Onze webcam

Cul-de-sac Cam

vrijdag, augustus 31, 2007

Op weg naar Massachusetts

Al heel vroeg word ik wakker en bedenk me, dat ik echt enorm opzie tegen de lange rit met veel files vanmiddag. De gewoonlijke weg, die we rijden, leidt langs de grote steden Baltimore, Philadelphia en New York. Mede door de toll plaza's en het vakantieweekend verkeer vrees ik lange files.

Rick moet eerst nog werken en Saskia naar het open house van haar school, dus eerder dan een uur of drie zie ik ons niet vertrekken. Beneden surf ik naar Mapquest.com, dat nu ook toelaat meerdere stoppunten in te voeren. Ik probeer uit te zoeken, hoeveel langer in mijlen een route over het westen zou zijn.

Dat blijkt zo'n 75 mijl te zijn, iets meer dan een uur, dus. Volgens mij hebben we dat uur er zo uit met gemist oponthoud, dus ik bel Rick met het nieuws. Die is aanvankelijk niet overtuigd, maar als hij later de verkeersinformatie luistert wel.

Gisteravond kwam Katja thuis met een lekke band aan haar auto. Zij blijft dit weekend alleen thuis om te werken en haar schoolprojekten af te maken. Ze heeft haar auto dus hard nodig.

Tot mijn schaamte moet ik bekennen nog nooit een band verwisseld te hebben! En Rick moet naar zijn werk. Eindelijk kan ik dus mijn AAA lidmaatschap eens gebruiken. Ik bel ze, geef de nodige informatie en de zeer vriendelijke dame aan de andere kant van de lijn belooft voor half elf iemand hier te hebben.

Dat is nog een uur weg en AAA kennende komen ze aan het einde van de uiterste gegeven tijd. Zo heb ik dan nog tijd om met Mary Ellen te gaan hardlopen. Even die nerveuze energie, die ik voel, wegpuffen!

Gelukkig neem ik mijn mobieltje wel mee, want je zult altijd zien, na twee mijl gaat die af. De AAA meneer staat in onze oprit. Ik zeg hem aan te bellen, want Katja is er om hem de auto te wijzen.

Gauw lopen Mary Ellen en ik terug, maar bij aankomst is het hele karwei(tje) al gepiept en had ik er eigenlijk helemaal niet bij hoeven zijn. Vorige keren moest ik altijd nog mijn kaart laten zien en iets ondertekenen. Maar dit keer word ik op mijn woord vertrouwd. Prima!

Katja volgt mij met haar kevertje naar Merchant Tire in Vienna. Gelukkig kunnen ze hier de band vanochtend nog maken. Eerst zal geprobeerd worden hem te repareren, maar daar heb ik een hard hoofd in.

Inderdaad gaat, zodra we het huis binnenlopen, de telefoon met de mededeling, dat er een nieuwe band op zal moeten. Niet goedkoop: $160, maar ja, er is niets aan te doen. Katja moet er wel, per afspraak bij aanschaf van de auto, de helft van meebetalen. Iets, waar ze natuurlijk niet blij mee is, maar het is niet anders.

Het is inmiddels al bij elven en Saskia's open huis van school nadert. Het duizelt me even en ik moet keuzes maken. Cosmo heeft ook nog geen goede wandeling gemaakt en ik heb gisteren iets gegeten, waar mijn ingewanden het niet mee eens zijn. Ik geef Saskia dus een paar cheques mee om te betalen voor de lunches en haar agenda en zeg haar, dat ik haar lerares dinsdag wel zal ontmoeten. Ze gaat toch samen met Tabatha, dus ze vindt dat prima.

Na Cosmo's wandeling ga ik verder met inpakken, helaas onderbroken door meerdere gangen naar de plaats, waar de keizer ook te voet heen gaat. Het is weer leuk, natuurlijk gebeurt dit op de dag, dat we een lange autorit gaan maken, mopper de mopper! Maar gelukkig hebben we het paardenmiddel Immodium nog in huis en ik hoop van harte, dat die twee minuscule pilletjes het ongemak zullen wegnemen!

Rick komt blij thuis, hij had een goed half jaarlijks review, wat natuurlijk altijd iets om te vieren is. Samen halen we Katja's kever op, want die is bij een vriendinnetje, dat in het ziekenhuis ligt, op bezoek. Wat het meisje mankeert, weet men (nog) niet, maar kennelijk is ze niet besmettelijk.

Katja en haar vriendinnen moeten wel in "scrubs", denkelijk omdat het besmettingsgevaar voor Jackie groot is. Katja komt in ieder geval flink onder de indruk thuis. Hopelijk vinden ze gauw, wat het is, lijkt me ook zenuwslopend voor de ouders!

Om drie uur nemen we afscheid van onze oudste, natuurlijk met een waslijst aan instructies. Het is toch even vreemd, zij alleen thuis en wij met zijn vieren op reis. Maar het is iets, waar we toch aan zullen moeten wennen.

Zoals altijd op vrijdagmiddag en al helemaal op een "holiday weekend" duurt het eeuwig om ons gebied uit te komen! We staan in de file in Leesburg en later weer op de interstate 70. Al met al duurt het twee en een half uur, voor we Pennsylvania in rijden!

Toch denk ik nog steeds, dat we zo betere tijd maken, dan via de oostelijke route (en het is een veel mooiere route kwa natuur). Op de radio horen we van enorme opstoppingen tussen Washington en Baltimore en dan hebben we het nog niet over het gebied door New Jersey en New York City!

Eenmaal op interstate 81 is het "smooth sailing". Nu hebben we zin om te gaan eten en zijn verbaasd als er bij een grote stad als Harrisburg werkelijk niets te vinden is. We willen ergens aan tafel, waar Rick en ik ook een biertje en wijntje kunnen bestellen.

Rick mist de afslag naar een grote mall in Frackville, maar de volgende uitrit is mijlen verder, dus terugrijden is geen optie! Gelukkig vinden we veertien mijl later een Damon's Grill, waar we waarempel (hoe is een raadsel, want er zitten mensen te wachten en anderen krijgen een bieper) zo aan kunnen schuiven.

Voorzichtig met mijn maag bestel ik een prime rib sandwich. Die komt au jus (met bouillon) en ik eet alleen het broodje en de bouillon. Hopelijk is dit gedoe morgen over, want ik wil natuurlijk wel van het bezoek kunnen genieten!

Na het eten rijden we verder de interstate 80 op. Daar voelen we ons alleen op de wereld! Ver voor ons zien we de lichten van andere auto's, maar om ons heen is het pikdonker en overal staan waarschuwingen voor overstekende herten.

Uit bordjes blijkt, dat we door de Poconos rijden, een populair vakantiegebied (in de winter veel skigebied), vooral voor honeymooners. Sommige hotels hebben baden in de vorm van een hart hier in de bergen van Pennsylvania. Je zou het waar wij rijden niet zeggen, er is geen hotel te bekennen!

Er staan hier grote stippen op de snelweg om aan te duiden, hoe ver je afstand moet houden. Wel een goed veiligheidsinitiatief, dat zouden ze elders ook moeten doen. Al vind ik, dat Amerikanen over het algemeen goed afstand houden. Bij Stroudsburg stoppen we om wat te drinken te halen.

Intussen voel ik me steeds naarder en krijg koorts. Ik wil niets liever, dan een hotel vinden en slapen. Maar de MIO GPS heeft bepaald, dat de kortste route ons zeker 27 mijl over een tweebaansweggetje door niemandsland voert. We komen langs allerlei watervallen, zoals Bushkill Falls, waar we natuurlijk in dit pikkedonker niets van zien. Onvoorstelbaar, wat is dit land op veel plaatsen nog leeg!

Ongetwijfeld zal het hier overdag prachtig zijn, maar er is geen hotel of motel te bekennen! Pas als we de interstate 84 bereiken vinden we, bij de eerste afslag in New York State, een eenzame Comfort Inn op een heuvel. Gelukkig heeft die plaats en om kwart over elf gaan de lichten uit en hoop ik wat me parten speelt weg te slapen!

donderdag, augustus 30, 2007

Afscheid van het zwembad

Uitslapen, ik blijf bedenken, dat het gauw een fijne herinnering zal zijn. Al sta ik niet met Katja om zes uur op, laten we zeggen, dat ze meestal niet muisstil is!

Dus vanochtend sta ik pas om kwart over acht op, al heb ik Christine beloofd om negen uur bij haar thuis te zijn. Ik doe mijn ochtendoefeningen en laat dan Cosmo gauw uit. Er is een onderliggende koelte in de lucht, die de herfst onherroepelijk aankondigt. Natuurlijk wordt het nog heerlijk warm, maar de echte zomerhitte is het niet meer.

Precies om negen uur sta ik voor Christine's deur. We hebben het beiden super druk, deze week voor de school begint, maar willen ook tijd met elkaar! We doen dus een fikse powerwalk van een uur door het mooie en stille bos.

We zien een schattige chipmunk voor onze voeten wegschieten en verder vallen de prachtige vlinders op. Het is op het moment "vlinderseizoen", er zijn er veel te zien, waaronder de prachtige monarchs.

Christine moet met Mallory en haar twee vriendinnetjes naar de mall en ik ga naar huis om Cosmo uit te laten. Met hem jog ik zo'n drie kilometer. Bij elkaar heb ik zo al zeker 7 kilometer in de benen zitten!

Kai heeft van alles gelezen over het verzorgen van zijn regenboog boa. Al een tijdje heeft Pandora gezondheidsproblemen en kennelijk is de manier, waarop hij haar kooi had, niet goed.

Cosmo gaat mee naar Petco en krijgt daar heel wat aandacht. Mensen blijven hem een heel mooie hond vinden en hij vindt dat maar wat leuk! Alleen werken we nog steeds heel hard aan het blijven zitten, als men hem wil aaien, opspringen is veel leuker!

Kennelijk krijgt hij in de winkel te veel snoepjes, want die komen er in de auto prompt weer uit. Gelukkig kiest hij net een stuk papier om op over te geven, dus Kai kan het gewoon zo weggooien. Maar goed ook, want morgen in een auto, die naar kots stinkt, rijden is ook niet ons idee van comfort!

Na de rit naar Charlottesville is onze benzinetank alweer half leeg. Denkend aan de lange rit morgen tank ik gauw bij de Exxon onderweg.

Vandaag is onze laatste kans om te genieten van het zwembad en, met uitzondering van Kai (die aan zijn schoolprojekt werkt) en Rick (die werkt), gaan we daar gebruik van maken. Katja en Leah gaan al vroeg, want Leah moet naar haar dierenartsbaantje. Katja geniet van haar vier dagen achtereen vrij.

Na de lunch ga ik ook en ontmoet er vooral moeders van kleintjes. Dan voel ik me opeens zo oud, geen kinderen meer om op te letten, de mijne gaan alleen naar het zwembad (maar dit is ook de tijd, waar ik jarenlang verlangend naar uitkeek, eerlijk gezegd!).

Het water is te koud om banen te gaan trekken, maar lekker om even in te springen en af te koelen. Ik ga lekker liggen lezen en duik er zo af en toe in. Een keer, dat ik dat doe, zijn er geen badmeesters of -juffrouwen in de stoel. Als ik er inspring, komt er een toerennen. Gauw vertel ik haar, dat ik alleen even wil afkoelen, want er is verder niemand in het bad, dus alleen ik moet bewaakt worden. Pffff!

