Renaissance Festival en DC

Zaterdag

Heerlijk geslapen heb ik vannacht en het kost me helemaal geen moeite om om half negen op te staan. Waarom is dat nu gedurende de week nooit het geval?

De stralende zon buiten is een beetje misleidend, want ik kom in korte broek en t-shirt naar beneden, maar zie dan op de thermometer, dat het maar dertien graden is (gisterochtend was het 21 graden). Oeps, gauw naar boven en warmere kleding aan (shirt met lange mouwen en drie kwart broek, het echte winter spul moet nog even wachten).

Mary Ellen klopt om negen uur en met Cosmo gaan we op weg. We besluiten de heuvel af hard te lopen en naar boven gewoon te lopen. De hele weg hardlopen lukt me vandaag niet, want mijn rechterbeen voelt superstijf!

Als ik na zo'n drie kwartier weer thuiskom ligt iedereen nog te slapen! Nu voel ik me weer net als op vakanties, want we hadden besloten om half elf klaar te zijn om naar Maryland te gaan. Het is nu tien uur.

Maar tot mijn verbazing zitten we drie kwartier later allemaal gedoucht en wel in de van! Madison en Charlie gaan ook mee, dus Kai en Saskia zijn blij. Met uitzondering van wat oponthoud bij de Woodrow Wilson brug gaat de reis naar Maryland goed.

Rond het middaguur parkeren we op het veld bij het Renaissance Festival. Rick merkt op, dat dit zeker de vijftiende keer is, dat we hier zijn! Wauw! Maar het verveelt nooit, zoals ieder jaar kijk ik mijn ogen uit, de prachtigste (en meest gewaagde!) kostuums komen voorbij.

Terwijl we naar de ingang lopen komen er een paar olifanten langs lopen. We moeten allemaal opzij, maar ze zijn zo dichtbij, dat ik de slurf wel aan zou kunnen raken! Al voor het naar binnen gaan zien we steltenlopers en narren het publiek vermaken.


Eenmaal in het park, dat een permanent "dorpje" met Tudor achtige huisjes is, is het een drukte van jewelste. Heel veel van de bezoekers hebben een Middeleeuws kostuum aan. Voor sommige dames betekent dat echt "your cup runneth over" in het boezem gebied, ik zou er niet mee willen lopen! Maar vermakelijk is het natuurlijk allemaal wel.


Cup runneth over? Of ben ik gewoon jaloers ;)

Het is lunchtijd en iedereen heeft trek, dus we vinden een tafeltje en gaan op zoek naar lekkers. Daarvan is er zeker genoeg te vinden, van gebakken augurken en kalkoenpoten tot cheesecake op een stokje. Met de kinderen deel ik een bakje zoete aardappel frietjes, maar het kipstokje, dat ik bestel ziet er zeer onsmakelijk uit. En zo smaakt het ook, dus ik doe iets, wat ik zelden doe: gooi het weg!





In plaats daarvan bestel ik waar ik ieder jaar van smul: een rond, uitgehold broodje met daarin Maryland crab soep. Super lekker! Erbij krijg ik van Rick een glaasje Mead. Dit is zoete honingwijn, waar ik alleen hier van geniet (thuis smaakt die gewoon te zoet!). De meisjes delen nog zo'n cheesecake ding en dan lopen we verder.


Plezier voor jong en oud



Waar ben je?

Kai en Charlie proberen de kruisboog uit met zeer weinig succes, maar toch leuk om eens geprobeerd te hebben, vinden de heren. Madison en Saskia glijden een ellenlange baan naar beneden. Het park is zo mooi aangelegd, midden in het bos, ik zou eigenlijk gewoon willen gaan zitten en mensen kijken!

Maar we lopen verder en de kinderen proberen "Drench a wench", waarbij ze met ballen gooien moeten proberen een meisje in het water te laten vallen. Hen lukt het niet, maar een man na ze wel. Lijkt me niets om dat meisje te zijn, het is lekker buiten, maar nat zou me te koud zijn!




Verderop zien we het Museum of Unnatural History en voor $1 mogen we daar een kijkje nemen. Het is een heel vermakelijk "museum", allerlei fantasie figuren op sterk water. Sommigen bewegen zelfs! Favorieten van mij zijn de "Bugaboo", die volgens het bordje onder de bedden van kinderen, die hun groente niet eten, wonen (Kai waarschuwde meteen Saskia hiervoor, tot haar ongenoegen) en de Faery, die als een grote vlinder hangt opgeprikt en er helemaal niet schattig uitziet, integendeel!

Hierna kijken we bij de verschillende juweliers standjes en standjes met feetjes, draakjes etc. Het is onvoorstelbaar, wat mensen kunnen maken en er zit veel moois en leuks tussen. Maar het is schreeuwend duur en ik heb al twee draakjes, meerdere feetjes en draken- en feetjes-oorbellen.






Na drie uur rond te hebben gelopen gaan we voldaan huiswaarts. Het blijft een leuk festival!

