En nog een (laatste?) keer kersenbloesems

Natuurlijk wist ik wel, dat de lekkere temperaturen van gisteren nog niet zouden blijven, maar desalniettemin is het een schok als ik naar buiten loop. Het waait hard en het is koud! Ik loop maar gauw hard met Cosmo om wat warm te worden en ben dankbaar voor het paar handschoenen, dat ik in de zak van mijn jas vind!

De lucht is echter staalblauw en de zon schijnt. Voor Saskia's school is het nu heel erg mooi. Er staat een heel mooi bloeiende gigantische magnolia (de magnolia's hier zijn echt bomen) en een hele rij wit bloeiende perenboompjes. Even voor de duidelijkheid, de Japanse kersenbomen in Washington en de perenbomen hier genoemd dragen geen vruchten. Iemand ooit vond het nodig die soorten de naam van een vrucht te geven.



Met Cosmo loop ik een half uurtje en dan zet hij zich weer schrap. Ik heb geen idee of hij dan gewoon verveeld is, of pijn krijgt, dus ik ga maar terug naar huis. Daar doe ik de yoga routine, die ik vorige week ook deed. Die ga ik echt vaker doen, want het helpt met de pijnen.

Als ik even later ga douchen denk ik maaimachines in onze tuin te horen. En inderdaad, als ik beneden kom, zie ik ze in de achtertuin bezig. En natuurlijk hebben ze ook de hekken open laten staan, zodat Cosmo fijn naar buiten dartelt. Gelukkig staat hij steeds beter onder appel, maar ik ben blij, dat ik nog thuis was.

Stel je voor, dat Cosmo in de achtertuin was in mijn afwezigheid, want daar laten we hem meestal. Het blijkt, dat Rick dit zo voor een aantal weken heeft opgezet, maar zo kan het niet, want ik heb geen zin om iedere woensdag op de tuinmannen te gaan wachten!

Fidel zelf komt even later de tuin in en ik leg hem mijn dilemma uit. Hij belooft uit te kijken. Na al dit gedoe stap ik gauw op de fiets. Ik heb om tien uur bij de metro afgesproken met Sylvia en ik moet flink trappen om dat te halen! Het is nog steeds koud met een felle wind en ik ben alweer dankbaar voor de handschoenen, die ik kennelijk in alle zakken van mijn jassen heb, want ook in deze vind ik ze weer.

Bij de metro is het even zoeken voor een plaatsje om mijn fiets op slot te zetten, zoveel fietsen staan er al. Er staan ook speciale "kluizen" voor mensen, die hun fietsen daarin op willen bergen. Het is wel niet zo'n grote fietsenstalling als bij sommige stations in Nederland, maar ik vind het opvallend hoeveel mensen kennelijk naar de metro fietsen hier.

Sylvia staat al te wachten en net als we de roltrap afkomen horen we de machinist omroepen, dat de trein op het punt staat te vertrekken. Gauw stappen we in en tot onze verbazing zijn vrijwel alle zitplaatsen vol! Gelukkig kunnen we nog een paar stoelen bij elkaar bemachtigen, maar dat het bij het beginstation al vol zit is ongewoon.

Toch blijken het vooral zakenmensen en dergelijke te zijn, want bij het Smithsonian station, waar wij uitstappen, is het vrijwel leeg. Het is dan ook lang niet zo druk bij het Tidal Basin als op zondag. De "spring breaks" zijn voorbij, dus we zien voornamelijk jonge gezinnen of oudere stellen of buitenlandse toeristen rondlopen.

Er waait een nare, koude wind, die door merg en been gaat. Rillend lopen we langs de plek, waar de fietsbootjes verhuurd worden. Er zitten heel wat mensen in die bootjes op het water. Het lijkt ons superkoud!

Op woensdag en zondag liep ik tegen de klok in langs de enorme vijver (of is het een meertje?), vandaag gaan we met de klok mee, zodat we de wind een beetje in de rug hebben. We komen dus als eerste bij het Jefferson Memorial aan. Daar worden ook souvenirs van dit festival verkocht. Er is wel een leuk fleece jasje, maar het is licht roze, niet mijn favoriete kleur, en kost $47,50. Ik laat het dus maar voor wat het is.

Aan de overkant is het beduidend warmer, want de bomen houden de wind tegen. We lopen door het Franklin Delano Roosevelt Memorial, wat Sylvia nog nooit gezien had.

Hier zien we allerlei serieuze fotografen met enorme statieven. Vooral onder een heel dicht dak van bloesems zitten de echte fans. Eentje heeft zelfs twee camera's op zijn statief staan.

