Volle ski dag

Om half negen open ik mijn ogen, na een nacht vol leuke dromen, waarin ik zelfs met Johnny Depp kletste en bij het wakker worden besloot, dat ik best een boek zou kunnen schrijven over deze dromen. Het was een heel ingewikkeld verhaal, dat ik nu dus weer helemaal vergeten ben. Vreemd is dat toch altijd!

Als ik het gordijn open zie ik, dat de wereld nog wat witter is geworden, dan gisteren. Het ziet er idyllisch uit en sneeuwt nog steeds. Ik bedenk me, dat de mensheid toch een vreemde soort is, om expres in zulk weer op twee stokken een berg af te gaan glijden!

Maar ik ben getrouwd met een ski fanaat en binnen het kwartier (!) zitten we samen beneden aan het ontbijt in het restaurant van het resort. De kinderen wilden niet mee, maar zijn achtergelaten met de instructie zich wel klaar te maken. Gisteren aten we in het cafetaria, maar de keuzedaar was abominabel. Het restaurant heeft wel een lijst met lekkere gerechten.

Buiten sneeuwt het gestaag verder, ik vind het wel leuk, dat deze ski vakantie ook echt winters is met sneeuw overal, niet alleen op de pistes. Dat is hier aan de oostkust lang niet altijd het geval. Het vriest ook, dus de conditie van de pistes zal, net als gisteren, goed zijn.

Rick bestelt de creme brulee French toast en ik de Chesapeake benedict: een Engelse muffin met een Maryland (daar zijn we tenslotte nu) crabcake en een gepocheerd ei, de Hollandaise saus vraag ik er apart bij, anders zwemt het er meestal in. Het is werkelijk heel erg lekker! Ik heb weleens eerder gerookte zalm benedict gehad, maar nog nooit met crab.

Rick krijgt een enorme portie, vijf sneeen French toast! De helft daarvan neemt hij mee naar de kamer en Kai doet er ook zijn ontbijt mee. De meisjes gaan in het cafetaria eten en we ontmoeten elkaar bij de lift.

Op deze berg zijn de groene pistes voornamelijk aan de linkerkant, terwijl de meer gevorderde pistes aan de rechterkant liggen. Alle liften komen bovenaan bij elkaar. De kinderen hebben er genoeg van hun langzame oude moeder te vergezellen en bovenaan de berg splitsen we op. Zij gaan de blauwe pistes doen, terwijl Rick met mij meegaat. Ik verzeker hem, dat dat niet hoeft, maar hij antwoordt dan altijd, dat hij het al fantastisch vindt, dat ik skien heb geleerd. Inderdaad was dat een grote persoonlijke overwinning en meer dan een beginnerspiste zie ik mezelf nooit uit eigen beweging doen. Ik vind dat ook nergens voor nodig.

Rick evalueert mijn skien op mijn verzoek. Ik heb zelf het gevoel, dat mijn bochten een stuk netter en beter gaan, de skis zijn niet meer constant in een v-vorm, maar netjes naast elkaar. Hij beaamt, dat hij het keurig vindt gaan, veel beter zelfs, dan in november!

Terwijl ik rustig ski neemt Rick allerlei zijpistes, blauwe en zwarte. Hij komt dus gelukkig niet tekort, want als hij vindt, dat hij de hele tijd bij mij moet hangen, begin ik me schuldig te voelen. Op de liften vermaken we ons met het kijken naar de perfekte sneeuwvlokjes, die op onze broeken landen. Inderdaad allemaal anders en net bloempjes, heel mooi!

Als we rond een uur weer terug naar de lodge gaan voor de lunch, heeft Rick alle trails aan die kant van de berg geskied. De kinderen hebben we intussen ook weer gevonden. Het is beduidend minder druk dan gisteren met vrijwel geen wachttijd voor de liften. Ook zij hebben dus heel wat terrein kunnen skien.

Vandaag kies ik de gewone chili in een broodbowl als lunch. Chili vind ik gewoon bij dit winterse weer horen en de bonen en groentes erin zijn ook gezond. Verder is er veel gefrituurd spul, waar ik niet warm van kan worden. Hoewel, de kinderen en ik delen een frietje, heerlijk met mayonnaise!