Vanavond zijn we uitgenodigd voor een barbecue van Ricks werk bij de High Point Farm in Clarksburg. Charlie en Madison gaan naar huis en wij nemen een niet bijster enthousiaste Kai en Saskia mee terug naar Maryland (vreemd om twee keer in een dag die staat binnen te rijden!).

Het is nog steeds prachtig weer en als we aan komen is het feest al in volle gang. Er staan enorme springkussens in allerlei vormen, maar daar zijn Kai en Saskia al te oud voor. Gelukkig zijn er ook allerlei ballen en midget golf.

Terwijl we in de rij staan voor ons eten zien we Pat en Mary voor ons in de rij. Jaren geleden waren we bij hun huwelijk en sindsdien kunnen we het prima met elkaar vinden. Alleen zien we elkaar veel te weinig, want zij wonen ongeveer een uur rijden bij ons vandaan in Maryland. Mary heeft een zoon van dezelfde leeftijd als Katja, dus we hebben meer dan genoeg om over te kletsen!

Het wordt een heel gezellige maaltijd. De kip smaakt heerlijk en de anderen eten ribs (niet mijn favoriet). Het enige vervelende is, dat Kai wordt gestoken door een grote zwarte wesp. Dat doet flink pijn en we hebben niets om erop te doen, dus ik zeg hem er mayonnaise op te smeren. Dat lijkt te helpen, gelukkig.

Na het eten wordt er een film vertoont, Jumanji. Maar wij hebben die al meerdere keren gezien en bovendien zijn we moe en koelt het buiten snel af. We nemen dus afscheid van Pat en Mary en hun kinderen en gaan huiswaarts. Hopelijk lukt het om binnenkort iets samen met hen te ondernemen!

Net voor ik ga slapen komt Katja thuis uit haar werk, ze heeft een Homecoming date! John, een (moet ik zeggen heel leuke!) jongen, die ze al jaren kent (van de lagere school), heeft haar meegevraagd. Nu wordt het zaak nog een leuke jurk te vinden, maar wanneer??? We hebben een drukke week voor de boeg!

Moe, maar voldaan rol ik mijn bed in. Rick gaat nog verder met Halo 3 spelen. Saskia voelt zich alleen en komt naast mijn bed slapen, net als Cosmo.

Zondag

Vanochtend heb ik met Dennis van Alles Amerika om hem en zijn ouders om tien uur bij Arlington National Cemetery te ontmoeten.

Het belooft alweer een schitterende dag te worden. Het is nog wat fris als ik op weg ga, maar de zon schijnt fel aan de hemel en de ondertoon van warmte is al te voelen.

Precies op tijd bereik de enorme begraafplaats en parkeer op het bovendek van de parkeer garage. Ik loop naar het bezoekerscentrum en niet veel later zie ik Dennis en zijn ouders daar ook binnenlopen.

We kopen kaartjes voor de Tourmobile combinatie tour van de begraafplaats en de Washington Mall. Voor $25 kunnen we de hele dag van de bussen gebruik maken en in- en uitstappen, wanneer we willen. Het is al jaren geleden, dat ik voor het laatst met de Tourmobile ging, dus ik ben benieuwd.

Buiten sluiten we aan in de vrij lange rij voor de bus. Natuurlijk zit precies als wij willen instappen de bus vol volgens de gids. Ik besluit wat Nederlandse brutaliteit te gebruiken en vraag hem, wanneer de volgende dan komt. Over een kwartier, antwoordt hij! Ach, zeg ik, wij kunnen er toch ook nog wel bij, we zullen wel staan!

Een gegrap over en weer volgt, dat ik wel op zijn schoot mag zitten, want staan mag niet. Prima, zeg ik, als we er maar in mogen. De hele bus vermaakt zich om de woordenwisseling, maar het eindresultaat is wel, dat Dennis en zijn ouders op een bankje kunnen zitten en twee dames nog wat ruimte kunnen maken, zodat ik een plaatsje heb. Ze zijn niet de dunsten, maar, zoals eentje zei: "It's better than his lap!". En daar ben ik het helemaal mee eens!

Zo komen we bij het graf van de Kennedy's aan. Zoals altijd is de soberheid hiervan indrukwekkend. Helaas vindt een medewerkster het nodig om om de haverklap "Silence and respect!" te roepen. En vervolgens roept ze, omdat het vrij druk wordt, dat iedereen op moet schieten met foto's maken. De bezoekers zijn stil, maar, zoals Dennis opmerkt, de enige, die die stilte en respect niet toont, is zij!


Bij het uitstappen werd ons gezegd, dat de bus acht minuten op ons zou wachten. Na ook het graf van Robert Kennedy te hebben bezocht zijn we precies op tijd terug. Op deze manier kunnen we de wisseling van de wacht bij het Graf van de Onbekende Soldaat om elf uur meemaken.