Dan zie ik mijn buurvrouw Jeanne, die de hele zomer op Cape Cod heeft doorgebracht, en mijn vriendin Mary binnenlopen. We kletsen gezellig bij over de zomer, maar tussen Mary en mij is het wat moeizaam.

Tot ongeveer een half jaar geleden waren haar zoon, John, en Kai beste vrienden. Opeens gebeurde er iets (en ik verdenk een ander vriendje van Kai), waardoor John opeens persona non grata werd voor Kai.

De jongens praten niet veel, zeker niet met ons, maar ik vind het toch erg om te horen, dat Kai en zijn vrienden John compleet negeren. Vroeger ben ik op school gepest en dat was geen negeren maar heel gemeen. Toch kan ik me goed voorstellen, dat het voor John vreselijk is om door zijn vrienden, die hij sinds groep 4 had, te worden genegeerd.

Thuis heb ik dan ook een serieuze en moeizame conversatie met Kai. Soms vind ik het heel moeilijk met jongens! Meisjes (over het algemeen, natuurlijk) begrijpen de emotionele nuances meteen. Ik zie aan Kai, dat hij zich ongemakkelijk voelt over de manier, waarop hij en zijn vrienden met John om zijn gegaan, maar een gemakkelijke "Hey, how was your summer?" op de schoolbus op dinsdag lijkt hem duidelijk niets. Moeilijk, want John is een leuke jongen, die wel ADHD heeft (waar ik Kai ook aan herinner). Je kunt vriendschap niet dwingen, maar gewoon netjes met elkaar omgaan wel!

Inmiddels zijn Katja en ik al te laat voor onze nagel afspraak. Zij krijgt een manicure en pedicure en mijn zijden nagels worden vernieuwd en mijn teennagels ook mooi gekleurd. Het is leuk, zo'n uitje met mijn oudste. Ik vermoed, dat dit gevoel de rest van dit jaar zal voortgaan, tenslotte zal ze volgend jaar niet meer thuis wonen.

Vanavond heeft Katja een stel vriendinnen over, de bas van hun muziek klinkt door uit de basement. Kai, en ik vind het heel vervelend voor hem, besteedt zijn laatste vakantiedagen aan het schoolprojekt. Saskia logeert bij haar vriendinnetje Kayleigh, samen met Aoife. Die gaat het beste schooljaar ooit tegemoet, met al die vriendinnetjes in haar klas!

Morgen vertrekken we zo gauw we kunnen naar het noorden. Ik zie ernaar uit mijn broer, zus en hun families te zien. De rit erheen en terug maken, dat ik de hele reis wil afzeggen! Volgend jaar zullen we het laatste weekend van de zomer niet reizen! Mark my words!

woensdag, augustus 29, 2007

University of Virginia

Mijn doel om om tien uur 's avonds naar bed te gaan en dan fris en fruitig weer voor achten op te staan lukt helaas nog niet zo erg. Ik vrees, dat de wekker van kwart over zes volgende week weer als een koud glas water zal werken. Aan de andere kant denk ik bij mezelf: neem het er nog even van, want de volgende volle week vrij is pas weer met de Kerst!

Om kwart over acht belt Mary Ellen, het hardlopen gaat haar vandaag niet lukken. Ik vind het wel best, want Katja en ik moeten al vrij vroeg weg. Ik neem Cosmo en mijn acht pond gewichten mee voor een wandeling van een half uur, dat moet voor vandaag (althans voor mij, van Kai en Saskia verwacht ik, dat ze Cosmo vaker uitlaten) maar genoeg zijn.

Net na tienen vertrekken Katja en ik richting Charlottesville. Doel van vandaag: een bezoek aan de University of Virginia. Oorspronkelijk was ons plan om James Madison University te bezoeken, maar daar was de rondleiding vandaag of vol, of er was geen. En dan heeft het echt geen nut om te gaan, want aan gewoon wat gebouwen zie je niets.

Voor we weg gaan, drukt Katja me haar kleine cameraatje in de hand. De mijne is stuk en ze wil niet, dat ik weer met mijn enorme SLR rondloop.

De weg naar Charlottesville is, nadat we de interstate 66 hebben verlaten, prachtig. Door het heuvelachtige landschap van Centraal Virginia loopt het, langs oude plaatsjes, zoals Madison. We zien koeien, die je in ons gebied nauwelijks ziet en glooiende maisvelden.


Althans, ik zie ze en geniet ervan, Katja heeft haar neus in het boek "How to read Literature like a Professor", dat ze voor Engels moet lezen. Het moet wel een heel saai boek zijn, want het meisje, dat alles los en vast leest, worstelt zich erdoorheen.

We komen langs de grootste wijngaard in Virginia, Prince Michel, en het landgoed van James Madison, Montpelier, dat we een aantal jaren geleden bezochten.

Eigenlijk is de weg naar Charlottesville idioot makkelijk: interstate 66 tot de afslag voor route 29 (het Seminole Trail) en dan gewoon rechtdoor, tot je aan je linkerhand de parkeergarage van UVA ziet!

Net na twaalven, ongeveer twee uur na vertrek en 101 mijl (iets meer dan 160 km), rijd ik er binnen. We vinden met gemak een parkeerplaats en lopen de trap omhoog naar de universiteit.

Onderweg vraag ik een jongen, of hij hier bekend is, want wij moeten in het NH theater zijn. Maar daar heeft hij nog nooit van gehoord. We hebben de tijd, want de introductie begint pas om een uur, maar het is toch fijn om te weten, of je in de buurt bent van je bestemming.

Bovenaan de trap is het opeens een drukte van jewelste. Links ligt de "Book Store" (waar veel meer dan boeken worden verkocht) en tegenover ons duidelijk een van de eetgelegenheden. Maar waar dat NH theater is weten we nog niet.

Er worden t-shirts verkocht en ik spreek gewoon een van de jongeren daar aan. Gelukkig "vertaalt" die "NH" meteen goed met Newcomb Hall en dat is het gebouw, waar we tegenaan kijken!

Dat mag wel wat duidelijker op de website, want welke leek weet nu, dat NH voor Newcomb Hall staat? De jongen vertelt ons ook, dat we in het cafetaria kunnen lunchen. De magen rommelen, dus daar hebben we wel oren naar.

Door de massa studenten, die nu ook lunchpauze hebben, werken we ons naar binnen.

Chaos tijdens de lunch

Wat een verschil met Mary Washington op maandag, hier is het een complete food court, als in een mall. Er is o.a. Pizza Hut, Chick Fil A, een stand met kalkoen en dergelijke, een gezondheidskraampje met allerlei smoothies, sandwiches, salades en sushi!

Katja en ik gaan, net als een heel aantal andere studenten, trouwens, voor de sushi en een flesje Lipton Diet Green Tea. Heel gezond dus en we eten het buiten aan een tafeltje op. Ik kijk mijn ogen weer uit, want de jongeren hier zien er weer anders uit, dan bij Mary Washington. Ik merk aan Katja, dat ze hier minder enthousiast is, maar ik zeg haar een "open mind" te houden.

Feit is, dat we op maandag zo'n positieve ervaring hebben gehad, die moeilijk te overtreffen is. Na het eten hebben we nog zeker een half uur, voor de introductie begint. We vinden eerst de balzaal, waar we moeten zijn en gaan dan naar de boekenwinkel. Daar kiest Katja een jogging broek en een t-shirt met UVA logo's. We gaan die later pas kopen, anders loopt ze er de hele tijd mee te zeulen.


De balzaal

Terug in de balzaal zitten er al mensen te wachten. De groep is niet veel groter, dan die bij Mary Washington, tot mijn verbazing. Er zitten dit keer wel een aantal kinderen van buiten de staat bij.

Greg Roberts, de assistent dean of admissions van de universiteit, spreekt ons toe. Ik vind, dat hij een prettige stijl heeft. Hij verdeelt zijn praatje in onderdelen en na elk van die onderdelen kunnen we vragen stellen. Om het helemaal weer te geven zou iedereen hier in slaap hebben, maar voor ons is het interessant.

Katja is er vrijwel van overtuigd, dat deze school niet haalbaar is voor haar. Deze school staat nummer 23 in de lijst van "Top Universities" bij USNews. Zoals Katja's counselor het uitdrukte zoeken ze hier naar de kinderen, die niet alleen een 4.0 GPA hebben, maar ook bij wijze van spreke een onderkomen voor daklozen in hun achtertuin hebben gebouwd.

Nu krijg ik van deze dean niet het gevoel, dat het zo hard van stapel loopt en ik zeg Katja, dat ze moet leren zichzelf te verkopen. Overal om me heen zie ik intelligente kinderen denken, dat ze eigenlijk niets waard zijn, want die en die doet meer. Moeilijk, hoor, dit competitie gerichte systeem, hoewel aan de andere kant zeer leerzaam.

Ook hier weer leer ik nieuwe dingen en Katja ook. Zo kan ze aan de leidster van de Relay for Life een "recommendation" vragen, die meetelt bij het toelatinsproces. De dean weerhoudt zich ervan te zeggen, welk GPA een student moet hebben om in aanmerking te komen, omdat iedere school verschillend is.

Dat vind ik fijn om te horen, want in Fairfax County zijn de regels heel wat strenger, dan in andere gebieden in Virginia, weet ik. Na een uur en heel veel informatie worden we voorgesteld aan Jacklyn uit Connecticut.

Zij is een vierde jaars studente Engels en gaat ons rondleiden over de campus. Met de rondleiding bij Mary Washington vers in onze herinnering verwachten we er heel wat van. Wat de twee scholen in ieder geval gemeen hebben, is het "honor system", ook hier moeten studenten zweren niet te liegen, stelen of spieken. Een overtreding en ze worden van school gestuurd! Oef!

Het is buiten bewolkt en benauwd en Jacklyn verzucht tegen mij, dat ze hoopt, dat het niet gaat regenen. In ieder geval is het niet zo warm, als het zou kunnen zijn als de zon geschenen had. Om te beginnen lopen we naar de "Freshman" (eerstejaars) dorms. Op de website had ik al gelezen, dat we daar niet in zouden mogen.

Jacklyn vertelt, dat er geen airconditioning is en dat alle Freshman in een gebied bij elkaar wonen (bij Mary Washington was het meer gemengd met de ouderejaars, wat Katja vooral erg leuk vond).

Bij de dorms

De volgende stop is een plein met zicht op het stadion, waar de grote (vooral football) wedstrijden worden gespeeld. Wij moeten helaas naar de wc, dus missen het verhaal, dat Jacklyn hier afsteekt.



Op mij komt het allemaal heel massaal over en ik zou me, hoe mooi het ook allemaal is, hier niet thuis voelen. Maar ja, het is niet mijn ervaring, maar die van Katja, natuurlijk, dus ik vertel haar die gevoelens niet.

Grappig is, dat overal met krijt geschreven boodschappen staan. Oproepen tot een pot luck dinner, meedoen met een a capella groepje, religieuze groepen, van alles en nog wat staat geschreven op de trap treden en stoepen.

Bij de grote bibliotheek, waar de weg druk is en er veel bouwwerkzaamheden zijn, vraagt Katja mij zelf, wat ik ervan denk. Ik houd het neutraal, want ik vind het wel een mooie universiteit en het feit, dat Thomas Jefferson hem heeft gesticht is wel heel bijzonder.