Opgewarmd en met volle magen pakken we ons weer in voor de kou buiten. De wind van gisteren is er nog steeds en met de sneeuw is het zaak alles te bedekken. Dus, skibril op, hoed op, handschoenen helemaal in jack gestopt (geen stukje Petra is meer zichtbaar!) en dan nog krijg ik vooral koude vingertoppen. Als iemand daar een oplossing voor weet, ik hoor hem graag! Geen enkel paar handschoenen, hoe speciaal ook, helpt daartegen!

Nu vind ik echt, dat Rick recht heeft op zijn blauwe en zwarte pistes en verzeker hem, dat ik me net zo goed alleen vermaak. Hij geeft pas toe als blijkt, dat Saskia ook liever verder gaat op de groene pistes. Het is wel lief, dat hij zo bezorgd om mijn welzijn is, maar ik weet, dat het hartstikke saai voor hem is, die beginnerspistes.

Saskia en ik skien naar beneden en de wind waait zo hard, dat ik mijn capuchon niet op kan houden. Brrr!!! Onderaan bij de lift zegt Saskia opeens: "Hee, Mammie, dat is Mrs. H. hier voor ons!" Ik kijk eens beter en verdomd, het is Susan, een goede kennis, die in de straat achter ons woont! Hoe klein kan de wereld zijn?

Zij is verdwaald en vraagt of wij weten, hoe ze bij de lodge terug komen. Ze is samen met haar achtjarige zoontje, die nog maar net skiet. Omdat Saskia en ik toch ook naar de lodge terug willen, skien we samen terug.

Dat duurt nogal lang, want achtjarige Steven valt vaak, maar hij zet wel door! Zonder gezeur of gejammer staat hij zo weer op en gaat dan verder in zijn V de berg af. Saskia is allang onderaan de berg beland, maar Susan en ik nemen van de gelegenheid gebruik wat bij te kletsen. Zo grappig om elkaar zo onverwachts ver van huis te ontmoeten!

Het is kwart over drie en Saskia heeft er genoeg van. Ik help haar met haar skis en breng haar terug naar de kamer. Zelf ga ik er meteen weer op uit, want ik heb nu de smaak te pakken. Het duurt altijd even, voor je de pistes op een nieuwe berg door hebt en nu weet ik, welke ik lekker vind skien.

Nog net heb ik tijd om de lange rit via de Happy Camper, Backbone Pass en Big Dipper te maken. Die liften gaan om kwart over vier dicht. Als ik bij de lift sta, belt Rick. We ontmoeten elkaar weer bij de volgende lift en bovenaan de berg ook Katja en Kai.

Nog drie keer hebben we de tijd om naar boven te gaan, we nemen de laatste lift omhoog. Dan hebben we bij elkaar zo'n vijf uur geskied vandaag en mijn benen voelen dat! Moe en voldaan breng ik Saskia's en mijn skis terug en dan ontspannen we ons in de kamer.

We hadden ons allemaal voorgenomen voor het eten te gaan zwemmen, maar alleen Saskia heeft daar nog oren naar. De rest is uitgeteld na zo'n hele dag buiten. Ook nu weer besluiten we gewoon in het hotel te eten. Niets is makkelijker, dan een gang door te lopen en plaats te nemen aan een gezellige tafel. Volgende keer zullen we misschien de restaurants in het plaatsje uitproberen.

Helaas gaat het vanavond niet zo makkelijk, als de andere avonden. De hostess, die op twintig centimeter naaldhakken loopt en een gezicht als een oorwurm heeft, verkondigt, dat we wel een half uur zullen moeten wachten.

We nemen dus plaats aan de donkere bar om tv te kijken. Als Rick vraagt, of we dan iets kunnen drinken, blijkt, dat dit op zondag een "dry county" is. Met andere woorden, er wordt geen alcohol geserveerd. Maar kennelijk betekent dat ook, dat er niets anders wordt geserveerd, tot we aan tafel kunnen.

We wachten en wachten en dan ga ik toch eens vragen, wat er met onze tafel is, want ik heb al zeker een gezin van vijf weg zien gaan. Oh ja! Die tafel van vijf, ja, die is klaar, hoor! Zucht!

Gelukkig is het eten wel weer erg lekker. De crabdip is super en mijn gamba's marsala ook. We zitten wel bijna te slapen aan tafel. Het warme haardvuur en de rozige wangen maken zeer slaperig! Heel passend is er skien op tv en zo gaan we de laatste nacht van deze korte ski vakantie alweer in.