Onze webcam

Cul-de-sac Cam

vrijdag, november 30, 2007

Simply Fun Party

Wat is het toch makkelijker om op te staan met stralend weer, al is het flink fris. Het vriest zelfs licht als Mary Ellen en ik om half negen gaan lopen, dus handschoenen zijn nodig. Mary Ellen heeft haast vandaag, dus we verkorten onze gewoonlijke route met ongeveer een mijl.

Tweeeneenhalve mijl is nog niet genoeg beweging voor Cosmo en het weer is zo lekker, dat ik eigenlijk ook langer van het zonnetje wil genieten. Ik besluit met hem naar het W&OD pad te rijden en daar een stuk te gaan wandelen.

Het is rustig op het pad en nu de bladeren vrijwel allemaal gevallen zijn vallen de vuurrode Cardinaaltjes weer extra op. Ik bedenk me, dat het mooie Kerst vogeltjes zijn. Eentje blijft redelijk rustig zitten, terwijl ik probeer te fotograferen. Maar ik heb alleen mijn kleine toestelletje bij me. Ooit wil ik de perfecte Cardinalen foto maken!


Cosmo is helemaal wild door al het geritsel, dat hij in de struiken naast het pad hoort. De meeste dieren zijn vogeltjes, maar opeens heeft hij zomaar een chipmunk te pakken! Luid piepend ontsnapt het diertje, ik had nog nooit het geluid, dat een chipmunk maakt gehoord!

Langs dit stuk van het pad is een groot gedeelte met overgroeid land en huis met borden voor de ramen getimmerd en "No Trespassing" borden. Dit is al jaren zo en ik verbaas me erover, want het land lijkt me zeer waardevol: dicht bij de stad en in een gegoede buurt van Vienna. Het doet me nu aan een scene uit een griezelfilm denken!


Dit ziet er toch "creepy" uit?

Op de terugweg haal ik nog wat benodigdheden bij Whole Foods en Michael's en versier dan thuis het deck. Voor hebben we dit jaar een sneeuwmannen thema en Michael's heeft zes leuke holografische sneeuwmannetjes voor halve prijs, die leuk staan in de voortuin.


Ons "Kerst"huis bij daglicht (de nieuwe sneeuwmannetjes staan rechts op de foto)

Zoals ieder jaar heb ik me ook nu weer opgegeven om te helpen bij het Artsmart programma in Saskia's klas. Vandaag hebben we de eerste les, die we met zijn drieen geven.

Het gaat vandaag over Jackson Pollock, een artiest, waar ik nog nooit van heb gehoord. Eerst vertelt Bets de klas over zijn leven en kunstwerken en dan mogen de kinderen een kunstwerk in de trant van zijn werk maken.

Jackson Pollock was een abstracte schilder en zijn werken zijn interessant. Van sommigen lijkt het wel of een kind gekrast heeft en dan vraag ik me weleens af, wie ooit bepaalde, dat dit een enorm kunstwerk was.

Om dit soort werken na te bootsen is het projekt van vandaag heel creatief. De kinderen komen in groepjes van zes naar voren en leggen hun papier in de deksel van een kartonnen doos. Dan dribbelen ze kleine beetjes van verschillende verfkleuren erop. Vervolgens geeft Laura, de andere mede-docente, ze ieder drie knikkers, die ze door de verf rollen. Het resultaat lijkt erg op een van dit soort werken van Pollock.


Aoife en Emily geconcentreerd bezig met verf



Een groepje kijkt toe hoe Saskia haar knikkers rolt, terwijl Bryan's oranje, blauw en groene creatie er ook goed uitziet

De kinderen hebben er veel plezier in en een pluspunt is, dat er veel minder op te ruimen valt, dan bij een gewoon verfprojekt. We laten een tevreden klas achter en Tabatha (die komt logeren) en Saskia komen meteen met mij mee naar huis.

Na een snelle boterham als avondeten loop ik naar de buren twee huizen verderop. Jeanne houdt vanavond een Simply Fun party. Simply Fun verkoopt spelletjes en het wordt heel leuk.

Nadat de consulente heeft uitgelegd, hoe verschillende van hun meest populaire spelletjes werken, mogen we ze zelf uitproberen. Ik doe mee met een spelletje "Eye to Eye". Daarbij moet je dezelfde antwoorden als je medespeler hebben om punten te krijgen. Erg leuk!

Maar na mijn late avond van gisteren ben ik pijnlijk moe, dus neem afscheid als ze aan een nieuw spelletje beginnen. Natuurlijk kan ik het niet laten wat dingen te bestellen, die me leuk lijken voor Katja en Saskia: Let's Chat, Family Stories en Take your Pick. Soms vind ik dit soort parties maar niets, omdat je je toch verplicht voelt iets te kopen, maar deze vond ik erg leuk en moest me beheersen niet meer te bestellen!

donderdag, november 29, 2007

Drukke donderdag

Zo langzamerhand ligt onze tuin propvol bladeren en vooral de voortuin steekt af tegen de keurig groene gazons van onze buren. Na het ontbijt besluit ik de hark er dus maar eens bij te pakken. Oef, dat blijft zwaar werk, maar na een half uurtje liggen vrijwel alle bladeren in de goot. Helaas is het boompje voor ons huis nog niet kaal, op het moment kan ik die bladeren er wel af kijken!

Net op tijd voor Marceleus ben ik klaar. Hij heeft weer nieuwe combinatie oefeningen voor mij. Ik moet zeggen, dat de oefeningen mijn spierpijnen erg helpen.

Christine voelt zich telkens erg alleen. Chuck is op reis en de hele gedachte aan haar verhuizing volgend jaar is op het moment te veel. Ze vraagt, of ze hierheen kan komen om door Vienna te gaan lopen.

Eigenlijk vind ik, dat ik al genoeg beweging heb gehad, maar het is duidelijk, dat ze om gezelschap verlegen zit, dus ik geef toe. Het is bewolkt en kil buiten en de bergen bladeren nemen een groot deel van de stoepen in beslag.

Cosmo vindt ze prachtig. Hij is net een hert, als hij er doorheen dartelt, een zeer comisch gezicht. Toch hoop ik, dat ze dit weekend opgezogen zullen worden, voor de volgende windstorm.

Om half een heb ik afgesproken bij de golfbaan met Karin en Sylvia. De wandeling met Christine duurt langer, dan ik had gedacht en ik heb geen tijd meer voor de lunch. Gauw eet ik een handje pinda's en rijd naar Oak Marr.

Inmiddels is de lucht helemaal blauw en de zon schijnt sterk. We kunnen zelfs zonder jas onze ballen slaan! De veertig ballen gaan met goede en slechte slagen het veld in en het is gezellig even bij te kletsen.

Karin en Sylvia gaan nog even putten, maar mijn maag is inmiddels vervaarlijk aan het rommelen! Bij Whole Foods eet ik gauw lunch en koop twee Kerststerren voor in huis, een rode en een witte.

De planten zijn zo knullig neergezet, dat als ik een rode ertussenuit haal, er zo'n tien vallen. Ik schaam me dood, overal ligt aarde en een grote tak van een van de planten. Maar een medewerker komt heel kalm met een blik en veger. Ik maak mijn verontschuldigingen, maar hij zegt ook, dat ze gewoon niet goed stonden, gelukkig.

Omdat ik vanavond ook nog Bunco heb, besluit ik een uurtje op bed te gaan liggen. Cosmo komt lekker warm naast me liggen, al weet hij, dat dat eigenlijk niet mag. Zo'n beauty sleep 's middags helpt vaak erg en verfrist sta ik weer op.

Het is buiten zo'n zestien graden en alle kinderen spelen buiten. Met veel hulp van de buurtkinderen en Saskia hang ik de Kerstverlichting buiten op. Het ziet er weer gezellig uit hier in de cul de sac. Vier anderen hebben ook al versierd en ik weet zeker, dat daar dit weekend meer bij zullen komen. Morgen of in het weekend zal ik wat foto's maken.

Zo meteen ga ik dus weer dobbelstenen gooien met de twaalf Bunco dames. Het is altijd weer leuk, want het groepje is iedere keer anders. Vanavond is het thema "Picture Perfect" en daarbij kon ik niets anders verzinnen voor $3, dan een fotolijstje. Ik ben weer benieuwd, waar de anderen mee op de proppen zullen komen!

woensdag, november 28, 2007

De cardioloog

Vanochtend om half negen heb ik een afspraak met mijn cardioloog. Om de zoveel jaar moet ik daarheen, want ik heb vaak last van hartkloppingen en hoge bloeddruk, als ik bij de dokter ben. Dit wordt "white coat anxiety" genoemd en ik moet hiervoor thuis mijn bloeddruk bijhouden.

Die was altijd goed, tot een paar weken geleden, vlak voor een tandarts afspraak (waar ook mijn bloeddruk op wordt genomen). Toen kreeg ik opeens (volgens mijn thuis monitor) heel hoge bloeddruk en een paniek aanval, want ik ben als de dood voor de tandarts. Dus ik was nogal nerveus voor deze cardioloog afspraak. Ondanks mijn wel zeer gezonde levensstijl zag ik mezelf al ernstige hartproblemen hebben.

Gelukkig kan de dokter me geruststellen. Mijn hart functioneert op alle fronten goed en ik moet gewoon doorgaan mijn bloeddruk thuis bij te houden. Hij raadt me aan over twee weken mijn monitor te laten checken om zeker te zijn, dat die niet te hoog registreert.

Heel opgelucht verlaat ik de kliniek en ga naar Starbucks om mezelf op een grande non fat latte te trakteren. Intussen bel ik Rick en Christine, die zich allebei ook zorgen maakten. Een aantal jaren geleden had ik een hartprobleem, dat nu met de dagelijkse beweging beter lijkt, maar even waren we bang, dat het allemaal terug was! Ik voel me lichter, dan ik me in weken gevoeld heb (en de hartkloppingen zijn weg, duidelijk stress!).

Met Cosmo loop ik vier mijl door Vienna. Voor een fotografie spelletje moet ik een file fotograferen en dat kan op de interstate 66 nooit missen. Verder banjeren we door de bergen bladeren. Cosmo gaat er zo af en toe heerlijk in rollen, echt een puppy!


Een aantal van de eekhoorn nesten, waar ik gisteren over schreef



Kerstversiering met mooie herfstbomen

Vorig jaar ben ik heel efficient geweest en heb een lijst opgesteld van dingen, die we voor Kerst nodig hebben en dingen, die we juist ieder jaar kopen en genoeg van hebben.

Met de lijst van benodigdheden vertrek ik naar Target en Michael's. Daar slaag ik op alle fronten, vooral Target heeft veel leuke dingen.

Op de terugweg stop ik bij de enorme Whole Foods in Fair Lakes. Deze winkel is onvoorstelbaar! Er is van alles te verkrijgen, maar ik beperk me tot de twee enorme salad bars.

De salades, die je daar vindt, zijn uniek. Natuurlijk heb je er de tomaten, eieren, komkommer en andere "gewone" salad bar keuzes. Maar wat ik zo lekker vind zal ik anders nooit eten: verboden rijst met mango, barley met feta en Aziatische peer, sesam tofu en nog veel meer. En je weet, dat iedere hap een hap gezondheid is, hoe lekker ook!

Na het eten sleep ik alle zakken met Kerst spullen voor binnen naar beneden. De herfstspullen verdwijnen naar de zolder. Ik begin met de family room, hang de stockings op, zet kaarsen neer en het ziet er binnen de kortste keren erg gezellig uit.


Dan volgen de keuken en woon- en eetkamer. De katten worden helemaal gek van alle nieuwe dingen, terwijl het Cosmo weinig lijkt te doen. Als de kinderen thuis komen helpen ze mee de trap versieren en de (kunst)boom op te zetten in de woonkamer.




Het ziet er allemaal dolgezellig uit en morgen is de beurt aan de lichtjes buiten. Mijn doel is vrijdag alles klaar te hebben. We hebben een druk weekend voor de boeg en wat is leuker, dan een gezellige Kerstsfeer om ons heen?




