Op de hoek van de straat staat een man met...

...Evenveel neuzen en ogen als er nog dagen in het jaar zijn. In mijn kindertijd brachten wij Kerst en Oud en Nieuw altijd bij mijn Opa en Oma in Den Haag door. Met bovenstaande zin begroette mijn Opa ons iedere ochtend van de laatste paar dagen in het jaar.

Natuurlijk paste hij het aan naar gelang de hoeveelheid dagen, maar wij renden dan naar het raam in de verwachting een soort monster te zien. Het heeft heel lang geduurd voor ik door had, dat die man natuurlijk heel gewoon een neus en twee ogen had op 29 december!

Aan die feestdagen bij mijn Opa en Oma denk ik rond deze tijd vaak met veel plezier terug. Logeerpartijen bij mijn Opa en Oma hielden allerlei tradities in. Zo maakte Oma altijd ons lievelingsgerecht, een hartig koekje (de naam ervoor is me ontschoten), dat ze van restjes maakte.

Met Opa speelden we "Ik zie, ik zie wat jij niet ziet" in de Kerstboom en gingen we wandelen langs de kerk, die net zoveel torentjes had, als hij (destijds, later kwamen er nog een heel stel bij!) kleinkinderen.

Misschien dat deze herinneringen aan fijne tijden wel de reden zijn, dat ik zo geniet van tradities rond de feestdagen. Met als spectaculair hoogtepunt natuurlijk het mogen opstaan op Oudejaarsavond om slaperig vuurwerk te kijken en een paar hapjes van het buffet mee te mogen eten. Een Oudejaarsavond zonder vuurwerk zou voor mij dan ook niet echt zijn!

Ook het gezellig samen dingen doen is deel van deze tradities. Gewoonlijk rennen we zo alle kanten op als gezin, dat zelfs een simpel spelletje ping pong of met zijn allen Scene It spelen nu zo gezellig is! De afgelopen paar dagen hebben we daar het merendeel van de dag mee doorgebracht.

Op twintig november zouden we Ricks verjaardagsmaaltijd gaan eten bij een favoriet restaurant van hem, Chima. Echter, toen we daar aankwamen was het hele gebouw, waar het restaurant gevestigd is, donker. De stroom was er uit gevallen.

De volgende dag, op het vliegveld voor we naar Colorado gingen, ging Ricks mobieltje. Een manager van Chima zei hem, dat we nu een gratis lunch te goed hadden, zolang we die voor het nieuwe jaar zouden nuttigen.

Gisteren (28 december) was dus die dag. Netjes gekleed maakten we gebruik van de gratis valet parking. Het restaurant zat flink vol, maar onze tafel stond klaar.

Het vergde even uitleg aan de manager in dienst, maar toen werden we ook als bijzondere gasten behandeld! Het ene na het andere stuk lekker vlees of vis kwam langs en hun bar met allerlei salades is top! We genoten allemaal met volle teugen.

Na zo'n anderhalf uur waren we uitgegeten en hoefden we enkel voor de drankjes en tip te betalen. Dat is zeker een deal, want de keuze aan eten is top en ze komen om de haverklap langs met nieuwe vleesjes.

Om half vier hadden we een afspraak met Picture People in de mall. Al jaren wil Rick ons gezin samen hebben voor een foto. Ik had dan liever een echte fotograaf, die ook buiten foto's neemt, maar Rick vond de mall fotograaf prima. Al ben ik niet zo'n fan van die overgeposeerde portretten, ik ben het wel met hem eens, dat we weer eens een officiele familiefoto moeten laten maken.

We zijn te vroeg bij de zaak, maar er is niemand voor ons, dus we kunnen zo terecht. Karen is onze fotografe en ze plaatst ons in allerlei "pretzel" achtige posities. Rick klaagt steen en been en ik zou het, na alles wat ik in mijn fotografie cursussen heb geleerd, ook anders doen. Maar ik vertrouw erop, dat dit een professionele fotografe is.

Ons wordt verteld, dat het een kwartier zal duren, voor we de foto's kunnen bekijken. Het is warm en droog in de mall, dus we willen allemaal wat drinken. De kinderen nemen een smoothie van Smoothie King en Rick en ik een diet Coke.

De foto's vallen mij een beetje tegen en Rick is het daarmee eens. Ik had iets veel professionelers verwacht! Maar, zoals Rick terecht opmerkt, het heeft heel wat voeten in de aarde om iedereen hier te krijgen. We kiezen dus de leukste van de verschillende poses.

Die van de drie kinderen samen is favoriet. Daarvan bestellen we een grote uitvoering. Op de beste foto van Rick en mij samen heb ik een duidelijk stuk eten tussen mijn kiezen zitten (waarom heeft de fotografe dat niet gezien en er was ook geen spiegel om een en ander na te kijken). Gelukkig kan dat met de moderne techniek weggewerkt worden!


In de mall valt ons de derde "prijs" van de Wacky Warnings Label Awards op, hi hi

Terwijl we wachten worden de foto's in lijsten gedaan en met drie lijsten en nog wat losse foto's voor diverse familie gaan we weer huiswaarts, alwaar we onze spelletjes marathon voortzetten.

Ook vandaag, zaterdag, is een dag van voornamelijk ontspannen. Met Cosmo loop ik tien kilometer, gedeeltelijk op het W&OD pad. Het is op het moment maar saai in de natuur, de enige kleur zijn de knalrode cardinaaltjes.

Het is super lekker loopweer, dat wel en op de terugweg vallen me de vele kerkjes op langs een grote weg, waar ik gewoonlijk alleen met de auto rijd. Gek, hoe verschillende dingen opeens opvallen, als je loopt of fietst!




De kerkjes

Mijn nagels zijn weer eens aan een nieuw laagje vernis toe en het is gelukkig niet druk bij de nagelsalon. Ik ben meteen aan de beurt en dankzij Thu zien de nagels er weer tip top uit!

Christine en Chuck hebben ons uitgenodigd voor het avondeten. Christine heeft speciaal voor Rick een pot roast gemaakt. We smullen van het botergare vlees en de lekkere worteltjes en kleine aardappeltjes.

Na het eten gaan we kijken naar de football wedstrijd tussen de New York Giants en de Patriots. De Patriots winnen, tot ongenoegen van Chuck, en blijven daarmee onverslagen voor het seizoen. Het wordt al met al een gezellig avondje samen.