Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zaterdag, september 01, 2007

In Newburyport

Zaterdag Na een rusteloze nacht staan we met moeite om acht uur op. Ik voelde me de halve nacht, alsof ik in een oven lag, tot ik op het lumineuze idee kwam om Advil te nemen. Dat verlaagde de koorts en ik kon eindelijk slapen. Echt stomvervelend om nu ziek te zijn, terwijl ik dat anders vrijwel nooit ben! Aan de andere kant is het ook weer niet zo erg, dat ik niet kan functioneren, gelukkig. Want wie heeft er nu tijd om uitgebreid uit te zieken? Ik niet, dus ik pomp mezelf vol met Immodium en Advil (wel verantwoord, hoor) en voel me daarbij (bijna) normaal. Het is stralend weer hier en een beetje frisser, dan bij ons, met zo'n 17 graden. Binnen de kortste keren zijn we weer ingepakt en uitgecheckt en gaan we op zoek naar een McDonald's. Het ontbijt van het hotel werd met een blik afgekeurd (wellicht de reden van het verlies van een diamant van AAA, die op het bordje voor het hotel is afgeplakt?). Bij McDonald's bestel ik een getoaste English muffin met jam. Dit staat niet op hun menu, dus ik ben blij verrast, dat het mogelijk is. Als ik de jam zie, wil ik eerst protesteren, dat een muffin met ketchup niet lekker is. Het zijn namelijk precies dezelfde pakketjes, als waar de ketchup in komt, alleen staat hier "strawberry preserves" op gestempeld. Het smaakt in ieder geval prima. Door de heuvels van de staat New York, nog steeds eindeloos onbewoond gebied, rijden we de Hudson Vallei in. Bij Newburgh gaan we via een mooie tolbrug over de Hudson en niet veel later rijden we Connecticut binnen. Precies om twaalf uur rijden we midden door de hoofdstad van de staat, Hartford. De stad heeft een mooie skyline. Er staat ook een enorm, modern ING gebouw tussen. Als we Massachusetts binnenrijden vallen me de beginnende herfstkleuren op. Net voor we de turnpike opgaan stoppen we voor de lunch bij Subway. Bij wijze van hoge uitzondering gun ik mezelf een wit broodje en oh, wat is dat lekker!!! Zo jammer, als het weer op is. Na een verder nogal saaie rit door Massachusetts komen we eindelijk in de buurt van Newburyport. Hier heeft mevrouw MIO GPS wat moeite ons duidelijk te maken, waar we heen moeten. Hierdoor rijden we drie keer hetzelfde rondje, voor we doorhebben, wat "ze" bedoelt. Achterin liggen de kinderen slap om onze conversatie met Miep MIO. Newburyport is een schattig New England plaatsje met vrolijk gekleurde oude houten huizen langs het water. Het is prachtig weer, dus de boten zijn volop uit. De maples beginnen al flink te kleuren, dus degenen, die hier volgende maand op vakantie komen zullen zeker de vlammende bladeren zien. Mijn broer en schoonzus uit Canada met hun twee kinderen, S van 11 en A van 6, zijn ook net aangekomen. We gaan heerlijk buiten zitten onder de zwarte walnoten boom. Alleen is dat ook een favoriet bij de eekhoorns en we worden letterlijk bekogeld met noten! Als we zien, dat die ook nog vlekken achterlaten verzetten we toch de tafel maar! De kinderen zijn stijf van het lange in de auto zitten en met uitzondering van tweejarige N nemen de mannen ze mee naar de waterkant. Daar zoeken ze schelpen en stenen en beschilderen die thuis enthousiast. Het blijft zo leuk om al die neefjes en nichtjes zo leuk met elkaar te zien spelen. Voor het avondeten halen we verse kreeften, ieder eentje van zeker 2 pond! Dat met verse maiskolven en brood is zo lekker, daar kan ik geen nee tegen zeggen! Ik hoop, dat mijn lichaam er niet te hard tegen zal protesteren! Saskia blijft bij mijn zusje logeren en Kai, Rick en