College night

Het wordt een gebroken plaat, maar alweer staan we op met stralend blauwe lucht en felle zonneschijn! Al is het aan de natuur te zien, dat de droogte nu wel serieus is, er gaat voor mij niets boven de zon. Langzaam zie ik de bomen in de tuin wat verkleuren. Het is nog lang niet op zijn hoogtepunt, maar het begin is er zeker.

Onverwachts voelt het bijna koud, als ik met Cosmo een stukje met Saskia mee naar school loop. Toch lopen Mary Ellen en ik even later met korte mouwen, zo snel warmt het op! Cosmo gaat ook mee. We lopen vrijwel de hele weg hard, maar dat betekent voor hem slechts iets sneller lopen.

Dit schema bevalt me wel. Nu heb ik mijn beweging gehad, heb nog tijd om te douchen en Cosmo is al moe, zodat hij minder druk is tijdens de training. Dit houden we erin!

Precies op tijd lopen we de Petsmart binnen. Ik moet zeggen, dat ik een enorme verbetering zie in Cosmo (hopelijk heb ik geen spijt van die woorden!). Hij loopt rustig naar binnen, gaat netjes zitten (op mijn commando) en laat mij eerst door de deur lopen. Binnen begroet hij Zoe, de bulldog, iets te enthousiast. Maar vooruit, hij is nog geen jaar oud.

De training gaat ook erg goed. Het nieuwe commando deze week is "Back!" en dan moet de hond achteruit lopen. Dat gaat prima (wel met behulp van een snoepje). Verder merk ik, dat Cosmo "Stay" nu ook echt door heeft. Hij gaat, als ik dat zeg, op een bepaalde manier zitten, die aanduidt, dat hij weet, dat het even kan duren.

Voor we het weten is het uur voorbij en in de auto valt meneer in een diepe slaap. Thuis eet ik de rest van mijn maaltijd van gisteravond als lunch. Het deck is droog genoeg om er een stoel op te zetten en het is heerlijk buiten!

De kinderen komen thuis uit school en willen alweer van alles doen met vrienden en vriendinnen. Bij Petsmart heb ik een boek met dingen, die je je hond aan kunt leren, gekocht. Kai, Michael en Charlie lezen het en zijn een goed uur bezig met Cosmo.

Volgens Kai hebben ze varierend succes. Maar ja, Cosmo heeft er vandaag al een uur trainen opzitten en heeft er maar weinig zin in. De trainer zei echter, dat hij ook mentaal gestimuleerd moet worden en ik vind de tienerjongens daar uitermate voor geschikt. Ik neem de fysieke training wel voor mijn rekening.


De Halloween versieringen van de buren



Detail van de decoraties op onze voordeur, voorproefje voor Halloween

Katja gaat naar Powderpuff training, daarna komt haar SAT bijlesleraar en als
laatste staat een vergadering van de Relay for Life op haar programma. Dan pas heeft ze tijd voor haar huiswerk!

We eten vanavond een eenvoudige pasta maaltijd en vroeg, want om zeven uur moeten we bij Madison High School zijn. Hier horen we wat er allemaal komt kijken bij de aanmeldingen voor college.

Bob Gambarelli, die hier niet ver vandaan woont en die we dus ook persoonlijk kennen, is het hoofd van het Counseling Department van de school. Hij spreekt om te beginnen alle ouders toe. Hij vergelijkt het laatste high school jaar met een achtbaan (hij heeft twee dochters, die inmiddels ook naar college zijn).

In Nederland maak je je dat laatste jaar vooral druk om het eindexamen. Hier maak je je druk over de cijfers (want die bepalen, of je kind wordt aangenomen bij het college van zijn of haar keuze), maar ook vooral om het hele gedoe omtrent het "solliciteren" bij die colleges.

Het gros van de studenten zal slagen voor hun high school, al is ook dat allang niet meer automatisch. Als je de SOLs niet haalt, moet je het jaar overdoen. Dat gebeurde onze buurjongen, als een van de tien in zijn jaar (gezien de grootte van de high schools is het dus ongewoon, maar het komt voor). En, in tegenstelling tot wat je op tv ziet, het slagen voor high school heeft niets te maken met hoe goed je bent in sporten (althans niet in onze county).

Enfin, het hele aanmelden voor college is een groot abracadabra voor mij en in mindere mate voor Rick (die zich destijds voor een college opgaf en erin kwam). Katja moet opstellen schrijven, aanbevelingen krijgen van ons, leraren, haar Relay for Life leidster etc.

Na een kwartier algemene informatie gaan we per achternaam naar verschillende klaslokalen. Van verre zie ik Karin ook lopen en Leah's ouders, zij gaan naar dezelfde counselor, want hun achternaam is aan het einde van het alfabet.

Katja's counselor (zullen wij weer hebben) is op het moment niet aanwezig, want ze kan ieder moment bevallen. Gelukkig neemt Bob Gambarelli het van haar over en hij weet duidelijk, waar hij het over heeft. Nu kunnen we onze vragen stellen en er zijn er heel wat.

De eerste "applications" moeten voor 15 november ingezonden worden. Katja wil die naar Virginia Tech, James Madison University en Michigan State University sturen. Ze heeft alle drie kort bezocht, maar er geen rondleiding gehad, zoals bij een aantal andere scholen.

Dat staat nog wel in de planning, natuurlijk, althans voor de Virginia scholen. In de weekends willen we, als Katja's werkschema het toelaat, naar nog zeker vier scholen. Vanavond hoorde ik, dat sommige mensen al vijftien scholen hebben bezocht! Dan voel ik me slecht, dat wij daar lang niet aan komen. Katja werkt het gros van de weekends en wij hebben ook nog verder een gezinsleven.

Maar ja, ik heb ook wel een beetje de houding (en de counselor zei dit vanavond ook), dat het belangrijker is, hoe goed ze het zal doen op de school, waar ze eventueel terecht komt, dan dat ze op de allerbeste school wordt toegelaten en dan op haar tenen zou moeten lopen.

In ieder geval is deze bijeenkomst erg informatief. Het is makkelijk om helemaal gestresst te raken door alles wat er moet gebeuren. Maar zoals een wijze internet vriendin van mij opmerkte (bedankt, Tosca!): volgend jaar zal Katja ergens zijn, als het niet in college is kan ze een jaar werken, reizen of naar een Community College. Het is geen zaak van leven of dood (al zou je dat luisterend naar Katja soms wel denken)!