Onze webcam

Cul-de-sac Cam

maandag, april 30, 2007

Vieren en herdenken

De hele dag al zit ik me af te vragen, of ik mee zal doen aan "One Day Blog Silence" ter herdenking van de slachtoffers bij Virginia Tech University. Zoals je kunt zien, heb ik besloten dat niet te doen, al vind ik het een goed initiatief.

Echter voor mijn gevoel herdenken we de slachtoffers al iedere dag. We lezen stukjes over hun levens in de krant, we hebben een dag van rouw gehad en er gaat geen dag voorbij, dat ik niet ergens een oranje met bordeaux rode vlag, lint of bloemen zie.

Een onderzoek naar hoe zo'n aanval in de toekomst voorkomen kan worden is druk bezig. Virginia's gouverneur, Tim Kaine, heeft vandaag al een stap in de goede richting genomen, door een executive order te tekenen. Deze zal zorgen, dat mensen, die op doktersaanduiding mentale zorg nodig hebben, geen vuurwapens kunnen kopen. Een kleine stap, maar wel een heel belangrijke, hopelijk volgen er meer.

Misschien, dat ik op een andere dag wel aan zo'n Blog Silence mee zou doen, misschien ook niet. Maar voor mij is 30 april toch ook wel een beetje een feestdag. Dan voel ik me opeens toch weer echt Nederlands, trek een oranje shirtje aan en vandaag hang ik zelfs onze nieuwe Nederlandse vlag uit.

Al is 30 april geen onafhankelijkheidsdag, het is toch de meest voornamelijke Nederlandse nationale feestdag, vind ik. Al zie ik op foto's, dat het er nu heel anders aan toe gaat, dan toen ik er woonde (wij kenden geen vrijmarkten, wel lampionnenoptochten). Vooral nu ik me sinds vorig jaar weer Nederlands mag noemen, kan ik eindelijk ook met fatsoen de vlag uithangen!
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Al om half zeven vanochtend vertrekt Rick richting Las Vegas, waar hij tot laat donderdagavond zal verblijven. Eigenlijk had hij gisteren moeten gaan, maar, zoals zijn gewoonte is, hij wilde niet reizen op de verjaardag van een van de kinderen.

Hoeveel makkelijker is het toch om met stralend zonnig weer op te staan. Het is al warm genoeg om op het deck te ontbijten en dat doen Saskia en ik dus ook grif.

Daarna wandel ik met Cosmo en Saskia naar school en gaan Cosmo en ik verder Nottoway Park verkennen. Ik ben aangenaam verrast door dit park, dat ik toch redelijk goed dacht te kennen. Iedere keer weer ontdekken we nieuwe paden door het bos, het is veel groter, dan ik altijd dacht!
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

De vroege ochtendzon speelt door de bomen

Het is allemaal puur genieten en voor het grootste deel van onze wandeling komen we helemaal niemand tegen. We zijn alleen met de eekhoorntjes, cardinaaltjes en chipmunks. Pas op het wijde pad komen we andere hondjes met hun bazen tegen. Cosmo begroet ze allemaal even vriendelijk.

Dan bega ik de fout om langs het hondenpark terug naar huis te lopen. Ik moet er even aan wennen, dat ik echt een intelligente hond heb. Al een paar honderd meter voor het park begint hij te trekken en bij de parkeerplaats wil hij niet verder lopen! En dat, terwijl we er nog maar een keer heen gelopen zijn!

Helaas voor hem zijn er geen honden aanwezig, anders had ik hem wel even laten spelen. Hij snapt er niets van en loopt nog zeker 500 meter achter mij met zo'n blik van "Waarom mocht het nu niet?". Ach, gos! Ik beloof hem vanmiddag nog eens te proberen, alsof hij dat begrijpt!

Thuis maken we ons gauw klaar om naar hondentraining te gaan. Of het komt door de lange wandeling eerder of wat, maar Cosmo gedraagt zich voorbeeldig! Hij zit, ligt, "heel"t precies wanneer het moet en de rest van de tijd ligt hij schattig op mijn voeten te kijken. Zelfs als we voor de "praktijk"les de winkel in gaan doet hij alles wat ik hem zeg. Alleen krijg ik wel drie piepjes te horen, als het hem te lang duurt! Meneertje Ongeduld is het wel.

Christine komt om een flink stuk door Vienna te gaan lopen. Het is werkelijk alsof we door een park lopen, nu staan de gigantische azalea's weer in volle bloei. De lente is hier zo prachtig!
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Dit is ongeveer een derde van de azalea's in deze tuin!

We huffen en puffen voor vijf mijl, want het is inmiddels 29 graden buiten. Gelukkig met een lage luchtvochtigheidsgraad, want die maakt het in de zomer altijd zo plakkerig.

Inmiddels is Saskia thuis uit school en blijkt haar Nintendo DS stuk gevallen. Tja, dat is nu vervelend, maar ik ga niet zomaar een nieuwe kopen voor $129! Gelukkig voor haar heeft ze nog allemaal geld van haar verjaardag, zakgeld en Kerst en kan ze het daarmee zelf betalen.

Bij EBGames kiest ze een roze DS uit. Daar proberen ze haar nog zo ver te krijgen het nieuwe Pokemon spelletje te kopen, maar als ze ziet, dat ik dat niet ga betalen, blijft haar spaarpot ook dicht. Toch grappig, hoeveel minder gauw het eigen geld wordt uitgegeven!

Op de terugweg proberen we het hondenpark weer, maar er zijn nog steeds geen vriendjes voor Cosmo. Saskia en ik spelen wat met hem, maar hij vindt het lang niet zo interessant als als er wel andere viervoeters zijn. Na een kwartiertje gaan we dus maar huiswaarts.

Mijn boek heeft uitermate spannende hoogtes bereikt en ik installeer me met een Diet Coke op het deck. Saskia speelt met Laura en Kayleigh in de sproeier, waarbij natuurlijk uiteindelijk de hele buurt komt meedoen.

Kai en Charlie gaan verder met hun skateboard oefeningen, die ze het liefst in de parkeerplaats bij het zwembad doen. Gisteren heeft Kai een dvd gekregen met tricks en ze kunnen niet wachten er een paar uit te proberen. Het wordt een lekkere zomerse middag buiten.

En nu is het 21:45 en ik zit nog buiten te typen. Dit is het beste seizoen, er zijn nog geen muggen of andere insekten. Naarmate de week vordert zal het wel weer iets koeler worden, maar langzaam gaat het echt richting zomer met steeds meer zwoele avonden als deze. Hoera! Ik leef helemaal op met dit weer!

zondag, april 29, 2007

Happy 15th birthday, Kai!

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Midden in de nacht van 29 april 1992 reden Rick en ik naar het ziekenhuis. Katja logeerde bij mijn ouders en dit was de tweede keer, dat we gingen. Twee dagen eerder, op maandag, had ik ook al zoveel weeen 's nachts, maar geen ontsluiting. Ik werd dus, doodmoe, weer naar huis gestuurd.

De baby was al ruim twee weken over tijd en we waren bezorgd, omdat de echo een paar weken eerder een vreemde vorm van zijn of haar hoofd had laten zien. De dokter wuifde onze bezorgdheid echter weg en we gingen huiswaarts. Als er woensdag nog niets gaande was zou de bevalling opgewekt worden.

Na nog twee dagen met weeen was het dinsdagnacht echt menens. Tegen die tijd was ik compleet uitgeput en baalde flink. Want, al was ik van plan geen ruggeprik te nemen, ik koos er nu toch voor, omdat ik bang was om te moe te zijn om de baby er straks uit te persen (mijn angst was weer een keizersnede, want dat werd Katja ook al). Mijn grote wens was een VBAC (vaginal birth after a cesarean) en er was geen indicatie, dat dat niet zou lukken. Maar ik had al 72 uur niet geslapen en voelde me als een vaatdoek!

Na onderzoek bleek ik vijf centimeter ontsluiting te hebben en we werden geinstalleerd in een van de moderne geboorte suites. Dit was heel nieuw voor Fairfax Hospital, in deze suites kon je tot en met de geboorte blijven en ze waren prive. In het oude gedeelte, toen ik van Katja moest bevallen, lagen vrouwen soms in rijen op de gang te bevallen, zo overbevolkt werd het.

De eerste uren sliep ik zoveel mogelijk, eindelijk was dat mogelijk. Ook Rick, die met mij gewaakt had, sliep in de slaapstoel. Het leek allemaal heel goed te gaan.

Tot de intern, die ochtenddienst had, langs kwam en mijn ontsluiting checkte. Die was slechts 6 centimeter na vele uren, maar erger nog: ik had koorts. In allerijl werd mijn obstetrician, een oudere Engelsman, Dr. Freier (Rick noemde hem de "gnome" (kabouter)), opgeroepen.

Een aantal uren ging voorbij, maar Dr. Freier was nergens te vinden. Ik merkte aan het personeel om me heen, dat ze nerveus begonnen te worden. Toen ik aan een van de verpleegsters vroeg, wat er aan de hand was, snauwde ze me toe, dat het hun taak was zich zorgen te maken, de mijne om deze baby gezond ter wereld te brengen. Niet bepaald een geruststellend antwoord dus.

Eindelijk verscheen Dr. Freier aan mijn bed en toen ging alles opeens in sneltreinvaart. Ik kreeg een zuurstofmasker op mijn gezicht geduwd en toen ik zei dat niet nodig te hebben, werd er gezegd, dat het niet voor mij was, maar voor de baby.

Rick werd de kamer uitgebonjourd. En op mijn paniekerige vraag, wat er gaande was, werd kort geantwoord, dat de hartslag van mijn baby alarmerend laag was en ik werd klaargemaakt voor een spoedkeizersnede.

