TGIF!

"He, gelukkig, het is vrijdag!", is mijn eerste gedachte vanochtend en ik weet zeker, dat de rest van het gezin er net zo over denkt. Het is echt weer even heel erg wennen om om zes uur Ricks wekker te horen. Helaas is die wel nodig, want zowel Kai als Katja hebben zich deze week al verslapen.

Het wordt alweer prachtig zomers weer en met Mary Ellen loop ik vijf kilometer door de buurt. Overal voor ons uit springen de krekels rond. Grappig is dat toch, eerst de cicade concerten, die nu langzaam minder worden en nu het gesjirp van de krekels. Het doet zo tropisch aan.

Na drie kwartier zijn we terug bij Mary Ellens huis, waar we, samen met haar zeer sportieve schoonmoeder, nog even een groot glas ijswater drinken. Na een half uur neem ik afscheid, want Cosmo moet ook nog uit.

Hem tref ik slapend in de achtertuin aan. Maar als ik "Ga je mee" zeg, staat hij zo bij de garagedeur! Ik zet hem in de auto en rijd naar een ander punt langs het W&OD pad, dan gisteren. Dit is, waar we deze lente de babyvosjes zagen.


Het is compleet leeg, als we aan onze wandeling beginnen. Ik kan het niet helpen even te kijken of er nog een teken van de kleine vosjes van een paar maanden geleden is, maar dat nest is leeg. Hopelijk komen er volgende lente weer nieuwe vossenbabies, want dat was echt schattig!

Terwijl Cosmo en ik lopen geniet ik weer van de natuur. De spelende eekhoorns, die ook al bezig zijn met hun wintervoorraad, rennen vlak voor ons over. Een kleine chipmunk lijkt Cosmo uit te dagen, hij komt telkens tevoorschijn en vertrekt weer als Cosmo blaft. Heel vermakelijk!

Opeens zie ik zo'n tien meter voor ons een enorme vos het pad oversteken. Hij ziet Cosmo en verdwijnt gauw weer in het struikgewas, helaas te snel om te fotograferen. Mijn dag is weer goed, want ik vind het gewoon fantastisch zomaar zo'n wild dier te zien! Als we langs de plek lopen zien we natuurlijk niets meer van het dier. De begroeiing is zo dicht, dat hij er zomaar vlakbij ons in zou kunnen liggen zonder dat wij het zien.

Vandaag zie ik wilde bloemen, die in het gedeelte van gisteren niet groeiden. Ook zijn er vreemde gewassen, waarvan ik geen idee heb, wat ze zijn. En hele bomen en struiken zijn begroeid met een overwoekerend onkruid.


Wie weet, wat dit is, mag het zeggen!



Een agressieve slingerplant!

Alles bij elkaar loop ik iets meer dan tien kilometer. Het buiten zijn is zo lekker! Ik kan er eigenlijk geen genoeg van krijgen, maar mijn energie kent wel grenzen en die zijn nu bereikt!

Thuis neem ik mijn plekje op het deck weer in en eet lunch. De weersvoorspellers klagen telkens, dat het zo vochtig is, maar in vergelijking met eind juli, begin augustus is dit niets! De koelere ondertoon van de herfst is ondanks de warme temperaturen al echt waar te nemen.

Voor de kinderen thuiskomen lees ik de rest van mijn fotografieles. Deze eerste is heel creatief, ik moet drie gedetailleerde (en aantrekkelijke) close ups fotograferen van ongewone onderwerpen. Alleen het denken over wat die dan zijn is al leuk!

Katja en Kai komen opgelucht over het afronden van de eerste schoolweek thuis. Katja heeft het uitermate naar haar zin. Behalve natuurkunde, wat ze vreselijk saai vindt (de appel valt niet ver van de boom) is ze heel blij met haar vakken en leerkrachten. Gisteravond vertelde ze enthousiast, dat er in haar AP Psychologie een Duitse exchange student zit.

Kai is zoals gewoonlijk wat stiller over zijn ervaringen, maar ook hij lijkt tevreden met zijn nieuwe vakken. Hij vertrekt al meteen bij thuiskomst naar Charlie's huis. Hij gaat daar eten en daarna naar de eerste footballwedstrijd van dit seizoen. Toch wel jammer, dat Kai dit jaar zelf geen football speelt, al is het alleen al omdat wij nu die wedstrijden niet zullen zien (kan natuurlijk wel, maar is toch anders, als je eigen kind niet meespeelt).

Saskia onderhandelt voor de zoveelste logeerpartij. Volgens haar hebben Laura en zij de hele zomer niet bij elkaar gelogeerd. Ik probeer nog of het niet voor eens in de honderd keer bij Laura kan, maar dat kan natuurlijk om duistere redenen weer niet.

Maar goed, ik wil de meisjes niet de dupe laten worden van mijn jarenlange ergernis hierover (Saskia en Laura zijn al sinds first grade beste vriendinnetjes en de keren, dat ze daar hebben gelogeerd is minder dan tien tegen ontelbare keren hier). Ik vertel Saskia, dat Laura vannacht mag komen, maar dat ik morgenavond en volgend weekend geen gezeur wil over logeerpartijen. Gedwee belooft ze dat. We zullen zien, we hebben het over een meisje, dat niets liever doet dan logeren (en het maakt haar niet uit waar)!

Kijkend naar de Dog Whisperer van Cesar Milan eindigen we deze eerste schoolweek. Ik merk, dat ik sommige technieken van hem heel handig vind om op Cosmo toe te passen. Cosmo is geenszins een probleem hond, maar hij moet ook dingen leren. De methodes van Cesar Milan zijn pijnloos, maar zeer effectief, merk ik!