Katja is er niet van gecharmeerd, zij ziet zichzelf hier niet. Dat dacht ze van tevoren al, maar ik vond het belangrijk, dat ze daar zeker van was. Ze zegt zachtjes, dat ze misschien toch meer iemand voor een kleinere school is.

Voorzichtig breng ik naar voren, dat Michigan State (waar Rick heen ging en Katja ook interesse voor toonde) nog veel groter is. Daarvan vindt ze het bijzonder, dat je een semester in Nederland kunt gaan studeren, maar inderdaad, ze ziet, dat zo'n massieve school toch even wennen is. Deze bezoeken aan verschillende scholen zijn heel goed, vooral nu het schooljaar begonnen is, zo ziet ze hoe ze zelf rond zou kunnen lopen.

Intussen vertelt Jacklyn over de geheime societeiten van deze universiteit. Er zijn er velen, meer dan 25 schat men, maar het precieze nummer is onbekend, want ze zijn tenslotte geheim. Maar de grootste drie laten wel tekens achter, waaronder "graffiti" voor de bibliotheek. Dit is een leuk verhaal, dus ik herhaal het hier, want het is ons (Nederlanders) zo onbekend!

De "secret societies" zijn filanthropische groepen en ertoe behoren is een enorme eer (een meisje in de groep vraagt of je ook kunt weigeren, waarop Jacklyn lacht en zegt, dat je echt wel heel speciaal bent, wil je ervoor uitgenodigd worden!).

De meest openlijke van de drie groten is IMP. Die lopen met duivelshoorns en een rode cape over campus en als je wordt getikt, willen zij, dat jij een IMP wordt. Hun bijdragen zijn vooral het helpen met kleinigheden. Als voorbeeld geeft Jacklyn, dat als iemands bril stuk is, hij opeens geld voor een nieuwe bril in zijn brievenbus vindt.

De tweede societeit, de "Z"'s (Zies, op zijn Amerikaans), zijn geheimzinniger. Zij sponsoren bijvoorbeeld diners voor studenten, die zich op bepaalde manieren onderscheiden, en grotere doelen. Je weet niet, dat iemand een "Z" is, tot hun graduation. Dan kun je aan hun jaarring (die een Z erop heeft) zien, dat degene, die je al jaren kent, een Z was.

De derde van de groep "groten" zijn de Sevens (7s). Deze zijn het mysterieust. Ook deze groep doet veel goeds in de universiteit en erbuiten. Maar je weet pas, dat iemand een 7 was, als ze zijn overleden! Dan komt er een krans met 7 van zwarte rozen en een overlijdensadvertentie in het universiteitsblad (waar verder nooit overlijdensadvertenties in staan). Fascinerend, allemaal!


De bibliotheek



Twee van de "secret societies" tekens, de ander zijn gewoon de hoofdletters IMP

Jacklyn zelf is lid van een sorority, oftewel "Greek", zoals ze dat hier noemen. De sororities en fraternities zijn nationaal en de namen zijn meestal drie Griekse letters. Ze hebben hun eigen huizen bij de universiteiten en zijn of gewoon feestbeesten of heel begaan met hun omgeving, afhankelijk van de groep. Jacklyn vertelt, dat ongeveer een derde van de studenten bij een fraternity of sorority is aangesloten.

Bij het openlucht amphitheater vertelt ze over de vele activiteiten, die de school biedt, buiten het academische. Met zo'n enorme groep studenten zijn er ontelbare interesses en als die van jou er niet bij zit kun je zelf beginnen, zolang je een mede student hebt, die de interesse deelt.


In het amphitheater vertelt Jacklyn over de buitenschoolse activiteiten

Als laatste gaan we naar de "Lawn", dit is het hart van de universiteit. Drie jaar geleden (zie mijn blog van mei 2004) maakten we hier de graduation mee van onze vriendin Lauren. Dit is het originele gedeelte, dat door Thomas Jefferson werd opgericht. Dit deel van de universiteit is deel van de Unesco World Heritage, een levend museum, dus. Want aan weerszijden van de unieke Rotunda staan nog steeds de gebouwen, waar in de tijd van Thomas Jefferson de studenten beneden woonden en de professoren boven woonden en les gaven.

Tegenwoordig zijn die studentenkamers een enorme eer om te verkrijgen. Je moet iets bijzonders voor de universiteit hebben gedaan om er je laatste jaar te mogen wonen. En boven wonen nog steeds professoren, al wordt er geen les meer gegeven. Ook dat is een grote eer, om er als professor te mogen wonen.

Het is leuk om te zien, hoe die studenten het hebben ingericht (diverse kamers staan open en we zien bijvoorbeeld een mooie oude open haard). Tot mijn verbazing staan er ook kleine Weber grills, lijkt me, dat die bij zoiets ouds wel verder naar buiten aangestoken moeten worden!

Niets is (echt) veranderd, sinds Jefferson's tijd!

Zonder een gebouw binnen te zijn gegaan, wat wij heel erg jammer vinden, is de rondleiding na een uurtje klaar. Echt een gevoel over hoe het als student zou zijn, zoals bij Mary Washington, hebben we niet. Wel jammer, want dat maakt het minder "echt".

Nadat ik mijn parkeergarage kaart heb laten valideren gaan we nog even naar de boekenwinkel. Daar is het een drukte van jewelste, maar Katja slaagt dus met een broek en een t-shirt en ik koop nog een schrift voor Kai om zijn project in op te schrijven.

Bij het cafetaria halen we nog wat drinken en chips voor onderweg en dan gaan we weer huiswaarts. Katja gaat zich niet opgeven voor deze school (dat opgeven kost ook nog heel wat, afhankelijk van de school). Ze vindt het niets en dan zou het zonde van het geld zijn. Toch hebben we vandaag weer heel wat geleerd. Ik zie uit naar het volgende college bezoek!

Om het stadje te bekijken rijden we nog even door historisch Charlottesville en dat is echt erg leuk. Het is Katja's toekomst, ik heb wat met Thomas Jefferson en dus ook met Charlottesville en UVA, maar ik kan me haar gevoelens ook goed voorstellen. En als je ergens voor vier jaar of meer moet wonen, moet het ook goed voelen.

De terugweg verloopt voorspoedig en hoe verder we naar het noorden rijden, hoe zonniger het wordt! In ons gebied was het dus gewoon een lekkere zonnige zomerdag! Wat een verschil een paar honderd kilometer kan maken! We stoppen nog bij Starbucks in Warrenton voor een pit stop en heerlijke lattes met caramel siroop.

Het is wel heel gezellig zo'n dagje met mijn oudste op stap en ik geniet er des te meer van, omdat het steeds minder voor komt. Op de interstate terug staan we even in de file, dus de terugweg duurt langer dan heen. Maar al met al is Charlottesville ook niet zo ver weg, als het altijd lijkt.

Bij Saskia's school hangen inmiddels de lijsten met docenten en leerlingen. Saskia heeft me onderweg al twee keer gebeld. Zo weet ik al, dat ze bij Tabatha in de klas zit, echt heel erg leuk! Maar Katja en ik kunnen ons niet beheersen en gaan ook kijken. Saskia's lerares (of leraar, dat staat er niet bij) is Phillips, een nieuweling, dus (er zijn heel veel nieuwe leerkrachten dit jaar, ik herken maar een paar namen!). En niet alleen Tabby zit bij haar in de klas, maar ook Laura (voor het eerst in de hele zes jaar!), Aoife, Kaileigh en Emily.

Van haar heel goede vriendinnetjes zitten alleen Mary Kate (overbuurmeisje) en Madison (Kirstens dochter) niet bij haar in de klas. Dat er hier een heel stel zeer blije meisjes rondloopt (en slaapt, want Tabby logeert hier) spreekt vanzelf.

Kai heeft intussen een hele dag gedaan over een hoofdstuk in zijn boek. Dat belooft (niet) veel goeds! Morgen ben ik voor een groot deel hier, dus hoop hem in ieder geval in den lijve bij te staan. Het projekt zal af moeten (hoewel hij toch wel geinteresseerd lijkt, hij vertelde vanavond bijvoorbeeld al over de Oost Indische Companie en de Nederlanders).

Een super drukke dag is weer voorbij, maar ik geniet wel heel erg van dit soort dagen. Er is veel nieuws te leren en daar leef ik voor!

dinsdag, augustus 28, 2007

Roosters ophalen

Op de radio hoor ik, dat het in deze tijd van het jaar gemiddeld 84 graden (bijna 29 graden C) Fahrenheit is in ons gebied. Er wordt bij gezegd, dat we zo, op onze weg naar de herfst, telkens een aantal graden verliezen.

De herfst??? Daar ben ik absoluut niet klaar voor! Ik wil zomer en als de temperaturen onder de dertig graden duiken, voel ik die onderliggende koelte al, dat afscheid van lange zwoele zomeravonden.

Maar gelukkig zijn de weergoden nog niet zo ver en zal het kwik ook vandaag weer boven de dertig graden uitstijgen. Mary Ellen en ik voelen het al, als we om half tien vertrekken voor onze interval workout. Het is warmer en iets vochtiger, dan gisterochtend.

Cosmo wil graag mee, maar ik had gisteren toch het gevoel, dat het te lang en te warm voor hem was. Hij dronk in een keer zoveel, dat hij wat overgaf. Ik beloof hem (alsof hij het verstaat), dat ik na mijn loopje er ook met hem op uit zal gaan.

De Garmin wordt ingesteld op twee minuten hardlopen, twee minuten rust en dat gaat heel goed! Tot onze ergernis vallen de twee minuten hardlopen natuurlijk wel juist als we de heuvel op moeten... Maar ach, dat is goed voor het "tushie" (Amerikaans equivalent van "bips").

Kennelijk lopen we die twee minuten veel sneller, dan gewoonlijk, want onze vijf kilometer tijd wijkt niet eens zoveel af van de "gewone". En toch heb ik hier een veel fijner gevoel bij: hard gewerkt en de tijd ging snel. Voor herhaling vatbaar, vinden we allebei.

Cosmo wacht thuis ongeduldig op zijn wandeling, dus ik lijn hem meteen aan. Ook met hem jog ik, want zo loopt hij beter, maar op een sukkeldrafje. Het lijkt alsof hij zijn passen naar mijn ritme regelt en hij loopt zo veel netter aan mijn linkerkant, dan als ik gewoon loop. En hij is na de anderhalve mijl, die we lopen, veel moeier, dan als we gewoon wandelen.

Als we thuis komen zie ik de auto van de schoonmaaksters op de oprit staan. Hoera, ze zijn eindelijk een keer op tijd! Dat "hoera" wordt niet geechoed door Kai en Katja, die als zombies op de bank hangen, uit hun bed gebonjourd door vrolijke Latina's.

Cosmo wordt in ieder geval als een langverloren pup ontvangen. Deze "perro" wordt van alle kanten geknuffeld! Maar hij rent ook graag weg met hun schoonmaakmiddelen, dus na een hartelijke begroeting haal ik hem weg.

Na Kai en Katja op hun hart gedrukt te hebben deze hondenbaby geen moment uit hun oog te verliezen, vertrek ik met een "to do" lijst richting Fairfax. Deze week voor de scholen weer beginnen zit propvol! Eigenlijk voelt dit meer als het begin van een nieuw jaar, dan Nieuwjaarsdag!