Weg droom van een fijne geboorte, maar dat maakte me al niet meer uit. Ik weet nog precies, wat er allemaal door me heen ging, de angst, dat dit kindje niet goed zou zijn. Blij, dat ik toch een ruggeprik had, dus niet in slaap hoefde en bovendien heel snel klaar was voor de operatie.

Letterlijk rennend werd ik naar de operatiekamer gereden. Rick mocht er, tot mijn verbazing, toch wel bij zijn. Laten we zeggen, dat dit geen plezierige keizersnede was. Kai werd letterlijk uit me getrokken met man en macht en dat deed ondanks de verdoving flinke pijn. Om 12:32 werd hij geboren.

Maar het enige, waar ik om gaf, was dat allesverlossende huiltje. Leeft hij nog? Het ging constant door me heen. Ook Rick had het te kwaad. En om de een of andere reden had niemand door, dat wij wilden weten, dat hij gewoon adem haalde!

Eindelijk had ik de moed verzameld om te vragen, of hij leefde, want zijn hartslag was op een gegeven moment minder dan 50 slagen per minuut. Op mijn angstige vraag werd lachend geantwoord, dat hij natuurlijk prima in orde was. Hij had alleen wat slijm in zijn keel, waardoor hij niet huilde. Maar toen dat weggezogen was, had meneertje duidelijk genoeg longkracht!

Wat een traumatische belevenis, maar hoe rijk en trots voelden wij ons met onze zoon, Kai Tristan! Prachtig was hij, met een echt jongenskoppie en Katja was de trotse zus.

Maar de vorm van zijn hoofd bleef er vreemd uitzien en toen hij een maand oud was, constateerde de kinderarts na roentgenfoto's een geboortedefect: craniosynostosis. Hierbij groeien de naden van de schedel vervroegd dicht, waardoor er een te kleine of geen fontanel is en de schedel vreemd vergroeit.

We hebben enorm geluk gehad een kinderarts te hebben, die dit opmerkte. Eerst werden we doorgestuurd naar een neurologisch en plastisch chirurgisch team, dat een veel gecompliceerdere operatie, dan ons nodig leek, voorstelde.

Het is in dit land vrij gewoon om een tweede opinie te zoeken en hiervoor zijn we naar het heel goed bekend staande Children's Hospital in Washington gegaan. De neurochirurg hier was het met ons eens. Zolang we voor Kai 12 weken oud zou zijn zouden opereren, zou hij misschien niet eens in intensive care hoeven.

Zo gezegd, zo gedaan. Rick gaf zijn bloed voor het geval, dat Kai een transfusie nodig zou hebben (ik mocht dat niet, omdat ik malaria heb gehad als kind). Toen Kai elf weken was, werd hij geopereerd aan zijn hoofd.

Hoe ik de weken daarvoor doorgekomen ben, weet ik niet. Wel herinner ik me, dat ik met alle macht probeerde me niet aan hem te hechten. In mijn verkronkelde gedachten zou dat het minder moeilijk maken, als hij de operatie niet zou overleven. Achteraf zag ik natuurlijk, dat ik allang helemaal aan hem gehecht was. De rare dingen, die in zo'n geval door je heen gaan!

Vlak voor de operatie vergezelde ik Rick met Kai op een zakenreis naar San Francisco. Wat ik me hiervan het meest herinner is het bezoek aan F.A.O. Schwartz met Kai in de draagzak. Daar koos ik een Steiff vosje voor hem uit, dat hem in het ziekenhuis gezelschap zou houden. Tijdens het uitzoeken daarvan stond ik te huilen en de mensen bij F.A.O. waren zo ontzettend lief, dat ik nog harder ging huilen!

De dag, dat Kai elf weken oud was, was het zover. We checkten hem in bij Children's Hospital en ik zal nooit het moment vergeten, dat ze hem meenamen naar de operatiekamer!

Gelukkig duurde deze operatie (in tegenstelling tot de eerste opinie, waarvan de operatie vijf a zes uur zou duren!) maar zo'n anderhalf uur. Al gauw kwam iemand uit de operatiekamer vertellen, dat alles tot nu toe goed ging. En eerder, dan we hadden gehoopt, lag Kai alweer in de recovery kamer.

Zijn hoofdje zat helemaal in het verband, zijn oogjes zagen eruit alsof hij net uit een erg gevecht kwam. Maar hij nam meteen de borst en dronk gulzig, een heel goed teken!

's Nachts bleef ik bij hem en ging Rick naar huis in Virginia (Children's Hospital ligt in een mindere buurt in DC, dus ik vond het maar zeer matig, dat hij daar in het donker doorheen moest). Ik herinner me de constante sirenes van de ambulances en het landen van de helicopter 's nachts.

Bij ons op de kamer lag ook een schattig zwart meisje van anderhalf, als een gekooid leeuwtje zat ze in haar ledikant. Een verpleegster vertelde ons, dat ze loodvergiftiging had. Ik speelde met haar door de spijlen, want Kai was nog te klein om bezig gehouden te hoeven worden. Graag had ik haar eruit gehaald, maar dat mocht niet om verzekeringsredenen. In de drie dagen, dat Kai daar was, kwam niemand haar opzoeken...

Kai hoefde niet in intensive care (met die ander operatie had dat een paar dagen gemoeten) en omdat zijn ogen niet zo erg gezwollen waren, dat ze dicht zaten, mocht hij na drie dagen al naar huis. Zijn hoofdje was kaal en opgezwollen en hij had nu een gigantische fontanel, zodat zijn schedel weer goed kon groeien.

Mijn moeder vertelde later, dat ze hem er vreselijk eng uit vond zien. Maar voor mij was hij het mooiste kind ooit! Wat een gift, in zijn eerste drie levensmaanden had hij al twee enorme obstakels overwonnen! Wat een kanjer, om echt trots op te zijn!

De enige herinneringen aan zijn operatie nu zijn de witte lijn van het litteken op zijn hoofd, dat van oor tot oor loopt en een heel klein uitstupseltje achterop zijn schedel.

Veel mensen vroegen ons, waarom we Dr. Freier niet hebben vervolgd. Ten eerste had hij de waarschuwing van de roentgenoloog over Kai's schedel op de echo genegeerd. Vervolgens was hij nergens te vinden, toen ik koorts kreeg tijdens de bevalling, wat waarschijnlijk resulteerde in de spoedkeizersnede. En ik kwam thuis met een ontsteking in mijn baarmoeder, waarvoor hij mij telkens maar meer antibiotica voorschreef, zonder me te zien. Uiteindelijk kwam die in mijn bloed terecht, waardoor ik intraveneuze antibiotica nodig had en bijna in het ziekenhuis belandde toen Kai vier weken was.

Maar vervolgen is ook niet zo makkelijk als het klinkt, het is duur en kost vele jaren. Bovendien was er geen permanent letsel aan Kai of mij. Wel hebben we voor Saskia's geboorte een andere praktijk opgezocht!

Inmiddels is ons roodharige jochie opeens vijftien en langer dan ik! En wat een fantastisch kind met zijn heel eigen karakter en interesses. Zo heel anders, dan de meisjes, is hij. En mij heel dierbaar om wat we allemaal in het begin van zijn leven hebben meegemaakt.

Natuurlijk zijn de meisjes net zo lief en bijzonder, maar als ik naar Kai kijk overvalt me nog vaak een gevoel van enorme dankbaarheid. Dat hij hier gezond is en er normaal uitziet, dankzij de moderne technologie. En het heeft niets afgedaan aan zijn intelligentie, want hij doet het enorm goed op school. Gewoon een tiener om trots op te zijn!

Met donuts (voor mij een blueberry cake, die ik al zeker een jaar niet heb gegeten!) vieren we Kai's verjaarsontbijt. Buiten op het deck opent hij zijn cadeautjes: een heel stel X-Box dingen, een dvd met skateboarding tricks en een telefoon voor op zijn kamer.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Nadat ik met Mary Ellen vijf kilometer heb hardgelopen (met een vreselijke tijd van 35 minuten, maar we nemen ons voor na 8 mei echt te gaan trainen (dat is haar laatste werkdag), loop ik met Cosmo naar het hondenpark. Hij geniet daar zo van en voor mij is het ook leuk, want ik klets weer eens met anderen. De rest van de dag hebben we geen hond aan hem!

De rest van de dag genieten we van het prachtige weer. Ik hang in de hangmat en kan mijn boek, The Dante Club, niet neerleggen! Wat een spanning! Ik kan het een ieder aanraden.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Lekker spelen in de tuin

Kai heeft de Cheesecake Factory uitgekozen voor zijn verjaarsmaaltijd. We proberen de nieuwe locatie in Fair Oaks Mall uit en krijgen meteen een booth.

Het eten smaakt zoals altijd voortreffelijk. Ik bestel de verse artichok als voorafje en de "weight management seafood salad" met sushi tonijn. Die laatste is zo groot, dat ik hem met geen mogelijkheid op kan!!!

Kai krijgt een ijsje met kaarsje als dessert en er wordt "Happy birthday!" voor hem gezongen door iedereen om ons heen. We nemen een Godiva chocolade en Banaan cheesecake mee naar huis om later van te genieten.

zaterdag, april 28, 2007

Frank Lloyd Wright en Six Flags

Vrijdag

Met een schok word ik om vijf over zes wakker van een harde donderklap. Het huis schudt ervan! Na al die jaren hier vind ik het nog steeds vreemd om 's ochtends vroeg onweer te horen. Voordeel is wel, dat Katja en Kai er ook door gewekt zijn en dus ruim de tijd hebben zich klaar te maken voor school. Ik hoef ze dit keer niet uit bed te jagen!

