Rondje langs het Tidal Basin

Met grote moeite krijg ik Saskia het bed uit vanmorgen. Ze is moe en klaagt, dat ze de hele vakantie niet uit heeft kunnen slapen. Hoe dat volgend jaar moet, als ze al om uiterlijk half zeven het bed uit moet, is me een raadsel. Hoe vroeg ik haar ook naar bed stuur, ze slaapt gewoon niet eerder dan tien uur en dat is te laat voor haar.

Na veel gedoe sluiten we een compromis. Saskia hoeft vanmiddag niet naar haar repetitie voor de School House Rock musical. Eigenlijk vind ik het ook overdreven, dat een kind in het koor daarvoor drie dagen per week tot vijf uur moet repeteren!

Saskia komt bijna iedere keer met hoofdpijn (van de honger, want ze krijgen tussen hun lunch om half twaalf en vijf uur niets te eten, een snack mag niet, waar ik ook razend om ben!). Enfin, gelukkig komt Laura haar ophalen en lijkt het humeur weer wat opgeklaard.

Het is prachtig weer en je kunt al voelen, dat het vandaag warm zal worden. Verder heb ik op het internet gelezen, dat de kersenbloesems in Washington op het randje van volle bloei zijn. En in dit seizoen moet je de koe bij de horens vatten, anders verandert het weer en is het niet meer mooi.

Maar eerst moet Cosmo nog uit. Ik besluit naar het W&OD pad te rijden daar een stuk op te lopen. Dat is ook vlakker, dan onze buurt, dus als Cosmo nog pijn voelt misschien makkelijker. Het is druk op het pad en het enige wilde dier, dat we zien is een schattig konijntje.

We lopen zo'n tweeeneenhalve mijl en komen een eenjarige Brittany (Brynna, onze vorige hond, was een Brittany) en zijn vrouwtje tegen. De honden maken kennis (gelukkig zie ik in Cosmo niets van de agressie jegens andere honden, die sommige Aussies volgens Carol, de trainster, hebben) en zij en ik kletsen wat. Toch grappig, zo'n spontaan gesprek alleen omdat we allebei jonge honden hebben.

Opeens merk ik, dat Cosmo toch wat mank loopt met een voorpoot. En dichtbij de van wil hij ook niet verder lopen. Kennelijk heeft hij nog steeds last van de pijn in zijn botten door de ziekte van Lyme. Wat een hekel heb ik aan die stomme teken, zeg! Hij is nog zo jong! Ik besluit vandaag toch de dierenarts weer te bellen en te vragen, hoe of wat.

Na een snelle douche rijd ik naar het metrostation en parkeer op Claudia's oprit. Het is wel heel handig, zo'n vriendin, die naast de metro woont, want er is op dit tijdstip van de dag daar geen parkeerplaats meer te vinden.

De trein staat al klaar en een kleine drie kwartier later stap ik uit bij het Federal Center SW station. Al meteen bovenaan de trap merk ik, dat het in de stad een heel stuk warmer is, dan bij ons. Een jas is absoluut niet nodig! Ook zitten er al beginnende blaadjes aan de bomen, terwijl die bij ons nog voornamelijk kaal zijn. Verbazingwekkend, zo'n verschil op maar twintig kilometer bij ons vandaan.

Lopend naar het American Indian Museum, waar ik, zoals gewoonlijk, wil gaan lunchen, zie ik al, dat het flink druk is. Rijen met bussen staan langs de mall te wachten. Duidelijk is het in andere gedeeltes van het land nu spring break, want er zijn ook heel wat gezinnen met schoolgaande kinderen.

Zaterdag begint ook het National Cherry Blossom Festival, dat drommen toeristen trekt. En terecht, want de bloeiende kersenbloesems tezamen met de monumenten is een van de mooiste dingen, die ik in mijn leven heb gezien. Ondanks de drukte is het iets, wat je gezien moet hebben om de pracht te begrijpen. Op foto's komt dat niet goed over.

Het Mitsitam Cafe is ook populair vandaag en vooral voor het gedeelte, waar je de buffalo burger en kip nuggets kunt krijgen is het druk. Ik heb geen zin om te wachten, dus besluit het minst populaire gedeelte uit te zoeken. Dat blijkt "Meso America" te zijn, waar ze een ceviche van inktvis in de inkt en een salade met jicama verkopen.

