Oktoberfest en Foto safari

Zaterdag

Het is flink fris bij het opstaan, maar vijf graden! Brrr! Maar de zon schijnt stralend en is heel warm! De temperatuur in de schaduw scheelt enorm met die in de zon. Dit maakt het een plezier om een lekker stuk met Cosmo te gaan lopen.

Zaterdagochtend is altijd een bedrijvigheid van jewelste in Vienna. Op alle velden zijn wedstrijden bezig: football en voetbal, vooral. Verder profiteren veel mensen van het mooie weer door te gaan fietsen of joggen. De "Hi! How are you?"'s zijn niet van de lucht, want iedereen groet elkaar.

De hondjes, die gewandeld worden, willen elkaar ook erg graag begroeten. Maar Cosmo niest nog erg, dus ik vertel de baasjes, dat hij misschien nog besmettelijk is. Dat wordt wel gewaardeerd, natuurlijk.

Halverwege de wandeling gaat de jas uit, het warmt heel gauw op. Saskia kan inmiddels worden opgehaald bij Madison en ik haal ook gelijk maar benzine, want ik rijd op reserve. Het is weer iets goedkoper, $2,63 per gallon.

De voorbereidingen voor het Oktoberfest zijn in volle gang bij mijn thuiskomst. Janet, onze buurvrouw en Leah's moeder, viert haar vijftigste verjaardag dit weekend. Je zou haar, als je haar ziet, absoluut geen vijftig geven, eerder tien jaar jonger! Ze leeft dan ook supergezond, want ze heeft al twee keer borstkanker moeten bevechten.

De Stieglers hebben jarenlang in Duitsland gewoond en ook hun achtergrond is Duits. Vandaar een "Oktoberfest" als verjaarspartij. De Beierse vlag hangt voor het huis, de lederhosen ook en de tafeltjes hebben blauwe tafelkleden met geel en witte bloemen.




Om een uur beginnen de festiviteiten en de hele buurt en allerlei familie en vrienden komen. Er staat een enorm springkussen voor de kinderen in de vorm van een taart, met een glijbaan aan de zijkant. De buurt kinderen spelen daar zonder onderbreken van een to zes in! Waar ze de energie vandaan halen!


Eerst eten en dan eindeloos springen!





We beginnen met een lunch van bratwurst, weisswurst en knakworstjes (ik houd me bij een weisswurst, die heerlijk smaakt!). Al het Duitse eten is bij de German Gourmet gekocht, een winkel met allerlei Duits lekkers.


Een paar familieleden dragen typisch Duitse hoedjes

Daarbij hoort natuurlijk ook een biertje en ik vind de Spaten heel lekker. Grappig is, dat er ook Grolsch Light is. Ik betwijfel of dat ook maar ergens tijdens Oktoberfest geserveerd zal worden!

Intussen kletsen de volwassenen wat af. Het is schitterend weer en ik heb de buren al lang niet meer gesproken. De uren vliegen voorbij, het is beregezellig!

Rick gaat met Kai intussen "even" winkelen, want Kai heeft een spijkerbroek en een vest met lange mouwen. Dat is niet genoeg voor als het koudere weer komt (en het is nu 's ochtends al heel fris), natuurlijk. De mall is druk en het duurt even voor ze terug zijn, maar gelukkig geslaagd met twee broeken en twee shirts met lange mouwen.

In de tussentijd wordt de cake voor Janet gepresenteerd. Daarbij hoort een heel Russisch ritueel (Paul, haar man, heeft o.a. Russisch gestudeerd). En natuurlijk wordt er door alle aanwezigen uit volle borst "Happy Birthday" gezongen.






De zon gaat langzaam onder en het wordt koeler. Het feestje duurt tot zonsondergang, dus we helpen gauw mee met opruimen. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht de hele middag te blijven, maar er was zoveel bij te kletsen! Ik neem me meteen weer voor om vaker met Lorraine (hiernaast) en Jeanne (twee deuren verderop) af te spreken. Zoals we grappen: "Life gets in the way!", maar eigenlijk moeten we dat helemaal niet laten gebeuren!

Katja heeft voortaan op zaterdag vrij en dat betekent, dat ze met een hele groep vrienden (waaronder John!) film komen kijken beneden. Dat is lang geleden! Het doet me realiseren hoe weinig tijd ze voor haar vriendengroep heeft gehad het afgelopen jaar door haar werk.