Ook Saskia en ik zijn vroeg en ik rijd haar naar school met haar kasteel. Het miezert nog wat, dus ik zet haar zo dicht mogelijk bij haar klaslokaal af. Wat dat betreft is het wel makkelijk, dat ze in een keet zitten, hoewel Saskia vertelde, dat de hele klas super jaloers was op het mooie klaslokaal van Larissa's groep 7!

Cosmo en ik gaan vervolgens op onze dagelijkse wandeling. Het is nat buiten, maar regent niet meer en de temperatuur is lekker. Het bos ruikt, of liever geurt, heerlijk! Op zulke momenten heb ik eigenlijk zo'n zin, om er gewoon te blijven. In die stilte, alleen de vogeltjes zingen (en de Cardinalen zijn luid!), het mooie prille lentegroen en de witte dogwoods overal.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Zo af en toe lopen we op een roze loper, de bloesems beginnen nu uit te vallen

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Zelfs de simpelste huizen worden mooi met de enorme azalea's ervoor!

Maar ik heb om elf uur met Christine afgesproken bij Oak Marr. Als het weer slecht is, is dit een goede uitvalsbasis.

We werken een uurlang hard op een Arc trainer, maar ik ben maar blij, dat we met zijn tweeen zijn. Ik tel letterlijk de secondes af! Buiten sporten is zoveel leuker en dan gaat de tijd zoveel sneller!!! Toch voel ik wel, dat we echt een goede workout hebben gekregen zo en ook weer een andere manier van onze benen gebruiken, erg belangrijk voor mijn fibromyalgie problemen op het moment.

Gauw eet ik lunch en terwijl ik onder de douche sta, gaat de telefoon. Het is mijn Artsmart partner Pamela. Saskia's lerares heeft gevraagd of we een half uur eerder (lees: over vijf minuten) kunnen komen om Artsmart te onderwijzen. Tja, dat zal wat moeilijk gaan, want ik ben kleddernat.

Gauw maak ik mezelf klaar, gelukkig ben ik geen type, dat uren nodig heeft voor haar en make up en dergelijke. Binnen het kwartier loop ik Saskia's klas binnen. Het onderwerp vandaag is mijn favoriete architect: Frank Lloyd Wright.

Na Pamela's verhaal over zijn leven, vertel ik de kinderen, dat ze hier in de buurt ook een van zijn huizen kunnen bewonderen: het Pope-Leighey huis. Het leeft toch altijd meer, als je ook werkelijk iets van zo'n artiest kunt gaan bekijken.

Het project dit keer is het maken van "glas in lood" tekeningen, met de natuur als onderwerp, op een stuk transparant plastic. Erg leuk en de kinderen vinden dat duidelijk ook, want er zijn een heel stel super goede tekeningen tussen!

Maar Mrs. Esterson heeft haast, want de Middeleeuwse kastelen moeten gepresenteerd worden. Als ik rondkijk in de klas was dit een project, dat de kinderen erg aansprak. Er staan de mooiste kastelen! De meesten van karton en "steen"verf, zoals die van Saskia, maar ook van suikerklontjes, Lego's en allerlei cereals. Heel inventief!
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Een paar van de kastelen, die van Saskia is degene met de witte "kerk"toren achterin

De kinderen mogen na de presentaties hun Artsmart projecten afmaken en Pamela en ik gaan huiswaarts. Ik vind het wel best, want ik moet nog ballonnen en bordjes halen voor Kai's verjaardag dit weekend.

Na school ga ik met Saskia, Aoife en Kayleigh (en natuurlijk Cosmo!) naar het hondenpark. Ik weet niet, wie er meer plezier heeft, Cosmo of de meisjes! Maar ik heb in ieder geval na twintig minuten de grootste moeite ze allemaal weer mee te krijgen. Saskia heeft pianoles, dus langer blijven is geen optie.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Aoife wordt belaagd door een jonge labrador

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Cosmo maakt kennis

Kai blijft bij Charlie eten en Saskia gaat bij Tabatha eten. Bij wijze van grote uitzondering hoeft Katja vanavond niet te werken. Althans niet bij Old Navy, met haar Relay for Life team hebben ze een actie, waarbij al het geld, dat ze met babysitten verdienen naar de >American Cancer Society gaat. Om acht uur moet Katja daarvoor babysitten.

Maar ze is dus vrij om met ons te gaan eten en mag het restaurant kiezen. Haar favoriet is Japans (de mijne ook, dus dat komt goed uit) en het wordt Sweet Ginger.

Zoals altijd is het heerlijk en voor het eerst vind ik uit, dat ik de a la carte sushi ook als sashimi kan bestellen. Ik ben niet dol op de rijst en eet de vis er altijd vanaf, zo komt die rijst niet eens mee. Het is ook heel leuk weer eens met onze (doodmoeie, dat wel) tienerdochter bij te kletsen.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Mijn avondeten, kon ik het maar iedere avond eten ...

Die is zo druk op het moment, dat er maar zeer weinig tijd is om te ontspannen. Morgen moet ze ook weer negen uur werken. Vanavond mist ze Leah's verjaarspartijtje, voor het goede doel.

Ze klaagt wel over haar Relay for Life teamgenoten, want die stemden helemaal voor dit babysit idee en nu puntje bij paaltje komt, kunnen ze nooit als iemand ze nodig heeft. Katja is de enige van de groep, die werkt, en toch doet zij dan het babysitten maar. Petje af, hoor!

Zoals gisteravond al geschreven, besluit ik de avond met een telefoongesprek met mijn broer en schoonzus in Canada. Uren zitten we aan de telefoon, maar er is ook zoveel bij te praten en zo vaak hebben we daar de tijd niet voor. We hopen elkaar aan het einde van de zomer weer te zien, voor het eerst in meer dan een jaar.

Zaterdag

Wilde ik lekker uitslapen, word ik om acht uur gewekt door een telefoontje van een van Kai's vrienden. Hij zou meegaan vandaag, maar op het laatste moment "kan" (of wil?) hij niet. Bij deze jongen heb ik zo mijn vraagtekens en ik ben stiekem blij, dat hij afbelt. Kai, daarentegen, is flink teleurgesteld, nu kan alleen Charlie mee. Maar ik zeg hem, dat dat toch zijn beste vriend is en met zijn tweeen kun je veel plezier hebben.

Nog even doezel ik verder en Kai ook, maar een half uurtje later gaat de telefoon weer en dan ben ik gewoon klaar wakker! Het is lekker zonnig buiten en ik geniet van mijn eerste kop (Starbucks) koffie. Als ontbijt neem ik mijn favoriete cereal, Crispix, met een paar flinke happen suiker. Helemaal niet gezond, maar ik ben er dol op en het is tenslotte weekend.

Gauw douche ik en ga dan een stuk met Cosmo lopen. Die dagelijkse routine is erg goed voor hem, merk ik, het kalmeert hem eigenlijk voor de rest van de dag. Naarmate hij ouder wordt, zal ik verder met hem gaan, nu loop ik tussen de drie en vijf kilometer.

In het park moet ik grinniken. Er is een baseball toernooi voor oudere (nou ja, vijftig plus, zover ben ik daar niet van verwijderd)dames gaande. De namen van de teams, die ik zie: "Blue haired Babes" en "Golden Girls". Een sticker op een van hun auto's zegt: "We do not stop playing because we grow old, we grow old because we stop playing!" Bij nader onderzoek was dit een uitspraak van Ben Franklin, maar hoe waar! Het is leuk al deze dames zoveel plezier te zien hebben!

Cosmo en ik lopen verder door het bos. We komen een zwarte hond tegen en om de een of andere reden is Cosmo echt bang voor zwarte dingen. Ik doe precies, wat ik overal lees, en negeer het. We lopen gewoon verder.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Klaar voor een "treat", dan zit hij binnen de kortste keren!

Als ik thuiskom wordt Charlie net afgezet en een kwartiertje later rijden we weg richting Largo, Maryland. Kai's keuze voor zijn verjaarsfeestje is, net als vorig jaar, Six Flags America.

Katja moet werken en Saskia mag vandaag (en vannacht) bij Aoife blijven. Zij zorgt samen met Aoife wel voor Cosmo, die natuurlijk niet zo lang achter elkaar alleen kan blijven.

Het is zo'n drie kwartier rijden weg en Rick en ik bespreken van alles onderweg. Kai en Charlie spelen "20 Questions". Net na elven rijden we de parkeerplaats van het park op. We schrikken van de parkeerkosten: $15! Dat is meer, dan bij Disney!! Het is duidelijk helemaal niet druk, al staan er een stel bussen met groepen tieners, die bij muziekgezelschappen horen.

Vorig jaar hadden we seizoenspassen en dit jaar hebben we ze alvast toegestuurd gekregen, we hoeven ze alleen maar te activeren. Rick heeft de kleine lettertjes niet gelezen, want hij had dit online kunnen doen en er staat een enorme rij om seizoenskaarten te verkrijgen. Wij mogen bij het loket alvast betalen en aan het einde van ons bezoek onze passen laten activeren, gelukkig. Voor Charlie hebben we een coupon voor een korting van $15.

De beste coasters zijn in Gotham City te vinden. Superman, Ride of Steel, staat bovenaan mijn lijstje van favoriete achtbanen.

Hier moet ik mijn tas in een kluis doen voor $2! Onder geen beding mag hij mee, terwijl dat bij de andere achtbanen wel mag. Louter geldklopperij! Maar ja, er is geen andere keus, volgende keer maar geen tas mee, op de een of andere manier.