Even verderop staat een oudere dame te verven. Het is een waterverf tekening van het uitzicht op het Jefferson Memorial en het Capitool, dat zij heeft. Het ziet er erg mooi uit! Ik kan me ook helemaal voorstellen, dat al deze pracht je creativiteit aanwakkert.


De dame en haar schilderij



Haar uitzicht

Dit is de eerste keer, dat Sylvia helemaal rond het Tidal Basin loopt. Via nog een kleine vijver omringd met kersenbloesems lopen we terug naar het middengedeelte van de Mall.


Het is inmiddels bij twaalven en onze magen knorren. Sylvia raadt het restaurant Metropolitain, dat bij de beeldentuin van de National Gallery of Art hoort, aan. Daar heb ik nog nooit gegeten, dus dat lijkt me erg leuk.

De buitenkant van dit restaurant ziet eruit als de oude ingang naar de metro in Parijs. Binnen staan houten tafels met rieten stoelen erbij. Verder is het cafetaria stijl, we bestellen onze gerechten aan een balie. Voor mij wordt het een groentepizza en voor Sylvia een panini.

Bijna onmiddellijk heb ik spijt van mijn bestelling, want later zie ik veel lekkerder dingen. Volgende keer ben ik avontuurlijker! De pizza is ook niet om over naar huis te schrijven, maar Sylvia's sandwich ziet er wel erg lekker uit. Het was een verkeerde keuze dus van mij, live and learn.

We nemen lekker even de tijd met lunchen. Hier is het lekker warm en we voelen allebei onze gloeiende wangen van de koude wind. Maar dan moeten we toch weer op om huiswaarts te gaan.

Alweer hebben we geluk en de trein komt er net aanrijden, als we de roltrap afkomen. Buiten het spitsuur rijdt de metro helemaal niet zo vaak naar de voorsteden, dus je kunt zo een kwartier wachten als je pech hebt.

Het weer is inmiddels een stuk warmer, hoewel nog steeds 20 graden Fahrenheit kouder, dan gisteren, dat is zo'n tien graden Celsius. De handschoenen kunnen in ieder geval in de zakken blijven. Sylvia en ik nemen bij het kruispunt afscheid, zij moet verder fietsen dan ik naar huis. Voor mij is de metro, afhankelijk van het stoplicht, maar vijf a tien minuten fietsen.

Vandaag was duidelijk het hoogtepunt van het hoogtepunt van de bloei van de bloesems, dus ik betwijfel, dat ik er dit jaar nog eens heen zal gaan. Gelukkig heb ik er dit jaar echt met volle teugen van kunnen genieten!

Als ik thuiskom is geen van de kinderen nog thuis. Katja moet aan een schoolprojekt werken bij een klasgenoot thuis. Kai heeft een vergadering van zijn sandwich club en gaat dan naar Charlie's huis en Saskia heeft tot vijf uur repetitie van haar musical. Maar Cosmo zit nog veilig in de achtertuin, tot mijn opluchting.

Saskia komt met een flinke hoofdpijn terug van haar repetitie. Dit is de zoveelste keer en ik vind het niet fijn. We hebben al van alles geprobeerd en toch krijgt ze hoofdpijn. Ik zal blij zijn, als het 19 april is en de musical voorbij.

Om half zes hebben we een afspraak met Mona voor Saskia. Saskia wil iets nieuws met haar haar, maar wat zij aan Mona voorlegt, wil Mona niet doen. Ik ben daar blij om, want het was iets punkerigs, dat Saskia bij een meisje in Universal Studios zag en wat helemaal niet zou kunnen met haar haar.

In plaats daarvan laat Mona Saskia door een tijdschrift met verschillende kapsels kijken. Daar vindt ze een lekker wilde met een lange pony en laagjes en Mona maakt het precies zoals mijn eigengereide madammeke mooi vindt. Het staat haar ook echt leuk, moet ik zeggen.

Op weg naar huis zien we Katja langs rijden op weg naar huis. Kai is inmiddels ook teruggekeerd en Rick belt, dat hij heel laat van zijn werk is vertrokken. Hij heeft ook een of andere crisis, waarvoor hij zondag naar Colorado Springs zal moeten. Ik heb er een hekel aan, als hij in het weekend op reis moet, en dat weet Rick. Maar als er een crisis is moet er gewerkt worden, geen gezeur, wij vermaken ons verder
wel.

Alle foto's van vandaag kun je hier bekijken.