Wisp

Om zeven uur worden Rick en ik letterlijk wakker gerockt! Kennelijk waren de gasten voor ons ski fanaten en ook nog hardhorend! Hun alarm is zo hard, het zou een leger op krijgen! In het donker probeer ik het zo gauw mogelijk uit te krijgen, maar dat lukt niet zo.

Daarna val ik weer in een rare droomslaap. Het is een lekker bed in dit hotel, maar wel erg warm om te slapen. Geen van de ramen gaan open, dus we bevinden ons in de rare situatie, dat we met koud vriesweer de airconditioning aan moeten hebben om het voor ons vijven op temperatuur te houden.

Rick staat als eerste op, hij heeft denkelijk nog wat jet lag. Hij gaat alvast een ski run doen en brengt dan koffie mee terug. We zien hem allemaal door het raam van de kinderen naar beneden skien.

Het heeft, zoals altijd, nogal wat voeten in de aarde om de tieners klaar te krijgen, maar om half tien zitten we eindelijk aan het ontbijt. We eten dat in de gigantische "food court". Dit is een eetzaal met lange tafels en honderden stoelen.

Er wordt een "buffet" geserveerd voor $8,50. Dat heeft roerei, croissants en ander spul, waar ik eigenlijk helemaal niet in geinteresseerd ben. Ik schep wat ei en een croissantje op. Maar dan zie ik, dat de keuze veel groter is en goedkoper! Gauw zet ik het bordje weer terug en bestel een groente omelet.

Dat smaakt allemaal super, ook met de kop koffie van Starbucks erbij en we kunnen weer even vooruit. We gaan met de lift voor ons hotel naar boven en nemen dan de eerste groene piste naar beneden. Alleen maken we ergens een verkeerde afslag, de bewegwijzering is veel minder goed, dan bij andere resorts, en belanden op een blauwe piste (moeilijker).

Bibberend glijd ik naar beneden! De anderen hebben er helemaal geen moeite mee, want allemaal hebben we genoeg geskied om de meer gevorderde pistes aan te kunnen. Maar ik moet nog steeds iedere keer een grote drempel over en ik wil me gewoon lekker voelen, al skiend, en niet angstig omdat het allemaal te stijl is.

Natuurlijk geraken we allemaal prima beneden en zolang ik niet naar beneden kijk valt het ook allemaal wel mee, maar van mij hoeft dit verder niet meer! Ik beperk me tot de zekerheid van de groene pistes!

Gelukkig heeft deze berg daar een heel aantal van en ze zijn allemaal prachtig en lekker breed. We doen de "Happy Camper" (waar ik wel heel happy van word, want die gaat echt lekker!), de Backbone Pass, de Big Dipper, de Possum en nog een stel. Het gaat allemaal lekker, maar het is berekoud met een snijdende wind!

Om een uur of een heeft Saskia eindelijk contact met Samira, een klasgenootje, dat dit weekend ook hier is. Ook Kai en Katja hebben al bekenden gezien, Fairfax County is volop aanwezig!

Bij het restaurant ontmoeten we Samira en haar ouders en Saskia gaat me om Samira wat skien te leren. Wij gaan intussen lunch halen, want de kou maakt, dat we flink trek krijgen. Mijn lunch wordt een "witte" chili: witte bonen met kip, dat allemaal in een brood"bowl". Dit is volgens mij ook iets typisch Amerikaans, een rond broodje, dat uitgehold wordt en daarin wordt de soep of chili geschept. Super lekker!

Het is fijn om even op te warmen, want mijn tenen en vingers hadden het wel gehad. Na een uurtje zijn we klaar om verder te gaan, maar dan komt Saskia terug, dus we kopen ook gauw lunch voor haar. Daarna gaat zij met haar vriendinnetje leuke dingen doen en wij gaan verder met skien.

Het weer is er niet beter op geworden. Het sneeuwt zo af en toe en de wind is snerpend. Maar de uitzichten zijn prachtig en het mensen kijken ook erg leuk. Toch ski ik nog tot vijf uur, dan zijn mijn vingers gevoelloos en mijn tenen ijskoud en dat werkt door naar de spieren. Het is zaak om naar binnen te gaan.

Rick, Katja en Kai willen door blijven skien, tot het donker wordt. Vanavond zijn de pistes tot 21 uur geopend en zij blijven er tot 18:30 op! Eigenlijk wil ik wel de hot tub in, maar ik loop er langs en hij zit vol met tieners. De hot tub hier is helaas ook nog kleiner, dan degene, die wij thuis hebben!

In de kamer douche ik dus gauw en kijk dan lekker tv. Al gauw wordt er geklopt en komt Saskia terug van haar avonturen. Ze heeft de achtbaan hier gedaan, maar het tuben was vol, dus daar kregen ze geen kaartjes voor.

Als de anderen terugkomen zijn ze helemaal enthousiast. Ze hebben natuurlijk de hele dag met langzame mij op moeten trekken (wil ik absoluut niet, maar Rick staat erop) en nu de kans gehad het moeilijkere gedeelte van de berg te proberen. Ook Kai op zijn snowboard is de blauwe pistes afgegleden. Knap, hoor!

Al hebben we een hele brochure met menu's en advertenties van restaurants in de omgeving gelezen, we besluiten toch weer terug naar het DC restaurant in het resort te gaan. De DC staat trouwens voor Deep Creek (naam van het grote meer hier) en niet voor District of Columbia, waar wij in onze buurt aan gewend zijn.

We kunnen binnendoor lopen, geen jassen nodig en hun eten was gisteren voortreffelijk. Vandaag is dat niet anders. We smullen van de crab dip en calamari en mijn zalm met kokosnoot is zeer smaakvol bereid. De atmosfeer is ook gezellig met een haardvuur in het midden.

Na het eten gaan Rick, Katja en Saskia nog zwemmen en dan zitten we doodmoe in de kamer. Het zal niet lang duren voor iedereen zijn of haar bed opzoekt!

(internet is hier maar moeizaam, dus foto's zullen later komen)