Er staat een korte rij en een half uurtje later nemen we plaats. Volgens de website "vallen" we 20 verdiepingen, maar zo voelt het niet, vind ik. Dit is een van de minst schokkerige achtbanen, die ik ken. Het is echt genieten, jammer, dat de rij toch vrij lang is, anders zouden we nog eens gaan.

Nummer twee op de lijst is de Batwing. Hierbij ga je liggend over de kop. Vorig jaar was dit niet mijn favoriet, maar ik wil het wel nog eens proberen.

Bij iedere ingang van de achtbanen staan allerlei waarschuwingen. Een ervan is om je losse spullen vast te zetten, want de achtbaan wordt niet gestopt voor verloren spullen. Nou, iemand moet iets serieus verloren zijn, want als wij in de rij aansluiten lopen Six Flags mensen onder de achtbaan te zoeken en Batwing is tijdelijk stilgelegd.

De rij lijkt vrij kort en na zo'n twintig minuten heeft men kennelijk het verlorene gevonden en gaat de rij lekker snel. Tot de derde groep gaat zitten. Er is van alles gaande en uiteindelijk stapt iedereen weer uit. Er is een defect geconstateerd.

Het is inmiddels na enen en de magen knorren. We laten de beslissing aan de jongens over en die besluiten de rij te verlaten. We zijn hier al een uur kwijtgeraakt en wie weet hoeveel langer het gaat duren.

De derde achtbaan in Gotham City, de Jokers Jinx, is buiten werking. Wel slecht, vinden wij, twee grote achtbanen buiten werking. Want dit park moet het van de achtbanen hebben, verder is het niet veel soeps (tot het waterpark in mei ook opent, dat is wel leuk).
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Op weg naar Kai's verkozen restaurant komen we langs het bungy jumpen. Dit is iets, wat Kai allang heeft willen doen en Charlie vindt het ook prachtig. Het is duur ($25 per persoon), maar ik vertel Kai, dat dit het voordeel is van maar een vriend mee. Als er meer waren geweest, hadden we geweigerd.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Ze worden in een speciaal pak gehesen

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Vliegend

De jongens hijsen zich in een speciaal pak en worden dan naar boven getakeld. Het is echt heel hoog, ze zijn donkere stipjes voor ons, die op de grond blijven. Dan zwaaien ze boven ons langs, een heel aantal keren, voor ze weer moeten afremmen. Ze vonden het beiden een fantastische belevenis!


Kai's keuze voor de lunch is de Crazy Horse Saloon. Het is Kai's verjaardagsfeest, dus Rick en ik passen ons aan, maar het eten hier is, zacht gezegd, afschuwelijk!

Alleen de "curly" fries smaken nog redelijk, al zijn ze koud. De gegrilde kip, die ik eerst wilde bestellen, zwemt in olie of water, wat het is, weet ik niet, maar het ziet er vies uit.

Rick en ik bestellen maar de pulled pork sandwich en ik neem er een salade bij (die niets voorstelt voor $4!). Geen lunch, waar we nog lang over zullen napraten, of het moet op negatieve toon zijn. De jongens vermaken zich echter met de Looney Tunes tekenfilms en lijken hun eten wel erg lekker te vinden. Er is tenminste geen kruimel van over.

In ieder geval met volle magen gaan we verder op onze achtbanen tocht. De jongens hebben geen interesse voor iets anders, terwijl er toch een heel stel kermis-achtige attracties zijn.

De Mind Eraser herinneren we ons nog als een achtbaan, die zijn naam eer aan doet. Je hoofd wordt pijnlijk heen en weer geschud. Toch doen we hem en ik druk mijn hoofd links tegen het kussen. Dat helpt goed en ik vind deze achtbaan zo veel leuker, dan vorig jaar. De man voor mij komt er echter met flinke nekpijn uit.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

En dit is iets, waar ik me over verbaas. Overal staat, dat, als je nek- en rugklachten hebt, je de achtbanen niet moet doen. Maar ik begon de dag met enorme pijnen, vooral aan mijn rechterkant. Met het schudden lijken mijn spieren los te komen en na een aantal achtbanen vertel ik Rick verbaasd, dat ik me eigenlijk beter voel, dan toen we kwamen. Het raadsel van het menselijk lichaam, al zorg ik wel, dat mijn nek altijd goed ondersteund is.

Nu zijn de heren klaar voor een houten achtbaan. De "Roar" is dichtbij. Ik moet toegeven, dat de stalen banen mijn voorkeur hebben, ik ben niet zo nostalgisch. De houten achtbanen bij Hershey Park hebben mijn voorkeur, maar hier zijn ze ook wel leuk. Maar iets te veel geschud om echt lekker te voelen.

De jongens hebben alleen nog interesse in de rest van de achtbanen. Prima, want het wachten in rijen begint me op te breken. Two Face is de volgende attractie en hier staat wel een redelijke rij. Helaas, want dit is nummer twee favoriet op mijn lijst.

In deze achtbaan zit je tegenover elkaar. Wij hebben een Aziatisch stel tegenover ons. Zij gaan eerst vooruit en wij achteruit, halverwege de rit gaan wij vooruit en zij achteruit. Achteruit vind ik helemaal te gek, maar de hele rit is hartstikke leuk, zonder geschok en vervelend getrek. Een van de beste achtbanen, waar ik ooit in ben geweest.


Wild One is de laatste (houten) achtbaan in het park. Het is ook de oudste en zoals ik me herinnerde heel leuk. Alleen moet ik hier alweer mijn tas voor $2 achterlaten en er is niemand om de kluizen te bewaken. Daar heb ik geen zin in. Rick voelt zich inmiddels niet zo lekker, met zijn verkoudheid na al die achtbanen, dus hij biedt aan mijn tas vast te houden en te wachten.

Het is een leuke coaster, veel leuker, dan de Roar, vind ik. Minder schokkerig en gewoon leuk, meestal houd ik mijn armen niet in de lucht op een achtbaan, maar bij deze voelt dat wel lekker en leuk, met telkens bij iedere heuvel dat "kriebel"gevoel in je maag. Alle drie komen we er lachend uit.

Als laatste "thrill" gaan we in de Tower of Doom. Dit is een toren, waarin je omhoog gaat en dan in vrije val naar beneden. In andere parken ga je dan een paar keer op en neer, hier ga je naar boven, je valt en hup, klaar. Een leuk gevoel, maar wel heel erg snel voorbij.

Op weg naar de uitgang zien de jongens de theekopjes. Daar moeten ze in! Rick en ik vinden dat ook wel leuk, dus we kiezen ieder ons eigen kopje. Wij willen hem snel laten draaien, maar dat valt tegen! Dan zien we hoeveel kracht die tieners hebben, hun kopje draait als een razende, absoluut het snelst van allemaal! En een lol, dat ze hebben!

Rick en ik gaan de seizoenskaarten regelen, terwijl de jongens nog even in de schommels gaan. Dan zijn ze het erover eens, dat het tijd is om naar huis te gaan. Het weer ziet er inmiddels nogal dreigend uit en twee minuten later, in de auto, begint het te regenen!

Gelukkig is het in Virginia een stuk warmer en lichter. Het bord "Welcome To Virginia" is vanaf de nieuwe Wilson Bridge ook zo mooi met Dogwood (de staatsbloem) en een Cardinaal (de staatsvogel).

De jongens gaan skateboarden en Michael komt ook voor de logeerpartij. Online bij Papa John's bestel ik van alles voor de jongens. Wat een fantastisch systeem! Binnen het halve uur wordt alles bezorgd!

Rick en ik eten rotisserie kip van Chicken Out. Hier hebben ze een heel gezond menu met allerlei groentes en de gegrilde kip is voortreffelijk. Gelukkig voelt Rick zich met de antibiotica stukken beter.

Terwijl ik dit typ kijken we episodes van de Dog Whisperer. Dit is een serie, die ik zeer leerzaam vind, nu we Cosmo trainen.

vrijdag, april 27, 2007

Druk!

Drukke dag, die eindigde met een heel lange, maar gezellig conversatie met mijn Canadese schoonzus. Maar daardoor lukt het dus niet het blog te schrijven, het ware leven kwam ertussen ;). Als het lukt schrijf ik morgen bij, anders zondag!

donderdag, april 26, 2007

Take our daughters and sons to work day

Allereerst heel hartelijk bedankt voor alle reacties op mijn vorige log! Zo heb ik wat nieuwe lezers en lezeressen leren kennen en het is erg leuk om te lezen, hoe mensen hier terecht kwamen en blijven lezen!

Ondanks de late avond gisteren zijn we al weer vroeg uit de veren. Dit keer niet omdat de zon lekker schijnt, want het is flink bewolkt. Maar ja, ik klaag niet, want gisteren en eergisteren zou dat ook zo zijn en konden we toch genieten. Niets veranderlijker, dan het weer, toch?

Rick voelt zich helemaal niet lekker. Hij vecht al een week met een verkoudheid en slaapt slecht (in de basement om mij niet wakker te houden) door het gehoest. Helaas heeft hij vanochtend alweer een belangrijke vergadering, anders had hij wat uit kunnen rusten van de nogal stressvolle reis naar Colorado.

Iedere laatste donderdag in april is hier "Take our daughters and sons to work day" (begonnen als "take your daughters to work day", maar op een gegeven moment protesteerden de ouders van zonen daartegen en sindsdien is het "daughters and sons".) Vooral op de lagere en middle scholen gaan de kinderen massaal met hun ouders mee naar het werk. Op de high schools hebben ze het te druk met hun eigen toekomst bepalen.