Gelukkig vind ik vrijwel alles lekker en dit lijkt me ook wel wat. Iedereen kijkt wat griezelend toe, terwijl mijn bordjes worden opgeschept. Maar het smaakt echt erg lekker. Ceviche is fris en zurig, maar de inktvis en de inkt geven er een pittig smaakje aan. En de saaie smaak van de jicama wordt verfrist met verse ananas en tomaat. Dit cafe blijft voortreffelijk eten voorschotelen.

Klaar om mooie bloemen te gaan bekijken loop ik de gezellig drukke Mall op. Daar heeft de National Park Service de hekken rond de grasvelden, die er de hele winter stonden, weggehaald. Groepen college studenten spelen er touch football en frisbee. Joggers weven zich een baan tussen de toeristen door en er wordt enthousiast gevliegerd, want er staat een stevige wind.

Even een klein stukje trivia, ik kan het niet laten. Veel mensen denken, als ze het woord "mall" horen in het Engels, aan een overdekt winkelcentrum. Het woord komt echter van "The Mall" in Londen (oorspronkelijk Pall Mall alley) en betekent in het geval van DC "een groot gebied met bomen omlijnd, gebruikt als wandelpad of promenade".

Verdergaand op mijn wandeling zie ik president Bush thuiskomen van een of ander iets. Drie militaire helicopters vliegen laag langs het Washington Monument en een vliegt door naar het Witte Huis, de anderen keren terug naar de basis.

Bij datzelfde Washington Monument is het een drukte van jewelste! Het is wel duidelijk, dat daar geen tickets meer voor te verkrijgen zijn. Drommen mensen wachten om naar boven te gaan.

Maar ik loop door naar het Tidal Basin. Daar loop ik helemaal omheen, stoppend in het Franklin Delano Roosevelt Memorial (waar ik op een bankje de dierenarts bel over Cosmo en die zegt gewoon te letten op zijn reacties, want zo weet ik, hoeveel hij kan hebben) en het Jefferson Memorial. Veel boompjes zitten nog in de knop, maar het zal nog maar een paar dagen duren voor het allemaal op zijn hoogtepunt zal zijn.

Op het water is het druk met waterfietsen en watervogels. Kleintjes voeden de eendjes en meeuwen wil ook wel een hapje. Ouderen zitten op de bankjes te genieten van al het moois om hen heen en onder de bomen zitten studenten te leren. Ik kijk mijn ogen uit!


Na iets meer dan een uur ben ik terug bij het Smithsonian Metro Station. Beneden zie ik, dat mijn trein over twee minuten zal aankomen. Ik haast me het perron op en, al is het druk, vind ook een zitplaats in de trein. Ik ben weer heel blij, dat ik gegaan ben, al was alles nog niet op het hoogtepunt. Het is nog maar afwachten, of we weer zo'n mooie dag krijgen de komende week. De van geeft een buitentemperatuur van 22 graden aan en dat was in de stad vast nog een paar graden meer.

In de trein belt Katja me. Ze is ook aangenomen bij UNCW en Mary Washington. Het is natuurlijk heel fijn om zo vaak te zien, dat een school je wel wil hebben, maar ik vind nog steeds, dat de school counselor ons vorig jaar verkeerd geadviseerd heeft. Zij deed het voorkomen alsof het voor Katja heel wat zou zijn om bij JMU of Virginia Tech, haar favorieten, aangenomen te worden. Daardoor werd Katja onzeker en meldde zich overal en nergens aan en dat kost toch iedere keer weer flink wat.

Verder heeft Katja de hele dag als een bonk zenuwen rondgelopen, vertelt ze. Er gaat namelijk een rumoer rond bij haar op school, dat Virginia Tech per ongeluk te veel mensen heeft aangenomen en dat 1000 a.s. studenten alsnog te horen zullen krijgen, dat ze toch niet welkom zijn.

Dat vind ik erg moeilijk te geloven en zeg Katja om VT's admission's office op te bellen. Als ik thuiskom heeft ze dat gedaan en blijkt het inderdaad om een hoax te gaan. Waarschijnlijk iemand, die het niet kan uitstaan geweigerd te zijn, maar gemeen is zoiets wel. De administratrice van Virginia Tech was er ook helemaal niet blij mee om opeens al die bezorgde telefoontjes van James Madison High School studenten te krijgen!

Na het eten ben ik doodmoe en we kijken tv, als er opeens een special report komt. En dan zien we live, hoe de space shuttle Endeavor een veilige landing maakt op Cape Canaveral. Een zeldzame landing in het donker en er wordt nog bij vermeld, dat het Space Station nu voor 70% voltooid is. Toch wel heel bijzonder, vind ik.