In Raleigh

Eindelijk is het dan zover en ga ik mijn vriendin Katja in Raleigh, North Carolina, opzoeken! Ze woont er nota bene alweer bijna een jaar!

Mijn vlucht zal om half een vertrekken, dus Rick zet me om elf uur af bij Dulles Airport. Ik heb thuis al ingecheckt en mijn boarding pas uitgeprint, dus ik hoef alleen mijn tas nog even af te geven. Dat is heel gauw gebeurd, want druk is het bij de balies van United allerminst.

Tot mijn verbazing staat er wel een flinke rij voor de veiligheidscontrole, maar ook dat verloopt vlot. Al snel doe ik geroutineerd mijn schoenen en jas uit, leg mijn laptop en een zakje met vloeistoffen in een bak en schuif ze door de machine. De TSA agente wuift me al toe, dat ik door het poortje mag en sinds er geen toeters en bellen afgaan mag ik mijn spullen weer ophalen.

Er wordt bij Dulles hard gewerkt aan een ondergrondse trein tussen de terminals, maar vooralsnog moet er een stuk gelopen worden naar een "mobile lounge". Deze bus op hoge poten brengt ons vandaag naar Terminal C.

Mijn gate is C9 en ik zie, dat ze in een van de restaurantjes een Aziatische salade met gegrilde kip verkopen. Die vind ik wel lekker voor de lunch en ik eet hem gelijk ook maar op, aangezien ik een salade aan boord eten een heel gedoe vind.

Net als ik mijn laatste hap naar binnen werk is het al tijd om aan boord te gaan. Gisteren heb ik de optie geaccepteerd om voor $14 een upgrade naar Economy Plus te kopen en daar heb ik geen spijt van. Ik krijg stoel 5F en heb de rij voor mij alleen!

De vlucht gaat ontzettend snel voorbij (nou ja, hij duurt ook maar drie kwartier, natuurlijk). Ik luister, zoals altijd, waar het wordt aangeboden bij United, naar de cockpit en lees wat. Voor ik het weet wordt de landing ingezet en keurig op tijd staan we aan de gate bij RDU (Raleigh Durham International Airport).

Nadat ik mijn tas op heb gehaald loop ik naar buiten, waar Katja al staat te wachten. Het weer is niet bijzonder, het is bewolkt met zo af en toe een bui. We besluiten dus downtown Raleigh te gaan bekennen, zodat we ergens binnen kunnen schieten als het regent.

Katja parkeert de auto in een garage en we lopen naar het Capitool. Ik heb iets met staatscapitolen, dus als het enigszins kan wil ik ze bezoeken. Ze laten zo goed de geschiedenis van de staat zien!

Het begint net te plenzen, dus we zijn blij, dat we naar binnen kunnen. Ik moet mijn rijbewijs laten zien en dan mogen we het gebouw gaan verkennen. Er zijn drie verdiepingen en het valt me meteen op, hoeveel soberder dit capitool is, dan dat van Minnesota in St. Paul.

Er zijn versieringen langs de plafonds aangebracht, maar die zijn gewoon wit. En de deuren naar de Senaatskamer en de kamer van het Huis van Afgevaardigden zijn heel mooi hout met beeldhouwwerk. Het is een mooi gebouw met een rijke geschiedenis, wat nu nog alleen door de gouverneur en vice-gouverneur wordt gebruikt.

Na alles bekeken te hebben en, in mijn geval, de nodige foto's te hebben genomen, melden we ons weer af bij de wacht en gaan naar buiten. Nu gaan we op zoek naar Artspace, een gebouw met allemaal kunstenaarsateliers.

Het duurt even, voor we het gevonden hebben, maar dan blijkt het ook de moeite waard. Er zijn zeker vijfentwintig ateliers met de meest uiteenlopende kunst. Veel kunstenaars zijn zelf ook aanwezig en we maken zo af en toe een praatje. Erg leuk!

Inmiddels is het al na vieren en we gaan op weg om Katja's kinderen van school te halen. En dan arriveren we bij het prachtige huis van Katja en Cengiz! Het ligt heel mooi in een groene buurt en heeft een super achtertuin met gazebo, zwembad en hot tub.

Maar ook van binnen is het super. Het is mooi modern ingericht, helemaal mijn smaak. De keuken is groot en er is een eethoek en een zithoek. Het is enorm en open en licht, heel erg leuk! Mijn kamer is in de "basement" (maar niet onder de grond, er zijn twee ramen, die uitkijken op bloeiende azaleas, heel idyllisch) en ik heb er mijn eigen badkamer bij. Super de luxe!

Merlin, Katja's witte poedel, komt direct op me af en gaat keurig zitten! Dat doet hij volgens Katja nooit bij andere mensen. Hij herinnert zich duidelijk nog, dat ik altijd hondesnoepjes mee had, als Katja en ik in Reston gingen wandelen! Helaas voor Merlin heb ik die nu thuis gelaten. Het is werkelijk een schat van een beest!

Nadat de kinderen van eten zijn voorzien en de oppas is aangekomen gaan Katja en ik uit eten. De keuze valt op "An", een Aziatisch restaurant met Franse ondertonen. Het decor is prachtig, heel modern en smaakvol en de ambiance gezellig.

Wij nemen plaats aan de sushi bar en doen ons tegoed aan een Vietnamese groente rol en wat heel artistiek (en lekker!) voorbereide sushi. Daarbij drinken we een -tini. Die van mij is een saketini, met Japanse sake en vodka, die heel apart smaakt.

Na het eten drinken we nog even een wijntje aan de bar tot we zien, dat het restaurant leeg is. Thuis kletsen we nog even na en dan duik ik in mijn bed, dat er aller comfortabelst uitziet!