Kai en Katja gaan dus gewoon naar school. Maar Saskia wilde graag met Rick mee. Dat is in afgelopen jaren erg leuk geweest, maar dit keer lukt het vanwege de belangrijke vergadering niet. Aangezien vrijwel niemand naar school zal gaan, besluit ik, dat dit een prima dag is om samen met mijn jongste te besteden.

En daar krijg ik geen moment spijt van! Ondanks het nogal sombere weer heb ik een fikse wandeling met Cosmo in het bos op het programma staan. Saskia is nooit dol op wandelingen, maar als we dan eenmaal lopen vindt ze het prima. En de voorwaarde voor vandaag is, dat ze ook precies doet, wat op mijn programma staat (uiteindelijk wordt de wandeling het enige, maar goed).
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

We parkeren de van naast het W&OD trail en lopen naar de ingang van Northside Park. Hier ben ik al ontelbare malen langs gereden en ik zie er vaak mensen wandelen in het bos. Een paar dagen geleden zag ik er ook een kudde herten. Het lijkt me dus een leuk stuk natuur om te ontdekken.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Het wordt een prachtige wandeling door heuvelachtig bosland. En daarna bevinden we ons bij de stroom. Difficult Run heet die en begint bij Great Falls. Hier zijn duidelijke aanwijzingen, dat bevers hier leven. Maar we zien ze niet (dat lijkt me nog eens heel leuk, want die laten zich niet veel zien, al zijn ze er wel degelijk).




Onderweg zien we hoe de varens bijna uit zijn en hoe de "tent rupsen" zich in de bomen hebben genesteld. Dit is zeer opwindend voor Saskia, want daar komen rupsen uit, waar de kinderen mee spelen.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Ontluikende varens

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Tent rupsen

We lopen twee en een halve mijl en dan herinnert Saskia zich iets uit haar vroege kindertijd: het lekkere brood van Great Harvest Bakery. Vroeger (en waarom ik daarmee op ben gehouden, geen idee) gingen we daar een paar keer per week heen om een van hun bijzondere broden te kopen. Saskia kreeg dan altijd een sneetje wit brood met boter. En daar heeft ze nu weer zoveel zin in!

Dat laat ik me geen tweede keer vragen, want ik ben ook al lang niet geweest en vind de smaak van hun brood niet te versmaden. Bij binnenkomst kunnen we kiezen uit vier soorten brood om te proeven. Saskia krijgt haar nostalgische stukje wit brood met boter, nergens smaakt het zo goed als hier, volgens haar. Ik kies voor een sneetje spinazie met feta brood. Superlekker!

De nieuwe lading broden voor vandaag is nog niet binnen, dus we moeten het met de beperkte overblijfselen van gisteren doen. Maar goed ook, zo word ik niet verleid. Ik koop een wit brood voor Saskia en een paar flesjes water, want na de wandeling hebben we flinke dorst.

Thuis gaat Saskia aan haar kasteel projekt werken, dat morgen klaar moet zijn. Ik ga aan mijn lichaam werken. Soms voelt dat echt als een vervelende baan. De fibromyalgie lijkt soms wel een stuiterbal. De ene keer doen mijn nek en schouders grenzeloos veel pijn en is het vooral mijn rechterkant. Deze hele week al verga ik van de pijn in mijn heupen en benen en is mijn linkerkant aan de beurt.

Die pijn vermoeit enorm en al helpt het lopen wel wat, de pijn in mijn benen wordt er niet erg door verminderd. Ik besluit, dat het tijd is mijn benen eens heel anders te gebruiken. Zien of dat werkt. Na een gewichtenroutine uit het tijdschrift "Self" begin ik een kickboks routine. Op die manier gebruik ik mijn benen en armen heel anders, dan gewoonlijk. Ik hoop zo de pijn cyclus te doorbreken.

Boven heb ik hiervoor mijn boksvriend staan. Die is er om heen en weer te stompen en schoppen, hij geeft geen kick. Het is ook nog eens een heel goede manier om frustraties kwijt te raken. En die hebben we allemaal, toch?
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Mijn boksvriend, die het te verduren krijgt

Na mijn douche staat Saskia klaar, want natuurlijk heeft ze me een bezoekje aan Tysons Corner afgetroggeld. Het is ook wel goed, want veel zomerkleding heeft ze niet en nu beginnen de temperaturen toch wel zomers te worden.

Eerst gaan we samen lunchen op Saskia's verzoek bij Coastal Flats. Haar mond staat al de hele ochtend niet stil. Ik leer van alles over hoe ze zich over dingen voelt, hoe ze nadenkt over boeken, die ze leest, zoals eentje over de Tweede Wereldoorlog en onderduikende Joden op school en nog veel meer. Zo is zo'n dagje samen echt de moeite waard, het laat me weer zien, wat haar bezighoudt en dat is veel!

Na even wachten krijgen we een tafeltje toegewezen. Saskia merkt nu, dat ze te veel van het Great Harvest brood heeft gegeten en heeft opeens geen honger. Ik wel, dus ik bestel de tonijnsalade. Lekker veel groente komt daarbij en de tonijn is van sushi kwaliteit, dus bijna rauw.

Gesterkt beginnen we aan de shopping trip. Bij Old Navy vindt Saskia twee topjes, de ene $7,99, de ander $8 (plus tax). Jammer, dat hun kleding eigenlijk net niet onze smaak is. Wat het is, weet ik niet, het past dan net niet goed of is te doorzichtig, zelfs als het er op de hanger leuk uitziet.

Stop nummer twee is Abercrombie. En ja, dat is toch ietsje duurder, $19,50 voor een hesje. Maar ook wel leukere en trendier kleding. Saskia slaagt met een korte broek, een capri en een paar hesjes.

Dat is het dus voor vandaag, vertel ik Saskia. Het enige, wat ze nog nodig heeft, zijn slippers. Die van haar zijn kapot gemaakt door de hond van de buren, maar ze loopt er nog dagelijks op.

Bij Pacsun probeert ze er een heel stel aan, maar ze kosten $40 (!) en zitten toch niet zo lekker. Dan waag ik me er niet aan, want dan gaat ze ze ook niet dragen. Ik ken mijn pappenheimers!

Opeens vindt ze dan de ballerina schoenen leuk. Dus daar proberen we er tientallen van aan, maar keren onverrichterzake huiswaarts wat dat betreft. Saskia heeft heel brede voeten en het is moeilijk daar passende schoenen voor te vinden. De ballerinas zijn stuk voor stuk te smal.

Thuis gaat Saskia verder aan haar kasteel project. Bianca belt, ze zijn net bij Great Falls geweest en zouden het leuk vinden om langs te komen. Nou, dat vind ik ook leuk! Ik geef wat richtingsaanwijzingen en help Saskia daarna mee.

Haar kasteel is klaar en moet alleen nog gebakken worden. Nu ben ik dit weekend niet mee geweest om de klei te kopen, dus ik denk er verder niet bij na, alle klei, die ze tot nu toe heeft gebruikt, moest afgebakken worden. We zetten het kasteel in de oven en tien minuten later hoor ik een grote gil en gehuil van Saskia.

Wat blijkt? De klei, die ze met Rick dit weekend kocht is van het soort, dat nooit hard wordt. In een oven smelt die dus. Haar hele project is geruineerd. Logisch, dat ze daar helemaal kapot van is!

Gauw bel ik haar pianoles af, zodat ze wat meer tijd heeft om eraan te besteden. Ik beloof haar na het bezoek van Bianca, Wim en de kinderen, naar Michael's te gaan (ik hoop dat zij zich niet gehaast voelden hier, omdat het duidelijk was, dat Saskia liever nu dan later naar Michael's ging!).

Heel leuk, dat Wim en Bianca hier langs komen! Wim had ik nog niet ontmoet, maar het gesprek was gezellig een gemakkelijk. Dan denk ik meteen: "Jammer, dat ze niet dichterbij zitten". Rick had het namelijk ook erg goed met hem kunnen vinden. De meisjes vermaken zich met het jagen op de katten. Het is nog moeilijk ze weer mee te krijgen bij het afscheid. Ook Lianne had ik nog nooit gezien, wat een schatje!!

Na een uurtje nemen Wim, Bianca en de kids weer afscheid en rijd ik met Saskia naar Michael's. Zij heeft inmiddels besloten haar kasteel van karton te gaan maken. We kopen een spray verf, die de muren eruit zullen laten zien als steen. Alle materialen kosten nog geen vijftien dollar, heel wat minder, dan wat Rick dit weekend voor de klei uitgaf!

De hele avond zijn Rick en zij bezig en het ziet er fantastisch uit! Veel beter, dan het klei projekt. En zo werd een drama toch een succesverhaal...

woensdag, april 25, 2007

Laat eens weten, wie je bent!

Wednesday 25th April 2007

Pageloads: 351
Unique visitors: 193
First time visitors: 133
Return visitors: 60

Dit is niet eens de drukst bezochte dag van de week, maar bijna 200 unieke bezoekers! En dan heb ik 12 commentaren. Daar ben ik hartstikke blij mee, want die waardeer ik ontzettend. Maar wie zijn die 181 andere bezoekers dan? En op andere dagen zijn er nog meer! Ik heb weinig familie, die geinteresseerd is in dit weblog, daarin verschil ik met anderen. Maar ik houd het wel bij als een soort dagboek. Maar het is iedere ochtend weer zo leuk de opmerkingen te lezen. Degenen, die dat trouw doen dank ik daar hartelijk voor. Al is het maar een "ik heb het gelezen, leuk stukje".
Ok, geen uiteenzetting hierover, maar om de zoveel keer vraag ik me toch af, waarom er zo weinig commentaren zijn, met zoveel bezoekers!

