Mount Vernon en Great Falls

Gisteravond kwam Rick dus thuis met Brent en Tammy uit Ravenna, Michigan. Rick kent Brent al vanaf, dat hij een klein jongetje was, want hun ouders waren beste vrienden. Ook Tammy kent hij allang, want Brent en Tammy zijn al sinds hun zestiende bij elkaar.

Vaak zien we ze niet, de laatste keer was zeven jaar geleden bij de begrafenis van Ricks moeder. Maar het zijn ontzettend leuke mensen en als we dan samen zijn is het ook gelijk erg gezellig.

Iedere keer valt het me op, hoeveel mensen, die wij uit Michigan kennen, heel vroeg getrouwd zijn. Brent en Tammy hebben allebei een vierjarige college opleiding gedaan, maar zijn op hun negentiende getrouwd.

Hun oudste dochter is achtentwintig, getrouwd en heeft twee kinderen, een van negen en een van vier. En van hun vijfentwintigjarige zonen hebben ze nog twee kleinkinderen en eentje onderweg. Alleen hun tweeentwintigjarige zoon, die wel al getrouwd is, heeft nog geen kinderen. Tammy was dus op haar achtendertigste al grootmoeder! Onvoorstelbaar, Katja was toen pas tien!

We hebben er wel lol in al die vergelijkingen te maken (Mary Ellen is bijvoorbeeld 49 en haar jongste zeven, jonger dan Tammy's oudste kleinkind, dus!). Brent en Tammy zijn duidelijk echt familiemensen en hebben drie van hun vier kinderen ook dichtbij wonen met hun gezinnen. Ze willen niets liever, dan dat wij ze binnenkort op komen zoeken, maar een bezoek aan Michigan zit er voorlopig waarschijnlijk niet in.

Vanochtend vertrekt Rick weer vroeg naar zijn training. Brent en Tammy zijn ook al vroeg op en checken hun email. Ik ga gauw met Cosmo naar Mary Ellen en samen lopen we het geijkte drieeneenhalf mijl lange rondje (we hebben het alleen, nu we niet hardlopen, omgedraaid, zodat er meer heuvels in zitten).

Thuis stap ik gauw in de douche, want het plan is om voor tienen te vertrekken richting Mount Vernon. Gisteravond heb ik een aantal toeristische mogelijkheden aan de Michiganders voorgelegd en beiden zijn geinteresseerd in geschiedenis, dus de keuze was snel gemaakt.

Op de tweede plaats staat Great Falls, maar ze zijn heel bescheiden en al blij, dat ik tijd voor ze heb vrijgemaakt (ik mis er een Artsmart in Saskia's klas door, maar daar zijn toch twee andere moeders om te helpen). We zullen zien of we later op de dag nog tijd hebben voor de watervallen.

Gelukkig heb ik de ingeving om voor we de Beltway opgaan de verkeersinformatie te luisteren. Je weet het in dit gebied maar nooit en jawel, hoor, de hele Beltway is afgesloten, precies waar wij langs zouden moeten. Er staat een tanker in brand. Daar hadden we dus, als we het niet hadden geweten, uren vast gestaan!

Maar er leiden vele wegen naar Rome en ook naar Mount Vernon. Ik besluit dus maar de langere, maar wel mooiere, weg via DC te nemen. Die leidt naar Alexandria en daarna rijd je over de mooie George Washington Memorial Parkway langs de rivier naar Mount Vernon.

Bij aankomst daar lijkt het helemaal niet druk. Brent koopt onze kaartjes en we worden de bioscoop ingeloodst. De film, die wordt vertoond over George Washingtons leven is interessant. Aan het einde blijkt deze film door de Nederlander Kees van Oostrum geregisseerd te zijn.

Daarna lopen we naar het huis. Daarvoor zien we een paar enorme ossen met een juk, die gefotografeerd worden door een professionele fotografe. Ik neem de gelegenheid waar om er een paar amateur foto's van te maken, natuurlijk.