Als eerste ga ik naar Petsmart, waar ik Cosmo inschrijf voor zijn volgende training, de "intermediate" (volgens mij is hij nog echt een beginner, maar goed). Die begint precies op mijn verjaardag, 10 september.

Nu ik toch in Fair Lakes ben, rijd ik meteen naar Target.

Dit weekend hebben we een mini familie reunie met mijn (oudste) broer en zus en daar wil ik cadeautjes voor meebrengen. Mijn broer en mijn 11-jarige neefje zijn pas jarig geweest. Voor mijn broer kies ik de dvd van "300", die film vond ik zelf erg goed en hij vast ook. Mijn neefje krijgt het bordspel "Clue" (bij jullie bekend als "Cluedo") van ons, een grote favoriet van onze kinderen.

Voor de anderen koop ik kleinigheidje: boetseerzand, Playdoh en Aquadots voor de kleintjes. Het verbaast me hoeveel keus er is in kleine dingetjes onder de $10!

Het is moeilijker kiezen voor mijn zus en schoonzus en zwager. Uiteindelijk worden het lekkere lotionnetjes van Burt's Bees voor de dames en een wijn"gadget" voor David, die dol is op wijn. Een lekkere doos Godiva chocolaatjes als dank voor de gastvrijheid en ik ben klaar!

Op weg naar huis tank ik ook nog even gauw benzine bij de Exxon. Hier kan ik gewoon mijn Speedpass staafje naar de pomp zwaaien en beginnen. Een gallon 87 regular unleaded kost hier $2,59, minder dan een maand geleden, dus.

Na de lunch begin ik aan de tweede ronde "to do"'s, dit keer met Katja mee. Als eerste rijden we door de drive thru bij de bank. Katja heeft nog twee salaris cheques, die op haar rekening gezet moeten worden.

Het neemt nog wat voeten in de aarde, want Katja weet haar rekeningnummer niet en dat is natuurlijk wel nodig. Gelukkig kan het ook met Ricks social security nummer, wat ik al jaren uit mijn hoofd ken. Dat is de sleutel tot van alles. Je wilt dan ook niet, dat je social security nummer overal bekend wordt, de kans op identiteitsdiefstal wordt dan steeds groter.

Bij Target vond ik een paar heel leuke boekenkaften en kocht er een stel voor Katja en Kai. Het bijzondere hieraan is, dat ze van stof zijn, zoals alle boekenkaften hier. Om Petra tenminste wat werk te ontnemen is de volgende stop het postkantoor. Drie stoffen boekenkaften zijn op weg naar Nederland. Ik ben benieuwd, of ze zullen voldoen.

Nu ik Cosmo regelmatig meeneem naar het hondenpark, dat deel uitmaakt van de Town of Vienna, vind ik het nodig hem ook "legaal" te maken. Toen ik hem ophaalde uit de kennel heb ik om een copie van zijn hondsdolheidscertificaat gevraagd. Hierop staat ook, dat hij gecastreerd is.

Bij de Vienna Town Hall blijkt het heel makkelijk om een penning te krijgen. Het enige, wat nodig is, is dat hondsdolheidscertificaat. Omdat Cosmo gecastreerd is, kost hij $5 (niet gecastreerd is $10). En nu heeft hij een mooi sterretje aan zijn halsband hangen en hoef ik niet meer bang te zijn, als het Animal Control busje langs komt.

De laatste stop van de middag is Giant. Katja en ik willen beiden weer aan een gezonde eetroutine beginnen en daarvoor is vers fruit en ander gezond eten nodig.

Omdat we dit weekend niet thuis zullen zijn, slaan we alvast lunch voorraden in voor volgende week. Dat is een groot nadeel van reizen op het laatste "zomer"weekend, maar het is de enige manier om onze Canadese familie te zien.

Net op tijd komen we thuis en leggen alles weg, want Katja en Kai kunnen om vijf uur hun roosters op gaan halen. In voorgaande jaren moest ik dan mee om hen erheen te rijden, maar dit keer neemt Katja Kai ook mee. Heerlijk, lekker relaxen op het deck voor mij! Althans, dat denk ik...

Een half uurtje later gaat de telefoon (wat er in dat half uur is gebeurd, is me een raadsel). De kinderen kunnen hun roosters niet meenemen, als hun "Emergency Care" formulier niet door een volwassene is ingevuld. Die formulieren hebben wij nooit gekregen en dit is iets nieuws dit jaar en dus moet ik toch nog schoolwaarts gaan. Zucht!

Natuurlijk is het inmiddels spitsuur en duurt het drie rode lichten, voor ik erdoorheen ben. Katja belt nog om te zeggen, dat er nauwelijks parkeerplaatsen zijn en ik dus maar ver weg moet parkeren. Ook dat nog, ik heb geen zin!

Grommend en vloekend heb ik toch nog het geluk een plaatsje vlakbij de school te krijgen, iemand gaat net weg. Katja heeft door, dat ik hier niet blij mee ben, ze geeft me een grote knuffel, heel lief, mijn rothumeur is niet hun fout!

Als ik de rijen wachtenden zie, zakt me de moed helemaal in de schoenen! Honderden ouders en kinderen staan te wachten. Maar we komen kennissen tegen en Freya vertelt me, dat ik de formulieren binnen kan vinden en niet buiten hoef te wachten.

Katja, Leah, John (een van hun vrienden), Kai en ik wormen ons langs de rijen en inderdaad, daar vind ik de formulieren in de handen van een (bij gebrek aan beter woord) kenau! Duidelijk hebben ze de goede persoon gevonden om te zorgen, dat de studenten hun rooster NIET krijgen, als er geen DOOR EEN VOLWASSENE ingevuld formulier bij is.

Met een vastberaden gezicht stuurt ze kinderen zonder ouder terug, ik vraag me af, hoe werkende ouders zich hierover voelen! Waarom dit formulier niet gewoon op de eerste dag van school ingeleverd kan worden is me een raadsel.

Dat verklaart ook meteen de lange rijen, die wij op een vernuftige manier hebben omzeild. Ik voel me slechts vluchtig schuldig en vul dan als de wiedeweerga de formulieren in met Katja's hulp. Katja heeft daarna binnen de minuut haar rooster en Kai niet veel later. Gelukkig is alles chaotisch genoeg, dat niemand door heeft, hoe erg wij hebben voorgedrongen!

Maar goed ook, want ik moet inmiddels ernstig naar de wc. Ik laat Kai nog even zijn rooster vergelijken met zijn vrienden (ze hebben gezamenlijk lunch, wat zo ongeveer het beste rooster is, aan de reacties te zien) en race dan met hem terug naar huis.

Bij de school merkte Katja terloops op tegen Kai, dat hij een projekt zal moeten klaarmaken voor zijn AP World History vak. Daar wist hij niets van! Grote schrik, want online leert hij, dat hij een boek van 287 bladzijden moet lezen en van ieder hoofdstuk een samenvatting en vragen moet schrijven. Dit alles moet op de eerste schooldag ingeleverd worden. Gelukkig is er nog bijna een week om eraan te werken!

Zowel Rick als ik zijn uitgeteld na vandaag en we bestellen eenvoudig Pizza Hut pizza. Daarna gaan Rick en Kai naar de boekenwinkel en vinden gelukkig het benodigde boek. Hopelijk vindt Kai de discipline om er de komende dagen echt hard aan te gaan werken!

Feitelijk is de vakantie over, Katja en Kai hebben allerlei school projekten af te maken en Rick is volop terug aan het werk. Saskia leert morgen wie haar leerkracht wordt en wie er in haar klas zitten (ieder jaar verschillend). Nog een week en dan gaan de schoolbellen weer in deze county.

maandag, augustus 27, 2007

University of Mary Washington

Als ik de lamellen open zie ik straalblauwe lucht! De vochtigheid is verdwenen en het voelt heerlijk koel (17 graden), als ik Cosmo even later uitlaat.

Voor ik met Mary Ellen ga hardlopen, wek ik Katja. Die moet om tien uur bij de garage zijn om de olie van haar auto te laten verversen. Oeps, dat was ze even vergeten!

Omdat ik anders geen kans zie om Cosmo zijn nodige beweging te geven, nemen Mary Ellen en ik hem mee op ons loopje. We zijn toch allebei zo stijf als een plank en de hele weg hardlopen lukt, mede omdat het toch alweer flink warm is, niet. Cosmo doet het goed, hij lijkt het erg leuk te vinden en loopt beter, als wij joggen, dan als we gewoon lopen.

Thuis douche ik gauw en als Katja terug is van haar afspraak vertrekken we, na Kai en Saskia geinstrueerd te hebben over de verzorging van Cosmo, richting Fredericksburg. We hebben ons voorgenomen deze week twee universiteiten te bezoeken.

De eerste is University of Mary Washington in Fredericksburg. Deze school ligt midden in het oude plaatsje, wat maar op een uur rijden (met goed verkeer, althans) afstand van ons ligt. Dit is de dichtstbijzijnde universiteit, waar Katja in is geinteresseerd.

We komen zo'n anderhalf uur voor onze rondleiding aan en vinden de school zonder moeite, mede dankzij de MIO GPS. Het is lunchtijd en we gaan op zoek naar een restaurantje.

Dat vinden we tegenover de campus, het heet "The General Store" en ziet er van binnen heel gezellig uit. De tafels hebben zwart-wit geruite kleden en de wanden zijn van hout en er hangen allerlei leuke dingen.

Het menu bestaat uit burgers en Italiaanse en Griekse gerechten. Katja en ik bestellen allebei een pita met gegrilde kip en feta kaas. Het smaakt erg lekker en intussen kan de serveerster ons ook uitleggen, waar we precies moeten zijn voor de orientatie bij Mary Washington.

Door de giet-ijzeren hekken zien we de klokkentoren, die de hoofdingang siert. Het is druk, want het is vandaag de eerste schooldag. Even zijn we bang geen parkeerplaats te vinden, maar dan rijdt er net iemand weg! Wat een geluk, want ik had echt niet geweten, waar anders te parkeren.


We zijn een half uur te vroeg, dus we lopen wat rond, kijkend naar alle studenten en luisterend naar de enthousiaste begroetingen van mensen, die elkaar een hele zomer niet gezien hebben. Ik krijg een heel gezellig gevoel bij dit college. Met zijn vierduizend studenten is het een middelgrote school.

Alles ziet er heel verzorgd uit, de gebouwen zijn van baksteen en hebben allemaal kolommen als voorportaal. Er zijn geen auto's op campus, wel zien we veel fietsers. Het is groen, mooi en netjes. En vandaag ziet het er, met ballonnen in de schoolkleuren overal, nog gezelliger uit.


Katja en ik kijken nog even in de book store, waar ze ook kleding met het schoolembleem erop verkopen. Ook hier is het heel druk, dus we besluiten te kijken of het na de rondleiding rustiger is.

We melden ons in de Trinkle Hall, kamer 106 en daar zitten al een aantal anderen te wachten. Het verbaast me eigenlijk, hoeveel mensen er mee willen op deze rondleiding.


Er zijn zowel jongens als meisjes bij, later horen we, dat twee derde van de studenten hier meisjes zijn, een derde jongens. Logisch, want het is een Liberal Arts college, er is bijvoorbeeld geen engineering, wat traditioneel een grote trekpleister voor jongens is.

