Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zaterdag, juni 30, 2007

In transit

"You got some sun", zegt onze buurvrouw, als ik om acht uur vanochtend op het balkon verschijn. Nou, dat is echt een understatement, want ik zie eruit als een kreeft! Kai en ik hebben de zon gisteren zwaar onderschat en zijn, ondanks het insmeren met SPF 50, flink verbrand.

Hierdoor heb ik vannacht niet zo lekker geslapen, te warm!! Tot Rick, die ook ietwat rood is, de airconditioning op 68 (20C) graden had gezet, toen werd het lekker.

Vastbesloten nog alles uit de laatste paar uren aan de Golf of Mexico te halen, drink ik mijn koffie zoals iedere ochtend buiten. Ook maak ik "mijn" cereal, Honey Bunches of Oats met perzik, op. Precies genoeg voor een week was het en nu zie ik uit naar een andere smaak cereal volgende week!

In de verte zie ik een dolfijn uit het water springen. Even later komt de staart nog boven. Het zien van deze dieren is toch wel een van de hoogtepunten van deze vakantie geweest. Ik zal ze missen! Gelukkig weet ik, dat de Golf van Mexico nog wel vaker ons vakantiedoel zal zijn.

Net na tienen lig ik in het kalme water van de Golf. Ik besluit een stuk langs de kust te gaan zwemmen om mijn beweging te krijgen. Zo'n tien minuten later spreekt een oudere man mij aan. Hij zegt, dat ik wel ver zwem, hij heeft me ook het water in zien gaan.

Eerst ben ik wat argwanend, want soms zijn zulke mannen ronduit vervelend en opdringerig. Maar deze blijkt gewoon verlegen om een praatje. Hij "loopt" met me mee door het water, terwijl ik zwem.

Het wordt een gezellig gesprek. Hij woont een half jaar in Florida en morgen gaat hij voor een half jaar naar zijn andere huis in de Smokey Mountains in Tennessee. Daar is het koeler, volgens hem (volgens mij kan het in de Smokeys ook flink warm zijn, maar wie ben ik?).

In ieder geval gaat zo mijn zwemtijd lekker snel. Net voor ons complex nemen we afscheid, ships that pass in the night. Rick is inmiddels ook in het water en heeft al naar de boei gezwommen. Hij gaat alvast naar binnen om de kinderen aan te sporen op te ruimen. Ik blijf nog even in het water dobberen.

Om tien uur ben ik ook terug in het huisje. We wassen baddoeken, pakken in en legen de prullebakken. Er zijn geen instructies over hoe we het huis moeten achterlaten, al hebben we wel $100 betaald voor schoonmaakkosten.

Al zeg ik het zelf, als we om elf uur de deur achter ons dichttrekken ziet het er binnen echt keurig uit. Alleen de doeken nemen eeuwig om te drogen. De schoonmakers, een man en een vrouw, komen net aan en ik vertel ze, dat de droger wel erg langzaam is. Daar zijn ze van op de hoogte en alles lijkt prima. Hopelijk krijgen we onze borg terug!

Het was het leukste huisje, dat we ooit gehuurd hebben (toen de kinderen klein waren, huurden we er ieder jaar een). En de locatie, zo dicht bij het strand, kon niet beter. We hebben echt genoten!

Met een laatste blik op de Golf draai ik het complex uit. Bij Blockbuster brengen we de dvd's terug en verder gaat het vlot. Net als ik denk, dat we misschien zelfs al in Ocala zullen zijn met lunchtijd zie ik remlichten!

Oh jee, het is een heuse file en niet zo'n korte ook! Zeker een uur staan we erin en dan zien we de reden: alweer een ernstig ongeluk met een van, die echt niet meer te gebruiken zal zijn. Ik druk Rick en mijzelf op het hart, dat we liever veilig thuiskomen, dan snel! De verleiding om hard te rijden is op deze afstanden groot, maar 120 km/u vind ik wel het maximum als er veel verkeer is.

Al gauw hierna beginnen de kinderen te klagen, dat ze honger hebben. De keuze voor de lunch valt op Wendy's. Ik kies voor de Mandarin Chicken salade, maar vind die veel minder lekker, dan de Asian salad van McDonald's. Bovendien is het maar goed, dat ik niet dol ben op dressing, want die heeft meer calorieen, dan de salade zelf!

Rick neemt het rijden over en ik probeer de Residence Inn in Ocala, waar we afgelopen vrijdag logeerden, te bellen. Katja heeft daar haar armband van de Relay for Life vergeten en als hij gevonden is, willen we hem ophalen.

Maar ik raak telkens mijn signaal kwijt, dus we besluiten het er maar op te wagen. Tot onze verbazing is de armband er inderdaad nog! Katja is de koning te rijk, want die armband heeft vooral sentimentele waarde voor haar.

Na deze stop wil Rick duidelijk opschieten. Hij laat noch mij, noch Katja rijden en ik moet hem regelmatig terugfluiten wat snelheid betreft. Ik snap, dat hij zo spoedig mogelijk thuis wil zijn, maar het zien van die nare ongelukken heeft mij toch wat nerveus gemaakt over erg hard rijden.

Onderweg MSN ik met Petra en later (na het avondeten) met Annemiek. Zo gaat de tijd lekker snel! Lang leve wireless internet (wie mij morgen op MSN online ziet, spreek me aan! Als ik niet antwoord zijn we net even eten of zo, of ik rijd).

Eindelijk rijden we Georgia (we're glad you have Georgia on your mind, zegt het welkomst bord) binnen. Daar worden we meteen overvallen door een flink onweer. We vrezen voor de bagage bovenop de auto, zou het waterdicht zijn?

Niet veel later gaan we op zoek naar een restaurant voor het avondeten. Dat valt nog niet mee! Pas een uur later strijken we neer bij een Applebee's.

Alweer! Op de heenweg hebben we ook al bij Applebee's gegeten. Dat lijkt wel vaker te gebeuren op onze reizen. We kiezen allemaal hetzelfde, als we een week geleden aten. En het smaakt net zo lekker.

Rick wil tot ten noorden van Atlanta komen en ik verbijt me. Deze autoritten zijn echt funest, overal pijn heb ik en Rick ziet dat ook wel aan me, al probeer ik me groot te houden.

Om een uur of tien is het echt tijd om te stoppen. Gelukkig vinden we een exit met een heel grote keuze aan hotels. De eerste, die we proberen, is Hampton Inn. Hiervoor krijgen we Hilton punten en die beginnen zich zo langzamerhand goed op te stapelen!

We krijgen een suite met twee dubbele bedden, een slaapbank en een extra bed. Alleen Rick en Saskia delen een bed. Morgen hopen we het helemaal naar huis te halen. En nu is het slaaptijd!

vrijdag, juni 29, 2007

Alweer de laatste dag

Al had ik me gisterochtend voorgenomen om weer om half zeven op te staan, het is pas om acht uur, dat ik me uit mijn bed hijs. Epcot maakte wel erg moe!

Op het balkon drink ik mijn dagelijkse koffie en eet mijn bakje cereal. Als ik over het balkon kijk zie ik opeens een dolfijn heel dichtbij zwemmen. Ik ren om mijn fototoestel te pakken en ga het strand op. De dolfijn zwemt snel en het is leuk om te zien, maar geen fotografisch materiaal. Nou ja, niet al het moois in de wereld kan op film worden vastgelegd!

Onze overburen lijken vertrokken te zijn, maar daarvoor in de plaats is een gezin met een huilende baby gekomen. Het hoekhuis aan de overkant is nu ook bezet en daar verblijft ook een lawaaierig groepje. Jee, ik klink nu als een oude van dagen, maar gewoon rustig, zonder gegil, vroeg in de ochtend een kop koffie drinken vind ik toch niet te veel gevraagd (of wel?).

Deze week hebben we wel leuk contact met een familie uit Indiana. Zij hebben ook drie kinderen, 14, 16 en 18. En zij hebben dezelfde formule als wij aangehouden deze week: een dag strand, een dag park (ze waren op dinsdag ook in Busch Gardens), een dag strand, een dag park en een dag strand. Vandaag is dus ook hun laatste dag hier.

Om half elf lig ik in de Golf en zwem een stuk heen en weer. Ik heb vandaag geen zin in een officiele workout. Maar ik moet toch goed bewegen en zwemmen is daar prima voor.

Langzaam wordt het gezin ook wakker. Saskia met knallende hoofdpijn, die heeft last van haar nek. Heel vervelend, want dat herken ik maar al te goed! Ik smeer mineral ice op haar voorhoofd en ze gaat nog even terug naar bed. Een uurtje later is alles gelukkig weer helemaal goed.

We dobberen lekker in de zee, in het binnenland is het duidelijk stormachtig, maar niets komt onze kant op. Rick gaat lunch halen bij Checkers. Bij wijze van hoge uitzondering bestel ik een hamburger en daarom smaakt die ook zo superlekker (of is het het buiten zijn op het strand?).

We eten en zwemmen en lezen. Het is een superluie middag! Maar de zon schijnt ook zonder onderbreking en om een uur of drie voel ik, ondanks de SPF 50 zonnebrandspray, toch, dat ik verbrand.

Gauw doe ik Kai's (die intussen al naar binnen is gegaan, net als Saskia, beiden toch meer verbrand, dan we mogelijk achtten) t-shirt aan. Mijn boek is net te spannend om al naar binnen te gaan!

Niet veel later worden we gedwongen op te ruimen, een zeer dreigende lucht nadert en het bliksemt en dondert vervsarlijk in de verte. Aangezien we allemaal al veel te veel zon hebben gezien, getuige de rode plekken op onze lichamen, is dat niet zo erg.

Het geeft ons ook even tijd om alvast in te pakken. Morgen moeten we voor elf uur het huis uit en we willen dan toch ook nog even van de zee genieten.


Het leek toch echt op ons af te komen!

Het onweer gaat om ons heen, maar Rick en ik krijgen wel mooie foto's. Voor het avondeten willen we de zonsondergang in een restaurant gaan bekijken. We besluiten dit keer naar het zuiden te rijden. Er lijken op de kaart van ons restaurant gidsje genoeg eetgelegenheden aan het strand te zijn, daar.

In het zuiden zien we een zwaar onweer, bliksemschichten en luide donder. Maar waar wij rijden is het zonnig. Het eerste restaurantje lijkt helemaal niets. We rijden door naar nummer twee op de kaart, ook niets.

Gek genoeg hadden we in St. Pete's Beach een soort tweede Clearwater Beach verwacht. Gezellig, met leuke restaurantjes en dergelijke. Maar de restaurants hier zijn niet veel soeps, zo te zien.

We besluiten terug te rijden en te kijken, wat we tegenkomen. Mulligan's Sunset Grill klinkt goed en we zijn inmiddels allemaal erg hongerig. Ze adverteren met aan het water dineren.

Als we er binnen lopen zakt de moed wat in de schoenen. Dit is wat we hier noemen een "hole in the wall", niets speciaals, een bar, die ook toevallig eten serveert.

Maar goed, we hebben nu echt wel honger, dus we doen het ermee. De bediening is super vriendelijk en we krijgen een tafeltje aan het water. De zonsondergang gebeurt achter de brug, maar goed, ik heb al tig zonsondergang foto's van deze vakantie.

De calamari smaakt superlekker, Saskia geniet van haar uiensoep en de serveerder is de vriendelijkheid zelf. Dan komt er een zanger, die allerlei nostalgische liedjes zingt en nog goed ook. Ik vind dit zo'n Amerikaanse ervaring!

Nette restaurants met witte tafelkleden en knipmessende bediening vind je overal. Dit restaurant is typisch Amerikaans: spontaan, lekkere keuken, maar zonder rancunes of nette tafelkleden. De life entertainment zingt nostalgische liedjes en maakt het geheel af.


Een van de zonsondergangen, die we hier hebben gezien!

We genieten van de ervaring. Het is dan misschien niet haute cuisine, maar het is cuisine met een hartelijke lach. En de kwaliteit is gewoon goed. Mijn grouper met wijnsaus en champignons gaat er althans goed in. En de hapjes, die ik van Saskia's key lime pie neem, vertellen me, dat dit om het authentieke produkt gaat.

Onze laatste avond in Florida is anders, dan we gedacht hadden, maar niet minder leuk. Ik geniet echt van het authentieke. Hier is geen 40 minuten wachttijd (zoals bij Crabby Bill's verderop). Maar het eten is net zo goed. Ook voor ons een goede les om te leren, want je gaat al gauw, waar iedereen naar toe gaat.

Thuis pakken we in en maken schoon. En dan kijken we naar meer oude House episodes. Katja en Saskia zijn er dol op.