De katten (let op Meike onder de boom) vinden het maar wat interessant

Rick is zo blij, dat alles goed is met mijn gezondheid (met de fibromyalgie komen soms rare complicaties en een hart complicatie wil niemand natuurlijk), dat hij me mee uit wil nemen. En dan weet hij natuurlijk wel mijn favoriete eten: sushi en sashimi!

We gaan naar Sweet Ginger en het wordt weer een heerlijk maal. Hun presentatie is perfect. Gelukkig is vis ook prima voor je hart, dus ik voel me helemaal goed over onze maaltijd.

Maar eerlijk gezegd ben ik doodmoe van de emoties van vandaag. Zo vaak bijt ik door flinke pijn heen en ik ben nooit zeker of dat wel goed is. Ik weet alleen, dat beweging me beter doet voelen, daarbij veelal scherpe pijnen negerend. Als dat echter mijn hart is, vind ik het doodeng. Ik ben de cardioloog dus heel dankbaar, dat hij me weer gerust kon stellen!

PS: Ik heb inderdaad een extra letter K besteld van Kaas 'n Co. En die is al onderweg, dus hopelijk hier voor 5 december (wanneer wij als gezin Sinterklaas vieren).

dinsdag, november 27, 2007

De recalcitrante chocolade letter

Cosmo heeft ons erg gemist, of er was iets mis met zijn ingewanden, want hij komt de hele nacht zeuren. Vooral vervelend voor Rick, die, toen ik om kwart voor een wakker werd, nog niet naar bed was gegaan. Hoe hij het volhoudt met zo weinig slaap is me een raadsel!

Christine belt en smeekt me min of meer, of ik na mijn personal training met haar kan gaan lopen. Ze heeft het buiten zijn en de beweging hard nodig. Natuurlijk zijn Cosmo en ik daar gaarne toe bereid!

Nog voordat ik goed en wel uit bed ben gestapt gaat de voordeur open en komen de schoonmaaksters binnen! Volgens de afspraak komen die om half negen, maar het is pas tien voor acht! Geen van hen spreekt Engels, dus ik ga hun hoofdkantoor maar eens bellen, want dit voelt als een inbreuk op onze privacy. Maar ja, ze maken goed schoon en het zijn lieve mensen, dus hard klagen wil ik ook weer niet.

We beginnen met een warme ochtend, zo'n zeventien graden! Maar als ik rond half tien naar Mary Ellen loop is het flink kouder! En het waait hard. Goed, want nu wil ik de bladeren van de boom voor ons huis hebben. Hieraan is te zien, dat de bladeren dit jaar laat vallen. Nog nooit heb ik bladeren aan de bomen gehad bij het aanbrengen van de Kerstlichtjes in de tuin!

Het halve uur met Marceleus gaat snel voorbij. We doen veel yoga en pilates oefeningen en ik merkte op de ski's ook heel goed, hoe mijn balans is verbeterd. Twee keer gleed een enorme snowboarder tegen me aan en toch kon ik mezelf staande houden.

Christine komt hierheen om te gaan lopen. Cosmo is er ook helemaal klaar voor. We gaan naar Nottoway Park, waar we de wind door de bomen horen gieren. Op een gegeven moment horen we een vreemd geluid. Het lijkt wel een dier, maar er is niets te zien. Even later horen we, dat het een krakende boom is. Opeens lopen we wat harder, want die bomen vallen toch nog weleens om en dat hebben we liever niet op ons hoofd!

Nu de bomen weer bijna kaal zijn kun je goed zien, waar de eekhoorns wonen. Hun nesten heten in het Engels "drey" en bestaan uit takjes en bladeren. Ik vind het vaak onvoorstelbaar hoe dun de takken zijn, waar deze nesten op rusten! En de beestjes hebben dit jaar een goede voorraad aan eikels!

Na de lunch komt Laura voor een massage. Ze heeft tijdens onze reis ook voor de katten gezorgd en hun nagels geknipt. Zij durft die veel korter te laten, dan ik, die altijd bang is te kort te knippen. De massage zelf behoeft geen commentaar, het is afzien, zoals altijd, maar ik voel me wel een stuk beter naderhand.

Net als ik achter de computer zit uit te rusten, voor ik onder de douche spring, krijg ik een melding, dat Saskia nu bij de tandarts moet zijn! Helemaal vergeten!!! Gauw bel ik de tandarts, dat we een kwartiertje te laat zullen zijn en de school, dat ik de tandarts ben vergeten en Saskia gauw moet ophalen.

De school administratie is fantastisch (kent mij ook heel goed na 12 jaar op die school, natuurlijk) en Saskia staat al klaar als ik er drie minuten later aankom. De tandarts is maar vijf minuten weg en Saskia is meteen aan de beurt.

In ons gezin hebben we drie tandartsen. Rick, Katja en Kai gaan naar de tandarts, waar we ooit allemaal heen gingen. Toen kreeg Saskia als kleintje een heel aantal gaatjes in haar melktanden en werden we voor haar verwezen naar de kindertandarts. Later had ik ook veel werk nodig en werd verwezen naar Dr. Burch.

Helaas vindt Dr. Weil bij Saskia een gaatje. Zij is de enige van de drie kinderen, die vullingen heeft, Katja en Kai hebben een gaaf gebit. Volgens Dr. Weil is dat puur genetisch en ik geloof dat meteen.

Er worden wel een paar traantjes om geplengd, want Saskia weet, dat het vullen daarvan geen pretje is. Ik, al ben ik zelf een dentofoob, als dat een woord is, probeer haar te troosten en beloof haar iets leuks na dat vervelende bezoek op 17 december.

Dat doet het hem en nu hoeft ze alleen maar aan iedereen te vertellen, dat dit haar lot is. De appel valt helemaal niet ver van de boom bij dat kind!

Rick komt vroeg thuis en we eten ravioli. Rick en ik kruiden ravioli gevuld met spinazie en kaas en een heel pittige pasta saus. De kinderen gewone kaas ravioli met milde saus. Het smaakt prima en is een makkelijke gezonde maaltijd.

Na het eten gaan Rick en Katja naar de high school, waar een praatje wordt gegeven over de financiering van de college jaren. Dit is een van de dingen, die voor veel mensen een probleem zijn en wij proberen Katja te laten zien hoe bevoorrecht zij is, dat ze (mits ze in deze staat gaat studeren) zich geen zorgen hoeft te maken om leningen.

Als ze thuiskomen heeft Rick de post mee. Daar zit alweer geen chocoladeletter bij! Een paar weken geleden heb ik vijf letters besteld (via de telefoon) van All Things Dutch. Mij werden twee pure P's (ze hadden de R van Rick niet meer), twee melk K's en een melk S beloofd.

Vorige maandag arriveerde de bestelling, waar ook andere dingen bij zaten. Maar een van de melk K's (waar we wel voor hadden betaald volgens de factuur) zat er niet bij. In het verleden is dit bedrijf al onbetrouwbaar gebleken, dus ik bel meteen.

Helaas, nu hebben ze geen K's meer en ook geen E's, M's, T's of andere letters, die iets met onze naam te maken hebben. Bij gebrek aan beter bestel ik dus maar een F. Mij wordt beloofd, dat die meteen op de bus gaat. Diezelfde dag bestel ik van Kaas n Co nog wat oliebollenmix en thee. Die arriveerden gisteren.

Dus, omdat vandaag de F nog niet in de bus lag, bel ik All Things Dutch weer op. Dezelfde man antwoordt en lijkt zich onze conversatie van vorige week absoluut niet te herinneren.

Hij wordt wat vervelend, want vindt, dat ik boos word, terwijl hij de situatie probeert te snappen. Ok, ik heb met niemand anders dan hem contact gehad, dus wat valt er te snappen? Ik zeg hem, dat ik niet boos ben, maar wel bezorgd, want wij vieren Sinterklaas op zondag en een van mijn kinderen zal zo geen letter hebben (het is al vervelend genoeg, dat het niet hun voorletter is, gelukkig zijn ze oud genoeg om daar geen probleem van te maken!).

Nou, dat snapt hij dan wel en hij belooft, dat de F morgen met Express mail (overnacht) op de bus gaat. En nu aan mij, vertrouw ik dat, of bestel ik nog gauw een letter van een van de vele andere Nederlandse mailorder bedrijven hier? Wat denken jullie?

maandag, november 26, 2007

Opruim en uitpak dag

Alleen Katja is sterk genoeg om op tijd op te staan en naar school te gaan. Ze is wel doodmoe, maar heeft al heel wat eerste uren gemist de laatste tijd en vindt, dat ze dat niet weer kan maken.

Kai daarentegen blijft het eerste uur thuis. Ook Rick slaapt wat langer dan gewoonlijk. Saskia is zo moe, dat ze nauwelijks kan praten. Maandag is voor haar maar een halve dag, dus ik meld haar ziek. We kampen ook met een twee uur tijdsverschil en dat is toch wel te voelen.

Het weer werkt ook al niet mee, het is grauw en regenachtig. Sas en ik blijven tot half tien liggen. De gewoonlijke overweldigende vermoeidheid na een lange reis maakt zich meester van mij. Ik moet mezelf het bed uit slepen!

Maar dan begin ik aan het uitpakken en de enorme was en voel mezelf wakker worden. Ik maak ontbijt voor Saskia en mezelf en doe een half uur van fitnessen op onze elliptische machine boven.

Intussen bel ik met Christine, die het erg moeilijk heeft met het verwerken van alle "Laatste"s, die nu komen, omdat zij hier volgend jaar niet zullen wonen. Heel begrijpelijk, al blijf ik hier, ik heb er zelf ook last van met Katja en Christine. Het is een gevoel van "volgend jaar zal alles anders zijn".

Katja heeft trouwens haar tweede college acceptatie binnen, van Michigan State University. Natuurlijk is ze daar erg blij mee (en wij ook, het geeft goede hoop voor de andere scholen) en ze zou liever daarheen (14 uur rijden hiervandaan), dan naar Christopher Newport.

Maar de afstand is niet de enige barriere, een college buiten onze staat kost zeker drie keer zoveel per jaar. Tenzij ze genoeg beurzen bij elkaar kan rapen om dat verschil te dekken zijn Rick en ik niet bereid dat te betalen.

Op zondagmiddag hebben we onze eerste Sinterklaas viering en de week vult zich al heel snel op. Om niet de hele dag binnen te zitten neem ik Saskia mee naar Five Below. Zij heeft Mallory getrokken en die heeft allerlei wensen uit die winkel. Het leuke ervan is, dat je heel leuke dingen voor onder $5 kunt kopen hier.

Zo heeft Saskia er een muts gekocht met een microfoon in het oor, waardoor je naar je MP3 speler kunt luisteren. Mallory vond die prachtig, dus we kopen er (een heel ander model) een voor haar. Verder nog speakertjes voor haar Ipod en een roze koptelefoontje daarvoor. Voor haar zijn we dus klaar.

Bij Barnes and Noble zoek ik een boek voor Christine (en nee, zij leest mijn blog niet, alleen als er foto's op staan, waar ze in geinteresseerd is). Helaas is dat nergens te krijgen, dus het wordt een cadeaubon. Verder vind ik een mooi notitieboekje voor haar schrijven en een (later te kopen) Starbucks cadeaubon zal het cadeau volmaakt maken. Met die dingen weet ik een heel goed gedicht te schrijven!

Op de terugweg halen we ons laatste familielid op. Cosmo komt als een veulen op ons afspringen, wat is het toch leuk om hem weer te zien! Hij heeft een bad gehad (volgens mij maakt hij zichzelf erg vies in de kennel, want hij krijgt altijd een gratis bad!) en een sjaaltje met bowling pins om.

Bij Subway haal ik gauw een paar broodjes voor Saskia en mij en dan is het terug naar de eindeloze was. Onvoorstelbaar, wat een gezin van vijf vies maakt met skien!