Een heel enthousiaste dame, waarvan ik de naam vergeten ben, zelf een graduate van deze school en nu een van degenen, die over de toelatingen gaat, vertelt over de school. Luisterend naar haar heb ik helemaal zin om terug naar school te gaan!

Ze vertelt over de academische mogelijkheden hier (al Katja's interesses zitten daar bij: biologie, pre-med, pre-vet), de clubs, die ze hebben (alles, behalve een football team, het enige nadeel, dat Katja aan deze school ziet).

Verder legt ze uit, hoe het aanmeldingsproces gaat en wat de minimum eisen voor deze school zijn (die verschillen sterk tussen de scholen, deze school is meer "competitive" en heeft nogal wat eisen).

Er is nog veel meer en ik moet zeggen, dat ze heel goed praat, ik verlies geen moment mijn aandacht (maar ja, voor mij zijn dit soort dingen ook zo nieuw en super interessant!). Ook Katja luistert intens en stelt een paar goede vragen.

We zagen wat honden voor we hier binnen gingen, dus vraagt Katja hoopvol of huisdieren zijn toegestaan in de dorms. Maar die honden zijn van studenten, die niet op campus wonen en in de dorms mogen alleen vissen e.d.

De toespraak (die volgens de website een half uur zou duren) duurt zo'n drie kwartier en dan worden we voorgesteld aan twee studentes, die ons verder zullen rondleiden. Wij komen in Kelly's groepje terecht, zij komt uit New Jersey en begint aan haar laatste jaar als geschiedenis studente.

Het is duidelijk, dat ze dol is op haar school. Ze vertelt bij ieder gebouw, wat het is en welke vakken er worden onderwezen. Bij het eerste gebouw vertelt ze over de Freshman convocation. Hierin leggen ze de eed af, dat ze zich tijdens hun studie hier aan het Honor System zullen houden.

Dit systeem, waarbij de studenten zweren niet te liegen, stelen of spieken, werkt volgens onze gids heel erg goed. Zo goed zelfs, dat professoren de lokalen tijdens examens verlaten. Ik vind het interessant, "peer pressure" op de juist manier gebruikt, want overtreders worden door hun mede-studenten veroordeeld.

Verder lopen we, het is warm, maar ik ben dolblij, dat de vochtigheid zoveel minder is. Zo'n rondleiding gisteren of eergisteren en ik had het niet volgehouden! Ik voel me nu al wat duizelig worden van de warmte, gelukkig hebben we allemaal een flesje water meegekregen.

Kelly neemt ons mee een freshman dorm in. In deze dorm is geen airconditioning, dus overal staan fans te draaien. Veel meisjes zijn in hun kamers en laten verlegen aan ons zien, hoe ze die hebben ingericht.

Iedere kamer ziet er anders uit, sommigen hebben de bedden op elkaar gestapeld voor meer ruimte, anderen hebben ze op een creatieve manier neergezet. Een meisje heeft haar eigen houten hoogslaper meegenomen. De kamers zijn groter, dan de kamer, die Katja bij Villanova had en zien er gezellig uit. Katja heeft inmiddels heel wat vergelijkingsmateriaal.

Verder lopen we, langs het "talen" gebouw en het "science" gebouw. Kelly vertelt, dat je acht "general education" klassen moet volgen om te slagen hier. Op kunstgebied, sportgebied, taalgebied en wetenschappelijk gebied.

Dat is wat ik zo leuk vind van dit systeem! Je hoeft niet meteen te kiezen, welke studierichting je wilt. En je kunt van alles uitproberen. Als je denkt, dat je (zoals Katja) biologie wilt gaan doen, kun je in je eerste twee jaren nog uitvinden, dat je eigenlijk liever psychologie doet. En zelfs later kun je nog veranderen. Ik zou het in dit systeem vele malen beter gedaan hebben!

Volgende stop is het super deluxe fitness center! Wij zien het gewichtengedeelte, boven hebben ze de nieuwste cardio machines. De schooldag is inmiddels afgelopen en het is er druk. Ook buiten zien we allerlei joggers en op een veldje spelen een heel stel mensen frisbee en voetbal. Katja krijgt spontaan zin om mee te doen, er hangt hier gewoon een heel prettige sfeer.


Het gewichtengedeelte, boven zie je een stukje van het cardio gedeelte, ik wil zo mee gaan doen!



Frisbee spelen

Kelly laat ons de gebouwen, waar kunst en theater e.d. wordt onderwezen, zien. Ook hier is weer heel wat te doen en alle studenten, ongeacht of ze theaterwetenschappen of kunst studeren, mogen hieraan meedoen. Erg leuk!

Als laatste krijgen we de grote Dining Hall te zien. Op andere plaatsen op de campus zijn nog cafeetjes en a la carte restaurantjes, maar hier gaat het gros van de studenten heen. Ook dit is weer ontzettend leuk!

Er zijn vier restaurants met ieder een thema, wij zien er twee van. De ene, helemaal vrolijk geel geverfd en leuk ingericht, is het Mexicaanse restaurant en de ander de diner, helemaal ingericht als een echt Amerikaanse diner uit de jaren 50. De andere twee serveren Italiaans eten en Aziatische gerechten.

Volgens Katja zien deze "restaurants" er vele malen beter uit, dan de cafetaria, waar ze bij Gettysburg College en Villanova at. Ook Kelly geeft toe, dat ze om te beginnen opzag tegen iedere dag cafetaria eten, maar dat het haar alles mee is gevallen.


De Mexikaanse kamer



De diner

De studenten krijgen een soort credit card, die voor alles dient: sleutel voor hun dorm, eetkaart, was- en drogerpas (online kunnen ze zien of er een wasmachine vrij is!) etc. Zelfs buiten de campus kunnen ze hem gebruiken bij sommige restaurants in Fredericksburg. Heel modern allemaal!

Een aantal andere ouders (ik ben zo overweldigd door alles, dat ik daar niet eens aan denk!) vraagt hoe de campus beveiligd is. Nu ligt deze universiteit in een goede buurt van Fredericksburg, maar je weet toch nooit.

Er is een eigen politiebureau en overal op de campus staan paaltjes met blauwe lichten en een intercom. Kelly vertelt, dat, als je 's avonds alleen over de campus moet lopen, je daarvan gebruik kunt maken. Als je erom vraagt komt er een escort om je te brengen, waar je heen moet. Erg goed!

Met een hoofd vol informatie nemen we afscheid van Kelly. Rick belt hoe het was (precies als we weg gaan!) en ik grap, dat hij de komende vier jaar op het huis en de kinderen mag passen, want ik ga terug naar school. Als ik een college zou kunnen kiezen hier, zou het zoiets als UMW zijn. Ik voel me beter in kleinere groepen, Katja is wat dat betreft heel anders, dan ik.

We stoppen nog even bij de book store, maar die is nog drukker, dan eerder op de dag. Langs de (gratis) ijs etende studenten en een vrolijk bandje lopen we terug naar de auto.

Het is toch wel erg warm (32 graden) en we hebben dorst. Ik besluit nog even het historische gedeelte van het stadje te bezoeken. Daar ben ik heel erg in geinteresseerd, ik heb al jaren het plan om het van dichterbij te gaan bekijken. Dat moet echt ooit gebeuren!

Het ziet er hartstikke leuk uit en als ik alleen was geweest, was ik uitgestapt en had rondgekeken. Maar Katja wil naar huis, zij heeft met haar vriendinnen afgesproken sushi te gaan eten. En we zien zo gauw geen cafeetje om iets te gaan drinken.

MIO leidt ons weer richting de interstate. Gelukkig zien we wel een Arby's, waar we in de drive thru wat te drinken bestellen. Katja besteedt het grootste deel van de weg terug aan de telefoon met Leah en eigenlijk is dat ook vermaak voor mij.

Wat springen die kinderen heerlijk van de hak op de tak en wat een zorgeloze leventjes hebben ze toch nog. Met moeite weerhoud ik me ervan daar iets van te zeggen tegen Katja. Ik weet nog, hoe dat vroeger mijn vrolijkheid compleet wegnam, als een volwassene (voornamelijk mijn moeder) me daarop wees.

Als ik ergens van genoot (of niet) werden te pas en te onpas de zielige kinderen in Afrika erbij gehaald. Katja is begaan genoeg met haar medemens, ik gun haar die zorgeloosheid graag.

De rest van de weg leest zij in een (volgens haar) saai boek over het leren lezen van literatuur. Het verkeer is fantastisch! Als het altijd zo was, was ik allang meerdere malen in Fredericksburg geweest. Drie kwartier later zijn we weer thuis.

Vandaag heb ik veel geleerd en het was de eerste keer, dat ik een "werkend" college heb gezien. Ik denk, dat Katja zich ook heel goed in de schoenen van een van de studenten vandaag kon voorstellen. Ze gaat zich zeker opgeven voor deze school, het zou super zijn, als ze werd aangenomen!

Thuis vertrekt Katja natuurlijk meteen voor de sushi. Saskia gaat logeren bij Tabatha en Rick, Kai en ik eten wat take out van de Libanees. Ik moet zeggen, ik heb echt genoten van deze dag samen met mijn oudste en een blik op hoe het leven in college is!

zaterdag, augustus 25, 2007

Lekker rustig weekendje!

Zaterdag

Raar, ik word telkens wakker, denkend, dat ik nog in Aruba ben. Ik verwacht de turquoise-blauwe zee uit het raam te zien en de wind te horen bulderen. Maar dat duurt maar een paar secondes, zodra ik de blaffende beagle van de achterburen hoor ben ik weer in de realiteit.

Niet dat die nu erger is, verre van dat! De zon schijnt alweer uitbundig en ons uitzicht op al het groen om ons heen werkt ook rustgevend en therapeuthisch. Schaamteloos hebben we wel tot half tien uitgeslapen!

Zowel Rick als ik hebben echter last van onze matras. We moeten echt aan een nieuwe gaan denken! In Aruba hadden we een Select Comfort matras, maar daar waren we geen van beiden erg van onder de indruk. Hopelijk lukt het binnenkort wat tijd te vinden om echt naar een goede matras op zoek te gaan! Veel van mijn pijn heeft daar ook mee te maken.

Na een bakje cereal met melk neem ik Cosmo mee voor een wandeling. Het is warm en vochtig en ik ben vergeten water mee te nemen. Ik loop dus zoveel mogelijk in de schaduw, dan valt het allemaal wel mee. Voor later vandaag is een "heat advisory" uitgeroepen en het valt nu al te voelen waarom!

Aan het einde van de wandeling zie ik een rood met witte hond met blauwe ogen. Ik spreek de eigenares aan en vraag, of dat ook een Aussie is. En jawel, hoor, ze is 9 jaar oud en heet Daisy. En je zou haar jaren jonger schatten, want ze daagt Cosmo helemaal uit om te komen spelen.

Maar ze wonen aan een drukke straat en Daisy is zo getraind, dat ze de weg niet op rent, maar daar vertrouw ik Cosmo nog helemaal niet mee! Zelfs met hoe Daisy rent zou ik me niet gerust voelen. In ieder geval is het leuk zo weer kennis te maken met een buurtgezin, waarvan de kinderen naar dezelfde school gaan als Saskia.