Epcot

Om half zeven gaat de wekker van Ricks horloge. Ik ben meteen wakker, want we gaan vandaag naar ons favoriete Disney park: Epcot! Het duurt even voor de kinderen ook wakker zijn, maar dan maken we ons toch met vol enthousiasme klaar.

Buiten is het stil op dit vroege uur en de zee heeft nog de mooie zonsopgangsgloed. Natuurlijk kunnen we niet op weg zonder dolfijnen gezien te hebben en die geven prompt aan die wens gehoor. Er zwemmen er twee binnen de boei, waar wij al een paar keer heen gezwommen zijn!

Keurig om half acht rijden we weg richting Orlando. Het eerste stuk, zo'n 25 mijl naar de brug naar Tampa gaat iedere keer tergend langzaam. Van een groene golf hebben ze hier nog nooit gehoord, kennelijk!

Maar als we eenmaal de interstate bereiken gaat het lekker snel. Tussen hier en Orlando ligt nogal wat leeg land, dus de rit is saai. Tot Saskia zegt, dat ze een ronde wolk ziet, net een ufo.

Inderdaad in de lucht hangt een wolk, die niet natuurlijk kan zijn. We vragen ons allemaal af, wat dat nu kan zijn, als we zien, dat er een letter naast verschijnt. Het blijkt een vliegtuigje te zijn, dat iets schrijft.

Het duurt even, voor we doorhebben, wat dat is. Het blijkt een smiley te worden met daarachter "Jesus loves you, praise the Lord". Het kijken naar dit hemelse gebeuren heeft ons inmiddels bij de ingang van Epcot doen belanden. Maar het lijkt ons niet, dat het iets met Disney te maken heeft.

We worden naar een super parkeerplaats gedirigeerd, slechts een rij achter de gehandicapten plaatsen. Zo zijn we zo bij de ingang.

Eenmaal in het park bedenken we, dat we fastpasses voor Test Track willen halen en dan in de rij wachten voor Soarin. Maar de fastpasses voor Test Track blijken vandaag niet te werken, dus we keren dat plan om en lopen eerst richting het Land paviljoen voor de Soarin fastpasses.


Daar zien we, dat de tijden nu tussen 12 en 1 zijn en dat valt precies tijdens onze lunch. Daarom gaan we eerst even naar de nieuwste attractie: The Seas with Nemo and Friends.

We nemen plaats in ons Clammobile en rijden langzaam door deze heel leuke attractie. Hij is wel echt op kleine kinderen gericht, maar dat hebben wij kennelijk nog genoeg in ons om het ook erg leuk te vinden. Wel goed, dat we hem meteen gedaan hebben, want later op de dag is er een flinke wachttijd voor. Het is veel drukker in het park, dan we hadden verwacht.

Inmiddels zijn de tijden voor de fastpasses na 13 uur, dus prefect voor ons. We halen er vijf en lopen dan naar Test Track. Hier staat, dat de wachttijd 70 minuten is. Oef, best lang, maar dit is de eerste keer, dat Saskia er echt in wil (ze wordt steeds dapperder!), dus we bijten maar door.

Tot onze verbazing (en plezier!) gaat de rij veel en veel sneller en zitten we een half uurtje later al in ons autootje! Het blijft een leuke attractie, hoe vaak ik hem ook al gedaan heb. Vooral de 65 mijl per uur aan het einde is super!

Nu hebben we nog even tijd voor onze lunch reservering en ik ben mijn zonnebril vergeten. Bij het Mexico paviljoen is er ruime keuze en de kinderen kiezen er ook een. Ik vind het belangrijk, dat zij hun ogen beschermen tegen de toch wel heel felle zon hier en thuis. Tot nu toe vonden ze dat maar niets, maar nu met "coole" brillen hopelijk wel.


Bij elk bezoek aan een Disney park hoort ook het passen van allerlei gekke hoofddeksels. We verbazen ons altijd over hoeveel mensen met die dingen op door het park lopen. Zo'n Goofy of Knabbel hoed draag je toch niet in het dagelijks leven?

Maar het passen is altijd echt lachen en levert hilarische foto's op! Giechelend lopen we de pyramide van Mexico binnen. Hier hebben we een reservering bij de San Angel Inn.

Dit restaurant is een favoriet van de kinderen, omdat ze tijdens het wachten op het eten het bootritje met de Drie Caballeros (dit jaar nieuw voor ons) kunnen doen. Bovendien is het eten er redelijk geprijsd en erg lekker.

De Mexicaanse salade gaat er goed in bij mij en ook de anderen smullen. Na de lunch doen we met zijn allen het boottochtje nog een keer. De toevoeging van de Drie Caballeros (Donald Duck en twee andere vogels) maakt het een Disney-achtiger.

Inmiddels is het tijd om onze Soarin fastpasses te gebruiken. Inmiddels is de wachttijd daarvoor opgelopen tot maar liefst twee uur en een kwartier en alle fastpasses zijn al weg! Dat zou ik er niet voor over hebben!

Gelukkig kunnen wij zo door en voor we het weten "vliegen" we over het prachtige Californie. Het blijft een heel mooie attractie!

Ook in het Land paviljoen wordt "Circle of Life" vertoond, een indrukwekkende film over vervuiling en wat eraan gedaan wordt. Voor Katja was deze nieuw, al heeft ze vorig jaar een week met Leah en JB hier doorgebracht!

Omdat we het vorig jaar zo leuk vonden en Katja ook deze attractie niet heeft gedaan lopen we naar het Zee paviljoen. Dit is, na de komst van de film "Finding Nemo", helemaal verDisneyd. Vroeger was het voornamelijk een enorm aquarium met allerlei wetenschappelijke informatie over het marine leven.

Nu zijn de attracties vooral gebaseerd op de film, maar intussen leren de kinderen ook spelenderwijs heel veel over het marineleven. Het heeft dit paviljoen wel doen opleven, vind ik.

Enfin, wij gaan dus naar Turtle Talk with Crush. Deze attractie is echt heel erg de moeite waard. De schildpad, Crush, praat met het publiek en kan ze ook echt zien, want hij benoemt de kleding van de "dude" (in the white shell, hi hi) of de "dudette". Het is zeer vermakelijk en super goed gedaan!

Terwijl wij om de schildpad zitten te lachen schrikt Rick opeens. Hij heeft zijn fototoestel in Soarin laten liggen! Gauw gaat hij er achteraan, want hij heeft dat fototoestel al vaker vergeten en een keer hebben we het niet teruggevonden. Gelukkig komt hij opgelucht terug met het toestel om zijn schouders!

De volgende stop is standaard voor ieder bezoek aan Epcot: de Figment attractie met het schattige paarse draakje en Eric Idle. Toen we voor het eerst naar Epcot gingen was deze attractie heel anders, maar het draakje was er wel en het liedje ook.

Daarna vond Kodak, dat het gemoderniseerd moest worden, dus er kwam een nogal saai iets voor in de plaats. Figment (of my imagination) was verdwenen en het leuke liedje erbij ook. Kennelijk waren er wel meer mensen teleurgesteld net als wij en een paar jaar later kwam Figment terug. En nog veel leuker, dan hij eerst was!

Als je maar een dag hebt, lukt het natuurlijk niet om alles te doen. We laten de Universe of Energy en het Wonders of Life paviljoen dit keer links liggen. Wel halen Rick en Katja nog een fastpass voor Mission Space, dat zal hun laatste attractie van de dag worden.

De rest van ons heeft geen behoefte aan deze attractie. Ik heb hem een keer gedaan en voelde me erna helemaal niet lekker. En het moet toch wel leuk blijven.

We hebben enorm geluk met het weer, want de hele middag ziet het er dreigend uit en ik zie bliksem in de verte, maar het blijft droog!

Langzaamaan lopen we richting Frankrijk, waar we vanavond zullen eten. Het was ontzettend moeilijk om reserveringen te krijgen voor het avondeten. Vrijwel alle restaurants zaten vol! Maar het eten in het Franse paviljoen is heerlijk (hoewel flink duur), dus we klagen niet.

Maar eerst willen we nog de Maelstrom in Noorwegen doen. Daar staat, dat de wachttijd een uur is, maar het meisje bij de deur zegt 40 minuten. Uiteindelijk zitten we na een half uur in de boot. Kennelijk is het moeilijk om de tijdsduur van de rijen te schatten, vandaag! Maar liever zo, dan langer dan geschat!

Het bootritje door Noorwegen is kort, maar altijd weer leuk om te zien en doen. Vooral voor Saskia, die, met haar nieuw gevonden dapperheid, opeens van dit soort dingen kan genieten.

In de winkel moet er natuurlijk geposeerd worden met de enorme trol. We hebben thuis al een redelijke trollenverzameling, maar dit keer koop ik er geen bij.


In Duitsland koopt Rick een biertje en voor mij een glas wijn. Saskia gaat in de winkel haar favoriete Haribo gummie snoepjes kopen. Ze zegt, dat ze beter smaken van hier, hoewel we ze thuis ook op verschillende plaatsen kunnen krijgen!

We luisteren naar de verschillende artiesten bij de andere paviljoens. De Japanse drummers zijn heel indrukwekkend! In Frankrijk aangekomen laten we de hostess weten, dat we er zijn.

Precies om 18 uur zitten we aan ons tafeltje in Bistro de Paris. We krijgen een heel leuke serveerder, Julien uit Aix en Provence, die meteen hoort, dat ik Frans spreek als ik "Bonsoir" zeg. Altijd leuk om weer even wat van mijn derde taal op te halen.

Het eten is ook voortreffelijk! Vooraf kies ik de slakken en kikkerbilletjes, wat de anderen doet griezelen. Maar ik lik er mijn vingers bij af!

Het hoofdgerecht van coquilles St. Jacques met vijgencompote is ook super en met Kai deel ik een bord met mini versies van hun verscheidene desserts erop. Het is een exquisiet maal en we genieten er allemaal van.

Op weg naar de uitgang doen Katja en Rick nog Mission Space en natuurlijk moet de enorme Disney winkel "MouseGear" nog bezocht worden. Helaas moeten we ons plan om de Spaceship Earth attractie in de grote bal als laatste te doen opgeven, want die is, op het moment, dat wij erin willen, down.

Maar dat mag de pret van de dag niet drukken, we hebben er alweer een magische Disney dag opzitten. Na een vlotte rit terug zonder verkeer rollen we doodmoe om half twaalf ons bed in. Morgen nog een rustig stranddagje en dan moeten we weer aan de lange rit naar huis beginnen!

woensdag, juni 27, 2007

Stranddagje

Na alle drukte van gisteren is vandaag een complete rustdag. Nu moet iedereen begrijpen, dat ik die niet vaak neem. Ik ben helemaal niet aan “rust” gewend en verveel me al snel. Maar aan het strand is het allemaal anders.

Al ben ik om acht uur klaarwakker, ik mijmer nog wat door tot half negen. De rest van het gezin ligt toch nog wel een tijdje te ronken. Maar mijn favoriete tijd van de dag hier is de vroege ochtend. Met een koffie en de computer op het balkon luisteren naar de branding, dat is genieten!

Rick staat rond half tien op, maar hij wil niet mee gaan lopen. Zijn voeten doen pijn van gisteren. Dan ga ik maar alleen. Het is warm, maar lekker om met mijn Teva’s door het water te lopen.

Dan kom ik langs een reiger en kan tot zo’n halve meter van hem af komen en nog staart hij ongedaan de zee af. Ik kan van heel dichtbij foto’s nemen en dan hoor ik opeens een plons naast me.


Denkend, dat het een kind is, kijk ik over mijn schouder. Maar het blijkt een enorme Osprey te zijn! Deze roofvogel is prachtig en indrukwekkend en vrij zeldzaam. Om me heen kijkend, zie ik, dat er een paar aan het vissen is. Ze komen telkens weer overvliegen en mijn fototoestel werkt overtijd!


En dan nog een aantal mede wandelaars:






Even later zie ik dolfijnen spelen, nog geen honderd meter van de kust. De zon schijnt op hun ruggen. Als meisje las ik een boek over een tiener in St. Petersburg (hier een paar mijl vandaan), die haar eigen dolfijn had om mee te zwemmen. Sindsdien is dat altijd een droom van mij geweest en ze zo dicht bij de kust te zien zwemmen is al heel wat!

Inmiddels zijn de tieners ook wakker, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Kai ligt op ons bed Xbox te spelen en Katja ligt op haar bed te SMS-en. Kai was gisteren vreselijk moe, volgens mij groeit hij op het moment zo snel, dat het zijn lichaam enorm veel energie kost.

