Koeler, maar schitterend weer!

Zon, zon, zon en wind zie ik bij het opstaan! Cosmo is toch nog wat snotteriger, dan ik dacht. Ik twijfel even of ik hem wel mee zal nemen, als Mary Ellen en ik onze intervaltraining gaan doen. Maar hij beantwoordt die vraag zelf, door duidelijk te laten blijken, dat hij mee wil.

We gaan er lekker hard tegen aan: de Garmin staat op drie minuten hardlopen, drie minuten (snel) wandelen. Ik merk, dat het met het koelere weer een stuk makkelijker loopt. En ik maar denken, dat mijn slakkengang in het warme, vochtige weer permanent was. Ik had er niet bij stilgestaan hoeveel verschil de temperatuur en vochtigheidsgraad maken!

Eigenlijk heb ik een nogal saaie vrijdag gepland, want met alle besognes van de afgelopen week liggen er nog een heel stel huishoudelijke taken te wachten. Maar Phyllis Diller zei het al: "Cleaning your house while your kids are still growing is like shoveling the walk before it stops snowing." En daar luister ik maar al te graag naar.

Dus als Christine zowel via email, als op het antwoordapparaat een dringend verzoek achterlaat om alsjeblieft iets met haar te gaan doen, want een andere vriendin heeft hun lunch afgezegd, is de beslissing snel gemaakt. Het is schitterend weer, dus we besluiten naar Burke Lake te gaan. Die huishoudelijke taken komen nog wel (Albert en Monique, don't feed the dust bunnies, straks!)!

Nu het zeker is, dat de Glovers naar Huntsville gaan verhuizen, wil ik iedere gelegenheid aanpakken om tijd met Christine door te brengen. Zij wil voor ze gaan verhuizen nog allerlei dingen doen, die ze in dit gebied zo leuk vindt. Burke Lake is daar dus een van.




We lopen het 4,7 mijl lange pad rond het meer en de uitzichten zijn adembenemend. Heel langzaam zien we de herfstkleuren tussen het groen sluipen. Het is nog lang niet op zijn hoogtepunt, dat duurt nog wel een week of twee. We genieten met volle teugen en zijn beiden blij, dat onze oorspronkelijke plannen niet doorgingen (Christine kan het op het moment niet zo vinden met de "lunch"vriendin).




Al wat herfstkleuren te zien

Op de terugweg rijden we langs de enorme Whole Foods in Fairfax om lunch te halen. De keuze aan eten is hier zo overweldigend! We besluiten een salade samen te stellen en lopen meteen naar de twee enorme salad bars.

Dit zijn niet zomaar salades, maar gemaakt van de meest exotische graansoorten, vruchten en groentes. De ene ziet er nog lekkerder uit dan de ander, dus we lopen beiden met een volle bak lekkers naar de kassa.

Bij Christine installeren we ons in het zonnetje op hun deck. De zon voelt warm in mijn nek en het windje koelt juist lekker af. Heerlijk lui kletsen we urenlang over van alles en nog wat. Hoe komt het toch, dat je met sommige mensen nooit uitgepraat bent?

Pas om vier uur kom ik wat verbrand en rozig van de wind weer thuis. Katja moet vanavond werken, Kai gaat bij Charlie eten en Saskia wordt uitgenodigd om bij Madison te gaan logeren.

En zo zijn Rick en ik weer een avondje kinderloos! Dat betekent lekker samen ergens gaan eten en Rick heeft zin in Russisch. Hij heeft een tijdje van zijn jeugd in Rusland gewoond en krijgt soms heimwee naar dat voedsel.

Nu zijn er twee restaurants met een Russische keuken in onze buurt, een redelijk geprijsde en een dure. We proberen eerst de minder sjieke: Russia House in Herndon.

Hier hebben we lang geleden heerlijk gegeten, maar als we het restaurant binnenlopen is het vrijwel leeg. Dat is vreemd in dit gebied op een vrijdagavond! De dame achter de bar zegt ons, dat ze ons zo een tafeltje zal aanwijzen. En daar staan we dan de lege eetkamer in te staren. En we wachten, ik ga zelfs nog maar even naar de wc, als het dan zo lang duurt.

Als ik terugkom verwacht ik toch echt, dat Rick al zal zitten. Maar, nee hoor! Een serveerster komt uit de keuken en zegt "Ze zal jullie zo een tafeltje toewijzen". Waarom we niet gewoon zelf kunnen gaan zitten is ons een raadsel. Er zijn zeker tien open tafels!

Na tien minuten wachten beginnen we ons af te vragen, of de hele maaltijd dan straks ook eeuwig zal duren. Nu is er zelfs geen medewerker te bekennen en we besluiten weg te gaan. Dit is toch te gek! Geen wonder, dat het er leeg is!

Rick heeft nu echt zijn zinnen gezet op Russisch eten. Al hebben we er de vorige keer een minder goede ervaring gehad, wat service betreft, toch wil hij per se de Serbian Crown weer proberen.

Gelukkig wissen ze onze slechte herinnering uit. We krijgen een romantisch tafeltje en er speelt een violist Russische deuntjes. De bediening is perfekt, niet te langzaam, maar ook weer niet, dat je het gevoel hebt, dat ze op je laatste hap wachten en dan je bord weggrissen.

En het eten is super en absoluut niet goed voor mijn lijn! Rick bestelt de Pirozhki en ik de Russische oesters (met sour cream en caviaar, alsof er een engeltje...) vooraf. Dan komt er Borscht voor Rick, maar daar ben ik niet zo dol op, dus ik bestel een superlekkere Gazpacho.

Onze hoofdgerechten worden aan tafel bereid. Rick heeft een steak Diane gekozen en ik een steak Tartar (ja, inderdaad rauwe biefstuk, maar zo voortreffelijk bereid!). We smullen!


Mijn steak Tartar (ik wou, dat hij nog niet op was!)



Ricks geflambeerde steak Diane

Hoe Rick daarna nog plaats vindt voor de chocolate mousse is me een raadsel! Ik bestel geen dessert, maar kan een paar hapjes van het zijne toch niet laten. Kijk, als alles zo helemaal een genot is, is het die paar extra dollars zeker waard!

Doodmoe en voldaan van de volle dag rol ik bij thuiskomst meteen mijn bed in!!