Volgende keer kunnen de honden in de achtertuin rennen, maar nu voel ik me zo vies, het zweet druipt van me af, dat ik echt wel naar huis wil. Cosmo is het daar niet mee eens! Hij zet zijn poten schrap en ik moet hem meetrekken, wat kan een hond zijn wensen duidelijk maken, zeg! Maar helaas voor hem ben ik nog altijd de baas!

Omdat ik zo moe ben en pijn heb dwing ik mezelf dit weekend echt de rust te nemen, die nodig is. Moeilijk vind ik dat, want er is zoveel te doen! Maar ik pak mijn achterstallige tijdschriften en de boeken van Floortje Dessing, die ik net van Carola heb gekregen.

Rustig zittend op het deck valt het allemaal erg mee. En dan gaat de telefoon... Het is Petra! Er is zoveel te bekletsen, dat we beiden rode oren hebben van de telefoon als we weer ophangen!

We praten zeker een uur, maar dan moet er opgehangen worden. Petra gaat een gewichtenroutine doen en ik ga wandelen met Cosmo. Zelfs ik, die dol is op warm weer, moet toegeven, dat het inmiddels onaangenaam heet is.

Net na de school houdt Cosmo het voor gezien, hij zet zich gewoon schrap en wil niet verder lopen. Hij weet natuurlijk niet, dat we een rondje lopen, maar ik snap zijn weigering. Mijn t-shirt is al helemaal kledder en dat is heel ongewoon voor mij. We lopen dus dezelfde weg weer terug.

Als ik weer op het deck wordt het opeens somber buiten. Op de radar zie ik allerlei onweersbuien, maar er gebeurt niets.

Om half zes zijn we uitgenodigd bij Christine en Chuck en het is nog steeds droog. Saskia gaat mee, Katja werkt en Kai blijft thuis met Cosmo. De snelweg staat helemaal vast in beide richtingen! Hopelijk is dat geen voorbode voor volgend weekend als we 500 mijl naar het noorden gaan rijden!

Christine en Chuck hebben we deze zomer maar heel weinig gezien en we hebben beiden leuke vakanties gehad. Aan gesprekstof dus geen gebrek. Helaas komt er wel een enorm onweer langs, zodat we even moeten wachten met grillen. Chuck heeft een abonnement op Wunderground en kan precies zien, waar de bliksemschichten zijn.

Daarna gaan de sate's op de barbecue en we hebben een heerlijk maal: sate, sambal boontjes en gado gado. Zelfs Saskia neemt drie satestokjes, dus ik moet het marinade recept van Christine krijgen.

We genieten allemaal en al te gauw wordt het tijd om afscheid te nemen. Ik ben nog heel erg moe van de reis, het lijkt wel een jet lag! Saskia wil eigenlijk niet weg, maar ik kan niet langer opblijven. Door een zware (en die zijn echt indrukwekkend!) onweersbui rijden we terug. Rick kan maar stapvoets rijden, zo hard regent het. Toch altijd weer indrukwekkend!

Zondag

Cosmo vindt het moeilijker om uit te slapen, dan wij en wil om half zeven al naar buiten. Toch doezelen we daarna nog tot half tien door. Morgen moet ik van mezelf om acht uur of eerder op! Anders wordt het 4 september een ramp om op tijd op te staan.

Rick stelt voor McDonald's te gaan halen en ik vind de Egg McMuffin altijd erg lekker! Buiten is het bewolkt, maar heel warm.

Langzaam aan wil ik weer echt in een sportroutine komen en vandaag doe ik de gewichtenroutine uit het blad Self. Wel met lichtere gewichten, want iedere keer als ik de zwaardere gebruik voel ik me een paar dagen vreselijk. Dit is de "Reach your Goal" workout en ik hoop echt de acht pond, die ik dit jaar ben aangekomen, weer te verliezen!

Na de gewichten neem ik Cosmo mee voor een jog van twintig minuten. Ik merk echt, dat hij daarvan geniet. Hij raakt in een ritme en het gaat stukken beter, dan "gewoon" lopen. We lopen door het bos en dat is altijd erg genieten en een stuk koeler.

Rick doet allerlei achterstallige dingen, zoals gras maaien, de auto schoonmaken etc. etc. Ik voel me enkel super lui! Met de stapel tijdschriften en boeken installeer ik me buiten en lees.

Gisteren dacht ik nog te gaan zwemmen vanmiddag en Mary Ellen daar te zien, maar het is bewolkt en ik ben eigenlijk te moe. Ik zeig in mijn stoel neer op het deck en lees en lees. De komende week zal druk genoeg zijn, dus ik probeer me gewoon helemaal te relaxen.

Het weer wordt eigenlijk steeds lekkerder, van bewolkt naar zonnig en veel minder vochtig. Halverwege de middag neem ik Cosmo mee voor een tweede lange wandeling. Ik merk aan hem ook, wanneer het niet zo vochtig warm is, hij heeft meteen veel meer energie!

Rick gaat met Katja in haar autootje oefenen op de snelwegen. Die zijn op zondag een stuk rustiger. Ze moet dit leren, want haar college zal zeker twee uur hiervandaan liggen op zijn best.

Als ze terugkomen gaat Katja naar haar werk en wij gaan naar Ruby Tuesday om te eten. Hier hebben ze een lekkere salad bar met verse groenten en hun zalm is ook erg lekker bereid. Bovendien hebben we super bediening! Een heel goede ervaring is het dus.

De rest van de avond hang ik voor de tv en klets met Annemarie. Het luiste weekend van deze zomer is ook weer voorbij!

vrijdag, augustus 24, 2007

Back to school shopping

He, verdorie, of het nou de gewichtenroutine (denk ik) of de massage van gisteren was, weet ik niet, maar ik word met schreeuwende spierpijn overal en knallende hoofdpijn wakker! Het is pas vijf uur en ik kan geen lekkere ligpositie meer vinden.

Bah, wat baal ik! De hele tijd op vakantie is er altijd wel wat pijn, maar over het algemeen voel ik me dan een "normaal" mens. Zo'n late terugreis, de spanningen ervan en het dragen van zware bagage doen dat allemaal teniet en zonder uitzondering heb ik daarna een paar dagen flinke terugslag.

Hoewel ik weet, dat dit al tientallen jaren gebeurt, is het toch iedere keer weer een teleurstelling. Ik krijg kennelijk toch altijd weer hoop, dat mijn spieren nu echt aan het herstellen zijn.

Enfin, het goede is, dat ik geen tijd heb om zielig in mijn bed te blijven liggen (bovendien hebben de jaren wel geleerd, dat dat funest is, hoezeer ook eerste neiging!). Met nog maar anderhalve week te gaan voor de scholen weer beginnen is er heel wat te doen.

We krijgen wel een heel leuke "wake up call" om half negen: mijn nichtje Natalya wil met Saskia en mij praten. Niets opwekkenders, dan een babbelende tweeeneenhalfjarige! Ze heeft hele verhalen, waarvan ik de helft niet versta, maar ik haal me er haar schattige snoetje bij voor ogen. Nu kan ik niet wachten tot volgend weekend, wanneer we hen in Massachusetts gaan opzoeken!

Na het ontbijt neem ik Cosmo mee voor een kort loopje, zodat hij een beetje energie kwijt kan. Dan komt Christine om een end te gaan lopen. Dat is echt heel hard nodig, ik heb het sporten gemist, zowel lichamelijk als mentaal.

We hebben natuurlijk heel wat te bepraten, zo lang als we elkaar al niet hebben gezien! Zij hebben een heerlijke drie weken in Nederland en Parijs doorgebracht. Na bijna tien kilometer zijn we weer terug. Terwijl we lopen, komt de zon weer tevoorschijn en voor we het weten is het weer volop zomer (lees 30 graden). Heerlijk!

Inmiddels zijn Kai en Saskia wakker en staat Katja onder de douche. Die moet vandaag 9 uur werken (wel met een uur pauze, natuurlijk). Cosmo heeft nog wat beweging nodig, dus ik neem hem mee naar het hondenpark.

Als we er aankomen is er niemand, maar ook dan vermaakt Cosmo zich prima met het besnuffelen van alles en nog wat. Ik probeer wel een bal te gooien, maar daar heeft hij geen interesse in!

Dan komt er een 11 maanden oude beagle puppy binnen. De eigenaar, een man van laat in de twintig, schat ik, zegt, dat zijn hond denkt, dat hij 80 pond weegt en me geen zorgen te maken, dat mijn hond zoveel groter is.

Ok, dat doe ik dan ook niet en Cosmo en de beagle spelen typische puppy stijl. Maar al gauw heb ik door, dat achter de bravourderige woorden een nerveuze eigenaar schuilt.

Zodra zijn hond onder Cosmo verdwijnt, die echt erg voorzichtig is met kleinere honden, voor een pup, raakt hij in paniek. Hij schopt op een gegeven moment Cosmo zelfs weg, waardoor hij even piept. Dat is iets, wat ik absoluut niet waardeer. Maar ik voel me ook wat minder zeker met zo'n vreemde vent als vrouw alleen, dus ik zeg maar niets!

Natuurlijk denkt Cosmo, dat het allemaal een leuk spelletje is en rent nog wat harder achter "Rufus" aan. Omdat ik absoluut niet wil, dat die man hem weer pijn doet, roep ik hem ook wat paniekerig bij me. Gelukkig lijkt hij iets op te merken en komt als een wonder naar me toe. De man verdwijnt met zijn hond en ik zit nog wat na te hijgen.

Dit soort ervaringen maakt wel, dat ik minder graag naar dit park ga. Ook al omdat Leah ons gisteren vertelde over een gewonde Airedale terrier, die ze zagen, waar zij vrijwilligerswerk doet. Die hond ken ik en de eigenaar ook, dat is een heel aardige oudere man. De verwondingen waren aangebracht door een agressieve kleine hond in het hondenpark!

In het vervolg ga ik me beperken tot de tijden, waarvan ik weet, dat ze druk zijn. Dan is er minder kans op confrontaties, omdat er dan ook meer grote honden aanwezig zijn. Toch jammer.

Na de lunch gaat Kai nog voor een lange wandeling met Cosmo. Later hoor ik van hem, dat die daar niet veel oren naar had en zich schrap zette om terug te gaan, het was ook wel erg warm.

Saskia en ik gaan, met de lijst, die ze bij haar rapport meekreeg, naar CVS om schoolbenodigdheden te kopen. Weliswaar vertelde Christine me, dat CVS er duurder uitkwam, dan Target en Staples, maar ik wil ervan af zijn.

De energie ontbreekt me om allerlei winkels af te gaan struinen voor de specifieke eisen van de leerkrachten. En die zijn specifiek! Op het merk af!

Maar als er staat "10 jumbo lijmstiften", die ieder $2,19 kosten, wordt me dat toch te gortig! Voor ik $22 aan lijm ga besteden! Ik koop vijftien gewone stiften van het CVS merk voor $1,99 per drie en dat moet maar goed genoeg zijn! Nog duur genoeg voor lijm, dunkt me.

CVS heeft alles op de lijst, met uitzondering van een doos van 66 labels, die kennelijk alleen bij Stapels of Office Depot te verkrijgen zijn. Ik ben tevreden, dat laatste vinden we nog wel volgende week of later, het is geen essentieel iets.