Saskia en ik maken ons klaar voor het strand en de zee. Het water is helemaal kalm en voelt wat koeler aan, dan andere dagen. Onze “buren”, die uit Indiana komen, vertellen, dat een visser vanochtend een meter-lange tijgerhaai heeft gezien hier. Blijkt wel weer, dat deze mooie turquoise zee vol zit met leven!

In de verte zien we een dolfijn zwemmen en Rick, die er inmiddels ook bij is, zwemt die richting op. Hij gaat flink ver de zee op en mijn bezorgde aard komt meteen in actie. Er zijn hier geen lifeguards. Als Rick terugkomt vertelt hij, dat de stroom hem telkens van de kust af trok. Gelukkig is hij een sterke zwemmer, maar ik zou wel willen, dat hij niet zulke risico’s nam!

We dobberen nog wat verder en gaan dan terug naar het huis voor de lunch. Vandaag blijven we eens thuis daarvoor. Sandwiches, tomaten, komkommer en prachtig rode kersen smaken voortreffelijk! Vooal als ze buiten gegeten kunnen worden met het geluid van de branding op de achtergrond.

Een uurtje later zijn we terug op het strand. Dit keer met stoelen en de intentie om eens lekker een aantal uren te gaan lezen. Helaas gooit het weer roet in het eten. De bewolking wordt steeds dikker en in het oosten zien we een wel zeer dreigende lucht!

Het waait lekker, want dat brengt verkoeling en we blijven nog lekker op het strand. Tot ik een flinke donderslag hoor. Het wordt nu ook echt donker en Katja en ik gaan dan maar naar het zwembad, hopend, dat de bui ons toch zal missen. Saskia leeft al zowat in het zwembad, die moet niet heel veel van de zee hebben.

Bij de volgende donderslag zijn we binnen een paar minuten binnen, want die klonk alsof hij bovenop ons gebeurde! Een zeer indrukwekkend onweer volgt, de bliksemschichten schieten links en rechts en als het over de zee wegtrekt zien we ze ook heel mooi.

Intussen douchen we allemaal en kleden ons gewoon aan (zo aan het strand loop je de hele dag in je zwempak). Zodra het droog is gaan we richting Clearwater Beach naar de mini golf daar.

Captain Bligh’s Landing ziet er van de weg heel leuk uit, maar om te spelen is de Smuggler’s Cove stukken leuker. Natuurlijk heeft het net geregend, wat de banen langzaam maakt. Maar het is ook erg slecht onderhouden met gaten in het tapijt en vooral bij de gaten, waar de balletjes in moeten.

Toch is het een leuk spel en niet zo superwarm na het onweer. Kai wint en ik doe het dit keer vreselijk slecht, Saskia en ik zijn laatste.

Voor het avondeten hebben we een leuk uitziend (althans online) restaurantje uitgekozen: Frenchy’s Rockaway Grill. We moeten even wachten en krijgen dan een leuk tafeltje aan het strand. Het eten is voortreffelijk!


Rick en ik delen de Rock poppers, Jalapeno pepers met cream cheese en crab. Katja neemt de conch fritters en Kai en Saskia de mozzarella. Dan nemen we allemaal een salade. Katja en ik de seafood salad. Super lekker!

Precies op tijd voor een prachtige zonsondergang staan we weer op “ons” strand. Kennelijk hebben een aantal tieners alvast vuurwerk gekocht voor 4 juli, want om ons heen wordt flink geknald.




De zon gaat weer als een rode bal naar beneden. Deze zonsondergangen overtreffen zelfs degenen, die we in Aruba zien.

Terwijl we de dvd van het eerste seizoen van House (doet me altijd aan mijn vriendin Annemiek denken, die daar niets van moet hebben) kijken en nog veel geknal horen buiten, sluiten we ook deze perfecte dag weer af.

dinsdag, juni 26, 2007

Busch Gardens

Vandaag hebben we besloten een pauze te nemen van zon en zand en naar Busch Gardens Africa te gaan. Dat is hier slechts 30 mijl vandaan, dus heel vroeg op hoefde ook niet, gelukkig voor de tieners (dat zal donderdag wel anders zijn, want dan willen we naar Epcot en dat is een stuk verder weg).

Het verkeer valt echter tegen, er zijn hier heel wat ouderen van dagen op de weg en dat merk je goed. Tien mijl onder de snelheidslimiet is geen ongewone snelheid hier. Wij zijn dat, komend uit het gehaaste Noord-Virginia, waar iedereen vijf tot tien mijl over de limiet rijdt, niet gewend.

Maar om half elf parkeren we eindelijk de van op de "Preferred Parking" parkeerplaats. Dat kost wel $5 meer, maar dan kun je gewoon naar de ingang lopen. Wij vinden dat altijd wel de moeite waard.

De entreeprijs is even slikken: $61,95 per persoon. Ik ben mijn AAA kaart vergeten, die had ons nog wat dollars kunnen besparen. Maar kom, we zijn hier om lol te hebben en vergeten het astronomische bedrag voor vijf mensen op de credit card maar snel.

Later blijkt ook nog, dat we een hap hadden kunnen besparen, als we online hadden besteld. Duh! Daar hebben we niet eens aan gedacht! Nou ja, les geleerd, in het vervolg zullen we eerst online kijken en de AAA kaart gaat voortaan mee!

Op het Florida Forum is er een poll begonnen of ik wel of niet op de nieuwe "bodemloze" Sheikra zou durven.

Nu moet ik toegeven, dat we deze achtbaan al van verre zagen en zoiets hoogs gaf me toch wel even vlinders in mijn buik. Maar natuurlijk gaan we ervoor. Saskia past op de spullen en Kai, Katja, Rick en ik sluiten in de rij aan.

Het lijkt heel druk in het park en heel druk in de rij, maar binnen het half uur kunnen we al plaatsnemen! Ik ben toch wat nerveus, zoals altijd met een achtbaan, die iets heeft, dat ik nog nooit heb gedaan.

Eindeloos lang lijkt het, dat we omhoog kruipen voor de eerste val. De zon schijnt vervelend in mijn ogen, dus ik doe ze dicht. Katja vraagt waarom, denkend, dat ik bang ben, maar het heeft een heel praktische reden.

Bovenaan gaan we een bocht om en ik verwacht meteen naar beneden te vallen. Maar zo gaat het niet! Net als we over de rand hangen stopt de kar! We hangen met 90 graden naar beneden te kijken, tot we worden losgelaten en dan vallen we inderdaad naar beneden met 90 graden. Ik vind het super! Wat een rush!

Na een keer over de kop te zijn gegaan is er nog een kleinere val en dan is het alweer voorbij. Natuurlijk moet ik de foto kopen als bewijs en we besluiten ter plekke hem vandaag nog een keer te doen.
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

De foto!

Saskia zit, na wat voor haar zelf gewinkeld te hebben, weer lief te wachten. Al denken we, dat ook zij de coasters wel leuk zou vinden (ze heeft bijvoorbeeld de Rockin' Roller Coaster in MGM gedaan met veel lol), ze weigert het te proberen.

De volgende achtbaan is Kumba. Dit zijn karretjes met bodem. Tot onze verbazing is hier helemaal geen wachttijd. Kumba is lekker lang, je gaat door tunnels, verschillende keren over de kop en het is een leuke achtbaan.

Inmiddels is het na twaalven en beginnen de magen te knorren. Dit is een enorm park, je loopt je de benen uit het lijf! Rick wil graag bij het Zagora Cafe eten (en ik vind dat ook lekker klinken). Maar dat is weer aan het begin van het park.

We besluiten de skyride te nemen. Deze gondelbaan gaat over de "Serengeti Plain", zodat we een heel aantal van de safari dieren uit de lucht kunnen zien. En hij zet ons niet ver van ons restaurant af.

Daar vinden we meteen een tafeltje in de schaduw en de rij lijkt kort. Die blijkt echter super langzaam te vorderen! Maar de wraps en verschillende vruchten (aardbeien, watermeloen en druiven) smaken prima. Het is geen haute cuisine, maar tenminste voedsel, waarbij je je aders niet voelt verharden!

Na het eten lopen we door de verblijven van de chimpansees en gorillas. Ik moet zeggen, die hebben prima onderkomens! Ze hebben veel plaats om te leven en een pracht omgeving!

Deze Busch Gardens is in feite een mix van een pretpark en een dierentuin/safaripark. Het is allemaal keurig aangelegd en aan de dierenverblijven mogen heel wat dierentuinen een voorbeeld nemen!

De volgende achtbaan, waar we langskomen is Montu. Dit wordt, denk ik, toch wel mijn favoriet. Al vind ik Sheikra super, deze achtbaan is ook heel goed aangelegd, zodat je niet de hele tijd heen en weer wordt geschud. Maar ook duurt hij veel langer en het hele traject voelt gewoon lekker.

Na afloop gaan Katja en ik meteen weer. Er is namelijk helemaal geen wachttijd! Wel moeten we weer even ons equilibrium herkrijgen. Want na Montu heb je even het gevoel van een boot af te komen, om de een of andere reden.

Vervolgens komen we in het safari gedeelte. Hier kun je een safari rit kopen (na die entree prijs?) voor maar liefst $34 per persoon! Dan mag je wel de giraffes voeren, maar dat hebben we al eerder gedaan en om nog eens bijna $200 uit te geven gaat ons te ver!

We besluiten dus het wandelpad te nemen. Zo zien we toch nog een heel aantal dieren. De nijlpaarden zijn interessant, vooral omdat er net een leerzaam praatje wordt gehouden. We leren, dat nijlpaarden de gevaarlijkste waterdieren zijn voor de mensheid. Zij zijn absoluut geen lieverdjes (maar zien er zo in het water toch best onschuldig uit, vooral de baby).

De hyena's zijn diep in slaap en daarom denk ik, dat het helemaal goed was om die safari niet te doen. Het is snikheet (35 graden of meer) buiten en alle dieren slapen! De leeuwen kijken wel even lief naar ons, maar daar blijft het dan ook bij.

Wij hebben het inmiddels ook zo warm, dat we verlangen naar een water attractie. Tot mijn verbazing stem ik toe om met de meisjes de River Rapids in te gaan. Meestal vind ik het vreselijk om kleddernat te worden (mijn haar, weet je!). En ik heb een spijkershort aan, dat eeuwen zal nemen om te drogen!

Maar het is dus super heet en de heren hebben er geen zin in. Ik werp me dan maar op om de dames gezelschap te houden. Wie weet heb ik geluk en kom ik er vrijwel droog uit, dat zie ik bij anderen ook gebeuren.

Terwijl we wachten kunnen we schattige aapjes bekijken en binnen het halve uur (alweer niet slecht voor een druk park) zitten we in onze "boot". Ik denk nog aan de goede kant te gaan zitten, want ik heb eerdere boten aandachtig bestudeerd.

Maar nog geen vijf minuten later probeert iemand zijn familie nat te spuiten met een waterkanon (kost $.25 per schot) en treft mij recht in het gezicht! Ik ben doorweekt! Nou ja, nu kan het me ook niet meer schelen, ik zoek de watervallen en kanonnen dan ook op. Het voelt eigenlijk heerlijk verkoelend!

Uiteindelijk stap ik druipend nat uit en Katja en Saskia klagen, dat zij niet nat genoeg zijn geworden (ze hebben beiden een bikini aan, ik niet). Gelukkig zijn Rick en Kai nu ook wel bereid om een waterritje te gaan doen.

We lopen naar de Log Flume en zien daar, dat er maar twee volwassenen per bootje passen (onze kinderen zijn van volwassen formaat). Ik offer mezelf op om deze uit te zitten. Ik ben al nat genoeg en Rick wil ook wat lol.

Al wachtend kijk ik mensen (een superleuke sport, kan het iedereen aanraden) en check het Alles Amerika forum op mijn mobieltje (tja, verslaving, maar ach).

Eindelijk komen de anderen weer te voorschijn en aangezien we vlak naast Sheikra zijn en er maar een kwartier wachttijd is (blijkt minder) nemen we de gelegenheid te baat. Kai is supermoe, dus wil niet, maar nadat Katja en Saskia eindelijk zeiknat zijn geworden, gaat Katja wel mee.

Terwijl we plaatsnemen zien we voor ons een flinke bliksem en daarna luide donder. Het verbaast me, dat wij nog wel naar boven mogen, want meestal worden de attracties bij de eerste donder gesloten. Het is weer genieten! Eigenlijk nog leuker, dan de eerste keer, want dit keer hebben we de laatste rij. Dat voelt toch sneller, om de een of andere reden.

Als we terug beneden zijn, zien we lege karren naar boven gaan. Inderdaad is de attractie nu gesloten vanwege het weer. Wat een geluk hadden wij, zeg!!! Want die tweede Sheikra ervaring had ik niet willen missen!

