Great Falls, Maryland

Al om tien over half acht zijn de schoonmaak dames er! Eigenlijk horen ze om half negen te komen, maar ik klaag niet. Dit is beter, dan midden op de dag als de kinderen ook thuis zijn, zoals voorheen.

Wel stuur ik ze eerst de basement in, want Rick en Saskia zijn zich nog boven aan het klaarmaken. Ik moet zeggen, dat ik erg blij ben met deze service. Ze vragen relatief weinig geld in vergelijking met anderen (ik probeer dat een beetje te compenseren, door een goede tip voor de dames achter te laten) en doen werkelijk goed werk. En dat terwijl ze al een paar jaar hier komen, meestal wordt de kwaliteit van het schoonmaken met de tijd minder. Ze noemen zich terecht "Super House Cleaning Service".

Door mijn lichamelijke beperkingen is dit hele huis schoonmaken te veel (ik heb het een tijdje geprobeerd) en we hebben al heel wat verschillende schoonmaakbedrijven "versleten".

Soms waren het individuen, die even goed hun best deden, maar daarna dachten, dat ze onze vrienden waren. Dan moest ik er na hun vertrek nog met de stofzuiger en stofdoek overheen en als ik er heel voorzichtig iets van zei vertrokken ze op hoge poten.

Veel professionele bedrijven vragen echter een exorbitant bedrag, vanwege "license and bonding", wat o.a. betekent, dat wij niet vervolgd kunnen worden, als er iets met de schoonmaaksters gebeurt in ons huis en omgekeerd, dat zij verzekerd zijn, als zij iets kapot maken in ons huis. En al hun medewerkers zijn legaal in dit land.

Een angst van mij was voorheen dus, dat er iets met zo'n individuele schoonmaker/ster in ons huis zou gebeuren en wij daar verantwoordelijk voor zouden zijn. Dat zou ons compleet kunnen ruineren, want die mensen werken allemaal zwart.

Terwijl de drie dames als een Witte Tornado door ons huis razen, neem ik Cosmo vast mee voor een loopje. Dan loop ik naar Mary Ellens huis voor een half uur intensieve training met Marceleus. Of het het weer is, of (durf ik hopen?) de personal training, maar mijn nek vooral is op het moment minder stijf, dan hij zolang ik me kan heugen is geweest! Er zijn zelfs tijden, dat ik geen hoofdpijn heb, wat echt iets is om te vieren.

Ook vandaag is het weer zalig, er is een beetje hoge bewolking maar niet noemenswaardig en de temperatuur klimt snel boven de twintig graden. Daar kan ik gewoon niet bij binnen blijven!

Met Cosmo rijd ik naar Great Falls, dit keer de Maryland kant. Het Nationale Park beslaat beide kanten van de rivier. Hier ben ik al jaren niet geweest en de weg erheen is ook prachtig, met enorme landgoederen om me aan te vergapen.

Aan de ingang van het Nationale Park zien we meteen een hert, dat begint al goed! Bij het rangerstation laat ik mijn America the Beautiful pas zien en mag zo doorrijden.

Van de parkeerplaats lopen we even langs het C&O Canal en dan naar het pad om de watervallen te zien. En nu weet ik weer, waarom ik de Virginia kant van de watervallen leuker vind. De weg erheen is ruiger, het voelt meer als puur natuur (het uiteindelijke uitzicht op de watervallen is hiervandaan trouwens ook erg mooi). Hier loop je over een houten pad, wel goed voor mensen, die minder goed ter been zijn of in een rolstoel zitten. Maar, en dat was ik vergeten, er mogen ook geen honden op het pad!


Net zo'n boot als zondag in Georgetown



Het trekpad met een van de sluizen op de achtergrond

Even ben ik zwaar teleurgesteld. Ben ik helemaal hierheen gereden om niet te zien, waar ik voor gekomen ben! Maar dan besluit ik langs het C&O Canal te gaan lopen. Dit is een stuk daarvan, waar ik nooit geweest ben. Het pad loopt helemaal naar Cumberland, Maryland en is zo'n 185 mijl lang.

Er ligt een boot, zoals we die zondag in Georgetown zagen, maar duidelijk is er vandaag geen vaart. Er zijn wel een aantal wandelaars, fietsers en joggers, maar we hebben voornamelijk het pad voor onszelf.

Als eerste besluit ik van het pad af te wijken op een pad, dat naar de rivier loopt. Cosmo vindt dit ook leuk, want nu kan hij klimmen en springen, weer eens wat anders, dan saai vooruit lopen. We komen op een zandstrandje aan de rand van de rivier uit. Er liggen nota bene allemaal schelpjes, teken, dat dit gebied ooit bij de zee hoorde.


Ons uitzicht aan het strandje



Even verderop komen we bij een grote waterval uit. We horen trouwens overal om ons heen kleine watervalletjes naar beneden klateren. Met deze droogte had ik dat eigenlijk niet verwacht.


Langs het C&O Canal lopen we verder en de natuur wordt steeds mooier. Hoe verder we lopen, hoe stiller het wordt. Tot mijn opwinding vliegt er een Osprey over ons heen op zoek naar voedsel, toch een vrij ongewoon gezicht hier, meestal vliegen hier alleen gieren als roofvogels.


Na de "Bald Eagle" mijn favoriete roofvogel hier!

Verder is het zo stil, dat Cosmo helemaal gebiologeerd is door de vliegende vissen, die telkens op verschillende plaatsen boven water komen. Overal om ons heen liggen schildpadden, groot en klein, te zonnen op takken in het water.




Het is weer volop genieten en mijn fototoestel werkt overtijd. Cosmo wordt door veel mensen aangehaald, wat hij ook prachtig vindt. Gelukkig lijkt hij wat rustiger bij een begroeting, want ik vind het niet goed, als hij tegen mensen op springt.


Een onontdekte grot?



Ongebruikt = begroeid



Een beetje herfstkleur, maar veel is er hier nog niet

Na de lunch vind ik via via uit, dat we zonder de intentie te hebben gehad (maar wel door grote onnadenkendheid, waar ik me erg om schaam) vrienden van ons heel verkeerd bejegend hebben. Details schrijf ik hier liever niet, maar helaas is een excuus niet mogelijk (oh, wat zou ik de tijd graag terugdraaien!) en ik hoop echt niet, dat de vriendschap hierdoor voor altijd voorbij zal zijn.

En daar heb ik al de hele middag buikpijn van. Zoiets zal ons nooit weer gebeuren, maar dat praat dit helemaal niet goed. We zijn gewoon fout geweest en soms vind je dingen uit over jezelf, waar je niet trots op bent! Zoals we hier zeggen heb ik vanmiddag een flink stuk "humble pie" op!

Bij Foster's Grille wordt vanavond een "fund raiser" gehouden voor Saskia's school. Van iedere maaltijd geeft het restaurant 20% aan de school. Het is een hamburger en hot dog restaurant en daar heb ik helemaal niets mee. Katja werkt, maar Rick, Kai en Saskia gaan wel.

Voor mij neemt Rick wat voorafjes mee van het nabij gelegen Thaise restaurant. Tot zeven uur zit ik buiten, maar dan wordt het te koel. Maar het is dan ook 16 oktober, op het deck buiten zitten (het ligt het grootste gedeelte van de dag in de schaduw) alleen al is bijzonder.