Bij terug naar school gaan hoort ook een nieuwe outfit. Omdat ik volgende week al allerlei dingen gaande heb, wil ik daar ook maar vanaf zijn. Begrijp me goed, ik geniet van het (nog) kleine handje in het mijne, maar de pijn maakt supermoe.

Toch probeer ik echt het meeste van deze tijd met mijn jongste te maken. Zij heeft gelukkig niet door, dat mijn hoofd bonkt en mijn benen als lood voelen. Gezellig kletst ze erop los.

Bij Old Navy kijken we of we Katja zien, maar die is in geen velden of wegen te bekennen. Wel vindt Saskia er een spijkerbroek voor $15!

Bij Papaya is er helemaal niets van haar gading. Bij Delia's vindt ze een witte driekwart broek, die haar erg leuk staat, alweer voor $15. Klagen over de prijzen hoor je me niet!

Als laatste troggelt Saskia me een bezoek aan Wet Seal af. Dat is wel aan de andere kant van de mall, maar ik weet, dat ze daar topjes hebben, die haar leuk staan. En inderdaad, we slagen met twee, alweer $15 kostende, topjes. Mission accomplished!

Saskia moet naar de wc en weet die in Old Navy te vinden. Dit keer is Katja er wel en het is altijd leuk haar in actie te zien. Ze heeft voor iedereen een brede glimlach over.

Voor we naar huis vertrekken koop ik nog een paar tijdschriften bij Barnes and Noble. Ook Saskia vindt daar een paar tiener tijdschriften. Dat is de laatste jaren een hele industrie geworden! Vroeger had je Teen People, nu is er Cosmopolitan Girl, Seventeen, Teen en nog veel meer!

Op weg naar huis stoppen we nog bij Petco. Kai's slang heeft hard eten nodig, dus koop ik een muis. En Cosmo heeft al zijn botjes op en knauwen is essentieel voor hem op het moment. Knauwmateriaal voor honden is trouwens duur! Een bot kost $4!

Uitgeput kom ik thuis, maar gelukkig is het heerlijk weer buiten. De laptop gaat mee en ik lees de achterstallige blogs. Als ik bij sommigen lees voel ik mijn pijn naar de achtergrond verdwijnen.

Wat is dat nu vergeleken bij een kind met leukemie, dat het niet gaat halen? Of borstkanker en chemotherapie? Of alle moeilijkheden bij het krijgen van kinderen? Een kind met zelfmoordneigingen? Het werkt allemaal heel relativerend, ik heb veel, heel veel, om dankbaar voor te zijn.

donderdag, augustus 23, 2007

Kunnen we wassen of niet?

Een betere titel kan ik niet bedenken, want ons welzijn de komende dagen hangt van de wasmachine monteur af! Hier maak ik me de afgelopen paar dagen serieus zorgen over. De ladingen was, die we te verwerken hebben, zijn niet te beschrijven!

Na zo laat naar bed gegaan te zijn slapen we vanochtend flink uit. Christine belt om half tien, maar heeft begrip als ik zeg nog niet spraakvaardig te zijn. Gisteravond heb ik haar in Miami ook even gesproken, dus ze was op de hoogte van onze vertraging. Ik beloof haar later terug te bellen en rol weer ons bed in.

Nu ben ik echter wel wakkerder en Rick staat zelfs op. Saskia ligt echter naast mij nog helemaal in diepe rust. De monteur belt, hij is twee minuten bij ons vandaan!

Onze wasmachine staat naast onze slaapkamer, dus Rick roept naar boven, dat ik de deuren moet sluiten, als ik nog niet "decent" ben. Nou, dat ben ik niet, dus met dichte deuren luister ik naar de conversatie tussen de twee mannen.

En daar word ik niet vrolijk van! Ik hoor Rick zeggen, dat we al bijna vijf weken geen wasmachine hebben. En vragen hoe lang dat dan gaat duren. Oei, daar moet ik het mijne van weten!

Aangekleed kom ik even later onze kamer uit en twee mannen kijken me bijna verschrikt aan. Kennelijk werd ik niet verwacht. De wasmachine staat midden in de gang en Rick begint met "good news, bad news". Oei, niet wat ik wil horen!

De motor, die Maytag heeft gestuurd, is volgens de monteur niet de goede, dat is het slechte nieuws (wat ik wel heel erg slecht vind, eerlijk gezegd!). Maar het "goede" nieuws is, dat die monteur pas nog heeft meegemaakt, dat de machine niet stuk was, maar het stopcontact!

Ze proberen dus nu hoopvol een ander stopcontact uit en dat lijkt te lukken. Maar minuten later staan de mondhoeken van beide mannen (die monteur ziet er trouwens leuk uit, anders dan de gewoonlijke nogal viezige mannetjes) naar beneden. Ook dit werkt niet.

Bedrukt ga ik naar beneden om koffie te maken, die ik nu hard nodig heb. In mijn hoofd maak ik al plannen, wie ik onder meer zal vragen om hun wasmachine uit te proberen. We hebben te veel was om het aan een persoon te vragen. Of misschien is de wasserette ook weleens leuk om uit te proberen.


Deze twee zijn blij met onze terugkomst! Gewoonlijk mag de tafel niet, maar voor vandaag is het ok.

Net als ik denk, dat we best genoeg vrienden hebben om tegen het einde van het weekend uitgewassen te zijn, komt Rick jubelend naar beneden. Het is gelukt, roept hij! Gelukt? Wat is gelukt? Ik volg hem even helemaal niet.

Nou, de wasmachine werkt! Alsof ik een beetje simpel ben, dat ik het niet meteen door heb, wordt me uitgelegd, door Rick en de monteur samen, dat de motor toch goed was. Hij, de monteur, had alleen niet door, dat Maytag het hele ding vernieuwd had. You could have knocked me over with a feather, zoals ze hier zo mooi zeggen!

Wat een opluchting, zeg! Al had de monteur het niet meteen allemaal door, hij bleef wel om van alles te proberen, dat pleit voor hem. Kennelijk doet Maytag niet veel aan het opleiden van hun contracteurs!

En sindsdien draaien de wasmachine en droger nonstop. Weken van wasgoed worden verwerkt. En alsof het niet genoeg was komt Katja naar beneden met de mededeling, dat haar bed naar pis stinkt. Gezien het feit, dat ze haar hamster erin rond laat lopen, verbaast me dat aanvankelijk niet zo.

Pas als ik er een paar uur later naar ga kijken weet ik, waarom het nu zo erg is! Een van de katten (de verdenking valt op Katja's kat, Sushi, want die mist haar echt) heeft flink op haar bed geplast, vlak bij haar kussen. Jakkes, daar heeft ze vannacht dus in geslapen! Never a dull moment!

Katja is inmiddels alweer met vriendinnen de hort op, dus ik haal haar bed af, om eerstvolgend gewassen te worden. Uit de matras hoop ik de lucht te krijgen, door er speciale enzymen op te spuiten. Hopelijk lukt dat allemaal, want de geur van kattenpis is zo moeilijk te verwijderen!

Kai en Saskia staan te popelen om Cosmo op te halen en ik eerlijk gezegd ook. We moeten even wachten, want hij wordt net gebaad. Gelukkig was zijn lyme disease test negatief, daar was ik toch wel bang voor, nadat ik een teek op hem had gevonden.

Zo'n tien minuten later komt een heerlijk ruikende, nog niet helemaal droge en heel erg uitharende super enthousiaste hond ons tegemoet. Het is zo leuk om zijn blijheid te zien, al springt hij zo hard op Saskia, dat ze bijna omvalt.

Hij haart enorm uit, maar is zo blij ons weer te zien en wij hem! De hele auto zit onder de haren, dus thuis neem ik hem meteen naar buiten en kam genoeg haar uit om wel tien vogelnestjes mee te maken!

Onderweg hebben we even lunch gehaald bij McDonald's, want we hebben niets in huis. Ik heb mijn Asian salad ook wel gemist, hij smaakt weer heel lekker! Kai neemt een Southwestern salad, daarmee bewijzend, dat ook hij een volwassener smaak krijgt.

Cosmo gaat thuis helemaal uit zijn dak, dus na de lunch neem ik hem mee voor een lange wandeling. Het is vandaag helaas flink bewolkt, echt zo'n vochtige deken van wolken met een temperatuur van 26 graden. Maar Cosmo geniet duidelijk en ik klets met Christine, we hebben elkaar heel wat te vertellen!

Laura komt voor een broodnodige massage, want mijn hele rechterkant zit vast. Ik heb al de hele vakantie last van mijn rechter zij en na gisteren is de hele vicieuze cirkel weer bezig, bah!

Laura vertelt over haar avonturen met al onze dieren. Ze heeft ons een keer opgebeld in Aruba, want ze kon Sushi niet vinden. Leah is later op die dag nog gaan kijken en vond haar meteen, tot Katja's opluchting. Maar Leah vertelt ook, hoezeer Laura begaan is met onze dieren, we kunnen ons geen betere verzorgster wensen!

De wasmachine blijft doordraaien en de droogtrommel ook. Buiten zingen de krekels, maar de zon schijnt niet. Al drie dagen niet, schijnt het, en men begint al te klagen! We zijn hier geen somber weer gewend!

Rick komt thuis en neemt het eindeloze wassen en opvouwen over. Hij komt beneden vragen van welke vrouw welk ondergoed is. Begrijpelijk, want zelfs Saskia's ondergoed is niet makkelijk te onderscheiden van dat van Katja.

Saskia heeft Tabatha te spelen en die heeft heel goed nieuws: ze gaan niet verhuizen! En dat terwijl Saskia de hele vakantie heeft gedacht, dat Tabatha bij haar thuiskomst al weg zou zijn. De meisjes geven elkaar een stevige omhelzing, als ze elkaar weer zien, echt heel lief!

Als avondeten bestellen we Thais eten. Voor mij alleen voorafjes, waarvan ik de tweede helft morgen voor de lunch zal eten. Sate en papaya salade voor mij, al smaakt de eerste niet als de Indonesische.

We zijn weer thuis, hebben ons hondje terug (wat een grote highlight is, want ik heb hem enorm gemist). De lijst van dingen te doen voor de scholen weer beginnen groeit hard. In mijn hoofd zwaaien de palmen, fluiten de papegaaien naar me en liggen we op bedden met heerlijk eten voor ons. Herinneringen blijven!

woensdag, augustus 22, 2007

De terugreis en weer thuis!

Rick verrast me door ontbijt op bed te gaan halen. Beneden bij het koffie standje haalt hij Arubaanse pasteitjes en lattes met caramel siroop. Dan laten we de kinderen slapen en gaan snorkelen bij Arashi. Het water is koud! Maar het is alweer een stuk helderder, dan gisteren en we zien een grote varieteit aan onderwaterleven, waaronder een grote mureen.

Lang houden we het echter niet vol en gaan ons opwarmen aan het zwembad. Nog even genieten we van al het felle blauw, de mooie hagedissen en leguanen en de zwaaiende palmen. De kinderen gaan nog even afscheid nemen van hun geliefde gevederde vrienden en Carlos. Rick en ik maken een korte strandwandeling om wat t-shirts te kopen en dan is het tijd om te douchen en de laatste dingen in te pakken.

Onze vlucht zal om kwart over vier gaan en we verwachten op woensdagmiddag geen erge drukte op het vliegveld. We rekenen dus, dat we, als we er twee uur van tevoren zijn, voldoende tijd zullen hebben.

