Een rustig, maar toch druk, weekend

Gisteren heb ik een (bijna) complete rustdag ingelast. Het was nog steeds veel kouder, dan het zou moeten zijn deze tijd van het jaar en bewolkt. Het type weer, waar je gewoon binnen wilt blijven zitten.

Dan ben ik blij een hond te hebben, want die wilde toch echt wel even gaan wandelen! Met fototoestel en hond (die nog steeds zijn riem telkens wil bijten, ik moet er iets vies smakends op spuiten, want niets anders werkt) ging ik op pad. Zolang de herfstkleuren er nog zijn wil ik ze zoveel mogelijk vastleggen (tot ergernis van Cosmo, die gaat piepen, als hij te lang moet zitten!).








Poseren lukt niet meer, rollen in de blaadjes is veel leuker (zie zijn nek!)

Verder hebben we (zie mijn vorige blog) de senior ad van Katja in elkaar gezet. Die kan maandag verstuurd worden, net op tijd, want vrijdag is de deadline. Natuurlijk wil Katja, als Yearbook Editor, dat haar advertentie een van de beste is.

's Avonds hebben we voor het eerst in maanden ge-gourmet. Hier heet zo'n apparaat "raclette", naar het Frans-Zwitserse gerecht met die naam, waarvoor hetzelfde apparaat wordt gebruikt.


De kinderen zijn er dol op en ik vroeg me al meteen weer af, waarom we het niet vaker doen! We hadden mini hamburgertjes (met kaas voor de liefhebber) en mini hot dogs (vooral voor de kinderen), stukjes biefstuk en garnalen als vlees.

Als sausjes had ik een mosterd en een whiskey sausje (met een mayonnaise basis) en verder hummus (waar Katja vooral dol op is) en salsa. Bij de garnalen kwam natuurlijk cocktail saus, zowel de rode Amerikaanse, als de Nederlandse (die we uit Aruba mee hebben).

Verder heb ik ontdekt, dat verse baby spinazie erg lekker is in de pannetjes. Ik bereidde het met champignons en wat geraspte kaas. Rick, Katja en Kai maakten ook omeletten en Saskia smolt kaas op haar stokbrood (in het pannetje).

Toe maakten we pancakes met bananen. Het was misschien helemaal niet de klassieke manier van gourmetten, die in Nederland wordt gedaan, maar we hebben gesmuld. En zo samen zijn met zijn vijven en gewoon lekker tafelen is ook een cadeautje.

Vanochtend voel ik me allerminst lekker, maar de zon schijnt! Het is 11/11, en hier geen Sint Maarten, maar Veteran's Day. Daar merken wij echter niets van. In veel gebieden van de VS is het morgen een vrije dag, maar niet hier, vlakbij de hoofdstad. Ra ra...

Rick gaat lekker ontbijt halen bij Starbucks. Dit wordt echt al een zondagochtend traditie. Hun sandwiches zijn veel lekkerder, dan die van McDonald's en we zijn dol op hun koffie.

Rick gaat daarna verder aan het installeren van onze nieuwe brievenbus. Onze oude brievenbus was allang een doorn in ons oog en nu hebben we een serieuze en nette bus! Rick is buiten zichzelf van enthousiasme, ik vind het wel grappig.



Na het eten doe ik een half uur gewichten en andere "Marceleus" oefeningen. Dan neem ik Cosmo mee voor zo'n drie kilometer door een prachtig Vienna. Het is zonnig en ieder boom lijkt wel in brand te staan. En ik maar denken, dat de herfstkleuren dit jaar minder zouden zijn!


Ok, dan, ik wil wel naar je kijken...



Vooral tegen de zon in zijn de kleuren onvoorstelbaar mooi!

Omdat we vanmiddag gasten krijgen wil ik Cosmo lekker moe hebben. Ik neem hem mee naar het hondenpark. Daar is ook "Blue" een 2,5 jarige Australian Shepherd en de honden vinden elkaar meteen. Heel grappig! Ik merk tot mijn plezier, dat Cosmo toch echt wel naar mij luistert, als ik serieus ben.

Thuis zet ik schaaltjes klaar met pepernoten en andere Sinterklaas lekkernijen, online besteld. Voor de niet zoete hapjes hebben we kaaszoutjes uit Nederland, door Rick bij Giant gevonden!

Net na drieen gaat de eerste bel en daar zijn Karin, Danielle en Maaike. Frank is op reis en Jeroen moet werken. Maar de tijd dringt en de Sinterklaas lootjes moeten worden getrokken! Niet veel later arriveren Christine, Chuck en Mallory.

De kinderen vertrekken naar de basement en wij kletsen erop los als volwassenen. Intussen maakt Rick de naamkaartjes en schrijft iedereen zijn of haar verlanglijstje erop. We trekken namen, de volwassenen elkaar en de kinderen elkaar. Op twee december zullen we de viering hebben met een cadeautje plus gedicht. Ik kom er goed vanaf, want ik heb Christine (eertst Rick, maar Chuck wilde Christine niet, dus we hebben geruild).

Met zijn allen eten we Grieks van Amphora en kijken de verschillende football wedstrijden. Om een uur of acht neemt iedereen afscheid. Zoals Karins Danielle zei: "We doen hier in Amerika meer aan Sinterklaas, dan thuis". Inderdaad vieren we het allemaal tenminste twee keer. Dit was de eerste etappe.

Dit is het laatste jaar, dat we zo met zijn allen Sinterklaas gaan vieren. Christine en Chuck en Mallory verhuizen aan het begin van de zomer naar Alabama en Katja en Jeroen zullen volgend jaar nog weg zijn naar college. Dit is dus een speciaal jaar, en vanavond alvast een samenkomen om te koesteren!