Niet lang na het verlaten van de achtbaan begint het te regenen. Ik haal gauw een paar poncho's voor $3. De tieners hebben eerder al verkondigd er onder geen beding een te willen dragen, maar ik denk (verkeerd, blijkt even later), dat Saskia er misschien wel een wil.

Rick had niet door, waarom ik opeens weg was, en hij is helemaal blij, als ik hem een poncho overhandig. Ik doe er zelf ook een aan, want het plenst flink en ik heb wel mijn mooie fototoestel mee!

Onder luid hoongelach van de kinderen (die intussen kleddernat worden) lopen we richting ons restaurant voor het avondeten. We hebben hiervoor het Crown Colony House verkozen.

We krijgen een tafel in het midden van het (lekker airconditioned en hier kunnen Rick om de rillene kinderen lachen) restaurant. Buiten zien we giraffes eten en zebra's rennen. Toch wel erg leuk!

Het eten is prima, de serveerder doet zijn best, maar is volgens ons nieuw. Hij geeft mij mijn glas wijn gratis, omdat hij Saskia's spaghetti is vergeten. Daar klagen we natuurlijk niet over. Maar de visgerechten, die we bestellen zijn werkelijk voortreffelijk bereid. Dat zou je in zo'n amusementspark niet verwachten.

De kinderen hebben het wel gezien in het park (Rick en ik zouden nog wel een paar achtbanen aankunnen, maar goed). We rijden gauw terug naar Indian Rocks Beach, onderweg enkel stoppend voor melk en water.

We zijn op tijd terug voor de zonsondergang. De anderen gaan zwemmen in de zee, maar ik neem mijn fototoestel en hopelijk een heel aantal mooie foto's.

Busch Gardens is wat mij betreft nummer twee op de lijst van best onderhouden parken in de VS. Disney is natuurlijk nummer een. Universal heeft mooie parken, maar Busch Gardens is zo goed onderhouden! In ieder geval hebben we weer een heerlijke dag gehad!

maandag, juni 25, 2007

Rustige stranddag

Met al mijn goede voornemens van gisteren sta ik maar een kwartiertje eerder op. Soms “moet” ik teveel van mezelf (gelukkig heb ik dat zelf ook wel door) en het ligt nog zo lekker in dat bed. Maar om half negen zit ik met mijn koffie en de computer op het balkon.

Petra MSN-t en we kletsen gezellig. Natuurlijk weet zij precies, waar wij zijn, want haar tante woont hier slechts 3 mijl vandaan. Al is het waarschijnlijk heel duur, ze belt me toch even op mijn mobieltje om de geluiden van de Golf van Mexico te horen.

Terwijl ik met haar praat, zie ik de eerste dolfijn voorbij zwemmen. En later, als we weer op MSN zijn nog een hele groep! Het blijft een fantastisch gezicht, maar vreselijk moeilijk te fotograferen, want ze komen boven en zijn dan weer verdwenen.

Om half tien is Rick ook op, hij komt met mij ontbijt eten en dan gaan we weer vijf kilometer lopen. Dit keer de andere kant op, naar het zuiden. Het is maandag en daardoor waarschijnlijk een stuk stiller op het strand.

Opeens zie ik links van ons een omheining. Daarbij staan bordjes, dat dit het nest van een Loggerhead schildpad is. Het doet ons aan Aruba denken, daar zijn de nesten van schildpadden ook overal omheind. Het lijkt me fantastisch een keer mee te maken, hoe de kleine schildpadjes de zee vinden! Maar dat gebeurt meestal midden in de nacht, dus de kans is miniem.

De rest van de weg vallen me onze mede-wandelaars op en dan doel ik op het gevederde soort (het menselijk soort is saai, dik, dun, noordelijk, zuidelijk etc., zo af en toe een Brits accent). Opvallend is, dat de vogels absoluut niet bang zijn van hun mede-tweepotigen!

Statige reigers wachten op hun prooi en laten mij rustig fotograferen. Een witte vogel met gele poten stevent voor ons uit, tot we hem inhalen. Er zijn meeuwen met zwarte koppen, “gewone” meeuwen en meeuwen met een prachtige oranje snavel.

De pelikanen trekken zich ook helemaal niets aan van ons en dan zijn er nog een aantal kleinere vogeltjes. Die vliegen boven het water, zien een vis, doen een kamikaze duik en voila!

Saai is de wandeling dus absoluut niet. Ook hier weer is de natuur, ondanks de vette roze tweepotigen, die hun zonnebrandcreme ontladen in het turquoise water van de Golf, prachtig (ok, wij dragen bij aan die roze tweepoten (minus het vet dan wel), ik kan het niet ontkennen).

Bij terugkomst zijn Kai en Saskia op en Rick zorgt ervoor, dat Katja ook gauw op is. We besluiten lunch te gaan eten bij Sonic (voor Katja dus min of meer brunch). Deze drive thru (of drive in, liever) is niet in ons gebied aanwezig.

We bestellen en dan komt een jongen op rolschaatsen de bestelling brengen. Ik moet zeggen, dat het eten erg lekker is en het menu gevarieerd. Weer eens wat anders, dan McDonald’s!

Op de terugweg stoppen we bij Walgreens om meer zonnebrandcreme te halen. Die gaat in deze zon zo op! En dan kijken we bij Wine and Spirits of ze er de witte chocolade Baileys hebben, die Petra en ik vorig jaar hier zagen. Maar, helaas voor Rick, ze hebben enkel de gewone, mint chocolade en caramel smaken. Misschien sloeg die witte chocolade niet aan, of zo.

Het plan is om verder de hele middag op het strand door te brengen. Saskia en ik gaan snorkelen en opeens zien we allemaal mensen op het strand onze richting op wijzen. We kijken om ons heen (ik denk, dat ze misschien een dolfijn zagen), maar zien niets.

Even later gaat Saskia kijken, waar de rest van het gezin blijft, en dan vertelt iemand op het strand haar, dat er een manatee (zeekoe) vlakbij ons zwom. Ze wilden, dat wij hem zagen, maar helaas hadden wij niets door. Saskia is er de hele middag teleurgesteld door, want de manatee is haar favoriete zeedier.

Kennelijk zwemmen ze op het moment vlak langs de kust, want in het zwembad vertellen een paar meisjes, dat ze in Clearwater met vier manatees hebben gezwommen!

Met Katja zwem ik twee keer op en neer naar de boei, dus vier honderd meter. Vanochtend was het water helemaal stil, maar nu staat er een flinke wind en zijn er heel wat golven. Het zwemmen in de zee is toch heel anders, dan in een zwembad.

Daar zwem ik zo een kilometer, maar 400 meter voelt zo al als een hele inspanning! Knap van Katja, dat ze dat ook zo volhoudt. Kai vond het een paar dagen geleden eigenlijk te ver om te zwemmen.

Na alle inspanning pak ik een stoel uit de verzameling van ons gastgezin. Naast het huisje is een opslagruimte vol met strandspeelgoed. We hebben al vaker een huisje gehuurd, maar deze slaat echt alles! Het is leuk ingericht en er is van alles voor ons gebruik!

De stoel plaats ik in de branding en lees er heerlijk voor meer dan een uur. Intussen graven Kai en Rick een diepe kuil, waar Saskia in gaat liggen. Maar Saskia wil niet begraven worden.

Daarvoor werpt Rick zich dus op. Binnen de kortste keren ligt hij onder het zand. Katja doet hem een gekke zonnebril op, de andere twee gieten water over zijn hoofd! Er worden allerlei foto’s gemaakt met Katja’s fototoestelletje. De kinderen genieten en het schiet door mijn hoofd, wat een leuke vader Rick toch is!

Tegen zessen gaan we terug naar het huisje om ons klaar te maken voor het avondeten. We hebben een reservering om kwart voor zeven bij Brewmaster’s. Dit restaurant ligt aan het (binnen)water, waar alle jachtboten doorheen komen.

We krijgen een tafeltje aan het water met een ontzettend lieve serveerster, zonder irritant te zijn. Aan het einde van de maaltijd vertel ik haar, dat het eten erg lekker was, maar haar service maakte het fantastisch. Ze zegt, dat dat haar dag goed maakt. Soms zijn er mensen, die echt alles doen om het anderen naar de zin te maken en zij is daar een van!

We genieten van onze maaltijd. Katja en ik delen een tonijn shashimi, super lekker! Kai neemt kip cordon bleu “ballen” en die smaken super (ik proef er een van). Als hoofdgerecht heb ik een kleine filet mignon “blue” (betekent vrijwel rauw) met gestoomde groentes. Super lekker!

Op tijd voor de zonsondergang zijn we weer terug. Tot onze verbazing barbecuen onze buren in onze oprit! Rick en Katja gaan nog even wat aloe halen, voor de verbrande lichaamsdelen, dus we hebben die plek nog niet nodig. Ik zeg niets, maar als Rick en Katja terugkomen is de grill verplaatst.

De zonsondergang lijkt niet veel soeps als we aankomen, maar uiteindelijk komt de zon als een felrode bal onder de wolken vandaan voor een spectaculaire ondergang. Vreemd genoeg lukt het me niet om die fel oranje, bijna rode kleur op de foto vast te leggen!

De meisjes en ik eindigen de dag met de film “Memoirs of a Geisha” (Katja heeft net het boek uit). Het blijft een mooie film. En zo eindigt een rustige dag aan het strand.

Overigens ben ik Verizon heel dankbaar voor de wireless kaart (ook al betalen we ervoor). Het internet in het huisje is kabel, maar te ingewikkeld en de wireless connectie is heel onbetrouwbaar!

Helaas ontbreekt de tijd met deze langzame internet connectie om ook foto's op te laden, ik heb er heel wat van onze gevederde mede"wandelaars", maar de connectie neemt uren en ik ben moe! Later, dus!

zondag, juni 24, 2007

Zwemmen, eten, zwemmen en...



De zon schijnt al vroeg de kamer binnen, maar ik heb heerlijk geslapen! Een king size bed is toch wel veel lekkerder, dan onze queen thuis. Helaas is onze slaapkamer net te smal om er een te herbergen.

Om kwart voor negen sta ik op, ik ben al langer klaar wakker, maar heb nog lekker gedoezeld. De rest van het gezin ligt nog in diepe rust.

Met koffie en cereal en mijn computer installeer ik me op het balkon. Heerlijk, dat geluid van de branding. Er staat een reiger heel rustig op het strand. Zo af en toe lopen er wandelaars langs, maar hij blijft gewoon staan.

Net als ik me bedenk, dat ik nog geen dolfijn heb gezien, zie ik een grijze vin uit het water komen. Jee, zeg, dat maakt dit toch wel echt paradijs! Vijftig meter van de zee, een prachtig wit strand en dolfijnen voor onze deur! Ik geniet met volle teugen!

Langzaamaan wordt het drukker op het strand (hoewel je je absoluut geen Nederlandse drukte moet voorstellen, met "druk" bedoel ik tien mensen of zo). Om tien uur staat Rick eindelijk op en we lopen samen vijf kilometer naar het noorden.


Het zand is spierwit en zacht, maar er liggen ook veel schelpen

Ook nu weer zien we een heel aantal dolfijnen, ze zwemmen super dicht bij de kust! De boeien liggen honderd meter van het strand en daar zwemmen ze vaak nog binnen. Het lijkt me fantastisch om daar dicht bij te komen. Aan de andere kant weet je natuurlijk ook nooit hoe een wilde dolfijn zal reageren.


Vlak naast de boei, zo'n 100 meter van de kustlijn

Het is superwarm, we hadden water om te drinken mee moeten nemen. Zodra we terug zijn duiken we in het zwembad. Rick (vind ik later uit) zonder zonnebrandcreme en dat is later te zien, hij wordt bietroot verbrand! Saskia heeft zijn huid en ook zij ziet er al flink rood uit, ondanks de 50 SPF, waarmee ze zich heeft ingesmeerd!

Saskia vraagt, wat we vandaag gaan doen. Antwoord: zwemmen, eten, zwemmen, eten. Maar vanwege de rode huiden besluiten we (althans, dat denken we) een pauze van de zon te nemen en na de lunch een midget golf baan op te zoeken.

Na het zwembad dobberen we in de zee, als Katja eindelijk te voorschijn komt. En niet zomaar, ze heeft gymschoenen en sportkleding aan! Ze gaat namelijk hardlopen. Het is inmiddels echt warm, dus ik hou mijn hart vast.