Toegift

Tot mijn grote vreugde zie ik felle zon de kamer binnen schijnen bij het wakker worden. Er werd vandaag een nogal grijze en koele dag voorspeld, maar als ik de lamellen optrek straalt me een wolkeloze felblauwe lucht tegemoet! Het regime van anti-verkoudheidsmiddelen gisteren lijkt gewerkt te hebben, want ik voel me nog een beetje niezerig en verder niets. En dat kan ook door de vele pollen in de lucht komen. Hoera!

Meteen neem ik me voor daar voluit van te genieten, want volgens Weatherbug gaat het vanmiddag regenen. Gauw giet ik een kop koffie en een bak cereal achterover en loop dan met Saskia en Cosmo naar school.

De weg naar school is op het moment een palet aan kleuren en het is echt genieten! De azalea's komen ook al uit en het enige nadeel van al deze bloemenpracht zijn de pollen. Mijn contactlenzen voelen telkens als schuurpapier en alles is vies groen uitgeslagen. Wat dat betreft mogen er van mij wel een paar buitjes vallen.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Als we afscheid van Saskia hebben genomen met de gebruikelijke kus bovenop haar hoofd, lopen Cosmo en ik verder naar Nottoway Park. We lopen het fitness parcours, dat helemaal door het bos gaat. Ik bedenk me, dat dat ook wel weer eens leuk is om een dezer dagen te doen. Hier staan allerlei apparaten met instructies voor verschillende oefeningen.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Het bospad (hoewel het verderop veel smaller wordt)

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Een van de fitnessapparaten langs het pad

Het ruikt heerlijk overal en er is bijna niemand, dus ik geniet met volle teugen. Cosmo ook, die ruikt weer allerlei nieuwe dingen. Het enige, waar we voor op moeten passen, is de vele poison ivy, die al op begint te komen. Een aanraking met die ogenschijnlijk onschuldige plantje kan weken jeuk en pijn veroorzaken!
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Wel veel poison ivy langs het pad!

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Zo af en toe zijn we heel stout en moet er gedisciplineerd worden!

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Net voor Cosmo hem wegjoeg!

Thuis belt Rick, hij is op weg naar Colorado Springs en al ligt er zo af en toe nog sneeuw op de weg, hij is nu goed berijdbaar. Omdat ik het wel bijzonder vond, dat wij hier zomers weer hebben en zij nog sneeuw, heb ik eens opgezocht, hoe ver Denver eigenlijk hiervandaan is. Dat blijkt 2700 kilometer te zijn! Wat is dit toch een gigantisch land!

Ricks vergadering zal nu om 11 uur Mountain Time (2 uur vroeger dan hier) zijn en hij hoopt nog steeds zijn originele vlucht te halen vanavond. In dat geval zal hij net na middernacht thuis komen. Dat zou wel fijn zijn!

Al waren Christine en ik eerst niet van plan samen te sporten vandaag, bij het zien van de uitbundige zonneschijn zijn die plannen er om gewijzigd te worden. Rond kwart voor tien rijd ik richting Fairfax en we lopen een uur lang afwisselend snel en dan weer hard. Het gaat heel lekker!
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Op de terugweg zijn we getuige van een flinke botsing. Hij gebeurde vlak voor het brandweer station, dus de brandweerwagen en ambulance zijn er in secondes bij. Ook de politie is er binnen een mum van tijd.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Wij moeten de brede weg oversteken, maar mogen dat nog even niet. We kunnen dus goed zien, hoe efficient de hulpverlening is. Gelukkig vertelt een van de agenten ons, dat er geen ernstige verwondingen zijn.

Op de terugweg naar huis ga ik langs Cox Farm. Nu er nog maar weinig kans op nachtvorst is, wil ik de bloembakken voor en achter ons huis met geraniums vullen. Uit ervaring weet ik, dat die bloemen het straks in de felle zomerzon het best zullen uithouden.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Cox is wel wat duurder, maar hun planten zijn van superkwaliteit, plus ze geven er het hele seizoen garantie op. Ik haal ze daar al jaren en heb nog nooit van die garantie gebruik hoeven maken (tenzij door eigen verwaarlozing tijdens droogtes bloeien hun geraniums bijna constant, vorig jaar zelfs tot in november!).

Kai is op zondag jarig en bij de Griekse bakkerij, Amphora, moet een cake minstens 72 uur van tevoren besteld worden. Kai wil alles chocola, dus ik bestel een "Opera" cake. Intussen zie ik er de heerlijkste gebakjes staan, maar ik weet me te beheersen!

De laatste stop is bij de Dollar Store. Het thema vanavond bij Bunco is "je favoriete keukengerei". En dat moet onder de $3 kosten! Nou, mijn favoriete keukengerei is de crockpot en die kost geen $3! Maar gelukkig vind ik een heel handig setje met verschillende maten van die lepels, waarmee je het laatste restje uit een fles of pak schraapt. Ook handig toch en dat voor $1,05!

Het is nog steeds heerlijk zonnig en veel warmer, dan voorspeld. Nadat ik alle bloemen op hun plaats heb gezet eet ik tussen de kleurenpracht mijn lunch. Daarna besluit ik alle "dingen, die nog moeten" tot morgen uit te stellen en installeer me met mijn boek. Het wordt steeds spannender!

Gelukkig belt Saskia's piano leraar, dat hij laat thuis van zijn werk komt en dus wordt ook dat tot morgen uitgesteld. Voor Saskia en Kai kook ik een makkelijke pasta maaltijd, want Katja gaat uit eten om Leah's verjaardag te vieren. Zelf ga ik dus naar de Bunco avond, waar fondue geserveerd zal worden. Ik heb er zin in!

Update: Het was ook hartstikke leuk! De fondue smaakte voortreffelijk en wat het bijzonder maakte voor mij was de baby inktvis. Ik ben dol op de tentakels en Tami ook! Ik heb genoten van een hele hap inktvis tentakels gekookt in bouillon. De anderen bleven er ver van, hi hi!

Verder had ze een voortreffelijke kaasfondue en op het laatst een chocolade fondue. Het spel was weer heel leuk en ik had zowaar de meeste gewonnen spelletjes. En dat terwijl ik die allemaal uit kon wissen, toen mijn partner "snake eyes" (3 keer 1 op de dobbelstenen) gooide! Mijn prijs: siliconen maatbekertjes en maatlepeltjes, die ook in kruidenbakjes passen. Erg leuk!

Het regende even heel hard tijdens de festiviteiten, maar net ben ik met Mary Ellen droog terug gewandeld. Thuis help ik Katja met een project, waarbij zij tegen abortus moet zijn. Aangezien we beiden voor zijn is dat een hele uitdaging! En Rick hangt ergens boven het midden van het land in de lucht, hij komt vanavond thuis.

dinsdag, april 24, 2007

Sneeuwstorm!

He, verdorie, ik word met keelpijn wakker! Rick en Saskia hebben al een week een fikse verkoudheid en ik had zo gehoopt hem te ontlopen. Ik heb daar nu echt geen zin in (wie wel?)!

Het is bewolkt buiten, maar wel al lekker warm, om zeven uur al twintig graden. Saskia gaat naar school en Rick vertrekt naar het vliegveld, hij moet vandaag naar Colorado Springs voor een vergadering morgen. Maar hij vliegt naar Denver, want daar woont zijn zusje met haar familie en die heeft hij al meer dan een jaar niet gezien. Na het avondeten zal hij dan naar Colorado Springs rijden, althans, dat is het plan.

Cosmo heeft vanochtend overgegeven en is nogal lethargisch, dus ik maak me zorgen om hem. Hij zou toch niet echt ziek zijn? Maar als ik hem meeneem voor zijn wandeling loopt hij vief voor me uit, gelukkig! Ik maak me zorgen over hem, zoals ik me vroeger druk maakte om de kinderen!

Het is op het moment zo mooi in de buurt, ik kan er niet over uit! Paarse bomen, roze bomen, witte bomen, overweldigend mooi zijn ze. Maar ook de auto's en huizen kleuren mee, want alles heeft een groene waas. De zogenaamde "pollen", iedereen met een beetje allergie zit nu vol. Wat dat betreft zal wat regen in de komende dagen wel goed zijn.

Net als ik binnenloop belt mijn zusje en na een lang gesprek trek ik erop uit op de fiets. Overal lees over ontmoetingen met vossen en in de hoop daarop neem ik mijn fototoestel weer mee. Er is volgens het W&OD trail report een familie vossen, die tussen Gallows Road en Cedar Lane woont.

Bij Gallows Road ga ik het pad op. Het is druk, vooral met mensen, die een of ander kruid zoeken. De dogwoods bloeien overal uitbundig, maar vossen zie ik niet. Nu heb ik hier een paar jaar geleden wel een aantal vossen gezien, dus ik houd hoop.

Ondertussen rijd ik verder naar het westen. Bij het oude stationnetje van Vienna (niet meer in gebruik) vul ik mijn waterfles met vers, koud water. Verder naar het westen ga ik, de wind tegen, maar het voelt lekker. Ik zie bekende gezichten, mensen, die vrijwel iedere dag dit pad gebruiken om hun beweging te krijgen.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

De muurschildering in Vienna, die ik iedere keer als ik fiets, zie

Over het grindpad rijd ik terug, in de hoop toch tenminste een verdwaald hert tegen te komen. En net als ik de moed opgeef, kijk ik naar links, de bossen langs het pad in. Hier lopen ook mooie paden, waar ik zeker met Kai eens een "hike" wil gaan doen. Ik kijk nu recht in de ogen van een hert, hij of zij staart mij aan. Er zijn er twee (en naar later blijkt drie, die derde wordt door een dame met hond opgejaagd). We kijken elkaar even aan en dan nemen de witstaartjes (goede naam ervoor!) de benen.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Saskia is nog steeds bezig met haar kasteel projekt en heeft vilt nodig om het gras en het water te maken. Ik bedenk me, dat ik dit ook makkelijk op de fiets kan halen. Het vilt past in mijn heuptas. In datzelfde shopping center is ook een CVS en ik heb online gelezen, dat Airborne tegen verkoudheden helpt. Ik hoop een aantal tabletten. Ik wil niet verkouden zijn (bij mij verworden die al van kinds af aan tot ontstekingenn in de bijholtes)!