Katja en Kai komen thuis en Katja duikt meteen haar bed weer in. Inmiddels plenst het buiten en ik kan aan Cosmo merken, dat hij zijn gewoonlijke beweging niet heeft gekregen. Ik vraag Kai de regen te trotseren (onze kinderen zijn die nattigheid duidelijk niet gewend) en met veel gezucht neemt hij Cosmo mee uit.

Morgen zal alles hopelijk weer gewoon zijn. Met misschien nog een paar zonnestralen erbij! We lopen tenslotte achter bij de buren, waarvan drie al al hun Kerstverlichting hebben aangebracht!

zondag, november 25, 2007

Door het oog van de naald!

Vandaag is de tweede drukste reisdag van het jaar, maar wij hebben alle tijd, want onze vlucht vanuit Denver vertrekt volgens Rick pas om 18:50. We blijven tot half negen liggen, want Saskia en ik hebben slecht geslapen.

Hoe koud het ook buiten was, we werden hier iedere nacht, ondanks het open raam, om een uur of twee wakker van de warmte! Ook was het superdroog, kortom niet lekker. Pas uren later vielen we weer in slaap om vervolgens ijskoud wakker te worden! Wat dat betreft zal ik blij zijn weer in mijn eigen bedje te liggen.

Omdat we denken alle tijd te hebben doen we het rustig aan met inpakken. We moeten voor tienen uitchecken en het plan is om daarna Lisa, Luke en de kinderen te ontmoeten om nog even samen te gaan ontbijten.

Om half tien zijn we klaar met inpakken en (Goddank!) Rick gaat, voor hij zijn computer uitdoet, ons nog even inchecken op United.com. Een hier niet te herhalen woord van schrik komt over zijn lippen bij het zien van de vertrektijd van onze vlucht!

Al de hele tijd had ik in gedachten, dat we rond drie uur geboekt hadden, maar Rick had het zwart op wit, dat het de latere vlucht was. Onze reservering op zijn scherm zegt echter onherroepelijk, dat we op de vlucht van 15:44 bevestigd zijn.

Rick kan zijn ogen niet geloven en ik bel United om helemaal zeker te zijn, maar weet al voordat ik iemand aan de lijn krijg, dat de 15:44 onze vlucht is. Meestal herinner ik me wel ongeveer welke tijd we geboekt hebben, terwijl Rick daar absoluut geen geheugen voor heeft. Maar ja, hij had de latere vlucht in zijn email staan. Waar die 18:50 vlucht daar vandaan kwam zal voor altijd een raadsel blijven.

Wat zijn wij blij, dat hij toch nog even keek. Met het schema, dat we in gedachten hadden, hadden we de 15:44 nooit gehaald en vrijwel zeker nog een nacht in Denver hebben moeten blijven!

Gauw bellen we Lisa en op de parkeerplaats van het restaurant, waar we zouden gaan eten, nemen we afscheid. Ons plan om nog wat souvenir truien te kopen laten we ook varen. Voor ons is het nu zaak zo snel mogelijk op pad te gaan, want we weten niet of we, net als op de heenweg, in verkeer vast zullen komen te zitten.

Met rammelende magen gaan we op zoek naar een snelle drive thru om ontbijt te halen. Die vinden we niet, dus we stellen ons tevreden met een snel in de magnetron opgewarmde ei, bacon en kaas burrito bij een benzine station.

Het is schitterend weer en ondanks de haast en zenuwen genieten we van de prachtige uitzichten op de Rockies. Vanachter de (toch wel redelijk vieze) ramen probeer ik foto's te maken, want tijd om te stoppen hebben we niet. Toch ben ik blij, dat we vroeger vertrekken, want met de andere vlucht zouden we pas na middernacht op Dulles geland zijn en dan toch morgen weer om kwart over zes wakker hebben moeten worden!

Het verkeer werkt alles mee en al voor twaalven rijden we de Hertz parkeerplaats op. Hier gebruiken we meteen de $25 kortingsbon, die we woensdag voor het ongemak kregen. De bus naar de terminal staat al te wachten en de chauffeur helpt ons met de bagage. Opvallend is, dat hij de fooi, die Rick hem toe wil stoppen, weigert.

Bij de United balie is het heel rustig en we zijn zo ingecheckt. Heel vervelend is echter, dat we geen boarding passes krijgen, hoewel Rick en ik beiden Premier status hebben. Daarvoor moeten we wachten tot de gate open gaat en dan weten we alweer hoe laat het is! De kans om met zijn vijven bij elkaar te zitten is dus nihil.

De burritos zijn intussen verteerd en we hebben ruim de tijd om lekker te gaan lunchen. Dit mooie nieuwe vliegveld heeft een ruime keuze aan eetgelegenheden en voor ons wordt unaniem Wolfgang Puck Express. Niet alleen zijn hun pizza's heerlijk, we hebben Wolfgang ook zelf ontmoet en willen helpen hem in business te houden.

Terwijl Rick probeert instapkaarten te krijgen bij de Customer Service balie vind ik een stopcontact en ga online. Dat is altijd een leuke manier om het wachten sneller te doen gaan. Zonder kaarten, maar met de belofte, dat er zeker naar zal worden gekeken, dat we een gezin met kinderen zijn, komt Rick terug.

Pas op het allerlaatste moment, als vrijwel iedereen al aan boord is, worden onze kaarten vrijgegeven en als ik de zitplaatsen zie, kook ik! We hebben een raamplaats naast een middenplaats, de rest zitten helemaal door het vliegtuig verspreid in het midden! So much for customer service, grrr!!! En ze wachtten natuurlijk expres zo lang, want nu is het te laat om het nog te veranderen.

Rick geeft mij de raamplaats en Saskia komt naast mij zitten. We blijken in de allerlaatste rij te zitten, waarvan de stoelen niet eens naar achter kunnen. Je kunt wel zeggen, dat de gate agent ons de allerslechtste plaatsen in het vliegtuig heeft toegedeeld!

Maar ja, boos worden helpt niet, dus we installeren ons zo goed en zo kwaad als het gaat. Vooral als het meisje voor mij haar stoel nog naar achteren doet ook kan ik me nauwelijks verroeren.

De vlucht verloopt verder goed, al is er enorm veel turbulentie. Zoveel zelfs, dat het personeel het drankjes en hapjes rondbrengen moet staken. Gelukkig hebben Saskia en ik dan al de snackbox, die we zullen delen en ik een lekker wijntje.

Samen met Saskia (we hebben maar een koptelefoon, ook die was niet aanwezig bij onze stoelen) luister ik naar Kerstmuziek en lees mijn boek. De vlucht in oostelijke richting is een vol uur korter, dan naar het westen en op tijd landen we in Washington.

De bagage ligt al op de band als we eraan komen, super snel! We laden alles in de trouwe DE SMURF van en bestellen onderweg Pizza Hut pizza's, het enige restaurant dat om 22 uur nog open is en bezorgt.

Tegelijk met de bezorger komen we thuis aan, waar we drie heel blije katten treffen. Na een stuk pizza en wat bijkletsen liggen we net na middernacht allemaal weer in ons eigen vertrouwde bed! Al reis ik liever niet met Thanksgiving, ik ben toch blij, dat we gegaan zijn. Het was erg leuk om Lisa, Luke en de kinderen weer te zien na bijna twee jaar!

De foto's van deze reis zijn hier te bekijken.

zaterdag, november 24, 2007

Een hele dag op de pistes

Al sinds jongs af aan skiet Rick en hier in de bergen is hij dus bijna niet te houden. Hij wil dus alles uit deze "echte" ski ervaring halen. Aan de oostkust kunnen we leuk skien, maar niets haalt bij de Rockies. Hij staat hier dus al voor dag en dauw op!

De kinderen zijn echter echte tieners, die hun rust en slaap lief hebben. Gisteravond gingen we voor tienen slapen en om half acht zijn Saskia en ik klaarwakker. Onze slaap situatie hier is Saskia en ik in een bed (met mijn gigantische kussen past niemand anders erbij), Katja en Rick in de tweede slaapkamer en Kai op het sofabed in de woonkamer.

Rick is allang op en heeft al koffie en thee gemaakt. Hij en ik gaan na een kopje warme drank op weg naar de pistes. De kinderen zullen, als ze klaar zijn met hun ontbijt, te voet volgen. Gelukkig kan dat hier makkelijk.

Wij parkeren onze auto op dezelfde parkeerplaats als gisteren. Dit keer hebben we geluk en krijgen een plaats vlak naast de piste. In plaats van naar het restaurant te lopen besluiten we eerst de lift naar boven te nemen en de piste af te skien. Zo hebben we de eerste rit al voor het ontbijt achter de rug. Het is nu nog lekker rustig en ik kan zonder links en rechts langs suizende mensen mijn S bochten trekken. Zo vind ik skien erg leuk!

Het is wel heel erg koud, het soort vrieskou, dat je neusharen doet bevriezen. Helaas helpen daar mijn handschoenen en skilaarzen niet tegen en mijn vingertoppen en tenen zijn al gauw bevroren. Daarmee moet ik oppassen, want het heeft al gauw een domino effect op de rest van mijn spieren.

In het restaurant proberen we ons op te warmen. We bestellen een croissant met ei, bacon en kaas (Rick) en een burrito met ei, bonen, salsa en worstjes (ik). Helaas gaan de deuren naar buiten telkens open, dus van warm worden komt niet veel.

Na het eten gaan we dus naar de winkel. We hebben de zak met skibrillen thuis vergeten en vandaag is het zo zonnig, dat we er allebei een nodig hebben. Gelukkig zijn ze hier niet al te duur. Daarbij kopen we een aantal hand- en teenwarmers en ik doe die meteen onder mijn sokken en in mijn handschoenen. Gelukkig helpt het goed, want ik vind buiten zijn met pijnlijke ledematen helemaal niets!

Als we in de rij voor de lift staan, zien we Lisa ook. Zij is ski instructrice hier en moest al vroeg paraat zijn. Maar vandaag hadden ze haar niet nodig, dus is ze vrij om er met ons op uit te gaan.

Bovenaan (ik ben heel trots, want deze hele reis ben ik geen enkele keer gevallen bij het ontladen van de lift!) zien we haar staan. We skien gedrieen naar beneden en Lisa helpt mij met mijn "luie" linkerbeen. Ik kan dat maar niet recht krijgen!

Inmiddels hebben de kinderen gebeld, dat ze zijn aangekomen en beneden helpt Rick hen met hun ski's. Ook Zack en Luke zijn paraat en met zijn allen gaan we, net als gisteren, bij Ten Mile Station lunchen. Dit keer neem ik de vegetarische chili en de anderen vrijwel unaniem de chicken fingers. Gisteren mocht ik van Kai een stukje proeven en ze smaken inderdaad verrukkelijk!

Na de lunch nemen we een van de fotografen in de arm om een groepsfoto te maken. De enige, die ontbreekt, is mijn oudste neef Luke, maar die moeten we er maar bij denken. Grappig is, dat Lisa en ik allebei een rood jack hebben en Luke en Rick een blauw jack, we lijken zo wel echt bij elkaar te horen. Later vanmiddag zullen we de foto's kunnen bekijken en bestellen.

Met zijn allen gaan we de berg af en dan splitsen we op. Rick, Katja, Lisa, Luke en Zack gaan de blauwe en zwarte pistes doen, terwijl Kai, Saskia en ik het bij de groene houden.

Saskia's enkels doen pijn en na een keer op en neer zegt ze klaar te zijn. Kai en ik installeren haar bij het restaurant onder aan de lift en gaan dan zelf weer naar boven. Zoals bij iedere ski reis voel ik mijn zelfvertrouwen omhoog gaan. Ik ski steeds ontspannender en minder onzeker. Het gaat nu echt lekker!

Kai is wel een stuk sneller op zijn snowboard, dan ik, maar dat kan me niet schelen. Ik wil gewoon lekker de berg afglijden, snel gaan vind ik alleen maar eng.

