Winters natuurschoon

Rick is gisteren na een heerlijke business class vlucht goed in Londen aangekomen. Duidelijk is hij nog niet gewend aan het tijdsverschil, want om kwart voor zes vanochtend gaat de telefoon. Het nummer is "Out of Area" en ik neem slaapdronken op. "Good morning!", klinkt een enthousiaste en heel wakkere Rick. Hoe bedoel je, "good morning", het is hier verdorie pas kwart voor zes! Gauw hangt Rick op met de belofte later weer te bellen.

Omdat noch hij, noch Saskia (die bij Tabatha logeert) bij me in de kamer slaapt, heb ik het lekker koud laten worden. Ik nestel me dus nog lekker in mijn warme dekbed en slaap tot half negen door. De zon prikt door de lamellen, maar ik weet, dat er buiten frigide temperaturen zijn.

Rillend laat ik Cosmo uit en ren dan naar binnen om warme koffie te maken! Het is vandaag een vrije dag voor de scholen, want het is Martin Luther King Jr.'s Birthday (althans de viering daarvan, want zijn ware verjaardag was de 15e).

Deze "holiday" is een controversiele, die pas sinds 2000 in alle staten wordt gevierd. Ik herinner me nog het gedoe in de jaren tachtig, toen Reagan helemaal tegen deze vrije dag was, maar geen kans had op een veto, omdat het Congres genoeg stemmen had dat omver te gooien. Ik vind het erg goed, dat een man, die gelijke rechten zo voor stond, rond zijn verjaardag wordt geeerd.

Het vriest 13 graden als ik opsta en ik heb mijn hoop gevestigd op Mary Ellen om me naar buiten te slepen. Maar zij belt, dat ze een erge verkoudheid heeft en natuurlijk daarmee geen zin heeft vijf kilometer door de vrieskou te lopen.

Nu moet ik dus doorzettingsvermogen hebben, want gisteren heeft Cosmo ook al geen goede wandeling gehad. Vandaag moet ik eraan geloven, want hij heeft die beweging nodig. Ik kleed me aan alsof ik ga skien, maar met gewoon wandelen blijf ik niet warm genoeg merk ik al meteen. Ik besluit Garmin in te stellen op een interval van twee minuten joggen, twee minuten snel wandelen en daarmee blijven mijn voeten en handen warm. Helaas speelt mijn kuit halverwege weer op. Ik had gehoopt, dat die over zou zijn, want "gewoon" lopend voelde ik hem niet meer.

Thuis doe ik toch warmere kleding aan, want ik heb Kai al weken beloofd vandaag naar Great Falls te gaan. Op deze leeftijd is het vaak moeilijk een connectie te vinden met hem, maar liefde voor de natuur is iets, wat we gemeen hebben.

Nog steeds is de directe weg naar de watervallen van ons uit opgebroken, dus ik moet flink omrijden door het drukke Tysons Corner. Maar zodra ik van de snelweg af ga rijden we door prachtig gebied met landgoederen, waar we ons aan vergapen.

Bij de ingang van het park laat ik mijn America the Beautiful pas zien en weiger het foldertje, inmiddels kennen we het park wel goed genoeg om wat papier te besparen. Het is drukker, dan ik had gedacht, waarschijnlijk vanwege de vrije dag vandaag.

Het weer is volop zon, geen wolkje aan de lucht, wat de watervallen op hun allerbest laat zien. Ook zit er een goede hoeveelheid water in de rivier en de ijsafzettingen op de rotsen maakt het allemaal een spectaculair uitzicht.

We gaan eerst naar alle drie de uitkijkpunten, waar ik ook maar meteen de opdracht voor mijn fotografie les volbreng. De les deze week gaat over lens lengte en we moeten een foto met wijdhoek, een foto met normale (50mm) en een foto met telelens van dezelfde locatie maken. Wat beter, dan een groep watervallen om dat te doen?


Filmpje:


Foto's:


Inmiddels laat Kai Cosmo springbok zijn. Ze beklimmen de rotsen en ik houd mijn hart vast! Dat vind ik wel het leuke aan de Virginia kant van de watervallen: het is er ruw en ruig en enkel de aangebrachte platforms zijn door de mens gemaakt. In Maryland is er een heel houten pad aangelegd en lekker klimmen is er daar niet bij.


Het "pad" is meer een klimpartij over rotsen op sommige plaatsen

Nadat we genoten hebben van de watervallen lopen we in de richting van de dam. Kai is nog nooit deze kant op geweest en hij geniet zichtbaar. Het is altijd leuk om mijn heel rustige zoon wat los te zien komen.


