Scott's Run

Een koude zonnige dag lacht me tegemoet bij het opstaan. Wetend, dat het weerbericht voor morgen er vreselijk uitziet besluit ik zoveel mogelijk van die zonnestralen op te gaan vangen.

Na het halve uur personal training, waarbij Marceleus weer veel rek- en strekoefeningen geeft, om vooral mijn pijnlijke rechterkuit spier te helpen, ga ik met Cosmo op pad. Omdat ik voor mijn fotografie opdracht bewegend water moet fotograferen besluit ik naar Scott's Run te gaan.

Hier ben ik in de herfst al een keer met Claudia geweest en ik herinner me een mooie waterval. Na een kwartiertje rijden draai ik de parkeerplaats op, waar ik de enige ben. Leuk, dat betekent helemaal een zijn met de natuur straks!

Langs het begin van het pad zie ik de enorme huizen, waar het stadje Great Falls zo bekend om is. Een ervan heeft een basketbal veld, een tennisbaan en een zwembad en dan nog een lap tuin over!


Je kunt het net van de tennisbaan en de basketbalpaal goed zien



Wat een uitzicht hebben deze mensen!

Hoe verder ik het bos in loop, hoe stiller het wordt. Om me heen hoor ik het geklop van de spechten en ik zie ook een grote "Woody Woodpecker", officieel een pileated woodpecker, met zijn prachtige rode kop. Helaas zit hij in de schaduw, dus een foto is niet mogelijk.

Datzelfde geldt voor de kleine "chickadees", die van boom naar boom fladderen. Het zijn schattige vogeltjes, maar ze zitten niet lang genoeg stil om scherp te fotograferen. Deze vogeltjes lijken op meesjes, maar zijn volgens mij een stuk kleiner.

Na een tijdje lopen kunnen we een trap afdalen en naar de Potomac lopen. Nu de bladeren van de bomen zijn is er een prachtig uitzicht. In de verte zie ik de American Legion Bridge, een van de twee grote bruggen, die Maryland en Virginia verbinden.




Ook de waterval komt zo in de winter beter tot zijn recht en het is makkelijker er dichter naartoe te klimmen. Cosmo vindt het prachtig en klimt als een berggeit de rotsen op en af. Bijna valt hij daarbij in het water, als hij uitglijdt op een groot stuk ijs. Het lukt me ook de waterval met een langere sluitertijd te fotograferen, zoals de opdracht luidde.








Hier zou ik zo een uur door kunnen brengen, maar Cosmo heeft daar andere gedachten over. Zodra hij uitgeklimd is begint hij te piepen om verder te gaan. Met wat tegenzin begin ik de klim naar boven weer, het is hier zo mooi en rustgevend en we kunnen helemaal alleen van dit stukje natuur genieten.

Terwijl we de heuvel opzwoegen hoor ik naast me een vreemd geluid. Ik kijk en zie een prachtige bald eagle aan zijn zweeftocht boven de rivier beginnen. Zijn witte kop en staart glinsteren in de zon. Wat een machtig gezicht is dit toch en dit is al de tweede, die ik deze maand zie! Helaas blijft hij tussen de bomen, waardoor ik hem niet goed op de foto krijg, maar gewoon kijken naar zijn kalme zweven is al adembenemend.


Een heel slechte foto, maar je kunt goed het wit van kop en staart zien

Alweer spoort Cosmo me met een piepje aan verder te gaan en met moeite laat ik de adelaar, die inmiddels toch bijna een stipje is, weer gaan. Langs Scott's Run, waar ook nog mooie kleinere watervalletjes in te zien zijn, lopen we terug naar de van.


Scott's Run

Bijna verdwaal ik nog in het bos, want het pad is in deze tijd van het jaar niet zo duidelijk. Maar ik zie de huizen weer liggen en besluiten dan maar dwars door het bos te klimmen. Ik ben alleen een beetje bang, dat ik daarbij slapende slangen of zo onder het bladerdek wakker maak. Gelukkig gebeurt dat niet en ongedeerd stap ik even later weer achter het stuur.

Op de terugweg haal ik een lekker broodje kipfilet bij Subway en kom helemaal happy weer thuis. Niet veel later gaat het bewolken en heb ik inderdaad alles uit de zon van vandaag gehaald.

Mijn zusje belt halverwege de middag, het is onvoorstelbaar, dat ze alweer achteneenhalve maand zwanger is! Op 16 februari is ze uitgerekend, het zou leuk zijn als dit neefje of nichtje een Valentijnsbaby werd!

Saskia en Laura komen om vijf uur thuis na hun repetitie voor de school musical. Ze gaan een liedje oefenen om morgen samen te zingen. Morgen is het namelijk Performance Day en de kinderen, die dat willen, mogen dan iets opvoeren voor de rest van de school. Ouders mogen ook komen, maar Saskia wil dat per se niet, want dan wordt ze te nerveus. Grappig kind, toch, maar ik vind het wel jammer, ik zou haar graag zien optreden!