Bij de lift zegt Kai, dat zijn laars niet strak genoeg zit. We zoeken Saskia op en werken aan zijn laars, die stuk blijkt te zijn (goede kwaliteit wel, na een keer gebruik!). Gelukkig kunnen we het met vereende krachten toch strak genoeg krijgen en we gaan weer naar buiten om op Rick en Katja te wachten.

Het is inmiddels alweer 3 uur en om 4 uur gaat de lift dicht. De zon verdwijnt ook al achter de bergen en opeens is het een stuk kouder! Maar het lukt ons toch nog drie keer op en neer te gaan. Wat ik zo fijn vind aan deze sport is dat je je eigen tempo kunt houden. Het hoeft niet snel, het hoeft niet spectaculair, gewoon lekker naar beneden glijden.

Voor we naar de auto gaan bekijken we met Lisa en Luke de foto's van vanmiddag. Een ervan vinden we allemaal de beste, dus we bestellen twee 8X10 en twee 5X7 foto's, zodat iedere familie een van elk krijgt. Waarschijnlijk wordt een van de 5X7 foto's het Kerst cadeau voor Ricks vader, want zo vaak zijn we niet (vrijwel) allemaal bij elkaar.

Op de terugweg naar ons huisje halen we eerst een warm drankje bij Starbucks. Dan brengen we de gehuurde ski's terug en wordt Kai's snowboard bijgesteld. De zaak, Avalanche Sports, waar we van gehuurd hebben is fantastisch. We hopen die een volgende keer weer te gebruiken.

We hebben even tijd om te douchen en ons op te frissen en dan rijden we weer naar Main Street. Vanavond gaan we met zijn allen eten bij Bubba Gump. Eerder vanmiddag hebben we onze naam al opgegeven, omdat we een groep van meer dan tien zijn. We hoeven dus maar tien minuten te wachten op onze tafel.

Het wordt weer een heel gezellige maaltijd. Het begint al goed, want we bestellen allemaal water en de serveerster komt dat met een stapel van tien glazen brengen. En dan gaat het mis! Zeven van de tien glazen tuimelen over, bovenop een jochie aan de tafel naast ons. Hij krijgt een gratis Bubba Gump trui ter compensatie.

Vervolgens doen wij ons met zijn allen tegoed aan een stapel gefrituurde uienringen met lekkere sausjes. Mijn hoofdgerecht bestaat uit gekookte garnalen in een lekkere bouillon met stokbrood om te dopen. Daarbij heb ik gestoomde broccoli besteld en daarvan krijg ik letterlijk een boom!

Lisa en Rick bestellen een gerecht met vier puntzakken vol verschillend bereide garnalen, die ze geen van beiden allemaal op kunnen. Saskia bestelt al dessert een key lime pie, die de anderhalf jarige Damian prompt in haar schoot gooit. De stemming blijft er zo goed in!

We spreken af morgen nog met zijn allen te gaan ontbijten en nemen dan in de vrieskou weer afscheid. De hele dag buiten zijn maakt enorm moe, dus we maken ons allemaal meteen klaar voor bed.

vrijdag, november 23, 2007

Een prima ski dag

Alweer om acht uur sta ik naast mijn bed. Rick is al op, want hij gaat ontbijt halen bij Starbucks. Kai moet namelijk om negen uur bij de ski school aanwezig zijn voor zijn snowboard les.

Kai en ik maken ons klaar en ik spoor de meisjes ook tot haast aan. Helaas wordt Saskia alweer met hoofdpijn wakker en wil eigenlijk niet mee. De scones en muffins van Starbucks gaan er wel goed in en Rick, Kai en ik vertrekken naar de sneeuw.

Daar staat een lange file en we dreigen te laat te komen. Rick zet ons dus af bij een parkeerplaats, waar nog heel wat vrije plaatsen zijn. Terwijl ik Kai naar zijn les breng, racet Rick terug om de meisjes op te halen. Net voor de parkeerplaats vol is komen ze aan en zo parkeren we heel dicht bij de ski lift voor maar $15 per dag! Morgen zullen we dit zeker weer doen!

Saskia's hoofdje doet nog steeds pijn, dus we installeren haar buiten onder een verwarming met een hete chocolade en wat chips. Kai's les zal tot twaalf uur duren, dus we hebben nog even.

Katja, Rick en ik nemen de Silverthorne lift naar boven en ik ben toch wat nerveus. Er gaan zes mensen tegelijk op deze lift en ik ben altijd bang bovenaan te vallen. Maar ook hier merk ik de resultaten van mijn personal training, want een snowboarder valt met volle kracht tegen mij aan en toch lukt het me me staande te houden!

Dat geeft zelfvertrouwen en ik merk ook, dat de les, die ik vorig seizoen in Snowshoe heb genomen erg helpt. Toen vergeleek de leraar het skien met fietsen en op de een of andere manier is dat heel logisch voor mij.

Beneden ontmoeten we Lisa, Luke en Zack en Rick haalt Saskia op. Zo gaan we met zijn zevenen de lift weer in en skien en snowboarden (Zack) naar beneden. Het is flink druk bij de lift, maar op de piste valt dat eigenlijk erg mee. Ik heb er namelijk een hekel aan, als er om de haverklap een skier of snowboarder vlak langs me komt suizen. En dat gebeurt (bijna) niet hier.

Als we beneden komen is Kai's les ook voorbij en met zijn allen nemen we de lift naar boven om te gaan lunchen. Het restaurant, Ten Mile Station, heeft heerlijke chili in een uitgehold broodje weet ik nog van vorige keer hier. Dat wordt dus mijn lunch.

Na het eten gaan Lisa en Luke terug om op de kleintjes van Tara te passen, die de hele dag aan het maken van huiswerk besteedt. Zack gaat nog met ons mee, maar na twee keer naar beneden haken Kai, Saskia en Zack af. De eerste twee zijn moe en koud en Zack is doodmoe, want de baby heeft vannacht kennelijk flink gehuild.

Het is inmiddels begonnen met sneeuwen en dat maakt het een stuk kouder. Katja wil eerst ook ophouden, maar besluit dan toch nog een keer met Rick en mij naar boven te gaan. Bovenaan is het heel druk en een snowboarder vindt alweer, dat hij maar helemaal op mij moet leunen. Gelukkig houd ik mezelf staande, maar ergerlijk is het wel!

Katja heeft geen muts of sjaal en de sneeuw maakt het berekoud, dus onderaan de berg haakt ook zij af. Rick en ik gaan nog eenmaal naar boven en dan heb ik het ook te koud. Rick wil dan nog alleen van de blauwe pistes af skien, dus de kinderen en ik kletsen gezellig met andere apres skiers.

Rillend van de kou zitten we niet veel later in de auto. Bij de supermarkt halen we een goedje om op Saskia's nek te smeren, want daar komen haar hoofdpijnen vandaan. In het huisje lezen we even en kijken tv voor we ons om zes uur naar het restaurant van vanavond begeven.

Tijdens ons vorige bezoek aan Breckenridge hebben we twee keer bij Rasta Pasta gegeten en dat is ons zo goed bevallen, dat we er weer heen willen. Het wordt wat moeilijk met een groep van elf mensen, maar we krijgen al gauw twee tafels.

Hun pasta's zijn superlekker! Ik bestel de rotini met heel pittige saus en garnalen. Het is heel andere pasta, dan we ooit ergens anders krijgen en we smullen allemaal. Een ding is zeker, je kunt hier in Breckenridge gezellig en lekker eten zonder enorm veel geld te besteden!

Eerder vandaag scheurde Saskia's ski jack op meerdere plaatsen. Katja loopt al meer dan een seizoen in een ski broek, die drie maten te groot is. Tijd dus voor wat shoppen na het eten, Zack heeft ook een nieuwe muts nodig.

Katja slaagt al in de eerste winkel, maar voor Saskia is het niet zo makkelijk. De jacks kosten meer dan $250 en dat is ons toch wat te gortig voor een kind, dat nog in de groei is.

Iedereen gaat naar Starbucks voor een warm drankje, want het is inmiddels weer verschrikkelijk koud. Intussen ga ik met Saskia naar de winkel van Columbia een paar deuren verderop. Omdat ze toch al redelijk groot is, besluit ik eens een maat "S" voor vrouwen met haar te proberen. Het jack, dat Saskia daarvan mooi vindt, is wat groot, maar past toch prima en is "maar" $179. Hopelijk doet ze hier wel een aantal jaren mee.

Met een blije dochter ga ik terug naar Starbucks. Daar is iedereen voorzien van warme drankjes en we nemen afscheid (tot morgen) van de Malabad clan. Thuis kijken we nog wat tv, maar duiken er na deze intensieve buitendag toch ook vroeg weer in!

Turkey Day

Om acht uur plaatselijke tijd (twee uur vroeger dan thuis) ben ik klaar wakker! Het is stralend weer en de sneeuw glinstert me tegemoet. Al snel is de rest van het gezin ook bij hun positieven en gaan we op zoek naar een restaurant voor het ontbijt.

De keuze valt op de Blue Moose, een heel gezellig rustiek restaurantje. Hun koffie is lekker sterk en ik bestel twee gepocheerde eieren, verse tomaat en een volkoren pannenkoek. Die laatste is werkelijk enorm en heerlijk luchtig.

Naast het restaurant is een ski- en snowboardverhuurwinkel, zoals je ze in dit plaatsje op iedere hoek vindt. Katja, Saskia en ik moeten nog ski's huren en dit is makkelijk dichtbij ons huisje. Er is verder niemand en binnen het halve uur staan we buiten met onze laarzen en ski's. Later zien we bij de pistes, dat daar de rij voor de verhuur enorm lang is.

Met een shuttle gaan we even later naar Beaver Run, het hoofdgebouw van Peak 9. Nog lang niet alle pistes zijn open. Ze hebben dan wel net gisteren sneeuw gehad, maar dat was maar 15 centimeter. Het is wel eindelijk koud genoeg, dus er wordt fervent sneeuw geblazen. Gelukkig is sinds gisteren wel een van de grootste groene pistes geopend, want op een moeilijkere piste begeef ik mij niet!

Onderaan de berg ontmoeten we Lisa, Zack, Tara (die snowboarden aan het leren is) en Tara's dochtertje Kaya van vier. Kai, die eindelijk voor het eerst sinds hij het anderhalf jaar geleden voor zijn verjaardag kreeg zijn eigen snowboard kan gebruiken, en ik blijven vandaag op de "bunny slope", de leer piste. Ik moet ieder jaar toch weer even mijn skibenen krijgen.

Zack, Katja, Rick en Saskia gaan naar boven met de Silverthorne lift en de groene piste af. Na een uurtje komt Lisa mij vertellen, dat ze terug naar hun huisje gaat om de laatste hand aan de kalkoen en de rest van het Thanksgiving maal te leggen.

De hele tijd vergeet ik, dat het Thanksgiving is. Dit is zo'n ongewone manier voor ons om deze feestdag te vieren! Wel wenst iedereen elkaar een Happy Thanksgiving en iedereen is heel vrolijk. Het is ook zulk lekker weer, het vriest wel, maar de zon voelt toch warm en ik heb niet eens handschoenen nodig.

Om een uur of twee lopen we met zijn allen en Zack naar ons huisje terug. Rick gaat na een snelle douche alvast naar Lisa, want hun huisje heeft niet alle pannen en bakblikken, die nodig zijn. Dat van ons is wat dat betreft beter voorzien. Hoe dan ook moet de gewoonlijk ronde pumpkin pie in een rechthoekig bakblik! Het is even creatief zijn geblazen, maar het smaakt toch allemaal net zo lekker.

Als wij ons bij het gezelschap voegen is de kalkoen, een enorm beest van meer dan twintig pond, al klaar. Voor het eerst in jaren zien we mijn zwager Luke weer, hij is nog altijd dezelfde grappenmaker. Ook mijn neef Zack, van dezelfde leeftijd als Katja, is gisteravond aangekomen (hij moest nog tot 22 uur werken bij UPS) met zijn vader. Zack heeft sinds de zomer van 2006, toen hij bij ons logeerde, heel wat pondjes verloren en ziet er erg goed uit.