Het ijs is hier wel dik genoeg en breekt niet door stenen



A boy and his dog







Uitzichten op de dam

Samen met Cosmo glijdt hij op de bevroren stukken en gooit stenen op het ijs om te zien of het zal breken. Samen bestuderen we het werk van de bevers en hun burcht, waar ze vast en zeker overwinteren, hoewel we geen teken van leven zien.


De beverburcht

Vlak boven onze hoofden zien we een paar turkey vultures (kalkoengieren?) vliegen. Dit zijn lelijke beesten, maar hun typisch rode koppen vind ik toch wat hebben.


Ondanks de mensen bij de uitzichtspunten is het verder in het park uitgestorven. Er ligt nog wat achtergebleven sneeuw en overal ijs. Het vriest ook nog flink, dus een frisse neus halen we zeker!

Onze magen beginnen te rommelen, dus we lopen terug naar de auto. In Vienna stoppen we bij Subway en halen sandwiches, ook voor de meisjes thuis. Ik blijf hun kippenborst sandwich het lekkerst vinden.

Katja werkt zich al het hele weekend te pletter voor alle testen, die haar volgende week wachten. Als we thuis komen vertelt Saskia, dat ze naar een klasgenoot is om een projekt af te maken.

Ook vertelt Saskia, dat Laura, mijn massagetherapiste, heeft gebeld. Zij heeft longontsteking (en klonk volgens Saskia vreselijk). Het zal dus wel even duren, voor ze weer een massage kan geven. Natuurlijk vind ik dat heel naar voor haar, maar stiekem heb ik ook medelijden met mezelf, want ik verbijt nu toch echt heel wat pijn en heb eigenlijk hard een massage nodig.

Na de lunch ga ik meteen op weg naar Chantilly om Katja's skis en laarzen op te halen. Ik voel mijn energie verminderen en als ik nu niet ga, gebeurt het vandaag niet meer. In de auto belt Christine me. Zij hebben de kans om hun huis professioneel in verkoopbare staat gebracht te krijgen.

Dat is natuurlijk fantastisch, want dat kost gewoonlijk honderden dollars. Het is een loting tussen hen en een ander huis. Ik hoop dus, dat ze winnen! Maar Christine geeft toe even flink gehuild te hebben, want het komt nu allemaal zo dichtbij! Ik vind het ook helemaal niet leuk, maar probeer zoveel mogelijk tot steun te zijn en mijn eigen gevoelens opzij te schuiven.

De skis zijn gelukkig klaar, want de Ski Chalet man verzekert me, dat ze gewoonlijk niet binnen twee dagen hun werk doen. Hij heeft er duidelijk de pest in, dat wij dat wel voor elkaar kregen. Als ik zeg, dat we vrijdag al op reis gaan, antwoordt hij, dat "iedereen" vrijdag op reis gaat. Ok, iedereen in Fairfax County dan, want verder heeft niemand een lang weekend! Ik erger me aan hem, maar loop met de skis en laarzen weg en dat is waar ik voor kwam.

Katja komt beroerd thuis. Ze heeft een migraine, maar eet toch haar lunch van Subway nog. Ze is helemaal wanhopig, want ze heeft morgen die vier testen en ze is daar nog helemaal niet klaar voor, ondanks alle al gewerkte uren dit weekend.

Maar een half uurtje later hoor ik een klein stemmetje mijn naam noemen. Katja heeft (helaas op het tapijt) overgegeven. Zo zielig, want ze moet nog zoveel doen. Niet veel later geeft ze nog eens over en ziet eruit als een geest.

Ze kan echt niet meer en ligt huilend op de bank. Ze heeft haar leraren al een email gestuurd, maar ik doe dat ook nog eens. Ze heeft zo hard gewerkt dit kwartaal en het zou toch eeuwig zonde zijn, als door deze malaise haar goede cijfers omlaag gebracht zouden worden.

Haar psychologie leraar heeft al ge-emaild, dat ze de test op donderdag kan doen. Hopelijk volgt de rest ook.

Met de andere twee kinderen bestel ik Thais. Hun sate is wel niet hetzelfde als de Indonesische, maar smaakt toch erg lekker. Daarbij een lekkere groene papaya salade en ik smul! Saskia is ook dol op sate en Kai bestelt de rijst met kip en groentes.

Met het haardvuur aan hangen we verder op de bank. Eigenlijk hebben we geen zin om morgen in alle koude en vroegte op te moeten, maar gelukkig duurt deze schoolweek maar drie dagen!