Vooral al ze na een uur nog niet terug is haal ik me van alles in mijn hoofd over wat er gebeurd zou kunnen zijn. Rick, daarentegen, is zo koel als een komkommer, en hij heeft natuurlijk gelijk, want niet veel later komt een heel verhitte Katja terug. Ze was wat te ver gelopen en had geen energie om terug hard te lopen. Het zal nog een lange weg worden voor mij om haar volgend jaar helemaal los te moeten laten!

We maken ons klaar voor de lunch en golf en strijken neer op het terras aan het water van The Pub. Daar bestel ik een lekkere mahi mahi wrap en de anderen genieten ook van hun keuzes.

Even verderop is een van de thema midget golf parken, waar de strandplaatsen hier in de VS zo bekend om staan. We hebben een $1 kortingscoupon uit het huisje bij ons en het is helemaal niet druk (wel anders, dan toen we met vaderdag gingen spelen!).

Deze baan, Smuggler's Cove, gaat langs levende alligators, die volgens de dame bij de kassa geen honger meer hebben, want ze hebben vanochtend kip gehad. Jammer voor Kai en Saskia, want die hadden gehoopt ze te voeren.


Verder is het een leuk traject door allerlei grotten. Helaas heb ik enorme buikpijn, echt het soort, waarmee je nauwelijks kunt staan. Rick haalt wat water voor me en gelukkig staan er overal banken, zodat ik kan gaan zitten. Pff, ik baal, want het is een heel leuke baan.

Uiteindelijk wint Kai met een punt over mij en Rick op de derde plaats, de meisjes hebben nog wat praktijk nodig, vooral Katja slaat er maar wat op los. Ondanks de buikpijn lachen we wat af en het is weer eens wat anders.

Terug bij het huisje vertrekken de kinderen meteen weer het water in. Rick en ik blijven lezen tot mijn buikpijn minder is. Dan gaan ook wij in het warme zeewater dobberen.

Het fijne is, dat we enkel een baddoek mee hoeven te nemen, we lopen zo van het huisje de zee in. Wat is het internet toch fantastisch, want dat is hoe ik dit huisje heb gevonden!

De anderen gaan zich afspoelen in het zwembad, maar ik blijf in de zee. Dit is zo ontspannend! Toen ik met Petra hier was genoten we al van de vele verschillende vogels en nu doe ik dat weer. Ik zie een kleine vogel heel bekwaam vissen, een witte vogel met knalrode bek pikt in het zand en pelikanen vliegen telkens hooghartig over.

Na alle douches en dergelijke zijn we eindelijk om half acht klaar voor het avondeten. Nu is het dicht bij zonsondergang, dus ik wil graag een restaurant aan het strand om die te zien.

Tot onze verbazing is dat nog niet zo makkelijk te vinden. De meeste gebouwen aan het strand zijn prive huisjes, zoals het onze. Pas in North Redington Beach vinden we Mango's bij het Doubletree hotel.

We krijgen een tafel op het terras en de zonsondergang is prachtig!!! Maar het restaurant haalt niet bij dat van gisteren. Kwa atmosfeer, maar ook kwa voedsel en dat is voor een Doubletree, toch een betere keten, geen goede advertentie.


Kai's zoete aardappel chips zijn compleet verbrand. Als we dat aan de serveerder vertellen, vraagt hij of we nieuwe willen, maar het is inmiddels al tijd voor het hoofdgerecht, dus Rick zegt "Nee". We betalen er toch voor, ondanks, dat ze duidelijk zwart geblakerd zijn (voor degenen, die nog niet in de VS zijn geweest, dit is ongewoon).

Katja en ik hebben de tonijn als hoofdgerecht en die is taai! Dat heb ik nog nooit meegemaakt! Soms is het droog of zo, maar taai? Het is geen biefstuk! Rick wil niet, dat we er iets over zeggen, hun gefrituurde grouper was lekker.

Ondanks de mooie zonsondergang (waarvoor we wel naar het strand moeten lopen, want vanaf onze tafel kijken we tegen struiken aan) is Mango's geen restaurant, dat ik aanraad. Te duur voor wat het te bieden heeft.

Maar wij zijn op vakantie en ik schrijf dit enkel als informatie voor eventuele toekomstige bezoekers. Want al met al genieten wij van onze maaltijd hier!

Thuis kijken we Men in Black II. Heel grappig! Morgen hoop ik eerder op te staan, de ochtend is hier goud (vind ik dan!)!

Net als gisteren volgen foto's later!

zaterdag, juni 23, 2007

Indian Rocks Beach

De Residence Inn blijkt een super slaapplaats, het is een nieuw hotel en de matras dus ook. Ik slaap als een roos! En toch ben ik om kwart over zeven alweer klaar wakker. Maar we hebben de kinderen beloofd, dat we niet zo vroeg op zouden staan, dus ik draai me nog eens om.

Om kwart voor negen heb ik het echter echt gehad met het bed. Met groot (!) protest worden de pogingen van Rick en mij om de kinderen op te krijgen begroet. Voor hen is 9 uur niet uitslapen! Tja...

Het ontbijt van het hotel is er maar tot 10 uur en ik ga als eerste naar beneden. Laten we zeggen, dat de sfeer in de hotelkamer allerminst vredig is en het daarbij laten. Ik geniet even van de rust, als ik alleen aan een tafeltje roerei en een muffin opeet! Soms kan het reizen met tieners en een pre-tiener echt wel wat geduld eisen!

Maar het ontbijt is lekker en de koffie heerlijk sterk. Ik vind de vanille smaak koffiemelk erbij heel smakelijk. Net als ik klaar ben, komt de rest van het gezin naar beneden. Het is Rick kennelijk gelukt de gemoederen wat te bedaren en we hebben toch nog een gezellig ontbijt.

Op mijn blog van gisteren schreef Petra in NC, dat we vlakbij Jumbolair zijn, waar John Travolta een huis heeft. We hebben ruim de tijd om naar Indian Rocks Beach te gaan, want we kunnen pas om 15 uur in ons huisje.

Op de MIO is Jumbolair niet te vinden, maar ik vind de website wel. Daar staan redelijke richtingsaanwijzingen op, maar het duurt toch nog even, voor we de buurt vinden. Deze hele buurt bestaat uit huizen, waar mensen in plaats van een auto een vliegtuig in hun oprit hebben staan.

Het is leuk om te zien, hoewel we door de hekken heen moeten kijken. Er is geen kip te zien, dus Travolta is hoogstwaarschijnlijk niet thuis. Toch grappig om gezien te hebben (bedankt, Petra!).

We maken goede tijd verder naar het zuiden, maar net voor Tampa komen we in de file terecht. We zien niet ver voor ons, dat er een flink ongeluk is gebeurd. We kruipen voort en net als we er bijna zijn (zo'n tiental auto's voor ons) worden we stil gezet.

Een motorrijder wijst naar boven en daar zien we inderdaad een helicopter aankomen, die niet ver van ons af op het wegdek landt. Oef, dat moet echt een fiks ongeluk zijn geweest! Het lijkt zo ER wel! Rick neemt gauw een paar ramptoerist foto's.


Een half uurtje later, nadat er ook een ambulance met het tweede gewonde weg is gereden, mogen we langs het gebeuren. De auto, waar de slachtoffers inzaten, is helemaal in de prak. Maar er is geen andere auto te zien, dus we denken, dat ze op de een of andere manier over de kop zijn gegaan. Eng!!

Zonder verder oponthoud komen we in Tampa aan en net voor we over de brug naar Indian Rocks Beach gaan vinden we een restaurant voor de lunch. Het is hoog tijd, 14 uur al, en we hebben allemaal flinke honger!

De keuze valt op Tucson Southwest Grill, waar we lekker buiten kunnen zitten. De serveerder is prompt en grappig en de zalm wrap zeer smakelijk.

En zo komen we precies om drie uur op onze bestemming aan. De beschrijving om binnen te komen leek cryptisch op papier, maar het lukt zomaar helemaal. We hebben een huisje met drie slaapkamers met een goed uitzicht op de Golf van Mexico.




Als je goed kijkt zie je Saskia op het balkon van het tweede huisje, het onze

Veel dichter bij het strand zouden we niet kunnen zitten! Het is ongeveer tien passen buiten onze voordeur. Na het uitpakken hijsen we ons allemaal in zwempak en binnen het uur liggen we in de warme (echt! zeker 30 graden) Golf van Mexico!

Katja, Kai en ik zwemmen naar een boei 100 meter de zee in en we gooien een football naar elkaar. Daarna hebben Kai, Saskia en Rick zin om naar het zwembad te gaan. Dat is maar een postzegel grootte, dus Katja en ik vinden de zee veel interessanter.

We dobberen daar nog zeker een uur lekker. We kijken naar de langsvliegende pelikanen en de springende vissen. En natuurlijk zijn de mensen op het strand ook de moeite waard om te bekijken. En het water voelt zo heerlijk, ik voel mijn spieren ontspannen! Vanavond voel ik me beter dan ik me in lange tijd heb gevoeld (misschien zijn al die oude mensen, die we hier zien toch nog niet zo gek)!!

Om een uur of vijf maken we ons klaar om naar de supermarkt te gaan. In het huisje zijn de hoogste benodigdheden al aanwezig, maar we zijn van plan tenminste ontbijt en soms lunch ook daar te eten. De Publix biedt uitkomst en met een karretje vol komen we weer buiten.

Nadat we de boodschappen weer thuis hebben afgezet gaan we op zoek naar een restaurant. Op mijn verzoek gaan we richting Clearwater Beach, want daar was ik met Petra in november ook.

We rijden langs het complex waar Petra's tante Olga woont, ik ga haar morgen proberen op te bellen, hopelijk kunnen we een ontmoeting organiseren.

In Clearwater Beach is het gigantisch druk, maar we hebben al een leuk restaurant gezien. Jimmy's Fish House, een restaurant met allerlei tafeltjes buiten en een bandje met steeldrums.

We kunnen zo de zonsondergang zien en Katja en ik delen een "Seafood Martini": een groot glas met 4 oesters, 4 gamba's, 4 crabpoten en tonijn. We likken onze vingers erbij af!

Mijn hoofdgerecht stel ik samen van 12 oesters en een tomatensalade. We genieten allemaal van het buiten zitten, de muziek en het lekkere eten. Nu zijn we echt op vakantie!

(foto's volgen, de internet aansluiting hier is te langzaam om ze op te laden.)

vrijdag, juni 22, 2007

In Ocala, Florida

Gisteravond zijn we laat gaan slapen. Katja bedacht zich namelijk om middernacht, dat ze het deurtje van de hamsterkooi niet goed dicht had gedaan. Hierdoor moest ze Leah bellen, die door het donker ons huis binnenging en het deurtje vastzette. Om kwart over twaalf hadden we eindelijk rust en de hamster is hopelijk veilig van drie jagende katten.

Ondanks het late uur ben ik om half acht weer klaarwakker, na heel raar gedroomd te hebben. De rest ligt nog in diepe rust. Ik doe mijn ochtendoefeningen en neem alvast een douche.

Dan pas gaat Ricks wekker. Binnen een half uur zijn Rick en ik helemaal klaar en brengen de bagage vast naar de auto. Als we terugkomen zijn de tieners gedoucht en we gaan gezamenlijk naar beneden om van het (inbegrepen) ontbijt te genieten.

Embassy Suites is wat dat betreft heel goed. Je kunt een omelet met allerlei ingredienten bestellen, eieren op allerlei manieren gemaakt, pancakes, wafels, worstjes, bacon, muffins, bagels, fruit en meer.

Mijn keuze valt op een omelet met allerlei groentes en jalapenos, een bakje grits en een grapefruit. Je weet, dat je in het zuiden bent, als "grits" een deel van het ontbijt uitmaakt. Het is een soort griesmeelpap, die ik alleen lekker vind met zout en peper.

Ook door het accent van de mensen, die we horen praten, wanen we ons bijna in het buitenland. Het valt me op, dat ik hen veel beter versta, dan Rick. Waarschijnlijk omdat ik jarenlang allerlei accenten heb gehoord als reisagente.

Om half tien rijden we weg uit Charlotte, via de interstate 85 in zuidelijke richting. Ik neem de eerste rij etappe voor mijn rekening. Zo vroeg in de ochtend voel ik me nog het best. Het is druk, maar toch rijdt het lekker door.

Al snel rijden we de grens met South Carolina over. Het landschap is hier heel bosrijk, maar ook wat saai. Van de hogere bergen in Virginia zijn we nu in glooiend landschap beland, dat steeds vlakker wordt. Op een gegeven moment komen we langs een enorme Perzik Watertoren! Jammer, dat ik rijd, anders had ik zeker een foto genomen. Maar ik heb er online ook een gevonden.