Hoewel de gebruikelijke netjes gedekte tafel met kaarsen e.d. dit jaar uitblijft smaakt het traditionele maal ons net zo goed! Er is kalkoen, stuffing, zoete aardappelen met marshmallows, groene boontjes casserole (een van mijn favorieten!), aardappelpuree, mais en verse broodjes.

Het is toch eens heel leuk dit feest met Ricks kant van de familie te vieren. En, al is Tara geen familie, zij en haar kinderen brengen een lieve en vrolijke noot met zich mee.

Tara's verhaal laat zien, wat een goede harten Lisa en Luke hebben. Nadat zij erge problemen met de vader van haar kinderen kreeg hebben zij hun huis opengesteld voor hun drieen, zodat Tara haar verpleegstersdiploma kan halen. Volgens Lisa's eigen zeggen staat hun anders zo rustige leventje flink op zijn kop met een 23-jarige alleenstaande moeder en haar vier en een jarige kroost onder hun dak. Maar uit alles valt op te merken, dat ze enorm veel om dit meisje en haar kleintjes geven.

Na het eten komt kleine Kaya helemaal tegen mij aanzitten en wil, dat ik uit een Disney boek voorlees. Ik vind dat kleine lijfje tegen me aan superlief en opeens voel ik me jaren teruggaan in de tijd van toen mijn kinderen er nog dol op waren voorgelezen te worden uit hun Disney boeken.

Als de kleintjes naar bed zijn kijken we nog met zijn allen naar de film Miss Congeniality met Sandra Bullock. Ook wordt de vierkante pumpkin pie soldaat gemaakt. Dan is het alweer tijd om afscheid te nemen en dankbaar voor deze familie en bijzondere dag rollen we doodmoe onze bedden in.

donderdag, november 22, 2007

Aankomst in Breckenridge

Al gaat onze vlucht op de heel redelijke tijd van tien uur, toch willen we meer dan twee uur van tevoren op het vliegveld zijn. Er wordt namelijk een record drukte verwacht dit jaar en de woensdag voor Thanksgiving is de drukste reisdag van het jaar.

Dat is dus vroeg opstaan geblazen vanochtend en ik ben zelfs nog van opwinding ruim een uur voor de wekker van zes uur wakker! Arme Katja heeft nog tot drie uur aan een projekt gewerkt, dat Leah vandaag in zal leveren voor haar. Die functioneert dus op drie uurtjes slaap.

Gelukkig hebben we gisteren al vrijwel alles ingepakt en de ski's en snowboard op de auto gebonden. Keurig om zeven uur rijden we dus van huis weg. We zien onderweg een prachtige zonsopgang en in dat licht lijken de bomen met herfstkleuren wel in brand te staan!

Er is maar weinig verkeer en zonder oponthoud komen we op het vliegveld Dulles aan. Daar vinden we met gemak een parkeerplaats en ook bij de United balie is het heel rustig. We zijn meteen aan de beurt en van Thanksgiving drukte is (nog) niets te merken.

Ook de rij voor de veiligheidscontrole is miniem en alleen Katja doet het poortje piepen, want ze is vergeten haar riem af te doen. Verder lopen we er allemaal op onze sokken (letterlijk) doorheen. Mijn tas moet nog een tweede keer doorgelicht worden, maar dan mogen we verder.

Al werkt men op Dulles hard aan een ondergrondse trein, voorlopig moeten we het nog met de "mobile lounges" doen. Dit zijn vreemd uitziende busjes, die van de ene naar de andere terminal rijden.

Ruim anderhalf uur voor het vertrek van ons vliegtuig zijn we bij de gate aanwezig. We besluiten dus, dat we wel tijd hebben voor een lekker ontbijtje. Er is sinds kort een Gordon Biersch in deze terminal en hun sourdough sandwich met kaas, ham en ei gaat er prima in.

Als we bij de gate aankomen is het boarden al begonnen. Omdat we met twee gratis tickets reizen zitten we niet allemaal bij elkaar helaas. Maar Rick en Katja krijgen wel een gangpad plaats, de laatste zelfs in de exit rij. Kai, Saskia en ik nemen plaats op de allerlaatste rij stoelen, maar zo heb ik mijn geliefde raamplaats (al vliegen we vrijwel de hele weg boven een wolkendek).

Het wordt een aangename vlucht. De kinderen vermaken zich goed en we delen een van United's snackdoosjes (wat later maar goed blijkt ook, want het zou nog even duren, voor we lunch aten). De film is No Reservations met Catherine Zeta-Jones en ik vind het een heerlijke film!

Meestal kijk ik niet in het vlucht, maar dit keer hangt het schermpje precies goed en natuurlijk vliegt de tijd zo. Na de film vermaak ik met het luisteren naar de cockpit, iets wat ik heel leuk vind van United.

Een kwartier te vroeg landen we in Denver, waar het net gesneeuwd heeft en de temperatuur -4 graden Celsius is. Dat is even wennen na de 18 graden gisteren thuis (en vandaag missen we een heerlijke dag met 23 graden! Maar ja, sneeuw is ook wel weer leuk om te zien).

De bagage is er al, als we bij de band aankomen en de Hertz bus staat al te wachten. Rick heeft een Gold lidmaatschap, dus als het goed is, zal zijn naam op het grote bord staan en onze auto helemaal klaar staan. Maar alweer (dit gebeurde onze vorige reis ook) staat onze naam er niet.

Rick gaat het kantoortje in en wordt eerst verteld, dat ze geen midsize SUV's meer hebben. Tja, die hebben we toch echt gereserveerd (dat hebben we zwart op wit mee) en er wordt naarstig gezocht. Gelukkig staat er ergens op de besneeuwde parkeerplaats kennelijk toch een Chevy Trailblazer, die er volgens het verhaal over minuten aan zal komen.

Wij gaan daar buiten in de kou dus maar even op wachten. Maar die minuten worden een kwartier en langer en dan komt er eindelijk een Hertz medewerker op ons af. Die Trailblazer heeft een lekke band, maar ze hebben er nog een gevonden, die zo komt.

Prima, het kan ons niet schelen welke SUV, zolang alles er maar comfortabel in past. En dat doet het, dus we rijden weg, hopend gauw een restaurant te vinden, want de magen knorren!

Maar het mocht niet zo zijn. Nog geen mijl verderop ziet Rick het bandenlichtje branden. Aangezien we nog dicht bij Hertz zijn en straks zo'n twee uur over besneeuwde wegen zullen moeten rijden willen we het risico niet nemen.

Rick rijdt terug naar de Gold balie en legt het probleem uit. Maar ja, ze hadden dus al heel weinig SUV's, dus een andere is niet zo een twee drie gevonden. Ze komen met een Toyota (Highlander, geloof ik), die veel kleiner is en waar onze bagage niet in zou passen. Die keuren we dus af.

Dan komt er een ander merk, waar Rick naar gaat kijken. Ook die wordt afgekeurd, want de kinderen moeten met zijn drieen achterin en die achterbank ziet er zeer oncomfortabel uit.

Intussen staan we hongerig te blauwbekken. Maar dan eindelijk komt de verlossing: een prachtige Ford Explorer met het benodigde skirek! Opgelucht vertrekken we, op zoek naar een lunchplek.

Dat blijkt nog helemaal niet makkelijk, want we rijden door een industrieel gedeelte buiten Denver. Pas om half drie Denver tijd (half vijf onze tijd!) vinden we een Chili's, waar we letterlijk aanvallen op de lekkernijen!

Al de hele dag drinken we heel veel water en slikken aspirine om te helpen met het grote drukverschil, dat we straks in de bergen zullen voelen. Vorige keer waren Rick en Kai daar ziek van, dus dat willen we voorkomen.

De weg door de bergen is, zoals altijd, prachtig! Ik zeg Rick, dat ik hier binnenkort graag een zomervakantie zou willen houden. Dit gebied combineren met Moab en Arches lijkt me het einde! Ook hij ziet dat wel zitten.

Hoe hoger we komen, hoe slechter de weg wordt en overal staan waarschuwingen met "Icy Road" te knipperen. Ook het verkeer wordt steeds drukker. Rick merkt op, dat het hem tegenvalt hoe schoon de wegen zijn. In dit gebied zou je met een minimale sneeuwval als deze meer verwachten. Het is echter wel heel koud, het vriest zeker tien graden. Misschien heeft dat ermee te maken. Gelukkig hebben we 4 wheel drive!

Eindelijk, na zo'n tweeeneenhalf uur, komen we in Breckenridge aan. Het inchecken gaat vlot en we krijgen een apartementje met garage. Er zijn twee slaapkamers en twee badkames en een complete keuken, eethoek en zitkamer. Alles is heel gezellig ingericht en natuurlijk doen we meteen de (gas) open haard aan.

Het oorspronkelijke plan was om vanmiddag de ski's al te gaan huren, want alleen Rick en Kai hebben hun eigen spullen. Maar we zijn doodmoe van de reis en besluiten dat tot morgenochtend uit te stellen.

We hebben met Lisa, Ricks zusje, afgesproken om een uur of zeven met zijn allen te gaan eten. Dan hebben we nog een uurtje en Katja en ik nemen de gelegenheid waar om even te gaan liggen. Rick gaat intussen naar de supermarkt voor wat basis inkopen.

Keurig om zeven uur komt Lisa voorrijden. In haar auto heeft ze op de een of andere manier nog drie volwassenen en twee kinderen gestouwd! Katja is te moe na haar korte nacht en blijft slapen. Voor haar nemen we een kaasburger terug na het eten.

Met zijn tienen gaan we even later op weg (wij wel in onze eigen auto!). Lisa parkeert achter het postkantoor en dan moeten we nog anderhalf blok lopen. Ik loop keihard te klappertanden, het is zooooo koud!! Het gaat door merg en been!

Gelukkig is het in het restaurant behaaglijk warm. We zullen ongeveer een half uur moeten wachten op een tafel. De kinderen gaan spelletjes spelen en de volwassenen drinken wat aan de bar en kletsen bij.

Onze neef, Luke, van 22 (onvoorstelbaar, op zijn derde was hij ons ringdragertje bij ons huwelijk en nu is het een volwassen man!), en zijn vriendin Charity zijn er vanavond ook bij. Helaas blijven ze niet voor Thanksgiving, want Luke moet morgenavond de hele nacht werken.

Het wordt een gezellige maaltijd. Het menu bij Downstairs at Eric's bestaat voornamelijk uit burgers en pizza's. Die pizza's kun je met de vreemdste dingen bestellen, zoals mandarijnenpartjes. Er zijn zeker twintig toppings. Het doet me een beetje aan de Nederlandse pannenkoeken denken, zo.

Op mijn pizza bestel ik alle groentes, die ze hebben en hij komt met een berg toppings erop. Heerlijk!

Doodmoe komen we weer in het apartement terug en liggen al gauw allemaal op een oor! Morgen gaan we skien en met zijn allen het traditionele Thanksgiving maal eten.

(Er is in dit huisje geen internet en ik moet Ricks computer gebruiken, dus foto's zullen tot na de reis moeten wachten)

dinsdag, november 20, 2007

Happy Birthday, Rick!

Allereerst iedereen hartelijk bedankt voor de felicitaties voor Rick. Ze zijn allemaal doorgegeven en hij vindt het erg leuk. Elke, hier in de VS feliciteren we elkaar ook niet met een familielid. Ik vind dat wel een grappige en vriendelijke gewoonte van Nederlanders. Het levert hier echter wel vreemde blikken op, als onze Nederlandse vrienden iedereen feliciteren met de jarige.

Ricks dag begint goed met een lekker ontbijtje. Dan vertrekt hij naar zijn werk en ik ga verder met klaarmaken voor de reis. Onvoorstelbaar, wat er altijd allemaal gedaan moet worden! Ik vind het ook altijd fijn om in een net huis terug te komen, dus er moet van alles aan kant en de was moet klaar (ja, ja, wat we onszelf al niet opleggen!).

