Ik rijd in een "DRAAKJE"!

De ochtend begint goed met heel veel zonneschijn. Voor half negen heb ik al met Christine (met ex-buurvrouw probleem, die zich overal zelf voor uitnodigt) en mijn zus (bij wie nu de emoties van het zien afvoeren van haar man op zondagavond loskomen, het is ook even niet niks!) aan de telefoon gezeten. Het gesprek met Christine zet ik al joggend voort. Ik heb de Garmin op twee minuten lopen, twee minuten joggen ingesteld (iemand vroeg of ik weet, hoeveel kilometers ik loop en het antwoord is dus "ja", sinds Kerst heb ik er meer dan 275 mijl (ongeveer 443 km) opzitten). Het loopje gaat lekker, ik heb precies een half uur, want een doktersafspraak doemt aan de horizon (ja, ik weet het, een prachtig anglicisme, soms passen ze precies!). Katja komt om kwart over negen uit school en samen rijden we naar de gynecologe. Dit is een nieuwe dokter voor ons (de afspraak is al ongeveer een half jaar geleden gemaakt!) en voor Katja het eerste bezoek aan een gynecologe van haar leven. Begrijpelijk is ze nogal nerveus. Maar het is een super aardige dokter, die haar al gauw op haar gemak stelt. Ik blijf bij het "praat" gedeelte, maar laat hen bij het lichamelijk onderzoek alleen. Natuurlijk is dat nogal wat voor een tiener en Katja raakt er naderhand ook niet over uitgepraat! De grote reden voor Katja's bezoek vandaag zijn haar pijnlijke menstruaties (excuses aan de mannelijke meelezers) en de migraines, die ze er iedere maand door krijgt. Hiervoor krijgt ze een lichte anti conceptie pil voorgeschreven en moet over drie maanden terugkomen. Ik hoop voor haar, dat het werkt, want het is iedere maand weer moeilijk toekijken hoeveel pijn ze heeft. Ook mijn sessie met de dokter gaat goed. Ik ben heel blij te merken, dat zij fibromyalgie serieus neemt, dat ontbreekt er nog weleens aan bij niet-reumatologen (en zelfs, naar wat ik lees, bij die specialiteit). Na zo'n twee uur staan we opgelucht buiten. Katja verzucht met volle overtuiging, dat mannen het toch maar makkelijk hebben. En ik ben het daar 100% mee eens! Toevallig ligt de dokterspraktijk naast het AAA kantoor. Ik besluit twee vliegen in een klap te slaan en alvast de Tourbooks en kaarten te halen voor onze rit naar Massachusetts volgende week en de reis naar de Dakotas begin juli. Dan vinden Katja en ik, dat we wel een gezellige lunch samen hebben verdiend. Ik laat aan haar de keuze waar, zolang er maar een terrasje is. Ze kiest een van haar favorieten: Lebanese Taverna. Dat restaurant heeft een gezellig terrasje, waar je eigenlijk helemaal niet het gevoel hebt vlak naast een parkeergarage te zitten. Katja en ik hebben heel soortgelijke smaken, dus we bestellen een aantal kleine gerechten ("mezza") om te delen. Een lekkere fattoush salade, hummos, kip shawarma en kibbeh nayeh (rauw lamsvlees met knoflooksaus). We genieten en het is heerlijk buiten, al is de zon weer achter de (dunne) wolken verdwenen. Bij thuiskomst haalt Katja de post op en zwaait enthousiast met mijn nieuwe kentekenplaten! Dat is snel (mij is weleens verteld, dat die door gevangenen worden gemaakt, wat daarvan waar is, weet ik niet, maar in ieder geval wordt er hard gewerkt, dan). Ik kan niet wachten tot Ricks thuiskomst en zoek naar zijn gereedschap en schroef de platen zelf op de van. Nu is hij helemaal van mij! Laura komt voor een (alweer) zeer pijnlijk massage, maar terwijl ik dit typ heb ik minder pijn, dus het helpt wel. Maar jee, ik moet toegeven, dat vooral het masseren van de spier aan de voorkant van mijn nek me mijn tranen deed terugbijten (probeer het eens, het is de spier of pees, die van je sleutelbeen naar je oor loopt, au!). Na de massage belt mijn zusje. Mijn zwager is naar de dokter geweest en ze voelen zich een stuk geruster (het scheelt zoveel als een dokter de tijd neemt om te praten!). Natuurlijk is het heel angstig om te horen, dat er iets mis is met je hart en nu komen de emoties los. Maar het is een vrij vaak voorkomende afwijking van het hart en, als het ooit tot een operatie moet komen, een vrij routine ingreep. Uitgeput zijg ik neer in mijn Adirondack stoel op het deck. De temperatuur is aangenaam en ik wil rustig wat lezen. Maar bij de buren wordt het gras gemaaid. Wat een #$(*(@#*( lawaai! Ik heb herhaaldelijk zin om de tuinman, die het met een koptelefoon op doet (ik wou dat ik er een had!), het hoofd af te slaan. En het duurt eeuwen voor hij klaar is, grrr!! Ik vind de term "noise pollution" wel passend hier. We eten lekker buiten en overhoren Kai zijn AP World History, het examen is morgen. Ook bel ik een aantal ouders van Saskia's Relay for Life team. Tot Rick en mijn verbazing hebben we nog van geen van de elf ouders vernomen hierover. Ze laten toch hun twaalf jarige een hele nacht over aan een andere ouder. Je zou denken, dat er vragen zouden komen over hoe en wat. En de ouders, die ik aan de telefoon krijg hebben ook tienduizend vragen. Ik had allang aan de telefoon gehangen en niet gewacht, tot ik van de andere ouder zou horen, maar wie ben ik? Saskia heeft inmiddels meer dan de $200, die haar doel was, opgehaald. Toch wel heel goed! Haar team heeft meer dan $1000 bij elkaar en voor zo'n eerste keer vind ik dat bewonderenswaardig! Katja heeft dit jaar wat meer moeite met haar team. Hoewel ze meer dan $1500 hebben opgehaald, wat natuurlijk fantastisch is. Maar hun doel was $5000 en dat gaat niet lukken. Een grote teleurstelling voor Katja, die probeert haar team te motiveren, maar op nogal wat onverschilligheid stuit (zelfs van een meisje wiens moeder voor de tweede keer borstkanker heeft met uitzaaiingen). Het blijft een heel evenement, die Relay, en we houden allemaal onze vingers, tenen en ogen gekruisd voor een droog weekend! Go Pink Panthers en Tazmanian Devils (en het is niet te laat om bij te dragen!).