Bij het huis aangekomen staat er geen rij en wachten we met een paar mensen om de eerste kamer binnen te mogen. En dan leren we, dat het af te raden is om tijdens het schooljaar 's ochtends naar Mount Vernon te gaan. Er blijken een aantal schoolgroepen binnen te zijn en de oude dames van de "Mount Vernon Ladies' Organization" nemen de gelegenheid waar om ellenlange verhalen tegen die kinderen te gaan houden!

We wachten en wachten en moeten dan zelf ook de lange verhalen aanhoren. Ik ben al vaak in het huis geweest en korte verhaaltjes over hun leven zijn interessant, maar zo is het gewoon niet leuk meer! Als een aantal kinderen naar buiten komt, hoor ik een meisje roepen "Finally, freedom!" en ik snap haar helemaal!

Wij voelen ons ook gevangen en zien de tijd met rasse schreden voortschrijden. Ik moet om kwart voor drie weer thuis zijn voor een doktersafspraak en we willen ook nog lunchen. Midden in het derde ellenlange verhaal op de bovenverdieping van het huis gebaren Tammy en ik naar elkaar, dat we ons een weg naar de uitgang gaan banen!

We kijken nog even zonder kinderen of taterende oude dames naar de mooie slaapkamer van de Washingtons, waar George aan keelontsteking overleed en lopen dan de frisse lucht weer in. Het was, dat er dit keer geen keuze was, maar als het kan neem ik gasten voortaan alleen 's middags hier naartoe!

Onder aan de heuvel bezoeken we de graven van George en Martha. Hier hebben we geluk, want de traliehekken, die anders gesloten zijn, zijn open, ook alweer voor de kinderen. Dat is dan weer een pluspunt, want zo zie je de tombe veel beter.

Langzaam lopen we terug naar boven, blikken werpend in de verschillende werkhuisjes van de slaven. Als laatste is er het slavenkwartier. Een vrijwilligster vertelt ons, dat de Washingtons hun slaven goed behandelden voor die tijd.


Families mochten samen wonen en veel slaven kregen onderwijs. Brent weet er later nog bij te vertellen, dat er een aantal slavenkinderen, die toch erg op George leken, rondliepen. Online wordt er inderdaad geschreven over ene West Ford, die een kind van de eerste president zou zijn geweest. En zo leer ik toch iedere keer weer iets nieuws.

Het is ondertussen bij enen en de magen knorren (die van Tammy zelfs luid en ik plaag haar met het feit, dat ze geen ontbijt heeft gegeten). Het is weer eens wat anders, om Amerikanen rond te leiden. En heel leuk is het, dat ik Brent jaren geleden van alles verteld heb over de monumenten in Washington en dat hij die kleine feitjes onthouden heeft!

Natuurlijk moeten we, na dit bezoek aan het huis van George Washington, ook eten, waar hij gegeten heeft. Ik rijd dus naar Old Town Alexandria en vind al gauw een parkeerplaats.


Straatje in "Old Town"

Voor Gadsby's Tavern staat al een groot bord met "George ate here too". We krijgen een tafeltje in de gezellige eetkamer en het personeel in klederdracht verwelkomt ons. Zoals altijd aan mijn gasten, raad ik ook Brent en Tammy de Virginia Peanutsoep aan. Die is zo van dit gebied en vrijwel iedereen vindt hem lekker. Ook zij smullen ervan. En de sandwiches, de Robert E. Lee met kalkoenborst en brie voor mij, gaan er goed in.

Voldaan rijden we terug naar huis, waar we precies op tijd om naar Katja's dermatoloog afspraak te gaan aankomen. Ik voorzie Tammy en Brent van een soda en ga dan met Katja op stap.

De dermatologe vindt, dat Katja's acne verergerd is, sinds vorig jaar. Niet echt verwonderlijk, want ze hield zich niet strikt aan de voorgeschreven behandeling. Deze dokter heeft een leuke droge humor en ze vertelt Katja, dat wegwensen niet gaat helpen, dit moet daadwerkelijk behandeld worden. Met een aantal recepten staan we een half uur later weer buiten. Katja lijkt nu goed gemotiveerd, dus hopelijk ziet haar huid er binnenkort een stuk beter uit.

Rick is inmiddels vroeg klaar met zijn werk en onderweg naar huis. Het is pas kwart over vier en dus is er nog tijd voor Great Falls. Het is natuurlijk heel rustig in het park, want het is bijna zonsondergang.