ik rijden om een uur of tien naar "onze" inn. De Essex Street Inn in het midden van het stadje is heel sfeervol. We krijgen een een kamer appartementje met een queen size bed in de slaapkamer en Kai slaapt in de "woonkamer" op de uitklapbare sofa. Zondag Het plan was om al vroeg, rond een uur of acht, met zijn allen een strandwandeling te gaan maken. Helaas vond mijn lichaam de kreeft niet zo lekker als ik en ik heb alweer vreselijk geslapen. Ook Kai en Rick prefereren langer blijven liggen boven uitwaaien. We spreken dus om half elf bij mijn zusje af. Intussen gaat Rick naar Starbucks voor koffie (en voor mij thee, waarvan ze ook een eindeloze keuze hebben, die Rick doet duizelen). Bij een bakkerijtje haalt hij een getoaste bagel voor mij, iets avontuurlijkers durf ik niet te eten. Als we niet veel later ons weer bij de familie aansluiten krijgen we mooie strandfoto's te zien. Saskia was wel mee en heeft genoten. Echt jammer, dat ik dit weekend zo vaatdoekerig ben! D, mijn zwager, is hard bezig met de brunch. Die bestaat uit pancakes met maple siroop, bosbessen en/of slagroom, bacon, gegrilde worstjes en bagels. De kinderen vallen aan op de pancakes! Zelf houd ik het bij alweer een getoaste bagel, zo eet ik ze nooit, zo heb ik er twee op. Na het eten lopen we met zijn twaalven naar het centrum van Newburyport. Hier is een festival gaande met allerlei eetkraampjes en we kijken wat rond in de snuisterijenwinkeltjes. Het is een bijzonder leuk en gezellig plaatsje, ik wou altijd weer, dat we wat langer de tijd hadden. Nadat de kinderen allemaal Playfoam hebben gekregen bij een speelgoedwinkel met heel originele dingen zetten we de terugweg in. BJ en AMa willen vandaag al gaan rijden en dan in Vermont logeren. Kort maar krachtig, dus, dit bezoekje, maar dit was de enige keer dit jaar, dat wij elkaar zagen. Als we afscheid van hen hebben genomen gaat Rick onze spullen bij de Essex Street Inn halen. We hebben besloten vannacht toch bij A en D te logeren, nu het andere gezin al is vertrokken. Zij vinden dat veel gezelliger en het scheelt ons een paar honderd dollar! Voor het avondeten bestellen we van een restaurant met Chinees, Thais en Japans eten. Ze hebben er ook de lekkerste sushi! Wat een verleiding weer, maar dit keer luister ik wel naar mijn lichaam en houd het bij een gestoomd kipgerecht met witte rijst. Terwijl de kinderen tv kijken zitten wij nog uren rond de eettafel bij te kletsen. Deze uren met zijn allen zijn me zo dierbaar en daarom vliegen ze natuurlijk ook voorbij! Morgen is het alweer tijd om terug te rijden. Ondanks, dat ik me de hele tijd ziek voelde, ben ik toch blij, dat we zijn gegaan! Deze momenten samen worden ons nooit meer ontnomen!

5 reacties:

Anoniem zei

Wat jammer dat je je zo vervelend voelt. Komt nu net niet uit. Gelukkig is het toch een geweldig leuk weekend geworden als ik het zo lees. Dat nemen ze je niet meer af!!!

Kristel Holsbeek zei

Gelukkig bestaat er Immodium en Advil en heb je toch een redelijk weekend gehad (lichamelijk). Hopelijk ben je niet te ziek op de terugweg.

Jasmino zei

Zeker als je familie niet "om de hoek" woont, is het altijd heel bijzonder om elkaar weer te zien. Wat jammer des te meer dat je ziek was, maar gelukkig heb je toch nog kunnen genieten.

Beterschap!

Anoniem zei

Hè, wat naar dat je je zo rot hebt gevoeld. Zie je al een beetje buik bij je zusje?

Anoniem zei

Wat jammer dat je ziek bent geworden tijdens dit weekend! Fijn dat je alvast even poolshoogte voor ons hebt genomen bij de gekleurde blaadjes! We zien er zo enorm naar uit.

Groetjes,
Monique