Het is hier flink warm, al gauw meer dan 30 graden! Katja wil ook heel graag rijden en na een benzine stop gaat ze het proberen. Na wat onwennig invoegen gaat het prima.

De eerste mijlen zeg ik haar nog, wanneer het goed is om in te halen, maar al gauw doet ze het helemaal zelf. Dit is waardevolle training, want over een jaar zal zij (zeker als ze naar Virginia Tech zal gaan) urenlang op de interstates doorbrengen.

Katja rijdt anderhalf uur, van South Carolina Georgia in, en dan krijgen we allemaal trek. Zo'n vijftig mijl van Atlanta vinden we een Zaxby's. Dit is een keten, waar we nog nooit van gehoord hebben. Het ziet er leuk uit en ze verkopen allerlei kipgerechten.

Mijn "blackened" (zuidelijke specerijen) gegrilde kip salade is erg lekker! Ook de anderen smullen van hun maal. Het is weer eens wat anders, dan de geijkte drive thru!

Rick neemt nu het stuur over en leidt ons bekwaam door het wel heel dicht verkeer bij Atlanta. Hier komen we een aantal keren in de file te staan en we zijn niet eens zo dicht bij de stad. Ook hangen er borden met "smog alert". Het lijkt ons bijna drukker, dan in ons gebied, hoewel dat nauwelijks mogelijk lijkt. Uiteindelijk komen we op de interstate 75 terecht, die ons naar Florida zal brengen.

Gelukkig laten we de files al snel achter ons en schieten lekker op. Bij de volgende pit stop wil Saskia graag een aardbeien milk shake van McDonald's. Een paar minuten later horen we achterin: "Eeewwww!" Er komt groene vloeistof uit de milk shake, die roze zou moeten zijn.

Allerlei mogelijkheden van wat dat zou kunnen zijn passeren de revue. Eerlijk gezegd zou ik, als ik Saskia was, geen zin meer hebben hierna. Ik word althans misselijk bij het horen van sommige suggesties!

Bij de McDonald's drive thru zegt het meisje met een sterk zuidelijk accent: "Oh, dat komt door onze nieuwe Shrek shake!" Rick en de kinderen hebben tot mijn grote verbazing niets verstaan van wat ze zei! Ik verstond het prima! Nanana (ok, dat zei ik niet, maar ik dacht het wel).

Hier hebben we toch wel heel hard om moeten lachen. Want Shrek is natuurlijk vies en vieze dingen waren beslist als eerste op de lijst van mogelijkheden, toen het groene werd ontdekt. We krijgen een perfect roze milkshake terug en Saskia is tevreden.

Onderweg zien we eindeloos veel perzikboomgaarden en billboards voor perzik boerderijen en markten. Ook pecans zijn iets, waar Georgia bekend om is en ook daarvan zijn er volgens de borden veel te koop.

Maar wij, of althans Rick, racen verder. Rick kan niet wachten tot we in Florida zijn! Ik chat intussen met een groep Nederlandse vrouwen. Net een theekransje, al is het voor hen later op de avond.

Eindelijk om een uur of zes (alle Nederlandse dames liggen dan alweer op een oor, want het is voor hen middernacht) gaan we de grens met Florida over. Dit wordt enkel aangeduid door een saai groen met wit bord, dat "Florida State Line" verkondigt. Maar we zien meteen een palmboom, dat maakt het onmiddelijk tropisch!

Vroeger stond daar een enthousiast bord met "Welcome to Florida, the Sunshine State". Maar wij denken, dat die is weggehaald, omdat alle toeristen stopten voor een foto.


Nu kun je die een paar mijl verderop maken bij het "Welcome Center" (dat er heel modern uitziet). Ik ben de enige, die het groen met witte bord opvalt, de rest is in Florida voor ze het weten, al hebben ze al mijlenlang gezeurd van "wanneer zijn we er nou?".

Rick heeft vorig jaar zijn leven al gewaagd voor het bord langs interstate 95, dus vandaag rijden we voorbij het Welcome Center. Optimistisch als Rick is verkondigt hij, dat we binnenkort gaan eten.

Muziek voor mijn oren, want mijn maag knort alweer. Op zulke dagen eten we drie maaltijden met vrijwel geen tussendoortjes. Maar Florida is ook weer een enorme staat met veel lege gebieden. Wel zien we allerlei mooie koeien met hun kalveren en witte vogels, die er ook bij zijn.

Pas zo'n vijftig kilometer later vinden we een gebied met allerlei ketens bij Lake City. Onze keus valt om te beginnen op Texas Roadhouse. Daar zien we echter de rij wachtenden al uit de deur komen! Jammer, want wij hebben er geen in de buurt en het is altijd lekker eten als we op reis zijn.

Even verderop zien we een Ruby Tuesday's. Ook dit is meestal een prima restaurant, dus we proberen het hier weer. Gelukkig krijgen we nu meteen een tafel en het is niet eens zo heel koud (in het zuiden zijn de restaurants vaak ijzig binnen).

We bestellen allemaal de salad bar. Daarbij neem ik de crabcake sandwich. Die crabcake is super, grote stukken crab. Ook hun frietjes zijn erg lekker. Al met al een goede maaltijd met fijne bediening en absoluut niet duur (mijn maaltijd kostte $13).

Optimistisch als Rick is belooft hij de kinderen, dat we binnen het uur in ons hotel zullen zijn. Maar dan blijkt heel Gainesville vol te zitten. Oeps! Het ene na het andere hotel geeft nul op het rekest.

Na de derde exit met volle hotels rijden we opeens weer niemandsland binnen! Echt niemandsland, het is aardedonker, alsof er niemand woont (is waarschijnlijk ook zo).

Voorzichtig opper ik, dat Ocala misschien toch de beste bestemming is (34 mijl verderop, niets is hier om de hoek!). Rick wil nog geloven, dat we onderweg iets vinden, maar ik krijg gelijk (zoals altijd, hi hi).

In Ocala vinden we de Residence Inn, waar we nu zijn neergestreken. De kinderen hebben ieder hun eigen bed en Rick en ik delen een king size. Morgen hebben we geen haast, want de check in is pas om 15 uur! We zijn zo'n drie uur weg van onze bestemming.

donderdag, juni 21, 2007

Op doorreis in Charlotte, North Carolina

Alweer ben ik veel vroeger klaarwakker, dan ik eigenlijk zou willen. De zon schijnt door de lamellen en er is nog zoveel te doen, voor we op weg gaan vandaag! Het is alweer heerlijk weer en niet vochtig. Ik doe mijn gewichten routine dus lekker op het deck.

Na de cereal en een kop koffie neem ik Cosmo mee naar het W&OD pad. Onze laatste wandeling in tien dagen, ik zal hem echt missen! Ik heb nog wel gezocht naar huisjes in Florida, die honden toestaan, maar die zagen er niet echt lekker uit!

We lopen anderhalve mijl naar het westen, ik met mijn acht pond gewichten, zodat ik ook nog het gevoel heb wat krachttraining te doen. Wat is het pad groen! Het lijkt werkelijk wel een jungle! Coso geniet en ik ook!

Na een uurtje zijn we terug bij de auto. Iedereen is thuis inmiddels wakker en hard aan het inpakken. Omdat ik gisteren al het leeuwendeel heb gedaan hoef ik enkel te douchen en mijn toiletspullen in te pakken.

Saskia is ook al klaar, dus samen werpen we ons op om Cosmo weg te brengen. Het is even slikken met afscheid nemen, maar hij gaat graag mee en ze zullen drie keer per dag met hem wandelen.

Op de terugweg halen we snacks en drinken bij Safeway en lunch voor Rick en mij bij Subway. Alles is inmiddels ingepakt en Rick en ik laden de tassen in. Ook doen we dit keer een paar tassen bovenop de auto. Met zijn vijven heb je heel wat bagage en de Windstar heeft eigenlijk maar bar weinig ruimte daarvoor.

Om kwart over twee rijden we onze oprit af. Ik begin met chaufferen, zodat Rick nog wat werk kan verrichten. We hebben besloten de meest westelijke route te nemen om vakantie verkeer op de altijd drukke interstate 95 te vermijden.

Wie met ons mee wil “rijden” kan op de kaart interstate 66 opzoeken, die ligt vlakbij ons huis en we rijden die tot het einde in westelijke richting. Na een paar korte stukjes langzaam rijdend verkeer kan ik het gaspedaal flink intrappen!

Met een snelheid van zo’n 120 km per uur schieten we lekker op. Een uurtje later rijden we interstate 81 op in zuidelijke richting. Die zullen we voor meer dan 200 mijl volgen.

Dan word me weer helemaal duidelijk, hoe enorm groot Virginia toch is! Op het moment, dat ik dit schrijf zijn we al vijf uur onderweg en nog de staat niet uit (ok, nog 19 mijl te gaan, maar toch!).

Interstate 81 is prachtig, hij loopt hier door de Shenandoah Vallei en we hebben zicht op de Blue Ridge bergen, die er van hieruit ook blauw uitzien. We komen langs velden met gewassen en overal staan koeien en stieren. Hier is het land niet verdeeld in weilanden, ieder stukje gras op de heuvels wordt benut. Grote graan- en melksilos laten zien, waar de boerderijen zijn. En een enkele mooie, oude rode schuur geeft het landschap karakter.

Na twee uur rijden maken we een pitstop bij een van de Rest Areas. Het valt me op, hoe schoon de wc’s hier zijn. Ook trekken ze automatisch door en reageren de zeepdoos en de kraan op onze handbewegingen. Binnen tien minuten zitten we weer in de auto en gaan verder naar het zuiden.

We rijden langs Roanoke en langs Blacksburg, het stadje, waar Virginia Tech is gelegen. Het is toch een goede vier uur rijden hierheen, dus als Katja hier gaat studeren zit ze ook niet om de hoek!

Maar wat een prachtige omgeving! De natuur is hier adembenemend en ik voel me weer heel bevoorrecht om in deze staat te wonen.

Inmiddels is het etenstijd voor zowel de mensen als de van. We besluiten eens een kijkje in Radford te nemen, omdat daar ook een universiteit ligt. Het blijkt echter een nogal saai stadje met veel tanning salons en tattoo parlors, maar geen leuke restaurants.

Gelukkig vinden we net buiten het stadje een Applebee’s, waar iedereen het eten wel lekker vindt. Ze hebben daar een Weight Watchers menu, dat super lekker is! Katja kiest er de teriyaki steak en garnalen spiesjes van en ik de tilapia met salsa en broccoli. Heerlijk!

Met volle buiken en een volle tank zetten we onze reis voort. Ons einddoel wordt Charlotte, North Carolina. Vlak na Radford draaien we de interstate 77 op. Deze weg is ronduit leeg!

Rick en ik zijn het er over eens, dat deze route ons heel goed bevalt. Hij is wel (een stuk) langer, dan de directe route over I-95, maar een stuk minder stressvol. Plus de omgeving is prachtig met sterk afwisselend landschap. Mapquest geeft aan, dat we op deze manier slechts 25 mijl hebben omgereden!

Zo’n twintig mijl voor Charlotte bel ik eerst de Homewood Suites. Die is helaas vol. De Embassy Suites, daarentegen, heeft nog wel plaats. We krijgen een ruime suite, hoewel de “dubbele” bedden wel erg smal zijn. Gelukkig liggen er fluwelen spreien op, die Kai en Saskia als matras gebruiken. Zo hebben Rick en ik ieder een bed voor onszelf. Hopelijk slapen we zo allemaal goed!

woensdag, juni 20, 2007

Denk je, dat het een rustig dagje zal worden...

Als ik wakker word, zie ik, dat het buiten bewolkt is. Het is meteen een stuk minder makkelijk om op te staan! Maar ik heb met Mary Ellen afgesproken om negen uur te gaan hardlopen, dus hijs me om half negen het bed uit.

Cosmo heeft werkelijk een flinke blaas, want hij ligt nog (letterlijk, een grappig gezicht, met zijn tong uit zijn bek) op een oor. Maar buiten plast hij twee keer enorm. We hebben daar geluk mee, want andere mensen, die we kennen, met een border collie van zijn leeftijd, moeten er iedere dag al om half zeven uit.

Gauw eet ik ontbijt, drink een kop koffie en doe mijn ochtendoefeningen. Mary Ellen klopt, zodat ze de rest van het gezin niet wekt. Het begint net te regenen, al is het maar gedruppel. We besluiten een baseball cap op te zetten, die helpt het water uit de ogen te houden.

Halverwege ons parcours (we houden ons vandaag aan de geijkte vijf kilometer, die we vaak lopen) wordt het droog. Het is nog erg vochtig en ik doe die pet af, veel te warm!