Als ik thuiskom na een heerlijke fietstocht zijn de schoonmaaksters er nog niet. Dat betekent vrijheid in de keuken en ik maak een heerlijke wrap voor de lunch: volkoren tortilla met paprika en kip van de spiesjes van gisteravond en mosterd. Het smaakt voortreffelijk!! Mijn lunches zullen waarschijnlijk morgen en donderdag hetzelfde zijn.

Om een uur komt Laura voor de massage. Die heb ik echt heel hard nodig, vooral voor mijn heupen. Tijdens het fietsen had ik erge last van mijn linker heup. Laura werkt hard en krijgt het er warm van. Maar de spieren reageren door de spanningen los te laten. Na een uur voelt het allemaal ongewoon los.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Cosmo speelt met Quincy in de tuin

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

En gebruikt de waterval van ons vijvertje als waterbak!

Het is inmiddels, anders dan voorspeld, zonnig en heel warm, dus ik installeer me met tijdschriften op het deck. En later, als de zon ondergaat, ook met computer. Terwijl ik dit typ is het tien over tien en het is nog zo lekker buiten. Voor de komende drie dagen wordt minder weer voorspeld, dus ik geniet van iedere minuut!
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Buurkinderen werken hard aan een Relay for Life poster voor Katja

Als Rick in Denver aankomt krijg ik een MSN berichtje: "Argh, there is a blizzard here!". Ik denk nog, dat hij een grapje maakt, want de man van Christine, Chuck, is al meerdere malen in Colorado Springs gestrand vanwege een sneeuwstorm.

En zo komen we bij de titel van dit blog, want hier zijn we ver van sneeuw, goddank! Maar Rick zit er wel middenin. Zo erg, dat de interstate 25 naar Colorado Springs door de weersomstandigheden is gesloten. Daar ben ik wel blij om, want Rick wilde het toch proberen!

Nu logeert hij vanavond bij zijn zus en familie en wordt de vergadering waarschijnlijk een dag verzet. Hij komt dan wel ook een dag later thuis, maar liever dat, dan door gevaarlijk weer rijden!!

Tot na tienen zit ik buiten, heb een gezellig gesprek met Annemarie en schrijf dit blog. Als ik controle had over het weer zou ik het wel weten! Maar ja, dat is niet zo, dus even doorbijten met mindere weersomstandigheden de komende dagen. Zolang Rick maar veilig is ben ik blij!

maandag, april 23, 2007

"Potluck" Barbecue

Alweer schijnt de zon uitbundig de kamer binnen bij het wakker worden. Dat geeft meteen meer energie en ik neem me voor er voluit van de te genieten, want de voorspellingen voor de rest van de week, hoewel een lekkere temperatuur, zijn overwegend bewolkt.

Als Saskia naar school is vertrokken pak ik mijn acht pond gewichten en ga een stuk met Cosmo wandelen. Een favoriete route op het moment is door Southside Park, waar we een stukje door het bos kunnen wandelen. En het ruikt zo lekker!

Thuis doe ik er nog een klein gewichtenroutinetje bij. Ik neem me telkens voor drie keer per week gewicht te heffen. Maar het is al te makkelijk om toch iets anders te gaan doen, want het is niet mijn favoriete bezigheid. Wel essentieel voor mijn spieren, dus zo lukt het dan toch nog.

Op tijd vertrek ik naar Petsmart. Het is weer tijd voor Cosmo's training en ik wil van tevoren nog wat eten en botjes inkopen. Ook koop ik een soort slingerding, waar je een tennisbal heel ver weg mee kun slingeren. Ik zie daar allerlei hondeneigenaren mee lopen, dus het moet iets leuks zijn.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

De klas verloopt goed, er zijn een stuk meer honden, dan in de puppy klas en twee ervan zijn volwassen. Een van de volwassenen, een zwarte Chow-chow mix, moet niets van Cosmo's speelsheid hebben en grauwt naar hem. Cosmo heeft niets door en blijft proberen met hem te spelen. Gelukkig zet de trainer ze ver van elkaar af, want het vrouwtje van de chow-chow heeft helemaal geen controle over hem (waarschijnlijk de reden, dat ze eindelijk na vijf jaar een training doet!).

Vanochtend bedacht ik me, dat de pijn aan mijn heupen en benen weleens met versleten loopschoenen te maken zou kunnen hebben. Vlakbij de Petsmart is een Dick's. Ik parkeer de auto in de volle zon met de ramen open. Ik besluit heel erg op te schieten, anders is het te heet voor Cosmo.

Zomaar even binnen lopen en het model schoen, dat ik al heb, kopen gaat echter niet lukken. Dick's heeft dat model niet. Gauw probeer ik twee andere Nike modellen aan, waaronder de Pegasus, die volgens het bordje een prijs heeft gewonnen.

Die zitten inderdaad als gegoten en veel lekkerder zelfs nog, dan mijn oude model. Gauw reken ik af en vind Cosmo in een al flink hete auto. Op veel parkeerplaatsen van nieuwere zaken is absoluut geen schaduw te vinden. In de zomer zal ik hem dus niet zo makkelijk even in de auto kunnen laten.

Precies tegelijk met Christine rijd ik onze cul de sac binnen. We lopen een uur en een kwartier en ik heb expres een heel heuvelachtige route gekozen (langs Sylvia's huis. Center Street heeft enorme hellingen! Het is flink warm om te lopen, gelukkig hebben we genoeg water mee.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Saskia komt thuis uit school en ik ga gauw naar Whole Foods om het vlees voor vanavond te halen. De zeven Nederlandse dames komen eten en Whole Foods heeft super lekkere gemarineerde kipspiesjes. Of liever gezegd "spiezen", want ze wegen ieder zeker 1 pond!! Ik kies de knoflook en kruiden marinade en de steakhouse marinade. Waarschijnlijk hebben we veel te veel, maar dan kunnen we er morgen ook nog van eten.

De andere dames zullen de bijgerechten meebrengen, waaronder pasta salade, geroosterde aardappeltjes en een groene salade. En toe komen er maar liefst twee desserts!

Christine en ik slepen onze houten tuin tafel naar boven het deck op. Daar passen wel acht stoelen omheen. Het is zulk lekker weer, zonde om binnen te zitten! Als de gigantische bijen, die rondvliegen, maar wegblijven! Een vroeg logje dus, vandaag, zodat ik de "grote" avond kan voorbereiden!

Update:
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

De tafel staat klaar

Het is elf uur, de afwasmachine draait en het deck is weer zoals het was. We hebben genoten van de heerlijke kip, inderdaad veel te veel, ongeveer de helft ging op.

De anderen brachten zulke lekkere dingen mee, vrijwel alles ging op! De desserts waren "to die for", brownies met Ben and Jerry's ijs en een meringue met slagroom en aardbeien.

Intussen bakte Katja cupcakes voor Leah's verjaardag morgen en maakte ze mooi met Lifesavers en confetti. Het ziet er allemaal prima uit.

Een half uurtje geleden vertrok iedereen, na een uitwisseling van Nederlandse boeken en tijdschriften. Het was erg, erg gezellig!

zaterdag, april 21, 2007

Vakantiegevoel

Zaterdag

Na het vreselijke weer van afgelopen weekend klinken de weersvoorspellingen voor dit weekend uitermate fantastisch: zonnig en 25 tot 30 graden!

Na alle emoties van de afgelopen week hebben we ons vast voorgenomen hiervan te gaan genieten! Eerst slaap ik heerlijk tot 9 uur uit, voor mij is dat lang, maar het voelt ook heerlijk lui en luxueus!

Terwijl Christine en ik op pad gaan om van het uitbundig bloeiende Vienna te genieten (met het warmere weer komt opeens alles uit, wat een kleur!) zet Rick onze nieuwe gas grill in elkaar.

Eindelijk, na vele jaren zeuren, heb ik hem daar warm voor gekregen. Hij zwoor tot nu toe bij houtskool, want dat zou zoveel beter smaken. Natuurlijk houden we onze trouwe Weber ook, maar een gas grill is zoveel makkelijker en ik denk, dat we die veel meer zullen gebruiken. Hij is tenslotte meteen klaar, i.p.v. het wachten op de kolen. Volgens mij waren wij wat dit betreft een soort laatsten der Mohicanen. Iedereen, die we kennen, grillt op gas.

Als we terugkomen van onze wandeling van bijna zes mijl staat er een prachtige zilverkleurige grill met vijf pitten op het deck! Morgen gaan we hem inwijden.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Ondanks het mooie weer heb ik toch erge last van mijn fibromyalgie. Mijn nek en heupen zitten helemaal vast. Rick bonjourt me de hot tub in en als ik dan toch "moet" begin ik ook maar aan een nieuw boek: The Dante Club. Nou, zeg, ik kom bijna niet meer uit de hot tub, zo ben ik er meteen "in" en ik ben nog niet eens bij het echt spannende gedeelte!
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Mijn uitzicht uit de hot tub, heerlijk, al die bloesem!