Voor ik het weet is het tijd voor mijn half uur met Marceleus. Ik schrijf expres niet "half uurtje", want het is altijd flink intensief!! Ook vandaag weer en hij helpt me goed met mijn schouder en nek problemen. Het voelt na afloop een stuk beter.

Als ik thuiskom is Cosmo helemaal toe aan een wandeling. Ik ga er met hem op uit en zie dan, dat hij de bergen met blaadjes erg leuk vindt om in te rollen. Dat moet natuurlijk op de foto, dus ik ga gauw terug naar huis om mijn fototoestel op te halen.


Onze cul de sac is nu echt aan het kleuren



De kleuren zijn nog steeds intens!



Veel tuinen zien eruit als deze

Cosmo vindt het allemaal prima en iedere berg met blaadjes is een rol festijn! Natuurlijk heb ik hem wel net helemaal uitgekamd, maar ja, puppy moet hij toch blijven! Ik lach me rot om zijn capriolen, soms verdwijnt hij helemaal in de bladerberg!


Heerlijk, die blaadjes



Die blaadjes zijn zo leuk!



Bij tijden zie ik hem niet eens meer


Met Cosmo in de auto, die het er heerlijk vindt en gewoon gaat liggen, rijd ik naar de Amphora Bakery. Hier heb ik vorige week Ricks cake besteld en betaald. In deze bakkerij wil je niet te lang blijven, want ze hebben onvoorstelbaar veel lekkers! Ricks cake is vooral heel veel chocolade!

In de auto voel ik opeens een teek in Cosmo's nek. In dit gebied komt veel ziekte van Lyme voor, dus dat is geen goede zaak! Ook weet ik niet hoe je zo'n beest veilig verwijdert.

Nu gaat Cosmo vanmiddag naar de kennel, die bij onze dierenarts hoort, dus ik bel hen gauw. Ja, ze kunnen de teek verwijderen en dan kan een dierenarts bepalen of het er een is, die Lyme kan overbrengen. In ieder geval zal ik Cosmo eind december laten testen voor die ziekte. En dit alles ondanks het feit, dat hij iedere maand een anti-vlo en teekbehandeling krijgt!

Katja en ik zetten Cosmo af bij de kennel. Ik laat ze de teek zien en we nemen afscheid van onze hondenbaby. Ik heb echt moeite hem af te staan, dat is voor mij een heel nieuw gevoel. Vroeger met Brynna vond ik het wel even rustig om geen hond te hebben. Maar in tegenstelling tot haar hyperactiviteit is Cosmo juist een heel rustige hond. Soms voel ik me schuldig tegenover Brynna, want zij was een ontzettend lief dier, maar in Cosmo heb ik mijn hondenmaatje echt gevonden.

Op de terugweg stoppen we bij Borders. Katja heeft namelijk niets meer te lezen. Voor school moet zij de Kite Runner lezen en dan kiest ze nog wat leuke boeken uit. Ik houd het (met moeite) bij een tijdschrift, want mijn boekenkast ligt nog vol met ongelezen boeken.

Rick komt thuis en we gaan verder met inpakken. Als we rond half zeven naar het restaurant van Rick's keuze gaan zijn we allemaal vrijwel klaar. We rijden naar Chima, maar tot onze schrik is het er helemaal donker! Er blijkt een stroomuitval te zijn, helaas voor Rick.

Gelukkig zijn er ontzettend veel goede restaurants in de buurt en Ricks keuze valt op The Palm. Dit is een nogal pretentieus steak restaurant, waar ik nog nooit ben geweest (Rick wel).

Het moet gezegd, de bediening is bijzonder attent en het eten zeer goed! Maar de prijzen zijn exorbitant! Maar ach, Rick wordt maar een keer 48 en hij werkt er hard voor. Als gezin hebben we genoten van alles, wat ons werd geboden.

Thuis pakt Rick zijn cadeautjes uit. De rest van het gezin wil dat altijd 's ochtends al doen, maar Rick houdt het bij de avond. Hij wordt goed verwend met dvd's en allerlei electronische dingen. Blij sluit hij deze verjaardag af.

maandag, november 19, 2007

Die vervelende hoofdpijn!

Geheel tegen mijn gewoonte in maak ik er vanavond een kort blogje van. Al de hele dag voel ik me helemaal niet lekker. Het weer is ook bewolkt, koud en vochtig, al regent het niet. Het is een kou, die door merg en been gaat.

Vanochtend ga ik eerst met Mary Ellen hardlopen en dat vergt heel wat zelf-discipline! Wat had ik graag langer in bed gelegen, na een heel slechte nacht. Toch blijft beweging heel nodig, na de vijf kilometer voel ik me een stukje beter.

Met Cosmo rijd ik vervolgens naar Fairfax. Zijn vierde hondentraining begint vandaag met hetzelfde groepje hondjes en baasjes. Dat vind ik ook leuk, want zo leer je ze een beetje kennen. Zo zag ik een van hen vorige week bij de high school, haar zoon werd ook lid van de National Honor Society.

We doen met zijn allen de intermediate training over. Na afloop van de vorige acht lessen vonden we geen van allen, dat onze honden klaar zijn voor de advanced training. Toch zie ik een enorm verschil in Cosmo, vooral tijdens deze trainingen (thuis wil hij nog weleens tiener-achtig reageren). Daar gedraagt hij zich echter voorbeeldig, net of hij wil laten zien, dat hij het beste jongetje van de klas kan zijn, hi hi.

Op de terugweg ga ik langs Christine, die wel zin heeft in een wandeling. We hebben veel te bepraten en rond de vijver bij hun huis is er nog zoveel mooie herfstkleur te zien. Het is een waar genot er omheen te lopen. Cosmo gaat onderweg enthousiast achter de pikzwarte eekhoorntjes aan. Die zijn hier vrij zeldzaam, de meeste eekhoorns zijn grijs.

Voor ik naar huis ga haal ik nog wat ballonnen voor Ricks verjaardag morgen bij Party Mania. Bij Starbucks haal ik een cadeaukaart voor hem, hij is dol op hun koffies. Dat blijft wel grappig voor iemand, die gewoonlijk niet van koffie houdt.

Rick vindt ook de "Ocean" serie films leuk, dus mijn laatste cadeautje (een paar had ik al online besteld) voor hem wordt Oceans Thirteen, dat ik bij Blockbuster koop.

Thuis ga ik verder met inpakken. Helaas neemt na een tijdje mijn hoofdpijn helemaal over, dus ik neem gauw een warme douche, die maar weinig helpt. Ook de meisjes komen met hoofdpijn thuis, vooral Saskia is er naar aan toe (hoewel ze nog wel genoeg energie heeft om te vertellen over een mannelijk hert, dat in de straat achter ons vlakbij hen stond na school. Saskia dacht eerst, dat het een Kerstversiering was). Na de feestdagen gaan we met haar toch echt de route van een fysiotherapeut uitproberen.

Hopelijk voelt iedereen zich morgen weer beter, want zo'n ziekenboegje is natuurlijk niet leuk voor Rick! Maar hij zorgt goed voor ons. We hebben genoeg chili over en dat smaakt op deze koude dag extra lekker.

Verder kijken we naar Dancing with the Stars, waarbij onder anderen Marie Osmond nog in de running is. Dit seizoen zijn de dansers echt fantastisch en de tienen van de jury niet van de lucht. Ik zou ook niet kunnen zeggen, wie er gaat winnen, dat zal van het stemmende publiek afhangen.

Voor degenen, die om het chili recept hebben gevraagd, hieronder komt het. Het is super lekker, de volgende dag zelfs bijna nog beter, daar kan ik iedereen van verzekeren. Ik hoop, dat het me vergeven wordt, dat ik het niet heb vertaald (ik vond het heel lekker om er wat geraspte Cheddar kaas overheen te doen):
Ingredients

- 1 ½ - 2 lbs lean ground beef (I use sirloin, but ground round or chuck is OK)
- 1 large green pepper, chopped
- 1 medium to large onion, chopped
- 2 or 3 garlic cloves, minced (I and the mothers used to use garlic powder. I switched because I like the taste of natural garlic and as it reduces the overall sodium in the recipe.)
- 1 large can or 3 small cans of dark red kidney beans, drained thoroughly
- 3 cans of Campbell’s tomato soup, undiluted
- 1 large can or 2/3 small cans of diced tomatoes (I actually use 1 qt of my own home-canned tomatoes, but that’s a recent innovation and not available to city folks)
- Chili powder
- Ground pepper
- Tabasco

The Magic

In a large frying pan, start to brown the meat. When the fat starts rendering, add the green pepper, onions and garlic. Keep cooking until the meat is done (no red showing) and the veggies are soft. Somewhere during this phase, I add a few tablespoons of chili powder (to your taste and color preference), a hefty amount of pepper, and a couple of long shakes of Tabasco (again to your taste.)

In a separate large pan, put in the kidney beans, tomato soup, and canned tomatoes. As soon as these are thoroughly stirred and warmed through, add the meat mixture, some more chili powder, pepper, and Tabasco. Stir often during the cooking process, as the beans try to stick to the bottom. The mixture should be maintained at just about simmer level – no boiling or bubbling excessively. I tend to add more of the 3 spices in the early stages of this cooking, but that’s a matter of taste and probably not necessary. I tend to judge on color. If it’s dark, I figure that’s enough spices. You will have to work this out for yourself, but suggest you start at a much lower level of spices.
I figure the whole mess is ready after about an hour of cooking, and stirring. I often let it rest for an hour or so, or even wait until the next day – it blends the tastes so much better. But it can be eaten as soon as done cooking, if you wish.

Addendum
We used to put the chili over cooked spaghetti (al dente)

zaterdag, november 17, 2007

Voorbereidend weekend

Gisterochtend zijn mijn Nederlandse vriendinnen als het goed is vertrokken naar North Carolina om het weekend bij Katja daar door te brengen. Ik vind het jammer, dat ik niet mee kon, maar weet, dat ik de juiste beslissing heb genomen. Er is nog veel voor te bereiden voor onze reis op woensdag.

Na lekker te hebben uitgeslapen begon ik de zaterdag met een flinke wandeling met Cosmo. Het is nog steeds heerlijk genieten van alle herfstkleuren. Na de harde wind van gisteren zijn er wel meer bomen kaal, maar het gros zit nog goed in de bladeren. Het geel en rood lijkt met de dag vlammender te worden en het lijkt ook of we dit jaar langer van alle kleurenpracht mogen genieten, dan andere jaren.

Thuis was ik net op tijd om de aankomst van Sinterklaas op BVN te kijken. Saskia en Madison keken ook mee, al verstond die laatste er natuurlijk niets van. Het blijft leuk, zo'n typisch Nederlandse traditie.

Intussen had Rick al onze ski spullen tevoorschijn gehaald en hebben we uitgezocht, wat nog paste en wat nieuw nodig is. Omdat we gaan vliegen moeten we wat gerichter te werk gaan, dan de plastic zakken vol spullen, die we voor een auto ski trip gewoon achterin gooien.

Verder werd het opeens nog heel lekker weer en lag onze achtertuin zo vol met bladeren, dat je het gras er niet doorheen zag. Dat lokte dus om te gaan harken! Ook nog goede beweging voor ons en Cosmo, die die hopen bladeren maar wat interessant vond.




Omdat ik het lange Thanksgiving weekend straks zal missen wilde ik ook alvast wat Kerst cadeautjes bestellen. Dit is vooral belangrijk voor de persoonlijk gemaakte dingen, zoals Kerstversieringen en kalenders, die toch wel even duren, voor ze klaar zijn. Dit zijn altijd heel leuke dingen om te geven, vind ik.

Voor het avondeten gebruikten we weer coupon "buy one entree, get one free" coupon. Ditmaal bij Busara, Ricks favoriete Thaise restaurant, waar een heel leuke en moderne ambiance heerst. Het eten is er super en zelfs Kai en Saskia vonden er iets van hun gading.