We lopen iedere keer weer beter, onze tijd is dit keer 29 minuten. Helaas heb ik wel nog erge last van mijn been, als dat probleem er niet zou zijn, weet ik zeker, dat ik sneller zou lopen.

Thuis ligt alles nog in diepe rust (behalve Cosmo). Hem neem ik mee naar het hondenpark. Het is beduidend koeler buiten, dan gisteren, dus ik hoop, dat er heel wat honden zullen zijn.

Maar er is tot onze teleurstelling niemand. Ik weet, dat Ray, de "dog walker", iedere dag rond deze tijd komt en inderdaad rijdt zijn rode truck zo'n tien minuten later de parkeerplaats op. Cosmo gaat gelijk naar het hek om te begroeten.


Dixie en Cosmo in afwachting van nieuwe vriendjes

Vandaag heeft Ray drie honden mee. Dixie, zijn eigen Shiloh herder, Ranger, die hij ook iedere dag mee heeft en Cloe, een lieve Engelse setter. Cosmo is meteen in de zevende hemel.

En daarna komt hond na hond binnen! Om half elf rennen er tien honden rond! Ray zegt grappend, dat hij aan het werk is, maar wat doen wij daar allemaal zo midden op een woensdagochtend. Ik verbaas me er inderdaad ook wel over. Maar er zijn studenten en gepensioneerden en thuisblijfmoeders, zoals ik.

Cosmo heeft in ieder geval zoals altijd de tijd van zijn leven. Zijn speelkameraadjes van vandaag zijn 4 maanden oude Argentijnse Dogo puppies. Een vrouwtje en een mannetje, ze zijn schattig!


Cosmo met Ranger en de twee "dogo" puppies

Intussen probeer ik Cosmo ook te leren wel naar me toe te komen, als ik hem roep, ook al is hij aan het spelen. De trainer adviseerde snoepjes. Die bied ik aan en binnen de korste keren heb ik zeven honden om me heen staan, iedereen, behalve Cosmo!

Even later komt hij toch maar even kijken, krijgt zijn snoepje en mag dan verder spelen. Zo denkt hij niet meteen, dat ik hem weghaal uit zijn spel, als ik hem roep. Na meer dan een uur spelen is hij helemaal uitgeput en is het makkelijk hem weer aan te lijnen.

Thuis is alleen Saskia op, dus ik bonjour de anderen nu ook uit bed. Saskia had gisteren weer last van haar ingewanden, dus vandaag is ze op een yoghurt, wit brood en rijst dieet. Bij Giant haal ik gauw yoghurt voor haar, want Cosmo eet die ook en hij is bijna op.

De lunch eten we buiten en van de wolken van vanochtend is niets meer te merken. De lucht is stralend blauw, het is 27 graden en er staat een verkoelend briesje uit het noorden. Dat laatste doet me ook besluiten niet te gaan zwemmen. Ik ben echt iemand, voor wie het superwarm moet zijn om me in het water te begeven!

Na mijn douche haal ik de tassen en koffers te voorschijn en begin alvast in te pakken voor Saskia en mezelf. De anderen zullen mij hun kleding later geven. Die van Katja en Kai zitten nog in de was, die ik maar ben begonnen (is eigenlijk Katja's taak). Maar zij zal Leah na vandaag tot eind augustus niet zien, dus ik laat ze maar lekker samen zijn.

Na het inpakken installeer ik me lekker op het deck met mijn laptop, het lijkt alsof ik een heerlijke lange, rustige middag voor de boeg heb. Kai en Charlie spelen op de computer boven, Saskia en Kaylee spelen Sims beneden.

Om kwart over twee hoor ik opeens allerlei sirenes aankomen. Het geluid blijft maar doorgaan, dus ik bedenk me, dat er vast iets ergs gebeurd moet zijn.

Als ik boven de was in de droogtrommel doe, zie ik tot mijn ontzetting een ambulance voor onze brievenbus staan en daarachter een brandweerwagen en drie politieauto's (twee "undercover" en een Fairfax County wagen (dat is al vreemd, want dit is de jurisdictie van de Vienna politie)).

Terwijl ik mijn voortuin in loop zie ik in de hoek van mijn oog mensen aan de zijkant van ons huis. Er ligt een heel erg bebloede vrouw hard te huilen. Ik vraag aan de EMT, die erbij zit, wat er gebeurd is (ik vreesde heel erg een kind uit de cul de sac daar aan te treffen, dus stond echt te trillen). Hij vraagt of ik haar ken en als ik ontkennend antwoord, zegt hij: "Can you give her some privacy, then".

Net of ik een ramptoerist ben! Ik antwoord, dat dit mijn voortuin is en dat je niet iedere dag een ernstig gewond iemand daar hebt liggen!!! Hij zegt, op een ongeduldige toon, dat ik maar met de politie moet gaan praten.

Dan zie ik mijn buurvrouw, Jennifer, staan, die vertelt, dat de vrouw bij haar heel hard op het raam heeft geklopt, maar dat ze haar deur niet open wilde doen. Ze heeft twee kleintjes en zag niet, dat de vrouw zo gewond was. Ze dacht, dat ze misschien dronken was (en eerlijk gezegd was dat ook mijn eerste gedachte, toen ik haar daar zo zag liggen). Ze heeft wel de politie gebeld (gelukkig!).


De scene, die ik van boven af zag (door de webcam genomen)

Later komt er een politieagent hier vragen, wat ik gezien heb. Tja, niets dus! Ik zat achter het huis en daar zijn we omringd door bomen. De ambulance is inmiddels met gillende sirenes vertrokken.

Op mijn vraag of het een hit and run was, antwoordt hij, dat ze passagier was in een auto, die al allerlei "incidenten" had veroorzaakt in Tysons Corner (auto's van de weg geduwd en aangereden e.d.) en dat zij daar niet meer bij wilde horen. Toen hij dus in deze buurt langzamer ging rijden (nog steeds 35mph!) heeft ze zich voor onze cul de sac uit de auto gegooid. Hij zegt, dat ze zwaargewond is, maar niet levensbedreigend.

Phew, denk je lekker een middagje rustig van het prachtige weer te genieten! Maar Goddank was het geen kind uit de buurt!!! Nu ik weer wat bij mijn positieven ben, realiseer ik me, dat ik haar heb horen huilen en jammeren in onze voortuin.

Net voordat ik de sirenes hoorde, hoorde ik vreemde geluiden, maar ik dacht, dat het spelende kinderen waren. Het waaide nogal hard, dus het geluid werd veranderd, denk ik. Achteraf ben ik blij, dat het de EMT was, die haar eerst vond. Ik vond het met die man erbij al schokkend genoeg, dat er zo'n zwaar gewonde vrouw in onze voortuin lag!

Toen iedereen weg was ben ik online gaan kijken of ik iets over het verhaal terug kon vinden. Maar tot dusver is er niets te vinden. Ik stond echt te trillen op mijn benen, vooral ook, omdat ik vreesde, dat het een bekende was. En nu staat het beeld van die bebloede, zwaar gewonde vrouw constant op mijn netvlies gegrift! Hopelijk is die chauffeur ook gevonden, doodeng, allemaal!

Rick belt om vier uur, dat hij geland is. Weliswaar 45 minuten vertraagd, maar hij heeft nog geluk. Vanwege een complete computer crash van United Airlines waren hun vluchten in het hele land ernstig vertraagd of zelfs gecanceled!

Het is zulk lekker weer, we eten buiten en computeren buiten! Morgen zullen we rond het middag uur vertrekken voor onze reis naar het zuiden. De laptops gaan mee en we hebben waarschijnlijk internet. Als dat zo is, houd ik iedereen natuurlijk op de hoogte! Zo niet, dan tot 1 of 2 juli!

dinsdag, juni 19, 2007

Code orange ozone alert

Nu heb ik eens de kans om uit te slapen, ben ik om half acht echt klaar wakker! Saskia ligt nog diep in slaap naast me, dus ik sta zachtjes op. Als eerste open ik de deur naar het deck, zoals vrijwel iedere zomerse ochtend.

De warme lucht vliegt me al tegemoet, het is zo vroeg in de ochtend al 27 graden! Mary Ellen belt, dat ze van alles gaande heeft vanochtend en we stellen ons loopje, ook al omdat het wel erg heet en vochtig is, uit tot morgenochtend.

Dat komt heel goed uit, want nu kan ik met Christine gaan lopen. Dat hebben we al zo lang niet meer gedaan! We spreken om tien uur af bij haar thuis.

Daarvoor neem ik Cosmo nog gauw even mee naar het hondenpark. Op deze hete dagen is het zo het beste voor hem om zijn beweging te krijgen. Een wandeling is te heet, want veel schaduwrijke plekken zijn er niet.

Als we aankomen is er niemand, dus ik speel voetbal met hem met een lekke voetbal. Hij graaft ook flink en ruikt alle geuren van andere honden in het park. Iedere keer als er een auto langs komt loopt hij afwachtend naar het hek.

Uiteindelijk komt het eerste speelkameraadje te voet binnen. De corgi-chow chow mix blijkt te horen bij een moeder van een van Saskia's klasgenootjes. En laat ik nu haar voornaam totaal vergeten zijn! Ik weet nog wel, dat haar dochter Amanda heet, maar ik kan haar niet met goed fatsoen "Amanda's Mom" noemen, zoals we tegen de kinderen wel vaak doen.

Dat heb ik nu zo vaak! Ik herken gezichten uit duizenden, maar namen onthouden, ho maar! Tien minuten voor ik echt weg moet wordt het opeens druk. Ray komt met Ranger, die verbazingwekkend rustig is, het zal de hitte zijn. En er is een zwarte labrador, waarmee Cosmo lekker rent.

Maar dan moeten we er vandoor en het kost me moeite Cosmo te "vangen". Gisteren gaf Carol, de trainer, een goede tip: roep hem naar je toe, als je nog niet van plan bent weg te gaan en geef hem een snoepje. Anders is het net een kind en weet hij precies, dat als je hem vraagt te komen het tijd is om weg te gaan. Zo slim is hij inderdaad wel!

Als ik naar Christine's huis rijd hangen er waarschuwingen op de electronische borden boven de snelweg. De woorden zijn iets als: "Ride Public Transit or Carpool. Code Orange Ozone alert today".

De kwaliteit van de lucht, die we op zo'n dag inademen is niet gezond voor mensen met problemen aan de luchtwegen. Hen wordt geadviseerd binnen te blijven. Christine en ik hebben daar gelukkig geen last van en we lopen vijf mijl over het Rocky Run Stream Valley trail.

De natuur is hier zo mooi! De cardinalen zijn zoals altijd druk bezig en we horen spechten in de bomen hakken. Er staat een bordje met informatie over bevers, maar helaas laten die zich niet zien. Het pad ligt vrijwel geheel in de schaduw, maar ik kom toch flink bezweet terug!

Op de terugweg besluit ik, dat ik nog tijd heb om naar Petco en AAA te gaan. Zo bespaar ik op de tijd, dat ik de auto gebruik. Ik wil toch ook, hoe miniem ook, meewerken aan schonere lucht.

Bij Petco haal ik extra hamster voedsel voor Snrp, die dus inderdaad een hamster is, dat was ik even vergeten te vermelden. Hij heeft hier met Kerst ook al gelogeerd.

Ook Pandora, de slang, moet weer eens eten, dus voor haar haal ik een muis. En tenslotte haal ik genoeg kattenvoer voor de komende week.

Tot mijn verbazing is het vrijwel leeg bij de AAA. Kennelijk is het nog net voor het grote toeristenseizoen. Alleen al het vragen van de tourbooks voor North en South Carolina, Georgia en Florida geeft me een vakantiegevoel!

Om negen uur belde onze schoonmaakservice, dat ze graag "nu" wilden komen. Alle drie de kinderen lagen nog te slapen, dus ik heb ze gauw uit bed gebonjourd. Nu is het bijna twaalf uur en Saskia belt, dat ze er nog niet zijn!

De dames zelf spreken vrijwel geen Engels, maar degene, die het allemaal regelt wel. Ik bel haar dus en zij weet ook niet wat er gaande is. Als ik thuis kom zijn de dames net aangekomen. Ze doen altijd heel goed werk, dus ik laat het verder maar gaan. De kinderen zullen het vroege(re) opstaan ook wel weer overleven!

Gauw eet ik lunch en dan komt Laura met haar massagetafel. Ze heeft ook een speeltje mee voor Cosmo. Het is echt zo lief, hoe dol ze op onze dieren is! Ze zorgt iedere keer weer met veel plezier voor de katten, als we op reis zijn. Dit keer komt daar ook de hamster bij en dat vindt ze helemaal geen probleem.