Gelukkig is Bugaloe vandaag wel weer open en is de leuke serveerder er ook. We vertellen hem, dat we maar een half uur om te eten hebben en dat is geen probleem. In sneltreinvaart staan de lekkere pistoletjes en frietjes voor onze neus met nog een laatste Amstel Bright voor Rick, Katja en mij erbij. Ik ben helemaal geen bierdrinkster, maar die vind ik heel lekker!

Achteraf ben ik heel blij, dat ik iedereen toch gedwongen heb vroeger naar het vliegveld te gaan, dan Rick wilde. Als we aan komen rijden zien we een enorme rij wachtenden staan bij de American Airlines balie! Het is kwart over twee, dus we hebben twee uur de tijd, maar er is maar een persoon, die mensen incheckt!

Tergend langzaam schuifelen we vooruit! Later horen we van twee Nederlanders, die toevallig ook naar Washington gingen, dat zij keurig drie uur van tevoren aanwezig waren en twee uur moesten wachten in die rij! Wij hebben "geluk", want tegen de tijd, dat wij aankwamen, waren de hulptroepen eindelijk ingeroepen. Na een uur zijn we eindelijk aan de beurt en blijkt dat een van onze tassen een overgewicht van 4 pond heeft. Dat moeten we er dus even uithalen en ergens anders bij proppen. Als we de twee Harry Potter boeken eruit halen, zitten we goed.

Eindelijk krijgen we onze instapkaarten aangereikt met de mededeling, dat het instappen om half vier begint. Met een blik op mijn horloge zeg ik: "Dat is dus nu". Beamend knikt de check in agent, totaal niet aangedaan. Er staan nog zeker veertig mensen achter ons te wachten.

Gauw gaan we richting de Arubaanse paspoortcontrole. Hier wordt ons immigratie kaartje teruggenomen en ook dit gaat tergend langzaam. We maken ons zorgen, want we moeten hier in Aruba door de Amerikaanse douane. Soms kan dat ook nog flink lang duren.

Maar het eerste veiligheidspoortje gaat snel en de bagage is zo van de band getrokken. Onze douanekaart wordt aangenomen en we mogen zo door. Hup, alle koffers weer op de band en door het tweede veiligheidspoortje. Schoenen uit, laptop uit de tas, zakje met vloeistoffen eruit en alles gaat goed. Eindelijk kunnen we ons naar de gate haasten.

We hebben nog twintig minuten voor het officiele vertrek van het vliegtuig en ik moet nog ontzettend naar de wc. De anderen hebben erge dorst en Rick gaat drankjes kopen. Net als ik de toiletten binnenloop hoor ik "Last call for boarding American Airlines 1780". Maar ja, nature calls, dus hopelijk mis ik de vlucht nu niet. Opeens schiet het door mijn hoofd, wat ik dan zou doen, want het enige, dat ik bij me heb zijn onze paspoorten!

Gelukkig loopt het zo'n vaart niet, als ik terugren naar de gate stelt Rick me gerust. De deuren zullen nog even open blijven, want ze wachten nog op 36 passagiers! Wat een slechte organisatie bij die check in balie, dat heb ik nog nooit meegemaakt! Voor een vlucht zou dat toch van een leien dakje moeten gaan.


Dag Aruba!

De vlucht van Aruba naar Miami duurt maar tweeeneenhalf uur en het is maar goed, dat we ons eigen vertier mee hebben. Het entertainment systeem aan boord werkt niet, dus er is geen muziek of tv. Ik vermaak me met het schrijven van mijn blog en het spelen van Sudoku's met Rick, die eindelijk eens naast mij zit.

Ondanks het late vertrek uit Aruba komen we op tijd in Miami aan. Al bij het omroepen van de gates gaat er een lampje bij me branden. We komen aan in de D corridor, maar moeten naar C. Ik meen me te herinneren, dat dat een paar jaar geleden ook zo was en dat we ons toen zo ergerden aan het gebrek aan eetgelegenheden in die terminal.

Rick wuift echter mijn voorstel iets in de D terminal te eten af en we lopen, en lopen, en lopen nog meer naar de C terminal. Al jaren zijn ze dit vliegveld aan het "verbeteren" en nu hebben ze er "grappige" borden met de hoeveelheid tijd, die het zou moeten nemen om naar de verschillende terminals te lopen. Op het laatste bord staat "10 seconds to C terminal". He, he, eindelijk!



Een blik om de hoek bevestigt mijn herinneringen en nu verwijt Rick me, dat ik er niet toch op gestaan heb iets in de D terminal te eten. Tja, hij leek zo overtuigd, dat ik geen gelijk zou hebben. Voor teruglopen hebben we geen tijd, dus we nemen maar genoegen met de smakeloze broodjes, die hier te koop zijn. Katja heeft geen leesvoer meer, dus ik blijf bij de tassen en mijn laptop, waar ik gelukkig een stopcontact voor heb gevonden, want de batterij was helemaal leeg.

Als ze net weg zijn, zie ik opeens iedereen bij onze gate gehaast opstaan. Wat er precies is omgeroepen kon ik niet verstaan, maar goed lijkt het me niet. Gauw vraag ik aan wat weglopende mensen, wat er aan de hand is. Het blijkt, dat de gate is veranderd en we zullen nu vanaf gate A7 vertrekken! Dat is dus de verste terminal bij ons vandaan, volgens de "grappige" bordjes twintig minuten lopen!

Snel bel ik Rick op zijn mobieltje en we rennen met de meute mee naar de A terminal. Er zitten een aantal mensen tussen, die minder goed ter been zijn, echt heel erg, dat die dat hele end moeten lopen! Wat een rotvliegveld is dit toch!!

De A terminal blijkt veel mooier, dan de C terminal, wel met leuke eetstandjes. Maar ja, we hebben nu al gegeten. De vlucht blijkt ook nog eens een half uur vertraagd. Wat er nu precies aan de hand was is ons nooit uitgelegd. Ik weet wel, dat de crew er ook niet blij mee was.

Enfin, eindelijk om kwart over negen stijgen we op en de vlucht zelf is prima. Het vliegtuig, een 737, oogt nieuw, heel ongewoon in deze tijd. Eindelijk landen we met een half uur vertraging op Dulles. Daar staat de "people mover" al klaar en ook onze bagage komt vrijwel meteen.

De oude, trouwe Smurf wacht geduldig en Rick rijdt ons bekwaam naar huis. Na alles naar binnen gesjouwd te hebben ontspannen we nog even en ploffen daarna uitgeput om half twee ons bed in! Help me onthouden volgend jaar Miami op alle manieren te vermijden! Maar wat hebben we genoten en lekker ontspannen en wat is het ook weer heerlijk om onder onze eigen fan in ons eigen bed te slapen!

dinsdag, augustus 21, 2007

Het strand (of liever water)leven keert terug

Alweer onze laatste volle dag op Aruba! Het lijkt allemaal heel snel gegaan en toch ook niet, twee weken voelt voor ons als een lange vakantie. Rick en ik gaan voor de laatste keer dit jaar op onze Palm Beach wandeling. Overal wordt opgeruimd en het is, nu alles echt is gekalmeerd, toch wel schokkend om de stranderosie te zien!

Vooral bij het Holiday Inn hotel is het heel erg. Hele stukken strand zijn gewoon verdwenen en een enorme laag zeewier en andere troep wordt met tractors schoongemaakt. Diverse palmbomen en palapa's liggen omver, bedolven met zand. En dit door een storm, die honderden mijlen verderop raasde, we kunnen er niet over uit!

Nu het water eindelijk weer rustig is komen alle watersporten terug: de tubes, de bananenboten en de parasailers. Rick en ik gaan dus het snorkelen maar weer proberen. We stoppen eerst bij Malmok, waar ook de grote snorkel boten aangelegd liggen. Hier is het water echter zo troebel door allerlei zeewier deeltjes, dat er geen moer te zien is. Ik heb medelijden met de mensen, die voor de snorkeltoer hebben betaald, want die zien echt helemaal niets.

Wij gaan eruit en het even verderop bij Arashi nog eens proberen. Dit is een zandstrand met aan de zijkanten rotsen met veel vissen. Vorig jaar zagen we hier zelfs twee keer een schildpad. Hier is het gelukkig een stuk helderder en we blijven in het water tot we koud worden (wat niet zo lang duurt, want zelfs in mijn shorty heb ik het gauw koud). Net voor we het water uit gaan vind ik nog een inktvis me vanuit zijn schuilplaats in een rots aanstaren. Fantastisch!

Rick zet mij bij het zwembad af en gaat zelf naar Superfood om saucijzebroodjes en ham en kaasbroodjes voor de lunch te halen. We hebben namelijk geen zin in weer een lange en dure lunch bij Gilligan's en Bugaloe is nog steeds dicht. De warme saucijzebroodjes gaan er met een Amstel Brightje heel goed in!

Inmiddels hebben we de Jeep ook weer terug, gelukkig, want die hebben we morgen voor alle bagage nodig. Na de lunch gaan we een kleine katamaran huren voor Kai en kijken of we met de parasailboot mee kunnen. Het is een drukte van jewelste bij de watersportcentra, net of iedereen het gemis van de boten van de afgelopen drie dagen wil inhalen.

Dit betekent helaas, dat er nog maar twee plaatsen op de parasailboot zijn. Kai neemt Katja en Rick mee op de katamaran en Saskia en ik wachten op de parasailboot. Dat wordt ontzettend leuk! We zien daarboven vliegend maar liefst drie schildpadden voor adem naar de oppervlakte komen. Zo'n leuk gezicht vind ik dat en voor Saskia was het de eerste keer, dat ze het zag.

In het zwembad vinden we de anderen terug en drinken we lekker wat. Het is happy hour, dus je krijgt twee drankjes voor de prijs van een, mooi meegenomen, dus. Rick, Katja en Kai spelen een potje volleybal mee in het zwembad en dan is het alweer tijd om ons klaar te maken voor het avondeten.

Vanavond gaan we naar een nieuw restaurant aan Eagle Beach: de Screaming Eagle. Maar eerst stoppen we bij de bekendste divi divi boom op het eiland, hopend op mooie zonsondergang foto's. Maar het mocht deze vakantie gewoon niet zo zijn, het merendeel van de zonsondergangen waren bewolkt en zo ook vanavond. Nou ja, er zijn ergere dingen.

Nu zijn we wel vroeg voor onze reservering bij het restaurant, maar gelukkig heeft men daar al plaats voor ons. En nog wel op de bedden, waar ze op hun website mee adverteren. Jeetje, wat is dat ontspannend, zeg! We vallen bijna in slaap! We eten dus letterlijk op bed, heel grappig! We voelen ons van die decadente oude Romeinen!

Bovendien is het eten ook nog eens verrukkelijk en origineel. Mijn pompoensoep met garnalen tonijn tataki met soft shell crab en als klap op de vuurpijl een dessert van een donkere chocolade beker vol sinaasappel sorbet is om je vingers bij af te likken! Aan ontzettend goede restaurants heeft dit eiland geen gebrek! Hopelijk zal de weegschaal niet te onvriendelijk zijn na al deze culinaire uitspattingen!

Terug in de kamer wordt er hard ingepakt, zodat we morgenochtend nog zoveel mogelijk tijd hebben om van de laatste uren te genieten.