Ook vandaag is het weer lekker rustig herfstweer als we opstaan. Ik doe een "Marceleus" gewichten en balans routine en neem dan Cosmo mee naar het hondenpark. Het bevalt me goed zo zondag ochtend te gaan, want dan is het druk en er zijn veel grote honden voor hem om mee te raggen.

Zo ook vandaag, hij speelt schattig met een 7,5 maanden oude Engelse Setter, James. Ook Blue, de andere Australische Herder, is er weer. Hoewel die begint met wat agressief tegen Cosmo te blaffen, waarbij die laatste onderdanig op zijn rug gaat liggen, zijn ze even later weer dikke maatjes. Met een hijgende en heel vieze Cosmo vertrek ik een uurtje later weer.

Bij Whole Foods haal ik even snel wat benodigdheden. Het is lunchtijd en er valt heel wat te proeven, waaronder heerlijke Gewuerztraminer wijn uit de Elzas.

Iemand vraagt de wijnschenker, of dat dus Duits is. Op het moment is het Frankrijk, antwoordt hij, maar je weet nooit, want bij iedere oorlog verandert dat. Nou ja, zeg, alsof er constant oorlogen zijn in West-Europa! Even later mogen we nog een typisch Frans hapje proberen met een Amerikaans tintje: Brie met "hot peach" chutney.

Met Kai en Rick ga ik even later naar Ski Chalet. Kai heeft onder anderen een helm nodig voor zijn snowboarding. Die wordt dus onder wat protest aangeschaft, want meneer vindt, dat hij "nooit" op zijn hoofd zal vallen. Wij hebben hem liever veilig en zijn neef Zack draagt ook een helm, dus vreemd zal hij niet zijn.

Behalve een aantal sokken en een snowboard broek voor Kai hebben we verder niet veel nodig. Ik vergaap me wel aan de prachtige ski jacks! Die van mij is al een aantal jaren oud, maar ik ben er dol op, want er is fleece in de kraag en aan het uiteinde van de mouwen en geen van de nieuwe jacks heeft dat. Mijn oude gaat dus nog wel een jaartje mee.

Op de terugweg rijdt Rick over een of andere stalen plaat. Meteen gaat er in de auto een waarschuwing over de banden af en voelen we, dat er een plat is. Die blijkt op vijf (!) plaatsen gescheurd te zijn. Gelukkig is de band gauw verwisseld. We bellen wel even de politie om te vertellen, dat er zo'n gevaarlijk stuk metaal op de snelweg ligt.


De heren verwisselen de band

Thuis maakt Rick chili volgens zijn vaders recept, dat al generaties meegaat. Het smaakt buitengewoon lekker!

Zondag is natuurlijk NFL football dag en vandaag spelen de Redskins tegen hun aardsrivalen de Dallas Cowboys. Natuurlijk moeten we dat kijken, want Rick is een grote Cowboys fan. Vroeger was ik een grote Redskins fan, maar tegenwoordig bakken ze er maar weinig van. Hun uniformen blijven echter mijn favorieten van de NFL.

vrijdag, november 16, 2007

Bladeren, bladeren en meer bladeren!



Ondanks de snijdende wind lopen Mary Ellen en ik ons gebruikelijke rondje. Het is zo koud, dat het lijkt of onze voorhoofden bevroren zijn! Er is dan ook voor het eerst dit seizoen een "windchill" (hoeveel lager de temperatuur voelt, als je de kou van de wind erbij meerekent). Ik heb eigenlijk een beetje spijt, dat ik Christine ook al een lange wandeling heb toegezegd.

Toch doe ik Cosmo in zijn autotuigje en rijd, dik ingepakt, naar Christine's huis in Fairfax. Onderweg geniet ik van de felle herfstkleuren en zie alweer een prachtige roodstaart havik opvliegen. Die woont kennelijk dicht bij de snelweg.

Om een beetje in de luwte te lopen besluiten Christine en ik het Rocky Run Stream Valley trail te nemen. Dit loopt heel mooi langs een stroompje door een dicht bos. Het pad is soms moeilijk te vinden, zo bedekt is alles met knalgele bladeren.

Opeens ziet Christine een hert het pad oversteken. Het blijkt een hele hertenfamilie met mannetjes en vijf vrouwtjes! Ze blijven allemaal nieuwsgierig staan kijken. Ik heb alleen mijn kleine toestelletje mee, maar het lukt zo wel redelijk goede foto's te maken.


Supernieuwsgierig!



Cosmo is ontdekt



Het mannetje

We lopen door en zo'n mijl later zien we nog een stel herten. Dit keer een koppel, waarvan het mannetje er nogal vervaarlijk uitziet. Ook staan ze dicht bij ons en ik krijg opeens het gevoel, dat het mannetje weleens zou kunnen aanvallen. Gauw lopen we door! Het blijft bijzonder deze dieren zo tegen te komen.


Deze vond ik er toch wat vervaarlijker uitzien!



De kleuren zijn zelfs gewoon langs de wegen nog spectaculair



Na iets meer dan vijf mijl zijn we terug bij Christine's huis. Zo hebben Cosmo en ik vandaag meer dan achteneenhalve mijl gelopen. Hij lijkt daar absoluut niet vermoeid van, maar valt in de auto wel lekker in slaap.

Omdat het nog steeds voelt, alsof er iemand messen tussen mijn schouderbladen steekt, besluit ik het de rest van de middag rustig aan te doen. Ik probeer in onze hot tub de spuiten op de pijnlijke schouders te zetten en dat helpt wel iets. Soms erger ik me er zo aan, dat ik een groot gedeelte van mijn dag doorbreng met bezig zijn met mijn lichaam! Maar als de pijn zo constant aanwezig is word ik erg chagrijnig en dat is niet leuk voor de mensen om mij heen!

Rick komt thuis uit Virginia Beach en stelt voor naar de bioscoop te gaan. Katja werkt en Kai heeft een verjaarsfeest bij een vriend, maar Saskia is thuis. Die vraagt Madison mee, die dan ook gelijk maar blijft logeren.

Vooraf eten we een hapje bij Gordon Biersch. Met de post krijg je hier vaak coupons voor een gratis tweede maaltijd bij bepaalde restaurants. Zo'n coupon hebben we voor Gordon Biersch en bovendien heeft Rick een speciale prioriteitskaart, waarmee we meteen een tafeltje krijgen. Hun eten en bediening is zoals altijd erg goed.

De film van keuze wordt "Mr. Magorium's Wonder Emporium" met Dustin Hoffman. Het is een kinderfilm, rated G (General Audience), wat tegenwoordig heel ongewoon is, zelfs de Disney films hebben meestal wel iets "engs", waardoor ze PG (Parental Guidance suggested) worden.

Het theater zit flink vol, dus we zitten op een van de voorste rijen. Gelukkig zijn die ver genoeg weg van het doek, zodat je toch je nek niet hoeft te pijnigen. Het is een onderhoudende film over een magische speelgoedwinkel.

Mr. Magorium (Dustin Hoffman) is de eigenaar, die meer dan 200 jaar is en nu klaar is met zijn leven. Hij draagt de winkel over aan zijn manager Molly Mahoney (Natalie Portman), die na zijn dood nogal wat moeite heeft haar "magie" te vinden. Het is een onderhoudende film, maar ik had er eigenlijk meer van verwacht. Wat precies zou ik echter ook niet weten.

donderdag, november 15, 2007

Cosmo is een!

Om te beginnen nog even een stukje over de National Honor Society. Het is niet enkel iets, waar je voor uit wordt genodigd, omdat je een goede leerling bent. Zoals Annemiek opmerkte komen er ook verplichtingen bij kijken.

Katja zal vergaderingen bij moeten wonen en per kwartaal een aantal "service hours" moeten doen. Dit houdt vrijwilligerswerk in. Gelukkig heeft ze daar, nu ze minder werkt, meer tijd voor.

Behalve de National Honor Society heeft ieder hoofdvak ook een Honor Society. Katja is ook lid van de Spanish en de Math Honor Societies. Beiden vereisen vrijwilligerswerk en andere verplichtingen, maar natuurlijk staat ook dit weer goed op je college aanmelding.

Bij de graduation straks zal Katja drie kwasten (tassels) aan haar cap hebben, een andere kleur voor iedere honor society. Het blijft een avontuur, dit laatste schooljaar, er is telkens weer iets nieuws te leren.

Kletterende regen begroet ons bij het wakker worden en eerlijk gezegd is opstaan dan niet mijn favoriete bezigheid. Maar de natuur heeft het nodig en wij eventueel ook, dus ik klaag niet (te) hard. Gisteren zag ik op het nieuws hoe afgelegen stadjes in Tennessee door de droogte geen stromend water meer hebben! En de goeverneur van Georgia bad (heel controversieel) voor regen en zijn gebeden werden, volgens CNN, ook verhoord vandaag.

Cosmo is vandaag een jaar oud! Onvoorstelbaar hoe snel dat is gegaan! Van een hondje ongeveer zo groot als onze katten is hij uitgegroeid tot een pracht hond van de grootte van een Golden Retriever. En wat een lieverd hebben wij in hem gekregen. Iedere ochtend ben ik weer blij zijn hondensnuit te zien!


Zo klein was hij, toen hij bij ons kwam

Als verjaarswandeling gaan we drie kwartier op weg door de stromende regen. Door de harde wind worden we naar voren geduwd en met mijn capuchon op kijk ik vooral naar beneden om het striemende water niet in mijn gezicht te krijgen.

Behalve water regent het nu ook bladeren. De gewoonlijk grijze stoepen zijn tijdelijk veranderd in een mozaiek van geel, rood en bruin. Zo af en toe lijkt het onder de felrode bomen of de natuur voor ons de rode loper heeft uitgerold. Daar lopen we echter allerminst glamoureus overheen: Cosmo is zo nat, dat het woord "scharminkel" in me op komt en ikzelf druip ook. Oscar materiaal zijn we zeker niet!

Toch kom ik verfrist weer thuis. Er is iets met het buiten zijn, dat me het gevoel geeft volop in het leven te staan. Een ding is zeker: er zal dit weekend heel wat te harken zijn!

Nadat ik mijn heel natte jarige Job een nieuw botje heb gegeven, ga ik op weg naar Mary Ellens huis. Vandaag werkt Marceleus hard aan mijn schouders, want die zitten zo vast, dat ik mijn nek niet goed kan bewegen. Als ik na een intensief half uur hard sporten naar huis ga voelt het allemaal wel wat losser gelukkig.

Snel douche ik en race naar Subway. Vandaag is de Thanksgiving lunch bij Saskia op school en ouders mogen dan meeeten. Saskia vindt echter niets van die lunch lekker en eerlijk gezegd trekt het mij ook niet.

Er is weinig, dat ik niet lekker vind, maar kalkoen is daar een ding van, vooral in gravy, zoals het hier wordt geserveerd. Doe daar doorgekookte boontjes, kleffe puree en een pompoen ijsje bij en je hebt de maaltijd. In voorgaande jaren hebben we het altijd wel gepruimd of niet meegegeten, maar dit is Saskia's laatste jaar daar, dus wil ik ook echt samen lunchen.

Als ik aankom met mijn twee sandwiches zit het hele cafetaria vol. Tot mijn plezier zie ik, dat een andere moeder ook Subway mee heeft en weer een ander McDonald's. Kennelijk zijn wij niet de enigen, die zo denken. Het is ook weer erg leuk te zien, hoeveel ouders met hun kinderen komen eten op deze dag. Eigenlijk zou ik veel vaker even moeten gaan lunchen met mijn jongste, volgend jaar kan het niet meer.

Cosmo wacht inmiddels geduldig slapend in de van. Voor zijn verjaardag gaan we naar Petco. Daar zoekt hij een aantal speeltjes en lekkere botjes uit. Ook vind ik een rode laser pen, waar hij al in de winkel helemaal achteraan gaat.


Een hele bar met hondensnoepjes, het merendeel rood en groen voor Kerst met op de achtergrond alle Kerst spullen



De jarige

Opvallend zijn de volle schappen met Kerst hondenspeeltjes, van piepende Santa's tot groen met rode botten! Er zijn stockings en Kerst pakjes. Honden zijn ook wel echt net kinderen.