Zondag

Opgewonden word ik wakker, want Rick en ik hebben vanmiddag iets superleuks gepland! Tot mijn vreugde is het alweer perfekt weer, knalblauwe lucht en zonneschijn!

Het is zo droog, dat ik de hele dag loop te niezen. Wat dat betreft kan ik pootjes schudden met Cosmo, die ook luid niezend wakker wordt. Toch verergert zijn "verkoudheid" niet, dus hopelijk kan hij het zelf verwerken.

Heel zelf gedisciplineerd doe ik een half uur lange intensieve "Marceleus" fitness routine. Het gaat heel goed en ik voel mijn spieren naderhand. Wat ik het meeste merk na een paar weken is een enorme verbetering in mijn balans en veel minder pijn in mijn nek (vooral dat laatste is heel belangrijk en ik hoop, dat dat blijft!).

De bel gaat net als ik mijn laatste oefening doe en ik vraag Kai de deur te openen. Het is Peapod, onze aan huis supermarkt. Voor de verandering komen ze precies in de aangegeven tijd, meestal zijn ze veel te laat. Dat komt vandaag vooral goed uit, omdat Rick en ik straks weg moeten.

Rick maait het gras achter, dat maar blijft groeien. Ook maakt hij de vijver klaar voor de vele bladeren, die binnenkort naar beneden zullen komen, door er een net over te spannen.

Dan eten we gauw lunch met zijn allen. Katja moet werken, Kai en Saskia blijven thuis en Rick en ik gaan naar Georgetown. Onze fototoestellen zijn helemaal klaar, batterijen opgeladen en CF kaarten leeg. We gaan namelijk op foto safari in Georgetown!

We hebben ons opgegeven voor de Georgetown by Land and by Sea cursus van het Smithsonian Instituut. Drie uur lang zullen we met een fotograaf rondlopen en varen in Washington en leren, hoe we mooie foto's kunnen maken.

Mooi weer maakt Georgetown duidelijk populair. Het is er superdruk, rijen dik lopen de mensen op het trottoir. Het doet me eigenlijk aan Utrecht in het weekend denken, opeens!


M Street in Georgetown

Gelukkig vinden we wel met gemak een parkeerplaats in de Georgetown Park mall (waar ik echt nog eens serieus wil gaan shoppen, het is zo'n mooie mall!). Alleen hier binnen zou ik al een hele foto shoot kunnen houden.

De tickets zeggen, dat we bij het "Old Stone House" verzamelen. Dit huis dateert uit 1766 en is het enige pre-revolutionaire bouwwerk in de stad. Eens wil ik er binnen rondkijken, maar daar krijgen we vandaag geen tijd voor.

Een dame met een "Smithsonian" bord staat ons op te wachten. Langzaam druppelen de cursisten binnen, sommigen met spiegelreflex camera's, zoals Rick en ik, anderen met een "gewone" point and shoot camera. Als laatste arriveert de fotograaf, David Luria, die ons de komende drie uur zal rondleiden.

We beginnen met een instructie in de tuin van het huis. Nu merk ik, dat ik al een aantal cursussen heb gevolgd, want het meeste, dat David vertelt, weet ik al. Natuurlijk heeft iedere leraar weer nieuwe dingen, dus ik luister geinteresseerd.

Hij is duidelijk een succesvolle en goede fotograaf en een DC expert! En er blijken meer foto safari's te zijn! Dat opent horizonnen!

Na een uurtje lopen we naar het C&O Canal. Daar ligt een achttiende eeuwse boot klaar om te vertrekken. Mederwerkers zijn gekleed in historische kleding en aan ons om daar goede foto's van te maken.


Lol in het werk!



Ze gaan door een sluis en worden daarna met muilezels getrokken. Wij hebben die boot ook weleens genomen en het is even leuk, maar wordt al gauw saai. Maar het is zeker leuk om gade te slaan!


Het doel van de les is om foto's interessant te maken, de fotograaf vond deze erg goed gevonden



De volgende stop op de safari is Grace Church. Deze oude kerk met een felrode deur biedt heel wat fotografische mogelijkheden. Hier ziet de fotograaf ook een foto gelegenheid met mij erin. Mijn blonde haar en zwarte trui vindt hij goed complimenteren met de rode kerkdeur. En zo wordt mijn portret gratis door een professionele fotograaf geschoten.