Dit zorgt voor mooie belichting van de watervallen en het is donker genoeg om mijn langere sluitertijden hier eens op uit te proberen. Er zit weer heel wat meer water in de rivier, dan een paar weken geleden en onze gasten zijn er erg van onder de indruk. Het is dan ook wel een heel ander landschap, dan zij in West-Michigan gewend zijn! Ook zagen zij de Potomac rivier bij Mount Vernon heel rustig en is het vreemd nu zo'n wilde, kolkende massa te aanschouwen.


De keuze voor het avondeten valt op Sweetwater Tavern. Ik bel op en zet onze naam op de lijst. We zijn met zijn zevenen, dus de wachttijd bedraagt anderhalf uur wordt me verteld. Om half acht kunnen we als het goed is terecht.

Als we het heel drukke restaurant binnenkomen krijgen we een beeper en de mededeling, dat het nog wel tien minuten zal duren. We wachten en wachten, tien minuten wordt een half uur en dan gaat Rick eens informeren. Het blijkt, dat ze maar vijf tafels hebben voor grotere groepen en aan twee daarvan zitten de mensen al uren te tafelen, aan eentje zelfs meer dan drie uur. Wie zei, dat Amerikanen niet van natafelen houden?

Rick en Brent lopen naar Chevy's, twee restaurants verderop en daar blijkt een wachttijd van twintig minuten te zijn. We besluiten te gaan eten, waar het eerst een tafel vrijkomt. Natuurlijk gebeurt dat vrijwel tegelijk, maar Sweetwater was onze eerste keus, dus de mannen komen terug.


Met zijn allen aan tafel

De maaltijd wordt gezellig en het voedsel is prima, niet voor niets is dit restaurant zo populair. Op weg naar huis zetten we Saskia af bij Tabatha voor een logeerpartij en Katja gaat naar Leah's huis. Wij kletsen nog even na, maar Brents ogen vallen al gauw toe en het is bedtijd. Morgen zal Rick ze in alle vroegte naar het vliegveld brengen. Het was een bliksembezoekje, maar erg gezellig!


PS:

Mede-blogger Ann gaat op 1 juni met Team in Training een marathon lopen. Alle opbrengsten hiervoor gaan naar onderzoek voor Leukemie en Lymphomen. Wil je Ann hierbij helpen, dan kun je hier een donatie maken. Hieronder, wat Ann zelf op haar Team in Training pagina schrijft:
Welkom op mijn Team In Training giften pagina.

Begin februari 2008 ben ik beginnen trainen voor een marathon als lid van de Leukemie & Lymphomen organisatie Team In Training. Ieder van ons uit de groep zamelen giften in die meehelpen bij het stoppen van de vreselijke gevolgen die Leukemie, Lymphomen, de ziekte van Hodgkin en Myeloom of ziekte van Kahler tot gevolg hebben.

Als mama van vijf gezonde kinderen wil ik deze actie (zowel het bereiken van mijn doelbedrag tijdens mijn training als de eindmeet tijdens de marathon) opdragen aan alle kinderen in de wereld die vechten tegen deze vreselijke bloedkankers. Mijn uithoudingsrace is niets in vergelijking met wat zij en hun familie moeten doorstaan, deze kinderen zijn in werkelijkheid de echte helden van ons team en we hebben ook jou steun nodig om de ultieme eindmeet samen te kunnen bereiken.

Alstublieft, help ons door een gift te storten, steun me in deze actie met Team In Training. Weet dat ook jij werkelijk een groot verschil kan maken in het leven van een ander.

Als je geld wil storten in naam van een geliefde of vriend die getroffen is door de ziekte, laat me het weten per email en dan schrijf ik haar of zijn naam op mijn marathon loopshirtje.

Bij elke storting van $26.20 (de lengte van een marathon in mijlen) gaat je naam in een tombola en maak je kans om dit originele en gedragen Team In Training wedstrijdtruitje te winnen alsook tal van andere San Diego marathon souveniers.


Ontzettend bedankt voor je steun!

Liefs, Ann.