Het is alweer even sinds Petra en ik hebben bijgekletst, dus ik ga in de hangmat liggen met een Diet Coke en de telefoon. Cosmo komt me gezelschap houden en Petra en ik kletsen en kletsen! We hebben zoveel gemeen, het blijft bijzonder, onze vriendschap!
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Cosmo vindt de hangmat ook erg lekker liggen

Eind juni willen we graag een huisje huren ergens aan het strand binnen rijafstand. Nu is er natuurlijk van hieruit naar het zuiden keus te over. Om te beginnen dachten we aan de Outer Banks van North Carolina, maar na de nogal koude aprilmaand begonnen we te twijfelen. Het weer is dan misschien wel lekker, maar de temperatuur van de zee waarschijnlijk nog te koud, zeker voor mij.

Dus, hoe leuk we de Outer Banks, waar we al vaker vakantie hebben gehouden, ook vinden, hebben we besloten het zuidelijker te zoeken. De keuze viel op de Golf van Mexico en wel het gebied rond Tampa-St. Petersburg. Daar kunnen we ook nog naar een pretpark, als we zin hebben. Ik stuur dus een heel aantal emails naar huisjes in Indian Rocks Beach. Allemaal vlak zijn ze vlak aan het strand. Ik krijg er nu al zin in, alleen al bij het bekijken van de beschrijvingen!

Katja vertrekt om half vijf met een stel vrienden en een van de moeders naar de Relay for Life op de prachtige campus van Georgetown University. Ze zal niet de hele nacht blijven, zoals bij haar eigen Relay, maar tot ongeveer elf uur.

Om zes uur hebben we met Chuck, Christine en Mallory afgesproken bij Glory Days Grill. We hebben van tevoren gebeld en al zijn de tafeltjes buiten vol, we kunnen zo plaatsnemen aan een tafel van zeven (Kai en Saskia zijn met ons mee).

Het wordt een gezellig etentje, al is de bediening nogal langzaam. Christine en ik bestellen, zoals wel vaker, precies hetzelfde: een stokje gegrilde varkenshaas met asperges en frietjes van zoete aardappelen. De mannen nemen hun gewoonlijke lap vlees: beef brisket.

Al gauw begint de tijd toch te dringen. We hebben kaartjes voor de voorstelling van "You're a Good Man, Charlie Brown" in het Vienna Community om acht uur. De langzame bediening maakt, dat we de manager om de rekening moeten vragen, want wanneer die van de serveerder zou arriveren?

Gauw zetten we Kai thuis af, die heeft niets met musicals, terwijl de Glovers alvast stoelen voor ons vast gaan houden. Tien minuten voor het spektakel begint nemen we plaats. Onze vriend, Michael, verzorgt de belichting, hij is helemaal blij ons te zien.

Dit is de eerste keer, dat we een musical of toneelstuk bij het Community Center zien en we staan allemaal versteld van hoe goed en professioneel de spelers zijn! Natuurlijk zijn er in deze musical maar zes spelers, maar stuk voor stuk hebben ze een prachtige stem! Dat had ik eigenlijk niet verwacht voor $11 per kaartje.

Sowieso had ik geen idee, wat ik me voor moest stellen bij deze musical. Het was Christine, die me aanspoorde er kaartjes voor te kopen. Ik ben nooit een grote fan van "Peanuts" geweest, dus ging af op haar ervaring.

Geen van allen hebben we er spijt van. Charlie Brown speelt een perfect onzeker jochie en "Snoopy" is om je rot te lachen! Vooral het een na laatste liedje "Suppertime", dat Snoopy zingt, is heel erg grappig. Ik zie zo Cosmo dat lied zingen (nou ja, als hij de gave van de menselijke taal had, dan).

Voldaan nemen we rond tien uur afscheid van de Glovers. Dat moeten we vaker doen, zo'n produktie bij een lokaal theater. In de stad kost het al gauw $100 of meer en dat is voor een enkele keer natuurlijk heel erg leuk, maar er zijn in dit gebied de meeste theaters in de VS, na New York. Daar zouden we toch meer gebruik van moeten maken.

Als ik in bed lig maak ik me opeens zorgen om Katja. Het is inmiddels half twaalf en ze heeft haar auto mee naar het huis van de jongen, wiens moeder meeging. En die jongen kennen wij niet en ik heb alleen haar mobiele nummer, wat ze natuurlijk niet opneemt.

Dan bedenk ik me, dat Leah ook mee is, en die beantwoordt haar telefoon altijd. Tot mijn verbazing krijg ik meteen Katja te pakken. Omdat ik weet, dat ik anders niet zal kunnen slapen, vraag ik haar me wakker te maken, als ze thuiskomt. Dat doet ze netjes om een uur of half twee, dus ik kan rustig gaan slapen.

Zondag

Alweer een stralende zon schijnt me tegemoet als ik opsta. Het is ook al twintig graden, dus dat belooft veel goeds! Rick en ik eten samen ontbijt en kleden ons dan aan om te gaan wandelen.

Vanwege de erge pijn aan mijn heupen en benen wil ik wel bewegen, maar het vandaag een beetje rustig aan doen. Soms is het zo moeilijk om te weten, wat goed is voor de fibromyalgie. Als ik dan zo'n pijn heb, twijfel ik weer of ik niet misschien te veel doe.

Afijn, geen gezeur, het is heerlijk buiten en we lopen richting Nottoway Park. Daar is het een drukte van jewelste. Er wordt baseball, basketbal, voetbal en tennis gespeeld, allemaal door volwassenen. Ik vraag Rick, of hij geen zin heeft om bij zo'n club te horen, maar daar heeft hij weinig oren naar.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

We lopen verder naar het hondenpark. Hier liggen allerlei hondenspeeltjes en mogen de honden los lopen. Cosmo is al gauw het middelpunt van de belangstelling. De meeste honden hebben wel zin om lekker te rennen, maar er is een gemene chihuahua, Eddy.

Zijn vrouwtje, een nogal gezette oudere dame, zit op de bank en roept: "Eddy, don't!" Nou, Eddy luistert van geen meter en blijft Cosmo aanvallen. Die vindt het niets, maar het is zo'n klein beestje, dat hij er ook (gelukkig) geen trauma van krijgt. Hij schudt hem gewoon af en speelt met de andere grotere honden. Maar wat een rotbeestje, zeg! Totaal onopgevoed, die Eddy!
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Met een doodmoeie hond komen we thuis. Op zich was de wandeling niet zo ver, maar het spelen met de honden en de hitte is natuurlijk super vermoeiend. We hebben in ieder geval geen hond meer aan Cosmo!
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Bij thuiskomst heb ik een email, dat een van de huisjes, die ons het leukst leek, nog open is voor de week, die wij zoeken! Hoera! De prijs is gemiddeld, $1000 per week plus tax.

Maar we krijgen meer waar voor ons geld, want dit townhouse heeft 3 slaapkamers en genoeg gewone bedden voor ons vijven.

De andere condo's hadden bedden voor vier en dan een slaapbank, voor dezelfde huur per week. Ook hebben we hier internet, wat toch wel leuk is, vooral 's avonds. Gauw stuur ik een cheque met de deposit. Het valt me wat tegen, dat de betaling voor deze huisjes alleen per cheque kan, geen credit cards. Maar goed, daar valt mee te leven.

Het is in Florida laag seizoen in die tijd (ook een voordeel over de Outer Banks, waar de zomer hoogseizoen is), dus ik krijg gedurende de dag nog een heel stel emails van eigenaars, wiens huisjes open zijn. Maar geen van allen bieden ze de drie slaapkamers en het internet.

Het wordt verder een heerlijke zomerse middag. Een beetje in de hangmat hangen, Saskia speelt met haar vriendjes en vriendinnetjes in de sproeier en later met waterpistolen. Dan zetten ze een soort "Costa del Sol" op met paraplu's (nu parasollen) op onze oprit. Ze vervelen zich geen moment.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Katja gaat werken en Kai is zich aan het verdiepen in Earth Day. Dat is vandaag en hij heeft altijd al wat met de natuur. Wat hij leest stemt hem niet vrolijk, dus we bespreken manieren, waarop hij de natuur en het milieu kan helpen.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Vroeger had ik een kussentje met de spreuk: "Verbeter de wereld, begin bij jezelf" en dat heb ik altijd een heel goede filosofie gevonden. Nogal eens gebeurt het, dat de kinderen lichten aanlaten, bijvoorbeeld. Of ze willen van school worden opgehaald, terwijl het prima weer is en de afstand goed te bewandelen. Ik vertel hem, dat veel kleine dingen bij elkaar een groot ding maken. Hopelijk dringt dat door, want natuurlijk juig ik zijn interesse hierin heel hard toe.

En dan komt het moment van de vuurdoop van de nieuwe grill! Heel Amerikaans eten we hamburgers en hot dogs. Ik wil die van mij altijd bijna rauw en zo krijg ik hem ook. Het smaakt allemaal super lekker en Rick is helemaal blij met zijn nieuwe speeltje.

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

We werden zelfs vanmiddag bij Mark en Kelly (Tabatha's ouders) uitgenodigd om te komen eten, maar daar wilde Rick niets van weten (mij leek dat ook wel erg gezellig, maar goed). De nieuwe grill werkt goed en morgen komen de Nederlandse dames en gaan we er kip spiesjes op braden.

Terwijl ik dit buiten zit te typen hoor ik nog allerlei vogeltjes zingen. Wat is de wereld toch mooier als het weer dat ook is! Gelukkig hebben we nog tenminste twee dagen zomers weer te goed!

Desperate Housewives is er weer en intussen helpt Rick Saskia een Middeleeuws kasteel bouwen van klei voor een school project. Het is een heel werk, maar zo leuk om vader en dochter bezig te zien (ssst, laat het ze niet horen!).