Onderweg zien we deze heel relaxte hond



De ingang van de kerk





Mijn portret

De tijd vliegt en voor we het weten is het vier uur. Een boot ligt in de Washington Harbor al op ons te wachten. Eerst nemen we nog wat foto's van de terrasjes en het Kennedy Center op de achtergrond.




Dan gaan we aan boord en een automatisch bandje vertelt ons, wat we te zien krijgen. Het is vrij saai, maar dat deert niet, want we kennen Washington allemaal al. Het gaat om de fotograaf, die ons allerlei goede aanwijzingen geeft. Aan boord ben ik nog vaker onderwerp van de andere deelnemers. Jee, wat blond haar al niet doet!


Uitzicht op Georgetown University








Net voor vijven leggen we weer aan in Georgetown. De drie uur zijn omgevlogen en ik heb met volle teugen genoten. Ik zou nog uren langer naar de expertise van deze man kunnen luisteren! Ik neem me ook meteen voor me voor een andere foto safari in te schrijven.


David, onze fotograaf en leraar



Een vriendelijk dame, direct uit India op bezoek, die graag poseerde

Rick en ik hebben nu wel enorme dorst en mijn maag rommelt ook wat, ik heb maar een lichte lunch op. We lopen over M Street en zien Manhattan's. Hier hebben we nog nooit gegeten en het is Happy Hour!

We krijgen een tafeltje met zicht op de tv, waar de football wedstrijden in volle gang zijn. Rick is een Cowboys fan en die spelen tegen New England. Eigenlijk kun je niet in dit land wonen, zonder een beetje football fan te zijn (vind ik). In mijn eerste jaren hier zat ik iedere zondag gekluisterd aan de buis. Nu vind ik het nog leuk, maar er is meer te doen (en de Redskins zijn niet meer wat ze waren).

Op het Happy Hour menu staan oesters voor $1 per stuk. Ik bestel een wijntje en Rick een Stella (een bier, dat steeds meer "normaal" wordt hier). En dan besluiten we toch maar in Georgetown te blijven om te eten. Maar niet hier bij Manhattan's, want de sfeer is hier ver te zoeken.


M Street bij zonsondergang

We bellen Kai en Saskia, die net zo blij zijn met een boterham als avondeten. Dan lopen we verder en vinden J.Paul's. Dit is zo'n Georgetown favoriet, waar wij nog nooit gegeten hebben. Meestal staan er rijen tot buiten de deur, vandaar.

Maar nu zijn we vroeg en krijgen zo een tafeltje (al is het al flink druk!). Het is een gezellig restaurant, typisch Amerikaans met donker hout overal en sport tv's in de bar. De bediening is prima, Vanessa is onze serveerster.

Rick bestelt twee "voorafjes" (die eigenlijk maaltijden op zich zijn): chipotle quesadilla's en crabcake sliders (mini broodjes met crabcakes). Ik houd me bij de tonijnsalade: rauwe tonijn op baby spinazie, zeewiersalade en gebakken shitake champignons. We smullen en delen, want ook de tonijn is heel ongewoon.


Rick en ik hebben een leuke en leerzame middag achter de rug!

Deze hele ervaring heeft me er weer van overtuigd: ik moet vaker naar Georgetown! Hier is waar "het" gebeurt in Washington (en Adams Morgan). De creme de la creme flaneert hier op M Street en Wisconsin Avenue. Wij komen als provinciaaltjes even langs, maar eigenlijk wil ik erbij horen! Gewoon even echt die winkels binnenlopen en wellicht ook iets leuks kopen.

Terwijl de zon snel achter de horizon verdwijnt en we prachtige schaduwen op de Potomac zien, rijden we de stad weer uit. Wat een fantastische ervaring weer om met zo'n succesvolle fotograaf op pad te gaan. Het Smithsonian Instituut blijft heel speciaal, andere steden hebben zulke dingen niet.

Eens te meer voel ik me heel bevoorrecht om dicht bij zo'n mooie en diverse stad te wonen. Washington saai? Ik dacht het niet!