Cosmo's neus gaat zoals gewoonlijk te gast en hij wordt door iedereen geaaid en gefeliciteerd. Van de Petco caissiere krijgt hij een zakje snoepjes mee voor zijn verjaardag, die er goed in gaan.

Een voor een komen de kinderen thuis uit school en geven Cosmo zijn cadeautjes. Kai heeft grote lol met de "boom" met "eekhoorntjes". Cosmo heeft al heel gauw door, hoe hij die laatste eruit moet vissen. Nu eens kijken hoe lang dit pluche speeltje overleeft!


Spelen met de cadeautjes



Als verjaarsmaaltijd krijgt Cosmo een heerlijke lam met rijst maaltijd. Onze hondenbaby is geen baby meer, maar een hondentiener!


En zo ligt hij er nu bij, naast mijn stoel

Na het eten vertrekt Rick per auto richting Virginia Beach. Dit is zo'n vier uur rijden, maar gelukkig is de regen inmiddels opgehouden. De arme man is nog geen 24 uur thuis geweest, maar morgen hoopt hij op tijd weer terug te zijn voor het laatste weekend voor Thanksgiving.

woensdag, november 14, 2007

Inductie ceremonie



Na een onrustige nacht met alweer veel hoofdpijn laat ik Saskia vanochtend uitslapen en meld haar ziek voor school. De hoofdpijn lijkt veel uit haar nek te komen en ik denk toch, dat we aan iets als fysiotherapie moeten gaan geloven.

Misschien heeft het met haar houding te maken of zo. Ze heeft in ieder geval veel vaker hoofdpijn, dan haar broer en zus. Ze doet mij aan mezelf denken, wat dit betreft althans, als kind van die leeftijd. En dat is geen fijne gedachte, het maakt me bezorgd gezien mijn latere problemen.

Mary Ellen komt me ophalen en we lopen door een mistige buurt, terwijl de blaadjes als een zachte regen neerdwarrelen. De kleuren zijn nog steeds prachtig, maar helemaal op hun hoogtepunt. Ik ben bang, dat de harde wind, die de komende dagen wordt voorspeld al deze pracht op de grond zal deponeren. Het is dus nog even heel erg genieten!

Na de gewoonlijke 3,5 mijl gaat Mary Ellen gauw naar huis, want ze moet helpen in de klas van haar jongste. Cosmo en ik lopen verder, ik wil de tien kilometer vandaag volmaken en Cosmo gaat graag mee. Hij heeft de bergen bladeren langs de weg ontdekt en dartelt daar als een hinde doorheen. Ik lach me rot!

Mijn Sam-E is weer op, dus ik "moet" naar Whole Foods. Natuurlijk is dat nooit een straf voor mij! Eerst tank ik even benzine, wat opeens $3,10 per gallon kost! Dat is echt wel veel voor Virginia!

In de winkel is weer allerlei lekkers te proeven. Appel partjes met caramel dip (die echt super lekker is!), ananas stukjes, Snickerdoodle koekjes en een heel (Native American) Amerikaans gerecht: Succotash. Ik ben daar dol op, maar de rest van het gezin niet, dus dit kleine hapje is een grote traktatie voor mij.

Inmiddels is de zon tevoorschijn gekomen en daarmee de wel heel lekkere temperatuur voor half november: 18 graden! Met mijn boek ga ik voor het huis in het zonnetje zitten. Wat een genot, zeg! Het zal maar voor een middag zijn, maar ik mis daar dan ook geen minuut van! Pas als de zon ondergaat, ga ik weer naar binnen.

Daar maakt Katja zich klaar voor haar grote avond: de inductie ceremonie voor de National Honor Society.


Het bruine haar staat haar best leuk

Vanavond is ook de avond, dat wij door de PTA van Saskia's school zijn verzocht om bij Noodles & Company te gaan eten. Een hele kwart van wat wij daar besteden komt ten goede aan Saskia's school.

Dat kunnen we dus niet voorbij laten gaan en het is een makkelijke maaltijd voor de ceremonie. Het is veel minder druk, dat ik verwacht, als we het restaurant binnenlopen. Tabatha en haar broertje en babysitter zijn er en we horen, dat iedereen al geweest is. Het eten is wel erg lekker en wordt snel bezorgd.

Precies op tijd komen we bij de high school aan. Het is even onduidelijk, waar we heen moeten. Katja zoekt gelijk mensen, die ze kent op, maar ik zie geen enkele ouder. We kunnen dus ergens naar binnen, maar waar? Gelukkig komt Chris, die ik nog ken van het AP English projekt, op ons af met "Hi Mrs. E., would you like a program?". Nou, die willen we wel en hij wijst ons ook meteen waar we naar binnen kunnen.

Saskia en ik nemen plaats vooraan in het auditorium. Om ons heen herken ik een aantal ouders. Net na zevenen begint de ceremonie en lopen de "inductees" naar binnen. Het zijn er meer dan 150, voornamelijk juniors, maar ook een heel aantal seniors. Vrijwel iedereen is keurig gekleed, jongens in nette broek met overhemd en das en meisjes in topje met rok of jurkje. Saskia bemerkt de enkeling, die toch in spijkerbroek verschijnt.


De binnenkomst




Na een korte introductie wordt het volkslied gezongen door een meisje van de school. Het gaat allemaal niet zo zuiver (logisch zonder muziek, vind ik), maar ze doet het knap. Het is een mooi lied, maar ook erg moeilijk met veel hoge noten. Vooral als het gedeelte "And the rocket's red glare, the bombs bursting in air" wordt gezongen krijg ik altijd een brok in mijn keel, geen idee waarom.

Vervolgens spreekt de presidente van de Honor Society bij Madison High School. Zij introduceert de principal (ik geloof, dat dit de eerste keer in vier jaar is, dat ik die zie!). Dan worden de nieuwe officiers geinstalleerd, ze lezen ieder een stukje voor over leiderschap, karakter e.d. en steken dan een kaars aan.

Na nog een korte toespraak worden de namen van de studenten, die toetreden tot de Honor Society, een voor een afgeroepen. Het is vreemd om "Katarina" te horen als Katja's voornaam. Het gaat allemaal heel snel en voor we het weten is de ceremonie binnen het uur voorbij!


Het ophalen van het certificaat



De kinderen halen nog even een brownie en Katja praat met een paar van haar leraren. Voor achten zijn we weer thuis, met een heel trotse dochter. Het is een grote eer om bij de National Honor Society te horen, dus zij is niet de enige trotse, wij zijn dat ook!

Rick komt ook weer veilig thuis uit San Antonio, maar vindt het naar de ceremonie gemist te hebben. Gelukkig kan Katja hem vol trots haar certificaat laten zien.

dinsdag, november 13, 2007

Knutselmeisjes



De natuur haalt op het moment iets van de droogte in, want we worden alweer met regen wakker. Het geeft een vreemd licht met de felgele en rode herfstbladeren aan de bomen in de achtertuin.

Rick rijdt Saskia naar school. Ik zeg hem, dat wandelen met een paraplu sneller zal gaan, maar hij gelooft me niet. Bijna een half uur (!) later komt hij terug en moet mij gelijk geven. Hi hi! Kinderen smelten namelijk in de regen en dus rijdt iedere goede ouder ze naar school (ok, ik ben dus herhaalde malen ook zo'n goede ouder geweest).

Al doen we Cosmo niet vaak in zijn bench, vandaag moet hij er wel in. De schoonmaaksters zijn in huis bezig en ik moet naar personal training en Rick even naar zijn werk. Een van de schoonmaaksters is bang voor hem en ik wil het risico niet lopen, dat hij per ongeluk iets vergiftigs likt.

Tot mijn schrik zie ik, dat hij in deze bench met zijn rug tegen de bovenkant komt! Hij is dus een heel stuk groter, dan Brynna was, en er moet een nieuwe bench komen. Er zit echter niets anders op, dan hem er vandaag even in te laten.

De personal training is intensief! Marceleus heeft een heel stel nieuwe combinaties van arm- en beenoefeningen. Vooral veel squats op een been en daarbij schouderoefeningen. Na dat halve uur heb ik zeker het gevoel hard gewerkt te hebben!

Een dolblije hond komt uit zijn bench rennen, zodra ik hem eruit laat. We gaan op een lange wandeling. Het is inmiddels weer droog en ik kan het toch niet laten mijn fototoestel mee te slepen (tot Cosmo's ergernis, hij piept regelmatig ongeduldig, als er tenminste geen blaadjes zijn om in te rollen).




Aan het einde van deze straat zie je ons hek



Typisch Amerikaans straatbeeld met de schoolbus en Neighborhood Watch bordje

De regen heeft de stammen en takken van de bomen donker gekleurd, wat prachtig afsteekt tegen de felgele en rode bladeren. Als ik de heuvels afloop krijg ik een adembenemend uitzicht op het palet aan kleuren, dat er nu te zien is. Het lijken allemaal dezelfde soort maples te zijn, maar de bladeren kleuren anders. Het weer verandert tijdens het lopen van druilerig tot zelfs bijna warm! De zon komt af en toe tevoorschijn en ik trek mijn jas zelfs uit.


Een ongewoon iets, tegenwoordig: plassen!



Ze blijven hard bezig met voorraden aanleggen



De speeltuin hier tegenover, let op al de kleuren!

Na ongeveer drie mijl en een heel aantal foto's komen we thuis. Rick is inmiddels ook al thuis. Hij gaat vanmiddag op reis naar San Antonio. Maar eerst wil hij nog met mij gaan lunchen.


In onze eigen tuin



In de cul de sac

We kiezen het Libanese cafe "Al Nakheel" in Vienna. De ambiance hier is heel eenvoudig, maar het eten super! Rick kiest een kebab en ik een selectie van de vegetarische gerechten, waaronder falafel en druivenbladeren. Het smaakt heerlijk en is even gezellig zo samen nog wat bijpraten.

Net op tijd voor Laura zijn we terug. Terwijl ik me op de massage tafel neervlijd pakt Rick gauw in. Hij vertrekt ietwat laat, maar haalt zijn vlucht gelukkig nog wel.

De massage is als gewoonlijk flink pijnlijk en eerlijk gezegd merk ik er nog geen voordeel van op het moment, dat ik dit schrijf. Hopelijk morgen wel, want vooral mijn schouders zitten erg vast. Ik had er meer van gehoopt, want ik heb al meer dan twee weken een flinke hoofdpijn, die doodmoe maakt.

Katja en Kai komen thuis en Katja heeft me gisteren overgehaald tot het toestaan van een "Secret Santa" feestje. We gaan naar Michael's om daar de materialen te kopen. De rest van de middag zit mijn zeventienjarige schattig te knutselen en maakt een heel stel heel leuke uitnodigingen!


Een paar van de uitnodigingen

Ook Saskia knutselt vanmiddag. Voor de Student Council Association, waarvan ze vice-president is en iedere maandag een vergadering bijwoont, moet ze "kalkoenen" in elkaar zetten voor de Thanksgiving lunch op donderdag. Ze moeten hiervoor papieren kalkoenen gemaakt door kleuters en eerste klassers aan elkaar plakken. Het eindresultaat ziet er leuk uit.


Onze pre-tiener (die muts heeft een microfoon voor haar Zune (in haar zak))

Intussen heeft Kai zijn skateboard alweer gebroken! Hij oefent er consistent iedere avond voor ongeveer een uur op. Dus hij baalt flink! De boards lijken niet erg bestand tegen "flippen", waarbij het in de lucht omgedraaid moet worden. Dit is iets, waar Kai goed in begint te worden. We gaan dus maar op zoek naar een "flip" bestendig skateboard!

Katja en Kai smeken voor het avondeten om Japans. Katja biedt zelfs aan het te gaan halen. Zoals iedereen hier wel weet hoeven ze daar bij mij niet lang op aan te dringen! Katja en ik delen een aantal sushi en sashimi gerechten. Super lekker!