Het sobere kruis bij het graf van Robert Kennedy

Hier nemen we onze plaats in op de eerste rang om de geweers- en uniforminspectie van dichtbij te zien. Hoe vaak ik deze ceremonie nu heb gezien, weet ik niet, maar het blijft indrukwekkend. De Old Guard mannen, die hier dag in dag uit, weer of geen weer, patrouilleren bewonder ik echt!


De laatste Tourmobile stop is bij Arlington House. Helaas zijn de meubels op het moment niet aanwezig, maar er is nog steeds een heel mooi uitzicht over Washington vanaf de voorkant van het huis. We kijken rond en zien ook het slavenkwartier en in de boekenwinkel daar.

Dan sluiten we aan in de rij voor de volgende bus. Die komt en daar is de flirtige gids weer! Helaas moet hij ons dit keer teleur stellen en we wachten tien minuten op de volgende bus.

Nu krijgen we een enthousiaste dame als gids, die aan het einde vertelt over al haar kinderen, die allemaal in het leger zitten. Dit wordt met applaus beantwoord. Als klap op de vuurpijl lukt het haar de hele bus "O'er the land of the free and the home of the brave" te laten zingen (met uizondering van de laatste rij, die door ons wordt bezet). Het is in ieder geval weer eens wat anders.

We stappen over op de bus naar Washington en treffen daar Harry als onze gids. Harry heeft er niet veel zin in en vertelt met een stem, die het prima zou doen op een begrafenis. We hebben inmiddels wel door, dat de Tourmobile ervaring valt of staat met de gids!

Bij het Air and Space museum kunnen we Harry's monotone verhaal achterlaten. We gaan lunchen bij het ernaast gelegen American Indian Museum. Mitsitam is het meest originele cafe in dit gedeelte van Washington. Het biedt allerlei originele gerechten uit de verschillende Indiaanse gebieden.


In het museum

Het duurt even, voor we onze keuze hebben gemaakt, want er zijn veel vreemde gerechten. Zelfs ik vind het vandaag even een uitdaging, want de menu's zijn drastisch veranderd sinds de laatste keer, dat ik hier was. Maar uiteindelijk vindt iedereen iets van zijn gading (voor mij kreeft salade en een wilde rijst met waterkers salade) en hebben we ook het geluk een tafeltje met zicht op de fonteinen te krijgen.

Na de lunch lopen we naar het Capitool. Het is vrijwel windstil en er zijn mooie reflecties te zien in de vijver ervoor. Op de velden voor het Capitool is het een drukte van jewelste. De drie dagen, vijftig mijl, wandeling voor Multiple Sclerose wordt hier beeindigd.


De volgende Tourmobile komt en de volgende stop is Union Station. Dit station is het grootste in de VS en ook, vind ik, het mooiste! Onderweg zie ik een mooie fotografie plek voor het Capitool op de hoek van D Street en Louisiane Avenue. Bij het station leer ik wel een paar nieuwe dingen. Er staat een replica van de Liberty Bell, bijvoorbeeld. Nooit geweten!


Hier stoppen we voor tien minuten en we kijken naar een of andere dansdemonstratie, die daar zomaar voor de "Liberty Bell" plaats vindt. De ouders van Dennis kijken hun ogen uit!

De volgende stop met de bus is het Washington Monument. Van hieruit lopen we naar het Witte Huis. Eerder vandaag zagen we drie militaire helicopters overvliegen en even later twee formaties van F-16's. Dus de president zal wel niet thuis zijn.
Maar de foto's worden gemaakt, samen met vele anderen, waaronder een van een Oost-Europees stel, die ik maak.

Dan lopen we naar het World War II Memorial. Hierover was zoveel controversie, voor het werd gebouwd, en ik vind het een van de mooiste monumenten in de stad.

Als laatste lopen we naar het Lincoln Memorial via de Reflecting Pool, die vooral vol zit met Canadese ganzen. We hebben nog net tijd om binnen rond te kijken, want we moeten de Tourmobile voor vier uur halen om terug te gaan naar de begraafplaats.

Een paar minuten voor vieren lopen we naar de halte en daar rijdt de bus net weg! Gelukkig kunnen we hem nog stoppen en mee. Ik moet zeggen, dat ik niet onder de indruk ben van Tourmobile! Een paar van de gidsen van vandaag waren goed, maar alles liep heel langzaam en de bussen zijn niet bepaald comfortabel.

Thuis is Rick hard bezig geweest in de tuin. Katja is per ongeluk anderhalf uur te laat naar haar werk gegaan (en Rick belde mij daar in paniek over, gelukkig had ze mij intussen op de Tourmobile al bereikt).

Kai's insektenbeet is inmiddels super opgezwollen en het is te laat voor de emergency clinic. Dus bel ik de kinderarts maar. Die belt terug en spreekt met Kai. Gelukkig denkt hij niet, dat het een infectie is, maar we moeten er cortisonenzalf op smeren en als het morgen nog zo is wel komen om ernaar te laten kijken.

We eten pizza en kijken naar de seizoens premiere van Desperate Housewives (het blijft een favoriete serie!). Wat zijn de weekeinden toch kort en zo voorbij!