk is dat al sinds mijn geboorte het geval en in 1999 was deze datum zelfs een blije dag. Toen trouwden mijn zusje en zwager en was het een prachtige dag.

Maar sinds de dag na mijn veertigste verjaardag heeft deze datum een beladen betekenis gekregen. Hoe wij die dag ervaren hebben, heb ik al eerder hier in dit blog beschreven.

Vandaag valt de dag net als zes jaar geleden op een dinsdag. Katja gaat in het rood, wit en blauw naar school, zoals de high schoolers vaker doen, als er iets te gedenken valt. Zij herinnert zich die dag nog het best van de drie, natuurlijk. Zij was net zo oud als Saskia nu en bang, omdat er duidelijk iets ergs gebeurd was.

Zij kon dat zien aan de leerkrachten en het feit, dat veel kinderen naar huis gingen. Ons was verteld ze op school te laten, maar achteraf gezien maakte Katja zich hierdoor meer zorgen. Ze heeft het daar nu nog over. Tja, wat is wijsheid in zo'n geval? Je luistert dan naar andere volwassenen, die hopelijk beter inzicht hebben.

In tegenstelling tot die dag zes jaar geleden is het vandaag grauw en regenachtig weer. De regen is meer dan welkom natuurlijk en ik verbeeld me, dat de natuur er meteen een stuk frisser uitziet.

Mary Ellen komt en zegt, dat het regent. Gelukkig is het nog wel warm en die paar spatjes deren ons (en Cosmo) dus niets. We doen een interval: een paar minuten lopen, een paar minuten hardlopen. Cosmo doet goed mee en het gaat lekker, al is het supervochtig!

Bij de school van de kinderen hangen de vlaggen halfstok en Mary Ellen vertelt, dat Phil (haar man) al jaren voor de aanslagen van 11 september voorspeld had, dat er zo'n terreuraanslag in dit land zou gebeuren. Zij geloofde hem alleen nooit. En dat is, denk ik, waarom deze dag zo'n impact heeft gehad. Niemand geloofde, dat zoiets hier ook echt zou kunnen gebeuren.

Als ik thuis even opruim en Cosmo eten geef, belt Kirsten. We zouden een stuk gaan lopen, maar het regent. Na wat overleg besluiten we toch te gaan. Het is warme regen en ik neem gewoon een paraplu mee.


Mijn paraplu (ook een foto, die ik heb ingezonden voor mijn cursus close ups)

Om kwart over tien treffen we elkaar bij de Whole Foods. We gaan vijf kilometer naar het westen lopen op het W&OD pad. Bij de nieuwe Vienna Town Green zien we een 11 september ceremonie gaande. Er wordt door een trompetspeler "Taps" gespeeld en ik krijg kippenvel. Vandaag lijken die zes jaar helemaal niets voor degenen, die toen geliefden hebben verloren, realiseer ik me.

Kirsten en ik lopen verder over het natte, mistige pad. Wat een verschil opeens met de afgelopen weken! Maar het ruikt allemaal lekker fris en ik vind deze stille mistige wereld ook wat hebben. De bloemen bloeien nog uitbundig en we zien er een paar, die we niet eerder hebben ontdekt.






Een rebel!

Als we weer terug zijn bij de supermarkt heb ik 9,75 mijl gelopen vandaag, bijna 16 kilometer, niet slecht dus! Voor mijn massage heb ik gelukkig nog even tijd voor boodschappen. Mijn darmen zijn nog steeds niet als vanouds (ik zal iedereen de details besparen), dus ik koop een potje met "probiotics". Hierin zitten o.a. acedophilus en bifidus, goede bacterieen, die de darmen moeten helpen.

Ook in de winkel valt het me op, dat iedereen het over de terreuraanslagen van zes jaar geleden heeft. Vooral hoor ik mensen vertellen, waar zij toen waren. Vrijwel iedereen in dit gebied kent ook wel iemand, die direct of indirect persoonlijk is getroffen door de aanslag op het Pentagon.

Net op tijd voor Laura ben ik weer thuis. Dankzij het warme weer voel ik me eigenlijk vrij goed, maar zij werkt hard aan de plekken, waar ik hoe dan ook last van heb. Al vind ik de massage altijd een kwelling, mijn lichaam heeft het gewoon nodig. Na een uur echt flink doorbijten voel ik de spieren inderdaad ontspannen.

Om drie uur heb ik een afspraak met Mona. Onderweg hoor ik een stukje op de radio van het moment, dat de namen van de slachtoffers bij het World Trade Center werden opgelezen. Gauw draai ik naar muziek. Ik wil dit niet telkens herleven, dan maar hoofd in het zand! Later hoor ik van Christine, dat zij hetzelfde deed.

Mijn haar ziet er na alle chloor, zeewater en zon niet uit! De wortels worden gekleurd, maar Mona merkt ook, dat ik een heel droge scalp heb. Ik moet van haar na het haar wassen met een mengsel van appelazijn en water naspoelen. Als het daarmee niet beter wordt, moet ik naar een dermatoloog! Daar heb ik geen zin in, dus spoelen met azijn wordt het.

Intussen is Katja terug naar school voor haar officiele Senior foto's. Professionele fotografen maken foto's van haar in "casual" kleding, nette "kleding" (dat blijkt gewoon een kleed te zijn) en "cap and gown", wat ze met hun graduation dragen. Katja komt thuis met vijf bladzijden vol foto's, waaruit wij kunnen kiezen. Ik moet zeggen, ze staat er goed op! Een van deze foto's gaat ook in haar jaarboek.


Voor ik het weet gaat de zon alweer onder! En hoe! De lucht kleurt helemaal roze, wat een interessant licht op alles schijnt. Als ik een foto probeer te nemen van de lucht, zie ik andere buren hetzelfde doen. Dit licht is heel ongewoon! Vast een bovenaards teken, dat deze zesde elf september na de ramp van 2001 ook weer voorbij is en ons niets anders te doen staat, dan genieten van elk moment, dat ons gegeven is.