De massages blijven pijnlijk, mijn hele rechterkant blijft vastzitten, ondanks al het bewegen. Dat is heel frustrerend, want meestal voel ik me met warm weer prima. Toch laat ik me er niet door terneerslaan, daarvoor geniet ik te veel van het zomerse weer!

Katja komt terug van haar lunch met de tandarts, waar ze het hele jaar heeft stage gelopen. Ze hebben bij een Chinees hier dichtbij gegeten. Wel heel leuk, dat hij haar zo op een lunch tracteerde (er waren ook een paar dames van zijn praktijk bij, hoor, anders was het wel vreemd geweest, zo'n oudere man met een 17-jarige). Hij heeft haar werk in zijn praktijk duidelijk erg gewaardeerd.

Zij gaat met mij mee naar Vienna, want ze heeft wat spullen nodig bij de Safeway. Ik stop als eerste bij EB Games, want ik heb Saskia de zoveelste versie van de Sims beloofd als cadeautje voor haar goede rapport. Deze Sims is in samenwerking met H&M, dat vind ik dan wel weer interessant.

Bij de Safeway vinden we alle toilet benodigdheden, maar ze hebben maar een tijdschrift, dat Katja op reis wil meenemen. Morgen bij de mall moet ze maar kijken, of er meer zijn. De rit naar Indian Rocks Beach zal ongeveer 15 uur bedragen, dus leesmateriaal is wel belangrijk!

Om kwart over drie komen Sylvia en Teddie en we gaan heerlijk zwemmen. Wat heb ik daar de hele dag naar uitgekeken!! Het water voelt lekker koel en natuurlijk is het met een vriendin nog gezelliger.


Teddie is niet uit het water te slaan, als het break is, is ze in het kinderbadje te vinden

Teddie is een schatje en een echt waterratje! We spelen met haar en in de "break" zegt Sylvia, dat ik gewoon mijn baantjes moet gaan trekken. Dat voelt erg fijn na de harde massage! Water werkt toch echt wel therapeutisch. Ik zwem mijn 20 banen in net iets meer dan tien minuten, niet gek.


Poseren voor de camera, wat een lieverdje! Mijn dames doen dat allang niet meer vrijwillig!

De lucht betrekt steeds meer, maar het blijft drukkend warm. Ieder moment verwacht ik, dat ze donder zullen horen en het zwembad gesloten wordt. Maar dat gebeurt niet en rond half zes vissen we Teddie uit het water en nemen afscheid. We gaan proberen dit deze zomer te herhalen, maar met alle reizen en kampen weten we niet of dat gaat lukken.

Katja B. belt, dat de verhuizers vandaag al alles hebben ingepakt. Terwijl we proberen te bedenken, wanneer we nog even afscheid kunnen nemen, bedenken we, dat we beiden uit eten willen met de kinderen. Mijn Katja heeft een etentje met de American Cancer Society vrijwilligers voor de Relay for Life, dus die komt niet mee.

Met Kai en Saskia begeef ik me dus naar Glory Days. Terwijl we op Katja en haar kinderen wachten bestellen we vast frietjes met kaas. Saskia speelt spelletjes en een kwartier later komt Katja aan.

Het wordt gezellig, al heeft Saskia weer last van haar buik. Niet echt verbazingwekkend, ze weigerde zich aan een dieet te houden om haar ingewanden tot rust te brengen. Morgen zal ze toch echt aan dat dieet vast zitten en ik geloof, dat ze dat zelf ook wel weet.

Het afscheid van Katja is even flink slikken, maar we weten, dat we elkaar begin juli weer zullen zien (als zij hier is voor een beugelaanpassing). En ik ben vast van plan om naar Raleigh te gaan om hen op te zoeken en ook om Petra daar te ontmoeten.

De rest van de avond kijken we America's Got Talent. En we wachten op de beloofde onweersbuien. We hebben de regen hard nodig, maar naar de radar kijkend regent het overal, behalve bij ons!

maandag, juni 18, 2007

Zomervakantie!!!

De wekker gaat om kwart over zes, voor het laatst in bijna drie maanden. Katja gaat vandaag als enige nog naar school. Zij wil haar cijfers weten en nog afscheid nemen van een aantal leerkrachten. Kai daarentegen weet, dat zijn vrienden ook niet naar school gaan en verkiest het uit te slapen. Er wordt vandaag niet nagegaan welke kinderen er wel of niet zijn.

Vanwege Saskia's malaise dit weekend laten we haar ook maar uitslapen. Ook zij mist niets, want vandaag is er enkel de graduation van de sixth grade. Maar ze zou ook haar rapport krijgen, dus ik bel de school, hoe ik dat het beste kan aanpakken. Mrs. Esterson zal er nog tot ver na de laatste bel zijn, wordt me verteld, dus ik zal het later vandaag op gaan halen.

Als ik om kwart voor acht naar beneden kom is Katja alweer terug uit school! Ik hoor Rick enthousiast roepen, want Katja's cijferlijst is schitterend! Ze heeft allemaal A's en een B+ op haar laatste rapport van het jaar en de eindcijfers 5 A's, 1 B+ (AP English, dus dat telt mee als een A) en 1 B (AP Biology, dus dat telt mee als een B+).

Echt fantastisch van een meisje, dat tot en met de zevende klas maar een middelmatige studente was. Ze heeft ervoor geblokt en met alles, wat ze naast haar schoolwerk dit jaar heeft gedaan, is het helemaal bewonderenswaardig. Haar GPA voor dit jaar was 3,785 en dat is echt erg goed. Trots zijn we zeker!

Katja brengt ook een nieuwe huisgenoot mee. Hij (we nemen althans aan, dat het een hij is) heeft al met Kerst bij ons gelogeerd, maar nu gaat zijn (zwangere) vrouwtje, Katja's AP Biology lerares, voorgoed weg van Madison High School. En nu zal Snrp dus voor de rest van zijn leven bij ons wonen. De katten liggen al meteen weer voor zijn kooi. Zucht!

Terwijl Rick boven inpakt, doe ik mijn gewichten routine buiten. Pff, het is warm! Maar het blijft een goede routine en ik heb na een half uur echt het gevoel hard gewerkt te hebben. Rick neemt afscheid, hij gaat naar Seattle en zal woensdagavond weer terug komen.

Kai wil nog blijven slapen, maar de meisjes gaan graag mee naar Cosmo's laatste les voor de zomer. We hebben een paar lessen gemist, dus dit is een extra les om in te halen. Als we aankomen is de kamer leeg, maar ik zie Hunter, de hond van Carol, de trainer, wel liggen.

Even later komt Carol inderdaad binnen en Pete ook. Pete doet al telkens mee met zijn toy poedel, Guinness, maar vandaag heeft hij Amber mee. Amber is anderhalf en een mini poedel. De kinderen zijn meteen weg van haar.

Nu we maar twee honden in de klas hebben gedraagt Cosmo zich voorbeeldig!! Hij doet alles, wat Saskia, Katja of ik van hem verlangen. Zoals Carol zegt: "He's being the perfect Aussie!" Nu zien we eens, wat hij echt kan, zonder afleiding! Het doet me eens te meer beseffen, dat we een fantastische hond hebben getroffen.

Het is goed, dat de meisjes mee zijn. Hondentraining gaat eigenlijk niet over de honden, maar over degenen, die ermee omgaan. Ook bij de meisjes blijkt dat weer. Saskia doet het heel goed met de authoritaire toon, vindt Carol. Katja is nog veel te lievig met Cosmo. Zij moet echt bevelen uit gaan delen en niet lievig vragen, want dan doet hij niets.

Het wordt een leerzaam uurtje voor de meisjes. Nu gaan we in september verder met de "intermediate" klas. Na de les winkelen we nog bij Petsmart. Katja vindt een of andere puzzel voor Snrp, waar ze later bijna een uur mee bezig is om in elkaar te zetten!

Op de terugweg besluiten we de zomer te vieren en door de McDonald's drive thru te rijden. Ik houd het bij de Asian Salad, maar de anderen bestellen McFlurries en kip sandwiches met frietjes. Mag best een keertje.

Dan haal ik Saskia's rapport op, dat ook bijzonder goed is: allemaal A's en O's. Sandy Esterson en ik kletsen nog even. Dit is een lerares, die ik zal missen, ze is echt een bekwaam iemand en Saskia heeft een heerlijk jaar bij haar gehad. Ik mag iemand, die zo helemaal niet aan stress onderhevig is, als zij, bijzonder graag! Don't worry, be happy, is haar motto. Hopelijk krijgen we volgend jaar weer zo iemand!

Op het deck probeer ik na de lunch wat te computeren, terwijl Saskia al naar het zwembad is. Het zweet druipt ervan af en de hitte van de laptop helpt niet mee. Ik
verkleed me in bikini, zonnebrandcreme op en op naar het zwembad!

Er wordt ijs geserveerd om de laatste schooldag te vieren. Ik ben net op tijd om naar binnen te gaan, want ik hoor van anderen, dat toegang is geweigerd aan anderen. Het zwembad zou te vol zijn.

Nu ben ik Nederlandse menigtes "gewend" en hierbij moet ik toch even stiekem lachen. Er is nog meer dan voldoende ruimte om een plaatsje te vinden, er zijn nog een heel stel stoelen leeg en het zwembad is, naar mijn gevoel, helemaal niet vol! In het Leusderbad werd het op zomerse dagen zo druk, dat je je nauwelijk kon bewegen.

Anderen vinden het ook belachelijk en het is duidelijk nog niet eerder voorgekomen. Maar ja, we hebben een nieuw managementbedrijf en die werken compleet volgens de regels. En dit zijn de regels van de brandweer.

Inmiddels heb ik mijn twintig banen erop zitten (ik moet wel lachen om de reacties van mijn buren, als ik ze vertel, dat ik dat heb gezwommen, je zou denken, dat ik een marathon heb afgelegd!). Met Erin, Mary en Serena dobber ik op een "noodle" in het bad, terwijl de kinderen hun verplichte kwartier pauze hebben. Superdeluxe!

We praten over boeken. Serena heeft vanavond een boekenclub bijeenkomst. Ik vraag haar, hoe ze het vindt om een boek, dat een ander bepaald heeft, te lezen. Dat is namelijk, wat mij van een boekenclub weerhoudt. Serena heeft hetzelfde probleem, maar doet mee voor het sociale aspect. Daar is ook iets voor te zeggen, natuurlijk.

Ook aan het dobberen moet weer een einde komen, al zou ik dit eeuwig kunnen doen. Ik zet Saskia om half vijf bij haar einde van het schooljaar zwembad feestje af. Dit feestje duurt tot half tien, maar ik vertel haar, dat ik tussen half acht en acht terug zal zijn.

Intussen ga ik naar Safeway om inkopen te doen voor onze reis. We zouden oorspronkelijk vrijdag weggaan, maar, omdat Rick een dag eerder terug zal zijn, dan hij verwachtte, gaan we nu donderdag al rijden. Dat betekent wel een dag minder om voor te bereiden, maar ik klaag niet!

Daarna laat ik mijn nagels doen, ook heel belangrijk. Kai belt op mijn mobieltje, hij is op het laatste moment uitgenodigd voor een zwembad feestje bij een schoolvriend, mag hij gaan? Van mij wel, maar Rick is op reis en ik ben nachtblind en mag eigenlijk niet in het donker rijden.

Even later belt Kai weer terug, dat Charlie's ouders hem kunnen brengen en halen. Heel fijn, al voel ik me wel schuldig, dat die ouders nu alles moeten doen. Argh, dat constante schuldgevoel!

Als ik weer mooie nagels heb gaan Katja en ik Mexicaans eten bij Tequila Grande. We kiezen ervoor om buiten te zitten, het is een lekkere zwoele zomeravond. Het terrasje is nog vrijwel leeg en kennelijk vergeten de serveerders, dat wij er zitten.

Na een tijdje ga ik weer naar binnen en vraag, of iemand weet, dat we daar zitten. Het is wel zo warm, dat je dorst krijgt, namelijk. Meteen daarna komt de serveerder. We genieten van onze gerechten, taco's met biefstuk voor Katja en fajita's met zalm, garnalen en mango voor mij.

Op de terugweg rijdt Katja (ik heb een wijntje op) en we halen Saskia op van haar feestje. Rick is inmiddels veilig aangekomen in Seattle. De kinderen spelen nog lang buiten, vuurvliegjes vangen is een favoriete bezigheid op het moment.

Nu zit ik te wachten op Kai's thuiskomst. Matt en Susan zijn op weg ze op te halen. Ik zie ernaar uit morgen geen wekker te hebben. Dat is zo'n luxe! Op naar 11 weken heerlijk warme dagen en lange nachten zonder wekker!